《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》235
Advertisement
၂၃၅။ ငါ့ကိုသိလား?
ကျွင်းကျွင်းက ရေထဲမှတက်လာသည့်အခါ လင်းချင်းသည် သူမ၏အဝတ်များကို ကောက်ပေး၍ ပေးလိုက်ကာ
"ဘယ်လိုလဲ? နင့်အစွမ်းကရော?"
လင်းချင်းသည် ကျွင်းကျွင်းက အခုဆိုလျှင် အဆင့်၄ဇွန်ဘီဖြစ်နေကြောင်းကို အာရုံခံမိသည်။ ထို့အတူ သူမ၏ရှုပ်ထွေးနေသည့် စိတ်ထဲတွင် အမုန်း၊ ဒေါသ၊ စိတ်ပျက်ခြင်း ၊ အံ့သြခြင်းနှင့် မယုံကြည်နိုင်ခြင်းတို့ ရှိနေကြောင်းကို ခံစားမိသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွင်းကျွင်းအား နားမလည်စွာကြည့်ကာ
"ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
ကျွင်းကျွင်းသည် ခေါင်းငုံထားရင်း အဝတ်များကိုယူ၍ ဝတ်လိုက်သည်။ ဝတ်ပြီးမှ ခေါင်းမော့ကာ လင်းချင်းကို ရှုပ်ထွေးစွာကြည့်ရင်း အသံတိုးတိုးဖြင့်
"ခေါင်းဆောင်"
"ဟမ်?"
လင်းချင်းသည် သူမကို မျက်လုံးအပြူးသားကြည့်ပြီး
"နင်စကားပြောနိုင်ပြီလား? နေပါဦး ငါ့ကိုဘာလို့ခေါ်လိုက်တာ?"
လင်းချင်းသည် ကျွင်းကျွင်း၏မျက်နှာမှာ မျက်ကွင်းမည်းများ မရှိတော့ဘဲ သူမမီးခိုးရောင်မျက်လုံးများသည် လုံးဝကိုနက်သွားကြောင်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကျွင်းကျွင်းသည် သူမ၏စိုရွှဲနေသည့် ဆံပင်ရှည်များကို တစ်ဖက်သို့သိမ်း၍ ရေညှစ်ချရင်း
"အချိန်အတော်ကြာသွားသလို ခံစားရတယ်။ ကျွန်မအကုန်မှတ်မိပြီ။ ကိုယ့်အကြောင်းကိုရော ခေါင်းဆောင်ကိုရော"
စကားဆုံးသည်နှင့် လင်းချင်းကို ကြည့်သည်။
"ဟမ်? ငါ့ကိုအရင်ကသိတာလား?"
လင်းချင်းသည် သူမကို နားမလည်စွာကြည့်ရင်း မေးသည်။
"ဒါပင်မယ့် ငါ့ကိုခေါင်းဆောင်လို့ ခေါ်ရခြင်းကို အရင်ဖြေ။ တခြားလင်းချင်းတစ်ယောက်လို ငါ့ကိုမြင်နေတာတော့ မဟုတ်ဘူးမလား?"
ကျွင်းကျွင်းသည် သူမ၏ဆံပင်ရှည်ကို ရေညှစ်နေရင်းက ဆက်ပြောသည်။
"လင်းဖန်တို့တွေကို ခေါင်းဆောင်က ကယ်ခဲ့မှတော့ တစ်ယောက်တည်းပဲမလား? ကျွန်မလို မှတ်ဉာဏ်တွေ ပျောက်သွားတာလား? ဒါမှမဟုတ် လွန်ခဲ့တဲ့ငါးနှစ်က ဘာဖြစ်ခဲ့လဲကိုပဲ မသိတာလား?"
လင်းချင်းသည် ကြောင်သွားသည်။ ကျွင်းကျွင်း၏စကားများက သူမ၏ခေါင်းထဲက တစ်ခုခုကို နှိုးဆွပေးသလိုဖြစ်သဖြင့် ခေါင်းကိုက်ခဲလာသည်။ ထို့ကြောင့် နဖူးကို လက်ဖြင့်ကာရင်း ညည်းညူသည်။
"အား"
ကျင်းကျွင်းသည် ကြောင်သွားကာ စိတ်ပူစွာဖြင့်
"ဘာဖြစ်လို့လဲ? တစ်ခုခုမှတ်မိလို့လား?"
လင်းချင်းသည် နဖူးပေါ်လက်တင်ရင်းက ခေါင်းကိုခါကာ
"မဟုတ်ဘူး ခေါင်းကိုက်လို့"
ကျွင်းကျွင်းသည် သက်ပြင်းချကာ ဖြေသည်။
"အဆင်ပြေရင်ရပါတယ်။ ခေါင်းကိုက်တာက ပုံမှန်ပဲထင်တယ်။ အခုက ကိုယ်အသစ်ဖြစ်နေတော့ စိတ်ကလည်း ပိတ်ခံထားရတာ ထင်တယ်"
လင်းချင်းသည် ကျွင်းကျွင်းကို ကြည့်ကာ မေးသည်။
"ငါက ငရဲမီးခေါင်းဆောင်မှန်း ဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ? ငါဘယ်လို ခေါင်းဆောင်လုပ်ခဲ့လဲ ငါတော့မသိဘူး"
ဒီလိုပြောရင်း ချူးလီလီ၏ ဘီရိုနားသို့သွားကာ သဘတ်ခြောက်တစ်ထည်ရှာ၍ ကျွင်းကျွင်းကို ပေးလိုက်သည်။
ကျွင်းကျွင်းသည် သဘတ်ကိုယူ၍ လင်းချင်းကို ကျေးဇူးတင်ပြီးမှ ဆက်ပြောသည်။
"သူလို့ပဲ ခံစားရလို့။ လင်းချင်းမလား? မှတ်ဉာဏ်တွေပျောက်နေပင်မယ့် သူ့လိုပါပဲ"
လင်းချင်းသည် သူမကိုကြည့်ကာ တိတ်တိတ်နေသည်။ ခနတွေးပြီးနောက် သူမသည် အဖြေရှာဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ကျွင်းကျွင်းပြောသည်ကတော့ ဖြစ်နိုင်ချေများသည်။ သူမသည် ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ
"နင်ပြောတာ ဟုတ်လောက်တယ်။ ဒါပင်မယ့် ငါ့မှတ်ဉာဏ်တွေက ကမ္ဘာမပျက်ခင်အထိပဲရှိတာ။ ကမ္ဘာပျက်တုန်းက သေသွားပြီးတော့ လုထန်ယုရဲ့ကိုယ်ထဲမှာ နိုးလာတယ်လို့ ထင်ခဲ့မိတာ"
"ငါးနှစ်ဆိုတာက အချိန်အကြာကြီးပဲ"
ကျွင်းကျွင်းက ပြုံး၍ပြောသည်။
"ယုတ္တိမရှိဘူး"
လင်းချင်းသည် သက်ပြင်းချကာ သဘောတူသည်။
"ဟုတ်တယ်။ ငါလည်းထူးဆန်းတယ်ထင်တယ်။ ငါ့အကြောင်းကထားပါ။ နင့်အကြောင်းကရော? ခုနတုန်းက နင့်စိတ်အခြေအနေမကောင်းဘူးမလား? မကောင်းတာတစ်ခုခုမှတ်မိလို့လား?"
ဒီလိုပြောသည့်အခါ ကျွင်းကျွင်းသည် မျက်နှာမည်းသွားသည်။
"ကျွန်မ နာမည်က လျူကျွင်းပါ။ တုံတုံနာမည်ရင်းက ဟွမ်ယွဲ့တုံ။ သူက လေးနှစ်ရှိပြီ။ ယောက်ျားဟောင်းရဲ့ နာမည်က ဟွမ်ထန်ဖေး။ ကျွန်မတို့က ဟေးဒီးစခန်းမှာ အဆင်ပြေတဲ့ဘဝရှိခဲ့ပင်မယ့် နှစ်လလောက်တုန်းက သူက ကျွန်မတို့ကို စခန်းကနေ အလျင်စလို သူနဲ့တခြားသူတွေနဲ့အတူ ထွက်ပြေးခိုင်းတယ်။ ပင်လယ်မြို့တော်စခန်းကို သွားဖို့ပဲ"
ဒီလိုပြောရင်း လျူကျွင်း၏ စိတ်သည် အမုန်းတရားနှင့် သတ်ချင်စိတ်များပါလာကာ စိတ်မငြိမ်ဖြစ်ရင်း
"ဒါပင်မယ့် ခရီးကဝေးပြီးတော့ ဇွန်ဘီတွေကလည်း လမ်းမှာများတယ်။ ဇွန်ဘီခေါင်းဆောင်တွေနဲ့ ခနခနတိုးပြီးတော့ လူအတော်များများသေတယ်။ စွမ်းအားရှင်တစ်ယောက်က အစကတော့ စွမ်းအားမရှိတဲ့ ကျွန်မတို့ကို ကယ်ပါသေးတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်မတို့က ဝန်ပိုကြီးဖြစ်လာတော့ သာမန်ဇွန်ဘီအုပ်ကြီးနဲ့ တွေ့တဲ့အချိန် ကျွန်မတို့ကို ငါးစာချကျွေးပြီး ထွက်ပြေးသွားကြတယ်"
လင်းချင်းသည် သူမ၏အမုန်းနှင့် ဝမ်းနည်းနောင်တရမှုတို့ကို ခံစားရသည်။ လျူကျွင်းသည် ထိုင်ချလိုက်ကာ ဆက်ပြောသည်။
"နောက်ဆုံးတော့ စွန့်ပစ်ခံလိုက်ရတာ။ ဟွမ်ထန်ဖေးကို ကျွန်မတို့ကို ထားမခဲ့ဖို့ အနည်းဆုံးတော့ တုံတုံကို ဘေးကင်းကင်းနဲ့ ပင်လယ်မြို့တော်ကို ခေါ်သွားပေးဖို့ တောင်းပန်ခဲ့ပါသေးတယ်။ ဒါပင်မယ့် သူကမရဘူး။ နှလုံးသားမရှိတဲ့ကောင်က ကျွန်မတို့ကို ထားခဲ့ပြီးတော့ တုံတုံအတွက် အစာနဲ့ရေတောင် ချန်မထားခဲ့ဘူး"
"ဇွန်ဘီကိုက်ခံရပြီးတော့ အဆောက်ဦးထဲကို ဘယ်လိုပုန်းနေတာလဲ?"
လင်းချင်းက သိချင်စွာဖြင့် မေးသည်။
လျူကျွင်းကာ
"ဟွမ်ထန်ဖေးက ကျွန်မကို ဇွန်ဘီအုပ်ထဲကို တွန်းထုတ်လိုက်တာ။ အကိုက်ခံရတော့ သူကကျွန်မကို အခန်းထဲထည့်ပိတ်ထားတယ်။ သတိလစ်နေတာ ရက်အတော်ကြာတယ်။ နိုးလာတော့ တုံတုံကို တခြားခန်းထဲမှာ တွေ့တယ်။ သူတို့အကုန်လုံးက တုံတုံကို ထားခဲ့ပြီးတော့ ထွက်သွားကြတာ"
Advertisement
လင်းချင်းသည် ဒီလိုကောင်ကို ဘာပြောရမလဲ မသိသဖြင့် သက်ပြင်းသာချလိုက်သည်။ သွေးပျက်ရသည့် အခြေအနေမျိုးတွင် သူ့အတွက် ဘယ်လိုဆက်ဆံရေးမဆို သူ့အတွက် အတုလိုဖြစ်နေကာ သူရှင်ဖို့အတွက် ဘာမဆိုလုပ်မည့်သူဖြစ်မည်ဟု ခန့်မှန်းလိုက်သည်။
"တုံတုံကို ထားခဲ့လို့ ကျွန်မသူ့ကို ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူး!"
လျူကျွင်း၏ ဝမ်းနည်းမှုတို့က အမုန်းအဖြစ်သာ ကျန်ခဲ့တော့သည်။
လင်းချင်းသည် သူမ၏ပုခုံးကိုပုတ်ကာ
"ဟုတ်ပါပြီ။ နင်မြင်တဲ့အတိုင်း တုံတုံက အခုကျန်းမာနေသားပဲ"
"ခေါင်းဆောင်သာ ကျွန်တို့ကို ရှာမတွေ့ရင် တုံတုံလည်း ဆုံးလောက်မှာ"
လျူကျွင်းသည် လင်းချင်းကို ခံစားချက်မဲ့စွာ မော့ကြည့်ပြောသည်။ သို့သော်လည်း လင်းချင်းက သူမကို တကယ်ကျေးဇူးတင်နေသည်ဖြစ်ကြောင်းကိုတော့ ခံစားမိပါသည်။
"ဟုတ်ပြီ သွားရအောင်"
လင်းချင်းက ပြောသည်။
"နင်ကန်ထဲမှာ ကြာမယ်ထင်လို့ ငါစိုးရိမ်နေတာ။ တုံတုံနိုးလာလို့ နင်မရှိရင်း ချူးလီလီက အတော်ဒုက္ခရောက်မှာ"
လျူကျွင်းသည် ခေါင်းငြိမ့်ကာ ထလာသည်။ လင်းချင်းသည် သူမ၏လက်ကိုကိုင်ကာ နယ်မြေထဲမှ နှစ်ယောက်ထွက်လာသည်။ ချူးလီလီသည် ပြတင်းပေါက်ဘောင်ကိုမှီကာ မည်းနေသည့် ကောင်းကင်ကို ကြည့်နေသည်။ သူမတို့နှစ်ယောက် ထွက်လာသည့်အခါ ချက်ချင်းလှည့်လာပြီး ကျွင်းကျွင်းကို ကြည့်သည်။
"အာ ယာ ယေး"
"ဘယ်လိုလဲ? ဘယ်လိုခံစားရလဲ?"
ဒီလိုမေးရင်း လျူကျွင်း၏ ဘေးကိုရောက်လာကာ သေချာပတ်ကြည့်သည်။ ကျွင်းကျွင်း၏ရုပ်သွင်သည် ပြောင်းမသွားသော်လည်း သူမ၏အရှိန်အဝါနှင့် မျက်လုံးများကတော့ ပြောင်းသွားသည်။ ထို့အတူ စွမ်းအားသည်လည်း တိုးလာသည်။
လျူကျွင်းသည် တုံတုံဘေးသို့သွားကာ ဆံပင်လေးများကို ဖွဖွလေးပွတ်လိုက်ပြီး နဖူးကို နမ်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် နူးညံ့သည့်အသံဖြင့်
"ခေါင်းဆောင်နဲ့တွေ့ရတာ အရမ်းကောင်းတာပဲ"
Zawgyi Ver
၂၃၅။ ငါ့ကိုသိလား?
ကြၽင္းကြၽင္းက ေရထဲမွတက္လာသည့္အခါ လင္းခ်င္းသည္ သူမ၏အဝတ္မ်ားကို ေကာက္ေပး၍ ေပးလိုက္ကာ
"ဘယ္လိုလဲ? နင့္အစြမ္းကေရာ?"
လင္းခ်င္းသည္ ကြၽင္းကြၽင္းက အခုဆိုလွ်င္ အဆင့္၄ဇြန္ဘီျဖစ္ေနေၾကာင္းကို အာ႐ုံခံမိသည္။ ထို႔အတူ သူမ၏ရႈပ္ေထြးေနသည့္ စိတ္ထဲတြင္ အမုန္း၊ ေဒါသ၊ စိတ္ပ်က္ျခင္း ၊ အံ့ၾသျခင္းႏွင့္ မယုံၾကည္နိုင္ျခင္းတို႔ ရွိေနေၾကာင္းကို ခံစားမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽင္းကြၽင္းအား နားမလည္စြာၾကည့္ကာ
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
ကြၽင္းကြၽင္းသည္ ေခါင္းငုံထားရင္း အဝတ္မ်ားကိုယူ၍ ဝတ္လိုက္သည္။ ဝတ္ၿပီးမွ ေခါင္းေမာ့ကာ လင္းခ်င္းကို ရႈပ္ေထြးစြာၾကည့္ရင္း အသံတိုးတိုးျဖင့္
"ေခါင္းေဆာင္"
"ဟမ္?"
လင္းခ်င္းသည္ သူမကို မ်က္လုံးအျပဴးသားၾကည့္ၿပီး
"နင္စကားေျပာနိုင္ၿပီလား? ေနပါဦး ငါ့ကိုဘာလို႔ေခၚလိုက္တာ?"
လင္းခ်င္းသည္ ကြၽင္းကြၽင္း၏မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ကြင္းမည္းမ်ား မရွိေတာ့ဘဲ သူမမီးခိုးေရာင္မ်က္လုံးမ်ားသည္ လုံးဝကိုနက္သြားေၾကာင္းကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကြၽင္းကြၽင္းသည္ သူမ၏စို႐ႊဲေနသည့္ ဆံပင္ရွည္မ်ားကို တစ္ဖက္သို႔သိမ္း၍ ေရညွစ္ခ်ရင္း
"အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြားသလို ခံစားရတယ္။ ကြၽန္မအကုန္မွတ္မိၿပီ။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုေရာ ေခါင္းေဆာင္ကိုေရာ"
စကားဆုံးသည္ႏွင့္ လင္းခ်င္းကို ၾကည့္သည္။
"ဟမ္? ငါ့ကိုအရင္ကသိတာလား?"
လင္းခ်င္းသည္ သူမကို နားမလည္စြာၾကည့္ရင္း ေမးသည္။
"ဒါပင္မယ့္ ငါ့ကိုေခါင္းေဆာင္လို႔ ေခၚရျခင္းကို အရင္ေျဖ။ တျခားလင္းခ်င္းတစ္ေယာက္လို ငါ့ကိုျမင္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးမလား?"
ကြၽင္းကြၽင္းသည္ သူမ၏ဆံပင္ရွည္ကို ေရညွစ္ေနရင္းက ဆက္ေျပာသည္။
"လင္းဖန္တို႔ေတြကို ေခါင္းေဆာင္က ကယ္ခဲ့မွေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပဲမလား? ကြၽန္မလို မွတ္ဉာဏ္ေတြ ေပ်ာက္သြားတာလား? ဒါမွမဟုတ္ လြန္ခဲ့တဲ့ငါးႏွစ္က ဘာျဖစ္ခဲ့လဲကိုပဲ မသိတာလား?"
လင္းခ်င္းသည္ ေၾကာင္သြားသည္။ ကြၽင္းကြၽင္း၏စကားမ်ားက သူမ၏ေခါင္းထဲက တစ္ခုခုကို ႏွိုးဆြေပးသလိုျဖစ္သျဖင့္ ေခါင္းကိုက္ခဲလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နဖူးကို လက္ျဖင့္ကာရင္း ညည္းၫူသည္။
"အား"
က်င္းကြၽင္းသည္ ေၾကာင္သြားကာ စိတ္ပူစြာျဖင့္
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ? တစ္ခုခုမွတ္မိလို႔လား?"
လင္းခ်င္းသည္ နဖူးေပၚလက္တင္ရင္းက ေခါင္းကိုခါကာ
"မဟုတ္ဘူး ေခါင္းကိုက္လို႔"
ကြၽင္းကြၽင္းသည္ သက္ျပင္းခ်ကာ ေျဖသည္။
"အဆင္ေျပရင္ရပါတယ္။ ေခါင္းကိုက္တာက ပုံမွန္ပဲထင္တယ္။ အခုက ကိုယ္အသစ္ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ကလည္း ပိတ္ခံထားရတာ ထင္တယ္"
လင္းခ်င္းသည္ ကြၽင္းကြၽင္းကို ၾကည့္ကာ ေမးသည္။
"ငါက ငရဲမီးေခါင္းေဆာင္မွန္း ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ? ငါဘယ္လို ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ့လဲ ငါေတာ့မသိဘူး"
ဒီလိုေျပာရင္း ခ်ဴးလီလီ၏ ဘီရိုနားသို႔သြားကာ သဘတ္ေျခာက္တစ္ထည္ရွာ၍ ကြၽင္းကြၽင္းကို ေပးလိုက္သည္။
ကြၽင္းကြၽင္းသည္ သဘတ္ကိုယူ၍ လင္းခ်င္းကို ေက်းဇူးတင္ၿပီးမွ ဆက္ေျပာသည္။
"သူလို႔ပဲ ခံစားရလို႔။ လင္းခ်င္းမလား? မွတ္ဉာဏ္ေတြေပ်ာက္ေနပင္မယ့္ သူ႕လိုပါပဲ"
လင္းခ်င္းသည္ သူမကိုၾကည့္ကာ တိတ္တိတ္ေနသည္။ ခနေတြးၿပီးေနာက္ သူမသည္ အေျဖရွာဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ကြၽင္းကြၽင္းေျပာသည္ကေတာ့ ျဖစ္နိုင္ေခ်မ်ားသည္။ သူမသည္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပကာ
"နင္ေျပာတာ ဟုတ္ေလာက္တယ္။ ဒါပင္မယ့္ ငါ့မွတ္ဉာဏ္ေတြက ကမာၻမပ်က္ခင္အထိပဲရွိတာ။ ကမာၻပ်က္တုန္းက ေသသြားၿပီးေတာ့ လုထန္ယုရဲ႕ကိုယ္ထဲမွာ နိုးလာတယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိတာ"
"ငါးႏွစ္ဆိုတာက အခ်ိန္အၾကာႀကီးပဲ"
ကြၽင္းကြၽင္းက ၿပဳံး၍ေျပာသည္။
"ယုတၱိမရွိဘူး"
လင္းခ်င္းသည္ သက္ျပင္းခ်ကာ သေဘာတူသည္။
"ဟုတ္တယ္။ ငါလည္းထူးဆန္းတယ္ထင္တယ္။ ငါ့အေၾကာင္းကထားပါ။ နင့္အေၾကာင္းကေရာ? ခုနတုန္းက နင့္စိတ္အေျခအေနမေကာင္းဘူးမလား? မေကာင္းတာတစ္ခုခုမွတ္မိလို႔လား?"
ဒီလိုေျပာသည့္အခါ ကြၽင္းကြၽင္းသည္ မ်က္ႏွာမည္းသြားသည္။
"ကြၽန္မ နာမည္က လ်ဴကြၽင္းပါ။ တုံတုံနာမည္ရင္းက ဟြမ္ယြဲ႕တုံ။ သူက ေလးႏွစ္ရွိၿပီ။ ေယာက္်ားေဟာင္းရဲ႕ နာမည္က ဟြမ္ထန္ေဖး။ ကြၽန္မတို႔က ေဟးဒီးစခန္းမွာ အဆင္ေျပတဲ့ဘဝရွိခဲ့ပင္မယ့္ ႏွစ္လေလာက္တုန္းက သူက ကြၽန္မတို႔ကို စခန္းကေန အလ်င္စလို သူနဲ႕တျခားသူေတြနဲ႕အတူ ထြက္ေျပးခိုင္းတယ္။ ပင္လယ္ၿမိဳ႕ေတာ္စခန္းကို သြားဖို႔ပဲ"
ဒီလိုေျပာရင္း လ်ဴကြၽင္း၏ စိတ္သည္ အမုန္းတရားႏွင့္ သတ္ခ်င္စိတ္မ်ားပါလာကာ စိတ္မၿငိမ္ျဖစ္ရင္း
"ဒါပင္မယ့္ ခရီးကေဝးၿပီးေတာ့ ဇြန္ဘီေတြကလည္း လမ္းမွာမ်ားတယ္။ ဇြန္ဘီေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႕ ခနခနတိုးၿပီးေတာ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားေသတယ္။ စြမ္းအားရွင္တစ္ေယာက္က အစကေတာ့ စြမ္းအားမရွိတဲ့ ကြၽန္မတို႔ကို ကယ္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔က ဝန္ပိုႀကီးျဖစ္လာေတာ့ သာမန္ဇြန္ဘီအုပ္ႀကီးနဲ႕ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္မတို႔ကို ငါးစာခ်ေကြၽးၿပီး ထြက္ေျပးသြားၾကတယ္"
လင္းခ်င္းသည္ သူမ၏အမုန္းႏွင့္ ဝမ္းနည္းေနာင္တရမႈတို႔ကို ခံစားရသည္။ လ်ဴကြၽင္းသည္ ထိုင္ခ်လိဳက္ကာ ဆက္ေျပာသည္။
"ေနာက္ဆုံးေတာ့ စြန့္ပစ္ခံလိုက္ရတာ။ ဟြမ္ထန္ေဖးကို ကြၽန္မတို႔ကို ထားမခဲ့ဖို႔ အနည္းဆုံးေတာ့ တုံတုံကို ေဘးကင္းကင္းနဲ႕ ပင္လယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ေခၚသြားေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါပင္မယ့္ သူကမရဘူး။ ႏွလုံးသားမရွိတဲ့ေကာင္က ကြၽန္မတို႔ကို ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ တုံတုံအတြက္ အစာနဲ႕ေရေတာင္ ခ်န္မထားခဲ့ဘူး"
"ဇြန္ဘီကိုက္ခံရၿပီးေတာ့ အေဆာက္ဦးထဲကို ဘယ္လိုပုန္းေနတာလဲ?"
လင္းခ်င္းက သိခ်င္စြာျဖင့္ ေမးသည္။
လ်ဴကြၽင္းကာ
"ဟြမ္ထန္ေဖးက ကြၽန္မကို ဇြန္ဘီအုပ္ထဲကို တြန္းထုတ္လိုက္တာ။ အကိုက္ခံရေတာ့ သူကကြၽန္မကို အခန္းထဲထည့္ပိတ္ထားတယ္။ သတိလစ္ေနတာ ရက္အေတာ္ၾကာတယ္။ နိုးလာေတာ့ တုံတုံကို တျခားခန္းထဲမွာ ေတြ႕တယ္။ သူတို႔အကုန္လုံးက တုံတုံကို ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ ထြက္သြားၾကတာ"
လင္းခ်င္းသည္ ဒီလိုေကာင္ကို ဘာေျပာရမလဲ မသိသျဖင့္ သက္ျပင္းသာခ်လိဳက္သည္။ ေသြးပ်က္ရသည့္ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ သူ႕အတြက္ ဘယ္လိုဆက္ဆံေရးမဆို သူ႕အတြက္ အတုလိုျဖစ္ေနကာ သူရွင္ဖို႔အတြက္ ဘာမဆိုလုပ္မည့္သူျဖစ္မည္ဟု ခန့္မွန္းလိုက္သည္။
"တုံတုံကို ထားခဲ့လို႔ ကြၽန္မသူ႕ကို ခြင့္မလႊတ္နိုင္ဘူး!"
လ်ဴကြၽင္း၏ ဝမ္းနည္းမႈတို႔က အမုန္းအျဖစ္သာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။
လင္းခ်င္းသည္ သူမ၏ပုခုံးကိုပုတ္ကာ
"ဟုတ္ပါၿပီ။ နင္ျမင္တဲ့အတိုင္း တုံတုံက အခုက်န္းမာေနသားပဲ"
"ေခါင္းေဆာင္သာ ကြၽန္တို႔ကို ရွာမေတြ႕ရင္ တုံတုံလည္း ဆုံးေလာက္မွာ"
လ်ဴကြၽင္းသည္ လင္းခ်င္းကို ခံစားခ်က္မဲ့စြာ ေမာ့ၾကည့္ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လင္းခ်င္းက သူမကို တကယ္ေက်းဇူးတင္ေနသည္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ခံစားမိပါသည္။
"ဟုတ္ၿပီ သြားရေအာင္"
လင္းခ်င္းက ေျပာသည္။
"နင္ကန္ထဲမွာ ၾကာမယ္ထင္လို႔ ငါစိုးရိမ္ေနတာ။ တုံတုံနိုးလာလို႔ နင္မရွိရင္း ခ်ဴးလီလီက အေတာ္ဒုကၡေရာက္မွာ"
လ်ဴကြၽင္းသည္ ေခါင္းၿငိမ့္ကာ ထလာသည္။ လင္းခ်င္းသည္ သူမ၏လက္ကိုကိုင္ကာ နယ္ေျမထဲမွ ႏွစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။ ခ်ဴးလီလီသည္ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကိုမွီကာ မည္းေနသည့္ ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ေနသည္။ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထြက္လာသည့္အခါ ခ်က္ခ်င္းလွည့္လာၿပီး ကြၽင္းကြၽင္းကို ၾကည့္သည္။
"အာ ယာ ေယး"
"ဘယ္လိုလဲ? ဘယ္လိုခံစားရလဲ?"
ဒီလိုေမးရင္း လ်ဴကြၽင္း၏ ေဘးကိုေရာက္လာကာ ေသခ်ာပတ္ၾကည့္သည္။ ကြၽင္းကြၽင္း၏႐ုပ္သြင္သည္ ေျပာင္းမသြားေသာ္လည္း သူမ၏အရွိန္အဝါႏွင့္ မ်က္လုံးမ်ားကေတာ့ ေျပာင္းသြားသည္။ ထို႔အတူ စြမ္းအားသည္လည္း တိုးလာသည္။
လ်ဴကြၽင္းသည္ တုံတုံေဘးသို႔သြားကာ ဆံပင္ေလးမ်ားကို ဖြဖြေလးပြတ္လိုက္ၿပီး နဖူးကို နမ္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ႏူးညံ့သည့္အသံျဖင့္
"ေခါင္းေဆာင္နဲ႕ေတြ႕ရတာ အရမ္းေကာင္းတာပဲ"
Advertisement
- In Serial654 Chapters
The Undetectable Strongest Job: Rule Breaker
By some ill fortune, Hikaru died in a traffic accident. He was in heaven standing in line, waiting to be judged, when he took an unexpected request to transfer his soul to a person in another world. He received an ability called Soul Board which he could use to allocate points to Skills to make himself more powerful.But there was a catch…「I want you to take revenge on someone for me within an hour. If you don’t, I’ll destroy your soul.」To pull off the task assigned to him, he poured all his available points to the Stealth skill tree.This is a story of a boy who specialized in Stealth. With his skill trees as weapons, he would demonstrate his unrivaled strength in another world.
8 725 - In Serial96 Chapters
Legends of Arenia
Arrival: Legends of Arenia Book 1 is now available on Amazon, Apple, Kobo, and Nook! Interested in the Audiobook? Find it on Audible! As for Book 2... new chapters are here! Legends of Arenia: Discovery chapters come out every Monday and Thursday for the rest of Book 2, and at 150k words, it's got some meat to it. Hope you all enjoy the next installment of the Sullivan family's Arenian adventures! The Sullivans are a normal family. But after being transported to the magical world of Arenia, normal isn’t a luxury they can afford. It's just another Thanksgiving for the Sullivans—until the walls disappear and they discover they are being transported to Arenia, a place where game rules are real and their Earthen ability to reincarnate grants them unlimited potential. Or it would, if the celestial administrator in charge of their case hadn't mixed up longitude and latitude and sent the wrong family. Oops. Too bad he already faked their deaths. Now scattered throughout the Arenian wilderness and armed only with their Tomes—books containing all of their skills, accomplishments, and quests—the family members must discover a strength they didn't know they had if they are going to survive long enough to find each other. Note: Contains some profanity and a turkey, but not a profane turkey. Personally, I'm fine with profane turkeys, but if that's where you draw the line, you should know there are none in this book. In fact, I'm going to promise you no profane turkeys for the entire series. That's my gift to you.
8 113 - In Serial10 Chapters
harry potter ; kihyun
"you look like harry potter"yoo kihyun just somehow meets a girl that tells him one of the weirdest things when they first meet.©hyukisk2018All Rights Reserved.
8 118 - In Serial26 Chapters
So try and love me while you can [Zacky Vengeance]
8 136 - In Serial9 Chapters
Doctor Who : The Emerging Robots
WARNING : CUSTOM SHORT STORYDO NOT TAKE THIS SERIOUSLY ALTHOUGH CRITICISM IS WELCOME After the Doctor has newly regenerated, he crashes the TARDIS into a 1950s diner. Little to his knowledge, the diner is frozen in time. Only the Doctor, the TARDIS and two killer robots who are currently responsible for the freeze are able to move. The robots have timers set to freeze time permanently on Earth. The Doctor must stop the robots without attracting too much attention to prevent exposure alongside a time crash.
8 180 - In Serial5 Chapters
Classroom Of The Elite:The Conqueror's Will
The Cote universe in this story contains haki and all kinds of powers.How will the class leaders compare to one another?The students at ANHS are organised into four houses, and those in charge of each house are known as "The four Emperors" or "Yonkos."How will Kiyotaka Ayanokoji fare in their presence?
8 61
Prev Chap
Next Chap
Chap List
Boy
Girl
