《အိမ်မက်မဟုတ်‌သောအိမ်မက်》Chpater - 19 (🥵🏍️🌿)

Advertisement

"မင်းလက်ချက်မှန်းကိုယ်သိတယ်နော် ကိုယ်ပလိန်းကြီးအထိုးခံလိုက်ရတာ....ဒါပေမယ့်မင်းကိုကိုယ်အပြစ်မပြောဘူး....မင်းဆီကပေးထားသမျှပြန်ယူမယ်ဆိုတာလည်းစိတ်တိုတုန်းပြောမိတာ ကိုယ်အခုမင်းကိုလာခေါ်မယ်....မင်းကိုကိုယ်တောင်းပန်တယ်ကွာ..."

ဆိုတဲ့ မျိုးသူရရဲ့ message ကဆုရီရဲ့ဖုန်းထဲကိုဝင်လာသည်။

ဖုန်းက သူမတို့အခန်းထဲမှာဆိုပေမယ့် သူမကတော့ ကောင်းမြတ်ရဲ့အခန်းမှာ မနက်လေးနာရီလောက်ကတည်းက ချစ်ရည်လူးနေသည်။

"အ...အ....ကောင်းမြတ်ရယ်....ဟုတ်တယ်....အဲ့လိုလေး"

"အမ....ကျွန်တော့်အကြောင်းကိုသိပြီမလား"

"အင်း...သိပါပြီ...အဟင့်..အ....ဟင့်"

မနက်မိုးမလင်းသေးသရွေ့ကို သူတစ်ချီပြီး တစ်ချီ။မမောနိုင်မပန်းနိုင်။

"ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်"

ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တဲ့အခါ လီးကြီးက ဆုရီရဲ့အဖုတ်ထဲတစ်ဆုံးဝင်ဝင်သွားသည်။

"အင့်...အင့်"

"အ....ရှစ်"

"ပလွတ်...ပလွတ်...ပလွတ်"

"ဗြွတ်...ဗြွတ်"

သူဒီလောက်ကြီးကြမ်းလိမ့်မယ်လို့ သူမမထင်ထားခဲ့။အနုအရွလေးတွေနဲ့ မြှားခေါ်ပြီး အခုတော့ အကြမ်းပတမ်းကြီးတွေလုပ်နေလေရဲ့။လူဆိုးကောင်လေး။

"အင့်...အင့်...အား"

"အားး...ရှစ်"

"ပလွတ်....ပလွတ်"

_________________

"ဪသားလာလေ...ဟယ်မျက်နှာက"

တစ်ခါမှမလာစဖူးရောက်ချလာတဲ့ မျိုးသူရ။

"မျက်နှာကဟိုဟာလေ သူခိုးကျွန်တော့်အိတ်လုပြေးရင်းနဲ့ အပြန်အလှန်ထိုးကြိတ်ကျရင်းဖြစ်တာ"

"ဪ...ပိုက်ဆံအိတ်ပြန်ရရဲ့လား"

"ဟုတ်အန်တီရပါတယ်...သူကတော့လွတ်သွားတယ်"

"အေးအေး..အန္တရယ်တွေများလိုက်တာ.....တော်ပါသေးရဲ့ဘာမှမဖြစ်သွားတာ...အခုရုံးသွားဖို့လားခေါ်တာလား"

"ဟုတ်တယ်အန်တီရဲ့....ဆုဆုစိတ်ဆိုးနေလို့လေ...ကျွန်တော်လာချော့ရင်းအတူသွားဖို့"

"အမ်မယ်...အေးပါအေးပါ"

"ဟီးဟီး"

ရုံးဝတ်စုံကျကျနနနဲ့ ရောက်လာတော့ လည်းဆုရီရဲ့အမေဧည့်ခံနေရသည်။ထို့နောက် သူမကိုသွားနှိုးမည်ဆိုပြီး သူမအခန်းရှေ့ကိုလာခဲ့သည်။

"သမီး...သားမျိုးသူရလာတယ်"

ပြန်မထူး။

"ဒေါက်...ဒေါက်"

"သမီးးး....သမီး"

"ကျွီ"

"ဟယ်...မရှိပါလား"

__________________________

"အ...အ..."

"ပလွတ်...ပလွတ်"

"ခဏနားရအောင်...အ...အ...အလုပ်သွားရဦးမယ်"

"ဒီတစ်ခါနောက်ဆုံးပဲနော်...အမ"

"ပလွတ်...ပလွတ်..."

"အ...အင့်...အင့်"

ရေချိုးပြီးကတည်းထဲက သူမကိုဧည့်ခန်းထဲမှာ နေရာစုံအောင်လုပ်ခဲ့ပြီးပြီ။

တီဗီစင်၊ စားပွဲ၊ ဆိုဖာခုံ၊ ကွန်ပြူတာရှေ့၊ ကြမ်းပြင်၊ စာအုပ်စင်၊ ရေခဲ‌‌သေတ္တာဘေး၊ အဝတ်လျှော်စက်‌။

အကုန်လုံးကအနောက်ကနေတဲ့ အနေအထားနဲ့လုပ်ခဲ့သည်။အခုလည်း တံခါးဝနားမှာမှီခိုင်းပြီး အနောက်ကနေ မညှာမတာလုပ်နေလေသည်။

ထိုအချိန်အတွင်းမှာပဲ..........

တစ်ဖက်တိုက်ခန်းထဲက မျိုးသူရထွက်လာသည်။

"ရတယ်အန်တီ ကျွန်တော်ရှာလိုက်မယ်...မတွေ့တော့လဲ...ရုံးလာမှတွေ့တာပေါ့"

"အေးအေး...သား....သူကအခုတလောအဲ့လိုပဲ"

အသံတွေက ဘေးချင်းကပ်‌ပြီး တံခါးလေးတစ်ချပ်သာခြားတော့ ဆုရီအကုန်ကြားနေရသည်။

"ကောင်းမြတ်...ခဏ...ခဏ"

"ဟင်...ဘာဖြစ်တာလဲအမ"

သူမတံခါးနားကပ်ပြီးနားထောင်ကြည့်တော့

"ဟင်"

မျိုးသူရအသံ။

ကောင်းမြတ်လည်းသူမအတိုင်းလိုက်နားထောင်ကြည့်တော့။

"ဘယ်သူလဲ"

"မျိုးသူရ"

"အမ ချစ်သူဟိုကောင်လား"

"အင်း"

"ဘာလာလုပ်တာလဲ"

"မသိဘူးလေ"

ထို့နောက်ကောင်းမြတ်က

"ကျွန်တော်ဆက်လုပ်မယ်နော်"

"အင်း"

"ပလွတ်...ပလွတ်...ပလွတ်"

"အင့်...အင့်...အင့်"

"အု...အု...အု"

_____________

"မနက်ဘက်ဆိုလမ်းထလျှောက်တယ်ဆိုပြီးပျောက်‌ပျောက်သွားတာ"

"ဖုန်း‌တော့ထားခဲ့တယ်နော်"

"အင်းလေ အဲ့တာအန်တီတို့ကစိတ်ပူနေရတာ"

သူမရဲ့ချစ်သူဟောင်း နဲ့တံခါးတစ်ချပ်အခြားမှာ ‌တကယ်ချစ်ရတဲ့သူနဲ့ ခိုးပြီးကာမဆက်ဆံနေရတဲ့ခံစားချက်။ထိုခံစားချက်ဟာ စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေရင်ခုန်မှုတွေ ဦးနှောက်ထဲက dopamine တွေတိုးလာစေပြီး လိင်စည်စိမ်း‌ကို သူမအားအပြည့်အဝပေးနေသည်။

"အု...အု...အွန့်"

"ပြွတ်...ပလွတ်....ပြွတ်....ပြွတ်....ပလွတ်...ပလွတ်"

"အု...အု"

ကောင်းလွန်းလို့ အော်ချင်တာတောင် အော်မရ ပါးစပ်ကိုလက်နဲ့အုပ်ထားရသည်။

မကြာခင်ပဲ ကောင်းမြတ်တစ်ယောက်လည်း ကောင်းသည်ထက်ကောင်းလာလေသည်။

"အ...အမ...ပြီးပြီ...ရှစ်"

‌ဆောင့်ချက်တွေအားပါပြီးမြန်လာတော့...

"အွန့်...အု......အားးးးးး"

ဆိုပြီးသူမတစ်ချက် အော်မိသွားသည်။

"အ....ဖက်ခ်"

"ဗျစ်....ဗျစ်"

______________________

အော်သံတစ်ချက်ကြားလိုက်တဲ့ မျိုးသူရတစ်ယောက်နောက်ကိုလှည့်ကြည့်သည်။

သစ်သားတံခါးလေးတစ်ချပ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာ တစ်စုံတစ်ယောက်ရှိသည်။အသံက ထိုနေရာကလာတဲ့အသံ။

ပြန်လှည့်လိုက်ပြီး

"သွားမယ်နော် အန်တီ"

"အေးအေး ကောင်းကောင်းသွားနော်"

"ဟုတ်"

________________________

"ဟဲ့...ဆုဆု"

စကားမပြောဘဲနဲ့ဝင်ချလာတဲ့သူမကို သူမအမေလှမ်းအော်လေသည်။

"ဘယ်တွေလျှောက်သွားနေတာလဲ အိမ်ကိုမပြောမဆိုနဲ့"

"လမ်းထွက်လျှောက်"

ဆိုပြီးသူမအခန်းထဲကို ဝင်ကာတံခါးပိတ်လိုက်သည်။

"မနက်က ‌မျိုးသူရလာသွားတယ်....နင်အလုပ်မသွားတော့ဘူးလား"

"ဒီနေ့နားတယ်"

"ဘာလို့လဲသမီး....နေမကောင်းလို့လား"

"မဟုတ်ပါဘူး....ဒီတိုင်းပင်ပန်းလို့"

"ဆေးသောက်မလား"

"မသောက်တော့ဘူး"

"သမီး...သမီး"

ခေါ်တာတောင်မထူးနိုင်တော့ပဲ တန်းအိပ်ပျော်သွားလေသည်။

_______________________

သူမအနေနဲ့ မျိုးသူရကိုဘယ်လိုမှပြန်မပတ်သက်ချင်တော့တဲ့ အတွက် message ကိုဖျက်ပစ်လိုက်သည်။

ထို့အပြင် အလုပ်မသွားတာလည်း တစ်ပတ်တိတိရှိခဲ့လေပြီ။အိမ်ကအ‌မေ့ကိုတော့အလုပ်ဆိုပြီး သူမသူငယ်ချင်းဖြိုးငယ်တို့အိမ်မှာသွားသွားနေကာ လိမ်ထားလေသည်။

ထိုသို့သွားသွားနေရင်း

တစ်ညနေအရောက်မှာတော့ ကောင်းမြတ်ဆိုင်ကယ်နဲ့လာကြိုသည်။

"အမ"

"လာပြီလား...သွားမယ်နော်"

"အေး..."

ဖြိုးငယ်ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး သူမဆိုင်ကယ်ပေါ်ကို တက်ခွလိုက်သည်။ကျောင်းဝတ်စုံလေးနဲ့ ကောင်းမြတ်ကို ရုံးဝတ်စုံလေးနဲ့ ဆုရီက နောက်ကနေဖက်ထားရင်း.....

လိမ္မော်ရောင်နေလုံးကြီးဆီကို သူတို့နှစ်ယောက်ဆိုင်ကယ်အစိမ်းလေးနဲ့ ဦးတည်‌ကာသွားနေကြသည်။

"တစ်ခုခုစားဦးမလား"

"ဟင့်အင်း"

"ကျွန်တော်တစ်နေရာခေါ်သွားမလို့"

"ဘယ်ကိုလဲ"

"ရောက်ရင်ကြည့်လိုက်"

အိမ်ကိုမပြန်သေးပဲ သူ‌ရောက်ဖူးတဲ့ရေကန်လေးဆီသူမကိုခေါ်သွားလေသည်။

သူ့ကိုဖက်ထားရင်း ရုတ်တရက်တောလမ်းတွေထဲရောက်လာတော့

"ဒါဘယ်နေရာလဲ"

"ကျွန်တော်မျက်စိလည်ပြီးရောက် လာတဲ့နေရာလေ"

သစ်ပင်ဝါးပင်တွေ ကိုဖယ်ရင်း တရွေ့ရွေ့နဲ့မောင်းလာတာ နောက်ဆုံးတော့ ရေကန်လေးဆီကိုရောက်လာခဲ့လေပြီ။

"လှလိုက်တာ"

ဆိုတဲ့အသံလေးကိုသူကြားတော့မှ သူဝမ်းသာမိတော့သည်။

"လှတယ်နော်"

"အင်း"

ရေကန်လေးနဲ့ တဲပျက်လေးတို့ကတော့ သူတို့ဆီနောက်ထပ်တစ်ကြိမ် ဧည့်သည်တွေရောက်လာပြန်တဲ့အတွက် လှမြဲတိုင်းလှပေးနေရဦးမည်။

"ကောင်းမြတ်ဒီကိုလာနေကြလား"

"မဟုတ်ဘူးတစ်ခါပဲရောက်ဖူးတာ....ပြီးတော့ ကျွန်တော်တကယ်ချစ်မြတ်နိုးရတဲ့သူနဲ့မှ နောက်တစ်ခေါက်ပြန်လာမယ်လို့ဆုံးဖြတ်ထားတာလေ"

"အဲ့တာဆို အမကကောင်းမြတ်ရဲ့ ချစ်မြတ်နိုးရတဲ့သူပေါ့"

"အင်းဟုတ်တယ်"

"ဟီး"

ထို့နောက်သူမရေကန်နားကိုသွားပြီး ရေပြင်ကိုနောက်သွားအောင်တစ်ချက် ပုတ်လိုက်တော့ လှိုင်းထသွားသည်။‌ရေကန် အပေါ်ကနေအုပ်မိုးထားတဲ့ သစ်ကိုင်း‌တွေနဲ့ သစ်ရွက်စိမ်းစိမ်းစိုစိုကြီး တွေအပေါ် နေရောင်ကျနေတဲ့အခါ တလက်လက်ထပြီး မြင်ကွင်းက စိတ်ကူးယဉ်ပုံပြင်ယောင်ယောင်၊ အိမ်မက်ယောင်ယောင်။

ဆုရီကထပြီး သူ့ကိုလှည့်ကြည့်ကာ ပြုံးပြလိုက်ခြင်းကြောင့်

'ကျွန်တော့်ရဲ့အိမ်မက်လေး'

လို့တွေးကာ သူပြုံးမိသွားပါသည်။

ဦးနှောက်ကခိုင်းစေလို့ ပြုံးလိုက်တဲ့အပြုံးမဟုတ်ပဲ နှလုံးသားထဲကလာတဲ့ သူကိုယ်တိုင်တောင် သတိမထားမိလိုက်တဲ့ ပြုံးခြင်းမျိုး။

"ဒီမှာထိုင်လို့ရလား"

"အင်းရတယ်လေ"

တဲပျက်လေးပေါ်မှာသူတို့တက်ထိုင်‌လိုက်တော့ အိခနဲဖြစ်သွားပြီး...

"ကျွိ"

"ဂျွတ်"

"အဲ...အဲ...ပြိုတော့မလားမသိဘူး"

"အမတို့ဝိတ်ကြီးနဲ့ဘယ်ခံနိုင်ပါ့မလဲ"

"ဟားးးဟားးး"

"ဟီးဟီးးး"

ဒီအချိန်မှာ အမှတ်တရတစ်ခုဖန်တီးမှရမည်။

အခုလိုရယ်မောနေရတာထက် ပိုပြီးမှတ်မိနေစေမယ့်အမှတ်တရ။ချစ်သူတွေ ဝေးသွားကြရင်တောင် အမြဲတမ်းမှတ်မိနေစေမယ့် အမှတ်တရ။

အဲ့ဒီအမှတ်တရကြောင့် လွမ်းလွန်းလို့ရူးမတက်‌ ‌အောင်ခံစားရစေမည်...ကြေကွဲရစေမည်။စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းသလို....ကြောက်ဖို့လဲကောင်းလောက်အောင်လဲ...တွယ်ငြိစေတဲ့အရာတစ်ခု.....။

နူးညံတဲ့ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုတေ့ကာအနမ်းဖလှယ်ခြင်း။

"ဒီထက်ပိုပြီး ခိုင်မြဲမယ့်အမှတ်တရတစ်ခုကို ဖန်တီးရအောင်"

"ဘယ်လိုလဲ"

သူမကို သူနမ်းလိုက်သည်။

    people are reading<အိမ်မက်မဟုတ်‌သောအိမ်မက်>
      Close message
      Advertisement
      You may like
      You can access <East Tale> through any of the following apps you have installed
      5800Coins for Signup,580 Coins daily.
      Update the hottest novels in time! Subscribe to push to read! Accurate recommendation from massive library!
      2 Then Click【Add To Home Screen】
      1Click