《ကြၽန္ေတာ့ေယာက္်ား ေရႊညာသား (Completed) ကျွန်တော့ယောက်ျား ရွှေညာသား (Completed)》27 ( Z + U ))
Advertisement
Zawgyi
"ဟိတ္ေကာင္ေတြ"
အိစ္
ပူးကပ္ေနရာက အျမန္ခြာလိုက္ၾကေတာ့ မ်က္ႏွာေတနီတဲ့ သူကနီ ၊ေခ်ာင္းေတ ဆိုးတဲ့သူကဆိုး ၊ကပ်ာကယာ ေဘးနားေတဆင္းထိုင္နဲ႔ ဒီေကာင္ေတ တကယ့္ေကာင္ေတ။အိမ္ေအာက္ ေလးဘက္ေလးလံက အတိုင္းသား ျမင္ေနရတဲ့ ေနရာမွာ ဒီလိုလုပ္ႏိုင္တာ ေတာ္ရံုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနတာ ။သားကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။သားမက္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။သားမက္ျဖစ္တဲ့သူကလည္း သူက အႀကီးမလို႔ တားမယ္မရိွဘူး။တကယ္ကို ကဲကဲသည္းသည္းေတြ။ကိုယ္ျမင္တာ အေၾကာင္းမဟုတ္ ေဘးျခံကအိမ္က ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနၿပီဆိုတာ မသိၾကဘူး။အခုေခတ္ကေလးေတြ လြယ္ကိုမလြယ္ပါဘူး။
"ထိုင္ဦး.. အဟြတ္...အေဖ့"
"အင္း"
ေ႐ွ႕တည့္တည့္ ျမင္ေနရတဲ့ ေခါင္းႏွစ္လံုး။ေခါင္းႏွစ္လံုးဆို မ်က္ႏွာမွ မေဖာ္ၾကေတာ့တာ။ေခါင္းပဲ ငံု႔ေနေတာ့ ေခါင္းႏွစ္လံုးပဲ ျမင္ေနရတယ္။
"ညက်ရင္ အိမ္လာခဲ့ၾကဦး...ႏွစ္ေယာက္လံုး မင္းတို႔အေမေခၚခိုင္းလိုက္တာ"
မေျဖၾက။
"ၾကားလားလို႔... "
"ဟုတ္ ဟုတ္ ၾကားတယ္ အေဖ...ၾကားတယ္"
"လာခဲ့မယ္ အေဖ...လာခဲ့မယ္"
"အင္း...အေနအထိုင္လည္း ဆင္ျခင္ၾကဦး...ပတ္ဝန္းက်င္ရိွေသးတယ္"
"ဟုတ္"
"ေအ...သြားၿပီ"
"ဟုတ္ကဲ့ အေဖ...ဂ႐ုစိုက္သြားဦး..ဟီး"
တကတည္းမွာ။မနက္ေစာေစာစီးစီး မၫြန္႔ၾကည္က သားမက္ျဖစ္တဲ့သူ အိမ္ျပန္သြားၿပီ ဖုန္းဆက္ထားလို႔ ကိုယ္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူရိွေနမွန္းက သိတယ္။ဒီေလာက္ထိ ေျပလည္ေနမယ္က မထင္တာ။ဘယ္ဟုတ္မလဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေျပလည္လိုက္တာမွ လြန္ေရာ။
ကိုယ့္သားကလည္း လက္သြက္ ေျခသြက္ အကုန္သြက္။သြက္တာကို အေျခအေနၾကည့္သြက္ေလ။အခုေတာ့ လမ္းလယ္ေခါင္ႀကီး မဟုတ္လို႔ ေက်းဇူးေတာင္တင္ရမလိုလို။
အစကတည္းက သားမက္ ျဖစ္တဲ့သူက မၫြန္႔ၾကည္တို႔အိမ္မွာဆိုတာ မၫြန္႔ၾကည္တို႔သားအမိက တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ကိုယ့္ကို အေၾကာင္းၾကားထားၿပီးသား။ကိုယ့္သား ကိုသာ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ ခံစားေစခ်င္လို႔ မသိသလိုေနေနတာ။သူ႔သား သြားေျပာမွာစိုးလို႔ မိန္းမကိုေတာင္ မေျပာဘူး။သူနဲ႔ သူ႔သားက တစ္ဖြဲ႔ေလ။သူသိရင္ သူ႔သားကို ခံစားရတာ မၾကည့္ရက္ပါဘူး ဘာဘူး ညာဘူးနဲ႔ သြားေျပာမွာေလ။
ၾကည့္လို႔ေကာင္းလိုက္တာဆိုတာေလ။မ႐ွဴႏိုင္မကယ္ႏိုင္နဲ႔ ဟိုလိုလို သည္လိုလို ျပာတာ ျပာတာနဲ႔ ၾကည့္ရတာ အရသာရိွလိုက္တာ ဆိုတာ။ကိုယ့္သားအရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီးဆိုေပမယ့္ သူ႔အျပစ္နဲ႔သူခံရတာဆိုေတာ့ မသနား။
သားမက္ျဖစ္တဲ့သူကလည္း သားအေၾကာင္းေတၾကားေတာ့ ျပန္ခ်င္လွပါၿပီဆိုလို႔ သူမ်ားလင္မယားၾကား ခြဲထားသလို ျဖစ္ေတာ့မွာမို႔ လႊတ္ေပးလိုက္ရတယ္ေပါ့ေလ။ဒါလည္း အျပစ္မေျပာပါဘူးေလ။ခ်စ္တာကိုး။သူတို႔မယ္ လက္ထပ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္လိုက္။သားျဖစ္တဲ့သူက ကျမင္းေၾကာထလို႔ ကပ်က္ ယပ်က္ေတ ျဖစ္ရတာ။အင္း...နားလည္ပါတယ္ေလ။ဒါနဲ႔ ခုနက ျမင္ကြင္းအတြက္ကေတာ့ သား ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ေခါင္းေခါက္ ခ်င္တယ္။
♥♥♥
"ေမာင့္ေၾကာင့္...႐ွက္စရာႀကီး"
"အမယ္ ကိုကိုကေရာ မပါဘူးလား"
"ငါစတာမွ မဟုတ္တာ"
"မစေပမယ့္...ကိုကိုေရာ အလိုတူအလိုပါပဲမဟုတ္ဘူးလား"
"မဟုတ္ဘူး"
"ဟုတ္ပါၿပီ ဟုတ္ပါၿပီ...ကြၽန္ေတာ့္အျပစ္ပါ...ရႊတ္..ရႊတ္"
ေအးေရာ အဲ့ဒါ။ပါးႏွစ္ဖက္လံုးကို တစ္လွည့္စီ နမ္းပစ္လိုက္တာ။ဘာတတ္ႏိုင္ေသးသလဲဗ်ာ။
"အမေလးဟယ္...အလြမ္းေတသယ္ေနလိုက္ၾကတာ...မျမင္ဘူးေဟ့ မျမင္ဘူး မျမင္ဘူး"
"ျမင္ရင္ လည္း ျမင္တယ္မွတ္လိုက္ေတာ့ မသူဇာေရ...မသူဇာလည္း မေက်နပ္ရင္ ကိုထြားေမာင္ႀကီးျပန္လာရင္ လုပ္ေပါ့ဗ်ာ"
"ဟဲ့...နင္ေနာ္"
ေျပာတယ္။သူမ်ားေတျမင္လိမ့္မယ္ဆိုတာကို။အခုေတာ့ ျမင္ၿပီေပါ့။အစအဆံုးမ်ား ၾကည့္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
"အားလားလား....နာတယ္ကိုကို....လႊတ္ လႊတ္..နာတယ္"
"ဘာေတေျပာေနတာလဲ ဟမ္...မ႐ွက္ဘူးလား..ဟမ္ ဟမ္"
ဟုတ္တယ္။ေဘးျခံက ဟင္းရြက္ခူးေနတဲ့ မသူဇာကပါ ျမင္လို႔ လွမ္းစတာကို သူကပါ ျပန္ေျပာေနတာက ကိုယ့္ထက္အႀကီးကို။ငယ္ငယ္က အေမ႐ိုက္ၿပီဆို ငိုရင္ အေမလုပ္တဲ့ အတိုင္း ေပါင္တြင္းေၾကာကို လိမ္ဆြဲပစ္လိုက္တယ္။ဘယ္ေလာက္နာတယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ေလ။
လႊတ္ေပးၿပီးေတာ့ လိမ္ဆြဲထားတဲ့ ေနရာကို ပြတ္ေန႐ွာတယ္။နာမွာ နာမွာ။အဲ့အနာကို ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။
"ကိုကိုေနာ္...ညက်မွ အစားျပန္ယူမယ္"
"ဘာ..."
"ေတာ္ၿပီေနာ္..စတာ..စတာလို႔.. ဖယ္ အဲ့လက္ႀကီးဖယ္..စတာ"
လက္ညိဳးနဲ႔ လက္မကို ဂဏန္းလက္မႀကီးလိုေကြးၿပီး ရြယ္လိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း စတာျဖစ္သြားေရာ။သိၿပီေလ အားနည္းခ်က္ကို။႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္ လာလုပ္ရင္ လက္ညိဳးနဲ႔ လက္မ ေကြးျပလိုက္ရံုပဲ။
"ကဲ ေတာ္ၿပီ...သြား ထမင္းသြားခ်က္...ငါလည္း ထမင္းမစားရေသးဘူး"
"ဟုတ္လား..ေစာေစာကေျပာေပါ့"
"မ႐ွည္ပါနဲ႔...သြားပါ ခ်က္ေခ်ပါေတာ့"
အင္း....။အခုေတာ့လည္း ေမာင္နဲ႔ ငါနဲ႔ၾကား ဘာအဖုအထစ္မွ မရိွခဲ့ၾကသလိုပါပဲ။မွားခဲ့တုန္းကလည္း မွားခဲ့တယ္။အမွားကိုသိခ်ိန္က်ေတာ့လည္း အမွန္ျပင္ၿပီး ေနတယ္။ေမာင္ဟာ သိပ္ကိုေတာ္တဲ့ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္ပါေလ။
♥♥♥
"အဟြတ္ အဟြတ္...ေမာင္ရယ္ ဘယ္လိုေတာင္ ေနေနတာလဲ အဟြတ္"
"ကိုကိုထားလိုက္..ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္လုပ္မယ္...ထားလိုက္ ထားလိုက္"
"ရပါတယ္...ထမင္းဟင္းသာ အဆင္ေျပေအာင္ခ်က္.. အဟြတ္..အမေလး"
အခန္းထဲက ဆင့္တန္းေပၚေတြ၊ဖ်ာေအာင္ေတ တံျမက္စည္းလွဲေတာ့ ဖုန္က အလံုးလိုက္ေတ ႏွာေခါင္းထဲဝင္လို႔ တဟြတ္ဟြတ္နဲ႔ ျဖစ္ေနရတယ္။ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား ျဖစ္သလိုေနေနသလဲဆိုတာ။
ဘုန္း ဘုန္း ဘုန္း
ဖ်ာကိုမၿပီး ဖ်ာေပၚကေန တံျမက္စည္းနဲ႔ တဘုန္းဘုန္းျမည္ေအာင္ ႐ိုက္ရတယ္။ဖုန္ေတ ထြက္သြားေအာင္လို႔။အိမ္ေဆာက္ထားတာက လမ္းနဲ႔ နီးေနတာမလို႔ ဖုန္ေတဆို တအားတင္တာ။မသိမ္းဘဲ ေနလို႔မရဘူး။ဒါကို ေမာင္က ဖုန္ၾကားထဲ ျဖဲ ေနေနသလားပဲ။
Advertisement
ေစာင္ေတကေတာ့ေလ်ွာ္လို႔မျဖစ္ေသးဘူး။ဝါတြင္းဆို ေစာင္ေတ ဘာေတ မေလ်ွာ္ေကာင္းဘူးလို႔ ၾကားဖူးတယ္။
"ထမင္းေရာ ဟင္းေရာ က်က္ၿပီ...ဖယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လုပ္လိုက္မယ္"
"ေနဦး ေမာင္က ေအာက္မွာ တုတ္႐ွည္႐ွည္တစ္ေခ်ာင္းေလာက္ ႐ွာၿပီး တံျမက္စည္းနဲ႔ တြဲခ်ည္ၿပီးမွ အဲ့မွာ ျမင္လား...အဲ့ပင့္ကူမ်ွင္ေတ သိမ္း"
"ဟုတ္ၿပီ... ရႊတ္"
လုပ္သြားျပန္ၿပီ။အခုမွ တအားကို ျဖစ္ပ်က္ျပေနတယ္။ဒီကလည္း ဖုန္ေတသိမ္းထားရတာ ဖုန္ေတက လြင့္ၿပီး လာကပ္တာနဲ႔ ေမႊးႀကိဳင္ေနမွာပါပဲ။
"အာ...ကိုယ့္အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ေနာ္ေမာင္"
"ေမာင္ေနာ္...အဲ့ႏွာေခါင္းႀကီး ျပတ္သြားေအာင္လုပ့ထည့္လိုက္ရမလား"
"အား..ေမာင္ရာ ဒီမွာအလုပ္လုပ္ေနတာ မျမင္ဘူးလား"
"အဲ့ႏွာေခါင္းႀကီးကို အျမင္ကတ္လာၿပီေနာ္ ေမာင္"
ထိုေန့က တစ္အိမ္လံုးကို သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ေနၾကတဲ့ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္။တစ္ေယာက္က လစ္ရင္ လစ္သလို ေနာက္တစ္ေယာက္ကို သြားသြားနမ္းေနလို႔ ေအာ္ေအာ္ထုတ္ေနရသတဲ့။
♥♥♥
"သား... သားႀကီးျပန္လာေတာ့ သားေပ်ာ္တယ္မလား"
"ေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်ာ...အေမကလည္း မေပ်ာ္ရိွမလား"
"ေအး..သား...သားႀကီးမို႔လို႔သာ သားဆီကို ျပန္လာတာ သိလား...အေမအဲ့လိုေျပာတာ သားႀကီးကို အထင္ေသးလို႔မဟုတ္ဘူး...သားငယ္ကို သားႀကီးေလာက္ ဘယ္သူစိမ္းကမွ မခ်စ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သားသိေအာင္ ေျပာျပတာ"
"ဟုတ္ကဲ့ အေမ...ကြၽန္ေတာ္သိပါၿပီ"
အေမ့ရဲ႕ ကိုကို႔အေပၚထားတဲ့ ေမတၱာတရားကို ခံစားလို႔ရတယ္။သားမက္ရယ္လို႔ မထားဘူး။သားအရင္းျဖစ္တဲ့သူနဲ႔ တန္းတူခ်စ္တာ။သားႀကီး သားငယ္ေခၚေနတာပဲၾကည့္။ကိုယ့္ကိုလည္း သားေခၚလိုက္ သားငယ္ေခၚလိုက္နဲ႔ ။
"သားႀကီး....အေမေလသားႀကီးကို ေက်းဇူးတင္တယ္ သိလား"
"အာ..ဘာေတေျပာေနတာလဲ အေမကလည္း..."
"တကယ္ေျပာတာ...အေမ့သားငယ္ေလးကို အဲ့ေလာက္ထိ ခ်စ္ေပးလို႔"
"အေမကလည္း"
ေမာင့္ေမေမက အဲ့လိုႀကီးေျပာလာေတာ့ ဘယ္လိုေနရမယ္မ်န္းမသိ။ေမာင့္ကိုခ်စ္တာက ေက်းဇူးတင္ခံခ်င္လို႔ ခ်စ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ေမာင့္ကို ခြင့္လႊတ္တယ္ဆိုတာလည္း ေမာင့္ကိုခ်စ္လို႔။ခ်စ္တာ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ပဲ အကုန္လံုးကိုခြင့္လႊတ္ေပးခဲ့တာ။ေမာင္သိပါေလစ။
♥♥♥
5.11.21
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
Unicode
"ဟိတ်ကောင်တွေ"
အိစ်
ပူးကပ်နေရာက အမြန်ခွာလိုက်ကြတော့ မျက်နှာတေနီတဲ့ သူကနီ ၊ချောင်းတေ ဆိုးတဲ့သူကဆိုး ၊ကပ်ာကယာ ဘေးနားတေဆင်းထိုင်နဲ့ ဒီကောင်တေ တကယ့်ကောင်တေ။အိမ်အောက် လေးဘက်လေးလံက အတိုင်းသား မြင်နေရတဲ့ နေရာမှာ ဒီလိုလုပ်နိုင်တာ တော်ရုံတော့ မဟုတ်ဘူး။တော်တော်ဆိုးနေတာ ။သားကလည်း တော်တော်ဆိုးတယ်။သားမက်ကလည်း တော်တော်ဆိုးတယ်။သားမက်ဖြစ်တဲ့သူကလည်း သူက အကြီးမလို့ တားမယ်မရှိဘူး။တကယ်ကို ကဲကဲသည်းသည်းတွေ။ကိုယ်မြင်တာ အကြောင်းမဟုတ် ဘေးခြံကအိမ်က ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်နေပြီဆိုတာ မသိကြဘူး။အခုခေတ်ကလေးတွေ လွယ်ကိုမလွယ်ပါဘူး။
"ထိုင်ဦး.. အဟွတ်...အေဖ့"
"အင်း"
ရှေ့တည့်တည့် မြင်နေရတဲ့ ခေါင်းနှစ်လုံး။ခေါင်းနှစ်လုံးဆို မျက်နှာမှ မဖော်ကြတော့တာ။ခေါင်းပဲ ငုံ့နေတော့ ခေါင်းနှစ်လုံးပဲ မြင်နေရတယ်။
"ညကျရင် အိမ်လာခဲ့ကြဦး...နှစ်ယောက်လုံး မင်းတို့အမေခေါ်ခိုင်းလိုက်တာ"
မဖြေကြ။
"ကြားလားလို့... "
"ဟုတ် ဟုတ် ကြားတယ် အေဖ...ကြားတယ်"
"လာခဲ့မယ် အေဖ...လာခဲ့မယ်"
"အင်း...အနေအထိုင်လည်း ဆင်ခြင်ကြဦး...ပတ်ဝန်းကျင်ရှိသေးတယ်"
"ဟုတ်"
"အေ...သွားပြီ"
"ဟုတ်ကဲ့ အေဖ...ဂရုစိုက်သွားဦး..ဟီး"
တကတည်းမှာ။မနက်စောစောစီးစီး မညွန့်ကြည်က သားမက်ဖြစ်တဲ့သူ အိမ်ပြန်သွားပြီ ဖုန်းဆက်ထားလို့ ကိုယ္က သူတို့နှစ်ယောက်အတူရှိနေမှန်းက သိတယ်။ဒီလောက်ထိ ပြေလည်နေမယ်က မထင်တာ။ဘယ်ဟုတ်မလဲ သူတို့နှစ်ယောက်က ပြေလည်လိုက်တာမှ လွန်ရော။
ကိုယ့်သားကလည်း လက်သွက် ခြေသွက် အကုန်သွက်။သွက်တာကို အခြေအနေကြည့်သွက်လေ။အခုတော့ လမ်းလယ်ခေါင်ကြီး မဟုတ်လို့ ကျေးဇူးတောင်တင်ရမလိုလို။
အစကတည်းက သားမက် ဖြစ်တဲ့သူက မညွန့်ကြည်တို့အိမ်မှာဆိုတာ မညွန့်ကြည်တို့သားအမိက တိုးတိုးတိတ်တိတ် ကိုယ့်ကို အကြောင်းကြားထားပြီးသား။ကိုယ့်သား ကိုသာ မှတ်လောက်သားလောက် ခံစားစေချင်လို့ မသိသလိုနေနေတာ။သူ့သား သွားပြောမှာစိုးလို့ မိန်းမကိုတောင် မပြောဘူး။သူနဲ့ သူ့သားက တစ်ဖွဲ့လေ။သူသိရင် သူ့သားကို ခံစားရတာ မကြည့်ရက်ပါဘူး ဘာဘူး ညာဘူးနဲ့ သွားပြောမှာလေ။
ကြည့်လို့ကောင်းလိုက်တာဆိုတာလေ။မရှူနိုင်မကယ်နိုင်နဲ့ ဟိုလိုလို သည်လိုလို ပြာတာ ပြာတာနဲ့ ကြည့်ရတာ အရသာရှိလိုက်တာ ဆိုတာ။ကိုယ့်သားအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးဆိုပေမယ့် သူ့အပြစ်နဲ့သူခံရတာဆိုတော့ မသနား။
သားမက်ဖြစ်တဲ့သူကလည်း သားအကြောင်းတေကြားတော့ ပြန်ချင်လှပါပြီဆိုလို့ သူများလင်မယားကြား ခြဲထားသလို ဖြစ်တော့မှာမို့ လွှတ်ပေးလိုက်ရတယ်ပေါ့လေ။ဒါလည်း အပြစ်မပြောပါဘူးလေ။ချစ်တာကိုး။သူတို့မယ် လက်ထပ်ပြီး တစ်နှစ်တောင် မပြည့်လိုက်။သားဖြစ်တဲ့သူက ကမြင်းကြောထလို့ ကပျက် ယပျက်တေ ဖြစ်ရတာ။အင်း...နားလည်ပါတယ်လေ။ဒါနဲ့ ခုနက မြင်ကွင်းအတွက်ကတော့ သား နှစ်ယောက်လုံးကို ခေါင်းခေါက် ချင်တယ်။
♥♥♥
"မောင့်ကြောင့်...ရှက်စရာကြီး"
"အမယ် ကိုကိုကေရာ မပါဘူးလား"
"ငါစတာမွ မဟုတ္တာ"
"မစပေမယ့်...ကိုကိုရော အလိုတူအလိုပါပဲမဟုတ္ဘူးလား"
"မဟုတ္ဘူး"
"ဟုတ်ပါပြီ ဟုတ်ပါပြီ...ကျွန်တော့်အပြစ်ပါ...ရွှတ်..ရွှတ်"
အေးရော အဲ့ဒါ။ပါးနှစ်ဖက်လုံးကို တစ်လှည့်စီ နမ်းပစ်လိုက်တာ။ဘာတတ်နိုင်သေးသလဲဗျာ။
"အမလေးဟယ်...အလွမ်းတေသယ်နေလိုက်ကြတာ...မမြင်ဘူးဟေ့ မမြင်ဘူး မမြင်ဘူး"
"မြင်ရင် လည်း မြင်တယ်မှတ်လိုက်တော့ မသူဇာရေ...မသူဇာလည်း မကျေနပ်ရင် ကိုထွားမောင်ကြီးပြန်လာရင် လုပ်ပေါ့ဗျာ"
"ဟဲ့...နင်နော်"
ပြောတယ်။သူများတေမြင်လိမ့်မယ်ဆိုတာကို။အခုတော့ မြင်ပြီပေါ့။အစအဆုံးများ ကြည့်နေရင် ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
"အားလားလား....နာတယ္ကိုကို....လွှတ် လွှတ်..နာတယ်"
"ဘာတေပြောနေတာလဲ ဟမ်...မရှက်ဘူးလား..ဟမ် ဟမ်"
ဟုတ်တယ်။ဘေးခြံက ဟင်းရွက်ခူးနေတဲ့ မသူဇာကပါ မြင်လို့ လှမ်းစတာကို သူကပါ ပြန်ပြောနေတာက ကိုယ့်ထက်အကြီးကို။ငယ်ငယ်က အမေရိုက်ပြီဆို ငိုရင် အမေလုပ်တဲ့ အတိုင်း ပေါင်တွင်းကြောကို လိမ်ဆွဲပစ်လိုက်တယ်။ဘယ်လောက်နာတယ်ဆိုတာ ကောင်းကောင်းသိတယ်လေ။
လွှတ်ပေးပြီးတော့ လိမ္ဆြဲထားတဲ့ နေရာကို ပွတ်နေရှာတယ်။နာမှာ နာမွာ။အဲ့အနာကို ကောင်းကောင်းသိတယ်။
"ကိုကိုနော်...ညက်မွ အစားပြန်ယူမယ်"
"ဘာ..."
"တော်ပြီနော်..စတာ..စတာလို့.. ဖယ် အဲ့လက်ကြီးဖယ်..စတာ"
လက်ညိုးနဲ့ လက်မကို ဂဏန်းလက်မကြီးလိုကွေးပြီး ရွယ်လိုက်တော့ ချက်ချင်း စတာဖြစ်သွားရော။သိပြီလေ အားနည်းချက်ကို။ရုတ်ရုတ်ရုတ်ရုတ် လာလုပ်ရင် လက်ညိုးနဲ့ လက်မ ကွေးပြလိုက်ရုံပဲ။
"ကဲ တော်ပြီ...သြား ထမင်းသွားချက်...ငါလည်း ထမင်းမစားရသေးဘူး"
"ဟုတ္လား..စောစောကပြောပေါ့"
"မရှည်ပါနဲ့...သြားပါ ချက်ချေပါတော့"
အင်း....။အခုတော့လည်း မောင်နဲ့ ငါနဲ့ကြား ဘာအဖုအထစ်မှ မရှိခဲ့ကြသလိုပါပဲ။မှားခဲ့တုန်းကလည်း မှားခဲ့တယ်။အမှားကိုသိချိန်ကျတော့လည်း အမှန်ပြင်ပြီး နေတယ်။မောင်ဟာ သိပ်ကိုတော်တဲ့ ယောက်ျား တစ်ယောက်ပါလေ။
♥♥♥
"အဟွတ် အဟွတ်...မောင်ရယ် ဘယ်လိုတောင် နေနေတာလဲ အဟွတ်"
"ကိုကိုထားလိုက်..ပြီးမှ ကျွန်တော်လုပ်မယ်...ထားလိုက် ထားလိုက်"
"ရပါတယ်...ထမင်းဟင်းသာ အဆင်ပြေအောင်ချက်.. အဟွတ်..အမေလး"
အခန်းထဲက ဆင့်တန်းပေါ်တွေ၊ဖျာအောင်တေ တံမြက်စည်းလှဲတော့ ဖုန္က အလုံးလိုက်တေ နှာခေါင်းထဲဝင်လို့ တဟွတ်ဟွတ်နဲ့ ဖြစ်နေရတယ်။ဘယ်လောက်တောင်များ ဖြစ်သလိုနေနေသလဲဆိုတာ။
ဘုန်း ဘုန်း ဘုန်း
ဖျာကိုမပြီး ဖျာပေါ်ကနေ တံမြက်စည်းနဲ့ တဘုန်းဘုန်းမြည်အောင် ရိုက်ရတယ်။ဖုန်တေ ထွက်သွားအောင်လို့။အိမ်ဆောက်ထားတာက လမ်းနဲ့ နီးနေတာမလို့ ဖုန်တေဆို တအားတင်တာ။မသိမ်းဘဲ နေလို့မရဘူး။ဒါကို မောင်က ဖုန်ကြားထဲ ဖြဲ နေနေသလားပဲ။
စောင်တေကတော့လျှော်လို့မဖြစ်သေးဘူး။ဝါတွင်းဆို စောင်တေ ဘာတေ မလျှော်ကောင်းဘူးလို့ ကြားဖူးတယ်။
"ထမင်းရော ဟင်းရော ကျက်ပြီ...ဖယ်တော့ ကျွန်တော်လုပ်လိုက်မယ်"
"နေဦး မောင်က အောက်မှာ တုတ်ရှည်ရှည်တစ်ချောင်းလောက် ရှာပြီး တံမြက်စည်းနဲ့ တွဲချည်ပြီးမှ အဲ့မွာ မြင်လား...အဲ့ပင့်ကူမျှင်တေ သိမ်း"
"ဟုတ်ပြီ... ရွှတ်"
လုပ်သွားပြန်ပြီ။အခုမှ တအားကို ဖြစ်ပျက်ပြနေတယ်။ဒီကလည်း ဖုန်တေသိမ်းထားရတာ ဖုန်တေက လွင့်ပြီး လာကပ်တာနဲ့ မွှေးကြိုင်နေမှာပါပဲ။
"အာ...ကိုယ့်အလုပ်ကို ကောင်းကောင်းလုပ်နော်မောင်"
"မောင်နော်...အဲ့နှာခေါင်းကြီး ပြတ်သွားအောင်လုပ့ထည့်လိုက်ရမလား"
"အား..မောင်ရာ ဒီမှာအလုပ်လုပ်နေတာ မမြင်ဘူးလား"
"အဲ့နှာခေါင်းကြီးကို အမြင်ကတ်လာပြီနော် မောင်"
ထိုနေ့က တစ်အိမ်လုံးကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေကြတဲ့ ကောင်လေးနှစ်ယောက်။တစ်ယောက်က လစ်ရင် လစ္သလို နောက်တစ်ယောက်ကို သွားသွားနမ်းနေလို့ အော်အော်ထုတ်နေရသတဲ့။
♥♥♥
"သား... သားကြီးပြန်လာတော့ သားပျော်တယ်မလား"
"ပျော်တာပေါ့ဗျာ...အမေကလည်း မပျော်ရှိမလား"
"အေး..သား...သားကြီးမို့လို့သာ သားဆီကို ပြန်လာတာ သိလား...အမေအဲ့လိုပြောတာ သားကြီးကို အထင်သေးလို့မဟုတ်ဘူး...သားငယ္ကို သားကြီးလောက် ဘယ်သူစိမ်းကမှ မချစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ သားသိအောင် ပြောပြတာ"
"ဟုတ်ကဲ့ အေမ...ကျွန်တော်သိပါပြီ"
အမေ့ရဲ့ ကိုကို့အပေါ်ထားတဲ့ မေတ္တာတရားကို ခံစားလို့ရတယ်။သားမက်ရယ်လို့ မထားဘူး။သားအရင်းဖြစ်တဲ့သူနဲ့ တန်းတူချစ်တာ။သားကြီး သားငယ်ခေါ်နေတာပဲကြည့်။ကိုယ့်ကိုလည်း သားခေါ်လိုက် သားငယ်ခေါ်လိုက်နဲ့ ။
"သားကြီး....အမေလေသားကြီးကို ကျေးဇူးတင်တယ် သိလား"
"အာ..ဘာတေပြောနေတာလဲ အမေကလည်း..."
"တကယ်ပြောတာ...အမေ့သားငယ်လေးကို အဲ့လောက်ထိ ချစ်ပေးလို့"
"အမေကလည်း"
မောင့်မေမေက အဲ့လိုကြီးပြောလာတော့ ဘယ်လိုနေရမယ်မျန်းမသိ။မောင့်ကိုချစ်တာက ကျေးဇူးတင်ခံချင်လို့ ခ်စ္တာမွ မဟုတ်ဘဲ။မောင့်ကို ခွင့်လွှတ်တယ်ဆိုတာလည်း မောင့်ကိုချစ်လို့။ချစ်တာ တစ်ခုတည်းကြောင့်ပဲ အကုန်လုံးကိုခွင့်လွှတ်ပေးခဲ့တာ။မောင်သိပါလေစ။
♥♥♥
5.11.21
Advertisement
- In Serial68 Chapters
Changing My Life with A Level System
As years went by and Earth evolved into a foreseen futuristic, sci-fi world, everything went through changes; the buildings, vehicles, weapons even the vegetation and animals didn't remain unscathed. Yet one thing stayed the same throughout all history, something indispensable for the human race, something no one could ever think of leaving out in their daily lives and yet being the very cause of human demise, work.During the whole change process not even once was the human work ethic thought of as a problem causing a rise in the demand for entertainment and distraction from the daily routines. Those a new game system called Virtual Reality was created, giving everyone the possibility to fully immerse in other worlds and escaping the trials of life. Bao, threw himself in such a world but without thinking of the consequences of such a deed, for nobody asked themselves, what if life in this virtual world is better than reality and even worse what if the boundaries between the two become indistinct? © 2021 All rights reserved to the author under the pen name Q_Yuumo.
8 450 - In Serial129 Chapters
The Legend of the Fake Hero
*I don't own the cover image**This has the Tragedy Tag; please no genre hate. Bad things can happen to good people, just like in real life (not that they will. I almost didn't put the tag there as it doesn't really fit the genre. I like happy endings.).The year is 201X, and the line between reality and the imaginary has become blurred. Approximately nine months ago, the event which became known as "The Convergence" occurred. People on Earth began to obtain powers. Some received them for seemingly no reason while others had obtained them after they had returned from the many different worlds that they had unwillingly been abducted to. These new worlds existed beyond time and space, and many could have different rules different from what we know as standard reality. That is because these many worlds seem to have traits taken from imagination. Things from stories and myths, like magic and plots, existed in these worlds as if they were inspired by them, and that was only a start.On earth, there was a young man. On appearance, he could be considered only slightly better-than-average. The only thing he was known for was his incredible mind that left him feeling bored and out of touch with reality. But soon he would leave this reality altogether. One moment he was lying in his bed. The next, he was face-to-face with a beautiful young lady who he had just woken up upon him falling into her bed. This young man has an incredible fate and will soon visit many worlds, gain many powers, and meet many women who, like the young girl whose bed he had fallen into, will blow him away.Upload Schedule (Updated 3/28/2021)Upload one chapter every-other-weekend PST (with rare exception, typically due to length).Breaking Fate/Origin Arc (Done) Albion Arc: Vol 1 - Origin, Vol 2 - Rise of the Red Dragon (Done) New Earth Arc: Vol 3 - New Earth (Done) Dealing with the Past Arc: Vol 4 - Ghosts of the Past, Vol 5 - The Dracul Descends, Vol 6 - War of FateBound Fate Arc Fake Hero Arc Vol 7 - Martel Side Stories #1 Shield Hero Arc Vol 8 - Second Chance Vol 9 - The Adventure Begins (Current) Vol 10 - First Quest Vol 11 - TBD (Writing [37%]) (Multiple Future Volumes TBD)Currently ONLY posting on Scribble Hub, Royal Road, and Wattpad (Same user name)If you find my work on other sites please let me know!
8 155 - In Serial8 Chapters
Insanity Of A Reverend Reader
Fang Yuan is know as a smart and cunning man with great ambitions and wisdom. Everything and everyone eventually follows his plan, as he ascends and becomes stronger and stronger. One person, who recently got into reading about his tales due to his life's misfortune, died after reading chapter 270 and reincarnated as a baby in the Gu Yue clan. Can he overcome the disadvantages of being an otsider in his world or will he fail to even achieve everything before Great Love Immortal Venerable ascends? I have changed some small details about the strength path and there are some minor tweaks to Gu worms, apertures and mortals. The system is also not OP and the MC isn't pathetic. He can't be Fang Yuan levels of not pathetic, as he is only a 16 Year old with little experience. Guy in cover image resembles MC's brother not MC. A quick notice, I am "porting" the Fanfic over from webnovel, so if you want to read up ahead, then go there.
8 53 - In Serial18 Chapters
Building an army in another world
Eirisse Ianthe silvana is a military historian or was before she died. She then arrived in another world where she sets out on a journey to build an army with the assistance of a magic book in a world of swords, magic and monsters. I have also published this story on Scribblehub under the same author name.
8 105 - In Serial19 Chapters
Rookie Sequel
Merry Christmas!Thanks for supporting me and my writing, here is an early Christmas present to end 2020 on a happy note and to say thank you!Enjoy the sequel to Rookie, hope you enjoy x
8 81 - In Serial33 Chapters
My Innocent Flower ( Jasper Hale x Maleoc)
Bella has a brother though no one knew about him; only because he had been in the hospital because of his asthma(it's really bad and he needs to have an air tank with him constantly). Bella doesn't like talking about him and brining him up what so ever. So what happens when he comes to forks Washington to be with his dad and sister that doesn't like him. I obviously don't own the twilight series all rights reserved to the rightful owners
8 283
Prev Chap
Next Chap
Chap List
Boy
Girl
