《ကြၽန္ေတာ့ေယာက္်ား ေရႊညာသား (Completed) ကျွန်တော့ယောက်ျား ရွှေညာသား (Completed)》31 ( Z + U )
Advertisement
Zawgyi
"ကိုကို႔..."
အနားမွာရိွေနတဲ့ သံုးေယာက္လံုး အံ့အားသင့္သြားဖို႔လံုေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းတရားမွာေတာ့
"အင့္...ကြၽန္ေတာ္..ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔.. အင့္"
ေဒၚေကသီႏြယ္ ေ႐ွ႕မွာ ေျမျပင္ေပၚဒူးေထာက္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီလိုက္တဲ့ ကိုကို။႐ိုွက္သံေတြေတာင္ထြက္ေအာင္ ငိုေနၿပီ။မ်က္ရည္ေတြက က်လာေနတုန္း။နဖူးနဲ႔ လက္အုပ္ခ်ီထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ရဲ႕ လက္မေတြနဲ႔ ထိထားၿပီး ေတာင္းပန္ေနတဲ့ကိုုိုကုိ။
"သား!"
"ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...အင့္...ကြၽန္ေတာ္ျပန္မလုိက္ႏိုင္ဘူး..အီး..ဟီး"
"ကိုကုိ႔..."
ကိုကို႔ကို သားမိုက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္မိၿပီလား။က်ဥ္းထဲကပ္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ ကိုကို႔ကို အတင္း ဆြဲထားမိသလိုျဖစ္သြားတာလား။အခုလိုျဖစ္ေနတဲ့ ကိုိကု႔ိပံုစံကို မၾကည့္ခ်င္ဘူး။မၾကည့္ႏိုင္ဘူး။ျပန္ထည့္လိုက္ရမွာလား။ဒါလံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥ။ကိုကိုကေရာ ျပန္လိုက္ခ်င္ရဲ႕သားနဲ႔.... ။
"ကိုကိုၾကည့္ဦး...ကြၽန္ေတာ္ကိုၾကည့္"
လက္ႏွစ္ဖက္ကို အတင္းဖယ္ခ်ၿပီး မ်က္ႏွာကို ေမာ့ေစရတယ္။မ်က္ရည္က်ရတာေတြ မ်ားေနၿပီ။
"ကိုကို...ျပန္လိုက္သြားခ်င္လား"
ေျဖလိုက္စမ္းပါ။မလိုက္သြားခ်င္ဘူးလို႔။ကိုကို ေျဖစမ္းပါ။
"ငါ...ငါ.."
"ကိုကို လိုက္ခ်င္တာလား"
"မင္း မလိုတာကိုလည္း ငါမလုပ္ခ်င္ဘူး...အင့္"
အခုထိ ဒူးေထာက္လ်က္သား ကိုိကု႔ိကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆြဲဖက္လိုက္မိတယ္။ကိုကိုမသိတာလား။ကိုကို႔အိမ္ျပန္ေရာက္သြားရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ ဆိုတာ။
နားလည္ပါတယ္ ကိုကိုရဲ႕။ကို႔ကို႔မိဘမို႔လို႔ ကိုကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ သိတယ္။ဒါေပမယ့့္ ဒါေပမယ့္ေလ ကိုကိုရဲ႕။ကြၽန္ေတာ္လည္း ကုိကို႔ကို ကိုကို႔မိဘေတြထက္မေလ်ာ့ေအာက္ ခ်စ္တယ္ေလ။ေဝးရမွာစိုးလို႔ ထည့္မေပးလိုက္ခ်င္တာ ကြၽန္ေတာ့ အတၱပါ။တစ္ထစ္ေလ်ွာ့ေပးလိုက္လို႔ တစ္သက္လံုးေဝးသြားရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ပထမတစ္ခါ သူတို႔ေလာင္းရိပ္ေအာက္က ဆြဲထုတ္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည္ျဖဴမေပးႏိုင္တာက ျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥ။
"ကြၽန္ေတာ္လည္း ထည့္မေပးလိုက္ႏိုင္ဘူးဗ်..."
ပုခံုးသားေပၚ စိုစြတ္ေနတာေတြက ကိုကုိ႔မ်က္ရည္ေတြ။
"စဥ္းစားပါဦး ငါ့သားရယ္...သားအေဖရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာေတာင္ ငါ့သားက အေဖနားမွာမေနခ်င္ဘူးလား..ဟင္"
အလကား။အလကားေတြ။အတူရိွေနၾကခ်ိန္တုန္းကေရာ သားတစ္ေယာက္ဆိုတာထက္ သူတို႔ ဂုဏ္သိကၡာ အတြက္ပဲ အေကာင္းဆံုး ဂုဏ္အရိွဆံုး ဆိုတာေတြပဲ မလုပ္ခ်င္ခ်င္ လုပ္ခ်င္ခ်င္ လုပ္ခိုင္းခ်င္ၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား။သားတစ္ေယာက္ဆိုတာထက္ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို သေဘာထားၾကတယ္ဆိုတာ ေဘးကၾကည့္တဲ့သူေတာင္သိတယ္။
အခုလည္း ၾကည့္။သူတို႔ေနာက္ပါေစခ်င္လို႔ မျငင္းႏို္င္ေအာင္လုပ္ေနၾကတာ။သူတို႔ဆီေရာက္သြားၿပီးရင္ သူတို႔သေဘာ လုပ္ၾကမွာ။
အေဖ။အေဖတစ္ေယာက္ ဒီေလာက္ုျဖစ္ေနခ်ိန္မွာေတာင္ ကိုယ့္ပေယာဂေၾကာင့္ သြားမေတြ႔ႏိုင္ဘဲ ကိုကိုက ေနာင္တေတြနဲ႔ က်န္ေနခဲ့ရင္ေရာ။ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ။သားမိုက္ တစ္ေယာက္လို႔ အမ်ားကျမင္သြားေအာင္ ဘယ္လိုအင္အားေတြနဲ႔ေရာ လုပ္ရမွာလဲ။
အား.....။အခုမွေလ။အခုမွ ေပ်ာ္ရမယ့္အခ်ိန္ေလ။ဒီအခ်ိန္မွာမွ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ႀကီးကို ေတြ႔ေပးရသလား။
"စဥ္းစားေနာ္ သား...အေဖဆိုတာ အစားထိုးလို႔ရတဲ့ သူမဟုတ္ဘူး...သားအေဖကလည္း သားကို သတိရေနတာပါကြယ္"
"ခနေလာက္ တိတ္တိတ္ေလး ေနေပးလို႔မရဘူးလား"
ေတြေဝေစမယ့္စကားေတြကို နားေယာင္ေအာင္ ေျပာေနတဲ့သူ။မိဘေတြျဖစ္ၿပီး ေလ်ွာ့မေပးႏိုင္တဲ့သူေတြ။
"ကိုကိုသိလား...ကိုကို႔အိမ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ခါးခါးသီးသီးျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ"
ေခါင္းညိတ္ျပလာတဲ့ ကိုကို။
"ကိုကိုလိုက္သြားရင္ သူတို႔ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတာ ကိုကိုစဥ္းစားမိလား"
ေခါင္းညိတ္ျပျပန္ၿပီ။သိရဲ႕သားနဲ႔မ်ားကိုကိုရာ။
တစ္ဖက္က အေဖ။တစ္ဖက္က အိမ္ေထာင္ဖက္။
အေဖတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္နဲ႔ သက္ဆိုင္ေနတာမို႔လို႔ ကိုကိုဒီလို ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။လႊတ္ေပးလိုက္ရေတာ့မွာလား။
"ကိုကို လိုက္သြားပါ..."
"ဟမ္..."
"ဟုတ္တယ္ ကုိကုိရဲ႕...လိုက္သြားလိုက္ေနာ္...ကိုကိုလည္း ကိုကို႔မိဘေတြဆီ ျပန္ခ်င္ေနတယ္မလား"
နာတယ္ ကိုကိုရဲ႕။နာတယ္။ဟန္လုပ္ျပံဳးၿပီး ေျပာေနရေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပူေလာင္ ေနလဲဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အသိဆံုး။
"ဟင့္အင္း...ငါမေရြးႏိုင္ေတာ့ဘူး...ငါမဆံုးျဖတ္တတ္ေတာ့ဘူး ေမာင္ရဲ႕"
"ဒီလိုလုပ္ေလ ကိုကိုရဲ႕...ကြၽန္ေတာ္လည္း လိုက္ခဲ့မယ္...ဟိုမွာ ကြၽန္ေတာ္က အိမ္ငွါးေနလိုက္မယ္ေလ ကိုကို အားတဲ့ အခ်ိန္ဆို ကြၽန္ေတာ္ဆီလာလည္ေလ...ေနာ္"
မလုပ္ခ်င္ဘူး။မေနခ်င္ဘူး အဲ့လိုမ်ိဳးေတြ။ဒါေပမယ့္ ကိုကို႔ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဒါမ်ိဳးသားပါလားဆိုၿပီး အေျပာမခံရဖို႔အတြက္ ၊ ကိုကို႔မွာ ေနာင္တေတြနဲ႔ မက်န္ခဲ့ေစဖို႔အတြက္ ဆိုရင္ ဒီလမ္းကို ေရြးခ်ယ္မွ ျဖစ္မွာေလ။ကိုယ္ကေရာ။ကိုယ္က သူနဲ႔ အနီးဆံုးမွာေနေပးၿပီး ႀကိဳးစားရမွာေပါ့။အရင္လို ျပန္ေနရေအာင္ေလ။အဆက္အသြယ္မျပတ္ရိွေနေတာ့ သူတို႔လုပ္ခ်င္သလိုေတာ့ လုပ္လို႔ရမယ္ မထင္ဘူး။
"ေနာ္..ကိုကိုလိုက္သြားလိုက္..ကိုကို႔အေဖနားမွာ ေနေပးလိုက္..."
"မင္းကေရာ...."
"ေျပာၿပီးၿပီေလဗ်ာ..ကြၽန္ေတာ္ေရာ လိုက္ခဲ့ၿပီး အိမ္ငွါးျဖစ္ျဖစ္ ေနမွာလို႔ ေယာက္်ားေလးပဲဗ်ာ ေထာင္က်က် ျပားက်က် ေနႏိုင္ပါတယ္"
"ဟင့္အင္း...ငါ"
"လုပ္လိုက္ပါ...အျဖစ္သင့္ဆံုး လမ္းကို ေရြးလိုက္တာမို႔လို႔..."
လိုက္သြားရမွာလား။ေမာင္ ေျပာသလို ေမာင္နဲ႔ ငါနဲ႔ကို မရမက ခြဲလိုက္ရင္ေရာ။ေမာင္နဲ႔ ခြဲပစ္ရင္ ငါေသေလာက္တယ္ ေမာင္ရဲ႕။
အေဖ....။ငယ္ငယ္ကတည္းက ေကြၽးေမြး လာတဲ့ အေဖ။ကိုယ့္ကို ဒီအရြယ္ေရာက္ေအာင္ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾကေနႏိုင္ေအာင္ ထားေပးခဲ့တဲ့ အေဖ။အေဖဆိုတာနဲ႔ တင္ ပစ္မထားဖို႔ လံုေလာက္ေနသားပဲ။အေဖတို႔ အတၱႀကီးတာေၾကာင့္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔လည္း လွည့္မၾကည့္ဘဲေနႏိုင္ဖို႔က မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
အခုေတာ့ ေမာင္က ငါ့ေၾကာင့္ အခက္ေတြ႔ေနရၿပီ။မိသားစုကို မျပတ္သားတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ေမာင္က ေနရခက္ေနရၿပီ။
"လိုက္သြားလိုက္ပါ...ကြၽန္ေတာ္က ညေန ရတဲ့ကားနဲ႔ လိုက္ခဲ့မယ္...မရရင္ မနက္ျဖန္က်လိုက္ခဲ့မယ္...ေနာ္..ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မခြဲႏိုင္ေအာင္ ေနၾကတာေပါ့.."
Advertisement
"ေမာင့္...."
"စိတ္ခ်ပါ ကိုကိုရဲ႕...ေနာ္ တကယ္လိုက္ခဲ့မွာ...ကိုကိုနဲ႔ မခြဲႏိုင္တာ ကိုကိုလည္း သိတာပဲ"
"အင္းပါ...အေမ.. သူ႔ကို ကားနဲ႔ တစ္ခါတည္း ေခၚခဲ့ေပးပါ...မေခၚရင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူနဲ႔မွ အတူလာမွာ"
"ေခၚမွာပါ...အဲ့ေလာက္သေဘာထားဆိုးတဲ့သူေတ မဟုတ္ပါဘူး...သေဘာမတူႏိုင္တာကေတာ့ မတူႏိုင္တာေပါ့"
"အေမ.."
အေမဟာေလ။အခုခ်ိန္ထိကို ဒီစကားေတြကေျပာတုန္း။
"ေမာင္ လိုက္ခဲ့လိုက္ေနာ္...မျငင္းပါနဲ႔ေမာင္ရယ္...ေနာ္"
ျငင္းေတာ့မယ့္ အရိပ္အေယာင္ျပေနတဲ့ ေမာင့္ကို ေ႐ွ႕ကႀကိဳၿပိီးေျပာရတယ္။ေမာင့္ကို မယံုၾကည္တာမဟုတ္ေပမယ့္ တစ္ခါတည္းပါမွ စိတ္ခ်ႏိုင္မွာမို႔လို႔ပါ။
"အင္းပါ ....ေစာင့္ေပးေစခ်င္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ့မိဘေတြကို သြားေျပာရဦးမွာမို႔ိလု႔္ိ"
"လာ...လိုက္ခဲ့ကိုကို..."
ေနာက္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ လူေတြ ဘယ္လိုက်န္ခဲ့မယ္မသိဘူး။ကိုကို႔ကို ေခၚၿပီး ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အေမတို႔ အိမ္ကို ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။
♥♥♥
"ငါ့သားေလး ႏွစ္ေယာက္... သြားေလရာ လာေလရာ ခလုတ္မထိ ဆူးမညိပါေစနဲ႔ကြယ္..."
"သြားခါနီး လာခါနီး စိတ္မေကာင္းေအာင္ လုပ္မေနနဲ႔...သားမက္ကေလးက အေဖ့ကို ေသခ်ာျပဳစု...သားကလည္း အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစနဲ႔...ႏွစ္ေယာက္အတူသြားၿပီး ႏွစ္ေယာက္အတူျပန္ခဲ့ၾက"
"ဟုတ္ကဲ့..."
အေမကေတာ့ မ်က္ရည္ေလး စမ္းတမ္းစမ္းတမ္းျဖစ္ေန႐ွာတယ္။အခုလည္း ႐ုတ္တရက္ႀကီး ျဖစ္သြားတာ။
"သားတို႔ ဂ႐ုစိုက္ေနာ္...သား...သားႀကီး တို႔ အိမ္မွာမေနဘူးဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံတို႔ ဘာတို႔လိုရင္ အခ်ိန္မေရြးေျပာေနာ္...သားႀကီးေရာ အေဖ့ကို ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ပါကြယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အေမ...ျပင္းစရာရိွတာ ျပင္ရဦးမယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သြားေတာ့မယ္"
"ေအးေအး ေကာင္းေကာင္းသြားၾကေနာ္.."
"ငါ့သား...ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူကို ဘယ္လိုေၾကာင့္နဲ႔မွ လက္မလႊတ္ေပးရဘူး...ဒါမွ ေယာက္်ားေကာင္း...လိုအပ္ရင္ အေဖတို႔ကိုေျပာ..."
"ဟုတ္ကဲ့ပါ... ဒါဆို သြားၿပီ"
စိတ္ခ်ပါ အေဖ။
♥♥♥
8.11.21
ဖတ္ရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား။
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
Unicode
"ကိုကို့..."
အနားမှာရှိနေတဲ့ သုံးယောက်လုံး အံ့အားသင့်သွားဖို့လုံလောက်တဲ့ အကြောင်းတရားမှာတော့
"အင့်...ကျွန်တော်..ကျွန်တော့်ကိုခွင့်မလွှတ်ပါနဲ့.. အင့်"
ဒေါ်ကေသီနွယ် ရှေ့မှာ မြေပြင်ပေါ်ဒူးထောက်ပြီး လက်အုပ်ချီလိုက်တဲ့ ကိုကို။ရိုှက်သံတွေတောင်ထွက်အောင် ငိုနေပြီ။မျက်ရည်တွေက ကျလာနေတုန်း။နဖူးနဲ့ လက်အုပ်ချီထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ရဲ့ လက်မတွေနဲ့ ထိထားပြီး တောင်းပန်နေတဲ့ကိိုကို။
"သား!"
"ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်...အင့်...ကျွန်တော်ပြန်မလိုက်နိုင်ဘူး..အီး..ဟီး"
"ကိုကို့..."
ကိုကို့ကို သားမိုက်ဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်မိပြီလား။ကျဉ်းထဲကပ်ထဲ ရောက်နေတဲ့ ကိုကို့ကို အတင်း ဆွဲထားမိသလိုဖြစ်သွားတာလား။အခုလိုဖြစ်နေတဲ့ ကိိုကု့ိပုံစံကို မကြည့်ချင်ဘူး။မကြည့်နိုင်ဘူး။ပြန်ထည့်လိုက်ရမှာလား။ဒါလုံးဝ မဖြစ်နိုင်တဲ့ ကိစ္စ။ကိုကိုကရော ပြန်လိုက်ချင်ရဲ့သားနဲ့.... ။
"ကိုကိုကြည့်ဦး...ကျွန်တော်ကိုကြည့်"
လက်နှစ်ဖက်ကို အတင်းဖယ်ချပြီး မျက်နှာကို မော့စေရတယ်။မျက်ရည်ကျရတာတွေ များနေပြီ။
"ကိုကို...ပြန်လိုက်သွားချင်လား"
ဖြေလိုက်စမ်းပါ။မလိုက်သွားချင်ဘူးလို့။ကိုကို ဖြေစမ်းပါ။
"ငါ...ငါ.."
"ကိုကို လိုက်ချင်တာလား"
"မင်း မလိုတာကိုလည်း ငါမလုပ်ချင်ဘူး...အင့်"
အခုထိ ဒူးထောက်လျက်သား ကိိုကု့ိကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆွဲဖက်လိုက်မိတယ်။ကိုကိုမသိတာလား။ကိုကို့အိမ်ပြန်ရောက်သွားရင် ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ဘယ်လိုဖြစ်သွားမလဲ ဆိုတာ။
နားလည်ပါတယ် ကိုကိုရဲ့။ကို့ကို့မိဘမို့လို့ ကိုကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ သိတယ်။ဒါပေမယ့့် ဒါပေမယ့်လေ ကိုကိုရဲ့။ကျွန်တော်လည်း ကိုကို့ကို ကိုကို့မိဘတွေထက်မလျော့အောက် ချစ်တယ်လေ။ဝေးရမှာစိုးလို့ ထည့်မပေးလိုက်ချင်တာ ကျွန်တော့ အတ္တပါ။တစ်ထစ်လျှော့ပေးလိုက်လို့ တစ်သက်လုံးဝေးသွားရမယ်ဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ပထမတစ်ခါ သူတို့လောင်းရိပ်အောက်က ဆွဲထုတ်ခဲ့တဲ့ ကျွန်တော့်ကို ကြည်ဖြူမပေးနိုင်တာက ဖြစ်သင့်တဲ့ ကိစ္စ။
"ကျွန်တော်လည်း ထည့်မပေးလိုက်နိုင်ဘူးဗျ..."
ပုခုံးသားပေါ် စိုစွတ်နေတာတွေက ကိုကို့မျက်ရည်တွေ။
"စဉ်းစားပါဦး ငါ့သားရယ်...သားအဖေရဲ့ နောက်ဆုံးအချိန်မှာတောင် ငါ့သားက အဖေနားမှာမနေချင်ဘူးလား..ဟင်"
အလကား။အလကားတွေ။အတူရှိနေကြချိန်တုန်းကရော သားတစ်ယောက်ဆိုတာထက် သူတို့ ဂုဏ်သိက္ခာ အတွက်ပဲ အကောင်းဆုံး ဂုဏ်အရှိဆုံး ဆိုတာတွေပဲ မလုပ်ချင်ချင် လုပ်ချင်ချင် လုပ်ခိုင်းချင်ကြတာ မဟုတ်ဘူးလား။သားတစ်ယောက်ဆိုတာထက် စက်ရုပ်တစ်ရုပ်လို သဘောထားကြတယ်ဆိုတာ ဘေးကကြည့်တဲ့သူတောင်သိတယ်။
အခုလည်း ကြည့်။သူတို့နောက်ပါစေချင်လို့ မငြင်းနို်င်အောင်လုပ်နေကြတာ။သူတို့ဆီရောက်သွားပြီးရင် သူတို့သဘော လုပ်ကြမှာ။
အဖေ။အဖေတစ်ယောက် ဒီလောက်ုဖြစ်နေချိန်မှာတောင် ကိုယ့်ပယောဂကြောင့် သွားမတွေ့နိုင်ဘဲ ကိုကိုက နောင်တတွေနဲ့ ကျန်နေခဲ့ရင်ရော။ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ။သားမိုက် တစ်ယောက်လို့ အများကမြင်သွားအောင် ဘယ်လိုအင်အားတွေနဲ့ရော လုပ်ရမှာလဲ။
အား.....။အခုမွေလ။အခုမွ ပျော်ရမယ့်အချိန်လေ။ဒီအချိန်မှာမှ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ကြီးကို တွေ့ပေးရသလား။
"စဉ်းစားနော် သား...အေဖဆိုတာ အစားထိုးလို့ရတဲ့ သူမဟုတ္ဘူး...သားအဖေကလည်း သားကို သတိရနေတာပါကွယ်"
"ခနလောက် တိတ်တိတ်လေး နေပေးလို့မရဘူးလား"
တွေဝေစေမယ့်စကားတွေကို နားယောင်အောင် ပြောနေတဲ့သူ။မိဘတွေဖြစ်ပြီး လျှော့မပေးနိုင်တဲ့သူတွေ။
"ကိုကိုသိလား...ကိုကို့အိမ်က ကျွန်တော့်ကို ခါးခါးသီးသီးဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ"
ခေါင်းညိတ်ပြလာတဲ့ ကိုကို။
"ကိုကိုလိုက်သွားရင် သူတို့ဘယ်လိုလုပ်မလဲဆိုတာ ကိုကိုစဉ်းစားမိလား"
ခေါင်းညိတ်ပြပြန်ပြီ။သိရဲ့သားနဲ့များကိုကိုရာ။
တစ္ဖက္က အေဖ။တစ္ဖက္က အိမ်ထောင်ဖက်။
အဖေတစ်ယောက်ရဲ့ နောက်ဆုံးအချိန်နဲ့ သက်ဆိုင်နေတာမို့လို့ ကိုကိုဒီလို ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သိပါတယ်။လွှတ်ပေးလိုက်ရတော့မှာလား။
"ကိုကို လိုက္သြားပါ..."
"ဟမ်..."
"ဟုတ်တယ် ကိုကိုရဲ့...လိုက်သွားလိုက်နော်...ကိုကိုလည်း ကိုကို့မိဘတွေဆီ ပြန်ချင်နေတယ်မလား"
နာတယ် ကိုကိုရဲ့။နာတယ်။ဟန်လုပ်ပြုံးပြီး ပြောနေရပေမယ့် ဘယ်လောက်တောင် ပူလောင် နေလဲဆိုတာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်အသိဆုံး။
"ဟင့်အင်း...ငါမရွေးနိုင်တော့ဘူး...ငါမဆုံးဖြတ်တတ်တော့ဘူး မောင်ရဲ့"
"ဒီလိုလုပ်လေ ကိုကိုရဲ့...ကျွန်တော်လည်း လိုက်ခဲ့မယ်...ဟိုမွာ ကျွန်တော်က အိမ်ငှါးနေလိုက်မယ်လေ ကိုကို အားတဲ့ အချိန်ဆို ကျွန်တော်ဆီလာလည်လေ...နော်"
မလုပ်ချင်ဘူး။မနေချင်ဘူး အဲ့လိုမျိုးတွေ။ဒါပေမယ့် ကိုကို့ဂုဏ်သိက္ခာအတွက် ၊ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဒါမျိုးသားပါလားဆိုပြီး အပြောမခံရဖို့အတွက် ၊ ကိုကို့မှာ နောင်တတွေနဲ့ မကျန်ခဲ့စေဖို့အတွက် ဆိုရင် ဒီလမ်းကို ရွေးချယ်မှ ဖြစ်မှာလေ။ကိုယ်ကရော။ကိုယ်က သူနဲ့ အနီးဆုံးမှာနေပေးပြီး ကြိုးစားရမှာပေါ့။အရင်လို ပြန်နေရအောင်လေ။အဆက်အသွယ်မပြတ်ရှိနေတော့ သူတို့လုပ်ချင်သလိုတော့ လုပ်လို့ရမယ် မထင်ဘူး။
"နော်..ကိုကိုလိုက်သွားလိုက်..ကိုကို့အဖေနားမှာ နေပေးလိုက်..."
"မင်းကရော...."
"ပြောပြီးပြီလေဗျာ..ကျွန်တော်ရော လိုက်ခဲ့ပြီး အိမ်ငှါးဖြစ်ဖြစ် နေမှာလို့ ယောက်ျားလေးပဲဗျာ ထောင်ကျကျ ပြားကျကျ နေနိုင်ပါတယ်"
"ဟင့်အင်း...ငါ"
"လုပ်လိုက်ပါ...အဖြစ်သင့်ဆုံး လမ်းကို ရွေးလိုက်တာမို့လို့..."
လိုက်သွားရမှာလား။မောင် ပြောသလို မောင်နဲ့ ငါနဲ့ကို မရမက ခွဲလိုက်ရင်ရော။မောင်နဲ့ ခွဲပစ်ရင် ငါသေလောက်တယ် မောင်ရဲ့။
အေဖ....။ငယ်ငယ်ကတည်းက ကျွေးမွေး လာတဲ့ အဖေ။ကိုယ့်ကို ဒီအရွယ်ရောက်အောင် မတောင့်မတ မကြောင့်မကြနေနိုင်အောင် ထားပေးခဲ့တဲ့ အဖေ။အဖေဆိုတာနဲ့ တင် ပစ်မထားဖို့ လုံလောက်နေသားပဲ။အဖေတို့ အတ္တကြီးတာကြောင့်ဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်နဲ့လည်း လှည့်မကြည့်ဘဲနေနိုင်ဖို့က မဖြစ်နိုင်ဘူး။
အခုတော့ မောင်က ငါ့ကြောင့် အခက်တွေ့နေရပြီ။မိသားစုကို မျပတ္သားတဲ့ စိတ်ကြောင့် မောင်က နေရခက်နေရပြီ။
"လိုက်သွားလိုက်ပါ...ကျွန်တော်က ညေန ရတဲ့ကားနဲ့ လိုက်ခဲ့မယ်...မရရင် မနက်ဖြန်ကျလိုက်ခဲ့မယ်...နော်..ကျွန်တော်တို့ကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ မခွဲနိုင်အောင် နေကြတာပေါ့.."
"မောင့်...."
"စိတ္ခ်ပါ ကိုကိုရဲ့...နော် တကယ်လိုက်ခဲ့မှာ...ကိုကိုနဲ့ မခွဲနိုင်တာ ကိုကိုလည်း သိတာပဲ"
"အင်းပါ...အေမ.. သူ့ကို ကားနဲ့ တစ်ခါတည်း ခေါ်ခဲ့ပေးပါ...မခေါ်ရင် ကျွန်တော်လည်း သူနဲ့မှ အတူလာမွာ"
"ခေါ်မှာပါ...အဲ့လောက်သဘောထားဆိုးတဲ့သူတေ မဟုတ်ပါဘူး...သဘောမတူနိုင်တာကတော့ မတူနိုင်တာပေါ့"
"အေမ.."
အမေဟာလေ။အခုချိန်ထိကို ဒီစကားတွေကပြောတုန်း။
"မောင် လိုက်ခဲ့လိုက်နော်...မငြင်းပါနဲ့မောင်ရယ်...နော်"
ငြင်းတော့မယ့် အရိပ်အယောင်ပြနေတဲ့ မောင့်ကို ရှေ့ကကြိုပြိီးပြောရတယ်။မောင့်ကို မယုံကြည်တာမဟုတ်ပေမယ့် တစ်ခါတည်းပါမှ စိတ်ချနိုင်မှာမို့လို့ပါ။
"အင်းပါ ....စောင့်ပေးစေချင်ပါတယ် ကျွန်တော့မိဘတွေကို သွားပြောရဦးမှာမို့ိလု့်ိ"
"လာ...လိုက်ခဲ့ကိုကို..."
နောက်မှာကျန်ခဲ့တဲ့ လူတွေ ဘယ်လိုကျန်ခဲ့မယ်မသိဘူး။ကိုကို့ကို ခေါ်ပြီး ဆိုင်ကယ်နဲ့ အမေတို့ အိမ္ကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။
♥♥♥
"ငါ့သားလေး နှစ်ယောက်... သွားလေရာ လာလေရာ ခလုတ်မထိ ဆူးမညိပါစေနဲ့ကွယ်..."
"သြားခါနီး လာခါနီး စိတ်မကောင်းအောင် လုပ်မနေနဲ့...သားမက္ကေလးက အေဖ့ကို သေချာပြုစု...သားကလည်း အနှောင့်အယှက်မဖြစ်စေနဲ့...နှစ်ယောက်အတူသွားပြီး နှစ်ယောက်အတူပြန်ခဲ့ကြ"
"ဟုတ်ကဲ့..."
အေမကေတာ့ မျက်ရည်လေး စမ်းတမ်းစမ်းတမ်းဖြစ်နေရှာတယ်။အခုလည်း ရုတ်တရက်ကြီး ဖြစ်သွားတာ။
"သားတို့ ဂရုစိုက်နော်...သား...သားကြီး တို့ အိမ်မှာမနေဘူးဆိုတော့ ပိုက်ဆံတို့ ဘာတို့လိုရင် အချိန်မရွေးပြောနော်...သားကြီးရော အေဖ့ကို သေချာဂရုစိုက်ပါကွယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ အေမ...ပြင်းစရာရှိတာ ပြင်ရဦးမယ်ဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ သွားတော့မယ်"
"အေးအေး ကောင်းကောင်းသွားကြနော်.."
"ငါ့သား...ကိုယ်ချစ်တဲ့သူကို ဘယ်လိုကြောင့်နဲ့မှ လက်မလွှတ်ပေးရဘူး...ဒါမွ ယောက်ျားကောင်း...လိုအပ်ရင် အဖေတို့ကိုပြော..."
"ဟုတ်ကဲ့ပါ... ဒါဆို သွားပြီ"
စိတ္ခ်ပါ အေဖ။
♥♥♥
8.11.21
ဖတ်ရတာ အဆင်ပြေရဲ့လား။
Advertisement
- In Serial295 Chapters
The King of the Battlefield
Humanity was on the brink of destruction. Muyoung, an assassin from the Forest of Death, fell to his knees. There were corpses all around him. For years, he had worked for the Forest of Death and had finally been able to eradicate them. Now, he, himself, was about to die. He closed his eyes as he felt his heart stop beating. Suddenly, Muyoung opened his eyes. By some miracle, he was still alive. He then realized that he had actually gone back 40 years in time. Join him as he decides to fix humanity’s past mistakes and fight against the 72 demons of the Underworld.
8 321 - In Serial28 Chapters
The Arduous Path
Life has never been kind to Alex, but today, today was just one of those days where life sought you out, bent you over, and had her way with you until nothing but a jumbled mess remained. Today was one of those days. Just as the small housewarming party for one of Alex's friends was taking place in the dead of night, the starry sky opened its cosmic jaws and thrust upon the world its wonders and terrors. Frantically trying to make heads or tails of the situation while not dying is going to prove itself much more of a challenge than Alex ever expected to encounter in his miserable but safe life. Still, behind all the adrenaline and danger of this fateful event, Alex feels there may be more awaiting him than simply a grim future, and he will not let this opportunity escape his grasp. P.S - I'm aiming at making this a pure cultivation story, so no blue boxes, I'm sorry. [participant in the Royal Road Writathon challenge]
8 354 - In Serial113 Chapters
Zombie Magus
[Royal Road Writathon challenge completion] Update schedule: (8/19 update, the story is on a break as I prepared for a rewrite and plan for its future. If you want to help me in this process, please feel free to send me a message and tell me what you think of the story.) Rana was supposed to be dead and returned to nothingness. That didn't happen. She died, but what awaited her was not peace. After spending 100 years in the embrace of a violent torrent of pain, she awoke and found herself as a zombie without any memory. She must now traverse a land plagued by a war that should've ended in order to regain her memories and uncover the mystery of her death, and her only clue was the unknown reason for her intimate knowledge of the System that governed the world. Author Notes: constructive criticism is greatly appreciated and thank you for your readership.
8 228 - In Serial43 Chapters
I Found Your Love -Interracial-
Maya Pierce isn't your average "popular" girl. She isn't anything big, she's just there. Maya is smart, attractive, and nice. Yes she may sound perfect so far. Although, Maya is a young African American girl in a white school, she's treated equally. She's has loads of friends, and everything going for her. But when teen sensation Chase Walker is transferred to her school. Her perfect world might just be coming to a end.
8 163 - In Serial39 Chapters
There Is Something Beyound Heaven.......
This story was not supposed to be reality... when i started to write this story there was many thing asked. Like what kind of synopsis or title i just tried if it works or not but it worked but later i did not know how to re edit the tiltle and so... but now i have learned it.. So here is real title... This stpry is about man that has no dream or so until he finds a treasure and becomes its master. There he gets to know that the world is too vast and huge. In those world there are millions of world. And he is just a frog in well.. The more he journeys the more he gets to know thet there is always a higher mountain that the current... In his life the thing he learns most is that Heaven is not the Apex.... There must be something beyound Heaven like eternal beings.......... or everlasting existence..... Is it really true that there is something beyound heaven or is it only his false knowledge.....??
8 222 - In Serial4 Chapters
You are the reason
Date Started: 12/13/21
8 168
Prev Chap
Next Chap
Chap List
Boy
Girl
