【၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)】,၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation),latest updated chapters, free reading

《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》231

၂၃၁။ ကပ်စေးနဲတဲ့ယောက်ျား

နယ်မြေထဲကို ဝင်လိုက်သည်နှင့် လင်းချင်းသည် ရှဲ့တုန်းကို ထားခဲ့ကာ မျက်လုံးမှိတ်လိုက်ပြီး ကိုယ်ဖျောက်၍ အပြင်သို့ ထွက်လာသည်။ ဇွန်ဘီမငယ်၏ စိတ်မပျော်စွာဖြင့် အော်နေသံကို ကြားသည့်အခါ သူမသည် ခပ်ဖွဖွပြုံးလိုက်သည်။ ထို့နောက် အဆောက်အဦးများပေါ်သို့ ခုန်တက်၍ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။

သူမသည် လုပ်စရာရှိသည်ကို လုပ်ရဦးမည်။ လုထန်ရိတို့လူများနှင့် ကလေးမလေးသည် သူမ၏တာဝန်များကို အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ နှောင့်နှေးစေသဖြင့် သူမသည် သိုလှောင်ရုံများကို ရှာဖို့အချက်အလက်ကို မရှာနိုင်ခဲ့ပေ။

တစ်ဖက်တွင်တော့ လုထန်ရိသည် ရှောင်ယွင့်လုံအား မေးနေသည်။

"ဘယ်လိုလုပ် ဇွန်ဘီဘုရင်မနဲ့ တိုးတာလဲ? သူ့မှာဘာအစွမ်းရှိတာလဲ?"

အခြားသူများသည်လည်း မုန့်ယွဲ့ကို ကျောပိုးထားသည့် ရှောင်ယွင့်လုံကို သိချင်စွာဖြင့် ကြည့်လိုက်ကြသည်။ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့ ဇွန်ဘီဘုရင်မက မင်းသမီးလေးကို ခေါ်သွားသလဲကို သိချင်နေကြတာ ဖြစ်သည်။

ရှောင်ယွင့်လုံကဖြေသည်။

"ငါတို့ဆီလာတာ။ မုန့်ယွဲ့တောင်မှ အာရုံမခံမိခဲ့ဘူး။ သိလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ငါတို့တံခါးရှေ့ကို ရောက်နေနှင့်ပြီ။ ပြတင်းပေါက်ကနေ ငါတို့ခုန်ချလာပင်မယ့် သူကတကယ်မြန်တယ်။ ငါတို့ကားမောင်းပြေးလာတာ ဝေးဝေးကို မရောက်ခင်မှာပဲ ကားကိုမှောက်အောက် လုပ်လိုက်တယ်။ မုန့်ယွဲ့နဲ့ လျန်လျန်က ကားထဲမှာ။ ကားဆီကို ငါရောက်သွားတော့ လျန်လျန်က ပျောက်သွားပြီ"

သူပြောပြီးသည့်အခါ အနည်းငယ်စိတ်မကောင်းဖြစ်စွာ ခေါင်းကိုငုံ့လိုက်သည်။

ဝူချန်းယွဲ့သည် သူ့သမီးကို ပွေ့ချီထားရင်းက ကျောကို ပွတ်ပေးနေသည်။ သူ့သမီးကိုယ်ထဲက စွမ်းအားများသည် ချိုးဖောက်သွားပုံရသဖြင့် သူ့သမီး၏ အစွမ်းများက နိုးထသွားပြီးလားဟု သူတွေးမိသွားသည်။

လုထန်ရိတို့ကိုကြည့်ကာ သူမေးသည်။

"အဲ့ဒီမိန်းမက ဘယ်လိုလုပ် ဇွန်ဘီဘုရင်မနဲ့ တွေ့တာလဲ? လျန်လျန်ကို သူ့ဆီကနေ ခေါ်လာရဲတယ်ဆိုတော့. . .ဘယ်လိုများလုပ်လိုက်တာလဲ?"

လုထန်ရိနှင့် ကောင်းချင်းမင်းတို့သည် ပြုံးသွားကြကာ လုထန်ရိက

"ကျွန်တော်တို့မပါဘူး။ သူတစ်ယောက်တည်း"

ဝူချန်းယွဲ့နှင့် ရှောင်ယွင့်လုံတို့သည် အံ့သြသွားကြသည်။ ကောင်းချင်းမင်းက

"သူ့မှာနယ်မြေရှိတယ်။ လဝက်လောက်က တခြားနေရာမှာ ကျွန်တော်တို့ရှိနေကြတာ။ အဆင့်ငါးဇွန်ဘီအုပ်က ကျွန်တော်တို့ကိုဖမ်းပြီးတော့ မြို့ပေါ်ကို ခေါ်လာတာ။ သူကရုတ်တရက် ပေါ်လာပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ကိုကယ်ပေးသွားတာပဲ။ နောက်တော့ သူ့နယ်မြေထဲမှာပဲ ကျွန်တော်တို့နေကြတယ်။ ဘာဖြစ်ခဲ့မှန်းမသိခင်မှာကို လျန်လျန်ကို သူကနယ်မြေထဲကို ခေါ်လာတာ"

ဝူချန်းယွဲ့နှင့် ရှောင်ယွင့်လုံတို့သည် အချင်းချင်းတစ်ချက်ကြည့်ကာ လျန်လျန်ကို ကြည့်ကြသည်။ ဝူချန်းယွဲ့သည် သက်ပြင်းချကာ ပြောသည်။

"ကံကောင်းတာက ဇွန်ဘီဘုရင်မက လျန်လျန်ကို ထိခိုက်အောင်မလုပ်လို့ မဟုတ်ရင်. . ."

"ငါတို့အခုဘာဆက်လုပ်ကြမှာလဲ?"

ရှောင်ယွင့်လုံက မေးသည်။

"မင်းဇွန်ဘီအမြူတေက ခိုးခံလိုက်ရပြီမလား? ငါတို့နောက်အဆင့်၆ဇွန်ဘီရှာကြမလား? ဒါကိုပြောမှ မင်းက အတော်ကပ်စီးနှဲတာပဲကွာ။ လျန်လျန်ကို ကယ်ပေးတဲ့သူ့ကိုမှ မင်းကဇွန်ဘီအမြူတေကို လိုက်ကပ်နေသေးတယ်။ ဇွန်ဘီအမြူတေက မင်းရဲ့သမီးအသက်ထက် အရေးပါနေလို့လား?"

အမိုးပေါ်တွင် ကြားရသလောက် ဝူချန်းယွဲ့ကိုက်လိုက်သည့် အမျိုးသမီးမှာ အမြူတေကို ခိုးသွားခဲ့ပုံရသည်။ ဝူချန်းယွဲ့ ဒေါသထွက်နေပုံအရဆိုလျှင် သူမက မိုးကြိုးဇွန်ဘီအမြူတေကို ခိုးသွားခဲ့ပုံပင်။ အခြားသူများသည်လည်း ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ကြသည်။

"ဟုတ်တယ်!"

ဝူချန်းယွဲ့လို သဘောကောင်းကာ နူးညံ့သည့်သူက ဒီလောက်ကပ်စေးနှဲမည်ဟု သူတို့မသိကြပေ။

ဝူချန်းယွဲ့သည် ရှောင်ယွင့်လုံအား အပြုံးဖွဖွဖြင့် ပြောသည်။

"မင်းငါ့အကြောင်းကို အခုမှသိတာလား? ပြီးတော့လည်း ငါက သူ့ကို လွှတ်မပေးဘဲ နေလို့လား? ငါကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောလိုက်ပြီးတော့ နောက် သူငါ့ကို အကူညီလာတောင်းရင်လည်း ငါကူညီပေးမှာပဲ"

ရှောင်ယွင့်လုံသည် မျက်လုံးလှန်လိုက်ကာ

"မင်းသူ့ကို ကိုက်လိုက်တာလေကွာ! မင်းရှုံးသွားတာတောင်မှ ကိုက်ချလိုက်သေးတယ်! မင်းဒီလိုလုပ်မယ်လို့ ငါယုံတောင်မယုံနိုင်ဘူး"

ဝူချန်းယွဲ့သည် သူ့အားစောင်းကြည့်ကာ ပြုံးရင်း

"ငါဘာပြောခဲ့လဲ? မင်းသေချာမကြားဘူးထင်တယ်!"

ရှောင်ယွင့်လုံသည် တစ်ဖက်သို့ လှည့်သွားကာ

"မင်းက ကပ်စေးနှဲတဲ့ကောင်ပဲ! အမြဲတမ်းမင်းက ဒီလိုပဲ! လာငြင်းမနေနဲ့!"

ထိုအချိန်တွင် အခြားသူများသည် ဝူချန်းယွဲ့ကို အံ့သြစွာ ကြည့်နေကြသည်။ သူတို့သည် အရေးကြီးတာတစ်ခုကို သိလိုက်ရသဖြင့် သူတို့ကို နှုတ်ပိတ်ရန် သတ်လိုက်မလားလို့ စိုးရိမ်လာကြမိသည်။

ဝူချန်းယွဲ့သည် ပြုံးရင်းဖြင့်

"ဟုတ်တယ်။ ငါကကပ်စေးနှဲတယ်။ အဲ့ဒီတော့ ဘာဖြစ်လဲ? ငါတို့ယာယီစခန်းချထားတဲ့ နေရာကိုပဲ မြန်မြန်သွားရအောင်။ မုန့်ယွဲ့အခြေအနေက မကောင်းတာကို မင်းက ဒီကို ဘာဖြစ်လို့ ခေါ်လာတာလဲ?"

ရှောင်ယွင့်လုံသည် သူကျောပိုးထားသည့် မုန့်ယွဲ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်ကာ

"လျန်လျန်ဘာဖြစ်လဲကို ငါတို့ပြောဖို့လာပင်မယ့် မိုးရွာလာတယ်။ ဇွန်ဘီဘုရင်မက ဘယ်မှာရှိမှန်းမသိတော့ ယာယီစခန်းချထားတဲ့နေရာကို ငါတို့ပြန်သင့်မသင့်လည်း မသိတော့ဘူး"

ဝူချန်းယွဲ့သည် သူ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်ကာ ငြိမ်သွားသည်။ သို့သော်လည်း ရုတ်တရက် လျန်လျန်ပွေ့ထားခဲ့သည့် ယုန်ကိုသတိရသွားကာ မြင်ဖူးနေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

'ဘာဖြစ်လို့ ယုန်ကိုမစားတာလဲ? ဘာဖြစ်လို့ သိမ်းထားတာလဲ?'

ဒီမိန်းမကို သူနားမလည်နိုင်တော့ဘူးဟု သူခံစားလာရသည်။

တစ်ဖက်တွင်တော့ လင်းချင်းသည် စီမံရေးရုံးကို ရှာတွေ့ဖို့အတွက် ရက်အချို့ကြာခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင် သူမကို ဇွန်ဘီမငယ်ကလည်း လိုက်ရှာနေသည်။ သို့သော်လည်း ကိုယ်ပျောက်နေသည့် လင်းချင်းကို ဘယ်သူကမှ မရှာနိုင်ပေ။

လင်းချင်းသည် စီမံရေးရုံးက မြေပုံများစွာကို ကြည့်ပြီးတော့ ဟန်ကျိုးမြို့၏ ပထဝီမြေအနေအထားကို ပိုနားလည်သွားသည်။ မြေပုံများမှ အမှတ်အသားများကြောင့် သူမသည် သိုလှောင်ရုံအချို့ကို တွေ့ခဲ့သည်။ ဆန်၊ ဂျုံ၊ ဆီ၊ ဆားနှင့် အခြားအစာများသည် ကောင်းနေဆဲပင်။ ၃၀ရာခိုင်နှုန်းလောက်က ပျက်စီးသွားသော်လည်း ကျန်တာများက စား၍ရဆဲပင်။ လင်းချင်းသည် ထိုအစာအမြောက်အများကို သူမ၏နယ်မြေထဲသို့ ထည့်သည်။

သူမ၏တာဝန်က ပြီးသွားသဖြင့် သူမသည် ကောင်းမည့်နေရာအချို့ကို မြို့တွင်ရှာခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ဇွန်ဘီမငယ်က ပြဿနာတစ်ခုဖြစ်နေသေးရာ လင်းချင်းသည် ချူးလီလီကိုသာ ကိုင်တွယ်ခိုင်းလိုက်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားလိုက်သည်။ သူမသည် ကားဆိုင်တွင် မောင်း၍ရသည့်ကားတစ်စီးတွေ့လေရာ မောင်းပြန်လာတော့သည်။ နောက်နေ့တွင်တော့ သူမသည် လင်းဖန်တို့နေသည့် မြို့မှ ဟိုတယ်သို့ ပြန်ရောက်လာသည်။

ဟိုတယ်နှင့်ငါးမီတာလောက်ကွာသည့်အခါ သူမသည် လမ်းမပေါ်တွင် သွားလာနေသည့် ဇွန်ဘီအုပ်ကြီးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ၏အရှိန်အဝါကို ထုတ်လွှတ်လိုက်သည့်အခါ လမ်းဖယ်ပေးကြသော်လည်း ထွက်သွားကြမည့်ပုံတော့ မရှိပေ။

လင်းချင်းဖြတ်ကျော်သွားသည်နှင့် သူတို့သည် လမ်းပိတ်သွားကြပြန်သည်။ ဇွန်ဘီနံရံကိုဖြတ်လာပြီးသည့်နောက် လင်ချင်းသည် ကားပြတင်းပေါ်ကနေ ခေါင်းထုတ်လှည့်ကြည့်သည့်အခါ သူတိုသည် အပြင်ကိုမျက်နှာမှု၍ လျှောက်နေကြတာဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ ကြည့်ရသည်မှာ ချူးလီလီက သူတို့ကိုစောင့်ကြပ်ဖို့ အမိန့်ပေးခိုင်းထားပုံရသည်။

သူမသည် ခေါင်းပြန်ဝင်ကာ ဟိုတယ်သို့ မောင်းလာသည်။ ဟိုတယ်တွင် ကားထိုးပြီးနောက် သူမသည် ကလေးနှစ်ယောက်က ကစားနေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။

"တုံတုံ ဒီမှာ! ဒီမှာ! ဟီး ဟီး ငါ့ကိုလာဖမ်းလေ!"

လင်းရှောင်လု၏ ရယ်သံလေးကို ကြားရသည်။ ကလေးနှစ်ယောက်သည် ကားပါကင်တွင် ပြေးတမ်းလိုက်တမ်းကစားနေကြသည့်ပုံပင်။

"မပြေးနဲ့!"

တုံတုံသည် လင်းရှောင်လု၏ နောက်ကနေ ပြေးလိုက်ရင်း အော်ပြောသည်။

ချန်းဝမ်ရှုနှင့် ကျွင်းကျွင်းတို့သည် အနားက ပန်းခင်းနားတွင်ထိုင်ကာ ကလေးနှစ်ယောက်ကို ကြည့်ရင်း စကားပြောနေကြသည်။ ချန်းဝမ်ရှုက

"ဘာမှမမှတ်မိဘူးလား? တကယ်လို့ နင်တို့နှစ်ယောက်ကို စွန့်ပစ်သွားတဲ့ ယောက်ျားကို ပြန်တွေ့ရင် နင်မှတ်မိပါ့မလား?"

Zawgyi Ver

၂၃၁။ ကပ္ေစးနဲတဲ့ေယာက္်ား

နယ္ေျမထဲကို ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ လင္းခ်င္းသည္ ရွဲ႕တုန္းကို ထားခဲ့ကာ မ်က္လုံးမွိတ္လိုက္ၿပီး ကိုယ္ေဖ်ာက္၍ အျပင္သို႔ ထြက္လာသည္။ ဇြန္ဘီမငယ္၏ စိတ္မေပ်ာ္စြာျဖင့္ ေအာ္ေနသံကို ၾကားသည့္အခါ သူမသည္ ခပ္ဖြဖြၿပဳံးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အေဆာက္အဦးမ်ားေပၚသို႔ ခုန္တက္၍ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

သူမသည္ လုပ္စရာရွိသည္ကို လုပ္ရဦးမည္။ လုထန္ရိတို႔လူမ်ားႏွင့္ ကေလးမေလးသည္ သူမ၏တာဝန္မ်ားကို အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေႏွာင့္ေႏွးေစသျဖင့္ သူမသည္ သိုေလွာင္႐ုံမ်ားကို ရွာဖို႔အခ်က္အလက္ကို မရွာနိုင္ခဲ့ေပ။

တစ္ဖက္တြင္ေတာ့ လုထန္ရိသည္ ေရွာင္ယြင့္လုံအား ေမးေနသည္။

"ဘယ္လိုလုပ္ ဇြန္ဘီဘုရင္မနဲ႕ တိုးတာလဲ? သူ႕မွာဘာအစြမ္းရွိတာလဲ?"

အျခားသူမ်ားသည္လည္း မုန့္ယြဲ႕ကို ေက်ာပိုးထားသည့္ ေရွာင္ယြင့္လုံကို သိခ်င္စြာျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့ ဇြန္ဘီဘုရင္မက မင္းသမီးေလးကို ေခၚသြားသလဲကို သိခ်င္ေနၾကတာ ျဖစ္သည္။

ေရွာင္ယြင့္လုံကေျဖသည္။

"ငါတို႔ဆီလာတာ။ မုန့္ယြဲ႕ေတာင္မွ အာ႐ုံမခံမိခဲ့ဘူး။ သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ငါတို႔တံခါးေရွ႕ကို ေရာက္ေနႏွင့္ၿပီ။ ျပတင္းေပါက္ကေန ငါတို႔ခုန္ခ်လာပင္မယ့္ သူကတကယ္ျမန္တယ္။ ငါတို႔ကားေမာင္းေျပးလာတာ ေဝးေဝးကို မေရာက္ခင္မွာပဲ ကားကိုေမွာက္ေအာက္ လုပ္လိုက္တယ္။ မုန့္ယြဲ႕နဲ႕ လ်န္လ်န္က ကားထဲမွာ။ ကားဆီကို ငါေရာက္သြားေတာ့ လ်န္လ်န္က ေပ်ာက္သြားၿပီ"

သူေျပာၿပီးသည့္အခါ အနည္းငယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္စြာ ေခါင္းကိုငုံ႕လိုက္သည္။

ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ သူ႕သမီးကို ေပြ႕ခ်ီထားရင္းက ေက်ာကို ပြတ္ေပးေနသည္။ သူ႕သမီးကိုယ္ထဲက စြမ္းအားမ်ားသည္ ခ်ိဳးေဖာက္သြားပုံရသျဖင့္ သူ႕သမီး၏ အစြမ္းမ်ားက နိုးထသြားၿပီးလားဟု သူေတြးမိသြားသည္။

လုထန္ရိတို႔ကိုၾကည့္ကာ သူေမးသည္။

"အဲ့ဒီမိန္းမက ဘယ္လိုလုပ္ ဇြန္ဘီဘုရင္မနဲ႕ ေတြ႕တာလဲ? လ်န္လ်န္ကို သူ႕ဆီကေန ေခၚလာရဲတယ္ဆိုေတာ့. . .ဘယ္လိုမ်ားလုပ္လိုက္တာလဲ?"

လုထန္ရိႏွင့္ ေကာင္းခ်င္းမင္းတို႔သည္ ၿပဳံးသြားၾကကာ လုထန္ရိက

"ကြၽန္ေတာ္တို႔မပါဘူး။ သူတစ္ေယာက္တည္း"

ဝူခ်န္းယြဲ႕ႏွင့္ ေရွာင္ယြင့္လုံတို႔သည္ အံ့ၾသသြားၾကသည္။ ေကာင္းခ်င္းမင္းက

"သူ႕မွာနယ္ေျမရွိတယ္။ လဝက္ေလာက္က တျခားေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရွိေနၾကတာ။ အဆင့္ငါးဇြန္ဘီအုပ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုဖမ္းၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚကို ေခၚလာတာ။ သူက႐ုတ္တရက္ ေပၚလာၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုကယ္ေပးသြားတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕နယ္ေျမထဲမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနၾကတယ္။ ဘာျဖစ္ခဲ့မွန္းမသိခင္မွာကို လ်န္လ်န္ကို သူကနယ္ေျမထဲကို ေခၚလာတာ"

ဝူခ်န္းယြဲ႕ႏွင့္ ေရွာင္ယြင့္လုံတို႔သည္ အခ်င္းခ်င္းတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ လ်န္လ်န္ကို ၾကည့္ၾကသည္။ ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ သက္ျပင္းခ်ကာ ေျပာသည္။

"ကံေကာင္းတာက ဇြန္ဘီဘုရင္မက လ်န္လ်န္ကို ထိခိုက္ေအာင္မလုပ္လို႔ မဟုတ္ရင္. . ."

"ငါတို႔အခုဘာဆက္လုပ္ၾကမွာလဲ?"

ေရွာင္ယြင့္လုံက ေမးသည္။

"မင္းဇြန္ဘီအျမဴေတက ခိုးခံလိုက္ရၿပီမလား? ငါတို႔ေနာက္အဆင့္၆ဇြန္ဘီရွာၾကမလား? ဒါကိုေျပာမွ မင္းက အေတာ္ကပ္စီးႏွဲတာပဲကြာ။ လ်န္လ်န္ကို ကယ္ေပးတဲ့သူ႕ကိုမွ မင္းကဇြန္ဘီအျမဴေတကို လိုက္ကပ္ေနေသးတယ္။ ဇြန္ဘီအျမဴေတက မင္းရဲ႕သမီးအသက္ထက္ အေရးပါေနလို႔လား?"

အမိုးေပၚတြင္ ၾကားရသေလာက္ ဝူခ်န္းယြဲ႕ကိုက္လိုက္သည့္ အမ်ိဳးသမီးမွာ အျမဴေတကို ခိုးသြားခဲ့ပုံရသည္။ ဝူခ်န္းယြဲ႕ ေဒါသထြက္ေနပုံအရဆိုလွ်င္ သူမက မိုးႀကိဳးဇြန္ဘီအျမဴေတကို ခိုးသြားခဲ့ပုံပင္။ အျခားသူမ်ားသည္လည္း ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ၾကသည္။

"ဟုတ္တယ္!"

ဝူခ်န္းယြဲ႕လို သေဘာေကာင္းကာ ႏူးညံ့သည့္သူက ဒီေလာက္ကပ္ေစးႏွဲမည္ဟု သူတို႔မသိၾကေပ။

ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ ေရွာင္ယြင့္လုံအား အၿပဳံးဖြဖြျဖင့္ ေျပာသည္။

"မင္းငါ့အေၾကာင္းကို အခုမွသိတာလား? ၿပီးေတာ့လည္း ငါက သူ႕ကို လႊတ္မေပးဘဲ ေနလို႔လား? ငါေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာလိုက္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ သူငါ့ကို အကူညီလာေတာင္းရင္လည္း ငါကူညီေပးမွာပဲ"

ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ မ်က္လုံးလွန္လိုက္ကာ

"မင္းသူ႕ကို ကိုက္လိုက္တာေလကြာ! မင္းရႈံးသြားတာေတာင္မွ ကိုက္ခ်လိဳက္ေသးတယ္! မင္းဒီလိုလုပ္မယ္လို႔ ငါယုံေတာင္မယုံနိုင္ဘူး"

ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ သူ႕အားေစာင္းၾကည့္ကာ ၿပဳံးရင္း

"ငါဘာေျပာခဲ့လဲ? မင္းေသခ်ာမၾကားဘူးထင္တယ္!"

ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ တစ္ဖက္သို႔ လွည့္သြားကာ

"မင္းက ကပ္ေစးႏွဲတဲ့ေကာင္ပဲ! အၿမဲတမ္းမင္းက ဒီလိုပဲ! လာျငင္းမေနနဲ႕!"

ထိုအခ်ိန္တြင္ အျခားသူမ်ားသည္ ဝူခ်န္းယြဲ႕ကို အံ့ၾသစြာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူတို႔သည္ အေရးႀကီးတာတစ္ခုကို သိလိုက္ရသျဖင့္ သူတို႔ကို ႏႈတ္ပိတ္ရန္ သတ္လိုက္မလားလို႔ စိုးရိမ္လာၾကမိသည္။

ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ ၿပဳံးရင္းျဖင့္

"ဟုတ္တယ္။ ငါကကပ္ေစးႏွဲတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ? ငါတို႔ယာယီစခန္းခ်ထားတဲ့ ေနရာကိုပဲ ျမန္ျမန္သြားရေအာင္။ မုန့္ယြဲ႕အေျခအေနက မေကာင္းတာကို မင္းက ဒီကို ဘာျဖစ္လို႔ ေခၚလာတာလဲ?"

ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ သူေက်ာပိုးထားသည့္ မုန့္ယြဲ႕ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ

"လ်န္လ်န္ဘာျဖစ္လဲကို ငါတို႔ေျပာဖို႔လာပင္မယ့္ မိုး႐ြာလာတယ္။ ဇြန္ဘီဘုရင္မက ဘယ္မွာရွိမွန္းမသိေတာ့ ယာယီစခန္းခ်ထားတဲ့ေနရာကို ငါတို႔ျပန္သင့္မသင့္လည္း မသိေတာ့ဘူး"

ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ သူ႕ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ၿငိမ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ လ်န္လ်န္ေပြ႕ထားခဲ့သည့္ ယုန္ကိုသတိရသြားကာ ျမင္ဖူးေနသလို ခံစားလိုက္ရသည္။

'ဘာျဖစ္လို႔ ယုန္ကိုမစားတာလဲ? ဘာျဖစ္လို႔ သိမ္းထားတာလဲ?'

ဒီမိန္းမကို သူနားမလည္နိုင္ေတာ့ဘူးဟု သူခံစားလာရသည္။

တစ္ဖက္တြင္ေတာ့ လင္းခ်င္းသည္ စီမံေရး႐ုံးကို ရွာေတြ႕ဖို႔အတြက္ ရက္အခ်ိဳ႕ၾကာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူမကို ဇြန္ဘီမငယ္ကလည္း လိုက္ရွာေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ္ေပ်ာက္ေနသည့္ လင္းခ်င္းကို ဘယ္သူကမွ မရွာနိုင္ေပ။

လင္းခ်င္းသည္ စီမံေရး႐ုံးက ေျမပုံမ်ားစြာကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဟန္က်ိဳးၿမိဳ႕၏ ပထဝီေျမအေနအထားကို ပိုနားလည္သြားသည္။ ေျမပုံမ်ားမွ အမွတ္အသားမ်ားေၾကာင့္ သူမသည္ သိုေလွာင္႐ုံအခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ခဲ့သည္။ ဆန္၊ ဂ်ဳံ၊ ဆီ၊ ဆားႏွင့္ အျခားအစာမ်ားသည္ ေကာင္းေနဆဲပင္။ ၃၀ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က ပ်က္စီးသြားေသာ္လည္း က်န္တာမ်ားက စား၍ရဆဲပင္။ လင္းခ်င္းသည္ ထိုအစာအေျမာက္အမ်ားကို သူမ၏နယ္ေျမထဲသို႔ ထည့္သည္။

သူမ၏တာဝန္က ၿပီးသြားသျဖင့္ သူမသည္ ေကာင္းမည့္ေနရာအခ်ိဳ႕ကို ၿမိဳ႕တြင္ရွာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဇြန္ဘီမငယ္က ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္ေနေသးရာ လင္းခ်င္းသည္ ခ်ဴးလီလီကိုသာ ကိုင္တြယ္ခိုင္းလိုက္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားလိုက္သည္။ သူမသည္ ကားဆိုင္တြင္ ေမာင္း၍ရသည့္ကားတစ္စီးေတြ႕ေလရာ ေမာင္းျပန္လာေတာ့သည္။ ေနာက္ေန႕တြင္ေတာ့ သူမသည္ လင္းဖန္တို႔ေနသည့္ ၿမိဳ႕မွ ဟိုတယ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။

ဟိုတယ္ႏွင့္ငါးမီတာေလာက္ကြာသည့္အခါ သူမသည္ လမ္းမေပၚတြင္ သြားလာေနသည့္ ဇြန္ဘီအုပ္ႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူမ၏အရွိန္အဝါကို ထုတ္လႊတ္လိုက္သည့္အခါ လမ္းဖယ္ေပးၾကေသာ္လည္း ထြက္သြားၾကမည့္ပုံေတာ့ မရွိေပ။

လင္းခ်င္းျဖတ္ေက်ာ္သြားသည္ႏွင့္ သူတို႔သည္ လမ္းပိတ္သြားၾကျပန္သည္။ ဇြန္ဘီနံရံကိုျဖတ္လာၿပီးသည့္ေနာက္ လင္ခ်င္းသည္ ကားျပတင္းေပၚကေန ေခါင္းထုတ္လွည့္ၾကည့္သည့္အခါ သူတိုသည္ အျပင္ကိုမ်က္ႏွာမႈ၍ ေလွ်ာက္ေနၾကတာျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ ခ်ဴးလီလီက သူတို႔ကိုေစာင့္ၾကပ္ဖို႔ အမိန့္ေပးခိုင္းထားပုံရသည္။

သူမသည္ ေခါင္းျပန္ဝင္ကာ ဟိုတယ္သို႔ ေမာင္းလာသည္။ ဟိုတယ္တြင္ ကားထိုးၿပီးေနာက္ သူမသည္ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ကစားေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။

"တုံတုံ ဒီမွာ! ဒီမွာ! ဟီး ဟီး ငါ့ကိုလာဖမ္းေလ!"

လင္းေရွာင္လု၏ ရယ္သံေလးကို ၾကားရသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ ကားပါကင္တြင္ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္းကစားေနၾကသည့္ပုံပင္။

"မေျပးနဲ႕!"

တုံတုံသည္ လင္းေရွာင္လု၏ ေနာက္ကေန ေျပးလိုက္ရင္း ေအာ္ေျပာသည္။

ခ်န္းဝမ္ရႈႏွင့္ ကြၽင္းကြၽင္းတို႔သည္ အနားက ပန္းခင္းနားတြင္ထိုင္ကာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရင္း စကားေျပာေနၾကသည္။ ခ်န္းဝမ္ရႈက

"ဘာမွမမွတ္မိဘူးလား? တကယ္လို႔ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို စြန့္ပစ္သြားတဲ့ ေယာက္်ားကို ျပန္ေတြ႕ရင္ နင္မွတ္မိပါ့မလား?"

people are reading<၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)>

View all messages

Close message

Next Chap

《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》231

Advertisement

Advertisement

Advertisement

Advertisement

The Great Devourer

Apex Legend in Another World [Litrpg/Dungeons]

Feed the EGO

Triplets (girlxgirl)

Eureka

Sunrise ~ An Eremika Story

Earn coins to read for free

You are?