《ကြၽန္ေတာ့ေယာက္်ား ေရႊညာသား (Completed) ကျွန်တော့ယောက်ျား ရွှေညာသား (Completed)》30 ( Z + U )
Advertisement
Zawgyi
ထြဋ္ေခါင္က အိမ္က ဖုန္းဆက္ေခၚလို႔ဆိုၿပီး ျပန္သြားၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ရိွေနတုန္း မီးေမႊးၿပီး ထမင္းအိုးေလးတည္လိုက္တယ္။ထမင္းအိုးတည္ထားတုန္း ေဆးစရာရိွတဲ့ ပန္းကန္ေလးေတ စုေဆးေနလိုက္တယ္။ထမင္းခ်က္ခ်ိန္က မနက္လည္းမဟုတ္ ညေနလည္း မဟုတ္ ေန႔လည္ႀကီးျဖစ္လို႔ေနတယ္။
Ti~~Ti
ဘယ္သူမ်ားလဲ။ကားဟြန္းသံဆိုေတာ့ အိမ္ကို ကားနဲ႔လာမယ့္သူလည္း မရိွပါဘူး။ၾကားရတဲ့ အသံကလည္း အိမ္ေ႐ွ႕တည့္တည့္က။
"ဘယ္သူလဲမသိ...."
စကားလံုးေတ ေလထဲမွာပဲ ေပ်ာက္႐ွသြားရၿပီ။ဘယ္သူဘယ္ဝါ လာၾကည့္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြလည္း ေရာက္တဲ့ ေနရာမွာတင္ ရပ္တန္႔ သြားရၿပီ။
ဘယ္လို..ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီထိေတာင္
"သားႀကီး"
"ကိုကို"
အေမႏွင့္ ညီမေလး။ဟုတ္တယ္။
"ကိုကို...လြမ္းေနတာ"
ေနရာမွာတင္ရပ္ေနမိတဲ့ ကိုယ့္ဆီ အေျပးလာၿပီး ဖက္တြယ္လာတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ညီမေလး။အင္း...ဟုတ္တယ္ ငါလည္း ဒီညီမေလးကို လြမ္းေနတာ။
"အထဲမေခၚေတာ့ဘူးလား ငါ့သားႀကီးက"
ေနာက္နားကေန ေရာက္လာတဲ့ အေမက ေျပာတယ္။ဟုတ္သား။အေမေျပာမွပဲ သတိရေတာ့တယ္။အခုရပ္ေနၾကတာ ျခံဝႀကီးမွာမဟုတ္လား။
"လာ အေမ...အထဲကို"
"ကိုကို႔ေယာက္်ားေရာ..."
"သမီးငယ္.."
အေမ့ရဲ႕ ဟန္႔တားသံ ထြက္လို႔လာတယ္။ဘာလို႔ပါလိမ့္။ေမာင္ ဘယ္သြားေနတယ္ဆိုတာ အေမက မသိခ်င္ဘူးလား။
"ခနထိုင္ေနဦးေနာ္ အေမ...မီးငယ္ေရာ..ကိုကို ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ခဲ့မယ္"
ထမင္းအိုးတည္ထားတာေၾကာင့္ ထမင္းေတြ ပ်က္စီးသြားမွာစိုးလို႔ သြားၾကည့္ရဦးမယ္။အေမတို႔အတြက္လည္း တစ္ခုခုစီစဥ္ေပးခ်င္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံသာ ေသာက္တတ္တဲ့ ေမာင့္အတြက္ ဝယ္ေပးထားတဲ့ ေကာ္ဖီ ထုပ္အထုပ္ႀကီးပဲရိွလို႔ ဒါနဲ႔ပဲ ဧည့္ခံရေတာ့မယ္။
ထမင္းရည္ငွဲ႔ၿပီး မီးေသြးခဲတင္ႏွပ္ထားခဲ့ၿပီး ဗန္းေလးတစ္ခုေပၚ ခြက္ႏွစ္ခြက္တင္လို႔ ေအာက္ျပန္ဆင္းခဲ့ေတာ့ ဟိုိဟုိသည္သည္ အကဲခတ္သလိုၾကည့္ေနတဲ့ အေမ့မ်က္လံုးေတြကို ျမင္ရတယ္။မီးငယ္ကေတာ့ ဖုန္းပဲကည့္ေနတယ္။ဒီအရြယ္ေလးေတြလည္း အခက္သားပဲ။ဖုန္းနဲ႔ လူနဲ႔ကို မခြာၾကဘူး။
"ဧည့္ခံစရာ ဒါပဲဝယ္ထားၿပီးသားရိွလို႔... "
"ကိုကို မုန္႔ဖိုးေပးဒါဆို...လမ္းမွာေစ်းဆိုင္ေတြ႔ခဲ့တယ္...ငယ္ သြားဝယ္လိုက္မယ္ေလ"
"သမီးငယ္..."
မ်က္ႏွာေလး စူပုတ္သြားရတယ္။အရင္ကထက္ နည္းနည္းျပည့္လာတယ္။စိတ္ခ်မ္းသာေနတယ္ထင္တယ္။
"အေမတို႔ ဒီကိုဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ..."
"ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ စံုစမ္းလိုက္ရတယ္ သားႀကီးရဲ႕"
"ဟုတ္ကဲ့"
ေမာင့္ေနာက္ကို မလိုက္ခဲ့ ခင္တုန္းကလည္း ေမာင္က ဘယ္ၿမိဳ႕ဘယ္နယ္ကဆိုတာေတာင္ သိၾကတာမဟုတ္ဘူး။ေျပာမွမေျပာျပဘဲ။အဆက္အသြယ္ေတ အကုန္လံုးျဖတ္ထားတာေတာင္ ဒီထိ ေရာက္လာၾကၿပီ။
"အေဖေရာ...မပါဘူးလား"
"အင္း ေမေမတို႔ အခုလာတာလည္း...သားႀကီးအေဖအေၾကာင္းေျပာမလို႔"
"ဘာအေၾကာင္းလဲ"
"သားတို႔အေဖက...က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး သားႀကီး..."
"အင္း..."
"အဲ့ေတာ့ သားႀကီး ေမေမတို႔နဲ႔ ျပန္လိုက္ခဲ့ၿပီး သားအေဖရဲ႕ စက္ရံုမွာ ျပန္ဦးစီးဖို႔ လုပ္ပါ"
ဒါပါပဲ။မေတြ႔ရတာ ၾကာသြားခဲ့ေပမယ့္လည္း သူတို႔ရင္ထဲမွာေတာ့ သူတို႔ အတြက္ပဲ ရိွတယ္။
"မီးငယ္ကို သင္ေပးလိုက္ပါ"
တစ္ဖက္က ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာေတာ့လည္း ကိုယ္က မျပတ္သားစရာ အေၾကာင္းရိွလား။မိဘနဲ႔ သားသမီးပါ။မေတြ႔ရတဲ့ အခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ မိသားစုကို လြမ္းေနခဲ့တာ။က်န္းမာေရးမွ ေကာင္းၾကရဲ႕လား။အလုပ္ေတြမွ အဆင္ေျပၾကရဲ႕လား မီးငယ္ကုိေရာ အရင္တုန္းကလို ႐ိုက္ၾကတုန္းပဲလား ဆိုတာ ေတြးေနခဲ့ရတာ။ေမာငိ သိရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေမာင့္ေ႐ွ႕မွာသာ ဖြင့္မေျပာခဲ့တာ။အခုလိုေတြ လုပ္လာမွာသိလို႔ မဆက္သြယ္ခဲ့တာ။ဒါေတာင္ တစ္ခါ ဆက္သြယ္မိေသးတယ္။
"သမီးငယ္က ေမေမ့အလုပ္ေတြ ဝင္ကူရမွာေလ...သားႀကီးက သားအေဖအလုပ္ေတြ ဝင္လုပ္ေပးရမွာမဟုတ္ဘူးလား"
"အဲ့ဒါဆို စိတ္ခ်ရတဲ့ အမ်ိဳးထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို သင္ေပးလို္က္ပါ"
"သားႀကီးေလာက္ ဘယ္သူ႔ကိုယံုလို႔ ဘယ္သူ႔ကို ခိုင္းရမွာလဲ"
"အေမတို႔ဘာသာ စဥ္းစားပါ...စဥ္းစားတတ္ပါတယ္"
"အေမတို႔ စဥ္းစားထားလို႔ သားႀကီးကို ျပန္လာေခၚတာေလ"
"အဲ့လိုဆိုရင္ေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္ အေမ...ကြၽန္ေတာ္ ျပန္မလိုက္ႏိုင္ဘူး"
အံ့ျသသြားသလို အေမ့မ်က္ႏွာကို ကြၽန္ေတာ္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈပါရေစ။
"ဒီမွာသား...မင္း အေဖက..."
ေျပာမလို႔လုပ္ၿပီးမွ ရပ္တန္႔သြားတဲ့ အေမ့စကားသံေတြ။ဘာမ်ားျဖစ္မလဲ။
"ဘာလဲ အေမ"
မီးငယ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူလည္း ဘာမွမသိဘူးဆိုတဲ့ ပံုစံႏွင့္ပဲ။
"နင့္အေဖက... နင္တို႔အေဖက ၾကာၾကာမေနရေတာ့ဘူး...ဒါဒါပဲ ေျပာခ်င္တယ္"
ေျပာရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္သုတ္ေနပါေသာ အေမ။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"နင္တို႔အေဖက...ဦးေႏွာက္မွာ အႀကိတ္တည္ေနတာ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ကို ေရာက္ေနၿပီတဲ့"
"႐ွင္...ေမေမ ေမေမ..မေနာက္နဲ႔ေနာ္...ေမေမေနာက္ေနတာမလား"
ဘာလဲ။မီးငယ္ကေရာ အခုမွ သိတာလား။မ်က္ရည္ေတပါ က်ေနတဲ့ အေမက တမင္လုပ္ၾကံ ၿပီး ေျပာေနတာနဲ႔ မတူဘူး။
အမွန္ဆိုရင္ေရာ မီးငယ္က မသိဘဲ ေနပါ့မလား။
"ငါမေနာက္ဘူး တကယ္ေျပာတာ...နင္တို႔အေဖက မေျပာခိုင္းထားလို႔ ငါမေျပာေသးတာ"
"တ..တကယ္ႀကီးေျပာေနတာလား"
"ငါက ဘာမို႔လို႔လိမ္ရမွာလဲ"
တကယ္..တကယ္သာဆိုရင္ အေဖက။ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။အေဖသာ တိမ္းပါးသြားခဲ့ရင္ အေမနဲ႔ မီးငယ္က ဘယ္သူ႔အားကိုးၿပီးေနရမလဲ။ဘုရား ဘုရား။
"ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ...ဟင္ ကိုကို...ကိုကိုဘာျဖစ္လို႔ ငိုေနတာလဲ"
အိမ္ေ႐ွ႕တည့္တည့္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားနက္ေစြးေစြးႀကီး ျမင္လိုက္ကတည္းက အိမ္ထဲ အျမန္ဝင္ၾကည့္တာ ကိုကို႔အေမနဲ႔ ကိုကို႔ညီမ က ငိုလို႔။ဘာေတလဲ။အနားေရာက္မွ ကိုကိုကပါ ငိုေနတာ ေတြ႔ေတာ့ လူက ျပာယာခတ္သြားရတယ္။နာေနတဲ့ ေျခေထာက္ကို သည္းခံၿပီး အျမန္ေလ်ွာက္သြားရေတာ့ နာလိုက္တဲ့ အနာ။
Advertisement
"ဘာျဖစ္တာလဲလို႔..ဟင္..."
ေဘးက ႏွစ္ေယာက္ကိုပါ ၾကည့္မိေတာ့တယ္။သူတို႔ႏွင့္ေတြ႔ၿပီး ဒီလိုျဖစ္ႏွင့္တာ မဟုတ္လား။မ်က္ရည္က်ရေလာက္ေအာင္ထိ ဘာမ်ားျဖစ္ႏွင့္ၾကလို႔လဲ။
"ေနာက္မွ ေအးေဆး ေျပာျပမယ္ေနာ္...သြားနားေတာ့ သြား..."
"ဘာလို႔နားရမလဲ...ကိုကို ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို ဘယ္လိုလုပ္ စိတ္ေအးေနႏိုင္မွာလဲ"
"ငါဘာမျဖစ္ဘူး..ငါ့ကိုယံု..ေနာက္မွေျပာျပမယ္လို႔..ေနာ္"
"မလိုပါဘူး...အခုေျပာ...ဒီမွာ အန္တီ..ဘာေတေျပာႏွင့္တာလဲ"
"ေအး...ဒါဆိုလည္း ငါတစ္ခါတည္း ေျပာလိုက္မယ္...ငါ့သားကို ငါျပန္လာေခၚတာ"
"ဘာ"
ဘာရယ္။ဘာတဲ့။ငါ့သားကို ငါျပန္လာေခၚတာ။ဘယ္သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔လဲ။
"ဒီမွာအန္တီ..ဘယ္သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ လာေခၚတာလဲ"
"ငါ့သားပဲ ဘယ္သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္ယူရမွာလဲ"
"အဟက္...ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ အေမြျပတ္စြန္႔လႊတ္ေၾကာင္း ေၾကညာစာ ထည့္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား"
"အခုတစ္လအတြင္းမွာ ျပန္လာဖို႔ စာထည့္ေနတာ သံုးႀကိမ္ရိွၿပီ"
"ဟား ဟား ရယ္ရတယ္သိလား...ရယ္ရတယ္...အခု ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့ေယာက္်ားေနာ္.."
"ေတာ္ေတာ့ ေမာင္..."
"ကိုကို...ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္မွ မထည့္လိုက္ႏိုင္တာ ကိုကိုသိတယ္မလား...သိတယ္မလားလို႔"
ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကိုပါ ဆြဲကိုင္လႈပ္ရမ္းလို႔ ေျပာမိၿပီ။မႀကိဳက္ဘူး။ျပတ္ျပတ္သားသား မလိုက္ႏိုင္ပါဘူး လို႔ မေျပာႏိုင္တာကို မႀကိဳက္ဘူး။အခုလို မ်က္ရည္က်ေနတာကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူးလို႔။
"ဟဲ့ နင္ငါ့သားကို ႏိုင္စားေနတာလား...ဟမ္..ငါရိွေနတာေတာင္မွ..."
"အေမ..."
ေအာ္ပစ္လိုက္ၿပီ။အေမ ဘယ္လိုေျပာေနရတာလဲ။
"ေနပါဦး အေမ...အေမေျပာေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာေခၚတယ္ဆိုတာ...ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းကိုေျပာေနတာလား"
"သားႀကီး...အေမတို႔သားက သားတစ္ေယာက္တည္းေလ သားရယ္..."
"အေမ့..."
"အေမနဲ႔ ျပန္လိုက္ခဲ့သား...နင့္အေဖ အေျခ အေနကိုလည္း ငါေျပာၿပီးၿပီ...ျပန္လိုက္မလား မလိုက္ဘူးလား သား စဥ္းစား"
မဟုတ္ေသးဘူး။ဟုတ္ကိုဟုတ္မေနဘူး။တကယ္ဆိုရင္ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ေခၚရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။မိသားစုထဲကို ေမာင့္ကိုေခၚဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ဘာလို႔ တစ္ေယာက္တည္း လာေခၚေနတာလဲ။ေမာင့္ကို ပစ္ထားခဲ့ဖို႔ ေျပာေနၾကတာလား။
"ကြၽန္ေတာ္ ျပန္မလိုက္ႏိုင္ဘူး အေမ..."
"ဘာ...သားႀကီး..သားအေဖအတြက္ေနာ္..အေဖနဲ႔ လင္ လင္ကို ေရြးေနတာလား ငါ့သားက"
"က်..ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ဘာမွ ေတာင္းပန္စရာမလိုဘူး ကိုကို...ကိုကို႔ကို အရင္က ဘယ္လိုသေဘာထားတယ္ဆိုတာ ကိုကိုလည္း သိတာပဲ"
"ေမာင့္...ဘာမွမေျပာပါနဲ႔ေနာ္...ဟုတ္ၿပီလား"
လက္တစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လို႔ ေမာင့္ကိုေျပာမိတယ္။ေမာင့္ကို ႐ိုင္းတယ္လို႔ ျမင္မွာစိုးလို႔ ေမာင္ရဲ႕။ေမာင့္အတြက္ေျပာေနရတာ။
"သား...ေသခ်ာစဥ္းစားေနာ္...အေဖဆိုတာ အစားထိုးမရဘူး"
ဟား...။ေတာ္စမ္းပါ။
မႀကိဳက္ဘူးေနာ္ကိုကို။ေတြေဝသြားတဲ့ ကိုကို႔ပံုစံကို မႀကိဳက္ဘူးလို႔။ကိုကို႔အေမရဲ႕ စည္းရံုးမႈေတြေအာက္မွာ ကိုကိုေမ်ာမသြားေစနဲ႔။ကိုကို ျပန္လိုက္သြားရင္ ျပန္လာလို႔ မရေအာင္ လုပ္ၾကလိမ့္မယ္။ကိုကို႔ကို စက္႐ုပ္သာသာ သေဘာထားေနၾကတာ။လိုက္မယ္လို႔ မေျပာမိေစနဲ႔ေနာ္။ကြၽန္ေတာ္ကို သတ္ၿပီးမွပဲ ကိုကိုလိုက္သြားလို႔ရမယ္။
♥♥♥
7.11.21
ဇာတ္မသိမ္းႏိုင္ေသးဘူး။
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
Unicode
ထွဋ်ခေါင်က အိမ္က ဖုန်းဆက်ခေါ်လို့ဆိုပြီး ပြန်သွားပြီးတော့ တစ်ယောက်တည်း ရှိနေတုန်း မီးမွှေးပြီး ထမင်းအိုးလေးတည်လိုက်တယ်။ထမင်းအိုးတည်ထားတုန်း ဆေးစရာရှိတဲ့ ပန်းကန်လေးတေ စုဆေးနေလိုက်တယ်။ထမင်းချက်ချိန်က မနက်လည်းမဟုတ် ညနေလည်း မဟုတ် နေ့လည်ကြီးဖြစ်လို့နေတယ်။
Ti~~Ti
ဘယ်သူများလဲ။ကားဟွန်းသံဆိုတော့ အိမ္ကို ကားနဲ့လာမယ့်သူလည်း မရှိပါဘူး။ကြားရတဲ့ အသံကလည်း အိမ်ရှေ့တည့်တည့်က။
"ဘယ္သူလဲမသိ...."
စကားလုံးတေ လေထဲမှာပဲ ပျောက်ရှသွားရပြီ။ဘယ်သူဘယ်ဝါ လာကြည့်တဲ့ ခြေလှမ်းတွေလည်း ရောက်တဲ့ နေရာမှာတင် ရပ်တန့် သွားရပြီ။
ဘယ္လို..ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီထိတောင်
"သားကြီး"
"ကိုကို"
အမေနှင့် ညီမလေး။ဟုတ်တယ်။
"ကိုကို...လွမ်းနေတာ"
နေရာမှာတင်ရပ်နေမိတဲ့ ကိုယ့်ဆီ အပြေးလာပြီး ဖက္တြယ္လာတဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော ညီမလေး။အင်း...ဟုတ်တယ် ငါလည်း ဒီညီမေလးကို လွမ်းနေတာ။
"အထဲမခေါ်တော့ဘူးလား ငါ့သားကြီးက"
နောက်နားကနေ ရောက်လာတဲ့ အေမက ပြောတယ်။ဟုတ်သား။အမေပြောမှပဲ သတိရတော့တယ်။အခုရပ်နေကြတာ ခြံဝကြီးမှာမဟုတ်လား။
"လာ အေမ...အထဲကို"
"ကိုကို့ယောက်ျားရော..."
"သမီးငယ်.."
အမေ့ရဲ့ ဟန့်တားသံ ထွက်လို့လာတယ်။ဘာလို့ပါလိမ့်။မောင် ဘယ်သွားနေတယ်ဆိုတာ အေမက မသိချင်ဘူးလား။
"ခနထိုင်နေဦးနော် အေမ...မီးငယ်ရော..ကိုကို ကော်ဖီဖျော်ခဲ့မယ်"
ထမင်းအိုးတည်ထားတာကြောင့် ထမင်းတွေ ပျက်စီးသွားမှာစိုးလို့ သွားကြည့်ရဦးမယ်။အမေတို့အတွက်လည်း တစ်ခုခုစီစဉ်ပေးချင်ပေမယ့် တစ်ခါတစ်ရံသာ သောက်တတ်တဲ့ မောင့်အတွက် ဝယ်ပေးထားတဲ့ ကော်ဖီ ထုပ်အထုပ်ကြီးပဲရှိလို့ ဒါနဲ့ပဲ ဧည့်ခံရတော့မယ်။
ထမင်းရည်ငှဲ့ပြီး မီးသွေးခဲတင်နှပ်ထားခဲ့ပြီး ဗန်းလေးတစ်ခုပေါ် ခွက်နှစ်ခွက်တင်လို့ အောက်ပြန်ဆင်းခဲ့တော့ ဟိိုဟိုသည်သည် အကဲခတ်သလိုကြည့်နေတဲ့ အမေ့မျက်လုံးတွေကို မြင်ရတယ်။မီးငယ်ကတော့ ဖုန်းပဲကည့်နေတယ်။ဒီအရွယ်လေးတွေလည်း အခက်သားပဲ။ဖုန်းနဲ့ လူနဲ့ကို မခွာကြဘူး။
"ဧည့်ခံစရာ ဒါပဲဝယ်ထားပြီးသားရှိလို့... "
"ကိုကို မုန့်ဖိုးပေးဒါဆို...လမ်းမှာဈေးဆိုင်တွေ့ခဲ့တယ်...ငယ် သွားဝယ်လိုက်မယ်လေ"
"သမီးငယ်..."
မျက်နှာလေး စူပုတ်သွားရတယ်။အရင်ကထက် နည်းနည်းပြည့်လာတယ်။စိတ်ချမ်းသာနေတယ်ထင်တယ်။
"အမေတို့ ဒီကိုဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ..."
Advertisement
"တော်တော်လေးတော့ စုံစမ်းလိုက်ရတယ် သားကြီးရဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့"
မောင့်နောက်ကို မလိုက်ခဲ့ ခင်တုန်းကလည်း မောင်က ဘယ်မြို့ဘယ်နယ်ကဆိုတာတောင် သိကြတာမဟုတ်ဘူး။ပြောမှမပြောပြဘဲ။အဆက်အသွယ်တေ အကုန်လုံးဖြတ်ထားတာတောင် ဒီထိ ရောက်လာကြပြီ။
"အေဖေရာ...မပါဘူးလား"
"အင်း မေမေတို့ အခုလာတာလည်း...သားကြီးအဖေအကြောင်းပြောမလို့"
"ဘာအကြောင်းလဲ"
"သားတို့အဖေက...ကျန်းမာရေးသိပ်မကောင်းတော့ဘူး သားကြီး..."
"အင်း..."
"အဲ့တော့ သားကြီး မေမေတို့နဲ့ ပြန်လိုက်ခဲ့ပြီး သားအဖေရဲ့ စက်ရုံမှာ ပြန်ဦးစီးဖို့ လုပ်ပါ"
ဒါပါပဲ။မတွေ့ရတာ ကြာသွားခဲ့ပေမယ့်လည်း သူတို့ရင်ထဲမှာတော့ သူတို့ အတွက်ပဲ ရှိတယ်။
"မီးငယ္ကို သင်ပေးလိုက်ပါ"
တစ္ဖက္က ပြတ်ပြတ်သားသား ပြောတော့လည်း ကိုယ္က မျပတ္သားစရာ အကြောင်းရှိလား။မိဘနဲ့ သားသမီးပါ။မတွေ့ရတဲ့ အချိန်အတောအတွင်းမှာ မိသားစုကို လွမ်းနေခဲ့တာ။ကျန်းမာရေးမှ ကောင်းကြရဲ့လား။အလုပ်တွေမှ အဆင်ပြေကြရဲ့လား မီးငယ်ကိုရော အရင်တုန်းကလို ရိုက်ကြတုန်းပဲလား ဆိုတာ တွေးနေခဲ့ရတာ။မောငိ သိရင် စိတ်မကောင်းဖြစ်မှာစိုးလို့ မောင့်ရှေ့မှာသာ ဖွင့်မပြောခဲ့တာ။အခုလိုတွေ လုပ်လာမှာသိလို့ မဆက်သွယ်ခဲ့တာ။ဒါတောင် တစ်ခါ ဆက်သွယ်မိသေးတယ်။
"သမီးငယ္က မေမေ့အလုပ်တွေ ဝင်ကူရမှာလေ...သားကြီးက သားအဖေအလုပ်တွေ ဝင်လုပ်ပေးရမှာမဟုတ်ဘူးလား"
"အဲ့ဒါဆို စိတ္ခ်ရတဲ့ အမျိုးထဲက တစ်ယောက်ယောက်ကို သင်ပေးလို်က်ပါ"
"သားကြီးလောက် ဘယ်သူ့ကိုယုံလို့ ဘယ်သူ့ကို ခိုင်းရမှာလဲ"
"အမေတို့ဘာသာ စဉ်းစားပါ...စဉ်းစားတတ်ပါတယ်"
"အမေတို့ စဉ်းစားထားလို့ သားကြီးကို ပြန်လာခေါ်တာလေ"
"အဲ့လိုဆိုရင်တော့ တောင်းပန်ပါတယ် အေမ...ကျွန်တော် ပြန်မလိုက်နိုင်ဘူး"
အံ့ျသသြားသလို အမေ့မျက်နှာကို ကျွန်တော် လျစ်လျူရှုပါရစေ။
"ဒီမွာသား...မင်း အေဖက..."
ပြောမလို့လုပ်ပြီးမှ ရပ်တန့်သွားတဲ့ အမေ့စကားသံတွေ။ဘာများဖြစ်မလဲ။
"ဘာလဲ အေမ"
မီးငယ္ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူလည်း ဘာမွမသိဘူးဆိုတဲ့ ပုံစံနှင့်ပဲ။
"နင့်အဖေက... နင်တို့အဖေက ကြာကြာမနေရတော့ဘူး...ဒါဒါပဲ ပြောချင်တယ်"
ပြောရင်းနဲ့ မျက်ရည်သုတ်နေပါသော အေမ။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"နင်တို့အဖေက...ဦးနှောက်မှာ အကြိတ်တည်နေတာ နောက်ဆုံးအဆင့်ကို ရောက်နေပြီတဲ့"
"ရှင်...မေမေ မေမေ..မနောက်နဲ့နော်...မေမေနောက်နေတာမလား"
ဘာလဲ။မီးငယ္ကေရာ အခုမွ သိတာလား။မျက်ရည်တေပါ ကျနေတဲ့ အေမက တမင်လုပ်ကြံ ပြီး ပြောနေတာနဲ့ မတူဘူး။
အမှန်ဆိုရင်ရော မီးငယ္က မသိဘဲ နေပါ့မလား။
"ငါမေနာက္ဘူး တကယ်ပြောတာ...နင်တို့အဖေက မပြောခိုင်းထားလို့ ငါမပြောသေးတာ"
"တ..တကယ်ကြီးပြောနေတာလား"
"ငါက ဘာမို့လို့လိမ်ရမှာလဲ"
တကယ်..တကယ်သာဆိုရင် အေဖက။ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။အေဖသာ တိမ်းပါးသွားခဲ့ရင် အမေနဲ့ မီးငယ္က ဘယ်သူ့အားကိုးပြီးနေရမလဲ။ဘုရား ဘုရား။
"ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ...ဟင် ကိုကို...ကိုကိုဘာဖြစ်လို့ ငိုနေတာလဲ"
အိမ်ရှေ့တည့်တည့်မှာ ရပ္ထားတဲ့ ကားနက်စွေးစွေးကြီး မြင်လိုက်ကတည်းက အိမ်ထဲ အမြန်ဝင်ကြည့်တာ ကိုကို့အမေနဲ့ ကိုကို့ညီမ က ငိုလို့။ဘာတေလဲ။အနားရောက်မှ ကိုကိုကပါ ငိုနေတာ တွေ့တော့ လူက ပြာယာခတ်သွားရတယ်။နာနေတဲ့ ခြေထောက်ကို သည်းခံပြီး အမြန်လျှောက်သွားရတော့ နာလိုက်တဲ့ အနာ။
"ဘာဖြစ်တာလဲလို့..ဟင်..."
ဘေးက နှစ်ယောက်ကိုပါ ကြည့်မိတော့တယ်။သူတို့နှင့်တွေ့ပြီး ဒီလိုဖြစ်နှင့်တာ မဟုတ်လား။မျက်ရည်ကျရလောက်အောင်ထိ ဘာများဖြစ်နှင့်ကြလို့လဲ။
"နောက်မှ အေးဆေး ပြောပြမယ်နော်...သွားနားတော့ သြား..."
"ဘာလို့နားရမလဲ...ကိုကို ဒီလိုဖြစ်နေတာကို ဘယ်လိုလုပ် စိတ်အေးနေနိုင်မှာလဲ"
"ငါဘာမျဖစ္ဘူး..ငါ့ကိုယုံ..နောက်မှပြောပြမယ်လို့..နော်"
"မလိုပါဘူး...အခုပြော...ဒီမွာ အန္တီ..ဘာတေပြောနှင့်တာလဲ"
"အေး...ဒါဆိုလည်း ငါတစ်ခါတည်း ပြောလိုက်မယ်...ငါ့သားကို ငါပြန်လာခေါ်တာ"
"ဘာ"
ဘာရယ်။ဘာတဲ့။ငါ့သားကို ငါပြန်လာခေါ်တာ။ဘယ်သူ့ခွင့်ပြုချက်နဲ့လဲ။
"ဒီမွာအန္တီ..ဘယ်သူ့ခွင့်ပြုချက်နဲ့ လာခေါ်တာလဲ"
"ငါ့သားပဲ ဘယ်သူ့ခွင့်ပြုချက်ယူရမှာလဲ"
"အဟက်...ခင်ဗျားတို့ပဲ အမွေပြတ်စွန့်လွှတ်ကြောင်း ကြေညာစာ ထည့်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူးလား"
"အခုတစ်လအတွင်းမှာ ပြန်လာဖို့ စာထည့်နေတာ သုံးကြိမ်ရှိပြီ"
"ဟား ဟား ရယ်ရတယ်သိလား...ရယ်ရတယ်...အခု ကိုကိုက ကျွန်တော့ယောက်ျားနော်.."
"တော်တော့ မောင်..."
"ကိုကို...ကိုကို့ကို ကျွန်တော် ဘယ်မှ မထည့်လိုက်နိုင်တာ ကိုကိုသိတယ္မလား...သိတယ်မလားလို့"
ပုခုံးနှစ်ဖက်ကိုပါ ဆွဲကိုင်လှုပ်ရမ်းလို့ ပြောမိပြီ။မကြိုက်ဘူး။ပြတ်ပြတ်သားသား မလိုက်နိုင်ပါဘူး လို့ မပြောနိုင်တာကို မကြိုက်ဘူး။အခုလို မျက်ရည်ကျနေတာကိုလည်း မကြိုက်ဘူးလို့။
"ဟဲ့ နင်ငါ့သားကို နိုင်စားနေတာလား...ဟမ်..ငါရှိနေတာတောင်မှ..."
"အေမ..."
အော်ပစ်လိုက်ပြီ။အမေ ဘယ်လိုပြောနေရတာလဲ။
"နေပါဦး အေမ...အမေပြောနေတဲ့ ကျွန်တော့်ကိုလာခေါ်တယ်ဆိုတာ...ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်းကိုပြောနေတာလား"
"သားကြီး...အမေတို့သားက သားတစ်ယောက်တည်းလေ သားရယ်..."
"အေမ့..."
"အမေနဲ့ ပြန်လိုက်ခဲ့သား...နင့်အဖေ အခြေ အနေကိုလည်း ငါပြောပြီးပြီ...ပြန်လိုက်မလား မလိုက္ဘူးလား သား စဉ်းစား"
မဟုတ်သေးဘူး။ဟုတ်ကိုဟုတ်မနေဘူး။တကယ်ဆိုရင် နှစ်ယောက်လုံးကို ခေါ်ရမှာ မဟုတ္ဘူးလား။မိသားစုထဲကို မောင့်ကိုခေါ်ဖို့ မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုရင် ဘာလို့ တစ်ယောက်တည်း လာခေါ်နေတာလဲ။မောင့်ကို ပစ်ထားခဲ့ဖို့ ပြောနေကြတာလား။
"ကျွန်တော် ပြန်မလိုက်နိုင်ဘူး အေမ..."
"ဘာ...သားကြီး..သားအဖေအတွက်နော်..အဖေနဲ့ လင် လင်ကို ရွေးနေတာလား ငါ့သားက"
"က်..ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်"
"ဘာမွ တောင်းပန်စရာမလိုဘူး ကိုကို...ကိုကို့ကို အရင်က ဘယ္လိုသေဘာထားတယ္ဆိုတာ ကိုကိုလည်း သိတာပဲ"
"မောင့်...ဘာမှမပြောပါနဲ့နော်...ဟုတ်ပြီလား"
လက္တစ္ဖက္ကို ဆုပ်ကိုင်လို့ မောင့်ကိုပြောမိတယ်။မောင့်ကို ရိုင်းတယ်လို့ မြင်မှာစိုးလို့ မောင်ရဲ့။မောင့်အတွက်ပြောနေရတာ။
"သား...သေချာစဉ်းစားနော်...အေဖဆိုတာ အစားထိုးမရဘူး"
ဟား...။တော်စမ်းပါ။
မကြိုက်ဘူးနော်ကိုကို။တွေဝေသွားတဲ့ ကိုကို့ပုံစံကို မကြိုက်ဘူးလို့။ကိုကို့အမေရဲ့ စည်းရုံးမှုတွေအောက်မှာ ကိုကိုမျောမသွားစေနဲ့။ကိုကို ပြန်လိုက်သွားရင် ပြန်လာလို့ မရအောင် လုပ်ကြလိမ့်မယ်။ကိုကို့ကို စက်ရုပ်သာသာ သဘောထားနေကြတာ။လိုက်မယ်လို့ မပြောမိစေနဲ့နော်။ကျွန်တော်ကို သတ်ပြီးမှပဲ ကိုကိုလိုက်သွားလို့ရမယ်။
♥♥♥
7.11.21
ဇာတ်မသိမ်းနိုင်သေးဘူး။
Advertisement
- In Serial202 Chapters
Falling For Miss Captain : LOVE Vs DUTY
Fight your war and I will fight mine. If I ever fall, you will help me up and I will do the same for you.
8 833 - In Serial11 Chapters
DeadEnd's Isekai
A story of a man that lived a sad life, never achieving anything however this is his new chance at life and he's not planing to waste it, using his gaming strats he hopes to get his life together and become something.
8 182 - In Serial40 Chapters
Secret Books of Seth
Updates Weekly I’ve always been the boy that does everything right. As the future leader of the Sethian Saints, I’ve devoted my life to “redeeming” as many of the Damned (you’d call them vampires, I suppose) as I possibly can. But on the very first mission with my new partner (who I’ve had a crush on since we were kids. Don’t ask.) things get complicated. What should be a simple case quickly reveals layers of conspiracy I could never have imagined. Everything I thought was solid truth begins unraveling beneath a web of lies and secrets. After a lifetime of faith, for the first time I’m starting to wonder… Maybe I’m not that boy, after all.
8 133 - In Serial23 Chapters
Nine Circles
Bringing us to Now, in the Fifth Circle, land of Game and Lumber under the Sign of the plentiful Tree, two brothers find themselves embroiled in the games of Birds and Men. They have come to celebrate the Red Harvest, the Last Day before the Winter, when the sky burns red and the night grows longest. Tolan and Vir, Woodsmen from the Wolf Hair Mountains, have come to gather with friends and family upon this night. However, a strange and powerful storm keeps them in town for days, as spirits grow restless and Talk of evil things comes to pass. Later, when the storm subsides, the two brothers venture forth to find their way home and discover something else. There the woods, by the path they travel, they find a pale beautiful woman, in a strange dress, cast down in a ditch. This is Althea, Granddaughter to Malic of the Demons House of Fire, promised bride the current Head of the Demons House of Salmon, Red Fish. And trouble for the Nine. Her abduction has set forth into motion, a feud between the Demonic Houses, which even now threatens to spill into the Nine Circles proper and bring about a new age of darkness. Tolan and Vir must set out to return Althea to her people to prevent war, but not all are so simple. For there are those who stand to profit from such ill fortunes, Both Below the Earth and Above it. And they will tolerate no disruption of their plans, even to the extent of death.
8 174 - In Serial21 Chapters
Reprise
Three princesses. Three curses. One adventure.Rapunzel's magic hair spontaneously grows back, Ariel regains her mermaid tail, and winter returns to Arendelle. One year after their most meaningful trials and triumphs, something has taken away what they worked so hard to gain. As they leave the safety of their own kingdoms, fate is about to drive these strangers together across oceans, over mountains, into the depths of the sea, and even through the river of time itself. But will their differences stop them before the curse can?
8 225 - In Serial17 Chapters
1 | MADNESS - LIP GALLAGHER
" madness is like gravity, all you need is a little push. " { shameless season 1 }
8 149
Prev Chap
Next Chap
Chap List
Boy
Girl
