《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》254
Advertisement
၂၅၄။ မင်းတို့က အံ့သြစရာပဲ
လင်းချင်းထွက်သွားသည့်အခါ လီကျန်းတို့မှာ စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။ သူတို့မြင်သည်ကို မယုံနိုင်သဖြင့် လင်းမိသားစုကို မေးခွန်များ မေးတော့သည်။
“တကယ်ကြီးဇွန်ဘီလား? ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်တာလဲ? ဇွန်ဘီက စကားပြောနိုင်တယ်လား? ပြီးတော့လည်း ကျွန်တော်တို့လိုပဲ ဉာဏ်ရှိနေတယ်။ ဇွန်ဘီတွေသာ သူ့လိုဆိုရင် အနာဂတ်ကတော့ ကြောက်စရာပဲ”
“သူက သာမန်ဇွန်ဘီတွေနဲ့ မတူဘူး”
အမျိုးသမီးလင်းက ပြောသည်။
“လူသားမစားသလို လူသားတွေကို ထိခိုက်အောင်လည်း မလုပ်ဘူး”
လင်းချင်း၏ နယ်မြေထဲတွင် လူအချို့ရှိနေသော်လည်း ချူးလီလီ၏ ပရိဘောဂများတွင် ဆိုဖာများစွာပါနေသဖြင့် လူထိုင်ရန် လုံလောက်သည်။ သူတို့အတွက် တစ်ခုတည်းသော အဆင်မပြေချင်းမှာ ထိုခုံများကို သေချာနေရာချထားတာ မဟုတ်သဖြင့် တစ်ခုံနှင့်တစ်ခုံ အလှမ်းဝေးနေခြင်းသာ။
“သူဘယ်လိုကယ်လာတာလဲ?”
ချန်းဝမ်ရှုက မေးသည်။
“ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လို့ နင်တို့က ကြိုးတုပ်ထားခံရတာလဲ?”
“မနေ့က ယန်ကျင်းဟွာနဲ့ တွေ့ခဲ့တယ်”
လီကျန်းက ပြောသည်။
“ဘာမှမပြောဘဲ တန်းဖမ်းတာ။ လင်းယုပဲ လွတ်သွားတယ်”
အမျိုးသမီးလင်းသည် မျက်လုံးပြူးကာ အံ့သြသွားပြီး မေးသည်။
“ဘယ်လိုလုပ်ပြီး သွားတိုးတာလဲ? ပြီးတော့ နင်တို့ရဲ့ ကျန်တဲ့အသင်းသားတွေရော? လင်းယုပဲ လွတ်တာလား?”
လီကျန်းသည် မျက်နှာကြီးမည်းကာ အမျိုးသမီးလင်းကို ခေါင်းငြိမ့်ပြ၍ မျက်လွှာချကာ ပြောသည်။
“စခန်းကနေ ကျွန်တော်တို့ ထွက်လာတာ ၁လလောက်ရှိပြီ။ ပင်လယ်မြို့တော်စခန်းကို သွားတဲ့လမ်းမှာ တချို့တွေ သေပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ပဲ ကျန်ခဲ့တာ။ ပင်လယ်မြို့တော်စခန်းရောက်မှ ကျွန်တော်တို့စခန်းပျက်သွားတော့ အဒေါ်တို့လွတ်သွားတာကို သိရတာ။ အဲ့ဒါကြောင့် ပင်လယ်မြို့တော်စခန်းရဲ့ ခရမ်းရောင်မိုးကြိုးခေါင်းဆောင်က အဒေါ်တို့ကို ရှာဖို့ ကျွန်တော်တို့ကို သွားခိုင်းတာ”
“ကျွန်တော်တို့ရှာနေတာ လဝက်လောက်ရှိပင်မယ့် အဒေါ်တို့နဲ့မတွေ့ဘဲ ယန်ကျင်းဟွာနဲ့ တွေ့ပြီးတော့ ဒီလိုဖြစ်တာပဲ”
လဲ့ယောင်က ပြောသည်။
လင်းဝမ်ဝမ်သည် သူတို့ငါးယောက်အား ရေတစ်ခွက်စီ ထည့်လာပေးရင်း သူတို့ထဲက သူစိမ်းကို လက်ညိုးထိုးပြကာ မေးသည်။
“ဒီသူငယ်ချင်းက ပင်လယ်မြို့တော်စခန်းကလား?”
ထိုလူသည် ယဉ်ကျေးစွာ ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး
“တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်။ ကျွန်တော့်နာမည်က ဟွမ်မင်း”
ထို့နောက် ဟွမ်မင်းသည် အခြားသူများ သတိမထားမိသည့် တောအုပ်အရှေ့က လက်နက်ဆင်ထားသည့် ကားများကို လက်ညိုးထိုးပြကာ
“ဒီကားတွေကို သူယူလာတာလား?”
အမျိုးသမီးလင်းသည် ထိုကားများကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်၍ ဂရုမထားစွာ ဖြေသည်။
“အင်း ခုနတုန်းက ဒီထဲကို ပစ်ထည့်သွားတာ။ ဒါကသူ့နယ်မြေဆိုတော့ သူ့အပြင် ဘယ်သူက ထည့်နိုင်မှာလဲ?”
အပြင်တွင်တော့ ယန်ကျင်းဟွာသည် ဆိုဖာပေါ်တွင် ဒူးပေါ်ကိုလက်တင်၍ ထိုလက်က နဖူးကိုထောက်ထားကာ ခေါင်းငုံ့ထိုင်နေသည်ကို လင်းချင်းက ကြည့်နေသည်။
“အရမ်းကောင်းတယ် မင်းတို့လူအများကြီးရှိတာကို ခိုးဝင်လာတဲ့သူက သူတို့အကုန်လုံးကို ကယ်သွားခွင့် ပေးလိုက်တယ်. . .မင်းတို့က အံ့သြစရာပဲ”
အခန်းထဲကလူများသည် သူ့မျက်နှာကို မမြင်ရသော်လည်း သူ့အသံမှ အေးစက်မှုကြောင့် သူတို့တစ်ကိုယ်လုံး အအေးဓာတ်များဖြင့် စိမ့်ချမ်းနေကြသည်။ အခန်းထဲက အခြေအနေသည် ရုတ်ချင်းပြောင်းသွားတာ ဖြစ်ပြီး သူတို့၏ ဆရာက စိတ်ဆိုးနေသည်ကို လူတိုင်းက နားလည်ကြသည်။
ရုတ်တရပ် ယန်ကျင်းဟွာ၏ ခြေထောက်အောက်မှ ရေခဲလွှာတစ်ခုထွက်လာကာ လီကျန်းတို့ကို စောင့်ခဲ့ရသည့် စစ်သားများထံသို့ ရောက်သွားသည်။ ကြောက်နေသည့် စစ်သားများသည် ချက်ချင်းနောက်ဆုတ်ဖို့ လုပ်သော်လည်း တစ်လှမ်းပဲ ဆုတ်လိုက်ရသေးသည်။ သူတို့၏ ခြေဖျားမှ ခေါင်းအထိ ခဲသွားကာ မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာ သူတို့သည် ရေခဲရုပ်များ ဖြစ်ကုန်ကြတော့သည်။ ရေခဲရုပ်ဖြစ်သွားသည်ကို မြင်သည့်အခြားသူများသည် မလှုပ်ရဲကြသလို အသက်ကိုတောင် ရဲရဲတင်းတင်းမရှုနိုင်ကြတော့ပေ။ အချို့ဆိုလျှင် ချွေးအေးများတောင် ကျနေပြီ ဖြစ်သည်။
လင်းချင်းသည် အခန်းထောင့်တွင် ရပ်နေသည်။ ညအချိန်အပူချိန်သည် နေ့အချိန်ထက် ဆယ်ဒီဂရီလောက် ပိုနည်းလေရာ ညသည် နေလို့ထိုင်လို့အဆင်ပြေအောင် အေးမြသည်။ သို့သော်လည်း အခုဒီအခန်းထဲတွင်တော့ လင်းချင်းသည် ချမ်းသလိုတောင် ဖြစ်နေသည်။
ထိုအချိန်တွင် ယန်ကျင်းဟွာသည် လက်များကို ဖြေလျှော့လိုက်ကာ
“ရန်သူက အင်အားကြီးတော့ ငါတောင် ဘာမှမသိလိုက်ဘူး”
ထို့နောက် ရေခဲရုပ်များအနားသို့ ထသွားကာ
“ဒါပင်မယ့် သူတို့ကို မင်းတို့ကို စောင့်ကြည့်ရမယ့် တာဝန်ရှိခဲ့တာမလို့ ဘာဖြစ်လို့ ငါကမင်းတို့ကို အရှင်ထားရမှာလဲ?”
ဒီလိုပြောပြီးနောက် အနားက ရေခဲရုပ်ကို လက်ဖြင့်တိုက်ချလိုက်သည်။ ယန်ကျင်းဟွာ၏ အမှုအယာသည် ဘာမှမရှိသော်လည်း မျက်လုံးများက အရမ်းအေးစက်နေသည်။ သူသည် ရေခဲရုပ်များကို တစ်ရုပ်ပြီးတစ်ရုပ် တိုက်ချနေတာ ဖြစ်သည်။ သူလှည့်လိုက်သည့်အခါတွင်တော့ ကွဲသံများက ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထို့နောက် ရေခဲရုပ်များသည် ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ကျကွဲသွားက ဆူညံ့သံများက ဆက်တိုက် ထွက်ပေါ်လာသည်။ သို့သော်လည်း ဘာသွေးမှ မထွက်ပေ။
“ငါကဒီလူတွေနဲ့ လင်းဖန်တို့ကို ကြောက်အောင်ခြောက်ပြီးတော့ အားနည်းချက်ဖြစ်အောင် ဆွပေးမလို့။ ဒါပင်မယ့် ငါအစီအစဉ်ကို မင်းတို့က ဖျက်ပစ်တာပဲ”
အခြားသူများသည် ရေခဲရုပ်အကွဲအကြေများကို ကြည့်ပြီး ကြောင်အနေကာ ဘယ်သူကမှ ဘာအသံမှကို မထွက်ရဲကြတော့ပေ။ နောက်က လင်းချင်းကတော့ ဒီလူများကို အတွေးများကို ကြားနေရသည်။
Advertisement
‘အရမ်းသွေးအေးတာပဲ’
‘ယန်ကျင်းဟွာရဲ့ ပုံစံအမှန်က ဒီလိုဆိုတာကို ငါအရင်က ဘာဖြစ်လို့ မသိခဲ့ရတာလဲ?’
‘တောက် မင်းသာ ငါ့မိသားစုတွေကို ဖမ်းမထားရင် ကပ္ပတိန်ကြီးတို့ကို လိုက်ဖမ်းဖို့ ငါမင်းနောက်ကို လိုက်စရာကို မရှိတာကွ’
လင်းချင်းမှာ ဒီလူများက ယန်ကျင်းဟွာနောက်ကို ဆန္ဒမရှိဘဲ လိုက်နေရကြောင်းကို အံ့အားသင့်စွာ သိလိုက်ရသည်။ ယန်ကျင်းဟွာသည် ဒီစစ်သားများကို သူတို့မိသားစုများဖြင့် ခြိမ်းခြောက်ထားခဲ့တာ ဖြစ်သည်။
ဒီလိုအတွေးများသည် သာမန်စစ်သားများတွင်သာမက အဆင့်ငါးစွမ်းအားရှင်များသည်လည်း အတူတူပင်။
‘တောက် ခေါင်းဆောင်က ဘာဖြစ်လို့ ဒီခွေးကောင်ကို အရမ်းကောင်းပေးခဲ့တာလဲ? တချိန်လုံး ဒီအကောင်ကို ကာကွယ်ပေးနေခဲ့ပင်မယ့် အခုတော့ ဒီကောင်က ဆန်ကုန်မြေလေးပဲ’
‘အမှိုက်ပဲ ငါတို့က မင်းအတွက်ဘာလဲ? ငါတို့လူတွေကို မင်းသတ်ချင်သလိုသတ်ပြီးတော့ ငါတို့ကို ခွေးလို လာဆက်ဆံနေတာလား?’
လင်းချင်းသည် ယန်ကျင်းဟွာကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူမသည် သူနှင့်ပတ်သတ်၍ တကယ့်ကို ဘာမှမမှတ်မိတာပင်။ သူမကို နာကျင်အောင် သူကလုပ်ခဲ့သော်လည်း အခုသူနှင့် တွေ့နေရသည့်အခါ သူမတွင် ဘာခံစားချက်မှ မရှိတာ ဘာကြောင့်နည်း?
လင်းချင်းအခုသိရသလောက်ဆိုလျှင် ယန်ကျင်းဟွာသည် လင်းဝမ်ဝမ်ကြောင့် သူမကို အရင်နှစ်အချို့တည်းက အကွက်ကျကျချဉ်းကပ်ခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ သူမကို ကယ်ချင်ယောင်ဆောင်ကာ အသက်သခင်ကျေးဇူးရှင်လို သူမ၏အနားတွင် နေခဲ့သည်။ လင်းဝမ်ဝမ်ကို လိုက်ပိုးပန်းနေရင်း လင်းချင်းနှင့်အတူ စခန်းထောင်ခဲ့သည်။ လင်းချင်းတို့၏ စခန်းအခြေကျသွားသည်နှင့် ယန်ကျင်းဟွာ လုံမျိုးရိုးတစ်ယောက်၏ အကူအညီယူကာ သူမကိုတိုက်၍ စခန်းကို အပိုင်သိမ်းခဲ့သည်။ ခဲတစ်လုံးဖြင့် ငှက်နှစ်ကောင်ပစ်ကာ မစိုက်ခဲ့သည့် အခင်းကို ရိတ်သိမ်းသွားခြင်းပင်။
ယန်ကျင်းဟွာ၏ ချောမောသည့် မျက်နှာသည် အခုတော့ အေးစက်ကာ ယုတ်မာနေသည်။ ချောမောသည့် မျက်နှာသည် သူ့၏ယုတ်မာသည့် စိတ်ထားကို ဖုံးမထားနိုင်ပေ။ လက်သန်းကိုထုတ်၍ နုနုယွယွသာ နေလိုက်ပါက သူသည် တကယ့်ကို အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နှင့် တူလိမ့်မည်။
‘ဒီလိုချောနေတဲ့ရုပ်ကြောင့် ငါဆွဲဆောင်ခံလိုက်ရတာတော့ မဟုတ်ဘူးမလား?’
လင်းချင်းသည် စိတ်ထဲတွင် ရေရွတ်နေသည်။
ယန်ကျင်းဟွာသည် ဆိုဖာပေါ်တွင် ပြန်ထိုင်မနေတော့ဘဲ သူ့အရင်က အခန်းထဲသို့ လျှောက်သွားသည်။ သူ့လက်ထောက်သည် သူ့နောက်ကိုလိုက်ကာ တယ်လီစကုပ်ကို ပေးသည်။ သူသည် တယ်လီစကုပ်ကိုယူ၍ ကြည့်ရင်းဖြင့်
“ထားလိုက်တော့ သူတို့ကို ကယ်သွားလည်းရတယ်။ ငါတို့က သူတို့နဲ့ ခြိမ်းခြောက်လို့ မရတော့လည်း ငါတို့က လျှပ်တပြတ်တိုက်ရသေးတာပဲ”
ဟိုတယ်ကိုကြည့်ပြီးနောက် တယ်လီစကုတ်ကိုချကာ အိပ်ခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာ၍ သူ့လူများအား
“ငါတို့အခု ထွက်ကြမယ်။ တိုက်ဖို့ ပြင်ဆင်ထားကြ ငါတို့ညပိုင်းဝင်စီးမယ်”
ဒီလိုပြောပြီးနောက် အခန်းထဲကနေ အခြားသူများအရှေ့က ထွက်သွားသည်။
ယန်ကျင်းဟွာက စလှုပ်ရှားသည်နှင့် လင်းချင်းသည် ချက်ချင်းဆိုသလို အဆင့်ငါးကပ္ပတိန်တစ်ယောက်ဆီသို့ ချဉ်းကပ်လိုက်ကာ သူ့လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။ ထို့နောက် ထိုလူသည်လည်း ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
Zawgyi Ver
၂၅၄။ မင္းတို႔က အံ့ၾသစရာပဲ
လင္းခ်င္းထြက္သြားသည့္အခါ လီက်န္းတို႔မွာ စိတ္သက္သာရာရသြားသည္။ သူတို႔ျမင္သည္ကို မယုံနိုင္သျဖင့္ လင္းမိသားစုကို ေမးခြန္မ်ား ေမးေတာ့သည္။
“တကယ္ႀကီးဇြန္ဘီလား? ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္နိုင္တာလဲ? ဇြန္ဘီက စကားေျပာနိုင္တယ္လား? ၿပီးေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔လိုပဲ ဉာဏ္ရွိေနတယ္။ ဇြန္ဘီေတြသာ သူ႕လိုဆိုရင္ အနာဂတ္ကေတာ့ ေၾကာက္စရာပဲ”
“သူက သာမန္ဇြန္ဘီေတြနဲ႕ မတူဘူး”
အမ်ိဳးသမီးလင္းက ေျပာသည္။
“လူသားမစားသလို လူသားေတြကို ထိခိုက္ေအာင္လည္း မလုပ္ဘူး”
လင္းခ်င္း၏ နယ္ေျမထဲတြင္ လူအခ်ိဳ႕ရွိေနေသာ္လည္း ခ်ဴးလီလီ၏ ပရိေဘာဂမ်ားတြင္ ဆိုဖာမ်ားစြာပါေနသျဖင့္ လူထိုင္ရန္ လုံေလာက္သည္။ သူတို႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ အဆင္မေျပခ်င္းမွာ ထိုခုံမ်ားကို ေသခ်ာေနရာခ်ထားတာ မဟုတ္သျဖင့္ တစ္ခုံႏွင့္တစ္ခုံ အလွမ္းေဝးေနျခင္းသာ။
“သူဘယ္လိုကယ္လာတာလဲ?”
ခ်န္းဝမ္ရႈက ေမးသည္။
“ၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ နင္တို႔က ႀကိဳးတုပ္ထားခံရတာလဲ?”
“မေန႕က ယန္က်င္းဟြာနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တယ္”
လီက်န္းက ေျပာသည္။
“ဘာမွမေျပာဘဲ တန္းဖမ္းတာ။ လင္းယုပဲ လြတ္သြားတယ္”
အမ်ိဳးသမီးလင္းသည္ မ်က္လုံးျပဴးကာ အံ့ၾသသြားၿပီး ေမးသည္။
“ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သြားတိုးတာလဲ? ၿပီးေတာ့ နင္တို႔ရဲ႕ က်န္တဲ့အသင္းသားေတြေရာ? လင္းယုပဲ လြတ္တာလား?”
လီက်န္းသည္ မ်က္ႏွာႀကီးမည္းကာ အမ်ိဳးသမီးလင္းကို ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၍ မ်က္လႊာခ်ကာ ေျပာသည္။
“စခန္းကေန ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထြက္လာတာ ၁လေလာက္ရွိၿပီ။ ပင္လယ္ၿမိဳ႕ေတာ္စခန္းကို သြားတဲ့လမ္းမွာ တခ်ိဳ႕ေတြ ေသၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ပဲ က်န္ခဲ့တာ။ ပင္လယ္ၿမိဳ႕ေတာ္စခန္းေရာက္မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔စခန္းပ်က္သြားေတာ့ အေဒၚတို႔လြတ္သြားတာကို သိရတာ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ပင္လယ္ၿမိဳ႕ေတာ္စခန္းရဲ႕ ခရမ္းေရာင္မိုးႀကိဳးေခါင္းေဆာင္က အေဒၚတို႔ကို ရွာဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို သြားခိုင္းတာ”
“ကြၽန္ေတာ္တို႔ရွာေနတာ လဝက္ေလာက္ရွိပင္မယ့္ အေဒၚတို႔နဲ႕မေတြ႕ဘဲ ယန္က်င္းဟြာနဲ႕ ေတြ႕ၿပီးေတာ့ ဒီလိုျဖစ္တာပဲ”
လဲ့ေယာင္က ေျပာသည္။
လင္းဝမ္ဝမ္သည္ သူတို႔ငါးေယာက္အား ေရတစ္ခြက္စီ ထည့္လာေပးရင္း သူတို႔ထဲက သူစိမ္းကို လက္ညိုးထိုးျပကာ ေမးသည္။
“ဒီသူငယ္ခ်င္းက ပင္လယ္ၿမိဳ႕ေတာ္စခန္းကလား?”
ထိုလူသည္ ယဥ္ေက်းစြာ ေခါင္းၿငိမ့္ျပၿပီး
“ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က ဟြမ္မင္း”
Advertisement
ထို႔ေနာက္ ဟြမ္မင္းသည္ အျခားသူမ်ား သတိမထားမိသည့္ ေတာအုပ္အေရွ႕က လက္နက္ဆင္ထားသည့္ ကားမ်ားကို လက္ညိုးထိုးျပကာ
“ဒီကားေတြကို သူယူလာတာလား?”
အမ်ိဳးသမီးလင္းသည္ ထိုကားမ်ားကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္၍ ဂ႐ုမထားစြာ ေျဖသည္။
“အင္း ခုနတုန္းက ဒီထဲကို ပစ္ထည့္သြားတာ။ ဒါကသူ႕နယ္ေျမဆိုေတာ့ သူ႕အျပင္ ဘယ္သူက ထည့္နိုင္မွာလဲ?”
အျပင္တြင္ေတာ့ ယန္က်င္းဟြာသည္ ဆိုဖာေပၚတြင္ ဒူးေပၚကိုလက္တင္၍ ထိုလက္က နဖူးကိုေထာက္ထားကာ ေခါင္းငုံ႕ထိုင္ေနသည္ကို လင္းခ်င္းက ၾကည့္ေနသည္။
“အရမ္းေကာင္းတယ္ မင္းတို႔လူအမ်ားႀကီးရွိတာကို ခိုးဝင္လာတဲ့သူက သူတို႔အကုန္လုံးကို ကယ္သြားခြင့္ ေပးလိုက္တယ္. . .မင္းတို႔က အံ့ၾသစရာပဲ”
အခန္းထဲကလူမ်ားသည္ သူ႕မ်က္ႏွာကို မျမင္ရေသာ္လည္း သူ႕အသံမွ ေအးစက္မႈေၾကာင့္ သူတို႔တစ္ကိုယ္လုံး အေအးဓာတ္မ်ားျဖင့္ စိမ့္ခ်မ္းေနၾကသည္။ အခန္းထဲက အေျခအေနသည္ ႐ုတ္ခ်င္းေျပာင္းသြားတာ ျဖစ္ၿပီး သူတို႔၏ ဆရာက စိတ္ဆိုးေနသည္ကို လူတိုင္းက နားလည္ၾကသည္။
႐ုတ္တရပ္ ယန္က်င္းဟြာ၏ ေျခေထာက္ေအာက္မွ ေရခဲလႊာတစ္ခုထြက္လာကာ လီက်န္းတို႔ကို ေစာင့္ခဲ့ရသည့္ စစ္သားမ်ားထံသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ေၾကာက္ေနသည့္ စစ္သားမ်ားသည္ ခ်က္ခ်င္းေနာက္ဆုတ္ဖို႔ လုပ္ေသာ္လည္း တစ္လွမ္းပဲ ဆုတ္လိုက္ရေသးသည္။ သူတို႔၏ ေျခဖ်ားမွ ေခါင္းအထိ ခဲသြားကာ မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာ သူတို႔သည္ ေရခဲ႐ုပ္မ်ား ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့သည္။ ေရခဲ႐ုပ္ျဖစ္သြားသည္ကို ျမင္သည့္အျခားသူမ်ားသည္ မလႈပ္ရဲၾကသလို အသက္ကိုေတာင္ ရဲရဲတင္းတင္းမရႈနိုင္ၾကေတာ့ေပ။ အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ေခြၽးေအးမ်ားေတာင္ က်ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
လင္းခ်င္းသည္ အခန္းေထာင့္တြင္ ရပ္ေနသည္။ ညအခ်ိန္အပူခ်ိန္သည္ ေန႕အခ်ိန္ထက္ ဆယ္ဒီဂရီေလာက္ ပိုနည္းေလရာ ညသည္ ေနလို႔ထိုင္လို႔အဆင္ေျပေအာင္ ေအးျမသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အခုဒီအခန္းထဲတြင္ေတာ့ လင္းခ်င္းသည္ ခ်မ္းသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ယန္က်င္းဟြာသည္ လက္မ်ားကို ေျဖေလွ်ာ့လိုက္ကာ
“ရန္သူက အင္အားႀကီးေတာ့ ငါေတာင္ ဘာမွမသိလိုက္ဘူး”
ထို႔ေနာက္ ေရခဲ႐ုပ္မ်ားအနားသို႔ ထသြားကာ
“ဒါပင္မယ့္ သူတို႔ကို မင္းတို႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ရမယ့္ တာဝန္ရွိခဲ့တာမလို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ငါကမင္းတို႔ကို အရွင္ထားရမွာလဲ?”
ဒီလိုေျပာၿပီးေနာက္ အနားက ေရခဲ႐ုပ္ကို လက္ျဖင့္တိုက္ခ်လိဳက္သည္။ ယန္က်င္းဟြာ၏ အမႈအယာသည္ ဘာမွမရွိေသာ္လည္း မ်က္လုံးမ်ားက အရမ္းေအးစက္ေနသည္။ သူသည္ ေရခဲ႐ုပ္မ်ားကို တစ္႐ုပ္ၿပီးတစ္႐ုပ္ တိုက္ခ်ေနတာ ျဖစ္သည္။ သူလွည့္လိုက္သည့္အခါတြင္ေတာ့ ကြဲသံမ်ားက ထြက္ေပၚလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရခဲ႐ုပ္မ်ားသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ က်ကြဲသြားက ဆူညံ့သံမ်ားက ဆက္တိုက္ ထြက္ေပၚလာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာေသြးမွ မထြက္ေပ။
“ငါကဒီလူေတြနဲ႕ လင္းဖန္တို႔ကို ေၾကာက္ေအာင္ေျခာက္ၿပီးေတာ့ အားနည္းခ်က္ျဖစ္ေအာင္ ဆြေပးမလို႔။ ဒါပင္မယ့္ ငါအစီအစဥ္ကို မင္းတို႔က ဖ်က္ပစ္တာပဲ”
အျခားသူမ်ားသည္ ေရခဲ႐ုပ္အကြဲအေၾကမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ေၾကာင္အေနကာ ဘယ္သူကမွ ဘာအသံမွကို မထြက္ရဲၾကေတာ့ေပ။ ေနာက္က လင္းခ်င္းကေတာ့ ဒီလူမ်ားကို အေတြးမ်ားကို ၾကားေနရသည္။
‘အရမ္းေသြးေအးတာပဲ’
‘ယန္က်င္းဟြာရဲ႕ ပုံစံအမွန္က ဒီလိုဆိုတာကို ငါအရင္က ဘာျဖစ္လို႔ မသိခဲ့ရတာလဲ?’
‘ေတာက္ မင္းသာ ငါ့မိသားစုေတြကို ဖမ္းမထားရင္ ကပၸတိန္ႀကီးတို႔ကို လိုက္ဖမ္းဖို႔ ငါမင္းေနာက္ကို လိုက္စရာကို မရွိတာကြ’
လင္းခ်င္းမွာ ဒီလူမ်ားက ယန္က်င္းဟြာေနာက္ကို ဆႏၵမရွိဘဲ လိုက္ေနရေၾကာင္းကို အံ့အားသင့္စြာ သိလိုက္ရသည္။ ယန္က်င္းဟြာသည္ ဒီစစ္သားမ်ားကို သူတို႔မိသားစုမ်ားျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ထားခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
ဒီလိုအေတြးမ်ားသည္ သာမန္စစ္သားမ်ားတြင္သာမက အဆင့္ငါးစြမ္းအားရွင္မ်ားသည္လည္း အတူတူပင္။
‘ေတာက္ ေခါင္းေဆာင္က ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေခြးေကာင္ကို အရမ္းေကာင္းေပးခဲ့တာလဲ? တခ်ိန္လုံး ဒီအေကာင္ကို ကာကြယ္ေပးေနခဲ့ပင္မယ့္ အခုေတာ့ ဒီေကာင္က ဆန္ကုန္ေျမေလးပဲ’
‘အမွိုက္ပဲ ငါတို႔က မင္းအတြက္ဘာလဲ? ငါတို႔လူေတြကို မင္းသတ္ခ်င္သလိုသတ္ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ကို ေခြးလို လာဆက္ဆံေနတာလား?’
လင္းခ်င္းသည္ ယန္က်င္းဟြာကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သူမသည္ သူႏွင့္ပတ္သတ္၍ တကယ့္ကို ဘာမွမမွတ္မိတာပင္။ သူမကို နာက်င္ေအာင္ သူကလုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း အခုသူႏွင့္ ေတြ႕ေနရသည့္အခါ သူမတြင္ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိတာ ဘာေၾကာင့္နည္း?
လင္းခ်င္းအခုသိရသေလာက္ဆိုလွ်င္ ယန္က်င္းဟြာသည္ လင္းဝမ္ဝမ္ေၾကာင့္ သူမကို အရင္ႏွစ္အခ်ိဳ႕တည္းက အကြက္က်က်ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ သူမကို ကယ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ အသက္သခင္ေက်းဇူးရွင္လို သူမ၏အနားတြင္ ေနခဲ့သည္။ လင္းဝမ္ဝမ္ကို လိုက္ပိုးပန္းေနရင္း လင္းခ်င္းႏွင့္အတူ စခန္းေထာင္ခဲ့သည္။ လင္းခ်င္းတို႔၏ စခန္းအေျခက်သြားသည္ႏွင့္ ယန္က်င္းဟြာ လုံမ်ိဳးရိုးတစ္ေယာက္၏ အကူအညီယူကာ သူမကိုတိုက္၍ စခန္းကို အပိုင္သိမ္းခဲ့သည္။ ခဲတစ္လုံးျဖင့္ ငွက္ႏွစ္ေကာင္ပစ္ကာ မစိုက္ခဲ့သည့္ အခင္းကို ရိတ္သိမ္းသြားျခင္းပင္။
ယန္က်င္းဟြာ၏ ေခ်ာေမာသည့္ မ်က္ႏွာသည္ အခုေတာ့ ေအးစက္ကာ ယုတ္မာေနသည္။ ေခ်ာေမာသည့္ မ်က္ႏွာသည္ သူ႕၏ယုတ္မာသည့္ စိတ္ထားကို ဖုံးမထားနိုင္ေပ။ လက္သန္းကိုထုတ္၍ ႏုႏုယြယြသာ ေနလိုက္ပါက သူသည္ တကယ့္ကို အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ တူလိမ့္မည္။
‘ဒီလိုေခ်ာေနတဲ့႐ုပ္ေၾကာင့္ ငါဆြဲေဆာင္ခံလိုက္ရတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးမလား?’
လင္းခ်င္းသည္ စိတ္ထဲတြင္ ေရ႐ြတ္ေနသည္။
ယန္က်င္းဟြာသည္ ဆိုဖာေပၚတြင္ ျပန္ထိုင္မေနေတာ့ဘဲ သူ႕အရင္က အခန္းထဲသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူ႕လက္ေထာက္သည္ သူ႕ေနာက္ကိုလိုက္ကာ တယ္လီစကုပ္ကို ေပးသည္။ သူသည္ တယ္လီစကုပ္ကိုယူ၍ ၾကည့္ရင္းျဖင့္
“ထားလိုက္ေတာ့ သူတို႔ကို ကယ္သြားလည္းရတယ္။ ငါတို႔က သူတို႔နဲ႕ ၿခိမ္းေျခာက္လို႔ မရေတာ့လည္း ငါတို႔က လွ်ပ္တျပတ္တိုက္ရေသးတာပဲ”
ဟိုတယ္ကိုၾကည့္ၿပီးေနာက္ တယ္လီစကုတ္ကိုခ်ကာ အိပ္ခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာ၍ သူ႕လူမ်ားအား
“ငါတို႔အခု ထြက္ၾကမယ္။ တိုက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားၾက ငါတို႔ညပိုင္းဝင္စီးမယ္”
ဒီလိုေျပာၿပီးေနာက္ အခန္းထဲကေန အျခားသူမ်ားအေရွ႕က ထြက္သြားသည္။
ယန္က်င္းဟြာက စလႈပ္ရွားသည္ႏွင့္ လင္းခ်င္းသည္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အဆင့္ငါးကပၸတိန္တစ္ေယာက္ဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လိုက္ကာ သူ႕လက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုလူသည္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
Advertisement
- In Serial13 Chapters
Evolution Barricade
Kaden barely had a life; from a young age, he watched and studied diligently but failed to go anywhere in his life. An avid fan of isekai manga, he densely throws himself in front of a car when he's told he'll be living on the streets! The gods spare him but he soon finds out why - he's being given his very own miniature hell, doomed to be... a barricade! Kaden will be tasked to stop people; the more successful he is, the more he levels up and curries favor to grow. From a humble row of thorny grass, just how far will he go as a barricade!? Evolution Barricade is no longer active! This is because it served as the basis/concepting for another series I write, known as STEM: The Topical Dungeon. If you liked Evolution Barricade, please check it out here!
8 219 - In Serial8 Chapters
The Gambit
The kingdoms have rarely experienced peace, with kings and rulers warring against each other on any percieved slight. With explorers riding the waves to find new lands and merchants eager to set up trade routes while profiting as much as possible. Would the status quo still hold up? The veil is already weakining as more magic and horrors seep through the gap. How would the world deal with the sudden increase in the limited resource of magic? With the times changing, barren lands become trade hubs and the power shifts. The system holding it all together, is in a fragile balance, would a single death break the balance and cause the most devastating war the people have experienced. The direction of the story : The story will not contain any main protagonist, rather multiple protagonists and antagonists with the protagonists having bad some character traits and the antagonists some good ones. I plan to make a story of flawed humans, so if you are looking for OP MCs you would not enjoy it. But I still hope you give it a try. This is my first time writing and I am doing it to get better, so any suggestion or criticism is welcome. I am a university student, so do not expect a robust upload schedule, I'll try to put out 2 chapters a week, but there might be some delays. I apologize for it in advance. P.s. English is not my native language, so there might be some errors, though I tried to mitigate them as much as possible.
8 101 - In Serial6 Chapters
Tales From Mirthland: Rorik's Quest
Rorik Stormcoast, a wizard of some regard, has embarked upon a new quest. He's dared to climb a perilous mountain and seek out a legendary dragon to learn his secrets. But as Rorik makes for the summit, he is joined by a strange companion, and soon finds his quest more challenging and dangerous than he ever anticapated.
8 281 - In Serial8 Chapters
First Love
A long-awaited reunion of two former lovers. James a now married man encounters his first girlfriend on the streets of a foreign city. Years have separated them as time often does, but how much has it diminished their love? Or has it grown in that time? How will James face his lustful desires when faced with the girl who owns the flame of his old passion?
8 85 - In Serial56 Chapters
Random COTE reaction ( On Hold)
This is not a normal reaction fanfic I added some things so basically its my auTimeline y1 vol 3 after island exam
8 216 - In Serial43 Chapters
She's Mother {Rengoku x Demon! Reader}
"Akaza!"Akaza knew that voice, and in that instant, he knew he had and was royally screwed. Sweat rolled down his forehead, neck, and chin. That was his mother's voice, and that is how Akaza knew he fucked up. You may not have been his biological mother, but you reminded him what it meant to be human, and how much he needed your motherly affection.And you just happen to catch a demon slayer's eye while saving him.OrRengoku falls in love with Akaza's mom and you return the sentimentTHIS IS A RENGOKU X Demon! READER FICWith Akaza&Reader- which means platonic relationshipeff canon I do what I wantAlso Rengoku lives, and no major character death. Manga spoilers/further than the anime spoilersTop Rankings#1 in Rengoku#1 in Uzui Tengen#1 in Rengoku Kyojuro #1 in Demon Reader#1 in Muzan Kibutsuji#1 in Tanjiro Kamado#1 in Flame Hashira#5 in X reader(And because I'm really proud of this)#13 in Fanfiction (FANFICTION YA'LL)
8 229
Prev Chap
Next Chap
Chap List
Boy
Girl
