《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》264
Advertisement
၂၆၄။ နည်းနည်းရူးနေတာ
မိုလီသည် သူ့ကိုကြည့်ကာ ပြောသည်။
“ခေါင်းဆောင်က ကလေးကို သူစိမ်းကပေးတဲ့ ဘာမှန်းမသိတဲ့အရည်ကို ဒီတိုင်းသောက်ခိုင်းရအောင် အရမ်းပေါ့ဆတာပဲ။ အကျိုးဆက်ကို မတွေးဘူးလား?”
ဝူချန်းယွဲ့သည် သက်ပြင်းချကာ
“ငါကဘာလုပ်နိုင်မှာတဲ့လဲ? စွမ်းအားနိုးလာတာက လူတိုင်းအတွက် အသက်အန္တရာယ်ပဲ။ လင်းလင်းကိုကယ်ဖို့ဆိုရင် ဒါကအဆိပ်ဆိုရင်တောင် ငါကဆေးလို့ပဲ တွေးနေမိဦးမှာ။ တကယ်အသုံးဝင်ရင်ရော? မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ အခုရလဒ်က ကောင်းတာပဲမလား?”
မိုလီသည် ခေါင်းငြိမ့်ကာ
“ဟုတ်တယ် မျှော်လင့်ချက်မဲ့နေတာထက် မျှော်လင့်ချက်ရှိတာက ပိုကောင်းတာပေါ့။ ပြီးတော့လည်း ဘာမှမလုပ်နိုင်တာမှ မလုပ်တာ”
ယွမ်ထန်ရှင်းနှင့် တူယွမ်ရှင်းတို့သည် အခန်းထဲတွင် လျှောက်လွှာများကို ဖတ်နေကြသည်။ ယွမ်ထန်ရှင်း၏ ဆုကြေးဖြစ်သည့် အစားအသောက်များအား စိတ်ဝင်စားသူ အမြောက်အများရှိသော်လည်း အများစုသည် ဇွန်ဘီမြို့တော်သို့ သွားရမည်ကို ကြားသည်နှင့် လက်လျှော့လိုက်ကြတော့သည်။
ဇွန်ဘီမြို့တော်သည် တားမြစ်နေရာဖြစ်သည်။ သာမန်လူများသည် ဇွန်ဘီမြို့တော်သို့ ဝင်နိုင်ရင်တောင်မှ အသက်နဲ့ကိုယ်မြဲလျှက် ပြန်လာနိုင်ပါက ဒါသည်အလွန်တရာကို ကံထူးတာဖြစ်သည်။ အဆင့်သုံးနှင့် အဆင့်လေးစွမ်းအားရှင်များတောင်မှ အသက်ရှင်နိုင်ချေသည် အရမ်းနည်းတာ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ၉၉ရာခိုင်နှုန်းသည် လက်လျှော့သွားကာ ငတ်၍သေတော့မည့်သူများသာ ရွေးချယ်စရာမရှိဘဲ လျှောက်ကြတာဖြစ်သည်။
ယွမ်ထန်ရှင်းသည် သူတို့အား ဘယ်ဇွန်ဘီတိုက်ခိုက်ခြင်းမှ မရှိပါဘူးဟု ထပ်ခါတစ်လဲလဲ အာမခံချက်ပေးနေသော်လည်း လျှောက်ထားသူတို့သည် သူတို့အသက်လုံခြုံမှုကို အာမမခံနိုင်ဘူးဟုသာ ထင်ကြသည်။ သူတို့တာဝန်တွင် အလုပ်လုပ်မည့်သူဟူ၍ သုံးယောက်သာ ရလေသည်။
“ဆရာ ဒီတစ်ယောက်က ဆရာလိုမျိုး မြေစွမ်းအားရှင်ပဲ။ အဆင့်လေးဆိုတော့ ကောင်းတယ်ထင်တယ်”
“ဪ သူလား? ကျွန်တော်သူ့နောက်ကြောင်းကို စစ်ဆေးကြည့်ထားသေးတယ်။ အဆင့်လေးစွမ်းအားရှင်ပင်မယ့် နည်းနည်းရူးနေတာ။ သူများတွေနဲ တာဝန်အတူသွားလုပ်တိုင်း ဒဏ်ရာတွေနဲ့ ပြန်လာတက်တယ်။ သူတို့ရတဲ့အစာထဲမှာ သူရတာက အတော်နည်းပင်မယ့် မြင်းတစ်ကောင်လို စားနိုင်တယ်။ အစာဘယ်လောက်ပဲရရ သုံးရက်ထက်ကို ပိုမခံဘူး။ သူများတွေက တစ်ပတ်လောက်စားရတာကို သူကနှစ်ရက်လောက်နဲ့ ကုန်သွားတက်တဲ့သူမျိုးဗျ”
“ဘယ်လိုတောင်လား သူများတွေက စုဆောင်းဖို့ ကြိုးစားနေကြတာကို ဘာဖြစ်လို့ သူကအများကြီးစားတာလဲ?”
“အဲ့ဒါကြောင့်လည်း နည်းနည်းရူးတယ်လို့ ပြောတာပေါ့။ သူကအစာကိုသိမ်းထားသင့်တာမျိုးကို လုံးဝမသိဘူး။ အခုဆိုရင် သူကနာမည်ကြီးပဲ။ ဉာဏ်ကောင်းလို့တော့ မဟုတ်ဘူး။ လူတွေက တာဝန်လုပ်ရင် သူကတာဝန်ပိုကြီး ဖြစ်နေလွန်းလို့ အဖွဲ့အများစုက သူ့ကိုမခေါ်တော့တာ”
“ဒါဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ အပြင်မှာ အန္တရာယ်က အရမ်းများတယ်။ ငါတို့သူ့ကို ခေါ်သင့်လား? သူက ဘာပြဿနာမှ မတက်လောက်ဘူးမလား?”
ယွမ်ထန်ရှင်းသည် သက်ပြင်းချကာ
“အခုတော့ ငါတို့မှာ လူနည်းနည်းပဲရတော့ သူ့ကိုလက်ခံဖို့အပြင် မရှိတော့ဘူး။ သူကနည်းနည်း တုံးပင်မယ့် ငါတို့သူ့ကို ပိုဂရုစိုက်ပေးရင်တော့ အဆင်ပြေမယ်လို့ ငါထင်တယ်”
တူယွမ်ရှင်းသည် ခေါင်းငြိမ့်သည်။ သူတို့သည် အခုအချိန်တွင် ရွေးချယ်စရာမများသဖြင့် ကြေးများနေ၍ မရပေ။ ထိုအချိန်တွင် တံခါးစောင့်နေသည့် လုကျွင်းကျားသည် တံခါးခေါက်၍ သတင်းပို့သည်။
“ဆရာ ဒုခေါင်းဆောင်ရှောင် ရောက်လာတယ်”
ယွမ်ထန်ရှင်းသည် ခနအံ့သြသွားပြီးနောက် လှည့်မကြည့်ဘဲ ပြောသည်။
“ခေါင်းဆောင်ရှောင်လား? ဝင်ခိုင်းလိုက်”
လုကျွင်းကျားသည် တံခါးဖွင့်ပေး၍ အထဲသို့ဝင်ရန် လက်ပြလျှက်
“ဝင်လို့ရပါပြီ”
ရှောင်ယွင့်လုံ ဝင်လာသည့်အခါ သူ့အနောက်တွင် မုတ်ဆိတ်ဖြင့်လူ ပါလာသည်။ ယွမ်ထန်ရှင်းသည် ဆိုဖာကို ညွှန်ပြကာ ယဉ်ကျေးစွာဖြင့်
“ထိုင်ကြပါ။ လင်းလင်း အကြောင်းမလား? ဘာဖြစ်လို့လဲ?”
ရှောင်ယွင်လုံသည် လျန်တရှုကို ညွှန်ပြ၍
“ဒါက ဒီစခန်းက ဒေါက်တာလျန်။ မင်းတို့ရေကြောင့် ငါတို့ဒီကိုရောက်လာတာ”
ဒီလိုပြောရင်း ဆိုဖာတွင်ထိုင်ချသည်။
လုကျွင်းကျားသည် တံခါးကို ပြန်ပိတ်ပေးသွားသည်။
ရှောင်ယွင့်လုံ၏စကားများကြောင့် ယွမ်ထန်ရှင်းသည် လျန်တရှုကို ခေါင်းငြိမ့်၍ နှုတ်ဆက်ကာ
“တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် ဒေါက်တာလျန်”
“တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်”
လျန်တရှုသည်လည်း ခေါင်းပြန်ငြိမ့်ပြသည်။ ထို့နောက် ရှောင်ယွင့်လုံသည် ယွမ်ထန်ရှင်းအား ညွှန်ပြကာ လျန်တရှုကို
“ဒါကဟေးဒီးစခန်းက ဒုခေါင်းဆောင်ယွမ်”
“လူကြီးမင်းယွမ်”
လျန်တရှုက
“ခင်ဗျားတို့ယူလာတဲ့ ရေကိုပြပေးပါလား?”
လျန်တရှု၏စကားကြောင့် ယွမ်ထန်ရှင်း၏ မျက်နှာသည် မည်းသည်းသွားကာ ရှောင်ယွင့်လုံကို ကြည့်သည်။ ခုနတုန်းက ရေအကြောင်းကို ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောဖို့ သူမှာထားခဲ့သည်။ အခုတော့ ဆရာဝန်တစ်ယောက်က ပေါ်လာလေပြီ!
သူ့မျက်နှာထားကြောင့် ရှောင်ယွင့်လုံသည် နားလည်သွားကာ အမြန်ရှင်းပြသည်။
“အာ မစိုးရိမ်ပါနဲ့။ ဒေါက်တာလျန်က တခြားဆရာဝန်တွေနဲ့ မတူပါဘူး။ ဒီအကြောင်းကို သူကဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောဘူး။ ပြီးတော့လည်း သူကသီးသန့်ဆန်လွန်းတော့ တခြားသူတွေနဲ့ ပြောဆိုဆက်ခံခဲတယ်။ ဒါကြောင့် မင်းတို့စိတ်မပူနဲ့”
လျန်တရှုသည် သူတို့ဘာကိုဆိုလိုသလဲကို သိသဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ ယွမ်ထန်ရှင်းအား
“ငါနဲ့ ငါ့လက်ထောက်ကလွဲရင် ဒီကိစ္စကို ဘယ်သူမှ မသိစေရဘူးလို့ ငါကတိပေးပါတယ်”
“လင်းလင်းရဲ့ လက်ရှိအခြေအနေက နည်းနည်းထူးခြားတယ်”
ရှောင်ယွင့်လုံက ပြောသည်။
“ဒေါက်တာလျန်နဲ့ ငါတို့က ဒီလိုဖြစ်ရတာ မင်းတို့ပေးလိုက်တဲ့ ရေကြောင့်လို့ ထင်တယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် စကားပြောဖို့ ရောက်လာတာပဲ”
ယွမ်ထန်ရှင်းသည် လျန်တရှုကို တည်ငြိမ်စွာကြည့်ကာ ရှောင်ယွင့်လုံအား
“လင်းလင်းက အခုဘယ်လိုနေလဲ?”
Advertisement
ရှောင်ယွင့်လုံသည် လျန်တရှုကို ကြည့်သည်။
“သူ့အခြေအနေက အတော်ထူးခြားတယ်!”
လျန်တရှုက ပြောသည်။
“စွမ်းအားနိုးတာက တစ်ခုခုကြောင့် ရပ်သွားတယ်။ အခုရပ်သွားပင်မယ့် အဖျားကြီးပြီးတော့ ကိုမာမဝင်တော့ဘူး။ ဒါကခနပဲလားဆိုတာတော့ ငါမသေချာဘူး။ သူ့စွမ်းအားက ရပ်သွားမလား ဆက်နိုးလာမလားဆိုတာတော့ ငါတို့လည်း မသိဘူး”
ယွမ်ထန်ရှင်းသည် မျက်လုံးပြူးကျယ်၍ အံ့သြကာ သူ့နောက်က တူယွမ်ရှင်းကို လှည့်ကြည်သည်။ ထို့နောက် ရှောင်ယွင့်လုံတို့အား
“ရပ်သွားတာလား? တကယ်လား?”
သူတို့နှစ်ယောက်သည် ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ လျန်တရှုက
“ဒါမျိုးအခြေအနေက ပထမဆုံးပဲဆိုတော့ ငါတို့လည်း နောက်ဘာဖြစ်မလဲ မသိဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် ရေထဲမှာ ဘာတွေပါနေပြီးတော့ လင်းလင်းရဲ့အစွမ်းကို ရပ်ထားတာလဲဆိုတာကို ငါတို့သိချင်တယ်”
ယွမ်ထန်ရှင်းသည် တူယွမ်ရှင်းအား လက်ပြလိုက်ကာ ရှောင်ယွင့်လုံတို့ကို မေးသည်။
“လင်းလင်းအခြေအနေက ဘယ်လောက်ကြာကြာခံမလဲ? ဘယ်တုန်းက စပြောင်းတာလဲ?”
တူယွမ်ရှင်းသည် လင်းချင်း၏နယ်မြေထဲမှရေအား လက်ဖက်ရည်ပန်းကန်ထဲသို့ထည့်ကာ လျန်တရှုတို့ရှေ့သို့ ချပေးသည်။ စိတ်မရှည်သည့် လျန်တရှုသည် ချက်ချင်းပန်းကန်ကို အမြန်ဆွဲယူကာ မျက်လုံးဖြင့် သေချာကြည့်သည်။ ထိုအချိန်တွင် ယွမ်ထန်ရှင်းက ဖြေသည်။
“ငါတို့ပြန်ရောက်တည်းကပဲ။ မျက်လုံးတော့ ပွင့်နေသေးပင်မယ့် စိတ်နဲ့လူသိပ်မကပ်တော့ဘူး”
ရှောင်ယွင့်လုံသည်လည်း လျန်တရှုလက်ထဲက ပန်းကန်ခွက်ထဲက ရေကိုစိတ်ဝင်စားစွာ ကြည့်သည်။ ကြည်နေသည့်ရေဖြစ်ကာ သိပ်ထူးခြားပုံမရပေ။
“နာရီဝက်လောက်တော့ကြာပြီ။ သူ့အပူချိန်က ၅၈ဒီဂရီထိ တက်သွားတယ်။ ဒေါက်တာလျန် ရောက်တာတော့ အပူချိန်က ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ကျတော့နေတယ်”
ယွမ်ထန်ရှင်းသည် လက်ပိုက်၍ စဉ်းစားကာ ပြောသည်။
“၅၈ဒီဂရီက စွမ်းအားနိုးရင်ဖြစ်တဲ့ ပုံမှန်အပူချိန်ပဲ။ တစ်ခါတစ်လေ ၇၀တောင်ကျော်တာ။ သာမန်လူဆိုရင် ဒီလောက်အပူကြီးရင် မေ့မျောနေမှာ။ လင်းလင်းက နိုးနေသေးတော့ ဒါတကယ့်အံ့ဖွယ်ပဲ”
“ဟုတ်တယ်!”
ရှောင်ယွင့်လုံက ပြောသည်။
“အဲ့ဒါကြောင့် မင်းတို့ဆီကို ငါတို့လာတာ။ လင်းလင်းကို ရေထပ်တိုက်ပြီး သူ့အစွမ်းနိုးတာက ရပ်သွားမလား ငါတို့ကြည့်ချင်လို့”
ယွမ်ထန်ရှင်းသည် ခေါင်းခါကာ ပြောသည်။
“ဒါမဖြစ်နိုင်ဘူး။ အကျိုးသက်ရောက်မှုက ကန့်သတ်ချက်ရှိတယ်။ အများကြီးသောက်လည်း အကျိုးများမလာဘူး”
Zawgyi Ver
၂၆၄။ နည္းနည္း႐ူးေနတာ
မိုလီသည္ သူ႕ကိုၾကည့္ကာ ေျပာသည္။
“ေခါင္းေဆာင္က ကေလးကို သူစိမ္းကေပးတဲ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့အရည္ကို ဒီတိုင္းေသာက္ခိုင္းရေအာင္ အရမ္းေပါ့ဆတာပဲ။ အက်ိဳးဆက္ကို မေတြးဘူးလား?”
ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ သက္ျပင္းခ်ကာ
“ငါကဘာလုပ္နိုင္မွာတဲ့လဲ? စြမ္းအားနိုးလာတာက လူတိုင္းအတြက္ အသက္အႏၲရာယ္ပဲ။ လင္းလင္းကိုကယ္ဖို႔ဆိုရင္ ဒါကအဆိပ္ဆိုရင္ေတာင္ ငါကေဆးလို႔ပဲ ေတြးေနမိဦးမွာ။ တကယ္အသုံးဝင္ရင္ေရာ? ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ အခုရလဒ္က ေကာင္းတာပဲမလား?”
မိုလီသည္ ေခါင္းၿငိမ့္ကာ
“ဟုတ္တယ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနတာထက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိတာက ပိုေကာင္းတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့လည္း ဘာမွမလုပ္နိုင္တာမွ မလုပ္တာ”
ယြမ္ထန္ရွင္းႏွင့္ တူယြမ္ရွင္းတို႔သည္ အခန္းထဲတြင္ ေလွ်ာက္လႊာမ်ားကို ဖတ္ေနၾကသည္။ ယြမ္ထန္ရွင္း၏ ဆုေၾကးျဖစ္သည့္ အစားအေသာက္မ်ားအား စိတ္ဝင္စားသူ အေျမာက္အမ်ားရွိေသာ္လည္း အမ်ားစုသည္ ဇြန္ဘီၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ သြားရမည္ကို ၾကားသည္ႏွင့္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ၾကေတာ့သည္။
ဇြန္ဘီၿမိဳ႕ေတာ္သည္ တားျမစ္ေနရာျဖစ္သည္။ သာမန္လူမ်ားသည္ ဇြန္ဘီၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ ဝင္နိုင္ရင္ေတာင္မွ အသက္နဲ႕ကိုယ္ၿမဲလွ်က္ ျပန္လာနိုင္ပါက ဒါသည္အလြန္တရာကို ကံထူးတာျဖစ္သည္။ အဆင့္သုံးႏွင့္ အဆင့္ေလးစြမ္းအားရွင္မ်ားေတာင္မွ အသက္ရွင္နိုင္ေခ်သည္ အရမ္းနည္းတာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၉၉ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ လက္ေလွ်ာ့သြားကာ ငတ္၍ေသေတာ့မည့္သူမ်ားသာ ေ႐ြးခ်ယ္စရာမရွိဘဲ ေလွ်ာက္ၾကတာျဖစ္သည္။
ယြမ္ထန္ရွင္းသည္ သူတို႔အား ဘယ္ဇြန္ဘီတိုက္ခိုက္ျခင္းမွ မရွိပါဘူးဟု ထပ္ခါတစ္လဲလဲ အာမခံခ်က္ေပးေနေသာ္လည္း ေလွ်ာက္ထားသူတို႔သည္ သူတို႔အသက္လုံၿခဳံမႈကို အာမမခံနိုင္ဘူးဟုသာ ထင္ၾကသည္။ သူတို႔တာဝန္တြင္ အလုပ္လုပ္မည့္သူဟူ၍ သုံးေယာက္သာ ရေလသည္။
“ဆရာ ဒီတစ္ေယာက္က ဆရာလိုမ်ိဳး ေျမစြမ္းအားရွင္ပဲ။ အဆင့္ေလးဆိုေတာ့ ေကာင္းတယ္ထင္တယ္”
“ဪ သူလား? ကြၽန္ေတာ္သူ႕ေနာက္ေၾကာင္းကို စစ္ေဆးၾကည့္ထားေသးတယ္။ အဆင့္ေလးစြမ္းအားရွင္ပင္မယ့္ နည္းနည္း႐ူးေနတာ။ သူမ်ားေတြနဲ တာဝန္အတူသြားလုပ္တိုင္း ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ျပန္လာတက္တယ္။ သူတို႔ရတဲ့အစာထဲမွာ သူရတာက အေတာ္နည္းပင္မယ့္ ျမင္းတစ္ေကာင္လို စားနိုင္တယ္။ အစာဘယ္ေလာက္ပဲရရ သုံးရက္ထက္ကို ပိုမခံဘူး။ သူမ်ားေတြက တစ္ပတ္ေလာက္စားရတာကို သူကႏွစ္ရက္ေလာက္နဲ႕ ကုန္သြားတက္တဲ့သူမ်ိဳးဗ်”
“ဘယ္လိုေတာင္လား သူမ်ားေတြက စုေဆာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာကို ဘာျဖစ္လို႔ သူကအမ်ားႀကီးစားတာလဲ?”
“အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း နည္းနည္း႐ူးတယ္လို႔ ေျပာတာေပါ့။ သူကအစာကိုသိမ္းထားသင့္တာမ်ိဳးကို လုံးဝမသိဘူး။ အခုဆိုရင္ သူကနာမည္ႀကီးပဲ။ ဉာဏ္ေကာင္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လူေတြက တာဝန္လုပ္ရင္ သူကတာဝန္ပိုႀကီး ျဖစ္ေနလြန္းလို႔ အဖြဲ႕အမ်ားစုက သူ႕ကိုမေခၚေတာ့တာ”
“ဒါျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ အျပင္မွာ အႏၲရာယ္က အရမ္းမ်ားတယ္။ ငါတို႔သူ႕ကို ေခၚသင့္လား? သူက ဘာျပႆနာမွ မတက္ေလာက္ဘူးမလား?”
ယြမ္ထန္ရွင္းသည္ သက္ျပင္းခ်ကာ
“အခုေတာ့ ငါတို႔မွာ လူနည္းနည္းပဲရေတာ့ သူ႕ကိုလက္ခံဖို႔အျပင္ မရွိေတာ့ဘူး။ သူကနည္းနည္း တုံးပင္မယ့္ ငါတို႔သူ႕ကို ပိုဂ႐ုစိုက္ေပးရင္ေတာ့ အဆင္ေျပမယ္လို႔ ငါထင္တယ္”
တူယြမ္ရွင္းသည္ ေခါင္းၿငိမ့္သည္။ သူတို႔သည္ အခုအခ်ိန္တြင္ ေ႐ြးခ်ယ္စရာမမ်ားသျဖင့္ ေၾကးမ်ားေန၍ မရေပ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ တံခါးေစာင့္ေနသည့္ လုကြၽင္းက်ားသည္ တံခါးေခါက္၍ သတင္းပို႔သည္။
“ဆရာ ဒုေခါင္းေဆာင္ေရွာင္ ေရာက္လာတယ္”
Advertisement
ယြမ္ထန္ရွင္းသည္ ခနအံ့ၾသသြားၿပီးေနာက္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျပာသည္။
“ေခါင္းေဆာင္ေရွာင္လား? ဝင္ခိုင္းလိုက္”
လုကြၽင္းက်ားသည္ တံခါးဖြင့္ေပး၍ အထဲသို႔ဝင္ရန္ လက္ျပလွ်က္
“ဝင္လို႔ရပါၿပီ”
ေရွာင္ယြင့္လုံ ဝင္လာသည့္အခါ သူ႕အေနာက္တြင္ မုတ္ဆိတ္ျဖင့္လူ ပါလာသည္။ ယြမ္ထန္ရွင္းသည္ ဆိုဖာကို ၫႊန္ျပကာ ယဥ္ေက်းစြာျဖင့္
“ထိုင္ၾကပါ။ လင္းလင္း အေၾကာင္းမလား? ဘာျဖစ္လို႔လဲ?”
ေရွာင္ယြင္လုံသည္ လ်န္တရႈကို ၫႊန္ျပ၍
“ဒါက ဒီစခန္းက ေဒါက္တာလ်န္။ မင္းတို႔ေရေၾကာင့္ ငါတို႔ဒီကိုေရာက္လာတာ”
ဒီလိုေျပာရင္း ဆိုဖာတြင္ထိုင္ခ်သည္။
လုကြၽင္းက်ားသည္ တံခါးကို ျပန္ပိတ္ေပးသြားသည္။
ေရွာင္ယြင့္လုံ၏စကားမ်ားေၾကာင့္ ယြမ္ထန္ရွင္းသည္ လ်န္တရႈကို ေခါင္းၿငိမ့္၍ ႏႈတ္ဆက္ကာ
“ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ ေဒါက္တာလ်န္”
“ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္”
လ်န္တရႈသည္လည္း ေခါင္းျပန္ၿငိမ့္ျပသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ ယြမ္ထန္ရွင္းအား ၫႊန္ျပကာ လ်န္တရႈကို
“ဒါကေဟးဒီးစခန္းက ဒုေခါင္းေဆာင္ယြမ္”
“လူႀကီးမင္းယြမ္”
လ်န္တရႈက
“ခင္ဗ်ားတို႔ယူလာတဲ့ ေရကိုျပေပးပါလား?”
လ်န္တရႈ၏စကားေၾကာင့္ ယြမ္ထန္ရွင္း၏ မ်က္ႏွာသည္ မည္းသည္းသြားကာ ေရွာင္ယြင့္လုံကို ၾကည့္သည္။ ခုနတုန္းက ေရအေၾကာင္းကို ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာဖို႔ သူမွာထားခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္က ေပၚလာေလၿပီ!
သူ႕မ်က္ႏွာထားေၾကာင့္ ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ နားလည္သြားကာ အျမန္ရွင္းျပသည္။
“အာ မစိုးရိမ္ပါနဲ႕။ ေဒါက္တာလ်န္က တျခားဆရာဝန္ေတြနဲ႕ မတူပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္းကို သူကဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာဘူး။ ၿပီးေတာ့လည္း သူကသီးသန့္ဆန္လြန္းေတာ့ တျခားသူေတြနဲ႕ ေျပာဆိုဆက္ခံခဲတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းတို႔စိတ္မပူနဲ႕”
လ်န္တရႈသည္ သူတို႔ဘာကိုဆိုလိုသလဲကို သိသျဖင့္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပကာ ယြမ္ထန္ရွင္းအား
“ငါနဲ႕ ငါ့လက္ေထာက္ကလြဲရင္ ဒီကိစၥကို ဘယ္သူမွ မသိေစရဘူးလို႔ ငါကတိေပးပါတယ္”
“လင္းလင္းရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနက နည္းနည္းထူးျခားတယ္”
ေရွာင္ယြင့္လုံက ေျပာသည္။
“ေဒါက္တာလ်န္နဲ႕ ငါတို႔က ဒီလိုျဖစ္ရတာ မင္းတို႔ေပးလိုက္တဲ့ ေရေၾကာင့္လို႔ ထင္တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ စကားေျပာဖို႔ ေရာက္လာတာပဲ”
ယြမ္ထန္ရွင္းသည္ လ်န္တရႈကို တည္ၿငိမ္စြာၾကည့္ကာ ေရွာင္ယြင့္လုံအား
“လင္းလင္းက အခုဘယ္လိုေနလဲ?”
ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ လ်န္တရႈကို ၾကည့္သည္။
“သူ႕အေျခအေနက အေတာ္ထူးျခားတယ္!”
လ်န္တရႈက ေျပာသည္။
“စြမ္းအားနိုးတာက တစ္ခုခုေၾကာင့္ ရပ္သြားတယ္။ အခုရပ္သြားပင္မယ့္ အဖ်ားႀကီးၿပီးေတာ့ ကိုမာမဝင္ေတာ့ဘူး။ ဒါကခနပဲလားဆိုတာေတာ့ ငါမေသခ်ာဘူး။ သူ႕စြမ္းအားက ရပ္သြားမလား ဆက္နိုးလာမလားဆိုတာေတာ့ ငါတို႔လည္း မသိဘူး”
ယြမ္ထန္ရွင္းသည္ မ်က္လုံးျပဴးက်ယ္၍ အံ့ၾသကာ သူ႕ေနာက္က တူယြမ္ရွင္းကို လွည့္ၾကည္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရွာင္ယြင့္လုံတို႔အား
“ရပ္သြားတာလား? တကယ္လား?”
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပကာ လ်န္တရႈက
“ဒါမ်ိဳးအေျခအေနက ပထမဆုံးပဲဆိုေတာ့ ငါတို႔လည္း ေနာက္ဘာျဖစ္မလဲ မသိဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေရထဲမွာ ဘာေတြပါေနၿပီးေတာ့ လင္းလင္းရဲ႕အစြမ္းကို ရပ္ထားတာလဲဆိုတာကို ငါတို႔သိခ်င္တယ္”
ယြမ္ထန္ရွင္းသည္ တူယြမ္ရွင္းအား လက္ျပလိုက္ကာ ေရွာင္ယြင့္လုံတို႔ကို ေမးသည္။
“လင္းလင္းအေျခအေနက ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာခံမလဲ? ဘယ္တုန္းက စေျပာင္းတာလဲ?”
တူယြမ္ရွင္းသည္ လင္းခ်င္း၏နယ္ေျမထဲမွေရအား လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ထဲသို႔ထည့္ကာ လ်န္တရႈတို႔ေရွ႕သို႔ ခ်ေပးသည္။ စိတ္မရွည္သည့္ လ်န္တရႈသည္ ခ်က္ခ်င္းပန္းကန္ကို အျမန္ဆြဲယူကာ မ်က္လုံးျဖင့္ ေသခ်ာၾကည့္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ယြမ္ထန္ရွင္းက ေျဖသည္။
“ငါတို႔ျပန္ေရာက္တည္းကပဲ။ မ်က္လုံးေတာ့ ပြင့္ေနေသးပင္မယ့္ စိတ္နဲ႕လူသိပ္မကပ္ေတာ့ဘူး”
ေရွာင္ယြင့္လုံသည္လည္း လ်န္တရႈလက္ထဲက ပန္းကန္ခြက္ထဲက ေရကိုစိတ္ဝင္စားစြာ ၾကည့္သည္။ ၾကည္ေနသည့္ေရျဖစ္ကာ သိပ္ထူးျခားပုံမရေပ။
“နာရီဝက္ေလာက္ေတာ့ၾကာၿပီ။ သူ႕အပူခ်ိန္က ၅၈ဒီဂရီထိ တက္သြားတယ္။ ေဒါက္တာလ်န္ ေရာက္တာေတာ့ အပူခ်ိန္က ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္က်ေတာ့ေနတယ္”
ယြမ္ထန္ရွင္းသည္ လက္ပိုက္၍ စဥ္းစားကာ ေျပာသည္။
“၅၈ဒီဂရီက စြမ္းအားနိုးရင္ျဖစ္တဲ့ ပုံမွန္အပူခ်ိန္ပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ၇၀ေတာင္ေက်ာ္တာ။ သာမန္လူဆိုရင္ ဒီေလာက္အပူႀကီးရင္ ေမ့ေမ်ာေနမွာ။ လင္းလင္းက နိုးေနေသးေတာ့ ဒါတကယ့္အံ့ဖြယ္ပဲ”
“ဟုတ္တယ္!”
ေရွာင္ယြင့္လုံက ေျပာသည္။
“အဲ့ဒါေၾကာင့္ မင္းတို႔ဆီကို ငါတို႔လာတာ။ လင္းလင္းကို ေရထပ္တိုက္ၿပီး သူ႕အစြမ္းနိုးတာက ရပ္သြားမလား ငါတို႔ၾကည့္ခ်င္လို႔”
ယြမ္ထန္ရွင္းသည္ ေခါင္းခါကာ ေျပာသည္။
“ဒါမျဖစ္နိုင္ဘူး။ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈက ကန့္သတ္ခ်က္ရွိတယ္။ အမ်ားႀကီးေသာက္လည္း အက်ိဳးမ်ားမလာဘူး”
Advertisement
- In Serial25 Chapters
The Cosmic Interloper
Synopsis: A cyborg transhuman escapes her corporate indenture and through unfathomably unlikely circumstances, she ends up in a fantasy world of full of unique magic, angry people with sharp implements, and the whole flavor-spectrum of divine entities. Hilarity ensues. Features: - No blue boxes or cultivation, this is not a LitRPG nor about martial arts - Hard-ish Sci-Fi meets hard-ish magic - Generally trying to keep this "rational" Rationale: My primary goal with The Cosmic Interloper is to write something that I myself would enjoy reading. Of course, that’s not the only motivation, but I think it’s the most important one for me to keep in mind, especially as the author. In fact, this whole story came about because after consuming oodles of fiction, I found myself craving a very specific type of story which I couldn’t find many examples of. Then I asked myself, “why not write it myself?” and here we are. Disclaimer: In general, while I’m not writing a comedy, I do intend for this story to be funny and a bit wacky or absurd. That said though, I am using this story as a vehicle to explore some potentially dark topics including (but not limited to) slavery, speciesism/racism, and existential questions of self, consciousness, and identity. Still, I’m going to leave the “traumatizing content” tags off, because I don’t feel that what I’ve written so far (or plan on writing) exceeds the threshold that would be necessary for me to tag it thusly. Also, [insert your favorite boilerplate “views expressed” disclaimer here]. I shouldn’t need to say this, but the main character can be wrong on occasion (gasp!) and the way she views the world is not the objective truth (if such a thing even exists).
8 162 - In Serial8 Chapters
Deathly Dawn
A lonely young man and the apocalypse. What would you do if the entire world suddenly changed before your eyes? The cover is not mine.
8 179 - In Serial9 Chapters
Land of Astria
Virtual reality MMORPG has been every gamer's dream. Aaron Kennings, age 20, has been playing games ever since he was young. From the shooters, platformers, puzzle games and more. But there's only one type of game that he enjoys most, RPGs. After long years of waiting and gaming, the very first VR device ever made "VirGo" finally appeared. With its launch, also came the very first MMORPG virtual reality game "Astria". Immediately a lot of people bought the device together with the game and Aaron was one of them. The game was known for its strict combat system and difficult enemies. And trying to play the game solo would be crazy. And because of that players would immediately form a party with others. Now let's get into the story of Aaron as he tackles this new game together with his friends!
8 111 - In Serial16 Chapters
Dark Elf Maria
After a fatal crash returning from a school trip to Hokkaido, Nana awakens on an Elven Forest straight out of a fantasy world. Under her new identity, Maria, she would try to remediate all her past life regrets while going down an obscure and violent path.
8 88 - In Serial27 Chapters
Unknown
Sophia Potter is unknown. She doesn't go by Potter due to a fight with her brother. How will the Marauders react hen they find out? Will there be romance or heartbreak?
8 164 - In Serial20 Chapters
The Draconic Lord Rises (Book 1)
In a world where magical creatures roam throughout and humans draw their powers from their beast souls, Ryther seeks to forge his own destiny as he begins on his path of a warrior. With his beast soul, watch as Ryther takes his first steps on the road to becoming known later as the Draconic Lord.
8 132
Prev Chap
Next Chap
Chap List
Boy
Girl
