【၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)】,၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation),latest updated chapters, free reading

《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》230

၂၃၀။ ကိုယ်ပျောက်ဇွန်ဘီ

လုထန်ရိသည် လင်းချင်းကို အံ့သြစွာကြည့်သည်။ ထို့နောက်မှ လုထန်ယုက သေပြီဟု လူတိုင်းသည် ယုံထားသည်ဖြစ်ရာ နာမည်ပြောင်းပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်မည်ဟု သူ့ဟာသူခန့်မှန်းလိုက်သည်။ သူမကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီးနောက် သူသည် အခြားသူများနှင့်အတူ ထွက်ခွာသွားသည်။

ရှဲ့တုန်းသည် မီးခိုးရောင်ယုန်ကို ကိုင်လာကာ လင်းချင်းကို ပစ်ပေးသည်။ လင်းချင်းသည် နယ်မြေထဲသို့ ယုန်ကိုပစ်ထည့်လိုက်ကာ ကျောက်ဘောင်တန်းတွင် ထိုင်ချလိုက်ကာ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို အောက်သို့တွဲလောင်းချထားသည်။

ဝူချန်းယွဲကိုက်သွားသည့် ပေါင်ကိုပွတ်နေကာ သူမသည် အံ့သြနေဆဲပင်။

'ဒီယောက်ျားက တခြားသူကို ကိုက်တယ်ဆိုတာ မထူးဆန်းဘူးလား? ပြီးတော့လည်း ဇွန်ဘီတစ်ကောင်အနေနဲ့ ငါကနာကျင်မှုကို ခံစားနိုင်နေသေးတယ်! ဒါကနွယ်လေးက ငါ့ကိုယ်ကို ပြင်ပေးလိုက်လို့လား?'

သူမသည် စကားပြောနိုင်ကာ နာကျင်မှုကို ခံစားနိုင်နေပြီး သူမ၏ကိုယ်သည်လည်း လူသားများလို အထိမခံဖြစ်လာသည်။ သူမသည် ဇွန်ဘီဖြစ်တာတောင် ခံစားမှုများ ရှိနေသေးသည်လား? အကိုက်ခံလိုက်ရသည့်အခါ နာကျင်မှုကြောင့် သူမသည် သေမလိုတောင် ခံစားခဲ့ရသေးသည်။ သို့သော်လည်း ဘာမှမခံစားနိုင်သည်ထက် ဒါကပိုကြောင်းကို ရုတ်တရက် သူမခံစားမိသည်။

ရှဲ့တုန်းသည် သူမ၏ဘေးတွင်လာထိုင်ကာ သူ့စာအုပ်လေးကို ထုတ်ပြီး ရေးပြသည်။

'နာကျင်မှုကို ခံစားနိုင်တဲ့ပုံပဲ'

သူရေးပြီး၍ လင်းချင်းကို ပြသည့်အခါ လင်းချင်းသည် စာကိုဖတ်လိုက်ပြီး နေကာမျက်မှန်ကို ချွတ်ကာ သူမ၏အကျီဖြင့် မှန်ကိုသုတ်နေရင်းက

"အတော်နာတယ်"

သူမသည် ဖုန်သုတ်ပြီးသည်နှင့် ပြန်တပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမသည် ချက်ချင်းခေါင်းလှည့်လိုက်ကာ အမိုး၏တစ်ဖက်စွန်းကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ရှဲ့တုန်းသည် သူမကြည့်ရာကို လိုက်ကြည့်သော်လည်း ဘာမှမတွေ့သဖြင့် လင်းချင်းကို နားမလည်စွာ ပြန်ကြည့်သည်။

ထိုတစ်နေရာတည်းကိုပဲ ကြည့်နေသည့် လင်းချင်းသည် ဘောင်တန်းကနေထ၍ ဆင်းလိုက်ကာ အေးစက်စွာဖြင့်

"ထွက်ခဲ့!"

ရှဲ့တုန်းသည် ဘာမှကို မမြင်ရပေ။ သူ့လိုမဟုတ်သည့် လင်းချင်းသည် မျက်လုံးမှိတ်ထားသည့်အခါ ထိုနေရာတွင် ရပ်နေသည့် အစွမ်းရောင်အစွမ်းလုံးကို မြင်နေရသည်။ သူမသည် နေကာမျက်မှန် ပြန်မတပ်ခင် မျက်တောင်ခတ်လိုက်သည့်အချိန်မှာ ထိုအစိမ်းရောင် အစွမ်းလုံးကို ဖြတ်ခနဲ မျက်စိထောင့်ကနေ မြင်လိုက်ရတာ ဖြစ်သည်။

ရှဲ့တုန်းသည်လည်း လင်းချင်းကြောင့် သတိဖြင့် ထိုနေရာကို ကြည့်သည်။ ရှဲ့တုန်းသည် လိုက်ရှာနေသော်လည်း လင်းချင်းကတော့ တစ်နေရာတည်းသာ စိုက်ကြည့်နေသည်။

မကြာခင်တွင် သူမကိုလင်းချင်းက တွေ့သွားမှန်းသိလိုက်သည့် အစွမ်းရောင်အစွမ်း ပိုင်ရှင်သည် မျက်နှာကိုထုတ်ပြလာသည်။ အကြေးခွံများက မျက်နှာကိုဖုံးကွယ်ထားပုံရသည့် ဇွန်ဘီမငယ်က ပေါ်လာသည်။ သူမသည် လင်းချင်းကို ဒေါသတကြီးစိုက်ကြည့်ကာ သွားဖြဲ၍ အော်သည်။

"ဂါး!"

'နင်ပဲ! ငါ့ညီမလေးကို ခိုးသွားတာ'

လင်းချင်းနှင့် ရှဲ့တုန်းတို့သည် အနည်းငယ် အံ့သြသွားသည်။ ဒီဇွန်ဘီမငယ်သည် အသိစိတ်ရှိနေသည့် ဇွန်ဘီဘုရင်မဖြစ်နေသည်။

'ဘယ်တုန်းက ဝူယွဲ့လျန်က နင့်ညီမဖြစ်သွားတာလဲ?'

လင်းချင်းက တွေးမိသည်။

'သူ့မှာ အဖေရှိတယ်! နင်ကသူ့မိသားစုကနေ ကလေးကိုခိုးလာပြီးတော့ ငါ့ကိုများလာပြီး နင့်ညီမကို ခိုးတယ်လို့ စွပ်စွဲရဲသေးတယ်!'

"သူ့မှာမိသားစုရှိတယ်"

လင်းချင်းက ဇွန်ဘီမငယ်ကို ပြောသည်။ ကလေးကို ခိုးသည်က မှားယွင်းကာ ကလေးမိဘတွေက စိုးရိမ်နေမည့်အကြောင်းကို ပြောပြချင်တာ ဖြစ်သည်။

ဇွန်ဘီမငယ်သည် ခနတွေဝေသွားကာ လင်းချင်းကို ဒေါသတကြီး ပြန်အော်သည်။

"ဂါး!"

'ဒါပင်မယ့် ချစ်စရာလေး။ တကယ်သဘောကျတာ'

လင်းချင်းသည် ဇွန်ဘီမငယ်ကို နားမလည်စွာဖြင့် မျက်ခုံးပင့်ကြည့်မိသည်။ ဒီဇွန်ဘီမငယ်သည် အနည်းငယ် ရူးသွပ်နေသလို ခံစားရသည်။ ဝူယွဲ့လျန်သည် ချစ်ဖို့ကောင်းသည် မှန်သော်လည်း ဇွန်ဘီများဖြင့် မအပ်ဆက်သူပင်။ ချစ်လို့ကရသော်လည်း ခိုးလို့ကတော့ မဖြစ်ပေ။ စိတ်ရှည်စွာဖြင့် လင်းချင်းက ရှင်းပြသည်။

"ကြိုက်ရပင်မယ့် ခိုးလို့မရဘူး"

ဇွန်ဘီမငယ်သည် နှာခေါင်းရှုံ့ကာ ပြန်အော်သည်။

"ဂါး"

'ငါကြိုက်တယ် ဘာဖြစ်လို့ ခိုးလို့မရတာလဲ? ငါတစ်ယောက်တည်း ပျင်းနေလို့ ငါနဲ့ဆော့မယ့်သူကို လိုချင်တာ! ငါသူကို ထိခိုက်အောင် မလုပ်ပါဘူး! နင်တို့အကုန်လုံးက ငါကသူ့ကိုထိခိုက်အောင် လုပ်မယ်ပဲ ထင်နေကြတာ!'

လင်းချင်းသည် ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ လျန်လျန်အား တန်ဖိုးထားရသည့် အရုပ်လေးတစ်ရုပ်လို ဂရုတစိုက်လုပ်နေသောကြောင့် ကလေးမလေးကို ဒီဇွန်ဘီမငယ်က တကယ်သဘောကျကြောင်းကို ယုံကြည်ပါသည်။ သို့သော်လည်း လင်းချင်းသည် သူမကို လက်ညိုးထိုးပြကာ ပြောသည်။

"နင်က လူကောင်းနဲ့မတူလို့။ ပြီးတော့ ဇွန်ဘီ"

ထိုအခါ ဇွန်ဘီမငယ်သည် သဘောမတူစွာဖြင့် အာခေါင်ခြစ်အော်သည်။

"ဂါး ဂါး"

'ဇွန်ဘီက ဘာမှန်းငါမသိဘူး။ ငါသိတာက ငါကရုပ်ဆိုးတယ်။ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုရုပ်ဆိုးနေလည်း ငါလည်းမသိဘူး။ ဒီလိုပုံပဲ အမြဲဖြစ်နေတာ။ ငါဘယ်သူလဲ မသိပင်မယ့် ဂရုမစိုက်ပါဘူး ငါ့ညီမလေးကိုပဲ လိုချင်တာ လိုချင်တယ်'

လင်းချင်းသည် ဒီဇွန်ဘီမငယ်က သကြားလုံးတောင်းနေသည့် ကလေးလိုလုပ်နေသဖြင့် ဆွံ့အသွားကာ ရှဲ့တုန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာပဲ ဇွန်ဘီမငယ်သည် ရုပ်ပြောင်းသွားကာ သူမတို့အား အေးစက်စွာ စိုက်ကြည့်ပြီး အော်သည်။

"ဂါး"

'ငါဂရုမစိုက်ဘူး! ငါ့ညီမလေးကို ပြန်ခေါ်ပေးရင်ပေး မပေးရင် နင့်ကိုသေအောင်ကိုက်သတ်ပစ်မယ်!'

လင်းချင်းသည် သူမကို ဘာဖြစ်လို့ ခြိမ်းခြောက်နေသလဲကို နားမလည်နိုင်ဖြစ်ကာ

"ဘာဖြစ်လို့ ကိုယ့်ဟာကိုယ် မသွားတာလဲ?"

ဇွန်ဘီမငယ်သည် လက်ကိုပိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းများကမဲ့သွားကာ နှာခေါင်းရှုံ့၍ ပြောသည်။

"ဟမ် ဂါး ဂါး"

'သူတို့က နင့်ကိုသတ်မယ့်ပုံမပေါ်ဘူး။ ငါသွားရင် နင်နဲ့ချတဲ့သူက ငါ့ကိုသေချာပေါက် သတ်လိမ့်မယ်!'

လင်းချင်းသည် ဇွန်ဘီမငယ်က အဆင့်၇လူသားများကို ကြောက်နေကြောင်းကို သိသွားသည်။ ဇွန်ဘီဘုရင်မဖြစ်သောကြောင့် သူမ၏အသိစိတ်က အဆင့်၇လူသားများဖြင့် ဝေးဝေးနေဖို့ ပြောနေတာ ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း သူမသည် ကိုယ်ဖျောက်ကာ ခိုးလိုက်ပြီး ဝူယွဲ့လျန်ကို ခေါ်သွားလို့ရသည်။

"မအားဘူး"

လင်းချင်းသည် လက်နှစ်ဖက်ကို ဖြန့်ကာ ပြောသည်။

'ငါ့မှာ ဒီလိုထူးဆန်းတဲ့ ဇွန်ဘီမကို ဂရုစိုက်ပေးဖို့ အချိန်ရှိမနေဘူး! ဒီဇွန်ဘီက ကိုယ်ဖျောက်ရသလို ငါလည်းလုပ်ရတာပဲလေ! အဆိုးဆုံး ငါကနယ်မြေထဲကို ဝင်ပုန်းရတယ်! မျက်နှာချင်းဆိုင်တိုက်ရင် ငါမနိုင်တာနဲ့ ငါသူ့ကိုကြောက်နေစရာမှ မလိုတာ!'

လင်းချင်း၏ မလိုက်လျောခြင်းကြောင့် ဇွန်ဘီမသည် ချက်ချင်းဒေါသထွက်လာသည်။ လင်းချင်းကိုကြည့်ကာ သွားဖြဲပြရင်း

"ဂါး"

'နင့်ကိုချမှာ မကြောက်ဘူးလား?'

လင်းချင်သည့် ရှဲ့တုန်းကိုဆွဲခေါ်ကာ နယ်မြေထဲသို့ လှည့်ဝင်လိုက်သည်။

လင်းချင်းက လှည့်လိုက်သည်နှင့် ဇွန်ဘီမသည် မိုးကြိုးလို လျှင်မြန်စွာ သူမအား ခုန်အုပ်သည်။ သို့သော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်သည် မရှိတော့ပေ။ သူမသည် ရပ်သွားကာ ဘေးကို ကြောက်လန့်တကြားကြည့်သည်။ ထို့နောက် လင်းချင်းသည် ဒီနေရာက ပျောက်သွားမှန်းကို သိလိုက်သည်။ ဇွန်ဘီမငယ်သည် အလျော့မပေးဘဲ အော်သည်။

"ဂါး"

'ငါနင့်ကိုလိုက်ရှာမယ်!'

Zawgyi Ver

၂၃၀။ ကိုယ္ေပ်ာက္ဇြန္ဘီ

လုထန္ရိသည္ လင္းခ်င္းကို အံ့ၾသစြာၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္မွ လုထန္ယုက ေသၿပီဟု လူတိုင္းသည္ ယုံထားသည္ျဖစ္ရာ နာမည္ေျပာင္းေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္မည္ဟု သူ႕ဟာသူခန့္မွန္းလိုက္သည္။ သူမကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ သူသည္ အျခားသူမ်ားႏွင့္အတူ ထြက္ခြာသြားသည္။

ရွဲ႕တုန္းသည္ မီးခိုးေရာင္ယုန္ကို ကိုင္လာကာ လင္းခ်င္းကို ပစ္ေပးသည္။ လင္းခ်င္းသည္ နယ္ေျမထဲသို႔ ယုန္ကိုပစ္ထည့္လိုက္ကာ ေက်ာက္ေဘာင္တန္းတြင္ ထိုင္ခ်လိဳက္ကာ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ေအာက္သို႔တြဲေလာင္းခ်ထားသည္။

ဝူခ်န္းယြဲကိုက္သြားသည့္ ေပါင္ကိုပြတ္ေနကာ သူမသည္ အံ့ၾသေနဆဲပင္။

'ဒီေယာက္်ားက တျခားသူကို ကိုက္တယ္ဆိုတာ မထူးဆန္းဘူးလား? ၿပီးေတာ့လည္း ဇြန္ဘီတစ္ေကာင္အေနနဲ႕ ငါကနာက်င္မႈကို ခံစားနိုင္ေနေသးတယ္! ဒါကႏြယ္ေလးက ငါ့ကိုယ္ကို ျပင္ေပးလိုက္လို႔လား?'

သူမသည္ စကားေျပာနိုင္ကာ နာက်င္မႈကို ခံစားနိုင္ေနၿပီး သူမ၏ကိုယ္သည္လည္း လူသားမ်ားလို အထိမခံျဖစ္လာသည္။ သူမသည္ ဇြန္ဘီျဖစ္တာေတာင္ ခံစားမႈမ်ား ရွိေနေသးသည္လား? အကိုက္ခံလိုက္ရသည့္အခါ နာက်င္မႈေၾကာင့္ သူမသည္ ေသမလိုေတာင္ ခံစားခဲ့ရေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာမွမခံစားနိုင္သည္ထက္ ဒါကပိုေၾကာင္းကို ႐ုတ္တရက္ သူမခံစားမိသည္။

ရွဲ႕တုန္းသည္ သူမ၏ေဘးတြင္လာထိုင္ကာ သူ႕စာအုပ္ေလးကို ထုတ္ၿပီး ေရးျပသည္။

'နာက်င္မႈကို ခံစားနိုင္တဲ့ပုံပဲ'

သူေရးၿပီး၍ လင္းခ်င္းကို ျပသည့္အခါ လင္းခ်င္းသည္ စာကိုဖတ္လိုက္ၿပီး ေနကာမ်က္မွန္ကို ခြၽတ္ကာ သူမ၏အက်ီျဖင့္ မွန္ကိုသုတ္ေနရင္းက

"အေတာ္နာတယ္"

သူမသည္ ဖုန္သုတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ျပန္တပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမသည္ ခ်က္ခ်င္းေခါင္းလွည့္လိုက္ကာ အမိုး၏တစ္ဖက္စြန္းကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ရွဲ႕တုန္းသည္ သူမၾကည့္ရာကို လိုက္ၾကည့္ေသာ္လည္း ဘာမွမေတြ႕သျဖင့္ လင္းခ်င္းကို နားမလည္စြာ ျပန္ၾကည့္သည္။

ထိုတစ္ေနရာတည္းကိုပဲ ၾကည့္ေနသည့္ လင္းခ်င္းသည္ ေဘာင္တန္းကေနထ၍ ဆင္းလိုက္ကာ ေအးစက္စြာျဖင့္

"ထြက္ခဲ့!"

ရွဲ႕တုန္းသည္ ဘာမွကို မျမင္ရေပ။ သူ႕လိုမဟုတ္သည့္ လင္းခ်င္းသည္ မ်က္လုံးမွိတ္ထားသည့္အခါ ထိုေနရာတြင္ ရပ္ေနသည့္ အစြမ္းေရာင္အစြမ္းလုံးကို ျမင္ေနရသည္။ သူမသည္ ေနကာမ်က္မွန္ ျပန္မတပ္ခင္ မ်က္ေတာင္ခတ္လိုက္သည့္အခ်ိန္မွာ ထိုအစိမ္းေရာင္ အစြမ္းလုံးကို ျဖတ္ခနဲ မ်က္စိေထာင့္ကေန ျမင္လိုက္ရတာ ျဖစ္သည္။

ရွဲ႕တုန္းသည္လည္း လင္းခ်င္းေၾကာင့္ သတိျဖင့္ ထိုေနရာကို ၾကည့္သည္။ ရွဲ႕တုန္းသည္ လိုက္ရွာေနေသာ္လည္း လင္းခ်င္းကေတာ့ တစ္ေနရာတည္းသာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

မၾကာခင္တြင္ သူမကိုလင္းခ်င္းက ေတြ႕သြားမွန္းသိလိုက္သည့္ အစြမ္းေရာင္အစြမ္း ပိုင္ရွင္သည္ မ်က္ႏွာကိုထုတ္ျပလာသည္။ အေၾကးခြံမ်ားက မ်က္ႏွာကိုဖုံးကြယ္ထားပုံရသည့္ ဇြန္ဘီမငယ္က ေပၚလာသည္။ သူမသည္ လင္းခ်င္းကို ေဒါသတႀကီးစိုက္ၾကည့္ကာ သြားၿဖဲ၍ ေအာ္သည္။

"ဂါး!"

'နင္ပဲ! ငါ့ညီမေလးကို ခိုးသြားတာ'

လင္းခ်င္းႏွင့္ ရွဲ႕တုန္းတို႔သည္ အနည္းငယ္ အံ့ၾသသြားသည္။ ဒီဇြန္ဘီမငယ္သည္ အသိစိတ္ရွိေနသည့္ ဇြန္ဘီဘုရင္မျဖစ္ေနသည္။

'ဘယ္တုန္းက ဝူယြဲ႕လ်န္က နင့္ညီမျဖစ္သြားတာလဲ?'

လင္းခ်င္းက ေတြးမိသည္။

'သူ႕မွာ အေဖရွိတယ္! နင္ကသူ႕မိသားစုကေန ကေလးကိုခိုးလာၿပီးေတာ့ ငါ့ကိုမ်ားလာၿပီး နင့္ညီမကို ခိုးတယ္လို႔ စြပ္စြဲရဲေသးတယ္!'

"သူ႕မွာမိသားစုရွိတယ္"

လင္းခ်င္းက ဇြန္ဘီမငယ္ကို ေျပာသည္။ ကေလးကို ခိုးသည္က မွားယြင္းကာ ကေလးမိဘေတြက စိုးရိမ္ေနမည့္အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္တာ ျဖစ္သည္။

ဇြန္ဘီမငယ္သည္ ခနေတြေဝသြားကာ လင္းခ်င္းကို ေဒါသတႀကီး ျပန္ေအာ္သည္။

"ဂါး!"

'ဒါပင္မယ့္ ခ်စ္စရာေလး။ တကယ္သေဘာက်တာ'

လင္းခ်င္းသည္ ဇြန္ဘီမငယ္ကို နားမလည္စြာျဖင့္ မ်က္ခုံးပင့္ၾကည့္မိသည္။ ဒီဇြန္ဘီမငယ္သည္ အနည္းငယ္ ႐ူးသြပ္ေနသလို ခံစားရသည္။ ဝူယြဲ႕လ်န္သည္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည္ မွန္ေသာ္လည္း ဇြန္ဘီမ်ားျဖင့္ မအပ္ဆက္သူပင္။ ခ်စ္လို႔ကရေသာ္လည္း ခိုးလို႔ကေတာ့ မျဖစ္ေပ။ စိတ္ရွည္စြာျဖင့္ လင္းခ်င္းက ရွင္းျပသည္။

"ႀကိဳက္ရပင္မယ့္ ခိုးလို႔မရဘူး"

ဇြန္ဘီမငယ္သည္ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ကာ ျပန္ေအာ္သည္။

"ဂါး"

'ငါႀကိဳက္တယ္ ဘာျဖစ္လို႔ ခိုးလို႔မရတာလဲ? ငါတစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းေနလို႔ ငါနဲ႕ေဆာ့မယ့္သူကို လိုခ်င္တာ! ငါသူကို ထိခိုက္ေအာင္ မလုပ္ပါဘူး! နင္တို႔အကုန္လုံးက ငါကသူ႕ကိုထိခိုက္ေအာင္ လုပ္မယ္ပဲ ထင္ေနၾကတာ!'

လင္းခ်င္းသည္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ လ်န္လ်န္အား တန္ဖိုးထားရသည့္ အ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္လို ဂ႐ုတစိုက္လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ကေလးမေလးကို ဒီဇြန္ဘီမငယ္က တကယ္သေဘာက်ေၾကာင္းကို ယုံၾကည္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လင္းခ်င္းသည္ သူမကို လက္ညိုးထိုးျပကာ ေျပာသည္။

"နင္က လူေကာင္းနဲ႕မတူလို႔။ ၿပီးေတာ့ ဇြန္ဘီ"

ထိုအခါ ဇြန္ဘီမငယ္သည္ သေဘာမတူစြာျဖင့္ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္သည္။

"ဂါး ဂါး"

'ဇြန္ဘီက ဘာမွန္းငါမသိဘူး။ ငါသိတာက ငါက႐ုပ္ဆိုးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို႐ုပ္ဆိုးေနလည္း ငါလည္းမသိဘူး။ ဒီလိုပုံပဲ အၿမဲျဖစ္ေနတာ။ ငါဘယ္သူလဲ မသိပင္မယ့္ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး ငါ့ညီမေလးကိုပဲ လိုခ်င္တာ လိုခ်င္တယ္'

လင္းခ်င္းသည္ ဒီဇြန္ဘီမငယ္က သၾကားလုံးေတာင္းေနသည့္ ကေလးလိုလုပ္ေနသျဖင့္ ဆြံ႕အသြားကာ ရွဲ႕တုန္းကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ဇြန္ဘီမငယ္သည္ ႐ုပ္ေျပာင္းသြားကာ သူမတို႔အား ေအးစက္စြာ စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေအာ္သည္။

"ဂါး"

'ငါဂ႐ုမစိုက္ဘူး! ငါ့ညီမေလးကို ျပန္ေခၚေပးရင္ေပး မေပးရင္ နင့္ကိုေသေအာင္ကိုက္သတ္ပစ္မယ္!'

လင္းခ်င္းသည္ သူမကို ဘာျဖစ္လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ေနသလဲကို နားမလည္နိုင္ျဖစ္ကာ

"ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မသြားတာလဲ?"

ဇြန္ဘီမငယ္သည္ လက္ကိုပိုက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကမဲ့သြားကာ ႏွာေခါင္းရႈံ႕၍ ေျပာသည္။

"ဟမ္ ဂါး ဂါး"

'သူတို႔က နင့္ကိုသတ္မယ့္ပုံမေပၚဘူး။ ငါသြားရင္ နင္နဲ႕ခ်တဲ့သူက ငါ့ကိုေသခ်ာေပါက္ သတ္လိမ့္မယ္!'

လင္းခ်င္းသည္ ဇြန္ဘီမငယ္က အဆင့္၇လူသားမ်ားကို ေၾကာက္ေနေၾကာင္းကို သိသြားသည္။ ဇြန္ဘီဘုရင္မျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူမ၏အသိစိတ္က အဆင့္၇လူသားမ်ားျဖင့္ ေဝးေဝးေနဖို႔ ေျပာေနတာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမသည္ ကိုယ္ေဖ်ာက္ကာ ခိုးလိုက္ၿပီး ဝူယြဲ႕လ်န္ကို ေခၚသြားလို႔ရသည္။

"မအားဘူး"

လင္းခ်င္းသည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ျဖန့္ကာ ေျပာသည္။

'ငါ့မွာ ဒီလိုထူးဆန္းတဲ့ ဇြန္ဘီမကို ဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔ အခ်ိန္ရွိမေနဘူး! ဒီဇြန္ဘီက ကိုယ္ေဖ်ာက္ရသလို ငါလည္းလုပ္ရတာပဲေလ! အဆိုးဆုံး ငါကနယ္ေျမထဲကို ဝင္ပုန္းရတယ္! မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တိုက္ရင္ ငါမနိုင္တာနဲ႕ ငါသူ႕ကိုေၾကာက္ေနစရာမွ မလိုတာ!'

လင္းခ်င္း၏ မလိုက္ေလ်ာျခင္းေၾကာင့္ ဇြန္ဘီမသည္ ခ်က္ခ်င္းေဒါသထြက္လာသည္။ လင္းခ်င္းကိုၾကည့္ကာ သြားၿဖဲျပရင္း

"ဂါး"

'နင့္ကိုခ်မွာ မေၾကာက္ဘူးလား?'

လင္းခ်င္သည့္ ရွဲ႕တုန္းကိုဆြဲေခၚကာ နယ္ေျမထဲသို႔ လွည့္ဝင္လိုက္သည္။

လင္းခ်င္းက လွည့္လိုက္သည္ႏွင့္ ဇြန္ဘီမသည္ မိုးႀကိဳးလို လွ်င္ျမန္စြာ သူမအား ခုန္အုပ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ မရွိေတာ့ေပ။ သူမသည္ ရပ္သြားကာ ေဘးကို ေၾကာက္လန့္တၾကားၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ လင္းခ်င္းသည္ ဒီေနရာက ေပ်ာက္သြားမွန္းကို သိလိုက္သည္။ ဇြန္ဘီမငယ္သည္ အေလ်ာ့မေပးဘဲ ေအာ္သည္။

"ဂါး"

'ငါနင့္ကိုလိုက္ရွာမယ္!'

people are reading<၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)>

View all messages

Close message

Next Chap

《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》230

Advertisement

Advertisement

Advertisement

The Warmonger's Runaway Princess (Complete)

The Chaos Within

Wattpad's Best Werewolf Books

Letters from Sledgegrass

YOLO?

Claimed by the Gods

Earn coins to read for free

You are?