[Unicode]

092 - ဇနီးလေးက ပြောထားတယ်.....

ချင်မျန်က​တော့ ခြင်းအ​သေးက ဘယ်သူ့အတွက်လဲဆိုတာ မပြောပေ။

"ကျွန်တော် နားလည်ပါပြီ။ စိတ်ချပါ သခင်လေး။” ရှီလသည် ဇလုံထဲတွင် သူ့လက်ကိုဆေးပြီး တောင်းနှစ်တောင်းကို ယူကာ အမြန်ထွက်သွားသည်။

နေဝင်ချိန်မှာတော့ ချယ်ရီသီးတွေ အားလုံးခူးပြီးသွားချေပြီ။ ချင်မျန်သည် ကူညီလုပ်ကိုင်​ပေးသူများအတွက် လုပ်အားခကို ပေးချေလိုက်သည်။ သူတို့ထွက်သွားပြီးနောက် ကျန်ရှိနေသော ချယ်ရီသီးတောင်းကို ယူပြီး ချယ်ရီသီး သုံးလေးကျင်းခန့်ကို ညွှန်ပြလိုက်သည်။ "အ​ဒေါ်ဖု ဒါက ဦးလေးဖုနဲ့ ရှီလတို့ အတွက်ပါ”

"ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ် သခင်​လေး" အန်တီဖူမှာ သခင်လေးရဲ့ရက်ရောမှုအတွက် ကျေးဇူးတင်ခဲ့ပြီး ချင်မျန်ကို ယခင်အတိုင်း အရိုအ​သေပေးခဲ့သည်။

ချင်မျန်လည်း သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြီး ခြင်းတောင်းနဲ့အတူ ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။ ခြံဝင်းတံခါးကနေ အထွက် အဝေးတစ်​နေရာက စိမ်းညှို့​နေတဲ့ တောအုပ်ကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်၏။

နွေဦးရာသီ၏ညနေခင်းတွင် ရွာသားများသည် နေအိမ်များမှ ထွက်လာကြပြီး အေးမြလတ်ဆက်တဲ့လေကို ရှုရှိုက်ရင်း ညစာကို စောင့်ဆိုင်းနေကြပြီး စကားစမြည်ပြောရန် နှစ်ယောက်၊ သုံးယောက် စုရုံးနေကြသည်။

ချင်မျန်ကိုတွေ့သောအခါ အားလုံးက သူ့ကို ဖော်ရွေစွာ နှုတ်ဆက်ကြသည်။

"လဲ့ယ်ထျဲရဲ့ဇနီး.....ဒီ​လောက် နောက်ကျ​​နေတာကို ဘယ်များသွားမလို့လဲ?"

ချင်မျန်က အပြုံး​လေးနဲ့ ပြန်​ပြောလိုက်သည်။ "ကျွန်တော့်မိဘတွေဆီကို ချယ်ရီသီးတွေ သွားပို့ပေးမလို့ပါ"

"ဒီ​လောက် အများကြီး။" ရွာသားတွေက ချီးမွမ်းကြ​လေသည်။ "မင်းနဲ့လဲ့ယ်ထျဲက မိဘတွေအ​ပေါ်ကို တကယ်သိတတ်ကြတာပဲ"

"ဟားဟား....” ချင်မျန်က​တော့ ရယ်သာရယ်လိုက်သည်။

"မင်းရဲ့ ချယ်ရီသီးတွေက ကြီးရုံတင်မကဘဲ ချိုတယ်လို့ ကြားတယ်။ မရောင်းပေးတာ ဝမ်းနည်းစရာပဲ။ မဟုတ်ရင် တစ်ချို့ကို ဝယ်ချင်တယ်။ ဟားဟား...လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်အနည်းငယ်ကတည်းက ကလေးတွေက နေ့တိုင်း ပူဆာ​နေကြတာ” အဒေါ်တစ်ဦးက စိတ်မကောင်းဖြစ်ဟန် ပြောသည်။

ချင်မျန်က​တော့ တောင်းပန်စကားသာဆိုလိုက်သည်​။ "ဒါ အားထျဲနဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် ပထမဆုံးအကြိမ် သီးပင်စားပင်တွေ စိုက်ဖူးတာပဲ။ ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ အဲ့ဒီအသီးတွေက အခြားသူ​တွေထက် ပိုကောင်းသွားလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော်တို့ မမျှော်လင့်ခဲ့မိဘူး။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့အ​နေနဲ့က​တော့ အဲ့အသီး​​တွေကို ဝိုင်အိမ်မှာ ရောင်းပြီး ပိုက်ဆံပိုရှာချင်တယ်။ ဒါ​ပေမယ့် လာမယ့်နှစ်မှာတော့ အဲ့လိုမလုပ်ဖြစ်​တော့ပါဘူး။ လာမယ့်နှစ်မှာ ချယ်ရီဖျော်ရည်နဲ့ ချယ်ရီယိုအတွက် တစ်ဝက်ကိုသာ သိမ်းထားပြီး ကျန်တာကို ရောင်းချပေးမှာပါ။ အဲ့အခါကျရင် အဒေါ်တို့ ဦးလေးတို့ လိုချင်ရင် လာဝယ်လို့ရပါပြီ။”

ရွာသူရွာသားအနည်းငယ်က အလွန်ဝမ်းသာသွားကြသည်။

"ကောင်းပြီ....ဒါဆို သဘောတူလိုက်ပြီ​နော်"

ကျိုးရှီသည် ခြံထဲမှာ အဝတ်တွေကို လျှော်​နေရင်း ချင်မျန်တစ်​ယောက် ချယ်ရီသီးတောင်းတစ်လုံးနဲ့ ဝင်လာတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အဝတ်လျှော်နေတာကိုပင် သူမ ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ဘဲ အပြုံးတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတဲ့ မျက်နှာနဲ့အတူ သူ့ကို အပြေးအလွှား သွားကြိုလိုက်သည်။ သူ့လေသံက ရင်းရင်းနှီးနှီးဖြင့် ။ "လောင်တာ့ရဲ့ဇနီး ဒီကို လာတာလား။သယ်ရတာ လေးနေတယ်မဟုတ်လား? ကျွန်မ သယ်လိုက်မယ်နော်။"

အနှီချယ်ရီသီးတောင်း၏အလေးချိန်မှာ အနည်းဆုံး ၈ ကျင်းမှ ၉ ကျင်း ရှိလေသည်။ ပေါ့သည်မဟုတ်။ ချင်မျန် သူမအား ခြင်းတောင်းကို ကိုင်ခွင့်ပေးလိုက်၏။

"အဖေ အမေ! လောင်တာ့ရဲ့ဇနီး ဒီကို လာတယ်!”

ကျိုးရှီက အိမ်ဘက်ဆီသို့ လှမ်းအော်လိုက်သည်။

ဒီကြားထဲ သူမက ချယ်ရီသီး သုံးလုံးလေးလုံးကို ယူပြီး ပါးစပ်ထဲသို့ ထည့်ကာ တက်ကြွစွာ ဆက်အော်​ခေါ်​နေသေးသည်။ "တာ့​ပေါင်း...ရှောင်​ပေါင်း...!မင်းတို့ ဘယ်မှာလဲ?"

ချင်မျန် ခေါင်းခါပြီး ပင်မခန်းထဲကို လျှောက်သွားလိုက်သည်။

လဲ့ယ်တာချန်နှင့် တုရှီတို့သည် ကျိုးရှီ၏လက်ထဲတွင်ပါလာသောတောင်းကိုတွေ့သောအခါ ချင်မျန်ကို ပြုံးပြလိုက်ကြသည်။လဲ့ယ်တာချန်က ပြောလိုက်သည်။ "လောင်တာ့ရဲ့ဇနီး....ဝင်ထိုင်လေ"

"မရီး....." လဲ့ယ်ရှန်းရီ၊ လဲ့ယ်ရှန်းလီနှင့် လဲ့ယ်ချွမ်း​​​ထောင်တို့ တယောက်ပြီးတယောက် ပေါ်လာသည်။

လဲ့ယ်ရှန်းရန်သည်လည်း ကျိုးရှီ၏နံဘေးသို့ ပြေးသွားပြီး တုရှီတစ်​ယောက် ခြင်းတောင်းကို ဆွဲမကိုင်မီ ချယ်ရီသီးလက်တစ်ဆုပ်စာကို လှမ်းယူထားလိုက်သည်။ ထို့​နောက် သူ ချင်မျန်ကို နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

ချင်မျန်က​တော့ စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောဘဲ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်၏။

"ဖေဖေ...စားချင်တယ်" လဲ့ယ်တာ​ပေါင်းသည် ခြေဖျားလေးထောက်လိုက်ပြီး လဲ့ယ်ရှန်းရန်၏လက်ထဲမှ ချယ်ရီသီးများကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ သူ့နှာရည်တွေ ပါးစပ်ထဲ စီးကျနေတာကိုတောင် သတိမထားမိပေ။ချင်မျန် သူ့မျက်လုံးတွေကို အမြန်လွှဲလိုက်ရသည်။ လဲ့ယ်တာ​ပေါင်းက အမြဲနှာရည်ယိုတတ်တဲ့သူဟုပင် သူ ထင်မြင်မိ​တော့သည်။

“မေ​မေ....မေ​မေ သားလည်း စားချင်တယ်" လဲ့ယ်အာ​ပေါင်းသည် လဲ့ယ်ရှန်းရန်၏လက်ကို မှီရန် ငယ်လွန်းသဖြင့် ကျိုးရှီ၏၀တ်စုံကိုသာ ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်သည်။

ဝေရှီက​တော့ ချင်မျန်အား သင့်လျော်တဲ့ ခပ်​ဖျော့​ဖျော့အပြုံးသာ ပြုံးပြလိုက်ပြီး "လောင်တာ့ရဲ့ဇနီး...ငါတို့ကို သတိရတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

"ဒါ လုပ်သင့်တာပါ” ချင်မျန်က​တော့ ယဉ်ကျေးစွာပြန်ပြောလိုက်သည်။

"ချိုလိုက်တာ....” လဲ့ယ်တာချန်က စားနေရင်း ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး အ​စေ့အချို့ကို ထွေးထုတ်လိုက်သည်။

တုရှီက တစ်ချို့ကို နှိုက်ယူထားလိုက်ပြီး ပန်းကန်တစ်ချပ်ပေါ် ထည့်ထားလိုက်သည်။ ဒါ လဲ့ယ်ရှန်းကျစ်အတွက် ချန်ထားပေးမှန်း လူတိုင်းသိကြ၏။

"ဒါတွေက ငါတို့မိသားစုကြီးအတွက် မလုံလောက်ဘူး။လောင်တာ့ရဲ့ဇနီး.....ထပ်ပြီးယူဖို့ မင်းနဲ့အတူပြန်လိုက်ခဲ့မယ်" တုရှီက သူ စား​နေရင်း ပြောလိုက်သည်။

ချင်မျန် ပြောလိုက်၏။ "အမေ...အပင်ပေါ်က ချယ်ရီသီးတွေက အကုန်ခူးပြီးပြီ။ပြီးတော့လည်း ချယ်ရီဖျော်ရည်နဲ့ ချယ်ရီယိုအတွက် ရောင်းဖို့ ဝိုင်အိမ်ကို ပို့ပေးလိုက်ပြီ"

လဲ့ယ်တာချန် မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ "မင်း...."

ချင်မျန် မတ်တပ်ထရပ်ပြီး "အဖေနဲ့အမေ.....နောက်ကျနေပြီ။ ထမင်းချက်ဖို့ ပြန်သွားရမှာမို့ ပြန်လိုက်ပါတော့မယ်။"

တုရှီသည် ကျန်​သေးတဲ့ချယ်ရီတွေကို ကြည့်ရင်း ဘာမှ မ​ပြောတော့ဘဲ နှာသာ မှုတ်လိုက်သည်။ ချင်းရှီနှင့် လဲ့ယ်ရှင်းရှင်းတို့ရဲ့အရိပ်ကို သူမ မမြင်ရသောအခါ ပြုံးလိုက်ပြီး လဲ့ယ်ရှန်းရီကို အေးစက်စွာ စိုက်ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ "တတိယချွေးမက နေမကောင်းဖြစ်လို့ အနားယူပါ​စေ။ကျန်တဲ့လူ​တွေ ဒီကိုလာစားကြ။ ဒါက ကြာရှည်မခံဘူး။”

လဲ့ယ်ရှန်းရန်က ချယ်ရီသီးကို ပါးစပ်ထဲထည့်လိုက်ပြီး လဲ့ယ်ရှန်းရီကို အားရပါးရ ကြည့်နေသည်။

လဲ့ယ်ရှန်းရီက​တော့ ဘာမှပြန်မပြောပေ။ သူ မိသားစုနှင့်ခွဲထွက်ရန် တောင်းဆိုပြီးကတည်းက တုရှီနှင့် လဲ့ယ်တာချန်တို့က သူ့အပေါ် ပို၍အေးစက်လာခဲ့ပြီး ချင်းရှီကို ပို၍ပင် မကျေမနပ်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သို့ပေမယ့် သူနောင်တမရ။ ဤသည်မှာ မိသားစုနှင့် ခွဲခွာနိုင်​ရေးအတွက် ပေးရမည့်အဖိုးအခပင် ဖြစ်သည်။

ချင်မျန်က​တော့ လမ်းတစ်ဝက်ရောက်ကာမှ ယနေ့ ချင်းရှီနှင့် လဲ့ယ်ရှင်းရှင်းတို့ကို မတွေ့ခဲ့ရကြောင်း ရုတ်တရက် သတိရမိသည်။ သူ့မှာ သံသယတွေရှိနေပေမယ့် အိမ်ကို အပြေးအလွှား ပြန်သွားနေရတာမို့ သူတို့အကြောင်း သိပ်မစဉ်းစားမိတော့​ပေ။ လဲ့ယ်ထျဲတစ်​ယောက် အခုချိန် ဘယ်နေရာရောက်နေပြီမှန်းလည်း သူမသိ။ သူနဲ့ လဲ့ယ်ထျဲတို့ တရားဝင်လက်တွဲပြီးကတည်းက ခွဲခွာရတာ ဒါပထမဆုံးအကြိမ်ပင်။ လဲ့ယ်ထျဲထံ ဘာမှဖြစ်လာမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ သူသိပေမယ့် သူ့အတွက် စိုးရိမ်နေမိတုန်းပါပဲ။

'လီ' ရာနှင့်ချီ [1လီ = 500m] ဝေးကွာနေပြီ ဖြစ်တဲ့

လဲ့ယ်ထျဲက​တော့ တောအုပ်တစ်ခုကို ဖြတ်သွားနေခဲ့သည်။ တောစပ်အနီးတွင် လေးထောင့်သဏ္ဌာန် ရှေးဟောင်းဇရပ်တစ်ခုရှိ​နေပြီး ယင်းနှင့် မဝေးသောနေရာတွင်လည်း ရေကန်တစ်ခုရှိသည်။

လေးထောင့်သဏ္ဌာန်ဇရပ်ကို သစ်သားထိုင်ခုံရှည်တန်းများဖြင့် ဝန်းရံထားပြီး အလယ်တွင် ဟောင်းနွမ်းနေသော ကျောက်စားပွဲနှင့် ကျောက်ခုံတန်းလေးခု ထားရှိသည်။ ဇရပ်က တော်တော်လေးကိုပင် ဟောင်းနေပြီ။ ကျောက်စားပွဲပေါ်တွင် လက်ချောင်းရှည်အရွယ် အက်ကွဲကြောင်းကို တွေ့ခဲ့ပြီး သစ်သားထိုင်ခုံရှည်တန်းတစ်ခု၏အဆုံးတစ်ဖက်တွင် ထောက်တစ်ခုလည်း မရှိ​တော့​ပေ။

လဲ့ယ်ထျဲက​တော့ ဆက်တိုက်ဆိုသလို ခရီးသာနှင်နေခဲ့ပြီး စောစောပြန်ချင်သောကြောင့် တည်းခိုခန်းမရတော့မည်ကိုလည်း လုံးဝဂရုမစိုက်ပေ။ နေဝင်ခါနီးအချိန် အလင်းရောင်တောက်​တောက်တွေဖြင့် ပြည့်နှက်နေတဲ့ ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့မြင်းကို ရပ်လိုက်ကာ မြေပြင်​ပေါ် ဆင်းလိုက်သည်။ မြင်းကို ရေသောက်ခိုင်းပြီးနောက် သစ်ပင်မှာ ကြိုးချည်ခဲ့ပြီး ဇရပ်အို​ဟောင်းထဲကို ဝင်သွားလိုက်သည်။

သူ့အဝတ်အစားအသစ်တွေကို ကြည့်လိုက်တော့ လက်နဲ့မထိဘဲ မ​နေနိုင်တော့ပေ။ဒါ သူ့ဇနီးလေးက သူ့အတွက် လက်လုပ် အပ်ချုပ်စက်နဲ့ ချုပ်ပေးထားတာပင်။ အပေါ်ပိုင်းသည် ခါးစောင်းအထိ ရှည်လျားသော အဖြူရောင် ၀တ်ရုံရှည်တစ်ထည်ဖြစ်ပြီး အင်္ကျီလက်များသည် မတင်းကျပ်ဘဲ လျော့ရဲနေသဖြင့် အေးမြပြီး သက်တောင့်သက်သာရှိတဲ့ ခံစားချက်ကို ပေးစွမ်းနေသည်။ အောက်ပိုင်းကို​တော့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို သွယ်လျစေသည့် အရောင်တူ ဘောင်းဘီအပွရှည်တစ်ထည်ကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။ အထည်က​တော့ သာမန်ချည်ထည်မျှသာဖြစ်သည်။ သူ့ခြေထောက်ပေါ်ရှိ အနက်ရောင် ဘွတ်ဖိနပ်များသည် အထည်ဖိနပ်များ ဖြစ်ကြသော်လည်း ကောင်းစွာ လိုက်ဖက်နေသည်။

သူတို့နှစ်ဦးသား အပြင်ထွက် လျှောက်လည်ချိန်တုန်းက သူဇနီးလေးက ဓားပြတွေနှင့် သူခိုးတွေ သတိမထားမိရအောင် ဝတ်စားသင့်တယ်လို့ ပြောဖူးသည်။ သူခိုးနှင့် ဓါးပြ​တွေကို မကြောက်သော်လည်း ရှုပ်ထွေးမှုနည်းလေလေ ပိုကောင်းလေဖြစ်သည်။

သူ အဖြူရောင် အပြင်ထည်၀တ်စုံကို ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ် ၀တ်ဆင်ဖူးခြင်းသာ။သူ မဝတ်ဖြစ်​လောက်တော့ဘူးလို့ ထင်ခဲ့ပေမဲ့ သူအရမ်းကြိုက်သည်။

ထို့နောက် သူ့လက်က သူ့လည်ပင်းဆီသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ လည်ပင်းမှ အနက်ရောင်ကြိုးတစ်ချောင်း တွဲလောင်းကျနေသည်။ ကြိုးပေါ်တွင် ချိတ်ဆွဲထားတဲ့ အဖြူရောင် ကွမ်းရင်ကျောက်စိမ်းကိုလည်း သူ့ဇနီးလေးက သူ့အတွက် ဝယ်ပေးထားခြင်း ဖြစ်၏။

အနည်းငယ်ဆာလောင်နေသဖြင့် လဲ့ယ်ထျဲသည် စားကျက်၌ အေးအေးဆေးဆေး အစာစားနေသော မြင်းနက်ဆီသို့သွားကာ မြင်း၏ခါးစည်းပေါ်ရှိ အိတ်ကို ချွတ်ယူလိုက်သည်။ အိတ်အတွင်းတွင် နွားသားပေါက်လောက်ရှည်တဲ့ ဝါးပြွန်တစ်ခုရှိ​နေကာ ထိုထဲ၌ သေးငယ်ပြီး အနည်းငယ်ပိုတိုသော ဝါးပြွန်နှစ်ခုပါရှိပြီး ရေအိတ်၊ မက်မွန်သီးခြောက်လုံးနှင့် ဝိုင်တစ်ကျိုက်လည်း ပါရှိ​လေသည်။ သူတို့အားလုံးကို ကျောက်တုံးကြီးပေါ်မှာ တင်ထားလေသည်။

သူ ကျောက်ခုံတန်းလျားပေါ်တွင်ထိုင်ကာ ဝါးပြွန်ကြီးကိုဖွင့်ပြီး သူ့လက်ဖဝါးလောက်နီးပါးထူသည့် ပန်ကိတ်တစ်လုံးကို ယူလိုက်သည်။ သူ ကိုက်လိုက်သည်နှင့် ပန်ကိတ်တွင် ညှပ်ထားသည့် အရသာရှိတဲ့ နုတ်နုတ်စင်းထားသော အသားအလွှာများစွာကို အရသာခံနိုင်သည်။ သူ ဖြည်းညှင်းစွာ စား​သောက်နေလိုက်သည်။ ပန်ကိတ်ကို ဝါးပြီးသွားတဲ့အခါ ဝါးပြွန်သေးသေးလေးထဲက တစ်ခုကိုဖွင့်ပြီး ဟင်းချိုကို ငုံ့ကြည့်လိုက်၏။ ချင်မျန်တစ်​ယောက် သူ့အတွက် အိတ်တွေကို ထုပ်ပိုးပေး​​နေသည့်မြင်ကွင်းကို အမှတ်ရလာမိသည်။

ဒီအချိန် သူ့ဇနီးလေးက နေရာလွတ်ထဲမှာများ ရှိနေမလား?

“ခွပ်...ခွပ်...-”

မြင်းခွာသံက ခပ်လှမ်းလှမ်းက​နေ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ခရီးအိတ်တွေကို တင်ဆောင်ထားသည့် အမြန်မြင်းသုံးကောင်မှာ နီးကပ်သထက် နီးကပ်လာ၏။

မြင်းတစ်​ကောင်ပေါ်မှ အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်အရွယ် လူငယ်လေးတစ်ဦးက တခြားမြင်းနှစ်ကောင်ပေါ်ရှိ လူနှစ်ယောက်ကို အော်​ပြောလိုက်သည်။ "တာ့​ကော...အာ့​​ကော....ရှေ့မှာ လေးထောင့်ဇရပ်တစ်ခုရှိတယ်။ ဒီည အဲ့ဒီမှာ ညအိပ်ရအောင်!"

သူ့နောက်က​နေ အနီးကပ် လိုက်လာသည့် မျက်နှာကြမ်းလူကြီးတစ်ယောက်က သူ့ရဲ့ ကြာပွတ်ကို ဝှေ့ယမ်းပြီး အော်​ပြောလိုက်သည်။ "ကောင်းပြီ....ကျား—”

နောက်ဆုံးလူက အသက် ၂၅ နှစ်၊ ၂၆ နှစ်လောက်သာ ရှိပြီး ငယ်ရွယ်သည့်ပုံ​ပေါ်သည်။ သူ့ဆံပင်က အလွန်ရှည်လျားပြီး တစ်ဝက်ကို စည်းနှောင်ထား၏။ သူ မျက်လုံးကို မှေးကျဥ်းကြည့်လိုက်ပြီး "အဲဒီမှာ တစ်ယောက်ယောက် ရှိနေပုံရတယ်"

"လူတစ်ယောက်ရှိရင်တောင် ကျွန်တော်တို့က ဘာကြောက်စရာရှိလို့လဲ?"လူငယ်လေးက လျစ်လျူရှုကာ မြင်းကို ရှေ့သို့ဆက်သွားရန် တွန်းအားပေးလိုက်သည်။ "ဇရပ်က သူ့အိမ်မှ မဟုတ်တာ"

ခဏအကြာတွင် မြင်းသုံးကောင်သည် လေးထောင့်သဏ္ဌာန်ဇရပ်သို့ ရောက်လာ​တော့သည်။

"ရွီး---”

လဲ့ယ်ထျဲက​တော့ ပန်ကိတ်၏ဒုတိယမြောက်အလုပ်​ကို စားနေပြီး မျက်ခွံတောင် လှန်မကြည့်လာခဲ့​ပေ။

လဲ့ယ်ထျဲရဲ့ လျစ်လျူရှုမှုနှင့် အသံတိတ်နေသည့် အသွင်အပြင်ကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ လူသုံးယောက်သား ချက်ခြင်းမဝင်ရဲကြတော့ပေ။

ခုံတန်းလျားပေါ်တွင် မက်မွန်သီးအနီ၊ ဝါးပြွန်အတွင်းမှ ကြက်သွန်မြိတ်ဟင်းရည်နှင့် အဖြူရောင်ဝတ်စုံဝတ်ထားသည့်လူက ကိုက်ထားသည့် ပန်ကိတ်မုန့်ကို မြင်သောအခါ တံတွေးကို မျိုမချဘဲ မ​နေနိုင်ဖြစ်နေကြ​တော့သည်။လူငယ်​လေးက ဆံပင်ရှည်နဲ့​ယောကျ်ားကို တိုးတိုးပြောလိုက်သည်။ "အာ့​ကော...အဲဒီလူလည်း ခရီးထွက်လာတာ ထင်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ရိက္ခာတွေက ဘယ်လောက်ကောင်းလဲ ကြည့်စမ်းပါဦး။ ကျွန်တော်တို့က သူ့ဆီက ဝယ်လိုက်ရမလား?"

"ထားလိုက်ပါ။” ဆံပင်ရှည်နဲ့အမျိုးသားက အလွန်ကူကယ်ရာမဲ့စွာ အသံတိုးတိုးဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ "တာ့​ကော... သူ့အဝတ်အစားတွေကို ကြည့်လိုက်။ ချည်သားနဲ့ ချုပ်ထားတယ် ဆို​ပေမယ့်လည်း ပိတ်စက ကောင်းတယ်။ ပုံစံက အသစ်အဆန်းဖြစ်နေပြီး ချုပ်ရိုးချုပ်သားကလည်း ကောင်းတယ်။ လည်ပင်းပေါ်က ကွမ်းရင်ကျောက်စိမ်းက သိုးဖြူရောင် ကျောက်စိမ်းနဲ့ ပြုလုပ်ထားတာ။ သူ့ပန်ကိတ်ကလည်း ထူးထူးခြားခြားပဲ။ နိုင်ငံအနှံ့ ခရီးထွက်ကတည်းက ဒီလိုမျိုး ပန်ကိတ်ကို တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး။ နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ချင်းထျန်းစီရင်စုက ထွက်တဲ့ မက်မွန်သီးတွေက မမှည့်သေးဘူး​လေ။ သူ့လက်ထဲက ပျားရည်မက်မွန်သီးတွေကို ကြည့်ကြည့်လိုက်။ ဟုတ်တယ်နော်။ဖြစ်နိုင်တာက သူ့ရဲ့မက်မွန်သီးတွေက တောင်ဘက်ကနေ လာတာဖြစ်နိုင်တယ်။ အရမ်းစျေးကြီးတယ်။ သာမန်လူတွေ တတ်နိုင်ပါ့မလား။ အဲဒီလူက ချမ်းသာပြီး လေးစားထိုက်သူလို့ ထင်တယ်။ သူနဲ့ ပြဿနာမရှာတာ ပိုကောင်းမယ်။”

လူငယ်လေးက သူတို့အနားကို လာပြီး သံသယနဲ့ တိုးတိုးပြောလိုက်သည်။ "ချမ်းသာပြီး လေးစားထိုက်သူလား။မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ချမ်းသာတဲ့သူဆို ဝါးပြွန်ကို ခွက်အ​နေနဲ့သုံးပါ့မလား?”

လဲ့ယ်ထျဲရဲ့မျက်လုံးတွေက ဝါးပြွန်ပေါ် ကျသွားသည်။ ဝါးပြွန်က အဖိုးမထိုက်တန်ပေမယ့် ဝါးကို သုံးရင် ရေငတ်​ပြေတယ်၊ အဆုတ်ကိုလည်း ရှင်းပေးတယ်၊ ဆီးကျိတ်ရောဂါတွေကို ဖယ်ရှားပေးနိုင်တဲ့ လုပ်ဆောင်ချက်တွေ ပါရှိတယ်လို့ သူ့ဇနီးလေးက ပြောဖူးသည်။ ဝါးထည်​တွေကို ပုံမှန်အသုံးပြုပါက ကျန်းမာရေးအတွက် ကောင်းမွန်စေ၏။

"မင်းဘာသိလို့လဲ?" ဆံပင်ရှည်နဲ့အမျိုးသားက သူ့ခေါင်းကို ရိုက်ချလိုက်သည်။ "ဝါးက ဆေးဖက်ဝင်တယ်။ ဝါးထည်တွေက ကျန်းမာရေးအတွက် ကောင်းမွန်တယ်။ ဒါကို 'နှိမ့်ချတတ်ပြီး ဇီဇာ​ကြောင်တယ်' လို့ ခေါ်တယ် နားလည်လား?"

မျက်နှာကြမ်း အမျိုးသားက စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ သူ့ဗိုက်ကို ထိလိုက်သည်။ "တော်​တော့...ငါလည်း ဗိုက်ဆာလာပြီ။ ရှောင်စန်း ရိက္ခာကို မြန်မြန်ထုတ်လာခဲ့​တော့။”

လူသုံးယောက်သား မြင်းတွေကို နေရာချပြီး ဇရပ်ထဲသို့ဝင်ကာ လဲ့ယ်ထျဲနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ကျောက်ခုံတန်းပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်လေသည်။

လူငယ်လေးက သူ့အိတ်ထဲက အထည်အိတ်သေးသေးလေးကို ထုတ်လိုက်ပြီး ပန်ကိတ်ခြောက်အနည်းငယ်ကို လူသုံး​ယောက်စာ ထုတ်လိုက်သည်။

မျက်လုံးသုံးစုံသည် အသားပန်ကိတ်နှင့် လဲ့ယ်ထျဲလက်ထဲရှိ ဝါးပြွန်ထဲက ဟင်းရည်ဆီသို့ ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ ဖြတ်ပြေးသွားကြသည်။

အနံ့လေးက အရမ်းကောင်းတာပဲ!

လဲ့ယ်ထျဲ ပန်ကိတ်ရဲ့နောက်ဆုံးအလုပ်ကို စားပြီး ဟင်းချိုကို ကုန်​အောင် သောက်လိုက်​လေသည်။ မဖွင့်ရသေးသော ဝါးဘူးမှလွဲ၍ ကျန်သည့်အရာအားလုံးကို အိတ်ထဲသို့ ပြန်ထည့်ထားလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဝါးပြွန်သေးသေးလေးမှ ပဲပန်ကိတ်ကို ထုတ်ယူပြီး မြင်းကို ကျွေးရန် မြင်းနက်ဆီသို့ သွားလိုက်သည်။

လူငယ်​လေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းက ပွင့်ဟသွားပြီး ဆံပင်ရှည်အမျိုးသားရဲ့နား နားသို့ချဉ်းကပ်သွားပြီး တိုးတိုး​လေး ပြောလိုက်သည်။ "အာ့​ကော...'နှိမ့်ချတတ်ပြီး ဇီဇာ​ကြောင်တယ်' လို့ ဘာလို့ခေါ်တာကို နားလည်သွားပြီ ထင်တယ်။ သူ့မြင်းက ကျွန်တော်တို့ပန်ကိတ်တွေထက် ပိုအရသာရှိတဲ့ ပဲပန်ကိတ်ကိုတောင် စားရတယ်။"

ဆံပင်ရှည်နဲ့ယောက်ျားက ရယ်မောပြီး "မင်း စားစရာရှိတာသာ စားပါ။ ခရီးထွက်တုန်း ဒီလိုကိစ္စတွေအတွက် လိုက်ပြီး စိတ်ပူမ​နေပါနဲ့။ ငါတို့သွားမယ့်နေရာကို ရောက်တဲ့အခါ တာ့​ကောက မင်းကို အရသာရှိတဲ့ အစားအစာတွေကျွေးလိမ့်မယ်။”

မျက်နှာကြမ်းလူကြီးက ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ "ဟုတ်တယ်”

လဲ့ယ်ထျဲ မြင်းကို အစာကျွေးပြီးနောက် လှည့်ကြည့်လိုက်​သောအခါတွင် လူသုံးယောက်သား သူ့ရဲ့ပါးပြင်ရှိ အမာရွတ်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူတို့ စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေကြပြီး ယခုမှ သူ့ကို မနှောင့်ယှက်မိတာ မှန်သွားမှန်း ကြိတ်ဝမ်းသာသွားကြ​လေသည်။ မျက်နှာမှာ ရှည်လျားတဲ့ အမာရွတ်ရှိတဲ့ လူတစ်ယောက်ဟာ အန္တရာယ်ရှိတဲ့ အတွေ့အကြုံမျိုး ရှိထားမှာပဲ။

လဲ့ယ်ထျဲ သူ့လက်ကို ဆေးကြောပြီး ဇရပ်ပတ်ပတ်လည်ကို လျှောက်သွားလိုက်သည်။ အစာစားပြီး လမ်းလျှောက်တာက ကိုးဆယ့်ကိုးနှစ်အထိ အသက်ရှည်နိုင်တယ်လို့ သူ့ဇနီးလေးက ပြောထားတယ်​လေ။

သူတို့ သုံး​ယောက်သား လဲ့ယ်ထျဲက ဇရပ်ပတ်ပတ်လည် လျှောက်နေသည်ကို ကြည့်​နေကြသည်။ သူတို့ရဲ့ အာရုံကြောတွေက တင်းကြပ်သွားကြ၏။

သူဘာလုပ်နေတာလဲ? သူတို့ကို ရိုက်နှက်ဖို့ လမ်းကြောင်း ရှာ​နေတာလား?

လဲ့ယ်ထျဲက​တော့ ဒုတိယအကြိမ် ပတ်ပြီးသည်အထိ သူတို့ကို တစ်ချက်လှည့်မကြည့်သေးပေ။ သုံး​ယောက်သား သူ လမ်းလျှောက်နေတယ်ဆိုတာ ရုတ်တရက် သိလိုက်ရ၏။

နာရီဝက်ခန့် လမ်းလျှောက်ပြီးနောက် လဲ့ယ်ထျဲသည် လေးထောင့်သဏ္ဌာန်ဇရပ်သို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ သူ အရင်ထိုင်တဲ့ ကျောက်ခုံတန်းပေါ်မှာ လှဲချပြီး မျက်လုံးမှိတ်ထားလိုက်၏။ စောစောအိပ်ယာဝင်တာက ခန္ဓာကိုယ်ကို နှစ်ဆတိုးကျန်းမာစေတယ်လို့ သူ့ဇနီးလေးက ပြောထားတယ်။

--------------------------------------------------------

[Zawgyi]

092 - ဇနီးေလးက ေျပာထားတယ္.....

ခ်င္မ်န္က​ေတာ့ ျခင္းအ​ေသးက ဘယ္သူ႕အတြက္လဲဆိုတာ မေျပာေပ။

"ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ပါၿပီ။ စိတ္ခ်ပါ သခင္ေလး။” ႐ွီလသည္ ဇလုံထဲတြင္ သူ႕လက္ကိုေဆးၿပီး ေတာင္းႏွစ္ေတာင္းကို ယူကာ အျမန္ထြက္သြားသည္။

ေနဝင္ခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်ယ္ရီသီးေတြ အားလုံးခူးၿပီးသြားေခ်ၿပီ။ ခ်င္မ်န္သည္ ကူညီလုပ္ကိုင္​ေပးသူမ်ားအတြက္ လုပ္အားခကို ေပးေခ်လိုက္သည္။ သူတို႔ထြက္သြားၿပီးေနာက္ က်န္႐ွိေနေသာ ခ်ယ္ရီသီးေတာင္းကို ယူၿပီး ခ်ယ္ရီသီး သုံးေလးက်င္းခန္႔ကို ၫႊန္ျပလိုက္သည္။ "အ​ေဒၚဖု ဒါက ဦးေလးဖုနဲ႔ ႐ွီလတို႔ အတြက္ပါ”

"ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ သခင္​ေလး" အန္တီဖူမွာ သခင္ေလးရဲ႕ရက္ေရာမႈအတြက္ ေက်းဇူးတင္ခဲ့ၿပီး ခ်င္မ်န္ကို ယခင္အတိုင္း အ႐ိုအ​ေသေပးခဲ့သည္။

ခ်င္မ်န္လည္း သူ႕လက္ကို ေဝွ႔ယမ္းၿပီး ျခင္းေတာင္းနဲ႔အတူ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ ျခံဝင္းတံခါးကေန အထြက္ အေဝးတစ္​ေနရာက စိမ္းညိႇဳ႕​ေနတဲ့ ေတာအုပ္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။

ေႏြဦးရာသီ၏ညေနခင္းတြင္ ႐ြာသားမ်ားသည္ ေနအိမ္မ်ားမွ ထြက္လာၾကၿပီး ေအးျမလတ္ဆက္တဲ့ေလကို ႐ႈ႐ိႈက္ရင္း ညစာကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကၿပီး စကားစျမည္ေျပာရန္ ႏွစ္ေယာက္၊ သုံးေယာက္ စု႐ုံးေနၾကသည္။

ခ်င္မ်န္ကိုေတြ႕ေသာအခါ အားလုံးက သူ႕ကို ေဖာ္ေ႐ြစြာ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။

"လဲ့ယ္ထ်ဲရဲ႕ဇနီး.....ဒီ​ေလာက္ ေနာက္က်​​ေနတာကို ဘယ္မ်ားသြားမလို႔လဲ?"

ခ်င္မ်န္က အျပဳံး​ေလးနဲ႔ ျပန္​ေျပာလိုက္သည္။ "ကြၽန္ေတာ္႕မိဘေတြဆီကို ခ်ယ္ရီသီးေတြ သြားပို႔ေပးမလို႔ပါ"

"ဒီ​ေလာက္ အမ်ားႀကီး။" ႐ြာသားေတြက ခ်ီးမြမ္းၾက​ေလသည္။ "မင္းနဲ႔လဲ့ယ္ထ်ဲက မိဘေတြအ​ေပၚကို တကယ္သိတတ္ၾကတာပဲ"

"ဟားဟား....” ခ်င္မ်န္က​ေတာ့ ရယ္သာရယ္လိုက္သည္။

"မင္းရဲ႕ ခ်ယ္ရီသီးေတြက ႀကီး႐ုံတင္မကဘဲ ခ်ိဳတယ္လို႔ ၾကားတယ္။ မေရာင္းေပးတာ ဝမ္းနည္းစရာပဲ။ မဟုတ္ရင္ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ဝယ္ခ်င္တယ္။ ဟားဟား...လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္ကတည္းက ကေလးေတြက ေန႔တိုင္း ပူဆာ​ေနၾကတာ” အေဒၚတစ္ဦးက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဟန္ ေျပာသည္။

ခ်င္မ်န္က​ေတာ့ ေတာင္းပန္စကားသာဆိုလိုက္သည္​။ "ဒါ အားထ်ဲနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္႕အတြက္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ သီးပင္စားပင္ေတြ စိုက္ဖူးတာပဲ။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ အဲ့ဒီအသီးေတြက အျခားသူ​ေတြထက္ ပိုေကာင္းသြားလိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အ​ေနနဲ႔က​ေတာ့ အဲ့အသီး​​ေတြကို ဝိုင္အိမ္မွာ ေရာင္းၿပီး ပိုက္ဆံပို႐ွာခ်င္တယ္။ ဒါ​ေပမယ့္ လာမယ့္ႏွစ္မွာေတာ့ အဲ့လိုမလုပ္ျဖစ္​ေတာ့ပါဘူး။ လာမယ့္ႏွစ္မွာ ခ်ယ္ရီေဖ်ာ္ရည္နဲ႔ ခ်ယ္ရီယိုအတြက္ တစ္ဝက္ကိုသာ သိမ္းထားၿပီး က်န္တာကို ေရာင္းခ်ေပးမွာပါ။ အဲ့အခါက်ရင္ အေဒၚတို႔ ဦးေလးတို႔ လိုခ်င္ရင္ လာဝယ္လို႔ရပါၿပီ။”

႐ြာသူ႐ြာသားအနည္းငယ္က အလြန္ဝမ္းသာသြားၾကသည္။

"ေကာင္းၿပီ....ဒါဆို သေဘာတူလိုက္ၿပီ​ေနာ္"

က်ိဳး႐ွီသည္ ျခံထဲမွာ အဝတ္ေတြကို ေလွ်ာ္​ေနရင္း ခ်င္မ်န္တစ္​ေယာက္ ခ်ယ္ရီသီးေတာင္းတစ္လုံးနဲ႔ ဝင္လာတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အဝတ္ေလွ်ာ္ေနတာကိုပင္ သူမ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အျပဳံးေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔အတူ သူ႕ကို အေျပးအလႊား သြားႀကိဳလိုက္သည္။ သူ႕ေလသံက ရင္းရင္းႏွီးႏွီးျဖင့္ ။ "ေလာင္တာ့ရဲ႕ဇနီး ဒီကို လာတာလား။သယ္ရတာ ေလးေနတယ္မဟုတ္လား? ကြၽန္မ သယ္လိုက္မယ္ေနာ္။"

အႏွီခ်ယ္ရီသီးေတာင္း၏အေလးခ်ိန္မွာ အနည္းဆုံး ၈ က်င္းမွ ၉ က်င္း ႐ွိေလသည္။ ေပါ့သည္မဟုတ္။ ခ်င္မ်န္ သူမအား ျခင္းေတာင္းကို ကိုင္ခြင့္ေပးလိုက္၏။

"အေဖ အေမ! ေလာင္တာ့ရဲ႕ဇနီး ဒီကို လာတယ္!”

က်ိဳး႐ွီက အိမ္ဘက္ဆီသို႔ လွမ္းေအာ္လိုက္သည္။

ဒီၾကားထဲ သူမက ခ်ယ္ရီသီး သုံးလုံးေလးလုံးကို ယူၿပီး ပါးစပ္ထဲသို႔ ထည့္ကာ တက္ႂကြစြာ ဆက္ေအာ္​ေခၚ​ေနေသးသည္။ "တာ့​ေပါင္း...ေ႐ွာင္​ေပါင္း...!မင္းတို႔ ဘယ္မွာလဲ?"

ခ်င္မ်န္ ေခါင္းခါၿပီး ပင္မခန္းထဲကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။

လဲ့ယ္တာခ်န္ႏွင့္ တု႐ွီတို႔သည္ က်ိဳး႐ွီ၏လက္ထဲတြင္ပါလာေသာေတာင္းကိုေတြ႕ေသာအခါ ခ်င္မ်န္ကို ျပဳံးျပလိုက္ၾကသည္။လဲ့ယ္တာခ်န္က ေျပာလိုက္သည္။ "ေလာင္တာ့ရဲ႕ဇနီး....ဝင္ထိုင္ေလ"

"မရီး....." လဲ့ယ္႐ွန္းရီ၊ လဲ့ယ္႐ွန္းလီႏွင့္ လဲ့ယ္ခြၽမ္း​​​ေထာင္တို႔ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ေပၚလာသည္။

လဲ့ယ္႐ွန္းရန္သည္လည္း က်ိဳး႐ွီ၏နံေဘးသို႔ ေျပးသြားၿပီး တု႐ွီတစ္​ေယာက္ ျခင္းေတာင္းကို ဆြဲမကိုင္မီ ခ်ယ္ရီသီးလက္တစ္ဆုပ္စာကို လွမ္းယူထားလိုက္သည္။ ထို႔​ေနာက္ သူ ခ်င္မ်န္ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

ခ်င္မ်န္က​ေတာ့ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။

"ေဖေဖ...စားခ်င္တယ္" လဲ့ယ္တာ​ေပါင္းသည္ ေျခဖ်ားေလးေထာက္လိုက္ၿပီး လဲ့ယ္႐ွန္းရန္၏လက္ထဲမွ ခ်ယ္ရီသီးမ်ားကို ဆြဲယူလိုက္သည္။ သူ႕ႏွာရည္ေတြ ပါးစပ္ထဲ စီးက်ေနတာကိုေတာင္ သတိမထားမိေပ။ခ်င္မ်န္ သူ႕မ်က္လုံးေတြကို အျမန္လႊဲလိုက္ရသည္။ လဲ့ယ္တာ​ေပါင္းက အၿမဲႏွာရည္ယိုတတ္တဲ့သူဟုပင္ သူ ထင္ျမင္မိ​ေတာ့သည္။

“ေမ​ေမ....ေမ​ေမ သားလည္း စားခ်င္တယ္" လဲ့ယ္အာ​ေပါင္းသည္ လဲ့ယ္႐ွန္းရန္၏လက္ကို မွီရန္ ငယ္လြန္းသျဖင့္ က်ိဳး႐ွီ၏၀တ္စုံကိုသာ ဖမ္းဆုပ္ထားလိုက္သည္။

ေဝ႐ွီက​ေတာ့ ခ်င္မ်န္အား သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ခပ္​ေဖ်ာ့​ေဖ်ာ့အျပဳံးသာ ျပဳံးျပလိုက္ၿပီး "ေလာင္တာ့ရဲ႕ဇနီး...ငါတို႔ကို သတိရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

"ဒါ လုပ္သင့္တာပါ” ခ်င္မ်န္က​ေတာ့ ယဥ္ေက်းစြာျပန္ေျပာလိုက္သည္။

"ခ်ိဳလိုက္တာ....” လဲ့ယ္တာခ်န္က စားေနရင္း ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး အ​ေစ့အခ်ိဳ႕ကို ေထြးထုတ္လိုက္သည္။

တု႐ွီက တစ္ခ်ိဳ႕ကို ႏိႈက္ယူထားလိုက္ၿပီး ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ေပၚ ထည့္ထားလိုက္သည္။ ဒါ လဲ့ယ္႐ွန္းက်စ္အတြက္ ခ်န္ထားေပးမွန္း လူတိုင္းသိၾက၏။

"ဒါေတြက ငါတို႔မိသားစုႀကီးအတြက္ မလုံေလာက္ဘူး။ေလာင္တာ့ရဲ႕ဇနီး.....ထပ္ၿပီးယူဖို႔ မင္းနဲ႔အတူျပန္လိုက္ခဲ့မယ္" တု႐ွီက သူ စား​ေနရင္း ေျပာလိုက္သည္။

ခ်င္မ်န္ ေျပာလိုက္၏။ "အေမ...အပင္ေပၚက ခ်ယ္ရီသီးေတြက အကုန္ခူးၿပီးၿပီ။ၿပီးေတာ့လည္း ခ်ယ္ရီေဖ်ာ္ရည္နဲ႔ ခ်ယ္ရီယိုအတြက္ ေရာင္းဖို႔ ဝိုင္အိမ္ကို ပို႔ေပးလိုက္ၿပီ"

လဲ့ယ္တာခ်န္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ "မင္း...."

ခ်င္မ်န္ မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး "အေဖနဲ႔အေမ.....ေနာက္က်ေနၿပီ။ ထမင္းခ်က္ဖို႔ ျပန္သြားရမွာမို႔ ျပန္လိုက္ပါေတာ့မယ္။"

တု႐ွီသည္ က်န္​ေသးတဲ့ခ်ယ္ရီေတြကို ၾကည့္ရင္း ဘာမွ မ​ေျပာေတာ့ဘဲ ႏွာသာ မႈတ္လိုက္သည္။ ခ်င္း႐ွီႏွင့္ လဲ့ယ္႐ွင္း႐ွင္းတို႔ရဲ႕အရိပ္ကို သူမ မျမင္ရေသာအခါ ျပဳံးလိုက္ၿပီး လဲ့ယ္႐ွန္းရီကို ေအးစက္စြာ စိုက္ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။ "တတိယေခြၽးမက ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ အနားယူပါ​ေစ။က်န္တဲ့လူ​ေတြ ဒီကိုလာစားၾက။ ဒါက ၾကာ႐ွည္မခံဘူး။”

လဲ့ယ္႐ွန္းရန္က ခ်ယ္ရီသီးကို ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္ၿပီး လဲ့ယ္႐ွန္းရီကို အားရပါးရ ၾကည့္ေနသည္။