Zawgyi

"ဥဥ...မီးမီး..မီးမီးကိုခ်စ္နား...ခ်စ္နား"

"ခ်စ္ပါ့ဗ်ာ...ေဟာဒီက ကေလးမေလးကို ခ်စ္ပါ့"

"ဟိုဥဥ..ဟိုဥဥကိုေရာ ခ်စ္နား"

"အယ္..."

လက္ညိဳးပိစိေလး ထိုးျပၿပီးေမးေနတာက ဆိုင္ကယ္ကို ေရတြင္းခ်ၿပီး ေဆးေနတဲ့ ေမာင့္ကို။ေမာင္နဲ႔ဆို တစ္စက္မွမတည့္။ေမာင့္ကို ေတြ႔ၿပီဆို ပိစိေလးကလည္း စြာတာစြာတာ။ဒါ နင့္ဥဥလား နာ့ဥဥ နာ့ဥဥ နဲ႔ မပီကလာ အသံနဲ႔ ေတြ႔တိုင္းေျပာ။စကားကတတ္ခါစ မပီတဲ့ အရြယ္ဆိုေတာ့ စကားသံေလးေတြက ခ်စ္ဖို္႔ေကာင္းေသာပဲ။

ကေလးက ေမာင္တို႔တူမေလး။ဝမ္းကြဲအစ္ကိုရဲ႕ သမီးေလး။တစ္ႏွစ္ခြဲ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ရိွၿပီ။သူ႔မိန္းမအမ်ိဳးေတြဆီလိုက္လည္ရင္း ဒီကို ေရာက္ေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္ရိွၿပီ။တည္းတာကေတာ့ အေမတို႔အိမ္။

"ခ်စ္ဘူး႐ို႔ ေၾကာလိုက္.... ခ်စ္ဘူး႐ို႔"

"ဟဲ့ ေကာင္မ...ဒါ ငါ့ေယာက္်ားကြ...နင့္ထက္ငါ့ကိုခ်စ္တယ္တဲ့...ျပန္ေမးၾကည့္လိုက္စမ္း"

"ဟုတ္ေနဝူး..."

"ေျပာလိုက္စမ္း မီးမီး...သူ႔ကို ခ်စ္ဘူးေနာ္...ေနာ္ "

"ဟုတ္ရယ္ ဟုတ္ရယ္...ခိခိ"

"ၾကည့္စမ္းပါဦးဗ်ာ သြားေတြက တစ္ျခမ္းေတာင္ မက်န္ေတာ့ပါဘူး...အမႀကီးက ခ်ိဳခ်ိဳေတြ မစို႔နဲ႔ေတာ့...ၾကာရင္ သြားပိစိေလးေတြက ပဲ့ရတာနဲ႔ က်န္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး...အခ်ိဳႀကိဳက္တာေလးလည္း ေလ်ွာ့ပါဦးဗ်ာ"

အကုန္နားလည္ေသးမွာေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ နားလည္ၿပီေၾကာင့္ သူ႔ကို ႏို႔မစို႔နဲ႔ေတာ့ ေျပာလိုက္တာကို အံမယ္ ဆရာမက မ်က္စိေထာင့္ကပ္ၾကည့္တာဗ်ာ။ေဩာ...မ်က္စိေထာင့္ကပ္ၾကည့္တယ္ဆိုလို႔ သင္တာ သူမ်ားမဟုတ္ဘူး။သူ႔ဦးေလး အရင္းေခါက္ေခါက္က သင္ထားတာ။ဆရာမကလည္း တစ္ခါသင္ႏွင့္ တတ္ပဲ။အဲ့ကတည္းက သူမ်ား တစ္ခုခု သေဘာမက်ဘူးဆို အဲ့လိုၾကည့္ပံုႏွင့္ၾကည့္ေတာ့တာပဲ။

"ဟားဟား...ပါးႀကီးကိုလည္း ၾကည့္ဦး...ပဲ့က်ေတာ့မယ္"

ပါးေဖာင္းေဖာင္းကစ္ကစ္ကို အသာဆြဲပီးေျပာလိုက္ေတာ့မွ မ်က္ဆံေလးက ေနရာမွန္ျပန္ေရာက္တယ္။အတတ္ေလး။

ထိုစဥ္မွာပဲ အိမ္ေအာက္ထဲ ဝင္လာတဲ့ ေမာင္။ေရကစိုလို႔။

"ဟိုမွာ ပုဆိုးအေဟာင္းတစ္ထည္ရိွတယ္ တစ္ခါတည္း ေရခ်ိဳးလိုက္"

တိုင္ႏွစ္လံုးကို ဆက္ထားတဲ့ ႀကိဳးတန္းမွာ ပုဆိုးေတြထပ္ထားတဲ့ေနရာကို ျပၿပီးေျပာရတယ္။ေတာ့ရံု အေပၚမွာမထားဘဲ ေအာက္မွာပဲ အလြယ္လဲလို႔ရေအာင္ ေအာက္မွာ ႀကိဳးတန္းၿပီး ထားလိုက္တာ။

"အင္း...ဟဲ့ေကာင္မ...နင့္အေမက ေယာက္်ားေနာက္လိုက္သြားၿပီ နင့္ကိုမခ်စ္လို႔ လာမေခၚေတာ့ဘူးတဲ့"

"ဟင့္...."

"မယံုရင္ ေမးၾကည့္လိုက္စမ္း... ေမေမ လာမေခၚေသးဘူးလားလို႔"

"ဟုတ္ဘူးေရာ္...ဟုတ္ဘူးေရာ္ လို႔ ဥဥ..."

"ေအးပါ ေအးပါ...သူကေလ်ွာက္ေျပာေနတာ ေမေမက ခဏေန လာေခၚေတာ့မွာတဲ့..."

အဲ့လိုပဲ။အဲ့လိုမ်ိဳးေတြ စလို႔လည္း မတည့္ၾကတာ။ဟိုကလည္း စတာပဲ ။ဒီကလည္း အရံႈးကမေပးဘူး ျပန္ျပန္ေျပာတာ။

ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးနဲ႔ မ်က္လံုးက ဝိုင္းလို႔။စကားကလည္းတတ္။လူကလည္း ဝကစ္ေလးဆိုေတာ့ လမ္းေလ်ွာက္ရင္ တုတ္တစ္တုတ္တစ္ နဲ႔ ပုကြကြေလး။

"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနႏွင့္ေနာ္...ဦးဦးခဏ အိမ္ေပၚတက္ဦးမယ္...ေလ်ွာက္မသြားႏွင့္နဲ႔...ဗုန္းဗုန္းလဲလို႔ ေနာ္ေနာ္နာလိမ့္မယ္...ၾကားလား"

"ဟုတ္တဲ့..."

"စိတ္ခ်မယ္ေနာ္..."

"ဟုတ္တဲ့ခ်င့္..."

ေျပာရင္ေတာ့ ဟုတ္ကဲ့ လုပ္တာကေတာ့ တလြဲ။ပိုက္တပ္ထားတဲ့ စုပ္လံုးကိုကိုက္ၿပီး ၿငိမ္ေနတာေၾကာင့္ စိတ္ခ်ထားခဲ့ၿပီး အေပၚတက္ခဲ့ရတယ္။အဝတ္ေတြက ေနရာေျပင္းတာ ဒီေန႔မနက္ကမွ လုပ္ထားတာ။

""ဒီမွာ ဒီေပၚမွာေနာ္.... ေသတၱာထဲ မထည့္ေတာ့ဘူး..ေသတၱာက အသစ္ေတြပဲ ထည့္ထားေတာ့တာ...အာ့ၿပီး ဟိုမွာခ်ိတ္ထား အက်ႌေတြက"

"ျမင္ပါတယ္ဗ်ာ..."

"ေသတၱာေတြ ဖြင့္႐ွာေနမွာစိုးလို႔... မနက္ကမွ နရာေျပာင္းထားတာေၾကာင့္"

"ကေလးကို သြားျပန္ပို႔လိုက္ေတာ့ ေန႔လည္အိပ္ခ်ိနိေရာက္ေနၿပီ..."

"လာေခၚမယ္လို႔ ေျပာထားလို႔ေလ..."

"သူ႔အေမက ဆိုင္ကယ္မစီးတတ္ဘူး...ကိုကို႔ေယာက္ဖက မအားလို႔လားမွ မသိတာ...သြားပို႔လိုက္ပါဗ်ာ"

"ေအေအ..."

ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ေနရာမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္အတိုင္းရိွေနတဲ့ မင္းသမီး။

"ကဲ...ဆရာမႀကီး အိမ္ျပန္မယ္..."

"ပန္ခ်င္ဝူး...ပန္ဝူး..."

"ေမေမက လြမ္းလွၿပီတဲ့ဗ်ာ...ၿပီးေတာ့ ဘာတဲ့ မီးမီးႀကိဳက္တဲ့ အသီးေလးလည္း ဝယ္ထားတယ္ဆိုလားပဲ.."

"တဂယ္ရား..."

"ဘာအသီးမွ မဝယ္ဘူး...သြားျပန္ေတာ့ ငါတို႔သမီးလည္း မဟုတ္ဘဲႏွင့္"

"က်ပတ္ပဲမ"

"ဟိတ္..."

"ေအး...နင္ နင္ ငါ့ကိုဆဲတာ... ေတြ႔ဦးမယ္..."

"က်...အင္"

ခြီ...

ရယ္ခ်င္ေပမယ့္ အသံထြက္လို႔မရဘူး။ကေလး ဆဲေနတာကို အားေပးအားေျမႇာက္ ျပဳသလို ျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔။

ဆဲေတာ့မယ့္ဆဲဆဲ အခ်ိန္မွီထိန္းလိုက္ၿပီးမွ အင္ဆိုၿပီး ပါးစပ္ပိတ္လိုက္ရပါတယ္ေပါ့ သေဘာက။ဆဲတာကို ဘာမ်ားမွတ္ေနသလဲ မသိဘူး။တျခားေဆာ့ေနတဲ့ ကေလးေတြ ဆဲတာကို ၾကားၿပီး ေမ့ကိုမေမ့ေတာ့တာ။ဘာမွန္းလည္း သူမသိ။သူစိတ္တိုင္းမက်ရင္ေတာ့ ထဆဲလိုက္တာပဲ။အရြယ္ေလးကလည္း ငယ္ေသးေတာ့ ႐ိုက္ရပါမယ္ဆိုလည္း မဟုတ္။ေငါက္ရင္ေတာ့ ၿငိမ္သြားတတ္ေသးတာ။

"မဆဲရဘူးလို႔ေျပာထားတာကိုေနာ္...ပါးစပ္မွာ အနာေပါက္တတ္တယ္လို႔...ႏို႔မစို႔ခ်င္ဘူးလား မုန္႔ေတြ မစားခ်င္ဘူးလား..."

"ဟင့္..."

"ကဲ...လာျပန္မယ္..."

မျပန္ခ်င္လို႔ ေပကပ္ကပ္ လုပ္ေနတာကို ေခ်ာ့ေခၚရေသးတယ္။မနက္ျဖန္ဆို သူတို႔လည္း ျပန္ၾကေတာ့မယ္။ကေလးေလးရိွေနတဲ့ တစ္ပတ္တာကေတာ့ အျမဲတမ္း တိတ္ဆိတ္ေနတတ္တဲ့ အိမ္ကို ႏိႈးဆြေပးလိုက္တာပဲ။အေမတို႔လည္း သူ႔ေျမးတစ္ဝမ္းကြဲကို ခ်စ္လိုက္တာမွ တုန္လို႔။

ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ေတြးမိတိုင္း စိတ္မေကာင္းေတာ့ ျဖစ္ရတယ္။ကိုယ္ေတြက သူတို႔ကို အဲ့လိုမ်ိဳး မလုပ္ေပးႏိုင္လို႔ေလ။ေမြးစားတာမ်ိဳးေတာ့လည္း မလုပ္ခ်င္ဘူး။ဒီေနရာမွာေတာ့ လိုအပ္ခ်က္ပါ။

♥♥♥

"ေမာင့္..ဘယ္လိုလဲ...စပါးက သိမ္းရမွာလား"

"ဟင့္အင္း...အေမတို႔ကေတာ့ ေပးတယ္...ဒါေပမယ့္ မယူေတာ့ဘူး...စပါးရိတ္အငွါးပဲလိုက္ေတာ့မယ္..."

"ေနကပူနဲ႔...ပင္ပန္းတာ"

"ဘာမျဖစ္ဘူး...တစ္ရက္ တစ္ေသာင္းပဲ ေန႔စားက"

"အင္းပါ...လိုက္ခ်င္လည္း လိုက္.."

ညစာ စားၿပီး ေနာက္မွီပါတဲ့ ေကာ္ခံုေလးႏွစ္ခံု ေပၚမွာ တစ္ေယာက္တစ္ခံုထိုင္ေနၾကၿပီး စကားေျပာေနၾကျခင္း။တစ္ခ်ိဳ႕လယ္ေတြ စပါးရိတ္ရၿပီမို႔ စပါးရိတ္ေတြက စရေတာ့မွာ။ေကာက္ညႇင္းစပါးေတြလည္း ရိတ္ေနရၿပီ ထင္တယ္။ေစ်းဆိုင္ေတြမွာဆို တံဇဥ္ ေတြေတာက္ ေရာင္းၾကၿပီ။

စပါးရိတ္တာကေနပူပူမွာ ရိတ္ရတာ။မႏွစ္က လိုက္ၾကည့္တာနဲ႔ေတာင္ ပင္ပန္းမွာဆိုတာ သိတယ္။ငါးေယာက္ေလာက္တစ္ဖြဲ႔ဖြဲ႔ထားၿပီး အဖြဲ႔လိုက္ေတြ ရိတ္ၾကတာေၾကာင့္ လူ႐ွာထားရဦးမွာလို႔လည္း ေျပာတယ္။

"ကိုကို...မနက္ျဖန္ အေနာက္က ဆိုင္မွာ ဖ်င္ၾကမ္းအက်ႌလက္႐ွည္ေတြရိွတယ္...အဲ့ဒါ ႏွစ္ထည္ေလာက္ သြားဝယ္ေပးဦး"

"ေအ...ေဘာင္းဘီေတြကေရာ"

"အင္း ဝယ္ခ်င္ဝယ္ခဲ့ေလ...ရိွေတာ့ရိွပါတယ္"

"ေအေအ..."

မနက္ဆိုလည္း အေစာႀကီးထရ ညေနမွ ျပန္ေရာက္ တစ္ေနကုန္ ေတာမွာ။ေနကပူပူ။ေမာင္ကေတာ့ ပင္ပန္းတယ္လို႔ေတာင္ မထင္ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။တက္ႂကြေနလိုက္တာ။

♥♥♥

29.11.21

တိုတိုေလးပါ။တစ္ေယာက္ခ်င္းစီတိုင္းကို ခ်စ္ပါတယ္။vote ေပး ၿပီးcmt ေလးမ်ားေရးၾကရင္ သိပ္ေပ်ာ္။

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Unicode

"ဥဥ...မီးမီး..မီးမီးကိုခ်စ္နား...ခ်စ္နား"

"ချစ်ပါ့ဗျာ...ဟောဒီက ကေလးမေလးကို ချစ်ပါ့"

"ဟိုဥဥ..ဟိုဥဥကိုရော ခ်စ္နား"

"အယ်..."

လက်ညိုးပိစိလေး ထိုးပြပြီးမေးနေတာက ဆိုင်ကယ်ကို ရေတွင်းချပြီး ဆေးနေတဲ့ မောင့်ကို။မောင်နဲ့ဆို တစ်စက်မှမတည့်။မောင့်ကို တွေ့ပြီဆို ပိစိလေးကလည်း စြာတာစြာတာ။ဒါ နင့်ဥဥလား နာ့ဥဥ နာ့ဥဥ နဲ့ မပီကလာ အသံနဲ့ တွေ့တိုင်းပြော။စကားကတတ်ခါစ မပီတဲ့ အရွယ်ဆိုတော့ စကားသံလေးတွေက ချစ်ဖို့်ကောင်းသောပဲ။

ကေလးက မောင်တို့တူမလေး။ဝမ်းကွဲအစ်ကိုရဲ့ သမီးလေး။တစ်နှစ်ခွဲ နှစ်နှစ်လောက် ရှိပြီ။သူ့မိန်းမအမျိုးတွေဆီလိုက်လည်ရင်း ဒီကို ရောက်နေတာ တစ်ပတ်လောက်ရှိပြီ။တည်းတာကတော့ အမေတို့အိမ်။

"ချစ်ဘူးရို့ ကြောလိုက်.... ချစ်ဘူးရို့"

"ဟဲ့ ကောင်မ...ဒါ ငါ့ယောက်ျားကွ...နင့်ထက်ငါ့ကိုချစ်တယ်တဲ့...ပြန်မေးကြည့်လိုက်စမ်း"

"ဟုတ်နေဝူး..."

"ပြောလိုက်စမ်း မီးမီး...သူ့ကို ချစ်ဘူးနော်...နော် "

"ဟုတ်ရယ် ဟုတ်ရယ်...ခိခိ"

"ကြည့်စမ်းပါဦးဗျာ သွားတွေက တစ်ခြမ်းတောင် မကျန်တော့ပါဘူး...အမကြီးက ချိုချိုတွေ မစို့နဲ့တော့...ကြာရင် သွားပိစိလေးတွေက ပဲ့ရတာနဲ့ ကျန်တော့မှာမဟုတ်ဘူး...အချိုကြိုက်တာလေးလည်း လျှော့ပါဦးဗျာ"

အကုန်နားလည်သေးမှာတော့မဟုတ်ပေမယ့် နည်းနည်းတော့ နားလည်ပြီကြောင့် သူ့ကို နို့မစို့နဲ့တော့ ပြောလိုက်တာကို အံမယ် ဆရာမက မျက်စိထောင့်ကပ်ကြည့်တာဗျာ။ေဩာ...မျက်စိထောင့်ကပ်ကြည့်တယ်ဆိုလို့ သင်တာ သူများမဟုတ်ဘူး။သူ့ဦးလေး အရင်းခေါက်ခေါက်က သင်ထားတာ။ဆရာမကလည်း တစ်ခါသင်နှင့် တတ်ပဲ။အဲ့ကတည်းက သူမ်ား တစ္ခုခု သေဘာမက်ဘူးဆို အဲ့လိုကြည့်ပုံနှင့်ကြည့်တော့တာပဲ။

"ဟားဟား...ပါးကြီးကိုလည်း ကြည့်ဦး...ပဲ့ကျတော့မယ်"

ပါးဖောင်းဖောင်းကစ်ကစ်ကို အသာဆွဲပီးပြောလိုက်တော့မှ မျက်ဆံလေးက နေရာမှန်ပြန်ရောက်တယ်။အတတ်လေး။

ထိုစဉ်မှာပဲ အိမ်အောက်ထဲ ဝင်လာတဲ့ မောင်။ရေကစိုလို့။

"ဟိုမွာ ပုဆိုးအဟောင်းတစ်ထည်ရှိတယ် တစ်ခါတည်း ရေချိုးလိုက်"

တိုင်နှစ်လုံးကို ဆက္ထားတဲ့ ကြိုးတန်းမှာ ပုဆိုးတွေထပ်ထားတဲ့နေရာကို ပြပြီးပြောရတယ်။တော့ရုံ အပေါ်မှာမထားဘဲ အောက်မှာပဲ အလွယ်လဲလို့ရအောင် အောက်မှာ ကြိုးတန်းပြီး ထားလိုက္တာ။

"အင်း...ဟဲ့ကောင်မ...နင့်အမေက ယောက်ျားနောက်လိုက်သွားပြီ နင့်ကိုမချစ်လို့ လာမခေါ်တော့ဘူးတဲ့"

"ဟင့်...."

"မယုံရင် မေးကြည့်လိုက်စမ်း... မေမေ လာမခေါ်သေးဘူးလားလို့"

"ဟုတ်ဘူးရော်...ဟုတ်ဘူးရော် လို့ ဥဥ..."

"အေးပါ အေးပါ...သူကလျှောက်ပြောနေတာ မေမေက ခဏေန လာခေါ်တော့မှာတဲ့..."

အဲ့လိုပဲ။အဲ့လိုမျိုးတွေ စလို့လည်း မတည့်ကြတာ။ဟိုကလည်း စတာပဲ ။ဒီကလည်း အရံှုးကမပေးဘူး ပြန်ပြန်ပြောတာ။

ပါးဖောင်းဖောင်းလေးနဲ့ မျက်လုံးက ဝိုင်းလို့။စကားကလည်းတတ်။လူကလည်း ဝကစ်လေးဆိုတော့ လမ်းလျှောက်ရင် တုတ်တစ်တုတ်တစ် နဲ့ ပုကြကြေလး။

"ငြိမ်ငြိမ်နေနှင့်နော်...ဦးဦးခဏ အိမ်ပေါ်တက်ဦးမယ်...လျှောက်မသွားနှင့်နဲ့...ဗုန်းဗုန်းလဲလို့ နော်နော်နာလိမ့်မယ်...ကြားလား"

"ဟုတ်တဲ့..."

"စိတ်ချမယ်နော်..."

"ဟုတ်တဲ့ချင့်..."

ပြောရင်တော့ ဟုတ်ကဲ့ လုပ္တာကေတာ့ တလြဲ။ပိုက္တပ္ထားတဲ့ စုပ်လုံးကိုကိုက်ပြီး ငြိမ်နေတာကြောင့် စိတ်ချထားခဲ့ပြီး အပေါ်တက်ခဲ့ရတယ်။အဝတ်တွေက နေရာပြေင်းတာ ဒီနေ့မနက်ကမှ လုပ္ထားတာ။

""ဒီမွာ ဒီပေါ်မှာနော်.... သေတ္တာထဲ မထည့်တော့ဘူး..သေတ္တာက အသစ်တွေပဲ ထည့်ထားတော့တာ...အာ့ပြီး ဟိုမှာချိတ်ထား အကျႌတွေက"

"မြင်ပါတယ်ဗျာ..."

"သေတ္တာတွေ ဖွင့်ရှာနေမှာစိုးလို့... မနက္ကမွ နရာပြောင်းထားတာကြောင့်"

"ကေလးကို သွားပြန်ပို့လိုက်တော့ နေ့လည်အိပ်ချိနိရောက်နေပြီ..."

"လာခေါ်မယ်လို့ ပြောထားလို့လေ..."

"သူ့အမေက ဆိုင်ကယ်မစီးတတ်ဘူး...ကိုကို့ယောက်ဖက မအားလို့လားမှ မသိတာ...သွားပို့လိုက်ပါဗျာ"

"အေအေ..."

အောက်ရောက်တော့ နေရာမှာ ငြိမ်ငြိမ်အတိုင်းရှိနေတဲ့ မင်းသမီး။

"ကဲ...ဆရာမကြီး အိမ်ပြန်မယ်..."

"ပန်ချင်ဝူး...ပန်ဝူး..."

"မေမေက လွမ်းလှပြီတဲ့ဗျာ...ပြီးတော့ ဘာတဲ့ မီးမီးကြိုက်တဲ့ အသီးလေးလည်း ဝယ္ထားတယ္ဆိုလားပဲ.."

"တဂယ်ရား..."

"ဘာအသီးမွ မဝယ္ဘူး...သွားပြန်တော့ ငါတို့သမီးလည်း မဟုတ်ဘဲနှင့်"

"ကျပတ်ပဲမ"

"ဟိတ်..."

"အေး...နင် နင် ငါ့ကိုဆဲတာ... တွေ့ဦးမယ်..."

"က်...အင်"

ခြီ...

ရယ်ချင်ပေမယ့် အသံထွက်လို့မရဘူး။ကလေး ဆဲနေတာကို အားပေးအားမြှောက် ပြုသလို ဖြစ်သွားမှာစိုးလို့။

ဆဲတော့မယ့်ဆဲဆဲ အချိန်မှီထိန်းလိုက်ပြီးမှ အင်ဆိုပြီး ပါးစပ်ပိတ်လိုက်ရပါတယ်ပေါ့ သေဘာက။ဆဲတာကို ဘာများမှတ်နေသလဲ မသိဘူး။တခြားဆော့နေတဲ့ ကလေးတွေ ဆဲတာကို ကြားပြီး မေ့ကိုမမေ့တော့တာ။ဘာမှန်းလည်း သူမသိ။သူစိတ်တိုင်းမကျရင်တော့ ထဆဲလိုက်တာပဲ။အရွယ်လေးကလည်း ငယ်သေးတော့ ရိုက်ရပါမယ်ဆိုလည်း မဟုတ်။ငေါက်ရင်တော့ ငြိမ်သွားတတ်သေးတာ။

"မဆဲရဘူးလို့ပြောထားတာကိုနော်...ပါးစပ်မှာ အနာပေါက်တတ်တယ်လို့...နို့မစို့ချင်ဘူးလား မုန့်တွေ မစားချင်ဘူးလား..."

"ဟင့်..."

"ကဲ...လာပြန်မယ်..."

မပြန်ချင်လို့ ပေကပ်ကပ် လုပ်နေတာကို ချော့ခေါ်ရသေးတယ်။မနက်ဖြန်ဆို သူတို့လည်း ပြန်ကြတော့မယ်။ကလေးလေးရှိနေတဲ့ တစ္ပတ္တာကေတာ့ အမြဲတမ်း တိတ်ဆိတ်နေတတ်တဲ့ အိမ္ကို နှိုးဆွပေးလိုက်တာပဲ။အမေတို့လည်း သူ့မြေးတစ်ဝမ်းကွဲကို ခ်စ္လိုက္တာမွ တုန်လို့။

ဒီလိုမျိုးတွေ တွေးမိတိုင်း စိတ်မကောင်းတော့ ဖြစ်ရတယ်။ကိုယ်တွေက သူတို့ကို အဲ့လိုမျိုး မလုပ်ပေးနိုင်လို့လေ။မွေးစားတာမျိုးတော့လည်း မလုပ်ချင်ဘူး။ဒီနေရာမှာတော့ လိုအပ်ချက်ပါ။

♥♥♥

"မောင့်..ဘယ္လိုလဲ...စပါးက သိမ်းရမှာလား"

"ဟင့်အင်း...အမေတို့ကတော့ ပေးတယ်...ဒါပေမယ့် မယူတော့ဘူး...စပါးရိတ်အငှါးပဲလိုက်တော့မယ်..."

"နေကပူနဲ့...ပင်ပန်းတာ"

"ဘာမျဖစ္ဘူး...တစ်ရက် တစ်သောင်းပဲ နေ့စားက"

"အင်းပါ...လိုက်ချင်လည်း လိုက်.."

ညစာ စားပြီး နောက်မှီပါတဲ့ ကော်ခုံလေးနှစ်ခုံ ပေါ်မှာ တစ်ယောက်တစ်ခုံထိုင်နေကြပြီး စကားပြောနေကြခြင်း။တစ်ချို့လယ်တွေ စပါးရိတ်ရပြီမို့ စပါးရိတ်တွေက စရတော့မှာ။ကောက်ညှင်းစပါးတွေလည်း ရိတ်နေရပြီ ထင်တယ်။ဈေးဆိုင်တွေမှာဆို တံဇဉ် တွေတောက် ရောင်းကြပြီ။

စပါးရိတ္တာကေနပူပူမွာ ရိတ်ရတာ။မနှစ်က လိုက်ကြည့်တာနဲ့တောင် ပင်ပန်းမှာဆိုတာ သိတယ်။ငါးယောက်လောက်တစ်ဖွဲ့ဖွဲ့ထားပြီး အဖွဲ့လိုက်တွေ ရိတ်ကြတာကြောင့် လူရှာထားရဦးမှာလို့လည်း ပြောတယ်။

"ကိုကို...မနက်ဖြန် အေနာက္က ဆိုင်မှာ ဖျင်ကြမ်းအကျႌလက်ရှည်တွေရှိတယ်...အဲ့ဒါ နှစ်ထည်လောက် သွားဝယ်ပေးဦး"

"အေ...ဘောင်းဘီတွေကရော"

"အင်း ဝယ်ချင်ဝယ်ခဲ့လေ...ရှိတော့ရှိပါတယ်"

"အေအေ..."

မနက်ဆိုလည်း အစောကြီးထရ ညေနမွ ပြန်ရောက် တစ်နေကုန် တောမှာ။နေကပူပူ။မောင်ကတော့ ပင်ပန်းတယ်လို့တောင် မထင်တော့ဘူး ထင်ပါရဲ့။တက်ကြွနေလိုက်တာ။

♥♥♥

29.11.21

တိုတိုလေးပါ။တစ်ယောက်ချင်းစီတိုင်းကို ချစ်ပါတယ်။vote ပေး ပြီးcmt လေးများရေးကြရင် သိပ်ပျော်။