《ကြၽန္ေတာ့ေယာက္်ား ေရႊညာသား (Completed) ကျွန်တော့ယောက်ျား ရွှေညာသား (Completed)》Extra_3
Advertisement
Zawgyi
"ေရာ့"
"ဘာလဲ"
အထုပ္ေလးတစ္ထုပ္။အိပ္မဲမဲေလးနဲ႔ ထုပ္လို႔။
"ေကာက္ၫွင္းဆန္ေတြ....ကိုစိုးေပးလိုက္တာ တစ္ျပည္တဲ့..."
"ေမႊးေနတာပဲ..."
အိတ္ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ သင္းသင္းထြက္လာတဲ့ ေကာက္ညႇင္းနံ႔ေလး။
"အသစ္မို႔လို႔ေလ...ေမႊးတာ..အေဟာင္းက ဒီအခ်ိန္ဆို မေမႊးေတာ့ဘူး"
"ဟိုတစ္ေလာကေျပာတဲ့ ေကာက္ညႇင္းစပါးရိတ္တာ ဆိုတာက ဒီဟာလား"
"ဟုတ္တယ္ေလ မေန႔က ႀကိတ္ၿပီးတာတဲ့..."
"ဪ...ေရခ်ိဳးေတာ့ေလ...ေမွာင္ရင္ ပိုခ်မ္းမွာ"
"အင္း...."
ေရကေတာ့အဆင္သင့္ပါ။မီးသြယ္ထားၿပီးလို႔ အဆင္သင့္ တင္ထားလိုက္ရံုပဲ။မီတာခ ကေတာ့ ေပးရမွာေပါ့။ငင္ေပးစရာလည္း မလိုေတာ့ ေမာင္ျပန္ခါနီးဆို အျပည့္တင္ထားေပးလိုက္တယ္။အဆင္သင့္ေလ အဆင္သင့္။
"ထမင္းခ်ိဳင့္ကေရာ..."
"ေရတြင္းမွာ"
"အာ့ဆို တစ္ခါတည္း ေဆးလိုက္ေနာ္..ငါ ထမင္းသြားခူးထားလိုက္မယ္"
"သေဘာၤရြက္ေကာက္ေပးထားဦးေနာ္..."
"အင္းပါ...သြားသြား ျမန္ျမန္ခ်ိဳး"
ေရတဗြမ္းဗြမ္း ေလာင္းခ်ိဳးေနတာမ်ား သြက္တာ။ခ်မ္းေတာ့ အရင္ကလို ဇိမ္ဆြဲၿပီး မခ်ိဳးႏိုင္ဘူးေလ။ေပခဲ့တဲ့ ရႊံ့တို႔ ေဂ်းတို႔ေတာင္ ေျပာင္ေအာင္ အေလာရယ္။
ခရမ္းခ်ဥ္သီး သိပ္မမွည့္ေသးတဲ့ အလံုးေလးေတြကို နံနံပင္ေလးထည့္ၿပီး သုပ္ထားတာက တစ္ခြက္နဲ႔ မုန္ညင္းကို ဟင္းေပါင္းလုပ္ထားတာက တစ္ခြက္ ငပိရည္ကို ကိ်ဳၿပီး အေဝရာရြက္ႏုေတြနဲ႔ ခရမ္းသီးႏုေလးေတြ ျပဳတ္ထားတာက တစ္ခြက္။ဟင္းေကာင္း မပါေပမယ့္ စားလို႔ ၿမိန္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။အလုပ္လုပ္ရတာ ပင္ပန္းၿပီး ျပန္လာရင္ အဆင္သင့္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလး စားေအာင္ လုပ္ေပးရတာ။မနက္ျဖန္ေတာ့ ဝက္သားဝယ္ဖို႔မွာထားတယ္။
သေဘာၤရြက္က အခါးမို႔ က်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ထမင္းစားတိုင္း စားတတ္တဲ့ ေမာင့္ေၾကာင့္ ျခံထဲက သေဘာၤပင္ေလးေတြလည္း အရြက္ႏုကို သိပ္မထြက္ေတာ့ဘူး။အခူး ႏိုင္ေနလို႔ထင္တယ္။
"အို႔...."
အိမ္ေပၚ ကုပ္ကုပ္ႀကီး တက္လာတဲ့ ေမာင္ဟာ ေအာက္မးေတြေတာင္ ႐ိုက္ေနၿပီ။ငါးနာရီဆိုတာ မေမွာင္းေသးေသာ္ျငား ေဆာင္းတြင္း ညေန ငါးနာရီ ေရခ်ိဳးတယ္ဆိုမွေတာ့ မခ်မ္းဘဲေနမလား။ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီ သံုးနာရီလည္း ျပန္ခဲ့လို႔ကမရ။
"ဘာဟင္းလဲ"
"ဟင္းေပါင္း...အေမေပးတာ...အဟင္း.."
"ဟုတ္ပါၿပီ ဟုတ္ပါၿပီ..."
"ဒီမွာ ေလ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္ရယ္ ငပိရည္က်ိဳရယ္ ငါလုပ္ထားတာပါ...ဟင္းေပါင္းသာ မေပါင္းတတ္လို႔"
"ဘာေျပာေနလို႔လဲဗ်ာ..."
"စား စား ေကာင္းတယ္..."
ထမင္းပူပူ ဟင္းပူပူေလးနဲ႔ စားၿပီး ေရေႏြးတစ္ခြက္ ႏွစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္လိုက္မွ ခနၶာကိုယ္အေႏြးဓာတ္က အလင္မီွတယ္။အလုပ္က ျပန္ၿပီဆို ထမင္းဟင္းဆိုတာ ေအးမေနဘူး။ျပာန္ခါနီးမွ တမင္ပူေအာင္ ခ်က္ထားတာ။ေယာက္်ားေလး အလုက္ မိန္းကေလး အလုပ္ရယ္လို႔ တြက္ကပ္မေနဘဲ အဲ့လိုလုပ္ေပးတာကိုက ကိုကိုက တကယ္ သေဘာထားျပည့္ဝတာ။ဪ တစ္ခါတစ္ေလ ဆားငန္လိုက္ ေပါ့လိုက္ ျဖစ္တာကလြဲလို႔ေပါ့ဗ်ာ။
♥♥♥
အခ်ိန္ကား ည 7 နာရီ။
7 နာရီလာတဲ့ korea ဇာတ္လမ္းတြဲ ကို ၾကည့္ေနၾကသည္။ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ့ခါ သိတဲ့ အတိုင္း ေစာင္ႀကီးပတ္ၿပီး ငုတ္တုတ္ထိုင္ၾကည့္ေနၾကတာ။
"နာလိုက္တာ...နင္းေပးစမ္းပါဗ်ာ"
"ဟင္...ေဆးေသာက္မလား..."
"ရတယ္...နင္းသာ နင္းေပး"
"အင္း...တအားနာေနတာလား မနက္ျဖန္ နားလိုက္ပါလား"
"မနက္ျဖန္က နားမွာေလ...ကိုစိုးေရာ...ကိုစိုးမိန္းမေရာ မနက္ျဖန္မအားလို႔"
"ဪ... ေတာ္ေသးတာေပါ့..."
ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ေရာ ထိုးထိုးၿပီး ရိတ္ရတာလို႔ ေျပာတယ္။အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေပါင္ေတြ ေတာင့္ၿပီး နာတာေနမွာ။အဲ့လိုမ်ိဳး ဆို နင္းေပးရတာ။ေဆးက ေသာက္ခ်င္တာမဟုတ္။အဲ့လိုမ်ိဳး အနက္းခံၿပီးရင္ ေနာက္ေန႔ဆို အသားေတြ မနာေနဘူးလားမသိ။
ကိုယ္ဆို ေညာင္းလြန္းလို႔ အနင္းခံလိုက္တာ မနက္က်ေတာ့ အသားေတြ နာက်န္ေနခဲ့တာ။အဲ့ကတည္းက မနင္းခိုင္းေတာ့တာ။ေညာင္းရင္ ေဆးေသာက္ နာရင္ ေဆးေသာက္ပဲ။
"အေပၚနားေလး... "
"ေအာက္ကို ေလ်ွာက္လိုက္ဦး...."
"အဲ့နားမွာ ရပ္လိုက္ဦး..."
ဟိုနားေလး ရပ္ခိုင္းလိုက္ ဒီနားေလး ေလ်ွာက္ခိုင္းလိုက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္လးကို အနင္းခံႏိုင္တဲ့ လူသားႀကီးပါ။နင္းေပးရမွာ ပ်င္းလို႔မဟုတ္။အနင္းခံႏိုင္တာကိုက ေတာ္ေတာ္ခံႏိုင္တာ။တစ္ေနကုန္ မဆင္းေတာင္ ဆင္းခိုင္းမွာမဟုတ္ဘူး။သေဘာက်ေနမွာ။
♥♥♥
Ting~~
Tong~~
"ဗ်စ္"
"႐ွဴး ေဖာက္ ကလိန္...ဗ်စ္"
စံုစီနဖာ အသံေတြ စံုေနတာကေတာ့ candy crush game ကို သဲႀကီးမဲကီးေဆာ့ေနတဲ့ သူနဲ႔ တတိန္တိန္တေတာင္ေတာင္ internet သံုးေနတဲ့ သူတို႔ေၾကာင့္ပါ။ဂိမ္းေဆာ့တဲ့သူကလည္း အသံပိတ္မေဆာ့သလို internet သံုးတဲ့သူကလည္း silent mode on မထား။ဂိမ္းေဆာ့ေနတဲ့ သူဟာ ရံႈးရင္လည္း ေျခေထာက္ေတြ ေဆာင့္တတ္ပါေသးတယ္။တစ္ခါတစ္ခါဆို တစ္ခုတည္း က်န္ေတာ့တာ ဘယ္ႏွစ္ခုတည္း က်န္ေတာ့တာႏွင့္လည္း ထထေအာ္တတ္ပါေသးတယ္။
"မနက္ျဖန္ နားတာ ေသခ်ာတယ္ေနာ္"
"အင္းေလ...ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဘာမျဖစ္ဘူး...အိပ္မလို႔"
မနက္ျဖန္ေတာ့ ေနဖင္ထိုးမွ ထမယ္။ မနက္ငါးနာရီဆိုတာ တအားႀကီး ေစာတဲ့ ထဲ မပါေသာ္လည္း အအိပ္မက္တဲ့ သူအတြက္ကေတာ့ မနက္ဆို က်ဲမဲၿပီးကို ထေနရတာ။ထၿပီး ထမင္းရယ္ဟင္းရယ္ ကို ခ်က္ၿပီး ထမင္းခ်ိဳင့္ျပင္ေပးလိုက္ၿပီး တစ္ခါတစ္ေလဆို အိပ္ယာထဲ ဝင္ေခြေနတတ္ေသးတယ္။
Advertisement
ဂိမ္းေဆာ့ရတာလည္း ၾကာေတာ့ မ်က္စိေညာင္းလာၿပီး အိပ္ခ်င္သလိုျဖစ္လာၿပီ။နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုးနာရီခြဲ။ဒါဆို အိပ္ၿပီ။
"ဒီဘက္လွည့္ေတာ့...."
"ဟမ္...အိပ္ေလ..."
"အာ...မင္းကို ဒီဘက္လွည့္လို႔ေျပာေနတာ"
"ကဲ...လွည့္ၿပီ...ဘာလဲ"
"ဘာမဟုတ္ဘူး...ေအးလို႔ ဒီမွာ အိပ္မလို႔..."
ဆိုကာ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို ပုတ္ျပၿပီး ေခါင္းအံုးအိပ္မလို႔ ျပင္လိုက္တယ္။ဟုတ္တယ္ေလ....။ေဆာင္းတြင္းပါဆို ခ်မ္းတာေပါ့။
"ရႊတ္..."
"အိပ္ေတာ့ေလ...."
"မအိပ္ေသးပါဘူး....ႁပြတ္စ္..ႁပြတ္စ္"
လူကမွ ခ်မ္းလို႔ ေကြးမလို႔ ျပင္ေနပါတယ္ဆို ။ေမာင္ဟာေလ တအားဆိုးတာပဲ။
"ေညာင္းတယ္ဆို..."
"အင္းေလ...ျပတ္စ္"
"ေညာင္းတယ္ဆို ဘယ္နယ့္ေၾကာင့္ လာ..."
လူဆိုး ေမာင္ဟာ ေျပာစကားနားမေထာင္ဘူး။ဒီအခ်ိန္က်ေတာ့ တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းခဲ့တာ ဘာညာ ဆိုၿပီး မေနဘူး။
"ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေျခာက္ေနတာပဲ...ေနရမခက္ဘူးလား...တစ္ခုခုေလး လိမ္းေပါ့"
ဆိုေတာ့ လာနမ္းမွ သတိထားမိတာလိုလို ဘာလိုလို။
ေဆာင္းတြင္းေရာက္ၿပီဆို ႏႈတ္ခမ္းေတြကေျခာက္ၿပီး တစ္ခါတစ္ေလဆို အေရခြံေတြပါလန္။ႏႈတ္ခမ္းသားေတြက ေျခာင္ေနေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလဆို ရယ္လိုက္ရင္ေတာင္ စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္တတ္တယ္။
ရီေဝေဝနဲ႔ ေျပာေနတဲ့ သူကို လည္ပင္းကေန သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး ျပံဳးျပလိုက္သည္။
"ေမာင္ရိွေနတာပဲ...ေမာင္က စိုေအာင္ လုပ္ေပးေပါ့"
"ဟား...."
လုပ္ၿပီ။အသည္းယားတာလိုလို အူယားတာလိုလိုနဲ႔ အသားလြတ္လာနမ္းၿပီ။သေဘာမက်တာ မႀကိဳက္တာမဟုတ္ရပါ။အလြန္႔အလြန္ကို ႀကိဳက္ပါ၏။
"အခုတေလာ စကားေတြ တတ္ေန...ဘယ္ကတတ္လာတာလဲ...ဟမ္"
"နာတယ္ေနာ္...အဲ့ပါးကို အဲ့လိုမ်ိဳးဆြဲရင္ နာတယ္လို႔ဆို"
ေျပာရင္း ပိုပိုသာသာဆြဲေပးလိုက္တယ္ ေအးေရာ။
"ဟားဟား...အခုေတာ့ အခ်ိန္ရိွခိုက္ လံု႔လစိုက္လိုက္ရေအာင္..."
"ဘာေတေျပာ...."
မနက္က်ရင္ေတာ့ ေျခာက္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြက ေပါက္ပါ ေပါက္ေနမယ့္ အေျခအေနပါ။ေဆာင္းရာသီက မေကာင္းဘူး။အသားေတြလည္း ေျခာက္သလို ႏႈတ္ခမ္းေတြလည္း ေျခာက္တယ္။ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ ေျခာက္တိုင္း ေမာင္နမ္းေနရရင္ မလြယ္ဘူးေလ ေနာ့။
♥♥♥
14.12.21
ေမ်ွာ္ေနတဲ့ သူေလးမ်ား ရိွၾကလားလို႔။
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
Unicode
"ရော့"
"ဘာလဲ"
အထုပ်လေးတစ်ထုပ်။အိပ်မဲမဲလေးနဲ့ ထုပ်လို့။
"ကောက်ညှင်းဆန်တွေ....ကိုစိုးပေးလိုက်တာ တစ်ပြည်တဲ့..."
"မွှေးနေတာပဲ..."
အိတ္ကို ဖွင့်လိုက်တော့ သင်းသင်းထွက်လာတဲ့ ကောက်ညှင်းနံ့လေး။
"အသစ်မို့လို့လေ...မွှေးတာ..အဟောင်းက ဒီအချိန်ဆို မမွှေးတော့ဘူး"
"ဟိုတစ်လောကပြောတဲ့ ကောက်ညှင်းစပါးရိတ်တာ ဆိုတာက ဒီဟာလား"
"ဟုတ်တယ်လေ မနေ့က ကြိတ်ပြီးတာတဲ့..."
"ဪ...ရေချိုးတော့လေ...မှောင်ရင် ပိုချမ်းမှာ"
"အင်း...."
ရေကတော့အဆင်သင့်ပါ။မီးသွယ်ထားပြီးလို့ အဆင်သင့် တင်ထားလိုက်ရုံပဲ။မီတာခ ကေတာ့ ပေးရမှာပေါ့။ငင်ပေးစရာလည်း မလိုတော့ မောင်ပြန်ခါနီးဆို အပြည့်တင်ထားပေးလိုက်တယ်။အဆင်သင့်လေ အဆင်သင့်။
"ထမင်းချိုင့်ကရော..."
"ရေတွင်းမှာ"
"အာ့ဆို တစ်ခါတည်း ဆေးလိုက်နော်..ငါ ထမင်းသွားခူးထားလိုက်မယ်"
"သဘောၤရွက်ကောက်ပေးထားဦးနော်..."
"အင်းပါ...သြားသြား မြန်မြန်ချိုး"
ရေတဗွမ်းဗွမ်း လောင်းချိုးနေတာများ သွက်တာ။ချမ်းတော့ အရင်ကလို ဇိမ်ဆွဲပြီး မချိုးနိုင်ဘူးလေ။ပေခဲ့တဲ့ ရွှံ့တို့ ဂျေးတို့တောင် ပြောင်အောင် အလောရယ်။
ခရမ်းချဉ်သီး သိပ်မမှည့်သေးတဲ့ အလုံးလေးတွေကို နံနံပင်လေးထည့်ပြီး သုပ္ထားတာက တစ်ခွက်နဲ့ မုန်ညင်းကို ဟင်းပေါင်းလုပ်ထားတာက တစ်ခွက် ငပိရည်ကို ကိျုပြီး အဝေရာရွက်နုတွေနဲ့ ခရမ်းသီးနုလေးတွေ ပြုတ်ထားတာက တစ်ခွက်။ဟင်းကောင်း မပါပေမယ့် စားလို့ မြိန်မှာ အသေအချာပါပဲ။အလုပ်လုပ်ရတာ ပင်ပန်းပြီး ပြန်လာရင် အဆင်သင့် ဖွယ်ဖွယ်ရာရာလေး စားအောင် လုပ်ပေးရတာ။မနက်ဖြန်တော့ ဝက်သားဝယ်ဖို့မှာထားတယ်။
သဘောၤရွက်က အခါးမို့ ကျန်းမာရေးအတွက် ကောင်းတယ်ဆိုပြီး ထမင်းစားတိုင်း စားတတ်တဲ့ မောင့်ကြောင့် ခြံထဲက သဘောၤပင်လေးတွေလည်း အရွက်နုကို သိပ်မထွက်တော့ဘူး။အခူး နိုင်နေလို့ထင်တယ်။
"အို့...."
အိမ်ပေါ် ကုပ်ကုပ်ကြီး တက္လာတဲ့ မောင်ဟာ အောက်မးတွေတောင် ရိုက်နေပြီ။ငါးနာရီဆိုတာ မမှောင်းသေးသော်ငြား ဆောင်းတွင်း ညေန ငါးနာရီ ရေချိုးတယ်ဆိုမှတော့ မချမ်းဘဲနေမလား။နေ့လည် နှစ်နာရီ သုံးနာရီလည်း ပြန်ခဲ့လို့ကမရ။
"ဘာဟင်းလဲ"
"ဟင်းပေါင်း...အေမေပးတာ...အဟင်း.."
"ဟုတ်ပါပြီ ဟုတ်ပါပြီ..."
"ဒီမွာ လေ ခရမ်းချဉ်သီးသုပ်ရယ် ငပိရည်ကျိုရယ် ငါလုပ္ထားတာပါ...ဟင်းပေါင်းသာ မပေါင်းတတ်လို့"
"ဘာပြောနေလို့လဲဗျာ..."
"စား စား ကောင်းတယ်..."
ထမင်းပူပူ ဟင်းပူပူလေးနဲ့ စားပြီး ရေနွေးတစ်ခွက် နှစ်ခွက်လောက်သောက်လိုက်မှ ခန္ဓာကိုယ်အနွေးဓာတ်က အလင်မှီတယ်။အလုပ်က ပြန်ပြီဆို ထမင်းဟင်းဆိုတာ အေးမနေဘူး။ပြာန်ခါနီးမှ တမင်ပူအောင် ချက်ထားတာ။ယောက်ျားလေး အလုက် မိန်းကလေး အလုပ်ရယ်လို့ တြက္ကပ္မေနဘဲ အဲ့လိုလုပ်ပေးတာကိုက ကိုကိုက တကယ် သဘောထားပြည့်ဝတာ။ဪ တစ်ခါတစ်လေ ဆားငန်လိုက် ပေါ့လိုက် ဖြစ်တာကလွဲလို့ပေါ့ဗျာ။
♥♥♥
Advertisement
အချိန်ကား ည 7 နာရီ။
7 နာရီလာတဲ့ korea ဇာတ်လမ်းတွဲ ကို ကြည့်နေကြသည်။ဆောင်းတွင်းဆိုတော့ခါ သိတဲ့ အတိုင်း စောင်ကြီးပတ်ပြီး ငုတ်တုတ်ထိုင်ကြည့်နေကြတာ။
"နာလိုက္တာ...နင်းပေးစမ်းပါဗျာ"
"ဟင်...ဆေးသောက်မလား..."
"ရတယ်...နင်းသာ နင်းပေး"
"အင်း...တအားနာနေတာလား မနက်ဖြန် နားလိုက်ပါလား"
"မနက်ဖြန်က နားမှာလေ...ကိုစိုးရော...ကိုစိုးမိန်းမရော မနက်ဖြန်မအားလို့"
"ဪ... တော်သေးတာပေါ့..."
ခြေထောက်တွေနဲ့ရော ထိုးထိုးပြီး ရိတ်ရတာလို့ ပြောတယ်။အဲ့ဒါကြောင့် ပေါင်တွေ တောင့်ပြီး နာတာနေမှာ။အဲ့လိုမျိုး ဆို နင်းပေးရတာ။ဆေးက သောက်ချင်တာမဟုတ်။အဲ့လိုမျိုး အနက်းခံပြီးရင် နောက်နေ့ဆို အသားတွေ မနာနေဘူးလားမသိ။
ကိုယ္ဆို ညောင်းလွန်းလို့ အနင်းခံလိုက်တာ မနက်ကျတော့ အသားတွေ နာကျန်နေခဲ့တာ။အဲ့ကတည်းက မနင်းခိုင်းတော့တာ။ညောင်းရင် ဆေးသောက် နာရင် ဆေးသောက်ပဲ။
"အပေါ်နားလေး... "
"အောက်ကို လျှောက်လိုက်ဦး...."
"အဲ့နားမွာ ရပ်လိုက်ဦး..."
ဟိုနားလေး ရပ်ခိုင်းလိုက် ဒီနားလေး လျှောက်ခိုင်းလိုက်နဲ့ တော်တော်လးကို အနင်းခံနိုင်တဲ့ လူသားကြီးပါ။နင်းပေးရမှာ ပျင်းလို့မဟုတ်။အနင်းခံနိုင်တာကိုက တော်တော်ခံနိုင်တာ။တစ်နေကုန် မဆင်းတောင် ဆင်းခိုင်းမှာမဟုတ်ဘူး။သဘောကျနေမှာ။
♥♥♥
Ting~~
Tong~~
"ဗျစ်"
"ရှူး ဖောက် ကလိန်...ဗျစ်"
စုံစီနဖာ အသံတွေ စုံနေတာကတော့ candy crush game ကို သဲကြီးမဲကီးဆော့နေတဲ့ သူနဲ့ တတိန်တိန်တတောင်တောင် internet သုံးနေတဲ့ သူတို့ကြောင့်ပါ။ဂိမ်းဆော့တဲ့သူကလည်း အသံပိတ်မဆော့သလို internet သုံးတဲ့သူကလည်း silent mode on မထား။ဂိမ်းဆော့နေတဲ့ သူဟာ ရံှုးရင်လည်း ခြေထောက်တွေ ဆောင့်တတ်ပါသေးတယ်။တစ်ခါတစ်ခါဆို တစ်ခုတည်း ကျန်တော့တာ ဘယ်နှစ်ခုတည်း ကျန်တော့တာနှင့်လည်း ထထအော်တတ်ပါသေးတယ်။
"မနက်ဖြန် နားတာ သေချာတယ်နော်"
"အင်းလေ...ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ဘာမျဖစ္ဘူး...အိပ်မလို့"
မနက်ဖြန်တော့ နေဖင်ထိုးမှ ထမယ်။ မနက်ငါးနာရီဆိုတာ တအားကြီး စောတဲ့ ထဲ မပါသော်လည်း အအိပ်မက်တဲ့ သူအတြက္ကေတာ့ မနက္ဆို ကျဲမဲပြီးကို ထနေရတာ။ထပြီး ထမင်းရယ်ဟင်းရယ် ကို ချက်ပြီး ထမင်းချိုင့်ပြင်ပေးလိုက်ပြီး တစ်ခါတစ်လေဆို အိပ်ယာထဲ ဝင်ခွေနေတတ်သေးတယ်။
ဂိမ်းဆော့ရတာလည်း ကြာတော့ မျက်စိညောင်းလာပြီး အိပ်ချင်သလိုဖြစ်လာပြီ။နာရီကြည့်လိုက်တော့ ကိုးနာရီခြဲ။ဒါဆို အိပ်ပြီ။
"ဒီဘက်လှည့်တော့...."
"ဟမ်...အိပ်လေ..."
"အာ...မင်းကို ဒီဘက်လှည့်လို့ပြောနေတာ"
"ကဲ...လှည့်ပြီ...ဘာလဲ"
"ဘာမဟုတ္ဘူး...အေးလို့ ဒီမွာ အိပ်မလို့..."
ဆိုကာ လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို ပုတ်ပြပြီး ခေါင်းအုံးအိပ်မလို့ ပြင်လိုက်တယ်။ဟုတ်တယ်လေ....။ဆောင်းတွင်းပါဆို ချမ်းတာပေါ့။
"ရွှတ်..."
"အိပ်တော့လေ...."
"မအိပ်သေးပါဘူး....ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်"
လူကမွ ချမ်းလို့ ကွေးမလို့ ပြင်နေပါတယ်ဆို ။မောင်ဟာလေ တအားဆိုးတာပဲ။
"ညောင်းတယ်ဆို..."
"အင်းလေ...ပြတ်စ်"
"ညောင်းတယ်ဆို ဘယ်နယ့်ကြောင့် လာ..."
လူဆိုး မောင်ဟာ ပြောစကားနားမထောင်ဘူး။ဒီအချိန်ကျတော့ တစ်နေကုန် ပင်ပန်းခဲ့တာ ဘာညာ ဆိုပြီး မေနဘူး။
"နှုတ်ခမ်းတွေက ခြောက်နေတာပဲ...နေရမခက်ဘူးလား...တစ်ခုခုလေး လိမ်းပေါ့"
ဆိုတော့ လာနမ်းမှ သတိထားမိတာလိုလို ဘာလိုလို။
ဆောင်းတွင်းရောက်ပြီဆို နှုတ်ခမ်းတွေကခြောက်ပြီး တစ်ခါတစ်လေဆို အရေခွံတွေပါလန်။နှုတ်ခမ်းသားတွေက ခြောင်နေတော့ တစ်ခါတစ်လေဆို ရယ်လိုက်ရင်တောင် စပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်တတ်တယ်။
ရီဝေဝေနဲ့ ပြောနေတဲ့ သူကို လည်ပင်းကနေ သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ပြုံးပြလိုက်သည်။
"မောင်ရှိနေတာပဲ...မောင်က စိုအောင် လုပ်ပေးပေါ့"
"ဟား...."
လုပ်ပြီ။အသည်းယားတာလိုလို အူယားတာလိုလိုနဲ့ အသားလွတ်လာနမ်းပြီ။သဘောမကျတာ မကြိုက်တာမဟုတ်ရပါ။အလွန့်အလွန်ကို ကြိုက်ပါ၏။
"အခုတေလာ စကားတွေ တတ်နေ...ဘယ္ကတတ္လာတာလဲ...ဟမ်"
"နာတယ်နော်...အဲ့ပါးကို အဲ့လိုမျိုးဆွဲရင် နာတယ်လို့ဆို"
ပြောရင်း ပိုပိုသာသာဆွဲပေးလိုက်တယ် အေးရော။
"ဟားဟား...အခုတော့ အချိန်ရှိခိုက် လုံ့လစိုက်လိုက်ရအောင်..."
"ဘာတေပြော...."
မနက်ကျရင်တော့ ခြောက်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေက ပေါက်ပါ ပေါက်နေမယ့် အခြေအနေပါ။ဆောင်းရာသီက မကောင်းဘူး။အသားတွေလည်း ခြောက်သလို နှုတ်ခမ်းတွေလည်း ခြောက်တယ်။နှုတ်ခမ်းသားတွေ ခြောက်တိုင်း မောင်နမ်းနေရရင် မလွယ်ဘူးလေ နော့။
♥♥♥
14.12.21
မျှော်နေတဲ့ သူလေးများ ရှိကြလားလို့။
Advertisement
- In Serial48 Chapters
Samsara: The rise of Darksteel
An ordinary man from modern-day Earth stumbles his way through reincarnation to awaken in an extrodinary world. Follow the journey of Kael Darksteel as he grows up in his new body, overcomes obstacles, and uses the knowledge bought during reincarnation to get rich. Err.. on his journey to become an emperor. Follow along to watch the birth of the next artisan god. Special thanks to An P at free images for the cover photo. https://www.freeimages.com/photographer/an73-56382
8 183 - In Serial50 Chapters
Compline
Hired on by the ridiculously influential Lauds Inc., Bec Namiko is soon to be one step closer to her dream of exploring the great cities of Earth—or at least what is left of them. Everything seems to be falling into place for her... except for one small issue. Her contract didn't specify where she'd be exploring. Stuck on an alien planet called Dust armed with nothing but an ominous tablet, an AI with a death wish, and an odd power with no tutorial, Bec seeks answers for all of her questions both big and small such as: Why am I here? What does this thing called a Word do? And how the %@$# is this tablet telling me about my death? (On Haitus) Cover Art by: KrazeKode
8 112 - In Serial6 Chapters
The Curio Shoppe
Kellan Klein is an ordinary college student with an average, if traumatic and painful past. Everyone grows up grappling with depression and anxiety that seem to be genetic in a house with parents that, while loving, fight all the time and have weird ideas about what kids should and shouldn't do, right? Everyone deals with bullying, racism, judgement on their romantic inclinations and their family's economic status and just general shittiness, right? All of Kellan's friends sure did, and for all of them, entertaiment media were a welcome escape from their painful, dreary lives. After all, who wouldn't want to sail the seas with Monkey D. Luffy and the Strawhats, or help Meng Hao con increasingly powerful and influential people, or join Cecil Harvey and his friends on their weird journey to save the world, or make friends with Peter Parker while pretending to not know he was everyone's favorite wall-crawling superhero? Kellan certainly wanted to, and while he pursued college to seek out a career he saw himself enjoying, something felt inexplicably empty about his life. So when a decidely sinister force kidnaps him and the prettiest man he's ever seen saves his life and offers him his wildest dreams, Kellan becomes the shopkeeper of a mysterious, dimension hopping shop, complete with a system that helps him acquire items. abilities, materials, and other cool shit to stock it with, as well as some other neat perks. Will Kellan become a boring overpowered MC, like the kind from web fiction that he reads to sate his boredom? Will he keep his generally kind, sweet nature despite the shit he's gone through and will go through, or will he inexplicably become a scary, violent, irrational arrogant douchebag? Will he use his newfound abilities to explore the multiverse and improve the lives of himself and others, or will he become his own antithesis, a purely mercantile jerk obsessed with money and profit, with no concern for anything that doesn't help or hurt his business? Find out in The Curio Shoppe! Author's note: Please suggest possible setting he could visit in the comments. I'll gather ones i'm familiar with, and at the end of every arc, a poll will be held to decide the next location he visits. There will be polls for other purposes, and I might not always go with the poll winner if I feel one of the other options is more fun to read/write about. I will not use the settings of other RRL writers without their permission.Do not ask for that, unless the author in question gives permission. Most settings he visits will be slightly AU in some way or another, but please remind me if I drift too far from canon unintentionally or characterize a character wrongly. This work will eventually fit all tags I selected once he visits universes suited to those tags, so don't ask when or where a given tag is coming. I do not own the cover art, it belongs to Nicholas Belanger Thiel, and I will stop using it if he asks me to. Kellan doesn't look like the old man on the cover, though once he acquires a disguise-type ability he may occasionally use that appearance. The tapir, however, will be a thing, as despite looking like a failed attempt at an elephant, tapirs are cool and this dragon finds them to be kinda cute. The art, along with more of Nicholas's pieces, can be found at https://www.artstation.com/artwork/51bXz
8 196 - In Serial50 Chapters
Legend of the Void Walker
A former delinquent, Cloud Alistair found himself in a chain of unfortunate events. First, he got kicked out of college due to a false accusation and then chased down by a group of thugs. Just when he thought he was safe, he suddenly got sucked through a portal and stuck inside the void where there is nothing to see but land stretching as far as the eye can see and the endless ocean of stars up above. Will he be able to escape and find his way back home? Or will he perish in this godforsaken land? *Inspired by reading savage divinity so no OP MC. Also please forgive me if my English is not good. Not my native language. This is my first story and I welcome constructive criticism. The story will also be posted in Royal road.
8 217 - In Serial10 Chapters
Voice of reason with a hint of insanity
Follow the story of Joe and his sentien subconscious voice of reason through their journey around Wanderia. What should have been an average monday turns into an adventure not for the weak of mind. From giant man-eating tentacle plants to cults of potato worship there will be much to be experienced. The diffrent wielders of power and monsters fight everyday in a battle of survival all the while Joe is just starting wars, waking ancient city eating beasts and all such nonsense just because it seemed like a fun idea. The happy-go-lucky attitude of his will be tempered and changed somewhat along the grueling battles of body and mind all the while Svor makes snarky comments and terrible jokes. This is my first story so becoming better along the way and all that. Not a native english speaker so expect misspelling to happen.
8 153 - In Serial64 Chapters
Hello, Inside Monster
„I don't remember when or why, but they say I killed someone. I was judged for this, but I'm still free as they didn't find any evidence to send me to jail and to close me inside of a cold cell, for eternity. However, they are still after me! Especially my victim's brother who swore to kill me or to kneel me down. And now, when we are working together, I'm forced to see him every day and to see that big hatred he has for me reflected in his eyes. And... it's a reciprocal feeling: hating! But even so, something attracts me at him. Is it because I'm a crazy woman that loves the one who hurts her and hates her? Maybe! I don't have an answer to this question! But still, while his eyes are piercing me and leaving me blooding inside, I understand that I know nothing about this world. My name is Ian SolHi. I'm 30 and I'm a detective in the Homicide Department, Seoul PD. I've been accused once of being a murderer, but I've been also declared innocent, for lack of evidence. That's why I entered the police: to find out the truth and, since then, 7 years have already passed without finding out what happened then. But I feel that everything has changed now: the monster inside me has awakened and he feels the smell of blood."
8 210
Prev Chap
Next Chap
Chap List
Boy
Girl
