《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》215

Advertisement

၂၁၅။ ခွဲခြားမရတဲ့ဆက်နွယ်မှု

ဝူချန်းယွဲ့သည် လင်းချင်းထွက်သွားသည်ကို မသိသောကြောင့် ထိုနေရာတွင်သာ ဆက်စောင့်နေသည်။ ထိုအချိန်တွင် လင်းချင်းသည် အဆောက်အဦးတစ်ခု၏ အမိုးပေါ်သို့ တက်လိုက်ကာ ကောင်းကင်ကို ကြည့်နေသည်။ လေထဲတွင် စိုစွတ်မှုနှုန်းများလာကာ ကောင်းကင်တွင် တိမ်မည်းများသည် ပိုထူထပ်လာလေသည်။ မကြာခင် မိုးရွာတော့မည်။

ကမ္ဘာပျက်ခေတ်ကြီးတွင် လင်းချင်းအတွက် ပထမဆုံး မိုးနှင့်ကြုံရခြင်း ဖြစ်သည်။ လုထန်ယု၏ မှတ်ဉာဏ်အရဆိုလျှင် မိုးရွာသည်နှင့် အပူချိန်သည် သိသိသာသာကို လျှော့ကျသွားမှာ ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း သူမသည် အပူကိုသာကြောက်သည်။ အအေးကို မဟုတ်ပေ။

ထိုအဆောက်အဦးပေါ်မှ ခုန်ချကာ စီမံရေးရုံးကို ရှာတော့မည့် အချိန်တွင် သူမသည် ရုတ်တရက် ရပ်သွားကာ ပတ်ဝန်းကျင်ကို စိတ်ရှုပ်စွာဖြင့် လိုက်ကြည့်တော့သည်။ ထို့နောက် မျက်လုံးမှိတ်လိုက်သည့်အခါ သူမ၏အာရုံခံနိုင်စွမ်းသည် ပိုမြင့်မားသွားသည်။ သူမသည် ထူးဆန်းသည့် ခံစားမှုကိုရသည်။ ထိုခံစားမှုသည် လုထန်ရိနှင့်တုန်းကလို မဟုတ်ဘဲ ရှဲ့တုန်းနှင့်တုန်းကလို ခံစားချက်မျိုး ဖြစ်သည်။

အမှန်တိုင်းပြောရလျှင် သူမနှင့် ရှဲ့တုန်းကြားတွင် ထူးဆန်းသည့် ဆက်နွယ်ခြင်းတစ်ခုက တိတိကျကျရှိနေသည်။ လုထန်ရိကတော့ လုထန်ယု၏ မောင်နှမဖြစ်သောကြောင့် သူတို့သည် သွေးသားဆက်နွယ်မှုဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း ရှဲ့တုန်းနှင့် သူမက အမျိုးမှမတော်တာ။

သူမသည် မျက်လုံးမှိတ်ကာ ထူးခြားသည့် ခံစားချက်ကို သေချာအာရုံခံပြီးနောက် ဇွန်ဘီတစ်ကောင်၏ သန်မာသည့်အရှိန်အဝါကိုပါ ရလိုက်သည်။ သူမသည် မျက်လုံးပြန်ဖွင့်လာသည့်အခါ မျက်နှာကပျက်ကာ စိတ်ထဲတွင် မကျေနပ်မဖြစ်ဘဲ မနေနိုင်ပေ။

'ဘာဖြစ်လို့ ဇွန်ဘီဘုရင်တွေ ဘုရင်မတွေက များနေတာလဲ? အရမ်းရှားပါတယ်လို့ ဘယ်ကောင်က ပြောခဲ့တာလဲ ဟမ်? ဒီခေတ်ကြီးမှာ ငါနိုးလာတာ ၂လပဲရှိသေးတယ်။ နှစ်ကောင်တွေ့ပြီးပြီ။ အခုနောက်တစ်ကောင် ထပ်ပေါ်လာပြန်ပြီ'

လင်းချင်းသည် ထိုဘက်ကိုရှောင်သွားရန် အလိုလိုကြိုးစားသော်လည်း ထူးဆန်းသည့် ခံစားချက်က ထိုနေရာကနေ ထွက်လာနေလေရာ သူမသည် ဒီခံစားချက်ကို တကယ်ဂရုစိုက်မိနေသည်။

'အရင်တစ်ခါက ရှဲ့တုန်း။ အခုရော ဘယ်သူလဲ? ဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ် အဆင့်ခြောက်ဇွန်ဘီနဲ့ အတူရှိနေတာ။ အဆင့်၆ဇွန်ဘီရဲ့ အရှိန်အဝါကို မရင်းနှီးတော့ သူလည်းမသိလောက်ဘူး။ ဒါဆိုရင် ဘာဖြစ်လို့ အဆင့်၆ဇွန်ဘီနဲ့ ရှိနေတာလဲ?'

လင်းချင်းသည် ဇွန်ဘီဘုရင်နှင့် ဘုရင်မတို့က ချူးလီလီလို မကြင်နာတက်ကြောင်းကို သိသည်။ ပုံမှန်အားဖြင့် မိုးကြိုးဇွန်ဘီလိုကောင်မျိုးတွေသာ ဖြစ်ကြသည်။

'အခုအဆင့်၆ဇွန်ဘီနဲ့ အတူရှိနေတာဆိုတော့ ဖမ်းခံလိုက်ရတာလား? ဒါမှမဟုတ် အစာအဖြစ် လှောင်ထားခံရတာလား?'

လင်းချင်းသည် အမိုးပေါ်တွင်ရပ်ကာ မျက်မှောင်ကျုံ့နေပြီးနောက် သူမသည် သက်ပြင်းခိုးချလိုက်သည်။ အကယ်၍ သူမမှာသာ ထူးဆန်းသည့် ခံစားမှုမျိုးမရှိလျှင် သူမသည် အဆင့်၆ဇွန်ဘီကို ရှောင်နေမည်ပင်။ သို့သော်လည်း အခုတော့ ဒီလိုခံစားချက်က ရှိနေလေရာ သွားမကြည့်လျှင် သူမအတွက် မလွယ်ကူပေ။

ဒီလိုတွေးပြီးနောက် လင်းချင်းသည် အဆင့်၆ဇွန်ဘီရှိရာသို့ သွားလိုက်သည်။ သူမသည် ကိုယ်ပျောက်နေသဖြင့် ထိခိုက်မှုနှုန်းနည်းသည်။ ထို့ကြောင့် သူမသည် သွားကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ ဖြစ်သည်။ မနောက်ကျသေးလျှင် ထိုတစ်ယောက်ကို သူမကယ်နိုင်လိမ့်မည်။ နောက်ကျသွားလျှင် ဘယ်သူက ဘယ်လိုဖြစ်သွားသည်ကို သိနိုင်၍ သူမနှင့်ထိုတစ်ယောက်ကြားက ထူးဆန်းသည့် ဆက်နွယ်မှုကို သူမသိနိုင်လိမ့်မည်။ ဒီအတွေးဖြင့် လင်းချင်းသည် ပိုမြန်မြန်သွားလေသည်။

ကောင်းကင်တွင် တိမ်မည်းများဖြင့် ဖုံးနေသည်။ ဒီတိမ်မည်းများသည် သဘာဝအတိုင်းဖြစ်ကာ ဇွန်ဘီဘုရင်က ဖန်တီးထားခဲ့တုန်းကဟာနှင့် မတူပေ။ လေသည်လည်း ပြင်းထန်လာကာ လေတိုးသံများက ကျယ်လောင်လာသည်။

လင်းချင်းသည် အပူချိန်ကျသည်ကို မခံစားနိုင်သော်လည်း ဝူချန်းယွဲ့ကတော့ ခံစားနိုင်သည်။ သူသည် မျက်လုံးကိုဖွင့်၍ ကောင်းကင်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်သူစွမ်းအားဖြင့် ကာကွယ်ပေး၍ရသော်လည်း မိုးရေကြောင့်တော့ သူရွှဲမသွားချငပေ။ မိုးရွာတော့မည်ဖြစ်ရာ သူသည် ပန်းခြံထဲတွင် မနေနိုင်ပေ။ ထို့ကြောင့်ထ၍ သစ်ပင်ပေါ်မှ ခုန်ဆင်းကာ အနားက အဆောက်အဦးတစ်ခုဆီသို့ လျှောက်သွားသည်။

မုန့်ယွဲ့၏ဘေးတွင် စောင့်နေသည့် ရှောင်ယွင့်လုံသည် ထောက်ချောက်မိသွားသည့် ဝက်ဝံကြီးတစ်ကောင်လို စိတ်လှုပ်ရှားစွာ သွားသည်။ ဝူယွဲ့လင်းကို အမြန်သွားရှာချင်သော်လည်း ဘယ်ကိုသွားရှာရမလဲကို မသိပေ။ သူသာ လမ်းကြောင်းမှားသွားပါက အဆင့်၆ဇွန်ဘီတို့ဖြင့် ပိုဝေးသွားတော့မည်။ လင်းလင်းတို့ကို သူအခုရှာတွေ့ရင်လည်း ပြန်ခေါ်နိုင်မှာ မဟုတ်ပေ။ သို့သော်လည်း အနည်းဆုံးတော့ ဘယ်တွင်ရှိမလဲကို သူသိဖို့လိုသည်။

'ဇွန်ဘီက လျန်လျန်ရဲ့နှလုံးကို စားသွားလည်း အလောင်းတော့ ငါပြန်သယ်မှ ဖြစ်မယ်။ ဝူချန်းယွဲ့ကလည်း အခုအဝေးကိုရောက်နေတော့ ဘာဖြစ်နေလဲကို ငါဘယ်လိုအကြောင်းကြားရမလဲ? ငါဘာလုပ်သင့်လဲ? တကယ့်ကို ဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာတောင် မသိတော့ဘူး'

မုန့်ယွဲ့သည် ဒဏ်ရာဖြင့် မေ့လဲနေသည်။ ပိုအိပ်လေလေ ဝူယွဲ့လျန်တို့ဖြင့် ပိုဝေးလေလေ ဖြစ်တော့မည်။ ရှောင်ယွင့်လုံသည် နီရဲနေသည့် မျက်လုံးများဖြင့် ခေါင်းကိုကုတ်နေမိတော့သည်။

လင်းချင်းသည် အဆင့်၆ဇွန်ဘီဆိုသို့ အမြန်သွားနေသည်။ သူမသည် မိုင်အနည်းငယ်လောက် ဝေးသည့်အခါ သူမသည် တာဝါတိုင်ပေါ်သို့တက်ကာ ရုတ်တရက် ရပ်လိုက်သည်။ သူမသည် လေထဲတွင် အနံ့ခံကြည့်သည့်အခါ မျက်နှာသည် တွေဝေမှုဖြင့် လန့်သွားသည်။ ထိုအနံ့ကို ပိုင်သည့်သူမှာ

'ကလေးမလေး!'

ထိုအနံ့က သူမနှင့် ရက်၂၀ကျော်ဝေးနေသည့် ကလေးမလေး၏ အနံ့ဖြစ်ကြောင်းကို သိသွားသည်နှင့် စိတ်မတိုဘဲ မနေနိုင်တော့ပေ။

Advertisement

'အဲ့လူက ဘယ်လိုများ ကလေးကို ဒီလို အန္တရာယ်များတဲ့နေရာကို ခေါ်လာတာလဲဟ!'

တွေဝေခြင်းမရှိဘဲ လင်းချင်းသည် တာဝါတိုင်ကနေ ခုန်ဆင်းကာ အဆင့်၆ဇွန်ဘီဆီသို့ အမြန်နှုန်းဖြင့် အသားကုန်ပြေးတော့သည်။

'ကျေးဇူးပြုတော့ ငါမနောက်ကျပါနဲ့'

သူမနှင့် မိုင်များစွာကွာနေသည့် လမ်းဘေးက ၁၀ထပ်တိုက်တွင် ဇွန်ဘီအကုန်လုံးအား နှင်ထုတ်ခံလိုက်ရသည်။ အဆင့်၆ဇွန်ဘီက ရှိနေသောကြောင့် မည်သည့်သာမန် ဇွန်ဘီကမှ အနားတွင် သွားလာဖို့ မလုပ်ရဲကြတော့ပေ။ ထိပ်ဆုံးထပ်မှ အကြီးဆုံးအခန်းတွင် ဇွန်ဘီမငယ်သည် ဝူယွဲ့လင်းအား ကုတင်ပေါ်သို့ တင်ပေးထားသည်။ ကုတင်သည်ကြီးကာ ခေါင်းအုံးဖက်လုံး စောင်များဖြင့် ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း အကုန်လုံးသည် ဖုန်တက်နေသည်။ ကမ္ဘာပျက်ခေတ်ဖြစ်သောကြောင့် ဘယ်သူကမှ ဒီနေရာတွင် မနေကြပေ။

ဇွန်ဘီမငယ်သည် ကုတင်ကိုသန့်ရှင်းရေး လုပ်မပေးဘဲ ဝူယွဲ့လင်းကို စောင်ပုံပေါ်သို့ တင်ထားတာဖြစ်သည်။ ထို့နောက် သူမသည် ကုတင်ဘေးတွင်ထိုင်ကာ ခေါင်းပေါ်လက်တင်၍ ဝူယွဲ့လင်းကို ကြည့်နေသည်။ ဝူယွဲ့လင်း၏ မျက်နှာလေးမှ ဒဏ်ရာများသည် သွေးထွက်နေသည်က မရပ်ပေ။ ဝူယွဲ့လင်းကိုကြည့်ရင်း သူမသည် အနံ့ခံနေသည်။

'အနံ့လေးက ကောင်းလိုက်တာ! အရမ်းသက်သောင့်သက်သာရှိတာပဲ'

သူမသည် ဝူယွဲ့လင်း၏ဒဏ်ရာကို လက်ဖြင့်ထိကြည့်ပြီးနောက် သူမ၏လက်မှ ကပ်စေးနေသည့် သွေးများကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။ အနံ့သည် အရမ်းကိုကောင်းကာ ချိုနေသည်။ ထိုအချိန်တွင် ဇွန်ဘီမသည် ဝူယွဲ့လျန်အား သကြားလုံးချိုချိုလေး တစ်ခုရှိနေသည့်အလား ကောင်းချီးပြည့်နေသည့် မျက်နှာမျိုးဖြင့် ကြည့်နေတာ ဖြစ်သည်။ သူမသည် ကလေးမလေးကို စားပစ်ချင်သော်လည်း မလုပ်နိုင်ပေ။

လင်းချင်းသည် မကြာခင်တွင် ထိုအခန်းဘေးက ပြတင်းပေါက်သို့ ရောက်လာသည်။ သန့်ပြန့်နေသည့် ကျောင်းဝတ်စုံဖြင့် ဇွန်ဘီမငယ်သည် ကုတင်ဘေးတွင်ထိုင်ကာ ကုတင်ပေါ်က ဝူယွဲ့လျန်အား အရမ်းပျော်နေသည့်ပုံဖြင့် ကြည့်နေသည်။

ဝူယွဲ့လျန်သည် သတိလစ်နေသော်လည်း သူမ၏အသက်စွမ်းသည် သန်မာစွာ ရှိသေးသည်။ ကြည့်ရသည်မှာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးထိခိုက်ပုံမရပေ။ ထို့နောက် လင်းချင်းသည် ဇွန်ဘီမငယ်၏ ယမ်းနေသည့် အမြီးကို ကြည့်လိုက်သည်။

'ဒါဘယ်လိုဇွန်ဘီလဲ?'

လင်းချင်းက သိချင်စိတ်ပြည့်နေသည့် အချိန်တွင် ဇွန်ဘီမငယ်သည် ပြတင်းပေါက်ရှိရာသို့ တစ်ခုခုကို အာရုံခံမိသည့်အလား လှည့်ကြည့်လာသည်။ ထိုအခါမှ လင်းချင်းသည် ဇွန်ဘီမငယ်၏ မျက်နှာတစ်ဝက်ကို အကြေးခွံများက ဖုံးထားကြောင်း တွေ့လိုက်ရသည်။

Zawgyi Ver

၂၁၅။ ခြဲျခားမရတဲ့ဆက္ႏြယ္မႈ

ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ လင္းခ်င္းထြက္သြားသည္ကို မသိေသာေၾကာင့္ ထိုေနရာတြင္သာ ဆက္ေစာင့္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လင္းခ်င္းသည္ အေဆာက္အဦးတစ္ခု၏ အမိုးေပၚသို႔ တက္လိုက္ကာ ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ေနသည္။ ေလထဲတြင္ စိုစြတ္မႈႏႈန္းမ်ားလာကာ ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္မည္းမ်ားသည္ ပိုထူထပ္လာေလသည္။ မၾကာခင္ မိုး႐ြာေတာ့မည္။

ကမာၻပ်က္ေခတ္ႀကီးတြင္ လင္းခ်င္းအတြက္ ပထမဆုံး မိုးႏွင့္ႀကဳံရျခင္း ျဖစ္သည္။ လုထန္ယု၏ မွတ္ဉာဏ္အရဆိုလွ်င္ မိုး႐ြာသည္ႏွင့္ အပူခ်ိန္သည္ သိသိသာသာကို ေလွ်ာ့က်သြားမွာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမသည္ အပူကိုသာေၾကာက္သည္။ အေအးကို မဟုတ္ေပ။

ထိုအေဆာက္အဦးေပၚမွ ခုန္ခ်ကာ စီမံေရး႐ုံးကို ရွာေတာ့မည့္ အခ်ိန္တြင္ သူမသည္ ႐ုတ္တရက္ ရပ္သြားကာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို စိတ္ရႈပ္စြာျဖင့္ လိုက္ၾကည့္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္လုံးမွိတ္လိုက္သည့္အခါ သူမ၏အာ႐ုံခံနိုင္စြမ္းသည္ ပိုျမင့္မားသြားသည္။ သူမသည္ ထူးဆန္းသည့္ ခံစားမႈကိုရသည္။ ထိုခံစားမႈသည္ လုထန္ရိႏွင့္တုန္းကလို မဟုတ္ဘဲ ရွဲ႕တုန္းႏွင့္တုန္းကလို ခံစားခ်က္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။

အမွန္တိုင္းေျပာရလွ်င္ သူမႏွင့္ ရွဲ႕တုန္းၾကားတြင္ ထူးဆန္းသည့္ ဆက္ႏြယ္ျခင္းတစ္ခုက တိတိက်က်ရွိေနသည္။ လုထန္ရိကေတာ့ လုထန္ယု၏ ေမာင္ႏွမျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔သည္ ေသြးသားဆက္ႏြယ္မႈျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ရွဲ႕တုန္းႏွင့္ သူမက အမ်ိဳးမွမေတာ္တာ။

သူမသည္ မ်က္လုံးမွိတ္ကာ ထူးျခားသည့္ ခံစားခ်က္ကို ေသခ်ာအာ႐ုံခံၿပီးေနာက္ ဇြန္ဘီတစ္ေကာင္၏ သန္မာသည့္အရွိန္အဝါကိုပါ ရလိုက္သည္။ သူမသည္ မ်က္လုံးျပန္ဖြင့္လာသည့္အခါ မ်က္ႏွာကပ်က္ကာ စိတ္ထဲတြင္ မေက်နပ္မျဖစ္ဘဲ မေနနိုင္ေပ။

'ဘာျဖစ္လို႔ ဇြန္ဘီဘုရင္ေတြ ဘုရင္မေတြက မ်ားေနတာလဲ? အရမ္းရွားပါတယ္လို႔ ဘယ္ေကာင္က ေျပာခဲ့တာလဲ ဟမ္? ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ငါနိုးလာတာ ၂လပဲရွိေသးတယ္။ ႏွစ္ေကာင္ေတြ႕ၿပီးၿပီ။ အခုေနာက္တစ္ေကာင္ ထပ္ေပၚလာျပန္ၿပီ'

လင္းခ်င္းသည္ ထိုဘက္ကိုေရွာင္သြားရန္ အလိုလိုႀကိဳးစားေသာ္လည္း ထူးဆန္းသည့္ ခံစားခ်က္က ထိုေနရာကေန ထြက္လာေနေလရာ သူမသည္ ဒီခံစားခ်က္ကို တကယ္ဂ႐ုစိုက္မိေနသည္။

'အရင္တစ္ခါက ရွဲ႕တုန္း။ အခုေရာ ဘယ္သူလဲ? ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆင့္ေျခာက္ဇြန္ဘီနဲ႕ အတူရွိေနတာ။ အဆင့္၆ဇြန္ဘီရဲ႕ အရွိန္အဝါကို မရင္းႏွီးေတာ့ သူလည္းမသိေလာက္ဘူး။ ဒါဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ အဆင့္၆ဇြန္ဘီနဲ႕ ရွိေနတာလဲ?'

လင္းခ်င္းသည္ ဇြန္ဘီဘုရင္ႏွင့္ ဘုရင္မတို႔က ခ်ဴးလီလီလို မၾကင္နာတက္ေၾကာင္းကို သိသည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ မိုးႀကိဳးဇြန္ဘီလိုေကာင္မ်ိဳးေတြသာ ျဖစ္ၾကသည္။

'အခုအဆင့္၆ဇြန္ဘီနဲ႕ အတူရွိေနတာဆိုေတာ့ ဖမ္းခံလိုက္ရတာလား? ဒါမွမဟုတ္ အစာအျဖစ္ ေလွာင္ထားခံရတာလား?'

လင္းခ်င္းသည္ အမိုးေပၚတြင္ရပ္ကာ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ေနၿပီးေနာက္ သူမသည္ သက္ျပင္းခိုးခ်လိဳက္သည္။ အကယ္၍ သူမမွာသာ ထူးဆန္းသည့္ ခံစားမႈမ်ိဳးမရွိလွ်င္ သူမသည္ အဆင့္၆ဇြန္ဘီကို ေရွာင္ေနမည္ပင္။ သို႔ေသာ္လည္း အခုေတာ့ ဒီလိုခံစားခ်က္က ရွိေနေလရာ သြားမၾကည့္လွ်င္ သူမအတြက္ မလြယ္ကူေပ။

Advertisement

ဒီလိုေတြးၿပီးေနာက္ လင္းခ်င္းသည္ အဆင့္၆ဇြန္ဘီရွိရာသို႔ သြားလိုက္သည္။ သူမသည္ ကိုယ္ေပ်ာက္ေနသျဖင့္ ထိခိုက္မႈႏႈန္းနည္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမသည္ သြားၾကည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တာ ျဖစ္သည္။ မေနာက္က်ေသးလွ်င္ ထိုတစ္ေယာက္ကို သူမကယ္နိုင္လိမ့္မည္။ ေနာက္က်သြားလွ်င္ ဘယ္သူက ဘယ္လိုျဖစ္သြားသည္ကို သိနိုင္၍ သူမႏွင့္ထိုတစ္ေယာက္ၾကားက ထူးဆန္းသည့္ ဆက္ႏြယ္မႈကို သူမသိနိုင္လိမ့္မည္။ ဒီအေတြးျဖင့္ လင္းခ်င္းသည္ ပိုျမန္ျမန္သြားေလသည္။

ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္မည္းမ်ားျဖင့္ ဖုံးေနသည္။ ဒီတိမ္မည္းမ်ားသည္ သဘာဝအတိုင္းျဖစ္ကာ ဇြန္ဘီဘုရင္က ဖန္တီးထားခဲ့တုန္းကဟာႏွင့္ မတူေပ။ ေလသည္လည္း ျပင္းထန္လာကာ ေလတိုးသံမ်ားက က်ယ္ေလာင္လာသည္။

လင္းခ်င္းသည္ အပူခ်ိန္က်သည္ကို မခံစားနိုင္ေသာ္လည္း ဝူခ်န္းယြဲ႕ကေတာ့ ခံစားနိုင္သည္။ သူသည္ မ်က္လုံးကိုဖြင့္၍ ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႕ကိုယ္သူစြမ္းအားျဖင့္ ကာကြယ္ေပး၍ရေသာ္လည္း မိုးေရေၾကာင့္ေတာ့ သူ႐ႊဲမသြားခ်ငေပ။ မိုး႐ြာေတာ့မည္ျဖစ္ရာ သူသည္ ပန္းၿခံထဲတြင္ မေနနိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ထ၍ သစ္ပင္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာ အနားက အေဆာက္အဦးတစ္ခုဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။

မုန့္ယြဲ႕၏ေဘးတြင္ ေစာင့္ေနသည့္ ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ ေထာက္ေခ်ာက္မိသြားသည့္ ဝက္ဝံႀကီးတစ္ေကာင္လို စိတ္လႈပ္ရွားစြာ သြားသည္။ ဝူယြဲ႕လင္းကို အျမန္သြားရွာခ်င္ေသာ္လည္း ဘယ္ကိုသြားရွာရမလဲကို မသိေပ။ သူသာ လမ္းေၾကာင္းမွားသြားပါက အဆင့္၆ဇြန္ဘီတို႔ျဖင့္ ပိုေဝးသြားေတာ့မည္။ လင္းလင္းတို႔ကို သူအခုရွာေတြ႕ရင္လည္း ျပန္ေခၚနိုင္မွာ မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္လည္း အနည္းဆုံးေတာ့ ဘယ္တြင္ရွိမလဲကို သူသိဖို႔လိုသည္။

'ဇြန္ဘီက လ်န္လ်န္ရဲ႕ႏွလုံးကို စားသြားလည္း အေလာင္းေတာ့ ငါျပန္သယ္မွ ျဖစ္မယ္။ ဝူခ်န္းယြဲ႕ကလည္း အခုအေဝးကိုေရာက္ေနေတာ့ ဘာျဖစ္ေနလဲကို ငါဘယ္လိုအေၾကာင္းၾကားရမလဲ? ငါဘာလုပ္သင့္လဲ? တကယ့္ကို ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာေတာင္ မသိေတာ့ဘူး'

မုန့္ယြဲ႕သည္ ဒဏ္ရာျဖင့္ ေမ့လဲေနသည္။ ပိုအိပ္ေလေလ ဝူယြဲ႕လ်န္တို႔ျဖင့္ ပိုေဝးေလေလ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ နီရဲေနသည့္ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ေခါင္းကိုကုတ္ေနမိေတာ့သည္။

လင္းခ်င္းသည္ အဆင့္၆ဇြန္ဘီဆိုသို႔ အျမန္သြားေနသည္။ သူမသည္ မိုင္အနည္းငယ္ေလာက္ ေဝးသည့္အခါ သူမသည္ တာဝါတိုင္ေပၚသို႔တက္ကာ ႐ုတ္တရက္ ရပ္လိုက္သည္။ သူမသည္ ေလထဲတြင္ အနံ႕ခံၾကည့္သည့္အခါ မ်က္ႏွာသည္ ေတြေဝမႈျဖင့္ လန့္သြားသည္။ ထိုအနံ႕ကို ပိုင္သည့္သူမွာ

'ကေလးမေလး!'

ထိုအနံ႕က သူမႏွင့္ ရက္၂၀ေက်ာ္ေဝးေနသည့္ ကေလးမေလး၏ အနံ႕ျဖစ္ေၾကာင္းကို သိသြားသည္ႏွင့္ စိတ္မတိုဘဲ မေနနိုင္ေတာ့ေပ။

'အဲ့လူက ဘယ္လိုမ်ား ကေလးကို ဒီလို အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ေနရာကို ေခၚလာတာလဲဟ!'

ေတြေဝျခင္းမရွိဘဲ လင္းခ်င္းသည္ တာဝါတိုင္ကေန ခုန္ဆင္းကာ အဆင့္၆ဇြန္ဘီဆီသို႔ အျမန္ႏႈန္းျဖင့္ အသားကုန္ေျပးေတာ့သည္။

'ေက်းဇူးျပဳေတာ့ ငါမေနာက္က်ပါနဲ႕'

သူမႏွင့္ မိုင္မ်ားစြာကြာေနသည့္ လမ္းေဘးက ၁၀ထပ္တိုက္တြင္ ဇြန္ဘီအကုန္လုံးအား ႏွင္ထုတ္ခံလိုက္ရသည္။ အဆင့္၆ဇြန္ဘီက ရွိေနေသာေၾကာင့္ မည္သည့္သာမန္ ဇြန္ဘီကမွ အနားတြင္ သြားလာဖို႔ မလုပ္ရဲၾကေတာ့ေပ။ ထိပ္ဆုံးထပ္မွ အႀကီးဆုံးအခန္းတြင္ ဇြန္ဘီမငယ္သည္ ဝူယြဲ႕လင္းအား ကုတင္ေပၚသို႔ တင္ေပးထားသည္။ ကုတင္သည္ႀကီးကာ ေခါင္းအုံးဖက္လုံး ေစာင္မ်ားျဖင့္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အကုန္လုံးသည္ ဖုန္တက္ေနသည္။ ကမာၻပ်က္ေခတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘယ္သူကမွ ဒီေနရာတြင္ မေနၾကေပ။

ဇြန္ဘီမငယ္သည္ ကုတင္ကိုသန့္ရွင္းေရး လုပ္မေပးဘဲ ဝူယြဲ႕လင္းကို ေစာင္ပုံေပၚသို႔ တင္ထားတာျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမသည္ ကုတင္ေဘးတြင္ထိုင္ကာ ေခါင္းေပၚလက္တင္၍ ဝူယြဲ႕လင္းကို ၾကည့္ေနသည္။ ဝူယြဲ႕လင္း၏ မ်က္ႏွာေလးမွ ဒဏ္ရာမ်ားသည္ ေသြးထြက္ေနသည္က မရပ္ေပ။ ဝူယြဲ႕လင္းကိုၾကည့္ရင္း သူမသည္ အနံ႕ခံေနသည္။

'အနံ႕ေလးက ေကာင္းလိုက္တာ! အရမ္းသက္ေသာင့္သက္သာရွိတာပဲ'

သူမသည္ ဝူယြဲ႕လင္း၏ဒဏ္ရာကို လက္ျဖင့္ထိၾကည့္ၿပီးေနာက္ သူမ၏လက္မွ ကပ္ေစးေနသည့္ ေသြးမ်ားကို ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။ အနံ႕သည္ အရမ္းကိုေကာင္းကာ ခ်ိဳေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဇြန္ဘီမသည္ ဝူယြဲ႕လ်န္အား သၾကားလုံးခ်ိဳခ်ိဳေလး တစ္ခုရွိေနသည့္အလား ေကာင္းခ်ီးျပည့္ေနသည့္ မ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္ေနတာ ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ကေလးမေလးကို စားပစ္ခ်င္ေသာ္လည္း မလုပ္နိုင္ေပ။

လင္းခ်င္းသည္ မၾကာခင္တြင္ ထိုအခန္းေဘးက ျပတင္းေပါက္သို႔ ေရာက္လာသည္။ သန့္ျပန့္ေနသည့္ ေက်ာင္းဝတ္စုံျဖင့္ ဇြန္ဘီမငယ္သည္ ကုတင္ေဘးတြင္ထိုင္ကာ ကုတင္ေပၚက ဝူယြဲ႕လ်န္အား အရမ္းေပ်ာ္ေနသည့္ပုံျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။

ဝူယြဲ႕လ်န္သည္ သတိလစ္ေနေသာ္လည္း သူမ၏အသက္စြမ္းသည္ သန္မာစြာ ရွိေသးသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးထိခိုက္ပုံမရေပ။ ထို႔ေနာက္ လင္းခ်င္းသည္ ဇြန္ဘီမငယ္၏ ယမ္းေနသည့္ အၿမီးကို ၾကည့္လိုက္သည္။

'ဒါဘယ္လိုဇြန္ဘီလဲ?'

လင္းခ်င္းက သိခ်င္စိတ္ျပည့္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ဇြန္ဘီမငယ္သည္ ျပတင္းေပါက္ရွိရာသို႔ တစ္ခုခုကို အာ႐ုံခံမိသည့္အလား လွည့္ၾကည့္လာသည္။ ထိုအခါမွ လင္းခ်င္းသည္ ဇြန္ဘီမငယ္၏ မ်က္ႏွာတစ္ဝက္ကို အေၾကးခြံမ်ားက ဖုံးထားေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။

    people are reading<၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)>
      Close message
      Advertisement
      You may like
      You can access <East Tale> through any of the following apps you have installed
      5800Coins for Signup,580 Coins daily.
      Update the hottest novels in time! Subscribe to push to read! Accurate recommendation from massive library!
      2 Then Click【Add To Home Screen】
      1Click