【၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)】,၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation),latest updated chapters, free reading

《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》219

၂၁၉။ အနည်းဆုံးတော့ လက်စားချေ

မုန့်ယွဲ့သည် ရှောင်ယွင့်လုံကို ကြည့်ကာ တိတ်သွားသည်။ ထို့နောက် ရှောင်ယွင့်လုံက သူမအား

"ဘာဖြစ်လို့လဲ? သူ့ကိုအာရုံခံလေ"

သူ့အသံကြောင့် မုန့်ယွဲ့သည် အသိပြန်ဝင်လာကာ မျက်လုံးကို မှိတ်၍ သေချာအာရုံခံသည်။

တစ်စက္ကန့်. . .နှစ်စက္ကန့်. . .သုံးစက္ကန့်. . .တစ်မိနစ်. . .နှစ်မိနစ်. . .ငါးမိနစ်ကြာမှ မုန့်ယွဲ့သည် မျက်လုံးပြန်ဖွင့်လာကာ မေးသည်။

"ငါမေ့မျောသွားတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ?"

သူမ၏အမှုအယာကြောင့် ရှောင်ယွင့်လုံသည် မကောင်းသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ထို့ကြောင့် စိတ်ကို ပြင်ဆင်ထားသော်လည်း မုန့်ယွဲ့၏ အမှုအယာက သူ့အားစိတ်ခြောက်ခြားစေသည်။ မုန့်ယွဲ့က ဒီလိုဖြစ်နေရခြင်းမှာ သူမသည် လင်းလင်း၏ကိုယ်ထဲက အစေ့ကို အာရုံခံမရသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ လင်းလင်းသာသေလျှင် အစေ့သည်လည်း သေမည်။

ရှောင်ယွင့်လုံသည် မုန့်ယွဲ့ကိုထိန်းပေးထားသည့် လက်များကို ပြန်ရုတ်သိမ်းကာ ထိုင်ချလိုက်ရင်း သူ့မျက်နှာကို လက်ဖြင့်အုပ်ထားသည်။

"သုံးနာရီ"

မုန့်ယွဲ့သည် မျက်လုံးများ ပြူးသွားသည်။ ထို့နောက် မျက်လုံးများနီရဲလာကာ မျက်ရည်များ ထွက်လာလေသည်။

"ငါတို့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ? လျန်လျန်ကို ရှာသင့်လား?"

ရှောင်ယွင့်လုံသည် ခေါင်းမော့ကာ မေးသည်။

"ရှာမယ်? ဘယ်ကိုလဲ? ငါအခုသူ့ဆီက ဘာမှအာရုံခံလို့ မရတော့ဘူး"

မုန့်ယွဲ့သည် သူ့ကိုကြည့်ကာ ဖြေသည်။

ရှောင်ယွင့်လုံသည် မျက်လုံးများကို မှိတ်လိုက်သည်။ ခနနေမှ မျက်လုံးပြန်ဖွင့်ကာ ပြတ်သားစွာဖြင့်

"ခေါင်းဆောင်ကို သွားရှာရအောင်။ အနည်းဆုံးတော့ ဒီအကြောင်းကို အသိပေးရအောင်။ ငါတို့အပြစ်တွေပါ။ လျန်လျန်ကို လုံခြုံအောင် မထားနိုင်ဘူး။ ငါ့ကို သတ်ပစ်မယ်ဆိုရင်တောင်မှ. . ."

မုန့်ယွဲ့သည် ရုတ်တရက် ရွဲ့ကာရယ်လေသည်။

"ဟား ဟား နင့်ကိုသတ်မယ်? ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးကို သတ်ရင်တောင်မှ ဘာကပြောင်းလဲသွားမှာမလို့လဲ ဟား ဟား"

ရယ်ပြောနေသော်လည်း သူမ၏မျက်နှာတွင် ဘာအမှုအယာမှ မရှိဘဲ မျက်ရည်များသာ တသွင်သွင်စီးကျနေသည်။

မုန့်ယွဲ့သည် ဝူချန်းယွဲ့၏ ခံစားချက်များကို တွေးနေတာ မဟုတ်ပေ။ ဝူယွဲ့လျန်ကို သမီးလေးလို ဆက်ဆံခဲ့သောကြောင့် သူမသည်လည်း အခုဆိုဆိုးဝါးဝါးကို ဝမ်းနည်းနေတာ ဖြစ်သည်။ လျန်လျန်ကို တချိန်လုံး ဂရုစိုက်ပေးရင်းဖြင့် တစ်နေ့တော့ ဝူချန်းယွဲ့က သူမကို လက်ခံလာလေမလားဟု မျှော်လင့်ခဲ့သည်။ အခုတော့ အရာအားလုံး ပြီးဆုံးသွားပြီ။ ဝူယွဲ့လျန်အား သူမနှင့် ရှောင်ယွင့်လုံထံမှ ဇွန်ဘီက ခေါ်သွားသည်။

'ဝူချန်းယွဲ့ကို ဘယ်လိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ရမလဲ? သနားစရာကောင်းလိုက်တဲ့ လျန်လျန်လေး! ငယ်ငယ်လေးပဲရှိသေးတာကို! လျန်လျန်သေရတာ ငါနဲ့ရှောင်ယွင့်လုံရဲ့ အပြစ်တွေပါပဲ!'

ရှောင်ယွင့်လုံသည် သက်ပြင်းချကာ ပြောသည်။

"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါတို့ပြောရမှာပဲ။ ပြီးတော့ ဇွန်ဘီကို အတူရှာရမယ်။ အနည်းဆုံးတော့ ငါတို့လက်စားချေရမယ်"

မုန့်ယွဲ့သည် ခနငြိမ်သွားပြီးမှ သူ့ကိုမော့ကြည့်လာသည်။ သူပြောတာမှန်သည်။ ဝူချန်းယွဲ့က သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို သတ်မယ်ဆိုရင်တောင် လက်ခံနိုင်ပါသည်။ သို့သော်လည်း ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့သည် လက်စားချေဖို့တော့ လိုအပ်သည်။

ဒီလိုဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးသည့်အခါ သူတို့နှစ်ယောက်သည် ဝူချန်းယွဲ့ကို သွားရှာကြသည်။ မုန့်ယွဲ့သည် ဒဏ်ရာရထားသောကြောင့် အရပ်ရှည်ကာ တောင့်တင်းသည့် ရှောင်ယွင့်လုံက သူမကို ကျောပိုးသွားသည်။

မိုးခြိမ်းသံနှင့်အတူ မိုးစက်များက ကောင်းကင်ပေါ်က ကျဆင်းလာသည်။ ဝူချန်းယွဲ့သည် အနောက်ပိုင်းရေကန်နားက မိုးမျှော်တိုက်တစ်ခု၏ ဝရံတာတွင်ရပ်နေသည်။ ကမ္ဘာပျက်ခေတ်တွင် စွန့်ပစ်ခံအဆောက်အဦးများက ပေါများလှသည်။

တစ်စုံတစ်ယောက်အတွက် ဝမ်းနည်းစွာ ငိုနေသည့်အလား မည်းမှောင်စွာ မိုးရွာသွန်းနေသည့် ကောင်းကင်ကြီးကို ငေးကြည့်နေသည်။ မိုးရေများက အမိုးပေါ်ကနေ သစ်ရွက်များပေါ်ကနေ ကျဆင်းနေကာ ကမ္ဘာပျက်ခေတ်၏ ဖုန်များကို ဆေးကြောပေးနေသည်။

မိုးရွာသည်ကို ကြည့်နေရင်း ဝူချန်းယွဲ့သည် ထူဆန်းကာ မကောင်းသည့် ခံစားချက်ကို ရလိုက်သည်။ ထိုအရာက သူ့အားအသက်ရှုကြပ်စေသည်။ ရာသီဉတုက သူ့အားစိတ်ဓာတ်ကျအောင် လုပ်နေသလားတောင် တွေးမိနေသည်။

သူ့ဇွန်ဘီအမြူတေကို ခိုးသွားသည့်သူကို တွေးမိသည့်အခါ ဝူချန်းယွဲ့သည် မျက်နှာကြီး မည်းသည်းသွားကာ တစ်ကိုယ်လုံးက အအေးဓာတ်များ ထုတ်နေသည်။ သူ့နားတွင် တစ်ယောက်ယောက်ရှိပါက ထိုလူသည် မိုးကတောင် ဝူချန်းယွဲ့ထက် ပိုနွေးဦးမည်ကို သိနိုင်သည်။

'ငါတကယ် စိတ်တိုတယ်! ဘယ်လိုများ ငါ့ဆီကနေ ခိုးသွားရဲတာလဲ? အတင့်ရဲလိုက်တာ!'

သူသည် ကောင်းကင်ကို ထပ်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့စိတ်ထဲက ဒေါသများက တဖြည်းဖြည်း လျော့ပါးလာကာ စိတ်ငြိမ်သွားသည်။ ထို့နောက် ဒီနေရာတွင် မနေသင့်သည်ကို သိလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့သမီးဆီကို အရင်ပြန်ဖို့ လုပ်လိုက်ပြီး ဒီနေရာကို ရှာဖို့လူများ လွှတ်ရမည်။ သူ့သမီးကို သူစိတ်ပူနေပြီ။

ရှောင်ယွင့်လုံသည် အဆင့်၆စွမ်းအားရှင်ဖြစ်၍ လျန်လျန်ကို ကာကွယ်ပေးနိုင်သည်။ သို့သော်လည်း အဆင့်၆ဇွန်ဘီသာ ထပ်ရှိနေပါက လျန်လျန်သည်လည်း ဒုက္ခရောက်တော့မည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ရှောင်ယွင့်လုံသည် အဆင့်၆ဇွန်ဘီဖြင့် မယှဉ်တိုက်နိုင်ပေ။

မိုးကပိုသည်းလာသည်ကို ကြည့်ရင်း ဝူချန်းယွဲ့သည် ခနစောင့်ပြီးမှ ပြန်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သူ့ဇွန်ဘီအမြူတေကို ခိုးသွားသူ၏ အရှိန်အဝါကို သူမှတ်မိလေရာ ထိုသူကိုရှာဖို့ သူ့လူများကို သေချာပေါက်ကို လွှတ်မည်။ နောက်နောင်တွင် ထိုသူဖြင့် သူထပ်တွေ့လိမ့်မည်။ ထိုအခါတွင်တော့ ဒီလောက်အတင့်ရဲသူက ဘာလဲဆိုသည်ကို သူသိရလိမ့်မည်။

ထိုအချိန်တွင် လင်းချင်း၏ နယ်မြေထဲမှ ဝူယွဲ့လျန်သည် အရင်လောက် မကြောက်တော့ပေ။ သူမသည် သတိထားနေသော်လည်း သူမရင်ခွင်ထဲက မွေးပွယုန်လေးက စိတ်သက်သာစေသည်။ လင်းချင်းက ဧည့်ခံထားသည့် စတော်ဘယ်ရီသီးများကို အကုန်စားနေသည်။

ဝူယွဲ့လျန်သည် ရှဲ့တုန်းကို မှတ်မိသော်လည်း လင်းချင်းကို မမှတ်မိပေ။ သူမ၏အဖေက အင်အားကောင်းသည့် ဇွန်ဘီများတွင် မျက်လုံးအနက်ရှိကြောင်း ပြောပြထားခဲ့ဖူးသည်။ သူမကို စတော်ဘယ်ရီချကျွေးသူသည် လူလား ဇွန်ဘီလားတော့ မသေချာပေ။ အပြင်က ဇွန်ဘီများလို ရုပ်ဆိုးပြီး ရွံ့ဖို့ကောင်းကာ ကြောက်စရာရုပ်ကြီး မဟုတ်ဘဲ စခန်းထဲက လူများနှင့်တော့ တူသည်။ ပြီးတော့လည်း ဒီလိုကြည့်ကောင်းသည့် ဇွန်ဘီသည် မြက်ပုစဉ်းရုပ်များကိုလည်း လုပ်တက်သည်။ ထို့အတူ သူမ၏ အစ်မကြီးဇွန်ဘီကိုတော့ ရှာ၍မတွေ့သေးပေ။

'ဘယ်ကိုသွားနေတာလဲ?'

လင်းချင်းသည် ကလေးမလေး၏ နားမလည်ခြင်းများကို လျစ်လျူရှုထားသည်။ သူမကို မမှတ်မိတာထက် ကလေးမလေးသာ မကြောက်တော့ရင်ရပြီဖြစ်သည်။

အခုလင်းချင်းတွေးနေရသည်မှာ ကလေးမလေးကို သူ့အဖေဆီသို့ ဘယ်လိုပြန်ပို့ရမလဲပင်။ အဖေဖြစ်သူ၏ ရတနာကို ခိုးလာသည်က မကြာသေးသော်လည်း အခုတော့ မျက်နှာလုပ်၍ကောင်းတာကြီး ဖြစ်လာကာ ပြန်ပေးရပြီ။

'ဘယ်လောက်တောင် တိုက်ဆိုက်လိုက်လဲ ဒီတစ်ခါတော့ ငါသူ့သမီးကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ပြန်မပေးလည်းရပြီ။ ငါ့မှာကူညီမယ့်သူတွေ အများကြီးပဲ'

လုထန်ရိတို့ကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ လင်းချင်းသည် ဝူယွဲ့လျန်အား ဒီလူများဖြင့် သူမ၏ အဖေထံသို့ ပြန်ပို့ပေးမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ စခန်းခေါင်းဆောင် ဝူချန်းယွဲ့က ဒီလူများကို စခန်းသို့ ပြန်ခေါ်သွားလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် လင်းချင်းလည်း သူတို့ကို ပြန်လိုက်ပို့ပေးစရာ မလိုတော့ပေ။

အခုဇွန်ဘီအမဲလိုက်နေစဉ် သူ့သမီးလေးက ဒုက္ခရောက်နေသည်ကို ဝူချန်းယွဲ့က သိပါ့မလားဟု လင်းချင်းက တွေးနေသည်။ အဆင့်၆ဇွန်ဘီက ခေါ်သွားသည်ကိုသိရင် ဘယ်လိုနေမလဲ တွေးမိသည်။

ထို့ကြောင့် ထလာကာ ရှဲ့တုန်းဆီသွား၍ သင်ပုန်းယူကာ လုထန်ရိတို့ကို အနားလာဖို့ လက်ယက်လိုက်သည်။ လုထန်ရိတို့က သူမဆီသို့ နားမလည်စွာဖြင့် ရောက်လာသည်။ လုထန်ရိသည် မကြောက်တော့သည့် ကလေးမလေးကိုကြည့်ရင်း မေးသည်။

"ဘာလဲ? အစီအစဉ်က?"

'စိတ်အပြောင်းအလဲက မြန်လိုက်တာ။ ဒီလိုကလေးမျိုးတွေက ပတ်ဝန်းကျင်အပြောင်းအလဲကို မခံနိုင်ကြဘူးဆို။ အခုတော့ငြိမ်နေတာပဲ ဘာဖြစ်လို့လဲ? ယုန်ကြောင့်လား? ယုန်ကြောင့် အာရုံပြောင်းနေလို့လား? ဒါမှမဟုတ် နယ်မြေက ကလေးတွေကို စိတ်သက်သာရတဲ့အစွမ်းရှိနေလို့လား'

လုထန်ရိမှာသာ မေးခွန်းရှိနေတာ မဟုတ်ဘဲ အခြားသူများသည်လည်း လျှောက်ခန့်မှန်းကာ တွေးနေကြသည်။

Zawgyi Ver

၂၁၉။ အနည္းဆုံးေတာ့ လက္စားေခ်

မုန့္ယြဲ႕သည္ ေရွာင္ယြင့္လုံကို ၾကည့္ကာ တိတ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရွာင္ယြင့္လုံက သူမအား

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ? သူ႕ကိုအာ႐ုံခံေလ"

သူ႕အသံေၾကာင့္ မုန့္ယြဲ႕သည္ အသိျပန္ဝင္လာကာ မ်က္လုံးကို မွိတ္၍ ေသခ်ာအာ႐ုံခံသည္။

တစ္စကၠန့္. . .ႏွစ္စကၠန့္. . .သုံးစကၠန့္. . .တစ္မိနစ္. . .ႏွစ္မိနစ္. . .ငါးမိနစ္ၾကာမွ မုန့္ယြဲ႕သည္ မ်က္လုံးျပန္ဖြင့္လာကာ ေမးသည္။

"ငါေမ့ေမ်ာသြားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ?"

သူမ၏အမႈအယာေၾကာင့္ ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ မေကာင္းသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ကို ျပင္ဆင္ထားေသာ္လည္း မုန့္ယြဲ႕၏ အမႈအယာက သူ႕အားစိတ္ေျခာက္ျခားေစသည္။ မုန့္ယြဲ႕က ဒီလိုျဖစ္ေနရျခင္းမွာ သူမသည္ လင္းလင္း၏ကိုယ္ထဲက အေစ့ကို အာ႐ုံခံမရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လင္းလင္းသာေသလွ်င္ အေစ့သည္လည္း ေသမည္။

ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ မုန့္ယြဲ႕ကိုထိန္းေပးထားသည့္ လက္မ်ားကို ျပန္႐ုတ္သိမ္းကာ ထိုင္ခ်လိဳက္ရင္း သူ႕မ်က္ႏွာကို လက္ျဖင့္အုပ္ထားသည္။

"သုံးနာရီ"

မုန့္ယြဲ႕သည္ မ်က္လုံးမ်ား ျပဴးသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္လုံးမ်ားနီရဲလာကာ မ်က္ရည္မ်ား ထြက္လာေလသည္။

"ငါတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ? လ်န္လ်န္ကို ရွာသင့္လား?"

ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ ေခါင္းေမာ့ကာ ေမးသည္။

"ရွာမယ္? ဘယ္ကိုလဲ? ငါအခုသူ႕ဆီက ဘာမွအာ႐ုံခံလို႔ မရေတာ့ဘူး"

မုန့္ယြဲ႕သည္ သူ႕ကိုၾကည့္ကာ ေျဖသည္။

ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္လိုက္သည္။ ခနေနမွ မ်က္လုံးျပန္ဖြင့္ကာ ျပတ္သားစြာျဖင့္

"ေခါင္းေဆာင္ကို သြားရွာရေအာင္။ အနည္းဆုံးေတာ့ ဒီအေၾကာင္းကို အသိေပးရေအာင္။ ငါတို႔အျပစ္ေတြပါ။ လ်န္လ်န္ကို လုံၿခဳံေအာင္ မထားနိုင္ဘူး။ ငါ့ကို သတ္ပစ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ. . ."

မုန့္ယြဲ႕သည္ ႐ုတ္တရက္ ႐ြဲ႕ကာရယ္ေလသည္။

"ဟား ဟား နင့္ကိုသတ္မယ္? ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို သတ္ရင္ေတာင္မွ ဘာကေျပာင္းလဲသြားမွာမလို႔လဲ ဟား ဟား"

ရယ္ေျပာေနေသာ္လည္း သူမ၏မ်က္ႏွာတြင္ ဘာအမႈအယာမွ မရွိဘဲ မ်က္ရည္မ်ားသာ တသြင္သြင္စီးက်ေနသည္။

မုန့္ယြဲ႕သည္ ဝူခ်န္းယြဲ႕၏ ခံစားခ်က္မ်ားကို ေတြးေနတာ မဟုတ္ေပ။ ဝူယြဲ႕လ်န္ကို သမီးေလးလို ဆက္ဆံခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူမသည္လည္း အခုဆိုဆိုးဝါးဝါးကို ဝမ္းနည္းေနတာ ျဖစ္သည္။ လ်န္လ်န္ကို တခ်ိန္လုံး ဂ႐ုစိုက္ေပးရင္းျဖင့္ တစ္ေန႕ေတာ့ ဝူခ်န္းယြဲ႕က သူမကို လက္ခံလာေလမလားဟု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။ အခုေတာ့ အရာအားလုံး ၿပီးဆုံးသြားၿပီ။ ဝူယြဲ႕လ်န္အား သူမႏွင့္ ေရွာင္ယြင့္လုံထံမွ ဇြန္ဘီက ေခၚသြားသည္။

'ဝူခ်န္းယြဲ႕ကို ဘယ္လိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမလဲ? သနားစရာေကာင္းလိုက္တဲ့ လ်န္လ်န္ေလး! ငယ္ငယ္ေလးပဲရွိေသးတာကို! လ်န္လ်န္ေသရတာ ငါနဲ႕ေရွာင္ယြင့္လုံရဲ႕ အျပစ္ေတြပါပဲ!'

ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ သက္ျပင္းခ်ကာ ေျပာသည္။

"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါတို႔ေျပာရမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဇြန္ဘီကို အတူရွာရမယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ ငါတို႔လက္စားေခ်ရမယ္"

မုန့္ယြဲ႕သည္ ခနၿငိမ္သြားၿပီးမွ သူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္လာသည္။ သူေျပာတာမွန္သည္။ ဝူခ်န္းယြဲ႕က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို သတ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ လက္ခံနိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔သည္ လက္စားေခ်ဖိဳ႕ေတာ့ လိုအပ္သည္။

ဒီလိုဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးသည့္အခါ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ဝူခ်န္းယြဲ႕ကို သြားရွာၾကသည္။ မုန့္ယြဲ႕သည္ ဒဏ္ရာရထားေသာေၾကာင့္ အရပ္ရွည္ကာ ေတာင့္တင္းသည့္ ေရွာင္ယြင့္လုံက သူမကို ေက်ာပိုးသြားသည္။

မိုးၿခိမ္းသံႏွင့္အတူ မိုးစက္မ်ားက ေကာင္းကင္ေပၚက က်ဆင္းလာသည္။ ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ အေနာက္ပိုင္းေရကန္နားက မိုးေမွ်ာ္တိုက္တစ္ခု၏ ဝရံတာတြင္ရပ္ေနသည္။ ကမာၻပ်က္ေခတ္တြင္ စြန့္ပစ္ခံအေဆာက္အဦးမ်ားက ေပါမ်ားလွသည္။

တစ္စုံတစ္ေယာက္အတြက္ ဝမ္းနည္းစြာ ငိုေနသည့္အလား မည္းေမွာင္စြာ မိုး႐ြာသြန္းေနသည့္ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ မိုးေရမ်ားက အမိုးေပၚကေန သစ္႐ြက္မ်ားေပၚကေန က်ဆင္းေနကာ ကမာၻပ်က္ေခတ္၏ ဖုန္မ်ားကို ေဆးေၾကာေပးေနသည္။

မိုး႐ြာသည္ကို ၾကည့္ေနရင္း ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ ထူဆန္းကာ မေကာင္းသည့္ ခံစားခ်က္ကို ရလိုက္သည္။ ထိုအရာက သူ႕အားအသက္ရႈၾကပ္ေစသည္။ ရာသီဉတုက သူ႕အားစိတ္ဓာတ္က်ေအာင္ လုပ္ေနသလားေတာင္ ေတြးမိေနသည္။

သူ႕ဇြန္ဘီအျမဴေတကို ခိုးသြားသည့္သူကို ေတြးမိသည့္အခါ ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ မ်က္ႏွာႀကီး မည္းသည္းသြားကာ တစ္ကိုယ္လုံးက အေအးဓာတ္မ်ား ထုတ္ေနသည္။ သူ႕နားတြင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိပါက ထိုလူသည္ မိုးကေတာင္ ဝူခ်န္းယြဲ႕ထက္ ပိုေႏြးဦးမည္ကို သိနိုင္သည္။

'ငါတကယ္ စိတ္တိုတယ္! ဘယ္လိုမ်ား ငါ့ဆီကေန ခိုးသြားရဲတာလဲ? အတင့္ရဲလိုက္တာ!'

သူသည္ ေကာင္းကင္ကို ထပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႕စိတ္ထဲက ေဒါသမ်ားက တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ပါးလာကာ စိတ္ၿငိမ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ဒီေနရာတြင္ မေနသင့္သည္ကို သိလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕သမီးဆီကို အရင္ျပန္ဖို႔ လုပ္လိုက္ၿပီး ဒီေနရာကို ရွာဖို႔လူမ်ား လႊတ္ရမည္။ သူ႕သမီးကို သူစိတ္ပူေနၿပီ။

ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ အဆင့္၆စြမ္းအားရွင္ျဖစ္၍ လ်န္လ်န္ကို ကာကြယ္ေပးနိုင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အဆင့္၆ဇြန္ဘီသာ ထပ္ရွိေနပါက လ်န္လ်န္သည္လည္း ဒုကၡေရာက္ေတာ့မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ အဆင့္၆ဇြန္ဘီျဖင့္ မယွဥ္တိုက္နိုင္ေပ။

မိုးကပိုသည္းလာသည္ကို ၾကည့္ရင္း ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ ခနေစာင့္ၿပီးမွ ျပန္ဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ သူ႕ဇြန္ဘီအျမဴေတကို ခိုးသြားသူ၏ အရွိန္အဝါကို သူမွတ္မိေလရာ ထိုသူကိုရွာဖို႔ သူ႕လူမ်ားကို ေသခ်ာေပါက္ကို လႊတ္မည္။ ေနာက္ေနာင္တြင္ ထိုသူျဖင့္ သူထပ္ေတြ႕လိမ့္မည္။ ထိုအခါတြင္ေတာ့ ဒီေလာက္အတင့္ရဲသူက ဘာလဲဆိုသည္ကို သူသိရလိမ့္မည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ လင္းခ်င္း၏ နယ္ေျမထဲမွ ဝူယြဲ႕လ်န္သည္ အရင္ေလာက္ မေၾကာက္ေတာ့ေပ။ သူမသည္ သတိထားေနေသာ္လည္း သူမရင္ခြင္ထဲက ေမြးပြယုန္ေလးက စိတ္သက္သာေစသည္။ လင္းခ်င္းက ဧည့္ခံထားသည့္ စေတာ္ဘယ္ရီသီးမ်ားကို အကုန္စားေနသည္။

ဝူယြဲ႕လ်န္သည္ ရွဲ႕တုန္းကို မွတ္မိေသာ္လည္း လင္းခ်င္းကို မမွတ္မိေပ။ သူမ၏အေဖက အင္အားေကာင္းသည့္ ဇြန္ဘီမ်ားတြင္ မ်က္လုံးအနက္ရွိေၾကာင္း ေျပာျပထားခဲ့ဖူးသည္။ သူမကို စေတာ္ဘယ္ရီခ်ေကြၽးသူသည္ လူလား ဇြန္ဘီလားေတာ့ မေသခ်ာေပ။ အျပင္က ဇြန္ဘီမ်ားလို ႐ုပ္ဆိုးၿပီး ႐ြံ႕ဖို႔ေကာင္းကာ ေၾကာက္စရာ႐ုပ္ႀကီး မဟုတ္ဘဲ စခန္းထဲက လူမ်ားႏွင့္ေတာ့ တူသည္။ ၿပီးေတာ့လည္း ဒီလိုၾကည့္ေကာင္းသည့္ ဇြန္ဘီသည္ ျမက္ပုစဥ္း႐ုပ္မ်ားကိုလည္း လုပ္တက္သည္။ ထို႔အတူ သူမ၏ အစ္မႀကီးဇြန္ဘီကိုေတာ့ ရွာ၍မေတြ႕ေသးေပ။

'ဘယ္ကိုသြားေနတာလဲ?'

လင္းခ်င္းသည္ ကေလးမေလး၏ နားမလည္ျခင္းမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရႈထားသည္။ သူမကို မမွတ္မိတာထက္ ကေလးမေလးသာ မေၾကာက္ေတာ့ရင္ရၿပီျဖစ္သည္။

အခုလင္းခ်င္းေတြးေနရသည္မွာ ကေလးမေလးကို သူ႕အေဖဆီသို႔ ဘယ္လိုျပန္ပို႔ရမလဲပင္။ အေဖျဖစ္သူ၏ ရတနာကို ခိုးလာသည္က မၾကာေသးေသာ္လည္း အခုေတာ့ မ်က္ႏွာလုပ္၍ေကာင္းတာႀကီး ျဖစ္လာကာ ျပန္ေပးရၿပီ။

'ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တိုက္ဆိုက္လိုက္လဲ ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါသူ႕သမီးကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျပန္မေပးလည္းရၿပီ။ ငါ့မွာကူညီမယ့္သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ'

လုထန္ရိတို႔ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ လင္းခ်င္းသည္ ဝူယြဲ႕လ်န္အား ဒီလူမ်ားျဖင့္ သူမ၏ အေဖထံသို႔ ျပန္ပို႔ေပးမည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ စခန္းေခါင္းေဆာင္ ဝူခ်န္းယြဲ႕က ဒီလူမ်ားကို စခန္းသို႔ ျပန္ေခၚသြားလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လင္းခ်င္းလည္း သူတို႔ကို ျပန္လိုက္ပို႔ေပးစရာ မလိုေတာ့ေပ။

အခုဇြန္ဘီအမဲလိုက္ေနစဥ္ သူ႕သမီးေလးက ဒုကၡေရာက္ေနသည္ကို ဝူခ်န္းယြဲ႕က သိပါ့မလားဟု လင္းခ်င္းက ေတြးေနသည္။ အဆင့္၆ဇြန္ဘီက ေခၚသြားသည္ကိုသိရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ ေတြးမိသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ထလာကာ ရွဲ႕တုန္းဆီသြား၍ သင္ပုန္းယူကာ လုထန္ရိတို႔ကို အနားလာဖို႔ လက္ယက္လိုက္သည္။ လုထန္ရိတို႔က သူမဆီသို႔ နားမလည္စြာျဖင့္ ေရာက္လာသည္။ လုထန္ရိသည္ မေၾကာက္ေတာ့သည့္ ကေလးမေလးကိုၾကည့္ရင္း ေမးသည္။

"ဘာလဲ? အစီအစဥ္က?"

'စိတ္အေျပာင္းအလဲက ျမန္လိုက္တာ။ ဒီလိုကေလးမ်ိဳးေတြက ပတ္ဝန္းက်င္အေျပာင္းအလဲကို မခံနိုင္ၾကဘူးဆို။ အခုေတာ့ၿငိမ္ေနတာပဲ ဘာျဖစ္လို႔လဲ? ယုန္ေၾကာင့္လား? ယုန္ေၾကာင့္ အာ႐ုံေျပာင္းေနလို႔လား? ဒါမွမဟုတ္ နယ္ေျမက ကေလးေတြကို စိတ္သက္သာရတဲ့အစြမ္းရွိေနလို႔လား'

လုထန္ရိမွာသာ ေမးခြန္းရွိေနတာ မဟုတ္ဘဲ အျခားသူမ်ားသည္လည္း ေလွ်ာက္ခန့္မွန္းကာ ေတြးေနၾကသည္။

people are reading<၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)>

View all messages

Close message

Next Chap

《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》219

Advertisement

Advertisement

Advertisement

Advertisement

Desolate Era

Nocturne

Six Seals

Surrounded By Insanity

His New Instinct "An August Walker And Mission Impossible Fallout fanfic"

Tanka's and Haiku's

Earn coins to read for free

You are?