အောင်မင်းမြတ်ရဲ့ကားအရှေ့ခန်းဆီဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့်တက်ထိုင်ပြီးလျှာထိုးအုပ်ထုပ်ကိုခပ်ငိုက်ငိုက်ဆောင်းလိုက်သည်။ ဒီခရီးစဉ်‌တွင်တစ်ခုခုဖြစ်လိမ့်မည်ဟုခံစားမိသော်လည်းအောင်မင်းမြတ်ကိုအလိုမကျ၍ဟုသာထင်၍ ငြိမ်ငြိမ်သာနေလိုက်သည်။ ခဏနေတော့ ခရမ်းသီးမီးဖုတ်ရုပ်နှင့်‌ကိုအောင်းမင်းမြတ်ကားမောင်းသူနေရာကိုဝင်ထိုင်သည်။ သူနဲ့စစတွေ့ကတည်းနေပြုံးနေတတ်တဲ့စိတ္တဇလူမျိုးလိုအောင်မြင့်မြတ်သည်ဒီရုပ်ဖြစ်နေသည်မှာအကြောင်းတစ်ခုခုရှိပါလိမ့်မည်။

လီလီ : "တစ်ခုခုဖြစ်လို့လား "

အောင်မင်းမြတ် : ရုံးကကိုယ့်အတွက်နှုတ်ဆက်ပွဲလုပ်မယ်ဆိုပြီးဖုန်းဆက်လို့။ ကိုယ်ကအတင်းပြန်မယ်ဆိုတာချည်းဖြစ်နေတော့သူတို့လဲစိတ်ဆိုးသွားတဲ့ပုံပဲ "

လီလီ : " ရှင်ကဒီကလူတွေကိုသံယောဇဉ်တွယ်နေတဲ့ပုံပဲ"

အောင်းမင်းမြတ် : "ဟားဟား လီလီလေးကဒါတွေသိဖို့အရမ်းငယ်သေးတယ်။ ကဲပါ။ ကိုယ်ပြောချင်တာက အခုမန္တလေးကိုသွားမယ့်ခရီးကနည်းနည်းကြမ်တမ်းမယ်လို့ပြောတာ။ သူတို့ကိုမလိုက်လျောပေးခဲ့ဘူးဆိုတော့ဆိုးတာတစ်ခုခုတော့ဖြစ်လိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့်စိတ်မပူပါနဲ့။ ကိုယ်ကာကွယ်ပေးမှာပါ။ "

သူရဲ့နောက်ဆုံးစကားကိုနားထောင်ပြီးလီလီရယ်ချင်သည့်စိတ်ကိုထိန်းလိုက်ရသည်။ ကာကွယ်ပေးမည်ဟုအများကပြောလာတာကိုကြားဖူးပေမယ့်တစ်ခါမှလုံခြုံတယ်လို့မခံစားရ။ သို့သော်ကာကွယ်‌‌ေပးမယ်ဟုစကားနဲ့မပြောသည့်မမနှင့်အတူရှိလျှင်လီလီလုံခြုံသည်ဟုခံစားရသည်။ အောင်မင်းမြတ်ရဲ့စကားသည်လီလီ့ကိုမလုံခြုံစေပဲကြောက်စိတ်သာပိုတိုးလာ‌ေစပါသည်။

လီလီ : "ကျွန်မအတွက်ပါစဉ်းစားပြီးလုပ်ဖို့မမေ့ပါနဲ့။ ရှင့်ဘာသာရှင်သေတာအရေးမကြီးဘူး။ ကျွန်မပါပါသွားလို့မဖြစ်ဘူး "

အောင်မင်းမြတ် : "ဟုတ်ပါပြီ။ ဟိုရောက်ရင်ကြိုက်တဲ့သတို့သမီးဝတ်စုံရွေးဖို့ပဲပြင်ထား။ ကိုယ်ရှိရင်မင်းဘာမှမဖြစ်စေရဘူး။ "

ထိုသို့ပြောရင်းအောင်မင်းမြတ်ရဲ့ကားသည်မနက်4နာရီဈေးသည်တစ်ချို့သာရှိသည့်လမ်းကိုမောင်းနှင်ပြီးသူစိမ်းတစ်ယောက်နှင့်လက်ထပ်ရမည့်ခရီးစပါတော့သည်။ လမ်းတစ်လျှောက်လုံးအောင်းမင်းမြတ်ရဲ့ဖုန်းတွင်ဖုန်းကောများဝင်လာပြီးဖုန်းကိုင်လိုက်‌‌ေဖြလိုက်ဖုန်းချလိုက်ဖြင့်အလုပ်ရှုပ်နေသဖြင့်ယာဉ်တိုက်မှုဖြစ်သွားမလားတောင်စိုးရိမ်နေရသည်။ သူတို့ဘာအကြောင်းပြောနေသလဲဆိုတာနားမထောင်ရင်တောင်ကြားရပေမယ့်လီလီသူ့ကိုအာရုံစိုက်နေတာမဟုတ်လို့အရေးကြီးတဲ့ကိစ္စဖြစ်မှန်း၊ မကောင်းသည့်ကိစ္စတစ်ခုခုဖြစ်မှန်းသာသိပါသည်။ ကျန်တာတော့ကောင်းကောင်းမသိ။ လမ်းပေါ်ရှိသစ်ပင်များ၊ အိမ်များ၊ လယ်ကွင်းများကိုသာကြည့်ပြီး မမနှင့်တစ်ခေါက်ဘားအံအနှံ့ကိုလျှောက်လည်ရမည်ဟုတွေးမိသည်။ ချစ်ကြည်နူးရတာကိုသာကြိုက်ပြီးသဘာဝတရားတွေနဲ့မထိမတွေ့ဖြစ်တာချင်းတော့လီလီနှင့်မမကတူပါသည်။ မမနှင့်လီလီသည်ပု့မှန်အားဖြင့်စိမ်းလန်းစိုပြေသောရှုခင်းများကိုသဘောကျသောအကြောင်းကိုမမနှင့်စတွေ့သည့်အရွယ်က ဘောလုံးကွင်းကနေမြင်ရတဲ့တောင်တန်းများကိုကြည့်ခြင်းဖြင့်သိနိုင်ပါသည်။

နောက်ပိုင်းတွေလီလီကမမနှင့်အတူခရီးသွားဖို့တောင်းဆိုသော်လည်း မမအတွက်အလှဆုံးရှုခင်းကလီလီရဲ့တောင်တန်းနှင့်လယ်ကွယ်များဖြစ်ကြောင်းသာပြောဆိုတတ်ပြီးတစ်ခါတစ်လေမမကစိတ်မထိန်းနိုင်သောအခါထိုတောင်တန်းနှင့်လယ်ကွက်များကိုစားသုံးတတ်သောကြောင့်မမနှင့်အတူခရီးမထွက်ဖြစ်ပေ။ ထိုသို့သေချာစဉ်းစားကြည့်မှ မမနှင့်အတူမလုပ်ဖူးသေးသောအရာများစွာကျန်သေးသည်ကိုသိရပြီးဒီတ‌ေန

စ်ခေါက်မမနှင့်ထပ်တွေ့လျှင်အရင်ကလိုမဆိုးတော့ပဲ မမနဲ့ပဲအတူနေတော့မည်ဟုစဉ်းစားထားသည်။ ထိုစဉ်အောင်မင်းမြတ်ကဘရိတ်ကိုဆောင့်နှင်းလိုက်သောကြောင့်အတွေးများချက်ချင်းဆိုသလိုပျက်ပျယ်သွားပြီး ခါးပတ်တပ်‌ထားသောကြောင့်သာအနည်းငယ်သာယိုင်သွားသည်။

အောင်မင်းမြတ် : "ငါ့လူတွေငါ့ကိုသစ္စာဖောက်ကြတာပဲ။ လီးပဲကွာ"

အောင်မင်းမြတ်ပြောမှလီလီအရှေ့ကိုပြန်ကြည့်တော့စစ်တိုက်တော့မယ်လိုလိုစစ်သားများမြောက်များစွာတန်းစီနေပြီးကား၊ဆိုင်ကယ်၊ သုံးဘီးပါမကျန်စစ်ဆေးနေသောစစ်သားများကိုတွေ့ရပြီးကားအတွင်းပိုင်းရှိနေရာအနှံ့အပြင် မျက်နှာကိုပါသေချာကြည့်ကာစစ်ဆေးနေပြန်သည်။ ဒီလိုအစစ်အဆေးနှင့်ဟယ်ရီပေါ်တာရဲ့ကိုယ်ပျောက်ဝတ်စုံဝတ်သွားမှသာလွတ်မြောက်မည်ဖြစ်သည်။ အောက်မင်းမြတ်သည်ကားကိုဂငယ်ကွေ့ကာလာရာလမ်းကိုပြန်မောင်းလေသည်။

လီလီ : "ပြောတော့ထွက်လို့ရပါတယ်ဆို။ ဒါကိုဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ "

‌အောင်မင်းမြတ် : "မင်းငါနဲ့လက်ထပ်ဖို့ပဲပြင်ထား။ ငါေဖြရှင်းတတ်တယ်"

လီလီဘာမှပြန်မပြောနေတော့ပဲငြိမ်ငြိမ်သာနေလိုပ်သည်။ အနောက်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ကားတစ်စီးနှစ်စီမျှသာရှိပြီးစစ်ကားများအနောက်မလိုက်လာသဖြင့်သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ အောင်မင်းမြတ်သည်လာရာလမ်းအတိုင်းသွားနေတယ်ဆိုပေမယ့်လို့ရဲစခန်းသို့သွားလမ်းမဟုတ်တော့တာကိုလီလီသတိထားမိသည်။ ‌လူနေအိမ်များမရှိသည့်၊ အရင်တုန်းကဓားပြများနေခဲ့သည်ဟုပြောကြသည့် တောင်ကြား ဟုခေါ်သောနေရာတွင်လမ်းဘေးတွေင်ခဏရပ်ကာအောက်မင်းမြတ်တစ်ယောက်ယောက်ကိုဖုန်းခေါ်လေသည်။ ဘားအံရဲ့နေရာအနှံတွင်လိုင်းကောင်းစွာရသော်လည်းဒီတောင်ကြားတွင်လိုင်းရမည်မဟုတ်ကြောင်းကိုတော့လူတိုင်းသိသည်။ သူ့ရဲ့တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုဖုန်းခေါ်ခြင်းကမအောင်မြင်သည့်ပုံပင်။ သို့သော် လီလီကိုပင်ဘာမှမပြော။ ကားရပ်ထားစဉ်၌လီလီတောင်သတိမထားမိသည့်ချောင်ဂျိုချောင်ကြားလမ်းထဲကိုဝင်သွားသည်။ ထူထဲလှသောအပင်နွယ်ပင်အကျများကြားတွင် လမ်းဟုဆိုနိုင်သည့်လမ်းသေးသေးကိုမောင်းလာပြီးလမ်းမရှိ‌ေတာ့သည့်တောင်ခြေဟုထင်ရသည့်နေရာတွင်ကားကိုရပ်လိုက်ကာအောင်မင်းမြတ်ဆင်းလာသည်။ လီလီသည်မဆင်းလာသော်လဲအောက်မင်းမြတ်ရဲ့တစ်ခုခုကိုရှာဖွေနေတဲ့သဏ္ဍာန်ကြောင့်ကားတံခါးကိုဖွင့်ကာခြေတစ်ဖက်ချရုံမျှသာထွက်ပြီး

လီလီ : "ရှင်ဘာလုပ်နေတာလဲ"

အောင်မင်းမြတ် : "ဒီတောင်ကြားကအစိုးရပိုင်တယ်ဆိုပေမယ့်ဒီမြေကကိုယ်ဒီကိုစ‌ေရာက်တုန်းက ပြည်နယ်မှုးကလက်ဆောင်ပေးတာ။ အဲ့တာကြောင့်ကိုယ်ဒီမှာလိုလိုမယ်မယ်အိမ်တစ်လုံးဆောက်ခဲ့သေးတယ်။ ဒါပေမယ့်နောက်ပိုင်းကိုယ်လာမကြည့်ရဘူး။ သေချာပေါက်ကိုအိမ်ဆောက်ထားခဲ့တာကို "

လီလီ : "ကျွန်မရှင့်ကိုနားမလည်နိုင်တော့ဘူး။ ဒီမြေကလဲတောင်ကြားအပိုင်ပဲကို။ အစိုးရပိုင်ပစ္စည်းကရှင့်ကိုလက်ဆောင်ဆိုပြီးလျှောက်ပေးလို့မှမရတာ။ ရှင်ကလဲဘယ်လိုလူပါလိမ့်။ ကိုယ်အိမ်ဆောက်ထားတဲ့မြေကိုတောင်လာမကြည့်ဘူး"

အောင်မင်းမြတ် : "ကရင်ပြည်နယ်ကအစိုးရကBGFလေလီလီရဲ့။ သူတို့ကိုကပ်ဖားရင်အစုံရတယ်။ ဒိခြံကိုတော့လာကြည့်ဖူးပါတယ်။ အိမ်ဆောက်ပြီးနောက်ပိုင်းပဲမလာကြည့်ဖြစ်တာ။ အလုပ်တွေမအားဘူးလေ "

လီလီအခုပဲထထွက်ပြေးလိုက်ရက်ကောင်းမလားဟုတောင်အတွေးဝင်မိသည်။ ပုစွန်ဦးနှောက်နှင့်ကောင်သည်ဘယ်လိုမှလီလီရဲ့အိမ်ထောင်ဦးစီးကောင်းမဖြစ်နိုင်။ စိတ်ပျက်စွာဖြင့်ကားပေါ်ကထွက်လာပြီးတစ်ခုခုနှင့်မျက်လုံးချင်းစုံသွားသည်။ နွယ်များခြုံရံနေသောအရာတစ်ခုခုကြားတွင်လီလီကိုကြည့်နေသောအရာသည်အဆုံးထိမထုရသည့်သံနှစ်ချောင်းဖြစ်သည်။

လီလီ : "ရှင့်အိမ်ကနှစ်ထပ်အိမ်လား"

အောင်မင်းမြတ် : "အင်း။ ကိုယ်နေချင်တဲ့အိမ်ဒီဇိုင်းလေးဆောက်ထားတာအသိအင်ဂျင်နီယာနဲ့လေ။ အခုသူ့ကိုဖုန်းဆက်တာမကိုင်ဘူး "

လီလီ : "ရှင်ဒီအိမ်ကိုဆောက်ထားတာဘယ်နှနှစ်ရှိပြီလဲ။ "

အောင်မင်းမြတ် : "နှစ်နစ်သုံးနှစ်လောက်ဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ ကိုယ်ဒီမြေကိုရပြီးတစ်နှစ်လောက်ကြာမှအိမ်တစ်လုံးဆောက်ရင်လဲကောင်းတာပဲဆိုပြီးအတွေးဝင်လာတာ။ "

လီလီသူ့အပြောကိုလျစ်လှူရှုပြီးလမ်းရဲ့အဆုံးဟုထင်ရသည့်လမ်းကိုပိတ်ထားသည့်ခြုံနွယ်ထူထပ်နေသောနေရာကိုနီးကပ်စွာကြည့်လိုက်သည်။ သေချာမမြင်ရသဖြင့်အပင်များကိုလက်ဖြင့်ဆွဲခွာလိုက်တော့လက်ဖဝါးမှာနီရဲလာသည်။ အာက်မင်းမြတ်ကလီလီ့ကိုသတိထားမိသွားပြီးလက်ကိုတယုတယလာကိုင်သော‌ေကြာင့်သူ့လက်ကိုဖယ်ကာခြုံနွယ်တွေကိုထပ်ဆွဲလိုက်သည်။ သေချာလုပ်ထားပုံရသည့်အဝင်ပေါက်သည်ရေညှိတွေမကပ်ပဲအပင်တွေမရှိပဲဖြစ်နေမယ်ဆိုပိုပြီးလှပါလိမ့်မယ်။ တဖြည်းဖြည်းပေါ်လာသောအုတ်တံတိုင်းဝင်‌ေပါက်ကိုကြည့်ပြီးအောင်မင်းမြတ်နဲ့အတူခြုံနွယ်တွေရှင်းလိုက်တော့‌ေတာင်ရှိ‌ေသာ‌ေကြာင့်ဝင်ဝင်ခြင်းဘယ်ဘက်ကို‌ေဖာက်ထားသည့်လမ်းတွေ့ရသည်။

အောင်မင်းမြတ် : "ဘယ်ခွေးသားကဝင်ပေါက်ကိုဒီလိုလုပ်ထားတာလဲ"

သေချာကြည့်လျှင်ဝင်ပေါက်မှန်းအစကတည်းသိသာပါသည်။ အပင်များကိုဥမင်လိုဏ်းခေါင် သဏ္ဍာန်လုပ်ထားပြီးအထဲကလမ်းကိုဝင်သွားလျှင်ထူ‌ေသာ‌ေသာအပင်များ‌ေကြာင့်အထဲကိုမြင်ရမည်မဟုတ်‌ေပ။ ခြံခတ်ထား‌ေသာအုတ်တံတိုင်းများသည်ရှင်းလင်းမည့်သူမရှိပဲအချိန်ကြာမြင့်‌ေသာ‌ေကြာင့်ထိုဥမင်လိုဏ်းခေါင်နှင့်နည်းတူခြုံနွယ်များထူထပ်လာပြီးလမ်းပိတ်သလိုဖြစ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။

ကားထဲကိုပြန်ဝင်လာပြီးအောင်မင်းမြတ်သည်ထိုလမ်းလေးအတိုင်းမောင်းတော့‌သည်။ ဥမင်လိုဏ်ဂူလိုပုံစံ‌ေကြာင့်လမ်းကျဥ်းသည်ဟုထင်ထား‌ေပမယ့်အောင်မင်းမြတ်ရဲ့ ဟွန်တာဖစ်လွတ်လွတ်လပ်လပ်မောင်းလို့ရသည့်အထိကျယ်ပါသည်။ ခရီးမှာမရောက်သေးလဲလမ်းကလဲရှည်သည်မို့တောင်ရဲ့တစ်ခြားတစ်ဖက်ခြမ်းကိုပတ်သွားနေမှန်းလီလီသိလိုက်ပါသည်။ သိပ်မကြာမီပင်ထိုလမ်းဆုံးတော့မည်ဟုတွေ့လိုက်ပြီးတစ်ဆက်ထဲအိမ်တစ်အိမ်၏အနောက်ဘက်ခြမ်းကိုတွေ့လိုက်ပါသည်။ နောက်ဆုံးတော့ထိုလမ်းလဲဆုံပြီးအောင်မင်းမြတ်လဲအိမ်နားမှာပင်ကားကိုဖြစ်သလိုထိုးရပ်လိုက်သည်။ သူကသော့အတွဲလိုက်ပါသော့ကွင်းကိုယူလာပြီးတစ်ခုပြီးတစ်ခုစမ်းနေသောကြောင့်လီလီအနားပတ်ဝန်းကျင်လျှောက်သွားနေလိုက်သည်။ ဝင်ပေါက်ကအုတ်တံတိုင်း‌ေတွလိုပင်အိမ်ကိုခြံရံထားသောအုတ်တံတိုင်းသည်လည်းလီလီအရပ်ထက်1ပေကျော်မျှမြင့်သည်။ အပြင်ကိုကြည့်ချင်၍ခုန်ကြည့်လိုက်တော့ရာဘာပင်နှင့်လယ်ကွင်းများသာတွေ့သည်။ အနီးဆုံးကအိမ်နောက်နှင့်ကပ်လျက်မြင့်မားသည့်တောင်ဖြစ်သည့်အတွက်တောင်ပြိုကျရင်ပြေးမည့်အချိန်တောင်မရှိပေ။ ထို့ပြင်အိမ်နီးနားချင်းလဲမရှိပေ။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာတဲထိုးသောအိမ်တစ်လုံးတွေ့ပေမယ့်ရာဘာပင်ကိုစောင့်ကြည့်ဖို့လူနေမယ့်တဲသာဖြစ်လိမ့်မည်။ အိမ်ရဲ့အရှေ့ဘက်ကိုရောက်သွားတော့ဆွဲဖွင့်ရသည့်‌ေသာ့ခတ်ထားသည့်တံခါးကြီးကြီးကိုတွေ့သည်။ သံချေးတက်နေသည့်သော့ခလောက်ကိုကိုင်ကြည့်‌ေနတုန်းအောင်မင်းမြတ်ရဲ့ ခေါ်သံကိုကြားလိုက်သည်။

အောင်မင်းမြတ်: "ကလေးရေ လာခဲ့တော့။ အိမ်ကနည်းနည်းတော့သန့်ရှင်းရဦးမယ်။ ကိုယ်စိတ်ချရတဲ့လူနည်းနည်းခေါ်ပြီးရှင်းလိုက်ဦးမယ်။ ကလေးကခဏလောက်စောင့်"

လီလီ : "ကျွန်မကိုရှင့်ရဲ့ဖုန်းခဏငှားလို့မရဘူးလား။ "

အောင်မင်းမြတ် : "ဖုန်းဆက်ချင်နေတာချည်းပဲ။ အလကားတော့မရဘူး။ အာဘွားပေး"

မချစ်သော်လည်းအောင့်ကာနမ်းဆိုသည်မှာလီလီမှလီလီအစစ်ပင်ဖြစ်သည်။ သူ့ဘက်ကစိတ်ကြည်အောင်လို့ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲအသက်အောင့်ကာသူပါးကိုထိရုံမျှနမ်းလိုက်သည်။ နောက်တစ်ခါများအခွင့်ကြုံလာရင်ထိုနေရာကိုပင်ပါးရိုက်ဖြစ်အောင်ရိုက်ပါမည်။

အောင်မင်းမြတ် : "ကိုယ့်ကိုကလေးလေးလို့များထင်နေလားကွာ။ လီလီ့ရဲ့အမျိုးသားပဲဖြစ်လာတော့မှာကိုနှုတ်ခမ်းလေးကိုလဲနမ်းလေ "

လီလီ : "ဖုန်းအရင်ပေးဆက်ပါ။ ပြီးရင်ရှင်လိုချင်တာပေးမယ်"

ထိုသို့ပြောလိုက်မှ သူ့မျက်နှာကပြုံးဖြီးပြီးဖုန်းကိုထုတ်ပေးလာသည်။ ဖုန်းကိုလက်ထဲရောက်သည်နှင့်ချက်ချင်းအလွတ်ရနေသည့်‌ေမ‌ေမရဲ့ဖုန်းနံပါတ်ကိုနှိပ်လိုက်သည်။ သူငယ်ချင်းတွေရဲ့ဖုန်းနံပါတ်ရော မမရဲ့ဖုန်းနံပါတ်ကိုပါအလွတ်မရသည့်အတွက်မေမေဖုန်းနံပါတ်သည်သာကယ်တင်ရှင်ဖြစ်လိမ့်မည်။ ဖုန်းခေါ်လိုက်သော်အခါ ဖုန်းဝင်သော်လဲမကိုင်။ ဒုတိယအကြိမ်ခေါ်မှသာ ဖုန်းကိုင်လာသည်။

လီလီ့ရဲ့အမေ : "ဟယ်လို"

အမေ့ရဲ့ချိုသာတဲ့အသံကိုတစ်ကြိမ်ထဲနှင့်ပင်လီလီမှတ်မိပါသည်။

လီလီ : "အမေ သမီးလေ။ သမီးလီလီ"

လီလီပြောနေတုန်းအနားမှာဘယ်သူရှိသလဲဆိုတာစိတ်မချ၍ဘေးဘီကိုကြည့်ရသေးသည်။

လီလီရဲ့အမေ : "ဟယ် သမီးလေး။ ခုနကတင်ဟန်နီဖုန်းဆက်တာ။ သမီးပျောက်သွားတယ်ဆို။။ခဏ....ခဏလေး။ ယောကျားရေ သားကြီးး လာကြစမ်း မင်းညီမဖုန်းဆက်နေတယ်။ သမီးလေးအဆင်ပြေရဲ့လားသမီးရယ်။ ကိုကြီးမနက်ဖြန်ပဲပြန်လာဖို့စီစဉ်နေပြီကွယ်။ သမီးရဲ့မရီးဆိုအခုတောင်လေဆိပ်မှာရောက်နေတယ်ဆိုလို့သမီးပျောက်သွားပြီးလို့တောင်ပြောလိုက်တယ်။ သူလဲရောက်လာတော့မှာပဲ။ ကြီးကြီးဆီမှာပဲပြန်သွားသမီး။ ဖေဖေ့ရဲ့လူယုံတွေကရှင်းပေးလိမ့်မယ်။ သမီး ကြားရဲ့လား "

လီလီ : "မေမေရယ် သမီးလဲအဲ့ဒီကိုသွားဖို့ဟန်နီဆီက‌ေနထွက်‌ေပြးလာတာပဲ။ အခုလမ်းမှာအစစ်ခံရပြီးအဲ့ဒီကထူးဆန်းတဲ့ရဲမှုးကြီးကလက်ထပ်ဖို့တောင်စီစဉ်နေပြီး။ အရှည်ကြီးတွေပြောဖို့အချိန်မရှိဘူးအမေရယ်။ မြန်မြန်ပြန်လာပေးနော်။ သမီးကြောက်........."

လီလီရဲ့လက်ထဲကဖုန်းကိုတစ်ယောက်ယောက်ဆွဲလုလိုက်သော်ကြောင့်လီလီအနောက်လှည့်လိုက်သည်။

လီလီ : "ရှင်ဘာလုပ်တာလဲ။ ဒီမှာပြောမပြီးသေးဘူးလေ။ "

အောင်မင်းမြတ်က‌ေမ‌ေမ့ဖုန်းကိုချလိုက်ပြီး

အောင်မင်းမြတ် : "ဟုတ်လား ဘာအကြောင်းပြောနေကြပါလိမ့် "

လီလီ : "ဘာအကြောင်းပြောပြောပေါ့။ ပြန်ပေးစမ်းပါ။ "

အောင်မင်းမြတ် : " မင်းကိုယ်ကားပေါ်တက်ထိုင်ကတည်းကကိုယ့်မင်းကိုယုံကြည်ဖို့ဆုံးဖြတ်ခဲ့တယ်လီလီ။ ဘယ်လောက်မှတောင်မကြာသေးဘူး။ မင်းကအလွဲသုံးစားလုပ်လိုက်တာပဲ။ ခဏနေသန့်ရှင်းရေးလုပ့်သူအပြင်ရှေ့နေ့တွေပါလာလိမ့်မယ်။ လီလီကိုယ့်ကိုလက်မထပ်နိုင်ဘူးဆိုဖြစ်လာမည့်အရာတွေအတွက်ကိုယ်အာမမခံနိုင်ဘူးနော်။ "

အောင်မင်းမြတ်ရဲ့မျက်လုံးထဲတွင်ဒေါသထွက်နေသည်ကိုအတိုင်းတိုင်းသိရသော်ကြောင့်လီလီခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။ သူလဲလီလီရဲ့ငြိုးသွားသောမျက်နှာကိုတွေ့ပြီးစိတ်ပျော့သွားသည့်ပုံပင်

။ တွန့်ချိုးနေသောမျက်ခုံးများသည်ပြေဆန့်လာကြသည်။

အောင်မင်းမြတ် : "အိမ်မှာအိမ်သာနဲ့ရေချိုးခန်းကလွဲပြီးအကုန်cctvတပ်ထားမယ်။ ကိုယ်အလုပ်သွားရင်လီလီတစ်ခုခုဖြစ်မှာစိုးလို့။ ပြီးတော့ကိုယ်လီလီ့ကိုယုံကြည်နိုင်မှလီလီကိုဖုန်းပေးသုံးနိုင်မယ်။ "

လီလီ : "ရှင်ကျွန်မကိုလှောင်ပိတ်ထားပြီးအသေသတ်နေတာလား။ ကျွန်မအိမ်ရှင်မတော့မလုပ်နိုင်ဘူးနော် "

အောင်မင်းမြတ် : "မလုပ်ရပါဘူး။ ကိုယ်ကလဲမင်းထိခိုက်မှာစိုးတာပေါ့။ အိမ်မှုကိစ္စတွေအတွက်လူငှားမှာပါ။ မင်းတွေ့ခဲ့အတိုင်းကိုယ်အခုနယ်ပြောင်းလို့မရသေးဘူး။ ကရင်အစိုးရကချမှတ်လိုက်တဲ့အရေးပေါ်စည်းကမ်းပဲ။ ကရင်ပြည်နယ်ကထွက်သွားတဲ့လူတွေကိုဘယ်သူမဆိုသေချာစစ်တယ်။ ကိုယ့်လိုရာထူးရှိတဲ့သူတွေကအလုပ်ထွက်လို့မရဘူး။ နယ်ပြောင်းလို့မရဘူး။ အဲ့တာကြောင့်မင်းခဏလောက်သည်းခံပေးဖို့လိုမယ် "

လီလီ : "ရှင်ကျွန်မကိုအချိန်ခဏလောက်ပေးလို့ရမလား "

သူဆီကအဖြေတောင်မစောင့်ပဲထွက်လာပြီးခြံနားကထွက်လာပြီးလမ်းလျှောက်နေလိုက်သည်။ လီလီသေချာတွေးဖို့လိုပြီးဖြစ်သည်။ အောင်မင်းမြတ်ပြောတဲ့အတိုင်းဆိုတကယ်ဒီမြီု့ကထွက်လို့မရတော့ပါ။ အကယ်၍လီလီ့ကိုထွက်မပြေးစေချင်လို့အောင်မင်းမြတ်လိမ်နေသည်ဆိုရင်ကော။ လီလီအတွက်အတည်ပြုပေးမည်သူတစ်ယောက်မှမရှိသလိုဆက်သွယ်လို့လဲရမည်မဟုတ်ချေ။ မကြာမီလီလီအတင်းအဓ္မသူနဲ့လက်ထပ်ရတော့မည်ဖြစ်သည်။ မမနဲ့ပြန်တွေ့လို့သူနဲ့စာချုပ်အရလက်ထပ်ထားတာတွေ့လျှင်မမကိုရှင်းပြလို့တောင်ရပါ့မလား။ မမကလူကြီးဆန်သူမို့လို့ပြောစရာမလိုပေ။ နားလည်ပေးမည်သူဖြစ်သည်။ မမနဲ့တွေ့လျှင်ချက်ချင်းအောင်မင်းမြတ်နှင့်ကွာရှင်းရမည်။ သူကမကွာရှင်းနိုင်လျှင်အတင်းအဓမ္မလက်ထပ်ထားတာပါဆိုပြီးတရားစွဲမည်။ ဒါတင်မကလီလီတို့ကလဲကလေးတွေမရအောင်နေရမည်။ သူ့ဘက်ကလီလီကိုလိင်ကိစ္စနဲ့ပက်သက်ပြီးဖိအားမပေးလျှင်လက်ထပ်မည်ဟုပြောရမည်။ လီလီအချိန်တစ်ခုထိဟန်ဆောင်နေယုံသာဖြစ်သည်။ လီလီတို့မိသားစုတင်မကမမတို့ကလဲမခေတဲ့သူမို့လို့ရှာတွေ့မှာအအနှေးနှင့်အမြန်ပင်။

လီလီစိတ်ကိုဒုံးဒုံးချကာပြန်လှည့်လာပြီးသူမကိုတစ်ချိန်လုံကြည့်နေတဲ့အောင်မင်းမြတ်ကို‌ေစ့‌ေစ့ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။

လီလီ : "ကျွန်မရှင့်ကိုလက်ထပ်မယ်ဒါပေမယ့်လိင်ကိစ္စမပါကြေး။ ရှင်ကျွန်မကိုအလိုမတူပဲမုဒိန်းကျင့်ရင်ကျွန်မကိုကျွန်မသတ်သေပစ်မယ်"

-

-

-

-

-

-

-

-

-

လီလီ့ကိုနေရာတိုင်းတွင်လိုက်ရှာသော်လည်းအသိတွေရဲ့အပြောအရသူတို့လဲအ‌ေသအချာမသိ‌‌ေသာ်လည်းအစစ်အဆေးဘားအံမြို့နှင့်အနီးတစ်ဝိုက်တွင်အစစ်အဆေးများပိုများလာပြီးမြို့ပြင်ကိုထွက်ဖို့ဆိုတာမဖြစ်နိုင်တော့သည်အထိခက်ခဲနေသည်ဟုဆိုသည်။ ဖြစ်နိုင်ချေရှိတာကလီလီ့ကိုသူတို့ဖမ်းထားပြီးအနိုင်ကျင့်ကျရင်ကောဆိုပြီးအတွေးနဲ့‌ေစာက်သုံးမကျတဲ့ကိုယ့်ကိုကိုပါးတစ််ချက်ပြန်ရိုက်လိုက်ပါသည်။ လီလီ့ရဲ့အမေကိုရောဖုန်းဆက်ထားပေမယ့်အနောက်တိုင်းကနေအာရှတိုင်းကိုပြန်လာဖို့က လေကြောင်းလိုင်းနဲ့တောင်16နာရီလောက်ကြာချေရှိသည်။ ကြားထဲက‌ေလဆိပ်မရှိတဲ့ဘားအံကိုတန်းမရောက်သောကြောင့်ရောက်တဲ့မြို့ကနေဘားအံကိုလာဖို့အချိန်ထပ်ပေးရမည်မို့လို့အနည်းဆုံး၂ရက်လောက်ကြာမှရောက်နိုင်မည်။ ၂ရက်အတွင်းလီလီလေးဘာတွေဖြစ်နေမလဲမခန့်မှန်းနိုင်။

သူမရုတ်တရပ်အကြံတစ်ခုဝင်လာကာဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပြီးကားကိုစက်နှိုးပြီးမိုင်ကုန်မောင်းတော့သည်။ သူမလိုကုန်တိုက်တစ်ခုရဲ့မန်နေဂျာကဘာမှမလုပ်နိုင်။ သူမရဲ့အဖေသစ္စာဖောက်လောက်ကောင်တွေ၏ခေါင်းဆောင်ကတော့တစ်ခုခုလုပ်နိုင်ပါလိမ့်မည်။ လီလီသည်သူ့အိမ်မဟုတ်သည့်ဘားအံမြို့တွင်းတစ်‌ေနရာတွင်ရှိလိမ့်မည်ဆိုတာသေချာသည်။ လုံလုံခြုံခြုံပုန်းနေသည်လား အဖမ်းခံရပြီးတစ်ခုခုလုပ်လိုက်ကြပြီးလားဆိုတာသာမသိရခြင်းဖြစ်သည်။ ကရင်ပြည်နယ်၏တစ်ခြားမြို့တွေကိုတော့မသေချာပေမယ့်ဘားအံမြို့သည်BGF၏လက်အောက်တွင်အသေအချာကိုရှိသည်။ ဘားအံကအစိုးရဝန်ထမ်းများကတောင်သူတို့အကြီးအကဲထက်BGFကခေါင်းဆောင်ရဲ့စကားနာခံကြသည်။ ထို့ကြောင့်သေချာပေါက်ပင် တပ်တစ်တပ်တွင်ခေါင်းဆောင်ဖြစ်နေသောဟန်နီ့အဖေသည်လီလီ့အကြောင်းကိုသိကိုသိရမည်။ မိစိုးကိုယ်တိုင်အဖေကိုဖမ်းဖို့ပြောလိုက်တဲ့သူကိုမသိစရာအကြောင်းမရှိပေ

" သမီးလေး "

စခန်းထဲဝင်လာတာနှင့်သူ့ကိုသိနှင့်နေသည့်ပုံဖြင့်စစ်သားများသည်လမ်းဖယ်ပေးကြ၏။ အဖေ့ရဲ့ရုံခန်းမရောက်ခင်အလိုမှာပင်ခေါ်သံကိုကြားလိုက်သောကြောင့်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့မတွေ့ရတာနှစ်နဲ့ချီနေပြီဖြစ်သည့်သူ့အဖေကိုဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးတွေ့တုန်းကအချိန်ထက်ပိုမိုအိုမင်းလာပုံပေါက်သောလည်းထူထဲသောစစ်အကျီတွေနဲ့ကျည်ကာဝတ်စုံများကြောင့်ခန္ဓာကိုယ်ကသန်စွမ်းသည့်ပုံပေါက်သည်။ ကိုယ့်လူမျိုးကိုပြန်သတ်နေသည့်စစ်တပ်တွေအလုပ်လုပ်နေသည့်သူ့အဖေကြောင့်တစ်သက်လုံးအရှက်ရခဲ့သည်။ သူကိုယ်တိုင်လဲသူ့အဖေကိုနားမလည်ပေ။ နားလည်ဖို့လဲမကြိုးစားချင်တော့။ သူ့အဖေသည်မိသားစုတစ်စုရဲ့အုတ်တံတိုင်းဖြစ်သည့်တစ်စုံတစ်ယောက်၏အမေအဖေတွေကိုသတ်ဖူးလိမ့်မည်။ တစ်ယောက်မှအရှင်မထားနဲ့ဆိုသောအမိန့်ဖြင့်ရိက္ခာပြတ်လတ်‌ေနသည့်စစ်ဘေးဒုက္ခသည်တွေကိုလဲသတ်ဖူးလိမ့်မည်။ ယုတ်စွအဆုံး သမီးနှစ်ယောက်ရှိတာတောင်မှသူများသမီးကိုမုဒိန်းကျင့်ဖူးလိမ့်မည်။

" သမီးလေး "

ထိုသို့သောလုပ်ရပ်များကိုသိပြီးအဖေရဲ့လုပ်စာကိုမစားပဲကလေးတစ်ယောက်ကိုနို့တိုက်တန်းလန်းနှင့်တစ်ယောက်လက်ဆွဲကာထွက်လာသည့်အမေကိုတော့ဟန်နီအရမ်းလေးစားသည်။ " ငါ့ရဲ့သမီးလေး "ဟုအမေခေါ်တိုင်းဟန်နီ့မသိစိတ်ကကိုယ့်ကိုကိုဂုဏ်ယူတတ်သည်။ သို့သော်အခုအဖေခေါ်တဲ့သမီးလေးသည် ဟန်နီ့၏ခန္ဓာကိုယ်ကိုကြက်သီးများထစေသည်။ မဟုတ်ပါ။ သူသည်ဟန်နီ့အဖေမဟုတ်ပါဘူး။

ဟန်နီ : "လီလီဘယ်နားမှာလဲ "

" ဟင် "

ဟန်နီ : "လီလီဘယ်နားမှာလဲလို့။ ဦီးလေးသမီးအငယ်မ

ဖမ်းခိုင်းတဲ့သူ့သူငယ်ချင်း "

"အဲ့တာတော့အဖေလဲမသိဘူး။ မိစိုးလေးကတစ်မြို့လုံးရဲ့အထွက်လမ်းတွေမှာပဲဒီ‌ေကာင်မ‌ေလးပါမပါစစ်ခိုင်းတာ "

ဟန်နီ : "ကိုယ့်ကိုကိုယ်အဖေလို့မသုံးပါနဲ့။ ရွံ့တယ် "

တစ်ခုခုပြန်ပြောတော့မယ့်ဟန်ပြင်နေတဲ့သူ့ကြောင့်အမြန်လှည့်ထွက်လာလိုက်သည်။ ထိုသို့ပြောပုံထောက်ရင် သူတို့ဆီမှာလီလီမရှိနေတာသေချာသည်။ ဤသို့ဆိုလျှင် အခုလီလီဘယ်နားမှာရှိမည်နည်း။

၂ရက်ခန့်ကြာသောအခါ

" ကျွီ ခလောက် "

" တစ်ယောက်ယောက်ရှိတယ်ထင်တယ်မမလေး။ ကျွန်တော်တို့အရင်သွားကြည့်လိုက်ပါမယ်။ နောက်မှဝင်လာလိုက်ပါ "

သူတို့ပြောတာကိုပြန်‌တောင်မဖြေနိုင်တော့သော်ကြောင့်ခေါင်းပဲငြိမ့်လိုက်သည်။ ခရီးပန်းလာသော်လဲ လီလီတို့နှင့်ထည့်ပေးလိုက်သည့် bodyguard နှစ်ယောက်ကပြန်ဆက်သွယ်လာတဲ့အတွက်ကြောင့်ဘားအံတောင်မရောက်သေးပဲလမ်းခုလတ်ကဆေးရုံထံပြေးရပြန်သည်။ သူတို့အချိန်ဆွဲထားတဲ့အတွက်ကြောင့်လီလီနှင့်သူငယ်ချင်းများ လွတ်သွားမှန်းသိလိုက်ရသည့်အပြင် cctvပျက်နေသော်လည်း သူတို့က၏လက်မောင်းကတံဆိပ်ကိုမြင်လိုက်သောကြောင့် လီလီ့ကိုအလိုရှိသူတွေကအကောင်ကြီးကြီးတွေထဲကပဲဖြစ်လိမ့်မည်ဆိုတာကိုပါသိခဲ့သည်။

ကိုစောခိုင်းထားတဲ့လူများကိုလဲလီလီကိုရှာဖို့ဖြန့်ကျက်ထားပြီး၇‌ေယာက်ကိုချန်ထားကာ ဖူးပွင့်ပြောသည့်လီလီရောက်ခဲ့သည်ဟုထင်ရသည့်အိမ်ကိုအတူလာခဲ့သည်။

ခင် : "ပတ်ဝန်းကျင်သာပြောင်းသွားတယ် ဒီအိမ်ကတော့မပြောင်းဘူး "

" ငါ့ကိုမထိနဲ့ ငါကိုယ့်ဘာသာကိုသွားမယ် "

အသံကြားရာကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့စစ်ယူနီဖောင်းကိုဝတ်ထားသည့်စစ်သား4ယောက်ကိုတွေ့လိုက်သည်။ လက်မောင်းကအမှတ်အသားကိုကြည့်ချင်အားဖြင့်မြန်မာစစ်တပ်ကမဟုတ်မှန်းသိသာ၏။ ထိုစစ်သားများတွင်လက်နက်များပါသော်လဲ ခင့်ရဲ့လူများကပိုသာ၍လက်နက်ချလိုက်ရသည့်ပုံပင်

"မမလေး အန္တရာယ်ရှိပါတယ်။ အရင်ဆုံး hotelကိုပဲပြန်ရအောင် "

ခင် : " လက်မောင်းကတံဆိပ်ကိုကြည့်။ ငါ့လူတွေပြောတဲ့တံဆိပ်တွေမလား။ သူတို့ကဘာလို့ဒီမှာရောက်နေတာလဲ "

" ကျွန်တော်တို့အခုစစ်ဆေးမေးမြန်းမှာပါ။ ဒါပေမယ့်သူတို့ကလူကြီးပိုင်း‌တွေနဲ့ဆက်နွယ်‌လို့လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်လို့မရတဲ့အတွက်မမလေးစိတ်ရှည်ရပါမယ်။ "

ခင် : "အိမ်ထဲမှာဘယ်သူမှမရှိဘူးလား။ လီလီမရှိရင်လီလီရဲ့ကြီးကြီးကျန်ခဲ့မှာ "

ပြောရင်းအိမ်ထဲကိုခပ်သွက်သွက်လေးဝင်ဖို့လုပ်တော့သူကသူ့ရဲ့ကြီးမားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုကွယ်ကာတားသည်။

"တစ်အိမ်လုံးလိုက်စစ်ပြီးပါပြီ။ အပေါ်ထပ်မှာlockချထားတဲ့အခန်းတစ်ခန်းရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့်စိတ်မချရလို့ကျွန်တော်တို့ကိုယ်တိုင်သွားစစ်မှာပါ။ ကျေးဇူးပြုပြီး hotelမပြန်ရင်တောင်ကားပေါ်မှာလုံလုံခြုံခြုံနဲ့နေပေးပါ "

ခင် : " တောက် " (တောက်ခေါက်သံ)

ကိုစောရဲ့မိသားစုရဲ့ bodyguards တွေကစောရဲ့အမျိုးသမီးဟုသတ်မှတ်ထားသောကြောင့်ခင့်ကိုသည်းသည်းလှုပ်စောင့်ရှောက်နေကြသည်။ သို့သော်ခင့်အတွက်ထိုအရာများသည်အရေးမကြီး။ ခင့်ရဲ့ကလေးငယ်လေးလီလီတစ်ယောက်ထဲကသာအရေးကြီးပါသည်။

📳 တီ........တီ📳

Massageဝင်လာ၍ထွက်လာ‌ေသာဖုန်းရဲ့ vibrator ကိုခံစားမိသော်လည်းစာမကြည့်ချင်သေး။ ကိုစော မဟုတ်ရင်ကိုစောဖုန်းဆက်ခိုင်းလို့စာတွေတတီတီပို့နေသည့်ခင့်ရဲ့ညီမလေးဖြစ်လိမ့်မည်။

📳တီ..........တီ 📳

ကိုစောသည်ခင်ကိုစိတ်ပူသော်လည်းတစ်ချိန်တည်းမှာပဲခင့်ကိုအနှောင့်အယှက်မပေးချင်သည့်လူမျိုးဖြစ်သည်။ သူသည်ရန်ကုန်တောင်မရောက်သေးတဲ့ခင့်ညီမကိုအကူအညီတောင်း......... ခနနေပါဦး။ နွယ်နီနှင့်ခင့်ရဲ့အမေသည်မနက်6နာရီလေယာဉ်နှင့်လာခဲ့မည်ဖြစ်ကြောင်း၊ အဖေကကိုကျော်ရဲ့ကိစ္စမပြီးပြတ်သေး၍မလိုက်လာခဲ့ကြောင်းပြောပြထားသည်။ အမေရိကန်ကနေရန်ကုန်လေဆိပ်ကိုရောက်ဖို့15နာရီကြာသောကြောင့်ကိုစောကဖုန်းဆက်ရင်တောင်ကိုင်လို့ရမှာမဟုတ်ပေ။ ခင်အလောတကြီးကိုယ့်ဖုန်းကိုရှာမိသည်။

ဖုန်းရဲ့massageကိုကြည့်လိုက်တော့ ခင်မသိတဲ့ဖုန်းနံပါတ်ကစာပို့ထားသည်။ စဉ်းစားမနေပဲပို့လာ‌သောစာကိုဖတ်ဖို့ထိုနံပါတ်လေးကိုနိပ်လိုက်သည်။

💬 လီလီပျောက်သွားတဲ့ကိစ္စမှာသံသယအရှိဆုံးသူဖြစ်တဲ့မိစိုးရဲ့အစ်မ ဟန်နီပါ။ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်ကလီလီနဲ့အတူရှိခဲ့ပါတယ်။ ဘားအံရောက်နေတယ်လို့ကြားလို့အဆင်ပြေမယ်ဆိုစကားနည်းနည်းလောက်ပြောကြမလား။

ဟန်နီ ဟန်နီ။ နာမည်ကိုခင်သေချာပေါက်တစ်နေရာရာမှာကကြားဖူးပါသည်။

ခင် : " အားး "

စာပြန်ဖို့ပြင်နေတဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုနားသယ်နားကိုဖိနှိပ်မိလိုက်သည်။ ရုတ်တရပ်ခေါင်းထိုးကိုက်လာကာမျက်လုံးများကလဲဝေဝါးလာသည်။ ထိုနာကျင်မှုသည်အရင်ကလိုခဏနှင့်မပျောက်သွားပဲပိုဆိုးလာသဖြင့်အံကြိတ်ထားသည်ကိုအသံထွက်လာသည်။

" ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် "

" မမလေး အဆင်ပြေရဲ့လား "

ကားမှန်ကိုခေါက်နေသည့်အသံရယ် စကားသံများလုံးလုံးထွေထွေကို သာကြားရသည်။ သေတော့မှာလားဟုအတွေးဝင်လာသော်အခါအလွန်ကြောက်လန့်ပြီးတော့မရရအောင်ခေါင်းမော့ဖို့ကြိုးစားလိုက်သည်။ လီလီ့ကိုပြန်မတွေ့ရမချင်းမသေနိုင်ပါ။ လီလီနှင့်အတူကော်လက်စွပ်လေးစွပ်ပေးနိုင်တဲ့အထိသူသေလို့မဖြစ်ပါ။ စကားပြန်ပြောဖို့အားကုန်သုံးလိုက်သော်လည်းအရာအားလုံးကအမှောင်ကျသွားပြီးနောက်ဆုံးကြားလိုက်သည်က

လီလီ : "ကလေး မကိုအရမ်းလွမ်းနေတာ"