《My Enchanted Tale》Charm 13 ❀ Training
Advertisement
Training fire.
***
"Be serious. Your true training will start now." Halos kumawala sa loob ng dibdib ko iyong puso ko, grabe kasi ang lamig at pagbabanta sa boses ni Louie. Napalunok na lamang ako, mukang mag-sisimula na nga ang tunay na training.
Pakiramdam ko tuloy ang laki ng galit nito sa'kin, kakaiba kasi maka-titig. Nakakapanghina. Hindi man lang ba siya natutuwa na parehas kami ng charm? Baka hindi nga, sabagay kailan pa sumaya ang lalaking ito ng dahil sa'kin o mga nagagawa ko, lagi lang naman siyang aburido o di kaya'y gusto lang ako pag-tripan.
Naglakad siya papunta sa gitna nitong malaki at walang ka-gamit gamit na training room, puno lamang ito ng espasyo, at ang mga walls ay tila isang 3D objects, maliwanag din ang ilaw dito, halatang high tech na high tech para sa training.
"Maglabas ka ng apoy." Halos mapatalon ako noong marinig ko ang baritonong boses niya, kaya't nag-pasya akong maging alerto mamaya kung ano pa gawin nito sa'kin. Baka sunugin ako ng tuluyan. Which is kung magagawa niya nga, kasi fire charm din ang hawak ko. Pero may pagka-masama ugali ng lalaking ito, hindi na ako magtataka kung may paso ako pagnagkataon.
Tumango ako sa kaniya bilang tugon, at nagsimulang mag-concentrate. Marahan ko ring iginalaw ang mga kamay ko upang mas makatulong, dahil doon unti unti nakapaglabas ako ng isang apoy, napangiti agad ako dahil doon, ngunit mabilis na wala ang ngiting iyon sa labi ko noong...
"Louie, ilag!" Agad na sigaw ko dahil bigla nag-wala yung maliit na fire ball at hindi ko ito nakontrol kaya't pumunta sa direksyon ni Louie, buti na lamang at mabilis kumilos si Louie at naiwasan niya ito agad.
"Wooh! Muntik na yun!" Kabadong sabi ko, tumingin naman siya saakin ng masama, napa-atras ako ng kauntian dahil doon.
"Can you be more careful?" Mahinang tanong niya. Kahit papano ay nakahinga ako ng maluwag noong iyon ang sabihin niya, akala ko kasi papagalitan o kung ano ano nanamang isusumbat niya sa'kin.
"Ulitin mo, concentrate more." Tipid na wika nito, kaya't napabuntong hininga ako, saka ko sinimulang gumawa ulit ng fire ball, dahan-dahan kong ginawa ito, nararamdaman ko talaga iying malakas na force na gusto nitong makawala sa'kin, pinilit ko ang sarili ko na kontrolin ito, dahil sa'kin nagmumula ito.
"It's your fire, your flame, your charm. Ikaw at ikaw lamang ang makaka-kontrol niyan." Malumanay na pahayag niya, habang pinapanuod ako na pilit na kinokontrol ang ginawa kong apoy. Dahil sa sinabi niya, mas ginawa ko ang kailangan kong gawin upang makontrol ito, kahit mahirap.
"Go on, control it, it's yours." Dugtong pa niya, habang marahan niya akong iniikutan sa kinatatayuan ko ngunit may kalakihang distansya kaming agwat.
"See if you can, manipulate it." He said, kaya kahit ramdam ko pa din ang force dito, ay tinesting ko itong pagalawin, pero dahil sa hindi ko ito ma-kontrol nag-wala nanaman ito ng kusa, at nabigo nanaman ako sa pag-kontrol nito.
Advertisement
Bigla na lamang ulit itong lumipad papunta kay Louie, mabuti at mabilis niya ulit itong nailagan. Dahil sa nangyari death glare ang natanggap ko sa kaniya. "Sorry." Mahinang usal ko. Napa-'tss' naman siya dahil doon.
Matapos pa noon, ay maingat siyang lumapit sa'kin na pinagtaka ko. Halos mapa-takbo pa ako sa kinatatayuan ko dahil doon. Ngunit nagulat ako noong parang mapa-iwas siya ng tingin sa'kin noong makalapit siya.
"Ryleen you're so stupid. Kahit sayo naggagaling iyang apoy na iyan. Magkakasugat at magkakasugat ka parin." Iwas tingin na banggit nito na parang pinatapang pa iyong noses, ngunit kahit ganoon mas naramdaman ko ang pag-aalala doon. Biglang lumambot ang puso ko dahil sa inakto niya, kahit pa may pa 'Ryleen you're so stupid' pa siya.
Ilang saglit kaming nakatingin sa isa't-isa, pero agad niyang binawi ang tingin niya. Na-ilang ako dahil doon. Lalayo na sana ako, ngunit hinawakan niya ako sa braso, kaya't napa-ngiwi ako noong may maramdaman akong hapdi doon.
Iiling iling niya iyong pinag-masdan. May burn kasi doon, marahil ay dahil sa pagwawala noong apoy sa posisyon ko, bago pumunta sa direksyon ni Louie.
"A-aray." Mahinang banggit ko sa kaniya, dahil medyo humigpit ang pagkakahawak niya doon.
"Tss. May sugat ka agad. Paano pa kaya mamaya." Disappointed na wika niya, pagkatapos ay hinila niya ako.
"Dahan-dahan, maskit kaya!" Alma ko sa kaniya. Ngunit hindi niya ako pinansin. Hanggang sa may pinindot siyang button sa wall. At ang nangyari parang naglabas ng bench iyong pader. Hindi na ako namangha dahil ganito naman iyon dati pa. Medyo nasanay na ako.
"Akin na yan." Malumanay na sabi nito pagkatapos hinila niya ako pa-upo sa tabi niya. Matapos noo nag-labas siya ng apoy sa kamay niya, pero nag-iba kulay nito, kulay puti ito.
"Oy! Oy! Baka lalo--" Hindi ko na natapos ang sinasabi ko, noong tingnan niya ako ng masama kaya't natahimik ako.
"It's healing fire, idiot." Walang ganang tugon niya, ilalapit na niya saakin iyong apoy, medyo kabado ako dahil baka masunog lang iyong balat ko. Subalit, hindi nangyari iyon, bagkus parang malamig na cotton ang dumampi sa'kin. Ang gaan noon sa pakiramdam, kaya't napangiti ako.
Maya maya lang nawala na iyong apoy.
"Okay na iyan, hindi naman ganun kalala." He said mellowly, saka siya tumayo. Napangiti ako ng palihim dahil doon. Itong lalaking ito kahit aangas angas at ayaw ipakita na nag-ca-care siya, nararamdaman ko pa din. Ibang klase.
"Paano mo nagawa iyong healing fire?" I asked curiously, para kasing ang cool noon, at ang gandang gamitin, lalong lalo na healing iyon, para kahit masugatan ulit ako maari ko na rin itong magamit.
"You'll learn it, after you learn the basics." He simply retorted, I nodded in delight.
"Now, simulan at ayusin mo na ulit ang ginagawa mo kanina." He said plainly.
"Yes! Sir!" Nakangiting sagot ko. Bigla tuloy akong sumaya at ginanahan.
Nagsimula ako gumawa ng apy, dandahan, unti unti, concentrate, concentrate! Woah! Okay na sana, kaso--- palpak nanaman, paano ba naman kasi, edi okay na, kaso biglang lumiit at nawala. Pffttt.
Advertisement
Epic fail!
"Ryleen." Agad akongnapalingon kay Louie noong banggitin niya ang pangalan ko. "Tss. Never mind." Eh? Ibang klase, tatawagin ako pagkatapos biglang walana lang daw. Tsk. Ano kaya iyon?
Wala na siyang sinabi noon, kaya't umupo ako.
"Bakit umupo?" Waanb kagana-ganang tanong niya. Napa-irap naman ako ng kauntian doon. Wala lang tri ko lang, symere joke lang. Haha. Nag-upo ako, para mas concentrated ako.
"Basta, mag concentrate ako. Huwag kang maingay." I retorted plainly.
"Ryleen---"
"Sabi mo ako lang ang makakagawa nito. Hayaan mo ako, in my own way, I can." Seryosong sabi ko sa kaniya. Mukang na gets at nirespeto niya naman iyong sinabi ko kaya't, tumahimik na sya. Ako naman nag-simula na mag-concentrate.
Pumikit ako at nag-Indian seat. Pinakalma ko ang sarili ko, at ginawa ang lahat ng makakaya ko upang maging nasa komportable at maayos na pusisyon at ganun din ang sistema ko. Matapos kong gawin iyon, nagsalita ako ng isang spell.
"Et uoco deus ignis. Me ducens, monstrate, tua vera pulchritudo." Matapos kong sabihin ang mga katagang iyon, naramdaman ko nanaman ang isang malakas na pwersa na parang humihigop sa'kin. Hinayaan ko ang sarili ko na dalahin noon.
Nabasa ko ang spell na iyan dati sa library. Ginagamit daw iyan para maka-usap ang mga gods at goddess. Ilang saglit pa tila nawala ang pwersang humihigop sa'kin, at nakaramdam ako ng kakaibang pakiramdam. Nanatili akong nakapikit hanggang sa may tumawag sa pangalan ko.
"Ayisha."
Matapang ngunit tila mahinahn na tawag ng isang boses lalaki. Nag-mulat ako, pagkamulat ko nasa isang maapoy na lugar na ko. At may nakita akong lalaki na parang nag-aapoy ang buong katawan. Humarap siya at lumapit saakin.
Natulala ako noong makita ko siya, lalong lalo na ang mga mata niya. Ang matang iyon, kagaya ng naging itsura ng mata ko noong lumabas ang kapangyarihan ko.
"Sa wakas! Tinanggap mo din ang paanyaya ko." Nawala bigla ang iniisip ko, dahil sa malakas na pag-sigaw niya na tila ang saya saya.
"Po?" Takang tanong ko.
"Tinanggap mo na ang elemento ng apoy! Salamat." Nakangiting wika niya. Nakatingin lang ako sa kanya inuunawa ang mga sinasabi niya. Magtatanong pa sana ako ngunit bigla siyang nagsalita.
"Paalam. Nawa'y magalak ka!" Nakangiting pahayag niya.
Nag-simula na siyang mag-lakad kaya't medyo nataranta ako. Hala? Iiwan niya ako dito ng magsolo? Huwag naman! Nakakatakot pa naman dito, parang may dragon na lalabas na lamang bigla bigla at papatayin ako.
"Teka lang po!" Tawag ko sa kaniya, pero unti unti nanlabo na ang paningin ko, at biglang dumilim ang lahat.
"Ryleen!" Halos mapatalon ako noong bigla na lamang ay sumigaw malapit sa tenga ko.mkaya't napamulat agad ako. Napatingin ako sa gilid ko at nakita ko si Louie. Ang sama nanaman ng titig niya sa'kin.
"Ano magsasayang ka pa ba ng oras? You've wasted enough time. Idiot." Agad napakunot ang noo ko ng dahil sa sinabi niya.
"Eh?" Tanging biglas ko. Agad naman siyang napahilot sa sintido niya ng dahil doon. Omo! Eto nanaman ang gawain niya pag naiinis siya! Ang gwapo talaga kapag ginagawa niya iyon.
"Kalahating oras ka lang naman nakapikit dyan. Sabihin mo nga? Natulog ka lang ba?" Asar na wika niya, saka ako namasamang tingnan. Napalunok naman ako dahil doon. Omo! Ganun katagal akong nakapikit? Weh?
"Eh? Limang minuto lang kaya." I murmured. Noong marinig niya ang sinabi ko, binigyan lang niya ako ng death glare, kaya't napa-takip ako ng bibig. Huwag ka na mag-salita Ayisha. Baka kung ano nanaman ang masabi mo. Sabi ko sa sarili ko. Kaya't hindi na ako nag-salita pa.
Maya-maya pa sinabi ulit sa'kin ni Louie na gumawa ako ng apoy. Kaya't agad akong nag-concentrate dahil doon. Mabilis naman akong nakagawa ng apoy.
Ilang sandali lang. Parang nakokontrol ko na ito, kaya napangiti ako. Nakita ko si Louie na nakangisi rin, kaya sinabi niya kasunod kong gagawin.
"Tirahin mo iyon." Malumamay na wika niya sabay turo sa isang parang malaking dart board dito.
Ginawa ko naman ang sinasabi niya at... ang galing nga! Nakokontrol ko na iyong apoy, matapos ko makausap yung taong apoy na iyon kanina, parang naging okay na ang lahat.
Ang dami niyang pinagawa saakin, pero kinaya ko naman lahat. Kahit minsan nag-kakasugat ako, pero ginagamot naman niya. Hanggang sa lumipas ang oras. Ang tagal namin dun, walang pahinga kung wala talaga. At ngayon kaya ko na ito kontrolin!
"Bukas, I'll teach you more techniques and spells about fire." Nakangiting sabi Nya. Nakangiti sya! Ibig sabihin kahit papano! Nagawa ko gusto niyang ipagawa! Nakaramdam ako ng matinding kasiyahan dahil doon.
***
The next day.
Masaya akong naglalakad papunta sa training room. Ang lawak pa ng ngiti sa labi ko dahil sa wakas, mga techniques at iba pa ang gagamitin ko. Hindi na iyong paano lamang kontrolin. Masaya ko pang naiisip na gagawin ko ang best ko para maging maayos ang training ko ngayon.
Noong makarating ako sa training room, agad kong binuksan ang pinto. Pag-bukas na pagbukas ko ng pinto... ay katulad kahapon. Isang Apoy nanaman ang sumalubong saakin.
Hindi tulad kahapon na nakatulala lamang sa apoy, ngayon ay nilabanan ko na ito. Mabilis din ang naging kilos ko. Gumawa ako ng sarili kong apoy at binato rin ang patungong apoy sa'kin. Pagkatapos ng pangyayaring iyon malakas na pagsabog ang narinig ko.
Sumabog ang dalwang apoy na nag-kasalubong, kaya't nagawa iyon ng tila fireworks.
Nakarinig ako ng footsteps, at palakpak. Napangiti ako. Pagkatapos ay nakita ko si Louie. Lumapit sya saakin at inakbayan ako.
"Fast learner huh?" He said while grinning.
***
Advertisement
Reality Grants One Chance
Some people are lucky, some aren't, some - have terrible luck. Our "hero" is of the latter kind. During young age he got into an accident, which allowed him to learn the fact that he belongs to a rare group of people.. People diagnosed with lung cancer, which he, however survived. Can't say he's lucky, as his life went downhill from that point... Our story happens years later, when his fate decides to make a loop and throw him in the same kind of accident. He gets hit by a truck. Surviving the crash, suffering just a few scratches, he is ultimately "lucky" to find himself out of the hospital in no time.. however every bit of good luck always brings him terrible luck afterwards. This time pushing him maybe a bit too far.. How far? Making him vanish without a trace and find himself in the middle of an unknown forrest. Doesn't sound bad? He can consider himself lucky? Just wait and see...It can always get worse.. always.. .... Congratulations, you've made it through the intro and into the author note! If you by any chance missed the tags and didn't read the warning, please do that now. I really recommend you to. Before you jump to reading, and unintentionally scar yourself, do mind that the story is about a dark, unforgiving world, a world in which you have more opportunities to die a horrible death, than take a piss. Hero doesn't have great luck, he has dumb persistance, he doesn't go through any trial with a breeze, he pays the price of blood, flesh and tears to live..and will be paying for every mistake.. No one outright explains anything to him, just as us for the most part - he is not sure what the hell is going on.. Some real survival tactics are used as a base of the descriptions, they are as important to the world and character as any other element.. Mind that the story starts really slow, but as the stone starts rolling downhill - the pace gets faster.. Every tag for this novel has a reason to be there, so if you don't see the particular element there, don't panic.. it's either well camoufalged, subtle or simply not encountered as of yet. Big thanks to Hobbo, Enyhrye and Hveth! ...not only pointing that the description could be better, but providing invaluable input.. and being patient enough to give fleshed out advice.
8 114Arcadis Park
Jonah is a college senior who can't seem to score an internship, so she's returned to the summer job that she's had every year since she was old enough to work: lifeguarding at the run down waterpark on the outskirts of her small town. Things take a turn for the worse when a dismembered body is discovered in the lake that feeds the park's attractions, and the whole staff becomes convinced that they are the murderer's next target. [participant in the Royal Road Writathon challenge] (this story is complete as of 12/3/19, though no promises I won't make edits at some point lol)
8 177Spear of Aiste
It was a beautiful day outside. The sun was shining, fluffy white clouds adorning the sky. Birds were twittering, flowers were blooming, the trees’ leaves were rustling under a gentle breeze. Spear couldn’t see any beauty in it, though. He didn’t notice any of those things – except for the sun hurting his eyes. He fantasized about running away from the village and going as far as the end of the world; he didn’t believe for a moment that he’d be able to. He tried to think of somewhere else to hide, but nothing came to mind; he kept wandering aimlessly, hoping to delay the inevitable.
8 147Skinwalker / War Chief
A System Apocalypse Fan Fiction I started reading Litrpg about two years ago. I fell in love with Tao Wong's System Apocalypse series. He is an excellent writer and I loved his world building, but when the second series arc went elsewhere It kind of lost me a little. I wanted to create a little parallel world that was very familiar to his fans but skewed off in a different, darker direction. If you haven't read Tao's work, you're missing out! Look him up on Amazon and read The System Apocalypse. One of the best in the genre.
8 157The Dragons Predicament
Monsters, humans, war. Within their shielded cities of Technomagi, the humans live their lives in small boxes. Only venturing out of their bubbles with gunslingers or mages trained to defend against the beasts outside. Teleportation to other cities is normal, done through square boxes on rails that are housed underground. These days, the disparity between humans and us has grown to a breaking point. In a single night: an entire nation of monsters vanished. A cloud and flash of light that all had seen. Only the strongest could survive against their might and stubborn ingenuity. Those terrifying, amazing humans. We had laughed at first. ‘What possible danger is there? They’re just humans’. That was centuries ago by this point, of course. We all realized the moment we saw that metal tube fall. There is something that only a human can accomplish, through their ability to see light even in the darkest situation. You don’t win against humans. You either die with them or live to serve them.
8 364Indisposable Trash
Trash. The lowest class of society consisting of the majority of the Earth's population. Seen as primitive animals, their task is to take care of the rubbish thrown carelessly into the lower streets by the upper class. Despite being downtrodden and beaten as part of the Trash class, Lilac and Chickadee don't plan to stay in their place. Through shady businesses, dodgy dealings, and a well-timed war, they manage to pull themselves up the social ladder only to realise they were unfortunate individuals lured by a scheme, decades in the making. As mysteries unfold and coincidences pile up, they realise that a deeper conspiracy is brewing. A conspiracy that spans across many worlds. ------ Forewarning: This will contain disturbing this including but not limited to slavery, cannibalism, normilsation of emotional trauma, and minor plot holes due to lack of major editing. Reader descretion is advised. This is a work of fiction. Names, characters, places and incidents either are products of the author's imagination or are used fictitiously. Any resemblance to actual events, stories or locales or persons, living or dead, is entirely coincidental. This story is also being posted on Wattpad under the title 'Indisposable Trash'. It is normally updated there frst but the more 'polished' version is on here...usually. The cover made by yours truly though the use of the ibispainx program
8 125