《My Jewel [ Complete ]》Part 8
Advertisement
အိပ္ေပ်ာ္ေနသျဖင့္ ဖိမွိတ္ထားေသာမ်က္ခြံႏွစ္ဖက္စလံုးေပၚမွာ ျဖန္႔ယွက္ေနတဲ့ ေသြးေၾကာစိမ္းေလးေတြက အရည္အေသြးျမင့္ေက်ာက္စိမ္းေတြပင္တုမမွီႏိုင္...
ႏွေျမာစရာေကာင္းသည္က ထိုမ်က္ခြံေတြေအာက္က မည္သည့္ရတနာႏွင့္တူေနမည္ကိုမသိေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကိုေတြ႔ခြင့္မရႏိုင္ျခင္းပင္။
စိတ္အာရံုအလံုးစံုကို ဆြဲညိဳ႕ယူငင္ထားသည့္ လျပည့္ဝိုင္းလိုမ်က္ႏွာေလးေပၚက ဝါဂြမ္းေလးေတြလို ႏူးညံ့အိစက္မယ့္ပံု႐ွိတဲ့ ေဖာင္းကားေနတဲ့ပါးျပင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ခ်ိဳင့္ဝင္သြားတဲ့အထိ ဝမ္ရိေပၚက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ထိေတြ႔ျပစ္ခ်င္လာျပန္ေရာ...
အညိဳဘက္သန္းတဲ့အသားအရည္က တကယ္ေတာ့ေရႊထက္ပင္ဝင္းဝါလို႔စိုေျပလြန္းလွသည္။
အၾကည့္ေတြကိုေအာက္သို႔တျဖည္းျဖည္းပို႔လိုက္ေတာ့ စာအုပ္ကိုေထြးပိုက္ထားတဲ့ ေဖာင္းအစ္အစ္ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြက တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစီ စုပ္ယူၾကည့္ခ်င္စရာေကာင္းေနတယ္။ လက္သည္းေလးေတြကလည္း သလင္းေက်ာက္ထက္ေတာင္ ၾကည္လင္ေတာက္ပျပီးဆြဲေဆာင္ေနလြန္းျပန္သည္။
ျပည့္ျပည့္လံုးလံုးကိုယ္ခႏာၱေလးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေထြးဖက္ထားလိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းလိုက္မလဲ?
ဘယ္သူ႔ကိုမွစိတ္မဝင္စားခဲ့ဖူးတဲ့ ဝမ္ရိေပၚက သူ႔အေ႐ွ႕ကရတနာေပါင္းစံု စုစည္းထားသလို ျပည့္စံုလြန္းတဲ့သူေလးကို ဒီအတိုင္းတစိမ့္စိမ့္သာ ထိုင္ၾကည့္ေနခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။
မုဆိုးဒူးေထာက္ထိုင္ေနတဲ့ ဝမ္ရိေပၚက သူ႔ရဲ႕ရတနာေလး အသက္ဝင္မလာမခ်င္း တကယ္ပဲထိုင္လို႔ၾကည့္ေနေလသည္။
အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ တအင္းအင္း တအဲအဲနဲ႔အသံမ်ိဳးစံုအရင္ထြက္ၿပီးမွ လႈပ္႐ွားလာတဲ့ ယုန္ညိဳလံုးေလးေၾကာင့္ သစ္ပင္ရဲ႕တစ္ဖက္ကြယ္ရာမွာ ခပ္ျမန္ျမန္ဝင္ပုန္းလိုက္မိတယ္။
ဘာလႈပ္႐ွားသံမွမၾကားရေတာ့ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္ေနတာလားလို႔ေတြးေနတုန္း ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံေၾကာင့္ သူခိုးလူမိသလိုျဖစ္သြားရသည္။
"ပုန္းမေနနဲ႔ ထြက္လာခဲ့"
ဘာလဲ ငါပုန္းေနတာကုိ သိေနတာလား? ႐ွက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ!
ပုန္းကြယ္ေနသည့္ သစ္ပင္အေနာက္မွ ထြက္လာရန္ျပင္လိုက္တုန္း ထပ္ၾကားလိုက္ရသည့္အသံေၾကာင့္ ေျခလွမ္းတို႔မွာရပ္တန္႔သြားျပန္သည္။
"လာ...ကိုကို႔ဆီလာဆို"
ကိုကို?
သစ္ပင္အေနာက္ကေန အေ႐ွ႕ကုိအသာေလးေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဘးဘက္မွာပုန္းေနတဲ့ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ကို လွမ္းေခၚေနျခင္းျဖစ္ေနေလသည္။
"မေၾကာက္နဲ႔ လာခဲ့ ကိုကိုက ဗိုက္ခဏခဏဆာတတ္ေပမယ့္ မင္းကိုေတာ့ ကိုက္မစားပါဘူး"
ဟာကြာ တကယ္ပဲဘာေလးမွန္းကိုမသိဘူး။ အသည္းယားစရာေလး...မင္းေလးကအဲဒီေၾကာင္ကို ကိုက္မစားဘူးဆိုေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့မင္းေလးရဲ႕တစ္ကိုယ္လံုးကို ကိုက္စားျပစ္ခ်င္ေနၿပီဆိုတာသိရဲ႕လား?
အသံေလးကလည္းခ်ိဳၿမိန္လိုက္တာဆိုတာ ပ်ားရည္ေတာင္အ႐ႈံးေပးရမယ္။
သူ႔အနားေရာက္လာတဲ့ လမ္းေဘးေၾကာင္ေလးကို တယုတယနဲ႔ေပြ႔ဖက္ၿပီး ပြတ္သပ္ေပးေနတဲ့အခါ ဝမ္ရိေပၚမွာ အလိုမက်ျဖစ္သြားရသည္။
အမွန္ေတာ့အဲဒီလက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြကို သူပဲထိေတြ႔သင့္တာကို အခုေတာ့ အဲဒီေၾကာင္က ႏူးညံ့တဲ့ထိေတြ႕မႈကိုခံစားေနရသလို ယုန္ညိဳလံုးေလးနားကပ္ၿပီးမွိန္းေနေလရဲ႕...
တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ထိုလက္ကေလးေတြက သူ႔တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ အားကိုးတစ္ႀကီးဆုပ္ကုိင္လာတာကို ဝမ္ရိေပၚကလိုခ်င္သြားတယ္။ ေနာက္ၿပီးအိပ္ယာထက္မွာ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ေက်ာျပင္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္တြယ္လာဖို႔ကိုေရာေပါ့။
ဟုတ္တယ္ ဝမ္ရိေပၚက အေတြးထဲမွာ ဒီေကာင္ေလးကို အိပ္ယာထဲအထိ အေရာက္ေခၚသြားၿပီးၿပီ။
"ကိုကိုအတန္းတက္ရေတာ့မွာမို႔ သြားေတာ့မယ္ေနာ္။ ေနာက္ေန႔က်ပ်င္းေနရင္ ဒီေနရာကိုပဲလာခဲ့ ကိုကို႐ွိေနမယ္"
အတန္ၾကာထိုေၾကာင္နဲ႔ေဆာ့ကစားၿပီးမွ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြ႐ွိရာဘက္ကုိထြက္သြားသည့္ ယုန္ညိဳလံုးေလးေနာက္ကေန ဝမ္ရိေပၚမွာတေကာက္ေကာက္လိုက္သြားခဲ့သည္။
ဘယ္အတန္း ဘယ္ေမဂ်ာကလဲဆိုတာေတြကိုသိဖို႔လိုအပ္တယ္မဟုတ္လား။ ယုန္ေလးကေတာ့ အေနာက္မွာလူတစ္ေယာက္လံုးကပ္ပါလာတာကို သတိထားမိပံုမေပၚ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဝမ္ရိေပၚ သူ၏ႀကိဳးပမ္းမႈျဖင့္ သိခ်င္တာမ်ားကို သိခြင့္ရခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
ယုန္ညိဳလံုးေလးရဲ႕ နာမည္ကေ႐ွာင္းက်န္႔တဲ့။ ဒီဇိုင္းေမဂ်ာ စတုတၱႏွစ္ကမို႔ သူနဲအသက္မကြာဘူး။ စာႀကိဳးစားတဲ့ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မို႔ ေက်ာင္းပ်က္ရက္မ႐ွိဘူးတဲ့။ ေနာက္ၿပီး ရည္းစားလည္းမ႐ွိဘူး။ ဒီေလာက္သိရရင္လံုေလာက္ၿပီ။
တန္းဖိုးႀကီးလြန္းတဲ့ရတနာေတြကိုေတာင္ မက္ေမာျခင္းမ႐ွိခဲ့တဲ့ ဝမ္ရိေပၚက ေ႐ွာင္းက်န္႔ဆိုတဲ့ ရတနာေလးကိုေတာ့ အရမ္းကိုတပ္မက္ခဲ့မိတယ္။ ရယူပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္လည္းႀကီးမားခဲ့တယ္။
သူတို႔ေက်ာက္မ်က္ေလာကမွာ ဓေလ့တစ္ခု႐ွိတယ္။ အဲဒီဓေလ့က တစ္ခ်ိဳ႕ေသာရတနာေတြမွာ တန္ဖိုးႀကီးလြန္းတဲ့အခါ ေက်ာက္မ်က္ကုန္သည္ေတြက ထိုသို႔ေသာရတနာေတြကို လက္ဝတ္ရတနာေတြလိုမ်ိဳး ပြဲလမ္းသဘင္ေတြမွာ လူတကာျမင္ေအာင္ခ်ျပေလ့မ႐ွိဘဲ အျမတ္တႏိုးနဲ႔ ဝယ္ယူၿပီးသိမ္းဆည္းထားတတ္ၾကတယ္။
ဝမ္ရိေပၚအတြက္ေတာ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ဆိုတဲ့လူသားေလးက အဲဒီလိုအဖိုးထိုက္တန္လြန္းတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာရတနာျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွခ်မျပခ်င္ေလာက္ေအာင္ သူတစ္ေယာက္တည္းပဲပိုင္ဆိုင္ၿပီး ဘယ္သူမွမျမင္ႏိုင္ေအာင္ အိမ္ထဲမွာပဲသိမ္းဆည္းထားလို႔ သူတစ္ဦးတည္း အျမတ္တႏိုးထုတ္ၾကည့္ရမယ့္ ရတနာလိုျဖစ္တည္မႈမ်ိဳး....
ဒီဇိုင္းေမဂ်ာအေဆာင္ဘက္မွထြက္လာခဲ့သည့္ ဝမ္ရိေပၚ၏ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ သိသိသာသာေကြးၫြန္႔တက္ေနတာမို႔ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္ျမင္လိုက္ရသည့္သူမ်ားအတြက္ ကံေကာင္းလြန္းသည့္ ေန႔ရက္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ဆိုင္ကယ္ဆီသို႔သြားေနသည့္ ဝမ္ရိေပၚတစ္ေယာက္ တစ္စံုတစ္ရာကိုသတိရသြားသည့္အခါ သူ၏ေျခလွမ္းမ်ားမွာ ႐ုတ္တရက္ဦးတည္ရာေျပာင္းသြားၿပီး မ်က္ႏွာေပၚကအျပံဳးေတြလည္းေပ်ာက္ကြယ္လို႔သြားျပန္သည္။
"မီမီ..မီမီ..မီမီ"
အခုအခ်ိန္ ေက်ာင္းအေနာက္ေဆာင္ဘက္မွာ ပါးစပ္က တမီမီျဖင့္တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ကာ ကုန္းကုန္းကြကြနဲ႔ တစ္ခုခုကိုလိုက္႐ွာေနတဲ့ ဝမ္ရိေပၚကိုသာ ေက်ာင္းထဲကလူေတြျမင္ခဲ့ရင္ ႐ူးသြားၿပီဟုပင္ထင္ေလာက္မည္ျဖစ္သည္။
"ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ?"
"မီမီ..မီမီ"
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဇြဲႀကီးလြန္းသည့္ ဝမ္ရိေပၚမွာသူ၏ပစ္မွတ္ကို ႐ွာလို႔ေတြ႔သြားခဲ့ေလသည္။
"မင္းက ထြက္မလာဘဲ ဒီမွာလာပုန္းေနတာပဲ"
ေက်ာင္းအေဆာင္ႏွစ္ခုၾကားထဲတြင္႐ွိေနသည့္ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္အား မညႇာမတာ ဂုတ္မွဖမ္းဆြဲယူလိုက္သည့္ ဝမ္ရိေပၚက သူ၏ေက်ာပိုးအိတ္ထဲသို႔ ေကာက္ထည့္ကာ ထိုေနရာမွထြက္လာခဲ့သည္။
အိမ္သို႔ျပန္သည့္လမ္းတြင္ လမ္းၾကားတစ္ခုထဲ၌ ျပစ္ခ်ခဲ့ျခင္းခံလိုက္ရသည့္ ေၾကာင္ကေလးကေတာ့ သူ႔အျပစ္သူသိမည္မဟုတ္ခဲ့...
ထို႔အတူ တစ္ဖက္တြင္လည္း ေက်ာင္းသို႔ေခၚလာခဲ့သည့္ေၾကာင္ေလးေပ်ာက္ေနသျဖင့္ တစ္ေက်ာင္းလံုးပတ္ကာ လိုက္႐ွာေနေသာ ပါေမာကၡတစ္ဦးလည္း႐ွိခဲ့ေလသည္။
-----------------------------
ေနာက္ရက္မ်ားမွစတင္ကာ တကၠသိုလ္သို႔လာေလ့မ႐ွိေသာ ဝမ္ရိေပၚမွာ ေန႔တိုင္းေက်ာင္းတက္လို႔လာခဲ့ေလသည္။
တစ္ခုထပ္ၿပီးသိလိုက္ရတဲ့ စိတ္ေက်နပ္စရာအခ်က္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကဘယ္သူနဲ႔မွ အေပါင္းအသင္းမလုပ္ပါဘူးတဲ့။ ဒါဆိုသူအပိုအလုပ္ေတြ မလုပ္ရေတာ့တာမို႔ သက္သာတာေပါ့။ ဘာလို႔ဆို သူ႔အပိုင္ျဖစ္လာရမယ့္ လူသားေဘးမွာ႐ွိေနမယ့္ သူေတြအားလံုးကို ဝမ္ရိေပၚက ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မဆို ႐ွင္းထုတ္ျပစ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တာမို႔ပါပဲ။
အခုေတာ့ သူမွာလုပ္စရာ တစ္ခုပဲက်န္ေတာ့တယ္။ အဲဒါက ေ႐ွာင္းက်န္႔ကိုစေတြ႔တဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ ဝမ္ရိေပၚက သူ႔ယုန္ညိဳေလး သူ႔ကို သတိထားမိလာေအာင္ လုပ္ရမွာပဲျဖစ္တယ္။
လက္ေတြ႔မွာေတာ့ တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာသူ႔ကို သတိမထားမိတဲ့သူမ႐ွိေပမယ့္ သူ႔ယုန္ညိဳေလးကတကယ္ပဲ သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ေလးေတာင္လွည့္မၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။ ဝမ္ရိေပၚရက္ရက္စက္စက္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈခံခဲ့ရတာပါ။
သတိထားမိေအာင္ ေ႐ွာင္းက်န္႔အနားကို သြားဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္ ထင္ထားသလိုလည္းျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။
ဒီေန႔လည္းေန႔လယ္ထမင္းစားခ်ိန္ ကန္တင္းကေထာင့္ဝိုင္းေလးတစ္ခုမွာ တစ္ေယာက္တည္းထမင္းထိုင္စားေနတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ရဲ႕အနီးဆံုးဝိုင္းမွာသြားထိုင္ဖို႔ သူသြားေနတုန္းပဲ႐ွိေသးတယ္ သူလာေနတာကိုျမင္သြားၾကတဲ့သူေတြက ကန္တင္းထဲကေန အလုအယက္ထြက္လာၾကရင္းက ယုန္ေလးထမင္းစားေနတဲ့စားပြဲဝိုင္းကိုေရာ လူကိုေရာ ဝင္တိုက္သြားတာေၾကာင့္ ေဒါသထြက္လြန္းလို႔ အဲဒီလူေတြအကုန္လံုးကိုဆြဲထိုးၿပီး ေနရာမွာ႐ွိတဲ့ပစၥည္းေတြအားလံုးကို ႐ိုက္ခြဲခ်င္လိုက္မိတဲ့စိတ္ကုိ မနည္းထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ရတယ္။
ေတာ္ၾကာ ေဒါသကိုမထိန္းႏိုင္လိုက္လုိ႔ ယုန္ညိဳလံုးေလးသူ႔ကို ေၾကာက္လန္႔သြားမွာကို သူမလိုလား....
ကန္တင္းအေပါက္ဝတြင္ရပ္ကာ မ်က္လံုးမ်ားနီရဲကာ လက္သီးကိုတင္းတင္းဆုပ္လို႔ ပံုမွန္ထက္တည္တင္းေနသည့္မ်က္ႏွာျဖစ္ေနသည့္ ဝမ္ရိေပၚအားသတိထားမိသြားသည့္သူမ်ားမွာ အနားသို႔ဆက္မသြားရဲၾကေတာ့သျဖင့္ အလ်ိဳလ်ိဳထြက္သြားၾကေတာ့သည္။
Advertisement
ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ေဒါသကို သူ႔ fan ေတြက အသိဆံုးမဟုတ္လား...တစ္ေခါက္တုန္းကလည္း သူ႔ေနာက္တေကာက္ေကာေလ်ွာက္လိုက္ေနတဲ့ fan တစ္ခ်ိဳ႕ကုိရြဲ႔ၿပီး အနားလာခဲ့လို႔အသံအက်ယ္ႀကီးနဲ႔ေျပာလိုက္တဲ့ ဗီဒီယိုက weibo မွာ hot search ထဲေတာင္ပါခဲ့တာမို႔ မသိတဲ့သူမ႐ွိ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထြက္သြားသည့္သူေတြေၾကာင့္ ကန္တင္းထဲတြင္လူေတြ႐ွင္းသြားသျဖင့္ ဝမ္ရိေပၚမွာ သူ႔ယုန္ညိဳလံုးေလးႏွင့္ အႏွီးဆံုးမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဝုိင္းတြင္ ေနရာရ႐ွိခဲ့ေလသည္။
______________________________
ဒီ fic ထဲက ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ type က လံုးဝ possessive type ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ အိမ္ထဲကေနအိမ္ျပင္ကိုေပးမထြက္ခဲ့တဲ့ သူ႔ေ႐ွာင္းက်န္႔က တစ္ႏိုင္ငံလံုးသိတဲ့ မင္းသားအထိျဖစ္သြားေတာ့ အရမ္းေပါက္ကြဲၿပီး လက္မခံႏိုင္ဘဲ shock ျဖစ္သြားရတာ...
(19 Nov 2021)
အိပ်ပျော်နေသဖြင့် ဖိမွိတ္ထားသောမျက်ခွံနှစ်ဖက်စလုံးပေါ်မှာ ဖြန့်ယှက်နေတဲ့ သွေးကြောစိမ်းလေးတွေက အရည်အသွေးမြင့်ကျောက်စိမ်းတွေပင်တုမမှီနိုင်...
နှမြောစရာကောင်းသည်က ထိုမျက်ခွံတွေအောက်က မည်သည့်ရတနာနှင့်တူနေမည်ကိုမသိသော မျက်ဝန်းများကိုတွေ့ခွင့်မရနိုင်ခြင်းပင်။
စိတ်အာရုံအလုံးစုံကို ဆွဲညို့ယူငင်ထားသည့် လပြည့်ဝိုင်းလိုမျက်နှာလေးပေါ်က ဝါဂွမ်းလေးတွေလို နူးညံ့အိစက်မယ့်ပုံရှိတဲ့ ဖောင်းကားနေတဲ့ပါးပြင်လေးနှစ်ဖက်ကို ချိုင့်ဝင်သွားတဲ့အထိ ဝမ်ရိပေါ်က သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ထိတွေ့ပြစ်ချင်လာပြန်ရော...
အညိုဘက်သန်းတဲ့အသားအရည်က တကယ်တော့ရွှေထက်ပင်ဝင်းဝါလို့စိုပြေလွန်းလှသည်။
အကြည့်တွေကိုအောက်သို့တဖြည်းဖြည်းပို့လိုက်တော့ စာအုပ်ကိုထွေးပိုက်ထားတဲ့ ဖောင်းအစ်အစ် လက်ချောင်းကလေးတွေက တစ်ချောင်းချင်းစီ စုပ်ယူကြည့်ချင်စရာကောင်းနေတယ်။ လက်သည်းလေးတွေကလည်း သလင်းကျောက်ထက်တောင် ကြည်လင်တောက်ပပြီးဆွဲဆောင်နေလွန်းပြန်သည်။
ပြည့်ပြည့်လုံးလုံးကိုယ်ခန္တာလေးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ထွေးဖက်ထားလိုက်ရရင် ဘယ်လောက်တောင် စိတ်ကျေနပ်စရာကောင်းလိုက်မလဲ?
ဘယ်သူ့ကိုမှစိတ်မဝင်စားခဲ့ဖူးတဲ့ ဝမ်ရိပေါ်က သူ့အရှေ့ကရတနာပေါင်းစုံ စုစည်းထားသလို ပြည့်စုံလွန်းတဲ့သူလေးကို ဒီအတိုင်းတစိမ့်စိမ့်သာ ထိုင်ကြည့်နေချင်တော့တာပါပဲ။
မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်နေတဲ့ ဝမ်ရိပေါ်က သူ့ရဲ့ရတနာလေး အသက်ဝင်မလာမချင်း တကယ်ပဲထိုင်လို့ကြည့်နေလေသည်။
အချိန်ဘယ်လောက်ကြာသွားသည်မသိ တအင်းအင်း တအဲအဲနဲ့အသံမျိုးစုံအရင်ထွက်ပြီးမှ လှုပ်ရှားလာတဲ့ ယုန်ညိုလုံးလေးကြောင့် သစ်ပင်ရဲ့တစ်ဖက်ကွယ်ရာမှာ ခပ်မြန်မြန်ဝင်ပုန်းလိုက်မိတယ်။
ဘာလှုပ်ရှားသံမှမကြားရတော့ ပြန်အိပ်ပျော်နေတာလားလို့တွေးနေတုန်း ကြားလိုက်ရတဲ့အသံကြောင့် သူခိုးလူမိသလိုဖြစ်သွားရသည်။
"ပုန်းမနေနဲ့ ထြက္လာခဲ့"
ဘာလဲ ငါပုန်းနေတာကို သိနေတာလား? ရှက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ!
ပုန်းကွယ်နေသည့် သစ်ပင်အနောက်မှ ထွက်လာရန်ပြင်လိုက်တုန်း ထပ်ကြားလိုက်ရသည့်အသံကြောင့် ခြေလှမ်းတို့မှာရပ်တန့်သွားပြန်သည်။
"လာ...ကိုကို့ဆီလာဆို"
ကိုကို?
သစ်ပင်အနောက်ကနေ အရှေ့ကိုအသာလေးချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ဘေးဘက်မှာပုန်းနေတဲ့ကြောင်ကလေးတစ်ကောင်ကို လှမ်းခေါ်နေခြင်းဖြစ်နေလေသည်။
"မကြောက်နဲ့ လာခဲ့ ကိုကိုက ဗိုက်ခဏခဏဆာတတ်ပေမယ့် မင်းကိုတော့ ကိုက်မစားပါဘူး"
ဟာကြာ တကယ်ပဲဘာလေးမှန်းကိုမသိဘူး။ အသည်းယားစရာလေး...မင်းလေးကအဲဒီကြောင်ကို ကိုက်မစားဘူးဆိုပေမယ့် ကိုယ်ကတော့မင်းလေးရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ကိုက်စားပြစ်ချင်နေပြီဆိုတာသိရဲ့လား?
အသံလေးကလည်းချိုမြိန်လိုက်တာဆိုတာ ပျားရည်တောင်အရှုံးပေးရမယ်။
သူ့အနားရောက်လာတဲ့ လမ်းဘေးကြောင်လေးကို တယုတယနဲ့ပွေ့ဖက်ပြီး ပွတ်သပ်ပေးနေတဲ့အခါ ဝမ်ရိပေါ်မှာ အလိုမကျဖြစ်သွားရသည်။
အမှန်တော့အဲဒီလက်ဖောင်းဖောင်းလေးတွေကို သူပဲထိတွေ့သင့်တာကို အခုတော့ အဲဒီကြောင်က နူးညံ့တဲ့ထိတွေ့မှုကိုခံစားနေရသလို ယုန်ညိုလုံးလေးနားကပ်ပြီးမှိန်းနေလေရဲ့...
တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ ထိုလက်ကလေးတွေက သူ့တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ အားကိုးတစ်ကြီးဆုပ်ကိုင်လာတာကို ဝမ်ရိပေါ်ကလိုချင်သွားတယ်။ နောက်ပြီးအိပ်ယာထက်မှာ သူ့ရဲ့နောက်ကျောပြင်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်တွယ်လာဖို့ကိုရောပေါ့။
ဟုတ်တယ် ဝမ်ရိပေါ်က အေတြးထဲမွာ ဒီကောင်လေးကို အိပ်ယာထဲအထိ အရောက်ခေါ်သွားပြီးပြီ။
"ကိုကိုအတန်းတက်ရတော့မှာမို့ သွားတော့မယ်နော်။ နောက်နေ့ကျပျင်းနေရင် ဒီနေရာကိုပဲလာခဲ့ ကိုကိုရှိနေမယ်"
အတန်ကြာထိုကြောင်နဲ့ဆော့ကစားပြီးမှ ကျောင်းဆောင်တွေရှိရာဘက်ကိုထွက်သွားသည့် ယုန်ညိုလုံးလေးနောက်ကနေ ဝမ်ရိပေါ်မှာတကောက်ကောက်လိုက်သွားခဲ့သည်။
ဘယ်အတန်း ဘယ်မေဂျာကလဲဆိုတာတွေကိုသိဖို့လိုအပ်တယ်မဟုတ်လား။ ယုန်လေးကတော့ အနောက်မှာလူတစ်ယောက်လုံးကပ်ပါလာတာကို သတိထားမိပုံမပေါ်။
နောက်ဆုံးတော့ ဝမ်ရိပေါ် သူ၏ကြိုးပမ်းမှုဖြင့် သိချင်တာများကို သိခွင့်ရခဲ့ပြီဖြစ်သည်။
ယုန်ညိုလုံးလေးရဲ့ နာမည်ကရှောင်းကျန့်တဲ့။ ဒီဇိုင်းမေဂျာ စတုတ္တနှစ်ကမို့ သူနဲအသက်မကွာဘူး။ စာကြိုးစားတဲ့ကျောင်းသားတစ်ယောက်မို့ ကျောင်းပျက်ရက်မရှိဘူးတဲ့။ နောက်ပြီး ရည်းစားလည်းမရှိဘူး။ ဒီလောက်သိရရင်လုံလောက်ပြီ။
တန်းဖိုးကြီးလွန်းတဲ့ရတနာတွေကိုတောင် မက်မောခြင်းမရှိခဲ့တဲ့ ဝမ်ရိပေါ်က ရှောင်းကျန့်ဆိုတဲ့ ရတနာလေးကိုတော့ အရမ်းကိုတပ်မက်ခဲ့မိတယ်။ ရယူပိုင်ဆိုင်လိုစိတ်လည်းကြီးမားခဲ့တယ်။
သူတို့ကျောက်မျက်လောကမှာ ဓလေ့တစ်ခုရှိတယ်။ အဲဒီဓေလ့က တစ်ချို့သောရတနာတွေမှာ တန်ဖိုးကြီးလွန်းတဲ့အခါ ကျောက်မျက်ကုန်သည်တွေက ထိုသို့သောရတနာတွေကို လက်ဝတ်ရတနာတွေလိုမျိုး ပွဲလမ်းသဘင်တွေမှာ လူတကာမြင်အောင်ချပြလေ့မရှိဘဲ အမြတ်တနိုးနဲ့ ဝယ်ယူပြီးသိမ်းဆည်းထားတတ်ကြတယ်။
ဝမ်ရိပေါ်အတွက်တော့ ရှောင်းကျန့်ဆိုတဲ့လူသားလေးက အဲဒီလိုအဖိုးထိုက်တန်လွန်းတဲ့ တစ်ခုတည်းသောရတနာဖြစ်တယ်။ ဘယ်သူ့ကိုမှချမပြချင်လောက်အောင် သူတစ်ယောက်တည်းပဲပိုင်ဆိုင်ပြီး ဘယ်သူမှမမြင်နိုင်အောင် အိမ်ထဲမှာပဲသိမ်းဆည်းထားလို့ သူတစ်ဦးတည်း အမြတ်တနိုးထုတ်ကြည့်ရမယ့် ရတနာလိုဖြစ်တည်မှုမျိုး....
ဒီဇိုင်းမေဂျာအဆောင်ဘက်မှထွက်လာခဲ့သည့် ဝမ်ရိပေါ်၏နှုတ်ခမ်းဖျားမှာ သိသိသာသာကွေးညွန့်တက်နေတာမို့ လမ်းတစ်လျှောက်မြင်လိုက်ရသည့်သူများအတွက် ကံကောင်းလွန်းသည့် နေ့ရက်ဖြစ်ခဲ့ရသည်။
ဆိုင်ကယ်ဆီသို့သွားနေသည့် ဝမ်ရိပေါ်တစ်ယောက် တစ်စုံတစ်ရာကိုသတိရသွားသည့်အခါ သူ၏ခြေလှမ်းများမှာ ရုတ်တရက်ဦးတည်ရာပြောင်းသွားပြီး မျက်နှာပေါ်ကအပြုံးတွေလည်းပျောက်ကွယ်လို့သွားပြန်သည်။
"မီမီ..မီမီ..မီမီ"
အခုအချိန် ကျောင်းအနောက်ဆောင်ဘက်မှာ ပါးစပ္က တမီမီဖြင့်တကြော်ကြော်အော်ကာ ကုန်းကုန်းကွကွနဲ့ တစ်ခုခုကိုလိုက်ရှာနေတဲ့ ဝမ်ရိပေါ်ကိုသာ ကျောင်းထဲကလူတွေမြင်ခဲ့ရင် ရူးသွားပြီဟုပင်ထင်လောက်မည်ဖြစ်သည်။
"ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ?"
"မီမီ..မီမီ"
နောက်ဆုံးတော့ ဇွဲကြီးလွန်းသည့် ဝမ်ရိပေါ်မှာသူ၏ပစ်မှတ်ကို ရှာလို့တွေ့သွားခဲ့လေသည်။
"မင်းက ထွက်မလာဘဲ ဒီမှာလာပုန်းနေတာပဲ"
ကျောင်းအဆောင်နှစ်ခုကြားထဲတွင်ရှိနေသည့် ကြောင်လေးတစ်ကောင်အား မညှာမတာ ဂုတ်မှဖမ်းဆွဲယူလိုက်သည့် ဝမ်ရိပေါ်က သူ၏ကျောပိုးအိတ်ထဲသို့ ကောက်ထည့်ကာ ထိုနေရာမှထွက်လာခဲ့သည်။
အိမ်သို့ပြန်သည့်လမ်းတွင် လမ်းကြားတစ်ခုထဲ၌ ပြစ်ချခဲ့ခြင်းခံလိုက်ရသည့် ကြောင်ကလေးကတော့ သူ့အပြစ်သူသိမည်မဟုတ်ခဲ့...
ထို့အတူ တစ်ဖက်တွင်လည်း ကျောင်းသို့ခေါ်လာခဲ့သည့်ကြောင်လေးပျောက်နေသဖြင့် တစ်ကျောင်းလုံးပတ်ကာ လိုက်ရှာနေသော ပါမောက္ခတစ်ဦးလည်းရှိခဲ့လေသည်။
-----------------------------
နောက်ရက်များမှစတင်ကာ တက္ကသိုလ်သို့လာလေ့မရှိသော ဝမ်ရိပေါ်မှာ နေ့တိုင်းကျောင်းတက်လို့လာခဲ့လေသည်။
တစ်ခုထပ်ပြီးသိလိုက်ရတဲ့ စိတ်ကျေနပ်စရာအချက်ကတော့ တစ်ယောက်တည်းနေတဲ့ ရှောင်းကျန့်ကဘယ်သူနဲ့မှ အပေါင်းအသင်းမလုပ်ပါဘူးတဲ့။ ဒါဆိုသူအပိုအလုပ်တွေ မလုပ်ရတော့တာမို့ သက်သာတာပေါ့။ ဘာလို့ဆို သူ့အပိုင်ဖြစ်လာရမယ့် လူသားဘေးမှာရှိနေမယ့် သူတွေအားလုံးကို ဝမ်ရိပေါ်က ဘယ်လိုနည်းနဲ့မဆို ရှင်းထုတ်ပြစ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့တာမို့ပါပဲ။
အခုတော့ သူမွာလုပ္စရာ တစ်ခုပဲကျန်တော့တယ်။ အဲဒါက ရှောင်းကျန့်ကိုစတွေ့တဲ့ အချိန်ကစလို့ ဝမ်ရိပေါ်က သူ့ယုန်ညိုလေး သူ့ကို သတိထားမိလာအောင် လုပ်ရမှာပဲဖြစ်တယ်။
လက်တွေ့မှာတော့ တစ်ကျောင်းလုံးမှာသူ့ကို သတိမထားမိတဲ့သူမရှိပေမယ့် သူ့ယုန်ညိုလေးကတကယ်ပဲ သူ့ကိုတစ်ချက်လေးတောင်လှည့်မကြည့်ခဲ့ပါဘူး။ ဝမ်ရိပေါ်ရက်ရက်စက်စက်ကို လျစ်လျူရှုခံခဲ့ရတာပါ။
သတိထားမိအောင် ရှောင်းကျန့်အနားကို သွားဖို့ကြိုးစားပေမယ့် ထင်ထားသလိုလည်းဖြစ်မလာခဲ့ဘူး။
ဒီနေ့လည်းနေ့လယ်ထမင်းစားချိန် ကန်တင်းကထောင့်ဝိုင်းလေးတစ်ခုမှာ တစ်ယောက်တည်းထမင်းထိုင်စားနေတဲ့ ရှောင်းကျန့်ရဲ့အနီးဆုံးဝိုင်းမှာသွားထိုင်ဖို့ သူသွားနေတုန်းပဲရှိသေးတယ် သူလာနေတာကိုမြင်သွားကြတဲ့သူတွေက ကန်တင်းထဲကနေ အလုအယက်ထွက်လာကြရင်းက ယုန်လေးထမင်းစားနေတဲ့စားပွဲဝိုင်းကိုရော လူကိုရော ဝင်တိုက်သွားတာကြောင့် ဒေါသထွက်လွန်းလို့ အဲဒီလူတွေအကုန်လုံးကိုဆွဲထိုးပြီး နေရာမှာရှိတဲ့ပစ္စည်းတွေအားလုံးကို ရိုက်ခွဲချင်လိုက်မိတဲ့စိတ်ကို မနည်းထိန်းချုပ်လိုက်ရတယ်။
တော်ကြာ ဒေါသကိုမထိန်းနိုင်လိုက်လို့ ယုန်ညိုလုံးလေးသူ့ကို ကြောက်လန့်သွားမှာကို သူမလိုလား....
ကန်တင်းအပေါက်ဝတွင်ရပ်ကာ မျက်လုံးများနီရဲကာ လက်သီးကိုတင်းတင်းဆုပ်လို့ ပုံမှန်ထက်တည်တင်းနေသည့်မျက်နှာဖြစ်နေသည့် ဝမ်ရိပေါ်အားသတိထားမိသွားသည့်သူများမှာ အနားသို့ဆက်မသွားရဲကြတော့သဖြင့် အလျိုလျိုထွက်သွားကြတော့သည်။
ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့ဒေါသကို သူ့ fan တွေက အသိဆုံးမဟုတ်လား...တစ်ခေါက်တုန်းကလည်း သူ့နောက်တကောက်ကောလျှောက်လိုက်နေတဲ့ fan တစ်ချို့ကိုရွဲ့ပြီး အနားလာခဲ့လို့အသံအကျယ်ကြီးနဲ့ပြောလိုက်တဲ့ ဗီဒီယိုက weibo မွာ hot search ထဲတောင်ပါခဲ့တာမို့ မသိတဲ့သူမရှိ။
နောက်ဆုံးတော့ ထွက်သွားသည့်သူတွေကြောင့် ကန်တင်းထဲတွင်လူတွေရှင်းသွားသဖြင့် ဝမ်ရိပေါ်မှာ သူ့ယုန်ညိုလုံးလေးနှင့် အနှီးဆုံးမျက်နှာချင်းဆိုင်ဝိုင်းတွင် နေရာရရှိခဲ့လေသည်။
______________________________
ဒီ fic ထဲက ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့ type က လုံးဝ possessive type ပါ။ အဲဒါကြောင့် အိမ်ထဲကနေအိမ်ပြင်ကိုပေးမထွက်ခဲ့တဲ့ သူ့ရှောင်းကျန့်က တစ်နိုင်ငံလုံးသိတဲ့ မင်းသားအထိဖြစ်သွားတော့ အရမ်းပေါက်ကွဲပြီး လက်မခံနိုင်ဘဲ shock ဖြစ်သွားရတာ...
(19 Nov 2021)
Advertisement
- In Serial462 Chapters
Forging his own destiny
~~DROPPED~~Story Author: Anuel Proofreaders:Flubbykin (active)Chapters Proofread: 1-7; 28-39; 42-117; 120-133; 169-178; 197 - 211, 220-earliest) Ah, the world, the multi-universe made of perfect cycles. Cycles, which the only purpose is to purify soul – release it from the burden of its memories and experience, the process, that would let the soul be reincarnated again, to experience new life. The world is being born, it is being populated by souls, the smaller and bigger, the world would die and be reshaped anew. In a cycle. A never-ending process. Since the dawn of time, since the countless cycles, the pool of soul was closed, a soul that died could be reincarnated only within a System of its Administrator. Until now. Join us in our story of a single soul which because of certain events could no longer be reincarnated in its original world – being forced to be transferred into Universe ruled another Administrator – another God in world full of Fantasy and Magic, watch him casting aside his previous restriction and try living his life to the fullest… thought someone, somewhere, may have different plans for this weird, weird soul. Ps. There are game elements here Disclaimers and warnings: - This story uses clichés. Like, lots of it. - I am not a native English speaker, so my grammar may not be best (It actually is pretty horrible). First 80 or so chapters are a true butchery for eyes and I admit it. Shouldn’t I correct them then? I should. Why am I not doing it? Who knows. Maybe one day I will. - This story is pretty much an experiment. I try different perspectives, different styles, I can make some random Deus-ex-machina if I would consider that I made mistake in the story and decide to change it. - This story is written for pure fun, if you expect some mind-blowing plots and conspiracy of top-level authors – then you will be most likely disappointed. - Easter eggs. Easters eggs everywhere. Every now and then you will be able to spot single events, characters and lines of text that belong in different stories/mangas/movies/books and such. Of course, they do not belong to me but to the owners, though I am not listing them – I am sorry, but if you need to be told from where line comes, we won’t be friends. - And finally. The story is written for you and WITH YOU. If you have any suggestions, events, characters, skills, class… ANYTHING… you wish to see, please – tell me. In best case scenario I would use them, in worse – I would just not implement them, so what do you lose? Guyz I owe my thanks for their contribution: KenChi? IamacultivatorNetlordBasicBörjeDeimos Solyom tommyjl7 Arondight
8 235 - In Serial19 Chapters
Tryphant Agent's Historical Logs
[Disclaimer: This novel is no longer in continuation since I've found more joy in writing short stories. I'll continue writing about this universe and the world in it, building upon the documents of the Tryphant Agents but in another novel] What is the origin of life? What is the meaning to life? Are we the only intelligent being in this universe? Why haven't we been struct by a catastrophe??? How has the world been so peaceful for such a long time?!!! Is there a hidden force that controls our world from being destroyed?!!! How have we not noticed them!?!!! Am I just delusional??!!!! I'm definetly delusional. These are the questions that mortals often ask and frequently ignore in their life, yet answering these questions will lead a person to the Tryphant Agents. An organization who protects various civiliaztions from destruction time and time again without a single person noticing them. They are an organization that is like time, powerful yet unnoticed. This is the historical logs of the Tryphant Agents. Disclaimer: I'm writing this to fill my world with details and I'm only hoping for this to be a good story. The main core focus is to write characters with life into them, a world where it feels real, and story that is consistent. Don't expect a top tier story because this will be my experimental logs as well where I will try various writing styles. Rather I wish that you hope for a great story instead.
8 196 - In Serial41 Chapters
Cloud Piercer
Shifters never mingle with humans. They reside high in the mountains venturing below only once a year for the night of the Red Moon. They invade the human villages below, take and kill who they want, but they never leave any witnesses. Not before Freya.*****18-year-old Freya Raune will do anything to find out why the shifters took her brother. And that includes searching for the deserters, an elusive rebel group determined to end the shifters' rule. But as the next Red Moon approaches and the mysterious yet charismatic Killian Li sweeps into her village, Freya is forced to be more careful. Those caught fraternizing with the deserters are murdered, and Killian's arrival is a reminder that nobody can be trusted--even those Freya is closest to.COMPLETE
5 159 - In Serial23 Chapters
A Wolf, A Hybrid and A Vampire- Klaus Mikaelson
Sequel to a different kind of Wolf.Jamie, Nik and Stefan are on a road trip trying to find a pack and make some hybrids. Things don't go as expected and some new challenges, and feelings come up. Jamie see's Nik not Klaus as most do and over the course of their summer road trip they become closer than ever before. With new faces, and old friends what could possibly go wrong?---Obviously I don't own The Vampire Diaries or its characters and all rights go to the creators but I do own Jamie and the plot line so, kindly don't steal my ideas. Word count around 22,000. I know it's a little shorter than the first book but I am working on a third which will hopefully be longer.
8 195 - In Serial23 Chapters
Plaguesbane
'Daisy is our only hope!'Red Plague has broken out in the kingdom of Frailing, introduced by dark sorcerer and Wise Woman hater, Morwain. The only cure is the Plaguesbane fruit that grows in a forbidden garden in the heart of enemy territory. Trainee Wise Woman and Shape-Shifter, Daisy must undertake a perilous journey to retrieve it and save her kingdom. Before it's too late.Book Two of the Annifer Trilogy but you don't have to have read the first book to understand it#19 in Fantasy 1st March 2021#1 in Action 3rd October 2020, 1st February 2021#3 in Unicorn 3rd April 2020#10 in Mystery 4th October 2020
8 147 - In Serial34 Chapters
The Island Princess (Edmund Pevensie x Reader)
EDMUND X READER"Edmund, I... I like you" I confessed. Fiddling with my fingers. My eyes were looking at everything. Anything. Anything but him. "I just wanted to know how... how you feel... what you feel about... me. Us."It was silent for a few moments. I finally looked at him to find out why he was so quiet.The moment my eyes landed on his face, I was able to see his expression. He had the biggest smile and his cheeks were red. Like red red."Y/N," He said my name. That alone made me feel butterflies. He chuckled, "You really are clueless."Edmund stood up and took my hands. He stood me up gently. We were now standing in front of each other with the sunset behind us, hitting the right features. Our eyes were fixated on each other."This whole time," he said, "did you not even have one passing thought that I maybe have liked you too?"I blushed. Redder than cherries."I never got to think about it" I answered. "Why?""Because," he said as he cupped my chin gently, "I like you too."You, move into a new town in England and meet the four Pevensies. You accidentally enter an enchanting new world you've never been to.ALL CHARACTERS BELONG TO DISNEY. I DONT KNOW HOW THIS WORKS BUT THE CHARACTERS AND NARNIA BELONG TO DISNEY. THE STORY BELONG TO ME.
8 205
Prev Chap
Next Chap
Chap List
Boy
Girl
