《Dark Moon /✔️/》6. Ятга
Advertisement
Зайрмагны машин дохиогоо хангинуулсаар сургуулийн гадаа ирж зогсоход хүүхдүүд гайхаж орхив. Ахлах сургуулийн тэр тусмаа ихэвчлэн 3-р ангийнхан байдаг энэ сургуульд ийм хөөрхөн жижигхэн чимэглэлүүдтэй зайрмагны машин ирж зогсох нь хэн бүхний төдийлөн дассан дүр зураг биш.
"Байршлаа буруу л сонгож дээ" гэж амандаа бувтначихаад үдийн цайгаа авахаар эргэв. Хэдхэн алхам явж байтал сүр сархийсээр өнөө машин цонхоо дэлгэж байгаа их чимээ гарахад өөрийн эрхгүй толгойгоо эргүүллээ.
Гайхмаар нь тэдгээр их чимээний цаанаас, хаалга нь нээгдэж MENU бичсэн самбараа гаргаж тавьж байгаа нэгэн. Пак Сонхүн.
Худалдан авалт хийх ёстой том цонхоо дэлгэвэл тэд бүгд тэр машин дотор харагдах аж. Зайрмаг зарахаар шийдээ юу? Мэдээж танил болсон дүр зураг үзэгдэж тэр хавийн бүх охид тийшээ шуурч байгаа үзэгдэв.
Олон хүний түлхэлтээс болж нэг нь өнөө MENU бичсэн самбарыг наашаа эргүүлж орхив. Тоглож байгаа байлгүй дээ. Учир нь тэдний зарж байгаа зайрмаг нэг нь л гэхэд 7 хоногийн халаасны мөнгөтэй тэнцэхүйц үнэтэй байлаа.
Галзуу биш биз дээ?
Түлхэлцэж байсан охидууд үнийг нь хараад хэсэг хугацаанд гацав бололтой уруу царайлсаар тэндээс холдоход манай сургуулийн гүнж гэгддэг, эрх мэдэлтэй айлын охин тунаж үлдэв. Аргагүй л дээ, түүнд бол энэ мөнгийг өдөр бүр гаргасан ч чадахаар биз. Ким Жина.
Зайрмаг жигнэмэгэн дээр тавьж өгч байсан Сонү руу илт хандарсан харцаар харсаар мөнгөө төлөн гарыг нь илэх шахам авлаа. Ойлгомжтой. Сонүд сайн байх нь.
Сонү ч бас өөдөөс нь инээмсэглэсээр зайрмагаа өгчихөөд чихэнд нь юм шивнэх шиг болов. Жина баярласан амьтан толгойгоо дохичихоод хичээлдээ орохоор явлаа. Удалгүй тэнд байсан сурагчид ч тарав.
Ангидаа орж ирэн суудал дээрээ суугаад хүндрэх зовхио арай ядан өргөнө. Ойрд гэрийн цонх руу хэн нэгэн чулуу шидэж хүн айлгаад байгаа.
Хаалга дуугарч хүн орж ирээд хажууд цүнхээ шидэхэд нь Сонхүн гэдгийг мэдэв. Их л ууртай байгаа бололтой хүнд хүнд амьсгална. Яачихаа вэ бас. Түрүүхэн л зайрмаг зараад их л баясгалантай байгаагүй билүү? Нүдээ аниж гүнзгий амьсгаа авчихаад наашаа харав. Тэгсэнээ гарнаас татаж хацарны энд тэнд хүрч үзээд, гэмтсэн үгүйг л шалгаад байгаа бололтой.
Advertisement
"Яагаад байгаа юм?" Гараа шалгуулж байхдаа асуусан асуулт минь энэ байлаа.
"Гэмтээгүй биз? Өнөөдрөөс өглөө би очиж авна, орой би хүргэж өгнө. Дэлгүүр гарах шаардлагатай бол ойрхон юм чинь гүйчихнэ гэсэн бодолгүйгээр намайг дууд. Ойлгов уу?"
"Гэхдээ яагаад" гэж хэлж дуусаагүй байтал Сонхүн ам таглаад
"Аюултай! Ойрд охидууд сураггүй алга болоод байгааг мэдэхгүй юу? Сургуулийн захиргаанаас охидуудаа ингэж хамгаалж бай гэсэн болохоор арга алга." гэлээ.
Тийм юм уг нь сонсогдоогүй дээ?
Гэнэт яагаад байгааг нь ойлгохгүй байгаа ч толгой дохисоор гараа татах гэж хичээв. Гарнаас зуурчихаад тавихгүй байсан юм.
Удалгүй дахин хаалга тасхийж Асахи цүнхээ үүрсээр орж ирэв. Сонхүн рүү нэг харчихаад наашаа даллахад нь би зөрүүлэн даллаж байлаа.
Сонхүн рүү харахад түүний харц нь ширүүсэн юу юугүй босоод цохих гэж байгаа мэт л болоод ирэв. Анхаарлыг нь сарниулахын тулд иштэй чихэр гаргаж ирж задлаад аманд нь хийхэд тэр наашаа харчихаад харцаа зөөлрүүлэн урагш харан суув. Багш ч орж ирэн хичээл эхлэлээ.
Их завсарлагаанаар босон гарах гэхэд Сонхүн дагаад босоод ирлээ.
"Хүүе, та яах гэж байгаа билээ?"
"Чамайг хүргэж өгч, авч, ерөнхийдөө бол сүүдэр шиг чинь амьдарна гэж хэлсэн байх аа." гээд мөрөө хавчив.
"Сургууль дотор ч уу? Олон хүний дунд зүгээр ээ, би гаръя. Арай угаалгын өрөө дагаж орох гээд байгаа юм биш биз дээ." гэхэд тэр нэг юм сэхээ орсон бололтой цамцнаас зуурсан гараа авлаа.
Угаалгын өрөө орчихоод эргэх гэтэл дээрийн мухрын өрөөнүүдээс дахиад л хөгжим сонсогдоод эхлэв. Гэхдээ энэ удаад уламжлалт хөгжим байх чинь. Сониуч гэдгийг минь мэднэ дээ, угаасаа тийшээ зүглэнэ гэдгийг ч мэдэж байгаа.
Тод сонсогдож байгаа хаалгыг татаад ортол төсөөлөөгүй хүн угтаж авлаа. Асахи.
Ширээний ард суучихсан босоо ятганы ард суугаад хуруугаа гүйлгэн тоглож байх аж. Ятганых нь хажуугийн модон дээр "TritSy" гэж сийлсэн байх нь үзэгдэнэ.
Үгээр хэлэмгүй үзэсгэлэнтэй харагдаж байхын хажуугаар хаалгаа ч хаахаа мартаж орхив. Ятга. Уран яруу тансаг хөгжмийн зэмсэг.
Advertisement
Тэр тансаг зэмсэгийг эрэгтэй хүн тоглоод сууж байхыг амьдралдаа үзсэнгүй. Анх удаа л харсан минь Асахи байв.
Энэхэн зуур хүчтэй сэтгэгдэл төрөх ч түр зуурынх байсан бололтой удалгүй намжих нь мэдрэгдэнэ.
Үгүй ээ! Андуурсан бололтой. Ятгын утсаар хуруугаа гүйлгэх түүнийг хараад зүрх зогсчих шахна. Асахи, ингэж үзэсгэлэнтэй харагдахаа болиоч.
Гүнзгий гэгч нь ширтээд зогсчихсон байсаныг Асахи анзааран над руу харж инээмсэглэв. Тэгээд ичсэн бололтой гараа дагзныхаа ард аван намайг дуудав.
Хажууд нь суугаад дөнгөж ятгын утсанд хүрж байтал, Асахи нүдэн дээр дараад нүдээ ань гээд өөрөө дахин тоглож эхлэлээ.
"Эрэгтэй байж ятга тоглоод л. Мундаг юм аа." Нүдээ аньсан чигээрээ хэлэхэд Асахи хоёр дахь аяаа эхлүүлээд
"Ятгыг заавал эмэгтэй хүн тоглоно гэсэн дүрэм байхгүй шүү дээ." гэчихээд үргэлжлүүлэн төвлөрлөө.
Зүгээр л тансаг. Яг л өглөөний сэргэг кофе, өдрийн нартай бороо, үдшийн тэнгэрт гялтганах од мэт. Зүйрлэшгүй таатай мэдрэмж эргэн тойрныг бүрхнэ.
Хэтэрхий тайван бас амгалан. Таалагдаж байна.
Саяхан эхлэсэн ая талдаа ч ороогүй байтал хаалга савагдаж уурандаа дэлбэрэх шахсан Сонхүн орж ирээд гарнаас угз татан чирээд гараад явчихав. Асахи надаас буцаан татсан ч Сонхүн түүнийг цохиод унагаачихсан.
Коридорт чирэгдсээр эцэст нь гадагшаа гарч ирлээ. Бугуй өвдөж байна.
"Хүн хэлээд байхад яах гэж дагаж яваад байгаа юм!"
Тэр бухимдсандаа над руу хашгирч эхлэхэд миний уур ч бас дүрэлзээд ирэв.
"Зүгээр л сонирхсон юм! Яасан? Яагаад гэнэт надад санаа тавьж гүйгээд байгаа юм." гэчихээд түүнийг түлхэн анги руугаа гүйж орхив.
Аль хэдийнээ хичээл орчихсон бололтой коридорт нэг ч хүн үзэгдэхгүй байлаа.
Шатаар уруудаад ангийн зүг явж байтал нэг хүнтэй мөргөлдөөд газар уначихав.
Гялс өндийн боссоор өнөөх мөргөлдсөн хүн маань өндийж чадахгүй байхыг нь хараад туслахаар ойрттол нэг л танил үс. Жина байна уу даа?
Гарнаас нь татаад босгох гэтэл тэр миний гарыг хүчтэйхэн савчихаад өөрөө хана түшсээр өндийв. Хэд алхчихаад дахиад уначихсанд яаран очтол нүд нь нэг л биш. Гайхсаар нүүрээ наах шахам ойртож харлаа.
Т-ТЭР МАНСУУРЧИХАЖ!
Нүднийх нь хүүхэн хараа томорч, нулимс нь бага зэрэг гоожсон тэр намайг харах гэж хичээн, улайсан нүдээ нухласан ч чадаагүй бололтой энд тэнд гишгэлсээр яваад өглөө.
Түүний гарт өнөө зайрмагны цаас үнгэгдсээр атгагдах бөгөөд гаран дээр нь дусаад хатсан зайрмагны хэсгийг долоох шахам явна.
Удалгүй хамгийн захын анги руу ороод хаалгаа хаах үед өдөр харсан Сонүгийн зүүж байсан бугуйн цаг хальт үзэгдлээ. Өглөө чихэнд нь шивнээд байсан үг ийм учиртай байх нь.
Баян айлын бардам охин мансуурсан байдалтай сургууль дээр явж байна гэдэг байж болох уу даа?
Author Note: Гоё гоё үйл явдал одоо болно оо🤩
.
Advertisement
- In Serial738 Chapters
Refining The Mountains And Rivers
While the blue light blossoms, the insignificant struggle at the bottom. He grasps the opportunity to change his fate and embarks on an unprecedented path…
8 98 - In Serial79 Chapters
The Magic Kings War
Gods and their Angel servants have been terrorising the mortal race for millennia .....Until 4000 years ago the Magic King at the time could no longer watch the tyranny and suffering caused by Angels and Gods.He gathered the armies of every race and nd challenged the Gods.He died for the sake of freedom.Now the Magic King's throne is empty.The world needs a new Magic King. More powerful than the previous Magic King and even more powerful than the Gods .....
8 137 - In Serial32 Chapters
Reality Check (One Piece Fan-Fiction)
requested by @Kyori1097
8 95 - In Serial91 Chapters
The Virus Within: The Road Ahead (Book 1)
How hard can it be to locate your sister? Well, in the aftermath of a zombie apocalypse, that might be easier said than done, especially if you're a zombie.* * * * *As humankind is driven close to extinction by a zombie apocalypse, Trinity searches for her sister, hoping to find her still alive among the scattered survivors. But even if Trinity manages to find her, how will Jess react when she discovers Trinity is now a zombie?Plagued by the bloodthirsty influences of the zombie virus, Trinity must fight against its attempts to steal her humanity. The virus is relentless and fully convinced that humans are the best prey around, but giving into that temptation would strip her of her mind and reduce her to just another member of the mindless horde.While searching for more hidden survivors, Trinity comes across a handful of stranded humans, one of whom sets an entirely new definition for the word crazy. Helping them to safety wasn't part of her plans, nor did she realize how often vehicles could break down. Rediscovering her sense of humor was the last thing she expected, but amid the insanity of a trip through a zombie-infested landscape, it might be her best defense in retaining her sanity.As Trinity soon discovers, road trips never go as planned, especially when traveling with a group of humans during a zombie apocalypse.If dish soap, rutabagas, and soup cans aren't an essential part of your zombie apocalypse kit, then you better grab them now!All books in this series are part of the Paid Stories program. The cover was lovingly crafted by Eunkyung. A huge thank you to her for her phenomenal work!
8 99 - In Serial47 Chapters
Hurt The Same || The Game X Amber Riley
A Jayceon Taylor & Amber Riley Fanfiction
8 53 - In Serial131 Chapters
We All Die, In The End
How tiring it has become,to live in shackles.Bound by my fears,imprisoned by my thoughts.No longer do Ilet it control me.From this moment,I live to please myself.I will do what makes me,not others, happy.Judgement and anxietyhave lost their hold.What does another'sopinion really matter to me?We all die in the end, anyway.
8 107