《My Enchanted Tale》Charm 21 ❀ Great Day
Advertisement
I had a great day, with you today.
***
"Hmm." Angal ko dahil galaw ng galaw iyong unan ko. Nakakainis naman itong unan na ito, hindi na nga malambot galaw pa ng galaw.
"Gah, idiot. Wake up." Nakarinig ako ng mahinang bulong, ngunit hindi ko pinansin iyon. Inaantok pa ako, maawa na sana iyong nanggigising.
"Babo."
"Baka."
"Idiot."
Aish. Kanina pa imik ng imik iyon ah. Hindi ba niya alam na may natutulog? Saka bakit parang iyong naimik ay napakalapit sa tainga ko? Ano bang meron? Inaantok pa ako.
"Ryleen." Bigla akong napadilat dahil sa narinig ko. Napatingin din agad ako sa paligid at napansin kong wala ako sa bahay.
Inilibot ko ang tingin ko sa buong lugar at doon ako natauhan. Nasa sinehan nga pala kami ni Louie at bigla akong nakatulog dahil sa pagod. Noong maisip ko iyon, unti unti ko ding narealize kung bakit may gumigising sa akin.
Marahan akong napalingon sa isang tabi ko at doon ko nakita si Louie na walang ka-emo-emosyong nakatingin sa akin.
"Are you awake now?" Walang ganang tanong pa nito.
"Omygosh. Hala. Louie, sorry. Sorry. Hindi ko naman sinasadya na makatulog, napagod lang talaga ako ng sobra kanina. Sorry." Tuloy tuloy na banggit ko sa kaniya. Nakaka-guilty naman iyong nagawa ko.
"Ang lakas ng loob na bumili ng movie ticket na ito ang palabas, tapos tutulugan mo ako? Huh. Tsk." Iiling iling pa na wika niya. Malungkot naman akong napatingin sa kaniya noon.
Wala ng tao dito sa sinehan at kaming dalawa na lang. Mabuti hindi kami sinisita.
"Hala, sorry na kasi. Hindi ko naman sinasadya. Patawarin mo na ako." Pag-mamakaawa ko sa kaniya. Ano ba naman kasing nangyari at pumikit iyong mata ko.
"Itong mata ko na lang ang sisihin mo. Sorry na. Itong mga mata ko namna ang may kasalanan ng lahat, sila iyong pumikit." Dugtong ko pa, umaasang tatanggapin niya iyong sorry ko.
"Tss. Ang lakas pang-mag-hilik." Agad akong napatakip ng muka dahil sa hiya. Sobrang nakakahiya nanaman ako.
"Louie kasi, sorry na." Ulit ko pa. Ngunit, umiwas lamang siya ng tingin sa akin. Hinawakan ko na iyong kamay ni Louie at paulit ulit na nag-so-sorty, pero wala pa din.
Advertisement
"Ano ba kasing puwede kong gawin para mapatawad mo ako?" Tanong ko sa kaniya. Akala ko kakagat siya sa sinabi ko pero umiling iling lamang siya.
Saka tumayo mula sa kinauupuan niya at nagsimulang bumama. Agad ko siyang sinundan. "Oy, sorry na kasi. Sorry na."
Naiinis siyang napatigil sa pagbaba at humarap sa akin saka niya itinuro iyong pisngi niya. Nagtataka akong tumingin sa kaniya dahil doon. "Huh?"takhang tanong ko pero sinenyas nanaman niya itong pag-turo sa pisngi niya.
"Eh?" Asar siyang napatingin sa akin dahil sa sinabi ko, saka ulit nagsimulang maglakad.
"Teka, sorry na kasi." Sabi ko sabay hawak sa kamay niya, kaya napatigil siya sa paglalakad. Agad din akong tumikdi para maabot ko ang pisngi niya saka ko siya dinampian ng halik doon.
Noong gawin ko iyon, naramdaman ko ang pagka-bigla ni Louie at saka nanlaki ang mga mata niya.
"A-anong ginawa mo?" Tanong niya. Bakas pa din sa muka niya ang gulat, samantalang ako ay clueless pa din. Bakit ginawa ko lang naman iyong sinesenyas niya para okay na kami ah?
"Ahm?" Takhang tanong ko sabay senyas noong ginawa niya kanina, iyon bang sa pisngi.
"Aish, idiot! Ang sinasabi ko lang naman doon ay para punasan mo iyang pisngi mo dahil may bakas ng tuyong laway."
Oh, lupa kainin mo na ako. Nakakahiya. Agad akong napatalikod sa kaniya dahil sa nangyari. Hindi ko lubos maisip ang kahihiyang pinasok ko.
Una, tinulugan ko siya sa movie na ako ang pumili. Idagdag mo pa itong nangyari na paghalik ko sa pisngi nya pero ang ibig sabihin lang naman pala ay dahil punasan ko ang pisngi ko. Mygad.
"Nakakahiya. Nakakahiya." I murmured.
"Tara na, umalis na tayo." Casual na sabi niya, saka ko naramdaman ang paglalakad niya paalis. Tinanggal ko naman iyong tinuturo niya sa pisngi ko, saka ako sumunod sa kaniya.
Tinatakpan ko pa ang muka ko para hindi iyon makita ni Louie. Nauuna siyang maglakad sa akin at ako naman ay nahuhuli, tapos kapag lilingon siya sa akin, iiwas ako ng tingin at itatakip ko ang mga kamay ko sa muka ko.
Wala na akong maihaharap na muka kaniya. Sobra sobra na ang kahihiyan ko.
"Pumunta ka nga dito at sumabay sa akin." Naiinis na sabi niya. Kaso nag bingi-ngihan ako at umiwas lamang ng tingin. Akala ko okay na iyon, pero nagulat ako noong may umakbay sa akin.
Advertisement
Agad akong napatingin sa kung sino ang may gawa noon at nakita ko si Louie. Nakangisi ito ng pang-asar at ako naman ay mas lalong namula.
Hindi ko na lamang siya pinansin at pilit pa ding tinakpan ang muka ko mula sa kaniya.
"Huwag ka ngang ganiyan. Okay lang naman na hinalikan mo ako kanina." Natatawang pang-aasar niya. Pakiramdam ko namula ang tenga at pisngi ko ng sobra sobra dahil doon, parang kumulot din ang mga daliri ko.
Louie, maawa ka tigilan mo na ako. Hiyang hiya na ako.
Habang naglalakad. Nagulat ako noong tumigil si Louie, kaya napatigil din ako, dahil nakaakbay siya sa akin. May kinuha siya sa bulsa niya, mukang cellphone.
"Oh? Nakauwi na daw sila Bella sa charm world?" Takhang tanong niya. "Hindi daw kasi nila tayo makita?" Dugtong pa niya.
Nagtaka din ako dahil sa sinabi ni Louie. Hala? Bakit naman nila kami iniwan?
"Wait? Anong oras na ba?" Tanong ko naman. Para kasing sobrang dami kong ginawa ngayong araw, kanina kasama ko si Kyle tapos sina Bella, tapos kumain, tapos si Louie.
"Heck. It's already 10pm." Noong sabihin niya iyon, napatingin kami sa paligid namin. Kaya naman pala kakaunti na ang tao at nagsisimula ng mag-sara iyong ibang stores.
"Gabing gabi na pala. Tara na." Akit niya saka niya ako hinila. Noong hawak niya ang kamay ko, nagulat ako noong i-intertwined niya iyon.
Noong makalabas din kami ay malakas ang ulan. "Tsk. Weong timing. Umuulan pa." Dugtong pa niya. Paano kami makakapunta sa moonlight crescent garden kung ganito?
"May payong ka?" Tanong niya sa akin. Umiling ako. Tanging paper bag nung mga cute puppies lamang ang dala ko at siya naman dala iyong pinamili naming mga damit at iba pa.
"Takbuhin na lang kaya natin?" Tanong ko sa kaniya.
"No. Baka magkasakit ka." Agad na kontra niya. Nakaramdam ako ng hindi maitindihang pakiramdam dahil doon. Parang nahiya ako,mparang na-touch ako, basta parang na-ewan.
Pumunta kami ni Louie sa isang shed at umupo doon. Wala ng ganung tao, dahil gabing gabi na din at magsasarado na ang mall.
"Patilain natin ng kauntian." He suggested simply, I nodded mutely. Medyo humiwalay din ako sa pagkaka-upo muna kay Louie dahil nakaramdam ako ng ilang dahil na din sa mga nangyari kanina.
It's a little cold because of the rain, pero ininda ko iyon.
"Ryleen." Napalingo ako dahil bigla na lang siyang umimik.
"Bakit?" Tanong ko sa kaniya, para hindi awkward iyong dating sa pag-itan namin.
"Titigilan ko na iyong girlfriend boyfriend na sinabi ko sa sa'yo dati." Mahinang banggit niya. Noong sabihin niya iyon, hindi ko alam kung nalungkot ako o nasiyahan, parang nasa gitna ako nung dalawang iyon.
"Sinabi ko lang naman iyon dati, dahil nainis ako doon sa babae, tapos nagkataon na gusto pa kitang asarin, kaya iyon ang naging resulta." He told me sincerely.
"Ayoko naman na nahihirapan ka sa pakikitungo sa school dahil lang sa pinag-sasabi ko noon." Dagdag pa niya. Tumango na lamang ako dahil sa sinabi niya at saka ngumiti, nagulat ako noong bigla siyang lumapit sa akin at saka ako niyakap.
"Iyang kadaldalan mo, pati na din ang pagiging idiot mo. Nakakamiss din pala. Kaya siguro may kakaiba akong connection nanararamdaman sa'yo noon, kasi bata pa lang tayo magkakilala na tayo." Nakangiting sabi niya, kaya napangiti din ako.
Nagulat na lang din ako bigla noong higitin niya ako, doon ako natauhan na hindi na pala ganoong naulan. Tumakbo kami ni Louie hanggang nakarating kami sa Moonlight Crescent garden. Ilang saglit lang din nakarating kami sa Charm World at hinatid niya ako kayna Bella.
"I had a great day." He said mellowly.
I sweetly smiled at him. "Ako din." Matapos noon pinapasok na niya ako pero bago iyon, kinuha ko muna iyong mga gamit ko sa kaniya at ibinigay ko sa kaniya si Woo. Saka niya ako pinagtulakan sa loob.
Noong makapasok ako, tulog na sina Bella at Emerald kaya't marahan at tahimik akong nag-ayos ng gamit ko. Saka ako humiga sa kama.
"Ang saya ng araw na ito, kahit may ibang nangyari." Nakangiting sabi ko pa habang nakatingin sa ceiling. Saka ko unti-unting ipinikit ang mga mata ko habang may ngiti sa labi.
***
Advertisement
SEEING BEYOND
Xianxia, fast-paced, overpowered and scheming >>> Welcome. A man lived working his whole life from school to his death. He was a succesful businessman but one day saw his company failing and he lost everything: Money, family, friends, status... He realized the cruelty of life and how everyone around him had only faked emotions. Cursing himself for having believed in others and not seeing through their made-up faces, having nothing left and no one to turn to and being too old to start things again from the beginning, he jumps and dies...But he won't have the luxury to rest as a new life awaits him. This time, he won't make the same mistakes, he will try to see beyond the truth of things. Delivered to you by UGU
8 134Light Cleric
MAIDEN TRILOGY: BOOK 1 Piety Churchstep is an outcast. Her pure white hair makes her a target for abuse from the Mother Superior, the sisters, the acolytes, even the other orphans. Temperance, Piety's only friend, is certain Piety is special, and when an old cleric shows up on the orphanage doorstep and falls ill, Piety proves Temperance right by healing him with the strange, bright, chiming power deep within her. Soon thereafter, Piety and Temperance leave the orphanage for the wider world where they face villains, vampires, and war. LIGHT CLERIC is the first in the MAIDEN TRILOGY, a fantasy-epic, coming of age, hero's journey. It is my first novel, written between October 23, 2008 and December 30, 2010. The novels in this trilogy take place concurrently rather than consecutively.
8 198Gaslgiht
There is a common line of questioning that falls upon students within their first moments at Kingsly. “Why?”. The student asks, “Why am I here?”. This is a futile line of questioning. There are those who remember, and those who do not. I’ll spare you the technical explanation — that’s what we have teachers for. The jist is as follows: those who remember are... how do I put this... more likely. They occupy more time. and the space that time has allowed them — the pertinent amount — is experienced no matter what. Allow me to offer you a bit of personal information: I am not one who remembers. There is no time relevant to me, no space that I occupy. I exist by carving myself here, and continue to exist in the same fashion. You would do well to follow suit. Why am I here? Because I force myself to be. Because the universe, the universes, for all its kicking and screaming, cannot escort me out.
8 237Blood Moon- Poems | ✓
"Bleed on paper, die in mind.""If words are a poem, then a voice is song, sound is music. And as I know, music is the best expression- which is inspired by thoughts."I swear on my writing, poem are way better than novels. They don't drag on dead emotions and keep it raw and crisp. No need for fitting into a certain mask for long. Just real emotions flowing for a minute and there you are ready with an authentic poem which will touch more hearts than an enduring novel. This is just out of compulsion, I can no longer hold my emotions.... If I knew to do this months ago, I'd be fine. Let's heal in a healthy way.Freestyle-More about spiritual suffering and ascension. Telling about different spiritual experiences through the gift of verse...Your grateful author,かな恵ー© Finished in 2022Ranks:#1 in poetry TT lmao yes#3 in bloodmoon#5 in unnoticed#23 in freestyle
8 184Reincarnation of The Butcher Alchemist
In a High grade World where the strong killed the weak as they please. Fu was only a common Butcher, but one day he met an injured Alchemist that he saved. After 200 years, from when he became the Alchemists student to now, where he was known as the infamous Butcher Alchemist Fu that stood at the peak of this World has unexpectedly died while fighting a dragon in an Ancient Ruin over a book. After that. He woke up in a different body, in a Low grade World, with a dragon corpse and the book he died for. Will he surpass his past life or will he die along the journey?
8 76Little chef
Not my storyNot my translationFor offline purpose onlyLittle Chef, 小廚娘 novel:Su Tang crossed over into an unknown country and found the original body owner's skinny little brother crying beside her.Their parents passed away and left behind a small restaurant. She finally established herself in the Capital after she joined a cooking competition with her prominent skill in cooking.She had a habit of giving out a lot of food every day before closing her restaurant.The Marquis, who has been very picky about food, doesn't know how many meals he had from her.Su Tang slowly discovered that there seemed to be more and more people coming to her restaurant.The young spoiled masters, mistresses, and young military officers all of them can't resist coming to eat every day.All the people who ate her food praised her cooking!Su Tang just wants to stay in the restaurant while lying around enjoying the sun, reading books, and being a little chef.But the handsome Marquis kept looking at her strangely.Author(s) White Peach Blossom TeaArtist(s) Cherry RiriGenre(s) Cooking, Manhua, Slice of life
8 118