【၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)】,၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation),latest updated chapters, free reading

《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》243

၂၄၃။ လိပ်စွပ်ပြုတ် ပြုတ်ခြင်း

လင်းချင်းသည် မီးဖိုချောင်ထဲမှဆားအချို့ကို ယူလိုက်ကာ နယ်မြေထဲသို့ဝင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကန်ဘေးတွင်လှဲနေသည့် လိပ်ကိုကြည့်လိုက်သည်။

သူမသည် ထိုင်ချလိုက်ကာ လိပ်ကိုလှည့်လိုက်သည်။ သူမသည် ခေါင်းကိုအရင်ဖြတ်ဖို့လုပ်သော်လည်း လိပ်သည်ခေါင်းကို ထွက်မလာပေ။ ထို့ကြောင့် လင်းချင်းသည် အပိုင်းပိုင်းသာ အရင်ဖြတ်ဖို့ လုပ်လိုက်ရသည်။

လင်းချင်းသည် လိပ်ကိုမလိုက်သည်နှင့် လိပ်သည် အန္တရာယ်ကို သတိထားမိကာ ခေါင်းကိုထုတ်လာ၍ ခြေလက်များကို ရုန်းတော့သည်။ လင်းချင်းသည် အခွင့်အရေးကို အသုံးချကာ လက်သည်းများဖြင့် လိပ်ခေါင်းကို ဖြတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမသည် လိပ်ခွံပေါ်တွင် လက်ချောင်းများဖြင့် မျဉ်းများဆွဲလိုက်သည်။ ထို့နောက် လိပ်ခွံသည် သူမဆွဲသည့်လိုင်းအတိုင်း အပိုင်းပိုင်းပြတ်သွားသည်။

ငါးညှီနံ့သည် ပြင်းထန်စွာ ထွက်လာသည်။ လိပ်သည် ရေဖြင့်မထိရသည်မှာ ကြာသောကြောင့် ဒီလိုငါးညှီနံက ပိုပြင်းလာသည်ဟု လင်းချင်းက ထင်လိုက်သည်။ လင်းချင်းက လိပ်သားများကို အပိုင်းပိုင်းဖြတ်လိုက်၍ သူမ၏ပါးစပ်ထဲသို့ တစ်ပိုင်းထည့်လိုက်သည်။ အသားသည် ချောမွေ့နူးညံ့ကာ ငါးအရသာလို ချိုမြနေသည်က အရင်နှင့်မတူတော့ပေ။ သို့သော်လည်း သူမသည် ဒီလိုလိပ်၏ ပြင်းသည့်အရသာကို မစားဖူးပေ။

လင်းချင်းသည် တစ်ပိုင်းစားပြီးသည့်အခါ နောက်တစ်ပိုင်းကို ပါးစပ်ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမသည် စားနေခြင်းကို မရပ်နိုင်တော့ပေ။ လိပ်တစ်ဝက်လောက်ကုန်သွားမှ သူမသည် တုံတုံအတွက် လိပ်စွပ်ပြုတ် ပြုတ်ပေးရမည်ကို သတိရတော့သည်။

လင်းချင်းသည် ကျန်သည်များကို ရေဖြင့်အမြန်ဆေးလိုက်သည်။ သူမတွင် ဟင်းခတ်အမွှေးအကြိုင်မရှိသဖြင့် အာလူးနှင့် အချို့အသီးအရွက်များနှင့်အတူ လိပ်ကိုရောပြုတ်လိုက်ဖို့ပဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ တုံတုံအပြင် လင်းရှောင်လုကိုလည်း သူမသည် လိပ်သားအနည်းငယ် ကျွေးချင်သည်။ ထို့နောက် လင်းရှော်ငလု၏ မိဘ၊ အဒေါ်၊ ဦးလေးနှင့် အဘွားကိုတွေးမိသွားသည်။

'လူကြီးတွေလည်း စွပ်ပြုတ်နည်းနည်းစားလို့ရပါတယ်'

သူမသည် လူအချို့အတွက် အခုပြုတ်တော့မည်ဖြစ်ရာ အသီးအရွက်များကို ပို၍ထည့်လိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် သူမသည် ဂေါဖီအချို့ကို စွပ်ပြုတ်ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် စွပ်ပြတ်အိုးကြီးသည် အသင့်စား၍ရလာသည်။ ထို့နောက် သူမသည် စွပ်ပြုတ်အိုးကြီးကိုသယ်ကာ နယ်မြေထဲက ထွက်လာသည်။

ပြုတ်ထားသည်များက လင်းချင်းအတွက် အရသာမရှိပေ။ သို့သော်လည်း တုံတုံအတွက်တော့ မတူလောက်ပေ။ သူမသည် အိုးကြီးဖြင့် အခန်းထဲသို့ လာသည်နှင့် နှာခေါင်းတစ်ရှုံ့ရှုံ့ဖြစ်လာကာ အနံ့ခံကြည့်နေသည်။

"မေမေ မွှေးတယ်"

လင်းချင်း၏လက်ထဲက အိုးကိုကြည့်က လျူကျွင်း၏ ဘောင်းဘီစကို ဆွဲရင်း တုံတုံက ပြောသည်။ လျူကျွင်းသည် လင်းချင်းဝင်လာသည်ကို သိသော်လည်း သူမလိုပင် ဘာအနံ့မှမရပေ။ သူမသားက ပြောနေသည်ကို ကြားသဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်လေရာ လင်းချင်းက အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေသည့် အိုးဖြင့်လာသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။

"စွပ်ပြုတ်ရပြီလား? မများဘူးလား?"

"ပန်ကန်လုံးကြီးကြီးရှာပြီး တုံတုံအတွက်ယူထားလိုက်။ ပြီးရင် ကျန်တာကို တခြားသူတွေကို ငါဝေပေးလိုက်မယ်။ ရှောင်လုကလည်း ဝိတ်ကျလာနေလို့ အားရှိအောင် တိုက်ချင်တာ"

လျူကျွင်းသည် ပြုံး၍ခေါင်းငြိမ့်ပြီး တုံတုံကို သူမ၏ခြေထောက်နားမှ ဖယ်ကာ

"တုံတုံက လိမ္မာပါတယ်။ ဒီမှာထိုင်နေနော်။ မေမေက သားအတွက် အရသာရှိတဲ့စွပ်ပြုတ် ထည့်ပေးမယ်"

အရသာရှိသည့်စွပ်ပြုတ်ဟု ကြားသည့်အခါ တုံတုံသည် ဆိုဖာပေါ်တွင် ငြိမ်ငြိမ်လေး သွားထိုင်နေသည်။ လျူကျွင်းသည် ထလာကာ အနားက ဗီရိုထဲမှ စတီးဇလုံတစ်ကြီးတစ်ခုနှင့် ပန်ကန်လုံးသေးတစ်ခု ယူလာသည်။

"ဒီလောက်ဆိုရင် တုံတုံအတွက် ရပါပြီ။ ကျန်တဲ့သူတွေကို သွားပေးလို့ရပြီ"

သူမက ပြောသည်။

လင်းချင်းက အိုးကိုယူကာ လင်းဖန်တို့အခန်းသို့သွားသည်။ လင်းဖန်၏အခန်းတွင် လူမရှိပေ။ သူတို့ဘယ်သွားလဲ မသိသဖြင့် သူမသည် သူတို့အနံ့နောက်ကိုခံကြည့်သည်။ သူတို့အားလုံးသည် ပထမထပ်တွင် ရှိနေကြသည်။

"အာ နေ့လည်စာ စားချိန်ပဲ။ အောက်မှာစားနေကြတာနေမယ်"

ဒီလိုတွေးပြီးနောက် လင်းချင်းသည် အောက်ကလိပ်တစ်ကောင်ဖြင့် ပြုတ်ထားသည့် သူတို့အတွက် စွပ်ပြုတ်ဖြစ်ကြောင်း စာရေးကာ အိုးကိုထားခဲ့လိုက်သည်။ သောက်မသောက်တော့ သူတို့အပေါ်တွင်သာ မူတည်သည်။

သို့သော်လည်း စာရွက်ကိုချလိုက်ပြီးနောက် သူမ၏အမှုအယာသည် ပြောင်းသွားကာ တံခါးမှ ချက်ချင်းထွက်လာသည်။ အောက်ထပ်ကလူများသည် အပေါ်သို့ ပြန်တက်လာကြပြီ။ လင်းဖန်၊ အမျိုးသမီးလင်းနှင့် လုံချင်းယင်တို့ အကုန်လုံးသည် ကောင်းသော်လည်း လင်းဖန်ကျောပိုးလာသည့် လုရှောင်လုသည် အနည်းငယ် အိပ်ငိုက်နေပုံရသည်။

"လုမိန်းကလေး ငါတို့ကို လာရှာတာလား?"

လင်းချင်းသည် အိုးကိုညွှန်ပြကာ

"တုံတုံအတွက် စွပ်ပြုတ်လုပ်ထားတာ။ ရှောင်လုကို တွေးမိလို့ သူ့အတွက်လည်း ပိုလုပ်လာတယ်။ ဒါပင်မယ့် အောက်ထပ်မှာ နေ့လည်စာ စားပြီကြပြီမလား"

စကားပြောရင်းဖြင့် ဘေးသို့ဖယ်ပေးကာ လင်းရှောင်လုကို ကြည့်လိုက်သည်။

လင်းဖန်က ပြုံးကာ

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ခုနလေးတင် စားပြီတာ။ တုံတုံအတွက် ပြန်ယူသွားလို့ရတယ်"

လင်းချင်းသည် လက်ကိုဖြန့်ကာ

"တုံတုံက တစ်ယောက်တည်း ဘယ်ကုန်ပါ့မလဲ"

လင်းဖန်တို့သည် အခန်းထဲသို့ဝင်လာကာ အိုးကြီးကိုကြည့်သည်။ အမျိုးသမီးလင်းက လင်းချင်းကိုကြည့်ကာ ပြုံး၍

"ငါတို့ အဝစားထားတာ မဟုတ်ပါဘူး။ စွပ်ပြုတ်လောက်တော့ သောက်ရပါသေးတယ်"

လင်းချင်းသည် ခေါင်းအမြန်ငြိမ့်ပြသည်။ သူတို့သည် ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်ကြသည်။ အမျိုးသမီးလင်းသည် လင်းချင်းရေးထားသည့်စာကို ဖတ်ကာ သူမ၏မျက်လုံးထဲတွင် အလင်းဖျော့ဖျော့တစ်ခုက လင်းသွားသည်။ သို့သော်လည်း သူမသည် ချက်ချင်းဖုံးလိုက်ကာ လင်းချင်းကို လှည့်၍ပြုံးပြကာ

"သန္ဓေပြောင်းလိပ်တွေမလား? ငါတို့စားလို့ရလို့လား?"

လင်းချင်းသည် တံခါးနားတွင်မှီ၍ ပြောသည်။

"ယုံပြီးစားလို့ရပါတယ်။ ပြီးတော့လည်း တုံတုံကို တိုက်နေတာတောင်မှ သူတချိန်လုံး ကျန်းမာနေတာပဲလေ။ ဒါပင်မယ့် အခု ရှောင်လုက ဘာဖြစ်တာလဲ? သူ့ကြည့်ရတာ ပင်ပန်းနေသလိုပဲ။ ဘာဖြစ်တာလဲ?"

တကယ်တော့ လင်းရှောင်လုသည် သတိမေ့နေပြီ ဖြစ်သည်။ လင်းဖန်သည် လင်းရှောင်လုကို ဆိုဖာပေါ်တွင်တင်ကာ မျက်နှာလေးကိုထိရင်း နားမလည်စွာဖြင့်

"ရှောင်လု? သမီးအိပ်သွားတာလား?"

သို့သော်လည်း လင်းဖန်သည် သူ့သမီးကို သိပ်ဂရုမထားမိပေ။ အိပ်နေသည်ဟုပဲထင်ကာ ဆိုဖာပေါ်တွင် သိပ်ထားသည်။

"နေ့လည်စာ စားတုန်းတည်းက ပင်ပန်းနေသလို ဖြစ်နေတာ"

အမျိုးသမီးလင်းက ပြောသည်။

"ဆော့တာများသွားလို့ထင်ပါရဲ့"

လင်းချင်းသည် မျက်လုံးကိုမှေး၍ ကြည့်လိုက်ရာ လင်းရှောင်လု၏ကိုယ်ထဲမှ စွမ်းအားလှိုင်းတစ်ခုက စိမ့်ဝင်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ထိုစွမ်းအားနည်းနည်းလေးသည် လင်းရှောင်လု၏ သွေးကြောများထဲသို့ စိမ့်ဝင်ကာ ပေါင်းစပ်သွားပုံရသည်။

လင်းဖန်သည် အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေသည့် စားပွဲပေါ်က စွပ်ပြုတ်ကိုကြည့်သည်။ မွှေးနေသဖြင့် သူမြည်းကြည့်ချင်နေသည်။ အမျိုးသမီးလင်းကပြုံးကာ

"လင်းဖန် စားလေ။ ဒါကိုစားလို့ရတယ် ထင်ပါတယ်"

ဒီလိုပြောရင်း လင်းချင်းကို အဓိပ္ပါယ်ပါစွာ တစ်ချက်ကြည့်သည်။

လင်းချင်းသည် မသိသလိုဟန်ဆောင်ကာ ပြုံးရင်း

"ရပါတယ်။ မစားရဲရင်လည်း နားလည်ပါတယ်။ ဒါကသန္ဓေပြောင်းလိပ်က ချက်တာပဲလေ။ သန္ဓေပြောင်းအပင်တွေနဲ့ တိရိစ္ဆာန်တွေထဲက ပိုးရှိမရှိကို အာရုံခံနိုင်လို့ တုံတုံကို ဒါကျွေးတာ။ မယုံလည်း ရတယ်။ ဒါက ကျွန်မရဲ့အရည်အချင်းတစ်ခုပဲ"

Zawgyi Ver

၂၄၃။ လိပ္စြပ္ျပဳတ္ ျပဳတ္ျခင္း

လင္းခ်င္းသည္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွဆားအခ်ိဳ႕ကို ယူလိုက္ကာ နယ္ေျမထဲသို႔ဝင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကန္ေဘးတြင္လွဲေနသည့္ လိပ္ကိုၾကည့္လိုက္သည္။

သူမသည္ ထိုင္ခ်လိဳက္ကာ လိပ္ကိုလွည့္လိုက္သည္။ သူမသည္ ေခါင္းကိုအရင္ျဖတ္ဖို႔လုပ္ေသာ္လည္း လိပ္သည္ေခါင္းကို ထြက္မလာေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ လင္းခ်င္းသည္ အပိုင္းပိုင္းသာ အရင္ျဖတ္ဖို႔ လုပ္လိုက္ရသည္။

လင္းခ်င္းသည္ လိပ္ကိုမလိုက္သည္ႏွင့္ လိပ္သည္ အႏၲရာယ္ကို သတိထားမိကာ ေခါင္းကိုထုတ္လာ၍ ေျခလက္မ်ားကို ႐ုန္းေတာ့သည္။ လင္းခ်င္းသည္ အခြင့္အေရးကို အသုံးခ်ကာ လက္သည္းမ်ားျဖင့္ လိပ္ေခါင္းကို ျဖတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမသည္ လိပ္ခြံေပၚတြင္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ မ်ဥ္းမ်ားဆြဲလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လိပ္ခြံသည္ သူမဆြဲသည့္လိုင္းအတိုင္း အပိုင္းပိုင္းျပတ္သြားသည္။

ငါးညွီနံ႕သည္ ျပင္းထန္စြာ ထြက္လာသည္။ လိပ္သည္ ေရျဖင့္မထိရသည္မွာ ၾကာေသာေၾကာင့္ ဒီလိုငါးညွီနံက ပိုျပင္းလာသည္ဟု လင္းခ်င္းက ထင္လိုက္သည္။ လင္းခ်င္းက လိပ္သားမ်ားကို အပိုင္းပိုင္းျဖတ္လိုက္၍ သူမ၏ပါးစပ္ထဲသို႔ တစ္ပိုင္းထည့္လိုက္သည္။ အသားသည္ ေခ်ာေမြ႕ႏူးညံ့ကာ ငါးအရသာလို ခ်ိဳျမေနသည္က အရင္ႏွင့္မတူေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္လည္း သူမသည္ ဒီလိုလိပ္၏ ျပင္းသည့္အရသာကို မစားဖူးေပ။

လင္းခ်င္းသည္ တစ္ပိုင္းစားၿပီးသည့္အခါ ေနာက္တစ္ပိုင္းကို ပါးစပ္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမသည္ စားေနျခင္းကို မရပ္နိုင္ေတာ့ေပ။ လိပ္တစ္ဝက္ေလာက္ကုန္သြားမွ သူမသည္ တုံတုံအတြက္ လိပ္စြပ္ျပဳတ္ ျပဳတ္ေပးရမည္ကို သတိရေတာ့သည္။

လင္းခ်င္းသည္ က်န္သည္မ်ားကို ေရျဖင့္အျမန္ေဆးလိုက္သည္။ သူမတြင္ ဟင္းခတ္အေမႊးအႀကိဳင္မရွိသျဖင့္ အာလူးႏွင့္ အခ်ိဳ႕အသီးအ႐ြက္မ်ားႏွင့္အတူ လိပ္ကိုေရာျပဳတ္လိုက္ဖို႔ပဲ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ တုံတုံအျပင္ လင္းေရွာင္လုကိုလည္း သူမသည္ လိပ္သားအနည္းငယ္ ေကြၽးခ်င္သည္။ ထို႔ေနာက္ လင္းေရွာ္ငလု၏ မိဘ၊ အေဒၚ၊ ဦးေလးႏွင့္ အဘြားကိုေတြးမိသြားသည္။

'လူႀကီးေတြလည္း စြပ္ျပဳတ္နည္းနည္းစားလို႔ရပါတယ္'

သူမသည္ လူအခ်ိဳ႕အတြက္ အခုျပဳတ္ေတာ့မည္ျဖစ္ရာ အသီးအ႐ြက္မ်ားကို ပို၍ထည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမသည္ ေဂါဖီအခ်ိဳ႕ကို စြပ္ျပဳတ္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ စြပ္ျပတ္အိုးႀကီးသည္ အသင့္စား၍ရလာသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမသည္ စြပ္ျပဳတ္အိုးႀကီးကိုသယ္ကာ နယ္ေျမထဲက ထြက္လာသည္။

ျပဳတ္ထားသည္မ်ားက လင္းခ်င္းအတြက္ အရသာမရွိေပ။ သို႔ေသာ္လည္း တုံတုံအတြက္ေတာ့ မတူေလာက္ေပ။ သူမသည္ အိုးႀကီးျဖင့္ အခန္းထဲသို႔ လာသည္ႏွင့္ ႏွာေခါင္းတစ္ရႈံ႕ရႈံ႕ျဖစ္လာကာ အနံ႕ခံၾကည့္ေနသည္။

"ေမေမ ေမႊးတယ္"

လင္းခ်င္း၏လက္ထဲက အိုးကိုၾကည့္က လ်ဴကြၽင္း၏ ေဘာင္းဘီစကို ဆြဲရင္း တုံတုံက ေျပာသည္။ လ်ဴကြၽင္းသည္ လင္းခ်င္းဝင္လာသည္ကို သိေသာ္လည္း သူမလိုပင္ ဘာအနံ႕မွမရေပ။ သူမသားက ေျပာေနသည္ကို ၾကားသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေလရာ လင္းခ်င္းက အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေနသည့္ အိုးျဖင့္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။

"စြပ္ျပဳတ္ရၿပီလား? မမ်ားဘူးလား?"

"ပန္ကန္လုံးႀကီးႀကီးရွာၿပီး တုံတုံအတြက္ယူထားလိုက္။ ၿပီးရင္ က်န္တာကို တျခားသူေတြကို ငါေဝေပးလိုက္မယ္။ ေရွာင္လုကလည္း ဝိတ္က်လာေနလို႔ အားရွိေအာင္ တိုက္ခ်င္တာ"

လ်ဴကြၽင္းသည္ ၿပဳံး၍ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး တုံတုံကို သူမ၏ေျခေထာက္နားမွ ဖယ္ကာ

"တုံတုံက လိမၼာပါတယ္။ ဒီမွာထိုင္ေနေနာ္။ ေမေမက သားအတြက္ အရသာရွိတဲ့စြပ္ျပဳတ္ ထည့္ေပးမယ္"

အရသာရွိသည့္စြပ္ျပဳတ္ဟု ၾကားသည့္အခါ တုံတုံသည္ ဆိုဖာေပၚတြင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး သြားထိုင္ေနသည္။ လ်ဴကြၽင္းသည္ ထလာကာ အနားက ဗီရိုထဲမွ စတီးဇလုံတစ္ႀကီးတစ္ခုႏွင့္ ပန္ကန္လုံးေသးတစ္ခု ယူလာသည္။

"ဒီေလာက္ဆိုရင္ တုံတုံအတြက္ ရပါၿပီ။ က်န္တဲ့သူေတြကို သြားေပးလို႔ရၿပီ"

သူမက ေျပာသည္။

လင္းခ်င္းက အိုးကိုယူကာ လင္းဖန္တို႔အခန္းသို႔သြားသည္။ လင္းဖန္၏အခန္းတြင္ လူမရွိေပ။ သူတို႔ဘယ္သြားလဲ မသိသျဖင့္ သူမသည္ သူတို႔အနံ႕ေနာက္ကိုခံၾကည့္သည္။ သူတို႔အားလုံးသည္ ပထမထပ္တြင္ ရွိေနၾကသည္။

"အာ ေန႕လည္စာ စားခ်ိန္ပဲ။ ေအာက္မွာစားေနၾကတာေနမယ္"

ဒီလိုေတြးၿပီးေနာက္ လင္းခ်င္းသည္ ေအာက္ကလိပ္တစ္ေကာင္ျဖင့္ ျပဳတ္ထားသည့္ သူတို႔အတြက္ စြပ္ျပဳတ္ျဖစ္ေၾကာင္း စာေရးကာ အိုးကိုထားခဲ့လိုက္သည္။ ေသာက္မေသာက္ေတာ့ သူတို႔အေပၚတြင္သာ မူတည္သည္။

သို႔ေသာ္လည္း စာ႐ြက္ကိုခ်လိဳက္ၿပီးေနာက္ သူမ၏အမႈအယာသည္ ေျပာင္းသြားကာ တံခါးမွ ခ်က္ခ်င္းထြက္လာသည္။ ေအာက္ထပ္ကလူမ်ားသည္ အေပၚသို႔ ျပန္တက္လာၾကၿပီ။ လင္းဖန္၊ အမ်ိဳးသမီးလင္းႏွင့္ လုံခ်င္းယင္တို႔ အကုန္လုံးသည္ ေကာင္းေသာ္လည္း လင္းဖန္ေက်ာပိုးလာသည့္ လုေရွာင္လုသည္ အနည္းငယ္ အိပ္ငိုက္ေနပုံရသည္။

"လုမိန္းကေလး ငါတို႔ကို လာရွာတာလား?"

လင္းခ်င္းသည္ အိုးကိုၫႊန္ျပကာ

"တုံတုံအတြက္ စြပ္ျပဳတ္လုပ္ထားတာ။ ေရွာင္လုကို ေတြးမိလို႔ သူ႕အတြက္လည္း ပိုလုပ္လာတယ္။ ဒါပင္မယ့္ ေအာက္ထပ္မွာ ေန႕လည္စာ စားၿပီၾကၿပီမလား"

စကားေျပာရင္းျဖင့္ ေဘးသို႔ဖယ္ေပးကာ လင္းေရွာင္လုကို ၾကည့္လိုက္သည္။

လင္းဖန္က ၿပဳံးကာ

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ခုနေလးတင္ စားၿပီတာ။ တုံတုံအတြက္ ျပန္ယူသြားလို႔ရတယ္"

လင္းခ်င္းသည္ လက္ကိုျဖန့္ကာ

"တုံတုံက တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ကုန္ပါ့မလဲ"

လင္းဖန္တို႔သည္ အခန္းထဲသို႔ဝင္လာကာ အိုးႀကီးကိုၾကည့္သည္။ အမ်ိဳးသမီးလင္းက လင္းခ်င္းကိုၾကည့္ကာ ၿပဳံး၍

"ငါတို႔ အဝစားထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စြပ္ျပဳတ္ေလာက္ေတာ့ ေသာက္ရပါေသးတယ္"

လင္းခ်င္းသည္ ေခါင္းအျမန္ၿငိမ့္ျပသည္။ သူတို႔သည္ ဆိုဖာေပၚတြင္ ထိုင္ၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးလင္းသည္ လင္းခ်င္းေရးထားသည့္စာကို ဖတ္ကာ သူမ၏မ်က္လုံးထဲတြင္ အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တစ္ခုက လင္းသြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမသည္ ခ်က္ခ်င္းဖုံးလိုက္ကာ လင္းခ်င္းကို လွည့္၍ၿပဳံးျပကာ

"သေႏၶေျပာင္းလိပ္ေတြမလား? ငါတို႔စားလို႔ရလို႔လား?"

လင္းခ်င္းသည္ တံခါးနားတြင္မွီ၍ ေျပာသည္။

"ယုံၿပီးစားလို႔ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း တုံတုံကို တိုက္ေနတာေတာင္မွ သူတခ်ိန္လုံး က်န္းမာေနတာပဲေလ။ ဒါပင္မယ့္ အခု ေရွာင္လုက ဘာျဖစ္တာလဲ? သူ႕ၾကည့္ရတာ ပင္ပန္းေနသလိုပဲ။ ဘာျဖစ္တာလဲ?"

တကယ္ေတာ့ လင္းေရွာင္လုသည္ သတိေမ့ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ လင္းဖန္သည္ လင္းေရွာင္လုကို ဆိုဖာေပၚတြင္တင္ကာ မ်က္ႏွာေလးကိုထိရင္း နားမလည္စြာျဖင့္

"ေရွာင္လု? သမီးအိပ္သြားတာလား?"

သို႔ေသာ္လည္း လင္းဖန္သည္ သူ႕သမီးကို သိပ္ဂ႐ုမထားမိေပ။ အိပ္ေနသည္ဟုပဲထင္ကာ ဆိုဖာေပၚတြင္ သိပ္ထားသည္။

"ေန႕လည္စာ စားတုန္းတည္းက ပင္ပန္းေနသလို ျဖစ္ေနတာ"

အမ်ိဳးသမီးလင္းက ေျပာသည္။

"ေဆာ့တာမ်ားသြားလို႔ထင္ပါရဲ႕"

လင္းခ်င္းသည္ မ်က္လုံးကိုေမွး၍ ၾကည့္လိုက္ရာ လင္းေရွာင္လု၏ကိုယ္ထဲမွ စြမ္းအားလွိုင္းတစ္ခုက စိမ့္ဝင္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုစြမ္းအားနည္းနည္းေလးသည္ လင္းေရွာင္လု၏ ေသြးေၾကာမ်ားထဲသို႔ စိမ့္ဝင္ကာ ေပါင္းစပ္သြားပုံရသည္။

လင္းဖန္သည္ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေနသည့္ စားပြဲေပၚက စြပ္ျပဳတ္ကိုၾကည့္သည္။ ေမႊးေနသျဖင့္ သူျမည္းၾကည့္ခ်င္ေနသည္။ အမ်ိဳးသမီးလင္းကၿပဳံးကာ

"လင္းဖန္ စားေလ။ ဒါကိုစားလို႔ရတယ္ ထင္ပါတယ္"

ဒီလိုေျပာရင္း လင္းခ်င္းကို အဓိပၸါယ္ပါစြာ တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။

လင္းခ်င္းသည္ မသိသလိုဟန္ေဆာင္ကာ ၿပဳံးရင္း

"ရပါတယ္။ မစားရဲရင္လည္း နားလည္ပါတယ္။ ဒါကသေႏၶေျပာင္းလိပ္က ခ်က္တာပဲေလ။ သေႏၶေျပာင္းအပင္ေတြနဲ႕ တိရိစာၦန္ေတြထဲက ပိုးရွိမရွိကို အာ႐ုံခံနိုင္လို႔ တုံတုံကို ဒါေကြၽးတာ။ မယုံလည္း ရတယ္။ ဒါက ကြၽန္မရဲ႕အရည္အခ်င္းတစ္ခုပဲ"

people are reading<၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)>

View all messages

Close message

Next Chap

《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》243

Advertisement

Advertisement

Advertisement

Advertisement

The Dungeon Boss's Favorite Game - A Virmo Story

Agent of the Alternates

Vienna's Game

Farming Heroes and Villains to become Immortal

(Completed)Faster than Lightning

The Girl that Time Forgot

Earn coins to read for free

You are?