【First Frost (Myanmar Translation)】,First Frost (Myanmar Translation),latest updated chapters, free reading

《First Frost (Myanmar Translation)》Chapter 53

ချားရဟတ် တစ်ပတ်လည်ရန်ကြာချိန်မှာ ၁၅မိနစ်နီးပါး။

တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ချားရဟတ်ရပ်သွားပြီလည်းဖြစ်၍ နှစ်ယောက်သားက အထဲမှ ဆင်းလာခဲ့သည်။

ဝိန်းရိဖန်က စန်းရန်အား ဆွဲခေါ်လာခဲ့ရင်း ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုတစ်ခု မတိုင်ခင်အချိန်က စန်းရန် ရုတ်တရက်အနားကပ်လာသည့်အကြောင်းကို ပြန်တွေးကြည့်နေမိသည်။ သူမက အရှေ့တည့်တည့်ကိုသာ ကြည့်နေမိပြီး လက်ဖဝါးတစ်ဖက်ကလည်း ကိုယ့်မျက်နှာကိုယ် မဆီမဆိုင်ပွတ်သပ်နေပါတော့သည်။

စန်းရန်ရှိသည့်ဘေးတစ်ဖက်သို့လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ လက်ရှိအချိန်တွင် သူက မည်သည့်အမူအရာမျိုးမှရှိမနေ ၊ သူ့အနေဖြင့် ခုဏလေးတုန်းက ကိစ္စအပေါ် ဘာဆိုဘာမှ မခံစားရသည့်ပုံစံမျိုးပင်။

ကြည့်ရသည်မှာ ဝိန်းရိဖန်တစ်ယောက်တည်းကသာ အထင်မှားသွားပုံရသည်။

ဝိန်းရိဖန် အကြည့်လွှဲလိုက်ပြီး လက်ကိုင်ဖုန်းကိုထုတ်ကာ အချိန်တစ်ချက်ကြည့်လိုက်၏။ ၉နာရီခွဲဝန်းကျင်သာရှိသေးသည့်အတွက် ရုပ်ရှင်ကြည့်ဖို့ရာ အချိန်မီသေးသည်။ ဤသို့ဤနှယ်တွေးမိရင်း ဖုန်းကိုဖွင့်ပြီး အခုတလောရုံတင်ပြသထားသည့် ဇာတ်လမ်းများကို ရှာဖွေကြည့်လိုက်သည်။

နှစ်ယောက်သားက တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ဖြင့်သာ လမ်းလျှောက်နေကြလျက်။

စုံတွဲတစ်တွဲက ဘေးနားမှဖြတ်လျှောက်သွားသည့်အချိန်တွင် ဝိန်းရိဖန်က မိန်းကလေးပြောသည့်စကားကို အမှတ်တမဲ့ကြားလိုက်ရသည်။

"ချားရဟတ်ထိပ်ဆုံးမှာရောက်နေတဲ့အချိန် နမ်းတဲ့ အတွဲက တစ်သက်လုံး မခွဲမခွာအတူတူနေရတယ်တဲ့..ခဏနေကျရင် ငါတို့လည်း နမ်းမှာနော်"

ယောက်ျားလေးက တပြုံးပြုံးနှင့်နားထောင်နေသော်လည်း စကားတစ်ချို့ပြန်ပြောလာသေးသည်။

"ဘယ်ကနေ ကြားလာတာတွေလဲ..ကလေးဆန်လိုက်တာ"

ဝိန်းရိဖန်၏အကြည့်များက ဖုန်းမျက်နှာပြင်မှတဆင့် ထိုစုံတွဲရှိသည့်အရပ်သို့ ရောက်သွားခဲ့၏။

သူမအနေဖြင့် ထိုယုံတမ်းမျိုးကိုမကြားဖူးထားသော်ငြား ထိုစကားတစ်ခွန်းကြောင့်ဖြင့် ခုဏလေးကအဖြစ်ကို ပြန်တွေးပြီးမြင်ယောင်လာတော့၏။ ဝိန်းရိဖန်၏ပါးနှစ်ဖက်မှာ တဖန် ပူပြင်းတောက်လောင်လာပြီး စန်းရန်အား ဤကိစ္စနှင့်ပတ်သတ်၍ ပြောရနိုးနိုးတွေးကြည့်နေရင်း တစ်ဖက်သို့လှည့်လိုက်ရာ စန်းရန်သည်လည်း ထိုစုံတွဲအား စူးစူးစိုက်စိုက်ကိုလိုက်ကြည့်နေလေသည်။

နောက်တစ်စက္ကန့်တွင် စန်းရန်က အကြည့်လွှဲလိုက်ပြီး သူမနှင့်မျက်ဝန်းများနှင့် ဆုံစည်းလိုက်၍

"သွားမယ်"

သူ့အမူအရာမှာ ထိုစုံတွဲ၏စကားကို စိတ်ထဲပင်မထည့်သည့်ပုံ။

ဝိန်းရိဖန်က ခေါင်းသာငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး စိတ်အားလျော့ခြင်းမမြည်သည့် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချရုံသာချလိုက်၏။ လက်ထဲတွင်ကိုင်ထားသည့်ဖုန်းအား စန်းရန်ဘက်သို့ တိုး၍ပြလိုက်ရင်း

"ဒါဆို အခု ငါတို့ရုပ်ရှင်သွားကြည့်...."

သူမ၏စကားမဆုံးသေးခင် စန်းရန်က မေးတစ်ချက်မော့ပြပြီး ပြောင်တင်းတင်းအမူအရာဖြင့်

"နောက်တစ်ခါ ထပ်ထိုင်မယ်"

"...."

စန်းရန်က နောက်ပြောင်နေခြင်းလား ၊ အမှန်တကယ်ပြောနေခြင်းလားပင် မခွဲခြားတတ်ပါတော့ပေ။ သူမက နေရာ၌သာရပ်နေပြီး ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမကြားလိုက်သည့်အလား နှေးနှေးကွေးကွေးတုံ့ပြန်မိလိုက်၏။

"အမ်?..ဘာ?"

နှစ်ယောက်သား လျှောက်လာခဲ့ကြသည်မှာ အတော်လေးလှမ်းလာခဲ့ပြီ။

စန်းရန်က ဝိန်းရိဖန်အားဆွဲခေါ်ကာ လက်မှတ်အရောင်းဌာနဘက်သို့ ဦးတည်၍

"ချားရဟတ်.."

"...."

ရုတ်တရက်ဖြစ်လာခဲ့သည့်အခြေအနေကြောင့် ဝိန်းရိဖန်တစ်ယောက် ထိုစုံတွဲပြောသွားခဲ့သည့်စကားကို မနေနိုင်အောင် ပြန်တွေးကြည့်မိတော့၏။ အနည်းငယ်ရှက်နေမိပါသော်ငြား မဖြစ်မနေလည်း မေးချင်မိသည့်အတွက်

"နင် ကြားလိုက်တာလား"

စန်းရန်က ပြန်လှည့်လာကာ အထက်စီးဆန်ဆန်လေသံဖြင့်

"ဘာကိုကြားရမှာလဲ?"

ဤအချိန်တွင် သူတို့နှစ်ဦး နောက်တစ်ကြိမ်ချားရဟတ်စီးကြဦးမည်။

ထို့ကြောင့် ဤအခိုက်အတန့်တွင် ဝိန်းရိဖန်သည် ခုဏလေးတင်ရှိခဲ့သည့် စန်းရန်အား ယုံတမ်းစကားအကြောင်းပြောပြချင်သည့်စိတ်မှာ လုံးဝပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ပြီပင်။ သူမ နှုတ်ခမ်းကိုစေ့ထားမိရင်း အကယ်၍ အခုချိန်မှသာ ပြောပြနေလျှင် သေချာပေါက် ကြိုတင်အရိပ်အမြွက်ပေးသလို ဖြစ်ပါတော့မည်။

"ဘာမှ မဟုတ်ဘူး"

အစည်ကားဆုံးအချိန်မှာ ကျော်လွန်သွားပြီဖြစ်သည့်အတွက် လက်ရှိအချိန်တွင် လက်မှတ်ရောင်းဌာန၌ ယခင်ကလောက် လူတန်းရှည်မနေတော့ပေ။

နှစ်ဦးစလုံး၏ရုပ်ရည်သွင်ပြင်များမှာ ကြည့်ကောင်းလွန်းပြီး ဆွဲဆောင်မှုအားကောင်းလွန်းသောကြောင့် တစ်ချက်ကြည့်ရုံဖြင့် မျက်မှန်းတန်းမှတ်မိနိုင်သည့်အခြေအနေ။ ထို့ကြောင့် နှစ်ယောက်သား တန်းစီနေကြသည့်အခါ လက်မှတ်စစ်သည့်ဝန်ထမ်းက ချက်ချင်းမှတ်မိသွားပြီး တအံ့တသြဖြင့်မေးလာခဲ့သည်။

"နောက်တစ်ခါ ထပ်ထိုင်ကြမလို့လား"

ဝိန်းရိဖန်က ပြုံးရင်းခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်၏။

"ခုဏတုန်းက ဓါတ်ပုံရိုက်ဖို့မေ့သွားလို့"

ချားရဟတ်အိမ်လေးထဲ နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ရောက်လာခဲ့၏။

ဝိန်းရိဖန်က ပထမဆုံး ဝင်ထိုင်လိုက်သည့်သူဖြစ်ပြီး သူမက အရင်တစ်ခေါက်ထိုင်ခဲ့သည့်နေရာမျိုး၌သာ ထိုင်လိုက်၏။ သ်ို့သော် သည်တစ်ကြိမ်တွင် စန်းရန်က သူမနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်နေရာတွင်မထိုင်ဘဲ သူမ၏ဘေးနား၌ သဘာဝကျကျဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

သူ့အား လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း ဝိန်းရိဖန်၏ဦးနှောက်ထဲ ထိုပုံရိပ်များ ထပ်၍မြင်ယောင်လာပြန်တော့သည်။

အထဲဝင်ထိုင်လိုက်သည့်အချိန်ကတည်းက ဝိန်းရိဖန် စပြီးစိတ်လှုပ်နေရှားသည်မှာ အမှန်ပင်။

---ဖြစ်လာနိုင်ချေရှိမရှိမသေချာသည့် ကိစ္စတစ်ခုကြောင့်

ဤတစ်ကြိမ် ချားရဟတ်စီးရသည့်ခံစားချက်မှာ အရင်တစ်ခေါက်နှင့် လုံးဝ မတူပါတော့ချေ။

အရင်တစ်ခေါက်တုန်းက ဝိန်းရိဖန်အနေဖြင့် အထူးအဆန်းဖြစ်သည့်အတွက် ဘေးပတ်ဝန်းကျင် ညရှုခင်းများကြည့် ၊ အရှေ့တွင်ရှိနေသည့် စန်းရန်နှင့်သာ စကားတပြောပြောရှိနေခဲ့သည်။ သည့်ထက်အပြင် သူမထံ၌ အခြားအတွေးမျိုးရှိမနေသည့်အတွက် အခြားအကြံအစည်မျိုးများ လုံးဝထွက်မလာပါပေ။

စန်းရန်က ရုတ်တရက်အသံထွက်လာခဲ့သည်။

"ဝိန်းရွှမ်းကျန့်"

"အမ်?"

စန်းရန်ထံမှ ဤအမည်နာမခေါ်ဝေါ်ခြင်းကို မကြားခဲ့ရသည်မှာ ဝိန်းရိဖန်အတွက် နှစ်ပေါင်းများစွာကြာခဲ့ပြီ။ နှစ်ယောက်သား အတူတွဲကြပြီးနောက်ပြီးတွင်မှ ယခုလိုပြောင်းခေါ်လာပါသည့်တိုင် သူမအနေဖြင့် နေသားမကျ ၊ သက်တောင့်သက်တာမရှိခြင်းမျိုး လုံးဝမဖြစ်ပါချေ။

သူမ ခံစားမိသည့်တစ်ခုတည်းသောမှာ ဤနာမည်ခေါ်ခံရခြင်းအား အတော်လေးသဘောကျသည့်ခံစားချက်ပင်။

စန်းရန် ;

"ဓါတ်ပုံရိုက်မှာဆို"

ဝိန်းရိဖန်က ထိုအခါတွင်မှ ဝန်ထမ်းကိုပြောခဲ့မိသည့်စကားတစ်ခွန်းအား အမှတ်ရလိုက်တော့၏။ ဦးနှောက်ထဲတွင် 'ယုံတမ်းစကား' နှင့်ပတ်သတ်သည့်စကားလုံးများဖြင့်သာ ပြည့်နေပြီး အခြားအရာများတွေးဖို့ရာ ခွန်အားပင် မရှိတော့၏။

သူပြောသည့်အတိုင်း ၊ သူမ လိုက်လုပ်နေမိမည်ပင်။

နောက်တစ်စက္ကန့်တွင်။

ဝိန်းရိဖန်က အိတ်ကပ်ထဲမှ ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး အပြင်ဘက်ရှိညရှုခင်းပုံများ ရိုက်ယူနေလေသည်။

"...."

ထူးဆန်းလွန်းနေသည့်ဝိန်းရိဖန်၏အပြုအမူများကို စန်းရန်လိုက်ကြည့်နေရင်း

"မင်း ဘယ်နေရာကို လိုက်ရိုက်နေတာလဲ"

ဤစကားကိုကြားသည့်အခါ ဝိန်းရိဖန် ခေါင်းလှည့်ကြည့်လာ၏။

နှစ်ဦးသားက တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ကြည့်နေကြလျက်။

စန်းရန်၏မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်နေပြီး ဝိန်းရိဖန် သုံးလေးစက္ကန့်မျှတွေဝေနေမိကာ စန်းရန်က သူ့အား ဓါတ်ပုံရိုက်ခိုင်းနေသည်ဟုခန့်မှန်းသုံးသပ်ပစ်လိုက်သည်။

သူ့အမူအရာမဲ့နေသည့်မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း ဝိန်းရိဖန်က သုံးလေးပုံ ပိုရိုက်ပေးလိုက်သေးသည်။ နောက်တွင်တော့ ၀ိုက်ထားသည့်ပုံများကို ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ပြန်ကြည့်နေလေ၏။

ယောက်ျားလေးက ပျင်းတိပျင်းရွဲထိုင်နေပြီး အကြည့်များက ကင်မရာတည့်တည့် ၊ သူ့အနောက်ဘက်တွင် အိမ်ခြေပေါင်းထောင်ချီတို့၏မီးရောင်များ။ သူ့မျက်နှာမှာမူ တစ်ခြမ်းက အလင်းရောင်ဘက်တွင်ရှိနေပြီး တစ်ခြမ်းက အရိပ်ကျသည့်ဘက်တွင်ရှိနေကာ မျက်နှာကျမှာ သိပ်မသိသာ။ သို့သည့်တိုင် ရှင်းလင်းလှသည့် သူ့မျက်နှာအစိတ်အပိုင်းများကိုတော့ ဖုံးကွယ်ခြင်းမပြုနိုင်ဘဲ အလွန်တရာခန့်ညား၍ကြည့်ကောင်း၏။

ဝိန်းရိဖန်တစ်ယောက် အရူးထလာသည်ပဲဆိုဆိို..

ရိုက်ထားသည့်ပုံက ဖြစ်ကတတ်ဆန်းနိုင်သည်ဟု ထင်မိသွားတော့၏။

ဓါတ်ပုံထဲရှိလူမှာ နောက်တစ်စက္ကန့်တွင် ဖုန်းမျက်နှာပြင်ထဲမှဖောက်ထွက်လာပြီး တစ်ယောက်ယောက်နှင့် သူသေကိုယ်သေထိုးကျိတ်တော့မည့်အလား။

ဝိန်းရိဖန်က အကြုံပြုသည့်အနေဖြင့်

"နင်...တစ်ချက်လောက် ပြုံးလိုက်ပါလား?"

"...."

"နင်ရယ်လိုက်ရင် ပါးချိုင့်လေးရှိတယ်.."

ဝိန်းရိဖန်က နှုတ်ခမ်းထောင့်တစ်နေယာကိုညွှန်ပြပြီး ချီးမွှန်းလိုက်သေး၏။

"အရမ်းကြည့်လို့ကောင်းတာ"

"ဘာ ပါးချိုင့်လဲ..ကိုယ့်ဆီမှာ အဲ့လိုဟာမျိုးမရှိဘူး.."

သူမအား စာရင်းထဲထည့်မတွက်ချင်တော့သည့်အတိုင်း ၊ စန်းရန်က သူ့အိတ်ကပ်ထဲမှဖုန်းကိုထုတ်လာပြီး Selfie mode ဖွင့်လိုက်၏။

"အနားကို တိုးလာခဲ့"

"...."

သူဆိုလိုချင်သည့်ဓါတ်ပုံရိုက်သည့်ကိစ္စအား ထိုအခါမှ ဝိန်းရိဖန် သဘောပေါက်သွားခြင်းပင်။

ချက်ချင်းဆိုသလို စန်းရန် အနားသို့ကပ်လိုက်ပြီး မျက်ဝန်းပင့်ကာ မျက်နှာပြင်ထဲမှသူမကိုယ်တိုင်အား လှမ်းကြည့်လိုက်၏။

စန်းရန် ;

"ပြုံး"

ဝိန်းရိဖန် ခပ်ရေးရေးလေး ပြုံးလိုက်၏။

စန်းရန်က ကင်မရာခလုတ်ကိုသုံးလေးကြိမ်ခန့်နှိပ်လိုက်ပြီးနောက် ဖုန်းကိုပြန်ချထားကာ ရိုက်ထားသည့်ဓါတ်ပုံအခြေအနေကိုလည်းမကြည့်။

ဝိန်းရိဖန်ကသာ သူ့ကိုလှမ်းကြည့်ရင်း ခပ်တိုးတိုးလေးဖြင့်

"ငါ ဓါတ်ပုံတွေကြည့်ကြည့်ချင်လို့"

"ခဏနေမှ.."

စန်းရန်က အပြင်ဘက်သို့တစ်ချက်လှမ်းကြည့်၍

"အခုချက်ချင်းပဲ ကမ္ဘာပျက်တော့မှာမှမဟုတ်တာ"

"...."

ဤစကားကြောင့် ဝိန်းရိဖန်လည်း အပြင်ဘက်ဆီသို့ မသိလိုက်ပါဘဲလှမ်းကြည့်လိုက်၏။

ဤချားရဟတ်ကြီးက ခြောက်လွှာပေါ်၌တည်ဆောက်ထားဖြစ်သည့်အပြင် သူကိုယ်တိုင်ကလည်း အမြင့်ပေတစ်ခုစာမြင့်ပြီးဖြစ်သည့်အတွက် အပေါ်စီးမှငုံ့ကြည့်လိုက်လျှင် လေထုထဲ လွင့်မျောနေရသည့်ခံစားချက်မျိုးပင် ရနေခဲ့သည်။ အစတည်းကရှိခဲ့သည့် စိတ်လက်မအေးနိုင်သည့်ခံစားချက်များက ယခုလိုအမြင့်တစ်နေရာသို့ရောက်လာခဲ့ခြင်းကြောင့်လားမသိ နှလုံးသားထဲ နေမထိထိုင်မသာထိုးထလာပါတော့သည်။

ဝိန်းရိဖန် အကြည့်များကိုပြန်ရုတ်သိမ်းရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းကို အသာအယာဖိကိုက်ထားမိ၏။ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်း၍ ခြေလက်များကို ဘယ်နေရာသို့ပို့ထားရမှန်းမသိဖြစ်နေပါသည့်တိုင် တည်ငြိမ်ထားယောင်ဆောင်ပြီး စကားလုံးတို့ထဲ သေချာသည့်အရိပ်အယောင်မျိုးများထည့်သွင်းကာစကားဆိုလိုက်၏။

"နင် ကြားလိုက်တယ်"

စန်းရန် ;

"ဟုတ်တယ်"

"...."

ဝိန်းရိဖန် ဘယ်စကားမျိုး ထပ်ဆိုရမည်မှန်းမသိ ၊ အခြားသောစုံတွဲများသည်လည်း အနမ်းမပေးခင် ကြိုတင်အရိပ်အမြွက်ပေးတတ်ကြသည်လားလည်း မသိ။

သူမအနေဖြင့်တော့ မပေးကြလောက်သည်ဟု ထင်မိသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကြိုတင်သိထားရသည့်ခံစားချက်ကြီးမှာ လက်ခံထားဖို့ရာခက်ခဲလွန်းသောကြောင့်ပင်။

စက္ကန့်တစ်ခုချင်းစီတိုင်းသည် ထိုအခိုက်အတန့်ရောက်လာဖို့ကို မျှော်လင့်နေကြသည့်အလား ၊ ထပ်၍လည်း ဘဝအဆက်ဆက်ကြာသည့်အတိုင်း ကြာရှည်လွန်းလှကာ ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိသည့်စိတ်က အရာရာကိုလွှမ်းမိုးထားနိုင်ခဲ့သည်။ အမှန်တကယ်ရောက်လာသည့်အချိန်တွင်လည်း သူမအနေဖြင့် ဘယ်လိုမျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ရမည်မှန်းပင် မသိပါတော့ချေ။

ဝိန်းရိဖန်က ထိုးထွက်နေသည့်ခံစားချက်များ သက်သာပြေလျော့စေခြင်းအလို့ငှာ စကားပြောနေရုံသာတတ်နိုင်တော့၏။

"ဒီလိုကောလဟလတွေကို နင် ယုံတယ်လား"

စန်းရန်က ရယ်လိုက်၍

"သေချာပေါက် မယုံဘူးပေါ့"

ဝိန်းရိဖန် ကြောင်အမ်းသွားခဲ့ရ၏။

မယုံဘူးဆိုလျှင် သူတို့နှစ်ဦး နောက်တစ်ကြိမ်အထူးတလည်ပြန်ရောက်လာရသည့်အကြောင်းအရင်းမှာ ဘာအဓိပ္ပါယ်မှ မရှိတော့သည်ပင် မဟုတ်လား။

စကားပြောနေရင်းနှင့်တပြိုင်နက် စန်းရန်က ဝိန်းရိဖန် အနားသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းတိုးကပ်လာရင်း

"ဒါပေမယ့်..."

ဝိန်းရိဖန်သည် သူမ ရှိနေသည့်နဂိုမူလနေရာ၌သာရှိနေပြီး ကြယ်ရောင်စုံလင်းလက်နေသည့်သဖွယ်တူညီလွန်းလှသောသူ့အနက်ရောင်မျက်ဝန်းများကို ငေးကြည့်နေမိပြီး ထိုမျက်ဝန်းအိမ်များထဲတွင် မည်သည့်အရိပ်အယောင်မျိုးမှ ဖော်ပြမနေပါပေ။ တစ်လျှောက်လုံးနီးပါး တရိပ်ရိပ်ထိုးထွက်နေသော ကူကယ်ရာမဲ့နေသည့်ခံစားချက်မှာ ဤအခိုက်အတန့်တွင် အမြင့်ဆုံးထိရောက်လွန်းပြီးပျောက်ကွယ်ပျယ်လွင့်သွားရသယောင်ယောင်။

အကွာအဝေးမှာ နီးလာသည့်နှင့်အမျှ

စန်းရန်၏အသံတို့မှာ နူးညံ့သထက်နူးညံ့လာပြီး မခွာနိုင်မခွာရက်တွယ်ကပ်လိုသည့်အငွေ့အသက်လေးများပါ ရောနှောလာပါတော့သည်။

"ကိုယ်က ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံတယ်"

တစ်သက်စာလုံး အတူတူရှိသွားမယ့်အချိန်တွေအတွက်...

သူမဘက်ကသာ ပထမဆုံးတစ်လှမ်းကို လှမ်းလာဖို့ပဲလိုတာ..ကျန်တာတွေအားလုံးဖြစ်လာအောင် သူလုပ်ပေးနိုင်တယ်လို့ သူ့ကိုယ်သူ ယုံကြည်တယ်..

အချိန်ကိုက်ဆိုသလို ချားရဟတ်ကြီးက အမြင့်ဆုံးနေရာဆီသို့ ရောက်လာခဲ့၏။

"ဒီယုံတမ်းစကားက..."

ဤစကားအဆုံး စန်းရန်၏ခန္ဓာကိုယ်သည်လည်း ကိုင်းချလာခဲ့သည်။

လက်ကိုမြှောက်လာပြီး သူမ၏ခေါင်းအနောက်ဘက်ကို ထိန်းကိုင်ကာ သူ့ပူပူနွေးနွေးနှုတ်ခမ်ပါးများက သူမ၏နှုတ်ခမ်းပါးပေါ်သို့ရောက်လာပြီး အသက်ရှူငွေ့များကိုပါသယ်ဆောင်ဖုံးလွှမ်းပစ်လိုက်ပါတော့သည်။ ဝိန်းရိဖန်က မျက်ဝန်းတစ်စုံမှိတ်ချလိုက်ဖို့ရာပင် မေ့လျော့သွားခဲ့ကာ သူမ၏မြင်ကွင်းအာရုံအပြည့်စိုးမိုးထားသည့် အမျိုးသားကိုသာ စိုက်ကြည့်နေမိပြီး အခြားဘာမှမလှုပ်ယှက်နိုင်ပါတော့၏။

နှစ်ယောက်တည်းသာ ရှိသည့်ကမ္ဘာငယ်လေးတစ်ခု...

အပေါ်ဘက်တွင် တလက်လက်တောက်ပနေသည့်ကြယ်လေးများ...

အောက်ဘက်တွင် တပြိုးပြိုးလက်နေသည့်မီးလုံးများ..

စက္ကန့်ပိုင်းသာ ကြာလိုက်သည့်အချိန်လေးအပြီးတွင်...

စန်းရန်၏မည်းနက်နေသည့်မျက်ဝန်းတစ်စုံက ဝိန်းရိဖန်၏မျက်ဝန်းတစ်စုံထဲ ငေးကြည့်နေကာ ခပ်သြသြအသံတို့ဖြင့် စကားဆုံးအောင်ဆိုလာခဲ့သည်။

"မင်း ယုံကြည်အောင်လုပ်ပေးဖို့အတွက်.."

---------

(Zawgyi)

ခ်ားရဟတ္ တစ္ပတ္လည္ရန္ၾကာခ်ိန္မွာ ၁၅မိနစ္နီးပါး။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ခ်ားရဟတ္ရပ္သြားၿပီလည္းျဖစ္၍ ႏွစ္ေယာက္သားက အထဲမွ ဆင္းလာခဲ့သည္။

ဝိန္းရိဖန္က စန္းရန္အား ဆြဲေခၚလာခဲ့ရင္း ဖုန္းေခၚဆိုမႈတစ္ခု မတိုင္ခင္အခ်ိန္က စန္းရန္ ႐ုတ္တရက္အနားကပ္လာသည့္အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးၾကည့္ေနမိသည္။ သူမက အေရွ႕တည့္တည့္ကိုသာ ၾကည့္ေနမိၿပီး လက္ဖဝါးတစ္ဖက္ကလည္း ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ မဆီမဆိုင္ပြတ္သပ္ေနပါေတာ့သည္။

စန္းရန္ရွိသည့္ေဘးတစ္ဖက္သို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ သူက မည္သည့္အမူအရာမ်ိဳးမွရွိမေန ၊ သူ႕အေနျဖင့္ ခုဏေလးတုန္းက ကိစၥအေပၚ ဘာဆိုဘာမွ မခံစားရသည့္ပုံစံမ်ိဳးပင္။

ၾကည့္ရသည္မွာ ဝိန္းရိဖန္တစ္ေယာက္တည္းကသာ အထင္မွားသြားပုံရသည္။

ဝိန္းရိဖန္ အၾကည့္လႊဲလိုက္ၿပီး လက္ကိုင္ဖုန္းကိုထုတ္ကာ အခ်ိန္တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္၏။ ၉နာရီခြဲဝန္းက်င္သာရွိေသးသည့္အတြက္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ရာ အခ်ိန္မီေသးသည္။ ဤသို႔ဤႏွယ္ေတြးမိရင္း ဖုန္းကိုဖြင့္ၿပီး အခုတေလာ႐ုံတင္ျပသထားသည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ရွာေဖြၾကည့္လိုက္သည္။

ႏွစ္ေယာက္သားက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ျဖင့္သာ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကလ်က္။

စုံတြဲတစ္တြဲက ေဘးနားမွျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ ဝိန္းရိဖန္က မိန္းကေလးေျပာသည့္စကားကို အမွတ္တမဲ့ၾကားလိုက္ရသည္။

"ခ်ားရဟတ္ထိပ္ဆုံးမွာေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ နမ္းတဲ့ အတြဲက တစ္သက္လုံး မခြဲမခြာအတူတူေနရတယ္တဲ့..ခဏေနက်ရင္ ငါတို႔လည္း နမ္းမွာေနာ္"

ေယာက္်ားေလးက တၿပဳံးၿပဳံးႏွင့္နားေထာင္ေနေသာ္လည္း စကားတစ္ခ်ိဳ႕ျပန္ေျပာလာေသးသည္။

"ဘယ္ကေန ၾကားလာတာေတြလဲ..ကေလးဆန္လိုက္တာ"

ဝိန္းရိဖန္၏အၾကည့္မ်ားက ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္မွတဆင့္ ထိုစုံတြဲရွိသည့္အရပ္သို႔ ေရာက္သြားခဲ့၏။

သူမအေနျဖင့္ ထိုယုံတမ္းမ်ိဳးကိုမၾကားဖူးထားေသာ္ျငား ထိုစကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ျဖင့္ ခုဏေလးကအျဖစ္ကို ျပန္ေတြးၿပီးျမင္ေယာင္လာေတာ့၏။ ဝိန္းရိဖန္၏ပါးႏွစ္ဖက္မွာ တဖန္ ပူျပင္းေတာက္ေလာင္လာၿပီး စန္းရန္အား ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သတ္၍ ေျပာရနိုးနိုးေတြးၾကည့္ေနရင္း တစ္ဖက္သို႔လွည့္လိုက္ရာ စန္းရန္သည္လည္း ထိုစုံတြဲအား စူးစူးစိုက္စိုက္ကိုလိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။

ေနာက္တစ္စကၠန့္တြင္ စန္းရန္က အၾကည့္လႊဲလိုက္ၿပီး သူမႏွင့္မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ဆုံစည္းလိုက္၍

"သြားမယ္"

သူ႕အမူအရာမွာ ထိုစုံတြဲ၏စကားကို စိတ္ထဲပင္မထည့္သည့္ပုံ။

ဝိန္းရိဖန္က ေခါင္းသာၿငိမ့္ျပလိုက္ၿပီး စိတ္အားေလ်ာ့ျခင္းမျမည္သည့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်႐ုံသာခ်လိဳက္၏။ လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားသည့္ဖုန္းအား စန္းရန္ဘက္သို႔ တိုး၍ျပလိုက္ရင္း

"ဒါဆို အခု ငါတို႔႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္...."

သူမ၏စကားမဆုံးေသးခင္ စန္းရန္က ေမးတစ္ခ်က္ေမာ့ျပၿပီး ေျပာင္တင္းတင္းအမူအရာျဖင့္

"ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ထိုင္မယ္"

"...."

စန္းရန္က ေနာက္ေျပာင္ေနျခင္းလား ၊ အမွန္တကယ္ေျပာေနျခင္းလားပင္ မခြဲျခားတတ္ပါေတာ့ေပ။ သူမက ေနရာ၌သာရပ္ေနၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမၾကားလိုက္သည့္အလား ႏွေးႏွေးေကြးေကြးတုံ႕ျပန္မိလိုက္၏။

"အမ္?..ဘာ?"

ႏွစ္ေယာက္သား ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္မွာ အေတာ္ေလးလွမ္းလာခဲ့ၿပီ။

စန္းရန္က ဝိန္းရိဖန္အားဆြဲေခၚကာ လက္မွတ္အေရာင္းဌာနဘက္သို႔ ဦးတည္၍

"ခ်ားရဟတ္.."

"...."

႐ုတ္တရက္ျဖစ္လာခဲ့သည့္အေျခအေနေၾကာင့္ ဝိန္းရိဖန္တစ္ေယာက္ ထိုစုံတြဲေျပာသြားခဲ့သည့္စကားကို မေနနိုင္ေအာင္ ျပန္ေတြးၾကည့္မိေတာ့၏။ အနည္းငယ္ရွက္ေနမိပါေသာ္ျငား မျဖစ္မေနလည္း ေမးခ်င္မိသည့္အတြက္

"နင္ ၾကားလိုက္တာလား"

စန္းရန္က ျပန္လွည့္လာကာ အထက္စီးဆန္ဆန္ေလသံျဖင့္

"ဘာကိုၾကားရမွာလဲ?"

ဤအခ်ိန္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ခ်ားရဟတ္စီးၾကဦးမည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဤအခိုက္အတန့္တြင္ ဝိန္းရိဖန္သည္ ခုဏေလးတင္ရွိခဲ့သည့္ စန္းရန္အား ယုံတမ္းစကားအေၾကာင္းေျပာျပခ်င္သည့္စိတ္မွာ လုံးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီပင္။ သူမ ႏႈတ္ခမ္းကိုေစ့ထားမိရင္း အကယ္၍ အခုခ်ိန္မွသာ ေျပာျပေနလွ်င္ ေသခ်ာေပါက္ ႀကိဳတင္အရိပ္အႁမြက္ေပးသလို ျဖစ္ပါေတာ့မည္။

"ဘာမွ မဟုတ္ဘူး"

အစည္ကားဆုံးအခ်ိန္မွာ ေက်ာ္လြန္သြားၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ လက္မွတ္ေရာင္းဌာန၌ ယခင္ကေလာက္ လူတန္းရွည္မေနေတာ့ေပ။

ႏွစ္ဦးစလုံး၏႐ုပ္ရည္သြင္ျပင္မ်ားမွာ ၾကည့္ေကာင္းလြန္းၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈအားေကာင္းလြန္းေသာေၾကာင့္ တစ္ခ်က္ၾကည့္႐ုံျဖင့္ မ်က္မွန္းတန္းမွတ္မိနိုင္သည့္အေျခအေန။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သား တန္းစီေနၾကသည့္အခါ လက္မွတ္စစ္သည့္ဝန္ထမ္းက ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိသြားၿပီး တအံ့တၾသျဖင့္ေမးလာခဲ့သည္။

"ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ထိုင္ၾကမလို႔လား"

ဝိန္းရိဖန္က ၿပဳံးရင္းေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္၏။

"ခုဏတုန္းက ဓါတ္ပုံရိုက္ဖို႔ေမ့သြားလို႔"

ခ်ားရဟတ္အိမ္ေလးထဲ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ေရာက္လာခဲ့၏။

ဝိန္းရိဖန္က ပထမဆုံး ဝင္ထိုင္လိုက္သည့္သူျဖစ္ၿပီး သူမက အရင္တစ္ေခါက္ထိုင္ခဲ့သည့္ေနရာမ်ိဳး၌သာ ထိုင္လိုက္၏။ သ်ို့သော် သည္တစ္ႀကိမ္တြင္ စန္းရန္က သူမႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနရာတြင္မထိုင္ဘဲ သူမ၏ေဘးနား၌ သဘာဝက်က်ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။

သူ႕အား လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း ဝိန္းရိဖန္၏ဦးႏွောက္ထဲ ထိုပုံရိပ္မ်ား ထပ္၍ျမင္ေယာင္လာျပန္ေတာ့သည္။

အထဲဝင္ထိုင္လိုက္သည့္အခ်ိန္ကတည္းက ဝိန္းရိဖန္ စၿပီးစိတ္လႈပ္ေနရွားသည္မွာ အမွန္ပင္။

---ျဖစ္လာနိုင္ေခ်ရွိမရွိမေသခ်ာသည့္ ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္

ဤတစ္ႀကိမ္ ခ်ားရဟတ္စီးရသည့္ခံစားခ်က္မွာ အရင္တစ္ေခါက္ႏွင့္ လုံးဝ မတူပါေတာ့ေခ်။

အရင္တစ္ေခါက္တုန္းက ဝိန္းရိဖန္အေနျဖင့္ အထူးအဆန္းျဖစ္သည့္အတြက္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ ညရႈခင္းမ်ားၾကည့္ ၊ အေရွ႕တြင္ရွိေနသည့္ စန္းရန္ႏွင့္သာ စကားတေျပာေျပာရွိေနခဲ့သည္။ သည့္ထက္အျပင္ သူမထံ၌ အျခားအေတြးမ်ိဳးရွိမေနသည့္အတြက္ အျခားအႀကံအစည္မ်ိဳးမ်ား လုံးဝထြက္မလာပါေပ။

စန္းရန္က ႐ုတ္တရက္အသံထြက္လာခဲ့သည္။

"ဝိန္း႐ႊမ္းက်န့္"

"အမ္?"

စန္းရန္ထံမွ ဤအမည္နာမေခၚေဝၚျခင္းကို မၾကားခဲ့ရသည္မွာ ဝိန္းရိဖန္အတြက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္သား အတူတြဲၾကၿပီးေနာက္ၿပီးတြင္မွ ယခုလိုေျပာင္းေခၚလာပါသည့္တိုင္ သူမအေနျဖင့္ ေနသားမက် ၊ သက္ေတာင့္သက္တာမရွိျခင္းမ်ိဳး လုံးဝမျဖစ္ပါေခ်။

သူမ ခံစားမိသည့္တစ္ခုတည္းေသာမွာ ဤနာမည္ေခၚခံရျခင္းအား အေတာ္ေလးသေဘာက်သည့္ခံစားခ်က္ပင္။

စန္းရန္ ;

"ဓါတ္ပုံရိုက္မွာဆို"

ဝိန္းရိဖန္က ထိုအခါတြင္မွ ဝန္ထမ္းကိုေျပာခဲ့မိသည့္စကားတစ္ခြန္းအား အမွတ္ရလိုက္ေတာ့၏။ ဦးႏွောက္ထဲတြင္ 'ယုံတမ္းစကား' ႏွင့္ပတ္သတ္သည့္စကားလုံးမ်ားျဖင့္သာ ျပည့္ေနၿပီး အျခားအရာမ်ားေတြးဖို႔ရာ ခြန္အားပင္ မရွိေတာ့၏။

သူေျပာသည့္အတိုင္း ၊ သူမ လိုက္လုပ္ေနမိမည္ပင္။

ေနာက္တစ္စကၠန့္တြင္။

ဝိန္းရိဖန္က အိတ္ကပ္ထဲမွ ဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး အျပင္ဘက္ရွိညရႈခင္းပုံမ်ား ရိုက္ယူေနေလသည္။

"...."

ထူးဆန္းလြန္းေနသည့္ဝိန္းရိဖန္၏အျပဳအမူမ်ားကို စန္းရန္လိုက္ၾကည့္ေနရင္း

"မင္း ဘယ္ေနရာကို လိုက္ရိုက္ေနတာလဲ"

ဤစကားကိုၾကားသည့္အခါ ဝိန္းရိဖန္ ေခါင္းလွည့္ၾကည့္လာ၏။

ႏွစ္ဦးသားက တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ၾကည့္ေနၾကလ်က္။

စန္းရန္၏မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး ဝိန္းရိဖန္ သုံးေလးစကၠန့္မွ်ေတြေဝေနမိကာ စန္းရန္က သူ႕အား ဓါတ္ပုံရိုက္ခိုင္းေနသည္ဟုခန့္မွန္းသုံးသပ္ပစ္လိုက္သည္။

သူ႕အမူအရာမဲ့ေနသည့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ဝိန္းရိဖန္က သုံးေလးပုံ ပိုရိုက္ေပးလိုက္ေသးသည္။ ေနာက္တြင္ေတာ့ ၀ိုက်ထားသည့်ပုံများကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ေနေလ၏။

ေယာက္်ားေလးက ပ်င္းတိပ်င္း႐ြဲထိုင္ေနၿပီး အၾကည့္မ်ားက ကင္မရာတည့္တည့္ ၊ သူ႕အေနာက္ဘက္တြင္ အိမ္ေျခေပါင္းေထာင္ခ်ီတို႔၏မီးေရာင္မ်ား။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာမူ တစ္ျခမ္းက အလင္းေရာင္ဘက္တြင္ရွိေနၿပီး တစ္ျခမ္းက အရိပ္က်သည့္ဘက္တြင္ရွိေနကာ မ်က္ႏွာက်မွာ သိပ္မသိသာ။ သို႔သည့္တိုင္ ရွင္းလင္းလွသည့္ သူ႕မ်က္ႏွာအစိတ္အပိုင္းမ်ားကိုေတာ့ ဖုံးကြယ္ျခင္းမျပဳနိုင္ဘဲ အလြန္တရာခန့္ညား၍ၾကည့္ေကာင္း၏။

ဝိန္းရိဖန္တစ္ေယာက္ အ႐ူးထလာသည္ပဲဆိုဆိို..

ရိုက္ထားသည့္ပုံက ျဖစ္ကတတ္ဆန္းနိုင္သည္ဟု ထင္မိသြားေတာ့၏။

ဓါတ္ပုံထဲရွိလူမွာ ေနာက္တစ္စကၠန့္တြင္ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ထဲမွေဖာက္ထြက္လာၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ သူေသကိုယ္ေသထိုးက်ိတ္ေတာ့မည့္အလား။

ဝိန္းရိဖန္က အႀကဳံျပဳသည့္အေနျဖင့္

"နင္...တစ္ခ်က္ေလာက္ ၿပဳံးလိုက္ပါလား?"

"...."

"နင္ရယ္လိုက္ရင္ ပါးခ်ိဳင့္ေလးရွိတယ္.."

ဝိန္းရိဖန္က ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္တစ္ေနယာကိုၫႊန္ျပၿပီး ခ်ီးမႊန္းလိုက္ေသး၏။

"အရမ္းၾကည့္လို႔ေကာင္းတာ"

"ဘာ ပါးခ်ိဳင့္လဲ..ကိုယ့္ဆီမွာ အဲ့လိုဟာမ်ိဳးမရွိဘူး.."

သူမအား စာရင္းထဲထည့္မတြက္ခ်င္ေတာ့သည့္အတိုင္း ၊ စန္းရန္က သူ႕အိတ္ကပ္ထဲမွဖုန္းကိုထုတ္လာၿပီး Selfie mode ဖြင့္လိုက္၏။

"အနားကို တိုးလာခဲ့"

"...."

သူဆိုလိုခ်င္သည့္ဓါတ္ပုံရိုက္သည့္ကိစၥအား ထိုအခါမွ ဝိန္းရိဖန္ သေဘာေပါက္သြားျခင္းပင္။

ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို စန္းရန္ အနားသို႔ကပ္လိုက္ၿပီး မ်က္ဝန္းပင့္ကာ မ်က္ႏွာျပင္ထဲမွသူမကိုယ္တိုင္အား လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။

စန္းရန္ ;

"ၿပဳံး"

ဝိန္းရိဖန္ ခပ္ေရးေရးေလး ၿပဳံးလိုက္၏။

စန္းရန္က ကင္မရာခလုတ္ကိုသုံးေလးႀကိမ္ခန့္ႏွိပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဖုန္းကိုျပန္ခ်ထားကာ ရိုက္ထားသည့္ဓါတ္ပုံအေျခအေနကိုလည္းမၾကည့္။

ဝိန္းရိဖန္ကသာ သူ႕ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း ခပ္တိုးတိုးေလးျဖင့္

"ငါ ဓါတ္ပုံေတြၾကည့္ၾကည့္ခ်င္လို႔"

"ခဏေနမွ.."

စန္းရန္က အျပင္ဘက္သို႔တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္၍

"အခုခ်က္ခ်င္းပဲ ကမၻာပ်က္ေတာ့မွာမွမဟုတ္တာ"

"...."

ဤစကားေၾကာင့္ ဝိန္းရိဖန္လည္း အျပင္ဘက္ဆီသို႔ မသိလိုက္ပါဘဲလွမ္းၾကည့္လိုက္၏။

ဤခ်ားရဟတ္ႀကီးက ေျခာက္လႊာေပၚ၌တည္ေဆာက္ထားျဖစ္သည့္အျပင္ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း အျမင့္ေပတစ္ခုစာျမင့္ၿပီးျဖစ္သည့္အတြက္ အေပၚစီးမွငုံ႕ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေလထုထဲ လြင့္ေမ်ာေနရသည့္ခံစားခ်က္မ်ိဳးပင္ ရေနခဲ့သည္။ အစတည္းကရွိခဲ့သည့္ စိတ္လက္မေအးနိုင္သည့္ခံစားခ်က္မ်ားက ယခုလိုအျမင့္တစ္ေနရာသို႔ေရာက္လာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္လားမသိ ႏွလုံးသားထဲ ေနမထိထိုင္မသာထိုးထလာပါေတာ့သည္။

people are reading<First Frost (Myanmar Translation)>

View all messages

Close message

Next Chap

《First Frost (Myanmar Translation)》Chapter 53

Advertisement

Advertisement

Advertisement

Advertisement

The Blood Core

This story is not happy ending

All I ever wanted

ABDUCTED: HOW THEY MET (bwwm)(completed)(EDITING)

Adeena Cole and the Curse of the Black Pearl

Husband, Be A Gentleman

Earn coins to read for free

You are?