Zawgyi

"ဒီေန႔ ဒီမွာ ထမင္းစား"

"မစားေတာ့ဘူး အေဖ...အိမ္မွာပဲ စားလိုက္မယ္"

"ဒါကေရာ မင္းအိမ္မဟုတ္ဘူးလား"

"မဟုတ္ပါဘူး...အိမ္မွာ ေစာင့္ေနမွာစိုးလို႔ပါ"

"ဒီေန႔ေတာ့ထားလိုက္ေတာ့...မနက္ျဖန္ အိမ္မွာ dinner စားဖို႔ ကိုေက်ာ္ထြန္းတို႔ သားအဖကို ဖိတ္ထားတယ္...ငါ့ကို အ႐ွက္မခြဲေလာက္ဘူးလို႔ေတာ့ ထင္တယ္"

"ဟုတ္ကဲ့ပါ..အခုေတာ့ ခြင့္ျပဳပါဦး"

ဒီေရာက္ေနတာ တစ္လနီးပါးရိွသြားၿပီ။စက္ရံုနဲ႔ အသြားအလာလုပ္ေနၿပီး အလုပ္ေတြကို နားလည္သေလာက္ရိွေနၿပီ။အခုခ်ိန္ထိ ဒီအိမ္မွာ ထမင္း တစ္နပ္မွ မစားေသးဘူး။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရိွတာကို အတူတူမစားလို႔ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။အခုဆိုရင္ ေမာင္က Taxi ေမာင္းေနတယ္။ဆိုေတာ့ ေန႔လည္ ထမင္စားခ်ိန္ဆို ေမာင္က မရရေအာင္ အိမ္ျပန္ၿပီး ေရခ်ိဳးထမင္းစားလုပ္တယ္။အခ်ိန္ေတာ့မမွန္ဘူး။ေနာက္က်တဲ့ ေန႔ဆိုလည္းေနာက္က် ေစာတဲ့ ေန႔လည္း ေစာေပါ့။

ဒီေန႔ေတာ့ အေဖကပါ ထမင္းစားဖို႔ ေျပာေနၿပီ။အရင္ေန႔ေတြကလည္း ေျပာေပမယ့္ အိမ္ပဲျပန္ျပန္ေနလို႔ ဒီေန႔ေတာ့ အေဖကိုယ္တိုင္ေျပာေနတာ ျဖစ္မွာ။အေဖ့အေျခအေနကေတာ့ စိတ္ဖိစီးမႈေတ ခံလို႔မရေတာ့ဘူး။ေခါင္းေတြ အသည္းအသန္ကိုက္တဲ့ေန႔ဆို ေဆးရံုေျပးရတယ္။တစ္ရက္တန္တန္ ႏွစ္ရက္တန္တန္ ႏွစ္ရက္ တန္တန္ ေနၿပီးမွ တစ္ခါ ေဆးရံုျပန္ဆင္းရတယ္။အေျခအေနက သိပ္အားရစရာ မရိွဘူးလို႔ ဆရာဝန္ေတြကေျပာတယ္။

အေဖ့ကို စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ဘာေတြမျဖစ္ေစခ်င္လို႔ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အေဖ့ရဲ႕ မန္ေနဂ်ာလည္း ျဖစ္ တူ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္တဲ့ ကိုစစ္ႏိုင္ က သင္ေပးေနတယ္။ကိုစစ္ႏိုင္ဆိုတာ ႐ိုး႐ိုးေအးေအးနဲ႔ အလုပ္ႀကိဳးစားတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ တူအရင္း။ကိုယ့္ အစ္ကိုဝမ္းကြဲ။အလုပ္မွာလည္း စိတ္ခ်ရမယ့္သူမ်ိဳး။

"အယ္...ေမာင့္..ေစာင့္ေနတာလား"

"အင္း...လမ္းၾကံဳတာႏွင့္ ေစာင့္ေနတာ"

"ၾကာၿပီလား ဖုန္းဆက္လိုက္တာ မဟုတ္ဘူး"

"မၾကာေသးပါဘူးဗ်ာ..."

ျခံျပင္ကိုထြက္ခဲ့ေတာ့ ျခံေ႐ွ႕လည္းမဟုတ္ဘဲ ေဘးျခံနဲ႔ ၾကားထဲမွာ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ ေမာင္။အဲ့လိုပဲ ေယာကၡမ​ေတြနဲ႔ သားမက္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးကေတာ့။

"ကဲ ေမာင္းေတာ့..."

"ok"

တေရြ႔ေရြ႔ေမာင္းလာတဲ့ ကားေလးက ေမ်ွာ္ေနတဲ့ အိမ္ေလးဆီသို႔။

♥♥♥

"ကိုကို႔... အေမတို႔က မနက္ျဖန္ မနက္ဆိုေရာက္မယ္ထင္တယ္"

"ဟုတ္လား...ကားဂိတ္ကိုသြားႀကိဳရမွာလား...ငါလိုက္ခဲ့ရဦးမလား"

"ရတယ္ကိုကို မလိုက္ခဲ့နဲ႔...ကိုကို႔အိမ္သာသြား...ညေနပိုင္းေတာ့ ေစာေစာျပန္ခဲ့လို႔ရရင္ ေစာေစာျပန္ခဲ့ေလေနာ္"

ညစာ ထမင္းစားၿပီးလို႔ ထမင္းပန္းကန္ေလး ႏွစ္ခ်ပ္နဲ႔ ဟင္းခြက္ေလး ႏွစ္ခြက္ကို ေဆးေနရင္းနဲ႔ ေျပာေနၾကတာ။ေန႔တိုင္းအိမ္မွာေတြ႔ေနရတာပဲလို႔ေတာ့ မေျပာၾကနဲ႔။မနက္ဆို ေမာင္က ေစာေစာထြက္ေလ ေကာင္းေလမို႔ ေစာေစာထြက္ထြက္ေနရတာ။ေန႔လည္ပိုင္း တစ္နာရီေလာက္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရင္း ခဏေတာ့ ေတြ႔ရေသးတယ္။ၿပီးက် ညေန ကိုယ္က ေစာေစာျပန္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေမာင္က အခ်ိန္မွန္တာ မဟုတ္ဘူး။အဲ့ေတာ့ ညဘက္ပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႔ရတာ။ဒါေတာင္ တစ္အိမ္တည္းမို႔လို႔။

"ဟို...ေမာင့္"

"ဟင္..ဘာလဲ ေျပာေလ"

"ဟိုေလ...မနက္ျဖန္က်ရင္..."

"အင္း..."

"မနက္ျဖန္က်ရင္ အေဖက ဧည့္သည္ေတြ dinner စားဖို႔ ဖိတ္ထားတာ အဲ့ဒါ...အဲ့မွာ ငါ့ကိုေရာ ရိွေနေစခ်င္တာတဲ့"

"ေျသာ္....ရတယ္ေလ...ေနခဲ့ပါ..ရတယ္"

"ရလို႔လား...ေမာင္က ငါ့ကို ေစာေစာျပန္ခဲ့ေစခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးလား"

ခုနကပဲ ေစာေစာျပန္ခဲ့လို႔ ေျပာေနေသးတာကို။စိတ္ခုသြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးမလား။တစ္ရက္တစ္ေလေလးေတာင္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး။

"ရပါတယ္ဗ်...မနက္ျဖန္မရေတာ့လည္း ေနာက္ေန႔ေပါ့...အေမတို႔ကလည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္မွာမွမဟုတ္တာ"

"အင္းပါ...ငါေတာင္းပန္တယ္ေနာ္ သိလား"

"အင္...ကိုကိုက ဘာေတြေျပာေနတာလဲ...မလိုပါဘူးဆို စိတ္ထဲမထားနဲ႔ ဟုတ္ၿပီလား"

"အင္"

မနက္ျဖန္ dinner ကျငင္းလိုက္လို႔ရေပမယ့္ ေ႐ွာင္ေ႐ွာင္ထြက္ေနတာ သံုးေလးခါရိွၿပီဆိုေတာ့ မေကာင္းတတ္ေတာ့လို႔ လက္ခံမွ ျဖစ္မွာ။ဦးေက်ာ္ထြန္းဆိုတာ အရင္ ေမာင္နဲ႔ လက္မထပ္ခင္က ကိုယ္နဲ႔ ေပးစားဖို႔ သူ႔သမီးနဲ႔ေတာင္ စီစဥ္ထားၾကတာ။အခုလိုမ်ိဳး ေတြ႔ေပးေနတာလား အလုပ္ကိစၥေၾကာင့္လားမသိတာက ခက္ေနတာ။ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွရိွေတြ႔ေပးေနတာဆိုရင္ေတာ့ အားမနာတမ္း ျငင္းလိုက္မွာ။အခုတစ္ခါ အစမ္းေတာ့ ဆံုၾကည့္လိုက္ၾကတာေပါ့။

♥♥♥

အမ်ိဳးအစားစံုလင္လွတဲ့ ဟင္းအမယ္ေတြက စားပြဲေပၚမွာ အဆင္သင့္ျဖစ္လို႔ေနၿပီ။ဖိတ္ထားတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကေတာ့ မလာေသး။ညေန ေစာေစာကတည္းကမီးဖိုထဲဝင္ၿပီး ကူခ်က္ေနလိုက္တယ္။ဘာမွေတာ့ မေျပာၾကဘူး။အၾကည့္ေတြနဲ႔ေတာ့ သတိေပးေနၾကသေယာင္။အဲ့မွာကို စလြဲေနတာ အေဖနဲ႔ အေမနဲ႔က။

အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းက အေျခအေနအသာေလးၾကည့္ၿပီး ဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး ေမာင့္ဆီဖုန္းေခၚလိုက္သည္။မကိုင္ဘူး။မအားလို႔ေနမွာေပါ့။ဒီေန႔ ေမာင့္အေမေတြေရာ ေရာက္မွာဆိုေတာ့။

"ေျသာ္...ေရာက္လာၾကၿပီ...လာ လာ လာ ေမ်ွာ္ေနတာ"

"ကားေတြပိတ္ေနလို႔ ေနာက္က်သြားတယ္ဗ်ာ.. sorry ပါ"

"လာ လာ အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ"

စကားေျပာသံေတြက တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ ထမင္းစားခန္းဆီသို႔။

ထမင္းဝိုင္းမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ထိပ္ဆံုးမွာက အေဖ။အေဖ့ရဲ႕ေဘးမွာက ဦးေက်ာ္ထြန္း၊ဦးေက်ာ္ထြန္းရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာကေတာ့ သူ႔သမီးျဖစ္သူ ႏြယ္နီမိုး ၊အေမကေတာ့ အေဖ့ရဲ႕ ေဘးမွာ အေမ့ရဲ႕ ညာဘက္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ရတယ္။

"သား...မွတ္မိတယ္မလား ဦးေက်ာ္ထြန္းတို႔သားအဖကို..."

ေခါင္းသာ ခါျပလိုက္သည္။ဟုတ္တယ္ေလ ကိုယ္မွ တကယ္မမွတ္မိဘဲ။

"စိတ္ဆိုးတာလည္း ဆိုးတာေပါ့ကြ...အခုလိုမ်ိဳး အၾကာႀကီး အိမ္ေပၚကဆင္းသြားတာဆိုေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ...အိမ္ကမိဘေတြ စိတ္ပူတာေပါ့"

"ဗ်ာ"

ဘယ္သူက စိတ္ဆိုးၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းလို႔လဲ။

"ေျသာ္...သားႀကီးေရ...တစ္ခုခုျပန္ေျပာဦးေလ"

"ဗ်ာ..."

"ကဲ...စားၾကစို႔"

"အေမ့...မီးငယ္ေရာ...မစားဘူးလား"

မီးငယ္က ဆယ္တန္းမလို႔ ေဘာ္ဒါပို႔ထားတာ။မေန႔တေန႔ကပဲ ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ဆိုၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။ေနမေကာင္းတာက ဖ်ားတာ ဘာညာ မဟုတ္။ေသြးအားက်ၿပီး မူးတတ္တာ။ခဏခဏျဖစ္တယ္ငယ္ငယ္ကတည္းက။

"စာလုပ္ေနတယ္...စာေမးပြဲနီးၿပီေလ"

အိမ္မွာ ေရာက္ေနတာကို ေအးေဆးနားပါေစလား။ေသခ်ာတယ္ စာကို အတင္းလုပ္ခိုင္းထားၾကတာေနမွာ။

"ထမင္းစားဖို႔ တစ္ခါတည္း ေခၚလိုက္ေလ..."

"စားပါ...ကိုယ့္ဟာကို"

ကိုယ့္ညီမ ေတာင္ ကိုယ့္ေနရာ ေရာက္ေနၿပီပဲ။သူလည္း ႐ုန္းထြက္ႏိုင္ခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္။ငါ့ညီမကို ငါ့လိုပဲ ေနခိုင္းၾကေတာ့မွာ။ခက္လိုက္တာ။

ဇြန္းသံ ခက္ရင္းသံ ေတြပဲ ၾကားရေတာ့တဲ့ ထမင္းဝိုင္း။ထမင္းစားေနရင္းေတာ့ စကားေျပာတာ မႀကိဳက္လို႔ ထမင္းစားရင္း စကားေျပာတဲ့ အက်င့္ေတာ့မရိွ။ဟင္းေတြကေတာ့ စံုလို႔ပါပဲ။စံုလင္ေနတဲ့ ဟင္းေတြကိုလည္း စားသာစားေနရတာ အရသာရယ္လို႔လည္း မရိွပါဘူး။ေမာင္နဲ႔ အတူစားရတဲ့ ထမင္းဝိုင္းေလာက္ေတာ့ မျပည့္စံုတာ အမွန္။

ျမန္ျမန္စားၿပီး ျမန္ျမန္ လက္စသတ္လိုက္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔ အေစာဆံုး ထမင္းဝိုင္းက ထလာတဲ့ သူက ကိုယ္ျဖစ္ေနတယ္။ၾကာၾကာမေနခ်င္ပါဘူး။စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ ရတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။

""ဧည့္ခန္းမွာ ေစာင့္ေန"

က်စ္စ္.....။ျပန္လို႔မရေသးဘူးလား။

ေျပာတဲ့ အတိုင္း ဧည့္ခန္းမွာ ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။စိတ္မပါေပမယ့္ေပါ့။

Dee~~Dee~~

"Hello ေမာင္"

"ကိုကို...ဖုန္းေခၚထားလို႔...လာႀကိဳရေတာ့မွာလား"

"အင္း...ခဏေနရင္ ထြက္ခဲ့ေတာ့"

"အင္းအင္း...ေတာ္ေနက ေရခ်ိဳးေနလို႔ မၾကားလိုက္ဘူး"

"ေအ...ခဏေနရင္ ထြက္ခဲ့ေတာ့ေနာ္"

"စိတ္ခ်..."

"အစ္ကိုစိုင္းသုတ"

ေနာက္ပါးကေခၚသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏြယ္နီမိုး။ကိုယ္က ဖုန္းေျပာေနရင္း ျခံထဲ ဆင္းလာခဲ့ တာ။

"ေျသာ္...ဟုတ္ကဲ့...ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီေနာ္ ေမာင္"

"ကြၽန္မနာမည္က ႏြယ္နီမိုးပါ...မိတ္မဆက္ရေသးဘူးထင္လို႔"

"ခုနက ထမင္းစားခန္းထဲမွာကတည္းက ေတြ႔ပါတယ္"

ကိုယ့္စကားေၾကာင့္ အမူအယာေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။တစ္ဖက္သားကို မေလးစားတာေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ အေရာတဝင္ေနေနရင္ မသင့္ေတာ္ဘူး မဟုတ္လား။

"အစ္ကို႔ သတင္းေတြၾကားပါတယ္ေနာ္..အစ္ကိုက လူဆိုးေလးပဲ...အၾကာႀကီး အိမ္ကထြက္သြားတယ္ဆို"

"ဟို ညီမတို႔က အဲ့လိုပဲ ၾကားထားတာလား"

"ဟင္...အဲ့လိုမဟုတ္ဘူးလား"

"အစ္ကို အိမိကထြက္သြားတယ္ဆိုတာ အစ္ကိုက အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တာပါ...အခုလည္း အစ္ကိုက အစ္ကို႔အမ်ိဳးသားနဲ႔ ေနေနတာပါ...အခုက အေဖ့က်န္းမာေရး အေျခအေနေၾကာင့္ အလုပ္မွာ ဝင္ေနတာပါ"

"႐ွင္...ဒါဆို သိုးသိုးသန္႔သန္႔ၾကားမိတဲ့ သတင္းက ဟုတ္ေနတာေပါ့"

"ဟုတ္ပါတယ္ အမွန္ပါပဲ..."

အေဖတို႔ အေမတို႔မ်ား ခက္ပါ့။စိတ္ဆိုးလို႔ အိမ္ကထြက္သြားတယ္ဆိုၿပီး သတင္းလႊင့္ထားတာထင္တယ္။ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။အခု ေျပာျပလိုက္ၿပီ။ဒါက ကြၽန္ေတာ့ အတြက္႐ွက္စရာမဟုတ္လို႔ေလ။

ကြၽီ

ကားရပ္သံ။ေမာင္ေတာင္ ေရာက္လာၿပီ။ျမန္လိုက္တာ။ေနာက္ဆို ကားကို ေျဖးေျဖးပဲေမာင္းဖို႔ ေျပာထားဦးမွပဲ။

"အစ္ကို႔အမ်ိဳးသား လာႀကိဳေနၿပီမို႔လို႔...ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ေနာ္..အထဲဝင္ရင္ တစ္ခါတည္း ေျပာေပးပါဦး"

အထဲျပန္ဝင္ၿပီး ႏႈတ္ေတာင္မဆက္ေတာ့ဘဲ ျပန္ခဲ့လိုက္ေတာ့ မနက္ျဖန္က်ရင္ ဘယ္လိုျသဝါဒ ေတြၾကားရဦးမလဲ မသိဘူး။ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါ႐ွင္းပဲ။အခုေတာ့ ေမာင္လာႀကိဳတဲ့ ကားေပၚ ေရာက္ေနၿပီ။

ခါးပတ္ပတ္ၿပီးေတာ့

"ရၿပီ..ေမာင္းေတာ့"

♥♥♥

9.11.21

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Unicode

"ဒီနေ့ ဒီမွာ ထမင်းစား"

"မစားတော့ဘူး အေဖ...အိမ်မှာပဲ စားလိုက်မယ်"

"ဒါကေရာ မင်းအိမ်မဟုတ်ဘူးလား"

"မဟုတ်ပါဘူး...အိမ်မှာ စောင့်နေမှာစိုးလို့ပါ"

"ဒီနေ့တော့ထားလိုက်တော့...မနက်ဖြန် အိမ်မှာ dinner စားဖို့ ကိုကျော်ထွန်းတို့ သားအဖကို ဖိတ်ထားတယ်...ငါ့ကို အရှက်မခွဲလောက်ဘူးလို့တော့ ထင်တယ်"

"ဟုတ်ကဲ့ပါ..အခုတော့ ခွင့်ပြုပါဦး"

ဒီရောက်နေတာ တစ်လနီးပါးရှိသွားပြီ။စက်ရုံနဲ့ အသွားအလာလုပ်နေပြီး အလုပ်တွေကို နားလည်သလောက်ရှိနေပြီ။အခုချိန်ထိ ဒီအိမ်မှာ ထမင်း တစ်နပ်မှ မစားသေးဘူး။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နှစ်ယောက်တည်း ရှိတာကို အတူတူမစားလို့ ဘယ်ဖြစ်မှာလဲ။အခုဆိုရင် မောင်က Taxi မောင်းနေတယ်။ဆိုတော့ နေ့လည် ထမင်စားချိန်ဆို မောင်က မရရအောင် အိမ်ပြန်ပြီး ရေချိုးထမင်းစားလုပ်တယ်။အချိန်တော့မမှန်ဘူး။နောက်ကျတဲ့ နေ့ဆိုလည်းနောက်ကျ စောတဲ့ နေ့လည်း စောပေါ့။

ဒီနေ့တော့ အေဖကပါ ထမင်းစားဖို့ ပြောနေပြီ။အရင်နေ့တွေကလည်း ပြောပေမယ့် အိမ်ပဲပြန်ပြန်နေလို့ ဒီနေ့တော့ အဖေကိုယ်တိုင်ပြောနေတာ ဖြစ်မှာ။အဖေ့အခြေအနေကတော့ စိတ်ဖိစီးမှုတေ ခံလို့မရတော့ဘူး။ခေါင်းတွေ အသည်းအသန်ကိုက်တဲ့နေ့ဆို ဆေးရုံပြေးရတယ်။တစ်ရက်တန်တန် နှစ်ရက်တန်တန် နှစ်ရက် တန်တန် နေပြီးမှ တစ်ခါ ဆေးရုံပြန်ဆင်းရတယ်။အခြေအနေက သိပ်အားရစရာ မရှိဘူးလို့ ဆရာဝန်တွေကပြောတယ်။

အေဖ့ကို စိတ်ဖိစီးမှုတွေ ဘာတွေမဖြစ်စေချင်လို့ အခုနောက်ပိုင်းတော့ အဖေ့ရဲ့ မန်နေဂျာလည်း ဖြစ် တူ တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်တဲ့ ကိုစစ်နိုင် က သင်ပေးနေတယ်။ကိုစစ်နိုင်ဆိုတာ ရိုးရိုးအေးအေးနဲ့ အလုပ်ကြိုးစားတဲ့ အဖေ့ရဲ့ တူအရင်း။ကိုယ့် အစ်ကိုဝမ်းကွဲ။အလုပ်မှာလည်း စိတ်ချရမယ့်သူမျိုး။

"အယ်...မောင့်..စောင့်နေတာလား"

"အင်း...လမ်းကြုံတာနှင့် စောင့်နေတာ"

"ကြာပြီလား ဖုန်းဆက်လိုက်တာ မဟုတ္ဘူး"

"မကြာသေးပါဘူးဗျာ..."

ခြံပြင်ကိုထွက်ခဲ့တော့ ခြံရှေ့လည်းမဟုတ်ဘဲ ဘေးခြံနဲ့ ကြားထဲမှာ ရပ်စောင့်နေတဲ့ မောင်။အဲ့လိုပဲ ယောက္ခမတွေနဲ့ သားမက်ရဲ့ ဆက်ဆံရေးကတော့။

"ကဲ မောင်းတော့..."

"ok"

တရွေ့ရွေ့မောင်းလာတဲ့ ကားလေးက မျှော်နေတဲ့ အိမ်လေးဆီသို့။

♥♥♥

"ကိုကို့... အမေတို့က မနက်ဖြန် မနက်ဆိုရောက်မယ်ထင်တယ်"

"ဟုတ္လား...ကားဂိတ်ကိုသွားကြိုရမှာလား...ငါလိုက်ခဲ့ရဦးမလား"

"ရတယ္ကိုကို မလိုက်ခဲ့နဲ့...ကိုကို့အိမ်သာသွား...ညနေပိုင်းတော့ စောစောပြန်ခဲ့လို့ရရင် စောစောပြန်ခဲ့လေနော်"

ညစာ ထမင်းစားပြီးလို့ ထမင်းပန်းကန်လေး နှစ်ချပ်နဲ့ ဟင်းခွက်လေး နှစ်ခွက်ကို ဆေးနေရင်းနဲ့ ပြောနေကြတာ။နေ့တိုင်းအိမ်မှာတွေ့နေရတာပဲလို့တော့ မပြောကြနဲ့။မနက်ဆို မောင်က စောစောထွက်လေ ကောင်းလေမို့ စောစောထွက်ထွက်နေရတာ။နေ့လည်ပိုင်း တစ်နာရီလောက်တော့ အိမ်ပြန်ရင်း ခဏေတာ့ တွေ့ရသေးတယ်။ပြီးကျ ညေန ကိုယ္က စောစောပြန်တယ်ဆိုရင်တောင် မောင်က အချိန်မှန်တာ မဟုတ်ဘူး။အဲ့တော့ ညဘက်ပဲ အေးအေးဆေးဆေး တွေ့ရတာ။ဒါတောင် တစ်အိမ်တည်းမို့လို့။

"ဟို...မောင့်"

"ဟင်..ဘာလဲ ပြောလေ"

"ဟိုလေ...မနက်ဖြန်ကျရင်..."

"အင်း..."

"မနက်ဖြန်ကျရင် အေဖက ဧည့်သည်တွေ dinner စားဖို့ ဖိတ္ထားတာ အဲ့ဒါ...အဲ့မွာ ငါ့ကိုရော ရှိနေစေချင်တာတဲ့"

"သြော်....ရတယ်လေ...နေခဲ့ပါ..ရတယ်"

"ရလို့လား...မောင်က ငါ့ကို စောစောပြန်ခဲ့စေချင်တာ မဟုတ္ဘူးလား"

ခုနကပဲ စောစောပြန်ခဲ့လို့ ပြောနေသေးတာကို။စိတ်ခုသွားတာတော့ မဟုတ်ဘူးမလား။တစ်ရက်တစ်လေလေးတောင် အချိန်မပေးနိုင်ဘူးဆိုပြီး။

"ရပါတယ္ဗ်...မနက်ဖြန်မရတော့လည်း နောက်နေ့ပေါ့...အမေတို့ကလည်း ချက်ချင်းပြန်မှာမှမဟုတ်တာ"

"အင်းပါ...ငါတောင်းပန်တယ်နော် သိလား"

"အင်...ကိုကိုက ဘာတွေပြောနေတာလဲ...မလိုပါဘူးဆို စိတ်ထဲမထားနဲ့ ဟုတ်ပြီလား"

"အင်"

မနက်ဖြန် dinner ကငြင်းလိုက်လို့ရပေမယ့် ရှောင်ရှောင်ထွက်နေတာ သုံးလေးခါရှိပြီဆိုတော့ မကောင်းတတ်တော့လို့ လက်ခံမှ ဖြစ်မှာ။ဦးကျော်ထွန်းဆိုတာ အရင် မောင်နဲ့ လက်မထပ်ခင်က ကိုယ်နဲ့ ပေးစားဖို့ သူ့သမီးနဲ့တောင် စီစဉ်ထားကြတာ။အခုလိုမျိုး တွေ့ပေးနေတာလား အလုပ်ကိစ္စကြောင့်လားမသိတာက ခက်နေတာ။ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိတွေ့ပေးနေတာဆိုရင်တော့ အားမနာတမ်း ငြင်းလိုက်မှာ။အခုတစ်ခါ အစမ်းတော့ ဆုံကြည့်လိုက်ကြတာပေါ့။

♥♥♥

အမျိုးအစားစုံလင်လှတဲ့ ဟင်းအမယ်တွေက စားပွဲပေါ်မှာ အဆင်သင့်ဖြစ်လို့နေပြီ။ဖိတ်ထားတဲ့ ဧည့်သည်တွေကတော့ မလာသေး။ညနေ စောစောကတည်းကမီးဖိုထဲဝင်ပြီး ကူချက်နေလိုက်တယ်။ဘာမှတော့ မပြောကြဘူး။အကြည့်တွေနဲ့တော့ သတိပေးနေကြသယောင်။အဲ့မှာကို စလွဲနေတာ အဖေနဲ့ အမေနဲ့က။

အိမ်ရှေ့ခန်းက အခြေအနေအသာလေးကြည့်ပြီး ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး မောင့်ဆီဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။မကိုင်ဘူး။မအားလို့နေမှာပေါ့။ဒီနေ့ မောင့်အမေတွေရော ရောက်မှာဆိုတော့။

"သြော်...ရောက်လာကြပြီ...လာ လာ လာ မျှော်နေတာ"

"ကားတွေပိတ်နေလို့ နောက်ကျသွားတယ်ဗျာ.. sorry ပါ"

"လာ လာ အားလုံး အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ"

စကားပြောသံတွေက တရွေ့ရွေ့နဲ့ ထမင်းစားခန်းဆီသို့။

ထမင်းဝိုင်းမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တော့ ထိပ်ဆုံးမှာက အဖေ။အဖေ့ရဲ့ဘေးမှာက ဦးကျော်ထွန်း၊ဦးကျော်ထွန်းရဲ့ ဘယ်ဘက်မှာကတော့ သူ့သမီးဖြစ်သူ နွယ်နီမိုး ၊အေမကေတာ့ အဖေ့ရဲ့ ဘေးမှာ အမေ့ရဲ့ ညာဘက်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရတယ်။

"သား...မှတ်မိတယ်မလား ဦးကျော်ထွန်းတို့သားအဖကို..."

ခေါင်းသာ ခါပြလိုက်သည်။ဟုတ်တယ်လေ ကိုယ်မှ တကယ်မမှတ်မိဘဲ။

"စိတ်ဆိုးတာလည်း ဆိုးတာပေါ့ကွ...အခုလိုမျိုး အကြာကြီး အိမ်ပေါ်ကဆင်းသွားတာဆိုတော့ ဘယ်ကောင်းပါ့မလဲ...အိမ္ကမိဘေတြ စိတ်ပူတာပေါ့"

"ဗ်ာ"

ဘယ္သူက စိတ်ဆိုးပြီး အိမ်ပေါ်က ဆင်းလို့လဲ။

"သြော်...သားကြီးရေ...တစ်ခုခုပြန်ပြောဦးလေ"

"ဗ်ာ..."

"ကဲ...စားကြစို့"

"အေမ့...မီးငယ်ရော...မစားဘူးလား"

မီးငယ္က ဆယ်တန်းမလို့ ဘော်ဒါပို့ထားတာ။မနေ့တနေ့ကပဲ နေမကောင်းဖြစ်လို့ဆိုပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တယ်။နေမကောင်းတာက ဖ်ားတာ ဘာညာ မဟုတ်။သွေးအားကျပြီး မူးတတ်တာ။ခဏခဏဖြစ်တယ်ငယ်ငယ်ကတည်းက။

"စာလုပ်နေတယ်...စာမေးပွဲနီးပြီလေ"

အိမ်မှာ ရောက်နေတာကို အေးဆေးနားပါစေလား။သေချာတယ် စာကို အတင်းလုပ်ခိုင်းထားကြတာနေမှာ။

"ထမင်းစားဖို့ တစ်ခါတည်း ခေါ်လိုက်လေ..."

"စားပါ...ကိုယ့်ဟာကို"

ကိုယ့်ညီမ တောင် ကိုယ့်နေရာ ရောက်နေပြီပဲ။သူလည်း ရုန်းထွက်နိုင်ခဲ့ရင် သိပ်ကောင်းမယ်။ငါ့ညီမကို ငါ့လိုပဲ နေခိုင်းကြတော့မှာ။ခက်လိုက်တာ။

ဇွန်းသံ ခက်ရင်းသံ တွေပဲ ကြားရတော့တဲ့ ထမင်းဝိုင်း။ထမင်းစားနေရင်းတော့ စကားပြောတာ မကြိုက်လို့ ထမင်းစားရင်း စကားပြောတဲ့ အကျင့်တော့မရှိ။ဟင်းတွေကတော့ စုံလို့ပါပဲ။စုံလင်နေတဲ့ ဟင်းတွေကိုလည်း စားသာစားနေရတာ အရသာရယ်လို့လည်း မရှိပါဘူး။မောင်နဲ့ အတူစားရတဲ့ ထမင်းဝိုင်းလောက်တော့ မပြည့်စုံတာ အမှန်။

မြန်မြန်စားပြီး မြန်မြန် လက်စသတ်လိုက်တဲ့ အတွက်ကြောင့်မို့လို့ အစောဆုံး ထမင်းဝိုင်းက ထလာတဲ့ သူက ကိုယ်ဖြစ်နေတယ်။ကြာကြာမနေချင်ပါဘူး။စိတ်ကျဉ်းကျပ် ရတာပဲ အဖတ်တင်တယ်။

""ဧည့်ခန်းမှာ စောင့်နေ"

ကျစ်စ်.....။ပြန်လို့မရသေးဘူးလား။

ပြောတဲ့ အတိုင်း ဧည့်ခန်းမှာ စောင့်နေလိုက်ပါတယ်။စိတ်မပါပေမယ့်ပေါ့။

Dee~~Dee~~

"Hello မောင်"

"ကိုကို...ဖုန်းခေါ်ထားလို့...လာကြိုရတော့မှာလား"

"အင်း...ခဏနေရင် ထွက်ခဲ့တော့"

"အင်းအင်း...တော်နေက ရေချိုးနေလို့ မကြားလိုက်ဘူး"

"အေ...ခဏနေရင် ထွက်ခဲ့တော့နော်"

"စိတ္ခ်..."

"အစ်ကိုစိုင်းသုတ"

နောက်ပါးကခေါ်သံကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ နွယ်နီမိုး။ကိုယ်က ဖုန်းပြောနေရင်း ခြံထဲ ဆင်းလာခဲ့ တာ။

"သြော်...ဟုတ်ကဲ့...ဖုန်းချလိုက်ပြီနော် မောင်"

"ကျွန်မနာမည်က နွယ်နီမိုးပါ...မိတ်မဆက်ရသေးဘူးထင်လို့"

"ခုနက ထမင်းစားခန်းထဲမှာကတည်းက တွေ့ပါတယ်"

ကိုယ့်စကားကြောင့် အမူအယာတော့ တစ်မျိုးဖြစ်သွားတယ်။တစ်ဖက်သားကို မလေးစားတာတော့ မဟုတ်ပေမယ့် အရောတဝင်နေနေရင် မသင့်တော်ဘူး မဟုတ္လား။

"အစ်ကို့ သတင်းတွေကြားပါတယ်နော်..အစ္ကိုက လူဆိုးလေးပဲ...အကြာကြီး အိမ္ကထြက္သြားတယ္ဆို"

"ဟို ညီမတို့က အဲ့လိုပဲ ကြားထားတာလား"

"ဟင်...အဲ့လိုမဟုတ္ဘူးလား"

"အစ္ကို အိမိကထြက္သြားတယ္ဆိုတာ အစ္ကိုက အိမ်ထောင်ပြုလိုက်တာပါ...အခုလည်း အစ္ကိုက အစ်ကို့အမျိုးသားနဲ့ နေနေတာပါ...အခုက အဖေ့ကျန်းမာရေး အခြေအနေကြောင့် အလုပ်မှာ ဝင်နေတာပါ"

"ရှင်...ဒါဆို သိုးသိုးသန့်သန့်ကြားမိတဲ့ သတင်းက ဟုတ်နေတာပေါ့"

"ဟုတ်ပါတယ် အမှန်ပါပဲ..."

အဖေတို့ အမေတို့များ ခက်ပါ့။စိတ်ဆိုးလို့ အိမ်ကထွက်သွားတယ်ဆိုပြီး သတင်းလွှင့်ထားတာထင်တယ်။ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။အခု ပြောပြလိုက်ပြီ။ဒါက ကျွန်တော့ အတွက်ရှက်စရာမဟုတ်လို့လေ။

ကျွီ

ကားရပ်သံ။မောင်တောင် ရောက်လာပြီ။မြန်လိုက်တာ။နောက်ဆို ကားကို ဖြေးဖြေးပဲမောင်းဖို့ ပြောထားဦးမှပဲ။

"အစ်ကို့အမျိုးသား လာကြိုနေပြီမို့လို့...နှုတ်ဆက်ပါတယ်နော်..အထဲဝင်ရင် တစ်ခါတည်း ပြောပေးပါဦး"

အထဲပြန်ဝင်ပြီး နှုတ်တောင်မဆက်တော့ဘဲ ပြန်ခဲ့လိုက်တော့ မနက်ဖြန်ကျရင် ဘယ်လိုသြဝါဒ တွေကြားရဦးမလဲ မသိဘူး။နောင်ခါလာ နောင်ခါရှင်းပဲ။အခုတော့ မောင်လာကြိုတဲ့ ကားပေါ် ရောက်နေပြီ။

ခါးပတ်ပတ်ပြီးတော့

"ရပြီ..မောင်းတော့"

♥♥♥

9.11.21