《ကြၽန္ေတာ့ေယာက္်ား ေရႊညာသား (Completed) ကျွန်တော့ယောက်ျား ရွှေညာသား (Completed)》36 ( Z + U )
Advertisement
Zawgyi
ဒီေန႔ေတာ့ အသုဘ ေျမခ်ရမယ့္ေန႔။ကိုးနာရီ ထိုးရင္ သုႆာန္ကို သြားၾကမွာ။အသုဘခ်လိုက္မယ့္ လူတစ္ခ်ိဳ႕က ျပင္ဆင္ေပးထားတဲ့ အမိုးေအာက္က စားပြဲဝိုင္းေတြမွာ ေစာင့္ေနၾကၿပီ။
ကိုကို႔ အေမရယ္ ၊ ညီမေလးရယ္ ၊ ကိုကိုရယ္က အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းက ဦးျမတ္ေက်ာ္စြာ ရဲ႕ အေလာင္းထားတဲ့ ေနရာနားမွာ ဝိုင္းထိုင္ေနၾကတယ္။ေခါင္းရင္းစာ တင္ထားတဲ့ ပန္းကန္ေလးလည္း ရိွတယ္။ညီမေလးကေတာ့ တရံႈ့ရံႈ့နဲ႔ ငိုေနတုန္း။အေမကလည္း မ်က္ရည္တစမ္းစမ္း။ကိုကိုကေတာ့ မငိုဘူး။အေမနဲ႔ ညီမေ႐ွ႕မွာ ကုိယ္က သန္မာျပရမယ္ဆိုၿပီး ေနေနတာ။သိတာေပါ့ ။
"ကိုိကုိ...ညီမေလး...ကန္ေတာ့လိုက္ၾကေတာ့ေလ...ဟိုမွာ ေစာင့္ေနၾကၿပီ"
အေခါင္းထဲ ေရႊ႔ထည့္ဖို႔ လူႀကီး ေလးေယာက္ေလာက္က ေစာင့္ေနၾကေတာ့ ကိုယ္က ေဘးက ေျပာေပးရတယ္။
ေျပာလိုက္ခါက်မွ ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ကိုးနာရီထိုးေတာ့မယ္ဆိုတာ ေမ့ေနၾကပံုရတယ္။
"ရၿပီ...ထည့္လိုက္ၾကေတာ့"
ဖခင္ အေလာင္းကို အေခါင္းထဲ ထည့္ဖို႔ မွာခဲ့ၿပီး အျပင္ထြက္သြားေလတယ္။မၾကာ ေၾကးစည္တီးသံ စၾကားရၿပီ။အသုဘ ခ်ေတာ့မည္။ကားတစ္စီးေပၚက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ဓမၼစၾကာၤရြတ္သံ။ရင္ထဲမွာ လိႈက္ခနဲ။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ အေမနဲ႔ ညီမေလးက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္တြဲရင္း အိမ္ျပင္ကိုသြားၾကၿပီ။
"အစ္ကို အဆင္ေျပတယ္မလား..."
"ရတယ္ ညီေလး...ေ႐ွ႕ကိုသာသြား"
"ဟုတ္ကဲ့"
တန္းစီတဲ့သူက တန္းစီ ၿပီး စုေနၾကတဲ့ လူၾကားထဲ ေဝ့ဝဲ႐ွာမိေတာ့ ကိုကိုက အေဖ့အေခါင္းတင္တဲ့ ကားနားမွာရပ္ေနတယ္။ေဘးမွာ အေမေရာ ညီမေလးေရာ။
"ကိုိကုိတို႔...ဒီကားေပၚက လိုက္မွာလား"
"အင္း..."
"ဒါဆို...အေမနဲ႔ ညီမေလးက အရင္တက္ႏွင့္လိုက္ေလ"
အေမတို႔ တက္သြားၿပီးေတာ့မွ
"တက္ေတာ့"
ေနာက္ဆံုးနားမွာ ဝင္ထိုင္ေပးလိုက္တယ္။ကားေနာက္က အေခါင္းတင္ထားတဲ့ ေဘးမွာ တန္းစီထိုင္ေနၾကတဲ့ အေနအထား။ကားေပၚမွာလည္း တျခားသူေတြေရာပါတယ္။
ကိုကို႔ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ေထာင့္ေတြက နီေနတာ။ငိုလိုက္ပါ့လား။ေဘးမွာ ကြၽန္ေတာ္ရိွေနရဲ႕သားနဲ႔။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စထြက္ေတာ့ ညီမေလးက အေမ့ရင္ခြင္ထဲ ဝင္လို႔ငို႐ွာၿပီ။အေမကလည္း သမီးျဖစ္သူကို ေဖးမရင္း သူကလည္း ငိုေန႐ွာေလတယ္။ကိုကိုကေတာ့ မငိုဘူး။မ်က္ေထာင့္ေတြ နီေနၿပီး အံေတြႀကိတ္ထားတာ။
သုႆာန္ကိုေရာက္လာေတာ့ ဇရပ္ေပၚမွာ ေရစက္ခ်တရားနာတယ္။သကၤန္းကပ္တယ္။ေရစက္ခြက္က ေလးခြက္ခ်ထားတာမို႔လို႔ တစ္ခြက္ကို ယူထားမိတယ္။
တရားနာၿပီးသြားေတာ့ လိုက္ပါလာတဲ့ လူေတြက ျပန္ၾကၿပီ။မိသားစုဝင္ေတြနဲ႔ ခင္တဲ့သူတစ္ခ်ိဳ႕ပဲ က်န္တယ္။သၿဂိဳလ္စက္ရိွရာဆီ အေခါင္းကို သယ္သြားတယ္။
အေခါင္းထဲက ထုတ္ၿပီး သၿဂိဳလ္စက္ထဲ ထည့္ေတာ့မည္။သၿဂိဳလ္ မည့္သူေတြက စီစဥ္ေနၾကၿပီ။
"ေဖေဖ...ေဖေဖလို႔..."
"သမီးငယ္...စိတ္ထိန္းေလလို႔...သမီး..."
"ကိုစစ္ႏိုင္...အေမတို႔ကို ေခၚသြားလိုက္ပါေတာ့လား..."
"ေအ...ငါေခၚသြားလိုက္ေတာ့မယ္...မင္းတို႔က ေနာက္မွ လိုက္ခဲ့ေတာ့"
"အင္း..."
ေျဖာင္းဖ်ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ေခၚသြားေတာ့ မီးခိုေခါင္းတိုင္ကေတာင္ မီးခိုးထြက္ေနၿပီ။စၿပီး ေလာင္ကြၽမ္းေနၿပီဆိုတဲ့ သေဘာ။
"ကိုကို...ျပန္ရေအာင္ေနာ္"
"ခဏ...ခဏေလးပါ"
"ကိုကို ငိုခ်င္ရင္ ငိုခ်လိုက္ပါလားဗ်ာ...ဟင္"
ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာၿပီ။လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ၾကည့္ေနရင္း မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ေနတယ္။ခံစားမိပါတယ္။
"သားငယ္...သားႀကီးကို ေခၚၿပီးျပန္ေတာ့ေလကြယ္...ၾကာရင္ ေနပူလာေတာ့မယ္"
"ဟင္...အေမ လိုက္လာတာလား အေဖကေရာ"
"မင္းအေဖက ဟိုနားမွာ ေစာင့္ေနတယ္...ပို႔တဲ့ကားနဲ႔ပဲ ျပန္လိုက္မွာ အေမတို႔က... သားႀကီးကိုသာ ေခၚခဲ့ေတာ့"
"အင္း... "
အေမတို႔လည္း လိုက္လာတယ္။မေန႔ညကတည္းက အိမ္မျပန္ျဖစ္လို႔ အေမတို႔လိုက္လာတာကို မျမင္မိဘူး။လမ္းကျဖတ္လိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။အိမ္မွာတုန္းက မျမင္ခဲ့ဘူး။
"ကိုကို...ျပန္ရေအာင္ေနာ္...ၾကာေနၿပီ ကိုကို ဘာမွမစားရေသးဘူးမလား...လာပါ ျပန္ရေအာင္"
"အင္းပါ...ခုနက အေမတို႔ကို အိမ္ေခၚရဦးမွာကို"
မ်က္ရည္ေတြသုတ္ကာ ေျပာလာတဲ့ ကုိကိုက ခုနက ျပန္မေျပာလိုက္ႏိုင္လို႔ထင္တယ္။
♥♥♥
"ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ခဏ ျပန္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္"
"အင္း...ပင္ပန္းရင္ ျပန္မလာခ်င္မလာနဲ႔ေတာ့ေလ...နားဦး"
"ရပါတယ္...ဒါဆို သြားၿပီ"
ေရမိုးခ်ိဳး ခဏေတာ့ အိမ္ျပန္ရဦးမယ္။အေမတို႔လည္း ရိွေနေသးတာ။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကိုကို႔ကိုပါ အိမ္တစ္ခါတည္း ျပန္ေခၚလိုက္ခ်င္တယ္။ဒီမွာဆိုရင္ အိပ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။လူကမ်ားတာႏွင့္။ေခၚလို႔ကလည္း မျဖစ္ေသးဘူးထင္တယ္။ခ်က္ခ်င္းႀကီးဆိုေတာ့။
အခုေတာင္ ထမင္းကို ေခ်ာ့ေမာ့ေကြၽးခဲ့ရတာ။ဒါေတာင္ ထည့္ထားသေလာက္ မကုန္။ညကလည္း တစ္ညလံုး လိုလို အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။
အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ခဏနားၿပီးမွ ေရခ်ိဳးၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့ရတယ္။ပင္ပန္းတယ္။ကိုယ္ေတာင္အဲ့ေလာက္ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းဆိုရင္ ကုိကုိက ပိုဆိုးမယ္။
♥♥♥
"သားက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မျပင္ေတာ့ဘူးလား"
"မျပင္ေတာ့ဘူး..."
"အေမတစ္ေယာက္တည္းေနရမွာေနာ္ သား...မနက္ျဖန္လည္း သမီးငယ္ကို ျပန္ပို႔ေတာ့မွာ"
"သိပါတယ္..."
အလုပ္ေတြ လည္း ကိုစစ္ႏိုင္ကို လႊဲေပးထားခဲ့မယ္ဆိုတာ မေျပာျဖစ္။အခုခ်ိန္ေျပာလိုက္လို႔မွ မျဖစ္ေသးတာ။ကိုစစ္ႏိုင္ကိုေရာ ေျပာထားၿပီးၿပီ။သူကလည္း လက္ခံတယ္။အေမ လက္မခံရင္ေတာ့ သူလည္း ျပန္ေပးမယ္တဲ့။အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေမက အိမ္ျပန္လာဖို႔ ေခၚေနတာ။ဒီတစ္ခါေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းကို ေခၚတာမဟုတ္လို႔ အံျသရေသးတယ္။ႏွစ္ေယာက္စလံုး အိမ္မွာ လာေနတဲ့ေလ။တစ္ေယာက္တည္းဆို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေနဘူးဆိုတာသိလို႔ပဲလား၊တစ္ထစ္ေလ်ွာ့ၿပီး ေမာင့္ကို လက္ခံေပးခ်င္တာလား ပဲေတာ့ မသိ။ဒါေပမယ့္လည္း ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ဒီမွာေနရင္ ေမာင့္မိဘေတြက ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့မွာေပါ့။ေမာင္က တျခားေမာင္ႏွမေတြလည္း ရိွတာမဟုတ္ဘူး။ဒီမွာက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မီးငယ္ရိွေသးတယ္။ကိုယ္မရိွရင္ေတာင္ မီးငယ္က အေမ့နားမွာေနဖို႔ က်န္ခဲ့ေသးတယ္ေလ။
Advertisement
ထုတ္ေတာ့ မေျပာျဖစ္ေသးဘူး။ေျပာလို႔ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္လည္း မဟုတ္ေသးဘူး။
ကားရပ္သံၾကားၿပီး မၾကာ အိမ္ထဲ လွမ္းဝင္လာတဲ့ေမာင္။
"ထိုင္ဦး"
အေမက ထိုင္ဖို႔ ေျပာေတာ့ ေမာင္က လွမ္းၾကည့္လာေသးတယ္။အသာ ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္မွသာ ဝင္ထိုင္လာတယ္။
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ဒီမွာ လာေနၾကဖို႔ ေခၚေနတာ...မင္းသေဘာက"
"ဗ်ာ..."
"အေမ..."
ကိုကိုက ဟန္႔သလိုတားတယ္။ဘာေတြလဲ။ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ဒီမွာ လာေနဖို႔ ေခၚေနတာလား။ႏွစ္ေယာက္လံုးကိုလား။
"ဟုတ္တယ္...ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ေခၚေနတာ"
ဒါဆို လာေနမွာလား။ကုိကုိက လာေနခ်င္သြားၿပီလား။ကြၽန္ေတာ္မွ မေနခ်င္တာ။ရြာမွာလညိး အေဖနဲ႔ အေမကို ပစ္ထားခဲ့ရမွာလား။မျဖစ္ႏိုင္တာ။
"ဟို...ကိုကိုက ဘယ္မွာ ေနခ်င္တာလဲ"
ဒီမွာေနမွာလို႔ မေျပာလိုက္နဲ႔ေနာ္။ဒီတစ္ခါေတာ့ လိုက္ေလ်ာမေပးႏိုင္ဘူး။အတၱႀကီးတယ္ပဲ ဆိုဆို ဒီမွာေတာ့ မေနခ်င္ဘူး။
"ငါက ဒီမွာ မေနဘူးလို႔ ေျပာထားတယ္..."
"ေျသာ္..."
"မင္းတို႔က ဘာလဲ...ဒီမွာ မေနဘဲနဲ႔ အလုပ္ေတြကို ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ"
"ဒါက ကြၽန္ေတာ္စီစဥ္မွာပါ"
"ေအး...ဒါဆိုလည္း မင္းစီစဥ္လိုက္...ငါမေျပာေတာ့ဘူး...ငါ့အတြက္က ငါ့သမီးတစ္ေယာက္က်န္ေသးတာပဲ ရပါတယ္"
စကားနာေတြနဲ႔ ေျပာေနတာ။ဒီတစ္ခါလည္း ကိုကိုတို႔ သားအမိကို ေသြးခြဲ သလို ျဖစ္ျပန္ၿပီလား။
♥♥♥
13.11.21
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
Unicode
ဒီနေ့တော့ အသုဘ မြေချရမယ့်နေ့။ကိုးနာရီ ထိုးရင် သုဿာန်ကို သွားကြမှာ။အသုဘချလိုက်မယ့် လူတစ်ချို့က ပြင်ဆင်ပေးထားတဲ့ အမိုးအောက်က စားပွဲဝိုင်းတွေမှာ စောင့်နေကြပြီ။
ကိုကို့ အမေရယ် ၊ ညီမလေးရယ် ၊ ကိုကိုရယ္က အိမ်ရှေ့ခန်းက ဦးမြတ်ကျော်စွာ ရဲ့ အလောင်းထားတဲ့ နေရာနားမှာ ဝိုင်းထိုင်နေကြတယ်။ခေါင်းရင်းစာ တင်ထားတဲ့ ပန်းကန်လေးလည်း ရှိတယ်။ညီမလေးကတော့ တရံှု့ရံှု့နဲ့ ငိုနေတုန်း။အမေကလည်း မျက်ရည်တစမ်းစမ်း။ကိုကိုကတော့ မငိုဘူး။အမေနဲ့ ညီမရှေ့မှာ ကိုယ်က သန်မာပြရမယ်ဆိုပြီး နေနေတာ။သိတာပေါ့ ။
"ကိိုကို...ညီမေလး...ကန်တော့လိုက်ကြတော့လေ...ဟိုမွာ စောင့်နေကြပြီ"
အခေါင်းထဲ ရွှေ့ထည့်ဖို့ လူကြီး လေးယောက်လောက်က စောင့်နေကြတော့ ကိုယ္က ဘေးက ပြောပေးရတယ်။
ပြောလိုက်ခါကျမှ ကန်တော့ကြတယ်။ကိုးနာရီထိုးတော့မယ်ဆိုတာ မေ့နေကြပုံရတယ်။
"ရပြီ...ထည့်လိုက်ကြတော့"
ဖခင် အလောင်းကို အခေါင်းထဲ ထည့်ဖို့ မှာခဲ့ပြီး အပြင်ထွက်သွားလေတယ်။မကြာ ကြေးစည်တီးသံ စကြားရပြီ။အသုဘ ချတော့မည်။ကားတစ်စီးပေါ်က ထွက်ပေါ်လာတဲ့ ဓမ္မစကြာၤရွတ်သံ။ရင်ထဲမှာ လှိုက်ခနဲ။
ထိုအချိန်မှာပဲ အမေနဲ့ ညီမေလးက တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်တွဲရင်း အိမ်ပြင်ကိုသွားကြပြီ။
"အစ္ကို အဆင်ပြေတယ်မလား..."
"ရတယ် ညီလေး...ရှေ့ကိုသာသွား"
"ဟုတ်ကဲ့"
တန်းစီတဲ့သူက တန်းစီ ပြီး စုနေကြတဲ့ လူကြားထဲ ဝေ့ဝဲရှာမိတော့ ကိုကိုက အဖေ့အခေါင်းတင်တဲ့ ကားနားမှာရပ်နေတယ်။ဘေးမှာ အေမေရာ ညီမလေးရော။
"ကိိုကိုတို့...ဒီကားပေါ်က လိုက်မှာလား"
"အင်း..."
"ဒါဆို...အမေနဲ့ ညီမေလးက အရင်တက်နှင့်လိုက်လေ"
အမေတို့ တက်သွားပြီးတော့မှ
"တက်တော့"
နောက်ဆုံးနားမှာ ဝင်ထိုင်ပေးလိုက်တယ်။ကားနောက်က အခေါင်းတင်ထားတဲ့ ဘေးမှာ တန်းစီထိုင်နေကြတဲ့ အနေအထား။ကားပေါ်မှာလည်း တခြားသူတွေရောပါတယ်။
ကိုကို့ကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်ထောင့်တွေက နီနေတာ။ငိုလိုက်ပါ့လား။ဘေးမှာ ကျွန်တော်ရှိနေရဲ့သားနဲ့။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စထွက်တော့ ညီမေလးက အမေ့ရင်ခွင်ထဲ ဝင်လို့ငိုရှာပြီ။အမေကလည်း သမီးဖြစ်သူကို ဖေးမရင်း သူကလည်း ငိုနေရှာလေတယ်။ကိုကိုကတော့ မငိုဘူး။မျက်ထောင့်တွေ နီနေပြီး အံတွေကြိတ်ထားတာ။
သုဿာန်ကိုရောက်လာတော့ ဇရပ်ပေါ်မှာ ရေစက်ချတရားနာတယ်။သင်္ကန်းကပ်တယ်။ရေစက်ခွက်က လေးခွက်ချထားတာမို့လို့ တစ္ခြက္ကို ယူထားမိတယ်။
တရားနာပြီးသွားတော့ လိုက်ပါလာတဲ့ လူတွေက ပြန်ကြပြီ။မိသားစုဝင်တွေနဲ့ ခင်တဲ့သူတစ်ချို့ပဲ ကျန်တယ်။သဂြိုလ်စက်ရှိရာဆီ အခေါင်းကို သယ်သွားတယ်။
အခေါင်းထဲက ထုတ်ပြီး သဂြိုလ်စက်ထဲ ထည့်တော့မည်။သဂြိုလ် မည့်သူတွေက စီစဉ်နေကြပြီ။
"ဖေဖေ...ဖေဖေလို့..."
"သမီးငယ်...စိတ်ထိန်းလေလို့...သမီး..."
"ကိုစစ်နိုင်...အမေတို့ကို ခေါ်သွားလိုက်ပါတော့လား..."
"အေ...ငါခေါ်သွားလိုက်တော့မယ်...မင်းတို့က နောက်မှ လိုက်ခဲ့တော့"
"အင်း..."
ဖြောင်းဖျချော့မော့ပြီး ခေါ်သွားတော့ မီးခိုခေါင်းတိုင်ကတောင် မီးခိုးထွက်နေပြီ။စပြီး လောင်ကျွမ်းနေပြီဆိုတဲ့ သေဘာ။
"ကိုကို...ပြန်ရအောင်နော်"
"ခဏ...ခဏေလးပါ"
"ကိုကို ငိုချင်ရင် ငိုချလိုက်ပါလားဗျာ...ဟင်"
ပြန်မပြောတော့ဘဲ မျက်ရည်တွေ စီးကျလာပြီ။လွမ်းလွမ်းဆွေးဆွေး ကြည့်နေရင်း မျက်ရည်တွေ သုတ်နေတယ်။ခံစားမိပါတယ်။
"သားငယ်...သားကြီးကို ခေါ်ပြီးပြန်တော့လေကွယ်...ကြာရင် နေပူလာတော့မယ်"
"ဟင်...အေမ လိုက္လာတာလား အေဖကေရာ"
"မင်းအဖေက ဟိုနားမွာ စောင့်နေတယ်...ပို့တဲ့ကားနဲ့ပဲ ပြန်လိုက်မှာ အမေတို့က... သားကြီးကိုသာ ခေါ်ခဲ့တော့"
"အင်း... "
အမေတို့လည်း လိုက်လာတယ်။မနေ့ညကတည်းက အိမ်မပြန်ဖြစ်လို့ အမေတို့လိုက်လာတာကို မမြင်မိဘူး။လမ်းကဖြတ်လိုက်တာတော့ မဟုတ်နိုင်ဘူး။အိမ်မှာတုန်းက မမြင်ခဲ့ဘူး။
"ကိုကို...ပြန်ရအောင်နော်...ကြာနေပြီ ကိုကို ဘာမွမစားရေသးဘူးမလား...လာပါ ပြန်ရအောင်"
"အင်းပါ...ခုနက အမေတို့ကို အိမ်ခေါ်ရဦးမှာကို"
မျက်ရည်တွေသုတ်ကာ ပြောလာတဲ့ ကိုကိုက ခုနက ပြန်မပြောလိုက်နိုင်လို့ထင်တယ်။
♥♥♥
"ကျွန်တော် အိမ္ခဏ ပြန်လိုက်ဦးမယ်နော်"
"အင်း...ပင်ပန်းရင် ပြန်မလာချင်မလာနဲ့တော့လေ...နားဦး"
"ရပါတယ်...ဒါဆို သွားပြီ"
ရေမိုးချိုး ခဏေတာ့ အိမ်ပြန်ရဦးမယ်။အမေတို့လည်း ရှိနေသေးတာ။
ဖြစ်နိုင်ရင် ကိုကို့ကိုပါ အိမ်တစ်ခါတည်း ပြန်ခေါ်လိုက်ချင်တယ်။ဒီမှာဆိုရင် အိပ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။လူကများတာနှင့်။ခေါ်လို့ကလည်း မဖြစ်သေးဘူးထင်တယ်။ချက်ချင်းကြီးဆိုတော့။
အခုတောင် ထမင်းကို ချော့မော့ကျွေးခဲ့ရတာ။ဒါတောင် ထည့်ထားသလောက် မကုန်။ညကလည်း တစ်ညလုံး လိုလို အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။
အိမ်ရောက်တော့လည်း ခဏနားပြီးမှ ရေချိုးပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့ရတယ်။ပင်ပန်းတယ်။ကိုယ်တောင်အဲ့လောက် စိတ်ပင်ပန်း လူပင်ပန်းဆိုရင် ကိုကိုက ပိုဆိုးမယ်။
♥♥♥
"သားက ဆုံးဖြတ်ချက်ကို မပြင်တော့ဘူးလား"
"မပြင်တော့ဘူး..."
"အမေတစ်ယောက်တည်းနေရမှာနော် သား...မနက်ဖြန်လည်း သမီးငယ္ကို ပြန်ပို့တော့မှာ"
"သိပါတယ်..."
အလုပ်တွေ လည်း ကိုစစ်နိုင်ကို လွှဲပေးထားခဲ့မယ်ဆိုတာ မပြောဖြစ်။အခုချိန်ပြောလိုက်လို့မှ မဖြစ်သေးတာ။ကိုစစ်နိုင်ကိုရော ပြောထားပြီးပြီ။သူကလည်း လက်ခံတယ်။အမေ လက်မခံရင်တော့ သူလည်း ပြန်ပေးမယ်တဲ့။အခုလောလောဆယ်တော့ အေမက အိမ်ပြန်လာဖို့ ခေါ်နေတာ။ဒီတစ်ခါတော့ တစ်ယောက်တည်းကို ခေါ်တာမဟုတ်လို့ အံသြရသေးတယ်။နှစ်ယောက်စလုံး အိမ်မှာ လာနေတဲ့လေ။တစ်ယောက်တည်းဆို ဘယ်တော့မှ ပြန်မနေဘူးဆိုတာသိလို့ပဲလား၊တစ်ထစ်လျှော့ပြီး မောင့်ကို လက်ခံပေးချင်တာလား ပဲတော့ မသိ။ဒါပေမယ့်လည်း ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ဒီမှာနေရင် မောင့်မိဘတွေက နှစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့မှာပေါ့။မောင်က တခြားမောင်နှမတွေလည်း ရှိတာမဟုတ်ဘူး။ဒီမှာက ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မီးငယ်ရှိသေးတယ်။ကိုယ်မရှိရင်တောင် မီးငယ္က အမေ့နားမှာနေဖို့ ကျန်ခဲ့သေးတယ်လေ။
ထုတ်တော့ မပြောဖြစ်သေးဘူး။ပြောလို့ကောင်းတဲ့ အချိန်လည်း မဟုတ်သေးဘူး။
ကားရပ်သံကြားပြီး မကြာ အိမ်ထဲ လှမ်းဝင်လာတဲ့မောင်။
"ထိုင်ဦး"
အေမက ထိုင်ဖို့ ပြောတော့ မောင်က လှမ်းကြည့်လာသေးတယ်။အသာ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်မှသာ ဝင်ထိုင်လာတယ်။
"မင်းတို့နှစ်ယောက်လုံး ဒီမွာ လာနေကြဖို့ ခေါ်နေတာ...မင်းသဘောက"
"ဗ်ာ..."
"အေမ..."
ကိုကိုက ဟန့်သလိုတားတယ်။ဘာတွေလဲ။နှစ်ယောက်လုံးကို ဒီမွာ လာနေဖို့ ခေါ်နေတာလား။နှစ်ယောက်လုံးကိုလား။
"ဟုတ်တယ်...ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးကို ခေါ်နေတာ"
ဒါဆို လာနေမှာလား။ကိုကိုက လာနေချင်သွားပြီလား။ကျွန်တော်မှ မနေချင်တာ။ရွာမှာလညိး အဖေနဲ့ အေမကို ပစ်ထားခဲ့ရမှာလား။မဖြစ်နိုင်တာ။
"ဟို...ကိုကိုက ဘယ်မှာ နေချင်တာလဲ"
ဒီမှာနေမှာလို့ မပြောလိုက်နဲ့နော်။ဒီတစ်ခါတော့ လိုက်လျောမပေးနိုင်ဘူး။အတ္တကြီးတယ်ပဲ ဆိုဆို ဒီမှာတော့ မနေချင်ဘူး။
"ငါက ဒီမွာ မနေဘူးလို့ ပြောထားတယ်..."
"သြော်..."
"မင်းတို့က ဘာလဲ...ဒီမွာ မနေဘဲနဲ့ အလုပ်တွေကို ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ"
"ဒါက ကျွန်တော်စီစဉ်မှာပါ"
"အေး...ဒါဆိုလည်း မင်းစီစဉ်လိုက်...ငါမပြောတော့ဘူး...ငါ့အတြက္က ငါ့သမီးတစ်ယောက်ကျန်သေးတာပဲ ရပါတယ်"
စကားနာတွေနဲ့ ပြောနေတာ။ဒီတစ်ခါလည်း ကိုကိုတို့ သားအမိကို သွေးခွဲ သလို ဖြစ်ပြန်ပြီလား။
♥♥♥
13.11.21
Advertisement
- In Serial61 Chapters
The Fiasco
When you’ve seen as many catastrophes as I have, “disaster” becomes a relative term. Us perpetual kidnap victims get to hang our heads while waiting for the tights-wearing crowd to arrive. I'm extra special. Why? Because my only real power is being kept alive by constantly attracting insane events. That's me. Adam. The wrong guy in the wrong place, every single time. Sit back, grab your drink or drug of choice, and follow along as I hit some of the highlights. We'll start with Ted, a reporter with a scheme of petty revenge. We'll meet Alice, a psychopath with personality problems whose out to make babies or disembowel me. I'm never sure. We'll watch me fail at being a glorified field trip supervisor for a powered collage. There's a whole host of other heroes and villains along the way. At the end of this story about me and those suffering my presence, I'll end the world. Because that's the logical last step. Book 1 – The Fiasco in News (Complete, Cover) Book 2 – The Fiasco in School (Complete) Book 3 – The Fiasco in an Apocalypse (Incomplete, WIP)
8 350 - In Serial8 Chapters
A Gray and Grey world
What if adventurers are not as they seemed. In the tales of old, adventurers were the ones who vanquished the demons and beasts from the land, the ones who sealed the great evil away, the ones who saved the world from destruction and kept peace within the lands. But, what if that wasn't really what happened? What if adventurers are selfish, narcissicistic, and- depending on who you ask- evil. What if they weren't the paragons of good that their history books show. As they say, it is the victors that write history. In this world, this broken world, the true nature of adventurers will be told, unveiled to the masses. In this world, where history has yet to be written, the true heroes will be shown. Or- at least, that's what should've happened. But then again- heroes, villains-... everything is relative to the one who sees it. Everything changes depending on who's perspective... Perhaps the heroes of this story- may not be the heroes that you might think. Author : Hello everyone! I just want you all to know that this is a first time story. I'm the one who's doing the draft, editing, proofreading and revisioning! I do aim to have a chapter up every week or so, thus I look forward to showing everyone the world I created!Editor : ^ Proof Reader : ^
8 189 - In Serial110 Chapters
The Undeniable Labyrinth
New Chapter every day! The Legion Consortia Galacium was the greatest civilization that ever existed. It stretched across the galaxy, made up of more than ten thousand distinct human cultures with over two hundred thousand inhabited worlds. Millenia in age it was connected through a system of extra-spacial conduits called The Mirror Maze. It was said that one could walk from one side of the galaxy to the other in less than a hundred steps. It was a marvel of technology, art and peace. Until The Macros came, and in a blink of an eye it was destroyed. The Macros are beings of pure motivated Trinary code. They broke out of The Mirror Maze nearly instantaneously across the Consortia, inhabiting and taking control of the technologies from the most advanced worlds to the least. With no defenses capable of stopping them, they spread throughout the galaxy, destroying interstellar culture after culture. Far from the center of galactic civilization, The Palmyr Century was isolated enough to get advanced word of The Macro invasion. The Palmyr was able to close it’s Mirror Maze gateways to the rest of the Consortia and walled off i’s populated worlds from the threat of The Macros. For more than two hundred and fifty years this protection stood, until it was breached by Althea Ram. Althea Ram, born on the planet Emerald in Palmyr Century was Trinary coding prodigy. This skill lead her to be recruited by a group, the ZAT, an organization engaged in illegal research into Macro code. When found out, the ZAT was eliminated on orders of The First Centurion. Althea escaped with her newly created AI, Dorian. A fugitive, she found herself betrayed time and time again. Ultimately she joined a group organized by the Rian telepath Shirae Valerian. Shirae made a deal with Althea for her own reasons and provided her with a Mirror Port which would allow her to reach the Lost Worlds outside The Palmyr. While she is driven to discover the secrets of The Macros, Althea is still drawn back to The Palmyr by the unfinished business that has defined her. The Promethead is her story. And inside the Undeniable Labyrinth is where the journey begins.
8 203 - In Serial9 Chapters
The Strongest Soul
This universe is overrun with corruption and children are forced to become warriors for a malicious group. This group runs deep and controls multiple universes. They are extremely powerful and are a force to be reckoned with. Follow as Kain grows to single handedly destroys this organization thoroughly with his own power. This is a second novel I'm writing so that I can diverge from my original novel. Thus, this won't be released often.
8 199 - In Serial22 Chapters
White Mystic Fox In A Radical World
Under the cloak of midnight, behind the faint creaking sounds of metal bars, staring into the vast beautiful garden of twinkling stars and the gentle, lovely blue moon as its host, was the only fox girl living in the desolate mountain ranges of Maryland with an unknown background. The gleaming reflection of those flickering flowers in her meekly eyes, as well as her blossoming countenance of hardships, demonstrate both her innocence and independence, which has never been tainted by the outside world. A lovely flower eventually touched after thousands of years of living in peace, some bad elements plucked that flower from its natural habitat. The white fox girl never knows what's good and bad, letting them cage her effortlessly without minding their evil sneers because of her over-the-clouds excitement. Finally, the white fox girl realizes she has been treated as nothing more than a prey item ready to be devoured. She's staring at the night skies for a long time and slowly closes her eyes once she gets that divine premonition from somewhere else. It was soothing in the mind. Her lovely smile showed acceptance with tears flowing through her pinkish cheeks, and her consciousness began fading away. Before her senses faded, that glowing angel descended, knelt in front of her, and wiped away her tears. She doesn't know how to express her gratitude to the heavens above for blessing her with a fulfilling and peaceful life. Even if it was a mere single moment, that gratitude and that smile of hers were the happiest things she could ever express. Time has passed, and the sun has risen from its slumber. The soul of the thousand-year-old white fox girl finally ascended to heaven, leaving her lifeless, cold body behind, leaning against rusted metal poles. It was the most peaceful death everyone wished for. Painless and no regrets. The men in charge of the front didn't notice anything out of the ordinary going on behind them. Well... In common perspective and also in reality, a caged dead fox girl at the back of a horse-drawn carriage is no less than a funeral procession. Book found also on wattpad and webnovel.
8 198 - In Serial21 Chapters
Minecraft: Konosuba Edition! - (Konosuba X Male Reader X Minecraft) REMASTERED!
(Y/N) (L/N) was reincarnated to another world and met Satou Kazuma, Aqua, Darkness, Megumin and Konno Yuuki. There are good and bad things happened throughout their adventures. However, (Y/N) and his friends were going on a quest until a mysterious portal appears out of nowhere.Megumin approaches it out of curiosity. Suddenly, (Y/N) and the others were sucked into the portal as they fall into another world that is made out of blocks! What will (Y/N) and his friends do? Find out in the story!
8 130
Prev Chap
Next Chap
Chap List
Boy
Girl
