အချစ်ဝိုင် ( part - 32 )

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪

"အလှပြင်ခဲ့နော် လှလှလေးမြင်ချင်တယ်"

အခန်းထဲမှာပဲ ညစာအတူတူစားဖို့ သူ တိုးတိုးလေးမှာသွားသည့်စကားကြောင့် ခေ မှန်ရှေ့မှာငုတ်တုတ်လေးထိုင်ကာ ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းမသိ။

အရင်ကဆို foundationလိမ်းပြီး ပက်ဖ်ရိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးရုံသာ လုပ်တတ်ပေမယ့် ဒီတစ်ခါမှာတော့ ခေ ဘာကြောင့်လှချင်နေသလဲမသိ။

"မမလေး ညစာရပါပြီ"

"စားပွဲပေါ်ထားခဲ့လိုက်လေ သူရော ဆင်းလာပြီလား"

"ဟုတ်ကဲ့ ဆင်းလာပါပြီ"

ဆင်းလာပါပြီဆိုမှ ကိုယ့်မျက်နှာကိုယ်မှန်ထဲပြေးကြည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းနီထပ်ဆိုးနေစဥ်မှာ တံခါးဝမှာရပ်ကြည့်နေသည့်သူ့ကို မှန်ထဲကနေမြင်လိုက်၍ ခေ ရပ်သွားသည်။

"မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပေးပါ့လား ခေ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးချင်လို့"

"မဆိုးပါနဲ့ မဟုတ်လည်းပျက်မှာပဲ"

ရယ်သံသဲ့သဲ့ဖြင့် ပြုံးစိစိပြောလာသည့်စကားကြောင့် ခေ နှုတ်ခမ်းနီဘူးကိုပြန်ချပြီး သူ့ကိုမျက်စောင်းထိုးပစ်သည်။

သူက တံခါးကိုပိတ်ကာ စားပွဲမှာဝင်ထိုင်ရင်း ခေ့ကိုပဲကြည့်နေခဲ့တာမို့ မျက်စောင်းထိုးပစ်သည့်အခါ သူကရယ်လေ၏။

"စားရင်းသောက်ရင်း ပျက်သွားမှာကိုပြောတာ ဘာထင်နေတာလဲ"

"ဘာမှမထင်ပါဘူး"

ထမင်းစားဖို့ပြင်ပေးပြီး သူ့ပန်းကန်ထဲကို ခေ ဦးချသည့်အနေဖြင့် ဟင်းတွေခပ်ထည့်ပေးတော့ သူကပြုံးပြီးကြည့်နေခဲ့သည်။

သူနဲ့ခေဟာ ဒီလိုနွေးထွေးမှုလေးတောင် မရှိခဲ့ကြဘူးမလား...

ခါတိုင်းထက်ပိုပြီး ထမင်းစားနိုင်တာမို့ ခေ ကျေနပ်သွားပြီး ခုမှထူးထူးဆန်းဆန်းထလုပ်သည့်ညစာအကြောင်းကိုလည်း သိချင်သွား၏။

"အခုညစာကလေ ဘာထူးဆန်းနေလို့လဲဟင်"

"ဖေဖေပေါ့ ကြည့်ရတာ ကိုယ်အစားအသောက်နည်းနေလို့ စီစဥ်ပေးတယ်ထင်တာပဲ ကိုယ်ကဒီမှာဆို ညစာကိုအပြင်မှာမစားဘူး အခန်းထဲပဲယူစားတယ်"

ဒါကြောင့်လည်း အခန်းထဲလာထည့်သွားတာပဲဟု ခေ သဘောပေါက်သွားသည်။

"မင်း ဘယ်အချိန်ပြန်မလဲ ခေ"

ခေ ထမင်းကိုလက်စသပ်ရင်း ခေါင်းလေးခါပစ်တော့ သူက ဘာမှမပြောဘဲစူးစိုက်ပြီး ကြည့်နေခဲ့သည်။

"ရှင် ဘာဖြစ်သွားမလဲဆိုပြီး စိတ်ချလို့မရတဲ့အခြေအနေမှာ ခေမပြန်ချင်ဘူး"

"ပြန်ပါ ခေရယ် ကိုယ်ခုလိုတွေဖြစ်နေတာတွေ မင်းကိုမမြင်စေချင်ဘူး"

"ရှင်နော် နောက်ထပ်မိန်းမရှိနေလို့ သူများကိုအတင်းနှင်နေတာလား"

ခေ စိတ်တိုသွားတာမို့ ရန်တွေ့တော့မှ သူကပြုံးသွားပြီး ခေါင်းခါကာ ဇွန်းကိုချသည်။

သူက ပန်းကန်ထဲထည့်ပေးထားသည့်ထမင်းတွေကို အကုန်စားလိုက်တာမို့ ခေ ကျေနပ်သွားပြီး ပန်းကန်တွေကိုသိမ်းလိုက်သည်။

မီးဖိုခန်းကို သွားပို့ပြီးပြန်လာတော့ သူကခေါင်းအုံးတွေဆင့်ကာမှီထိုင်နေပြီး သူ့အနားလာဖို့ခေ့ကိုလှမ်းခေါ်သည်။

ခေ သူ့ဘေးမှာထိုင်လိုက်တော့ သူက ခေ့လက်တစ်ဖက်ကို လက်ချောင်းချင်းသွယ်ယှက်ဆုပ်ကိုင်ပြီး လက်စွပ်ကလေးကိုငုံ့ကြည့်သည်။

"အဲ့ဒါYou are my Tomorrowဆိုတဲ့ သဘောပေါ့ မနက်ဖြန်ဆိုတာ မမြင်ရပေမယ့် မနက်ဖြန်တိုင်းကမင်းပဲလို့ပြောချင်တာ Roတယ်မလား"

"မRoပါဘူး ချွတ်ထားရင် ဘာလုပ်မယ် ညာလုပ်မယ်နဲ့"

"မင်းကြောက်တာနဲ့ပဲကိုင်ထားတာလေ ဘာတတ်နိုင်သေးလဲ အခု"

ခေ သူ့ကိုမျက်စောင်းထိုးပစ်တော့ သူက မျက်ခွံလေးတွေကိုငုံ့နမ်းသည်။

"ကိုယ့်မိန်းမက အရမ်းတွေလှနေတာ နှုတ်ခမ်းနီကလည်းလှတယ် ဖျက်ပစ်ရမှာတော့ နှမျောစရာပဲ"

"အာ့ဆို မဖျက်!! အွန်း.."

စကားမဆုံးခင် သူနမ်းလိုက်၍ ခေ့စကားတစ်ဝက်တစ်ပျက်မှာရပ်သွားသည်။

အမြင်ကတ်ကတ်ဖြင့် သူ့နှုတ်ခမ်းကိုနည်းနည်းနာသွားအောင် ပြန်ကိုက်လိုက်တော့မှ လွှတ်ပေးကာ လည်ပင်းကိုမထိတတထိလိုက်နမ်းသည်။

"ငြိမ်ငြိမ်နေ ရှင် နေမကောင်းဘူးမလား"

ခေရယ်ရင်းမေးလိုက်တော့မှ သူက စူပုတ်သွားပြီး ခေ့ရင်ဘတ်လေးကို ညိုသွားသည်အထိကိုက်ပစ်သည်။

စူးခနဲဖြစ်သွား၍ ခေ သူ့မျက်နှာကိုတွန်းပစ်တော့ သူက ရယ်နေရင်း ခေ့ပါးလေးကိုရှိုက်ခနဲထပ်နမ်းသည်။

"နေမကောင်းလို့ အလျှော့ပေးလိုက်တာနော် မင်းတကယ်လှနေလို့ အနိုင်ကျင့်ချင်နေတာ"

ခေ ရင်ဘတ်လေးကိုငုံ့ကြည့်ရင်း သူ့ရင်ဘတ်ကိုပြန်ကိုက်တော့ မျက်နှာပြောင်တတ်နေသည့်သူက ရင်ဘတ်ကိုပင် ကော့ပေးလိုက်သေး။

အဝကိုက်၊ ကြိုက်သလောက်ကိုက်ဆိုသည့်သဘော•••

"မုန်းဖို့ကောင်းလိုက်တာ"

သူမ ကျိန်ဆဲတော့ သူကသဘောတကျအော်ရယ်လေ၏။

"ခေ ရှင့်ကိုမေးချင်တယ် ဒီရောက်တော့မှရှင်အရမ်းဆိုးတာတွေ ခေပြန်သိရတာလေ ခေက ရှင့်ကိုဒီလောက်ပြန်ပြောပြီး ပါးရိုက်တာကို ရှင်က"

"ဘာလို့ငြိမ်နေတာလဲ သိချင်တာလား"

"အင်း"

"ကိုယ်ပြောခဲ့သားပဲ ခေရယ် မင်းနဲ့မှချစ်တတ်၊ ရင်ခုန်တတ်တာပါဆို မင်းကြိုက်သလောက်ရိုက်၊ မင်းပြောချင်သလောက်ခံပြော မင်းကိုနာအောင်မလုပ်ဘူး တစ်ခုပဲ ချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ပဲ နာအောင်လုပ်ချင်တာ"

"ရှင်နော်"

"တကယ်ပြောတာ ကိုယ်ဘယ်လောက်ဆိုးခဲ့ဆိုးခဲ့ မင်းရှေ့မှာတော့ လိမ်လိမ်မာမာနေမယ် မင်းပါးစပ်ကထွက်သမျှက အမိန့်ပဲ မင်းကကိုယ်ရဲ့ဘုရင်မလေးလေ"

ရင်ထဲရှိသမျှထုတ်ပြောလိုက်တော့ ခေသည် ကြည်နူးသောအပြုံးလေးတစ်ခုဖြင့် သူ့ရင်ခွင်ထဲတိုးကာ ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကိုသိုင်းဖက်၏။

ခုလောက်ဆို သူ့အချစ်ကို ခေ ခံစားမိလောက်ပါပြီ...

▪▪▪⏳⏳⏳▪▪▪

"လမ်းလျှောက်ရအောင်"

ထိုအသံနှင့်အတူ ခေတို့ထိုင်ပြီး ပန်းသီနေသည့်အနားရောက်လာတော့ ခေ ခေါင်းခါပစ်လိုက်သည်။

ဒီနေ့တော့ သူ့ပုံစံက နည်းနည်းလန်းဆန်းနေသလိုဖြစ်နေ၍ ခြံထဲဆင်းလာခြင်းဖြစ်ရမည်။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ"

"ရှင် မောနေလိမ့်မယ်"

သူ ပြုံးရုံသာပြုံးပြီး ခေ့လက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲယူကာ ခြံအနောက်ဘက်ကိုထွက်လာခဲ့သည်။

မလှမ်းမကမ်းမှာ လူကြီးတစ်ယောက်ပါလာပြီး သူ့ကိုအရိပ်လိုလိုက်ကြည့်နေ၍ ဘာမှမဖြစ်လောက်ပါဘူးဟု တွေးပြီး တိတ်တဆိတ်လိုက်လာခဲ့သည်။

အနောက်ဘက်ကတောင်ကုန်းလေးသည် သိပ်တော့မမြင့်ဘဲ လေတဟူးဟူးတိုက်လျက်ရှိတာမို့ အဝတ်အစားတွေတဖျတ်ဖျတ်လွင့်နေ၏။

"တောင်ကုန်းထိပ်ရောက်ရင် ခဏထိုင်ရအောင်"

သူက မောနေသလိုပြောလာတော့ ခေခေါင်းညိတ်ပြီး ဘယ်လောက်မှမလိုတော့သည့်တောင်ကုန်းထိပ်လေးကို လှမ်းကြည့်မိသည်။

ဆုပ်ကိုင်ထားသည့်သူ့လက်ဖျားတွေအေးစက်လာသလိုမို့ ခေ သူ့ကိုမော့ကြည့်မိသည်။

"ကိုယ် ငယ်ငယ်တုန်းက ဒီနေရာကိုခဏခဏလာတယ်"

တောင်ကုန်းထိပ်လေးမှာ ထိုင်လိုက်ရင်း သူကဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့ပြောရင်း မောနေတာမို့ စကားသည်ဆက်ထွက်မလာ။

"ရှင့်အဖေ့ကိစ္စတွေကြောင့်လား"

"အဲ့ဒါတွေလည်းပါတယ် ဖေဖေနဲ့မေမေရန်ဖြစ်ကြရင်လည်း ကိုယ်ဒီမှာပဲလာနေတယ် ကိုယ့်ရဲ့ငယ်ဘဝကသိပ်မကောင်းပါဘူး ဖေဖေ့ရဲ့တခြားသားသမီးတွေထက် တော်နေအောင်၊ ထက်နေအောင် ကိုယ်အများကြီးကြိုးစားခဲ့ရတယ်သိလား"

"အဲ့လိုတွေလည်းရှိသေးတယ်လား"

"ရှိတာပေါ့ အကြောင်းသိကြတဲ့သူတွေက ကိုယ့်ရဲ့အားနည်းချက်လိုဖြစ်နေတဲ့ အဲ့ဒီကိစ္စနဲ့လှောင်ကြပြောင်ကြတာ တကယ်ရှက်စရာကောင်းတယ် အဲ့မှာကိုယ်ဒေါသဖြစ်တတ်လာတယ် တဖြည်းဖြည်းဆိုးလာတယ် ဒီကြားထဲ ဆေးပါသုံးတတ်သွားတော့ သွားရောပေါ့"

ခေ သူ့ကိုသနားသွားမိကာ သူ့ပခုံးကိုမှီပြီးမျက်လုံးလေးတွေမှိတ်ထားလိုက်သည်။

သူ့မှာ ဒီလိုနာကျင်စရာတွေရှိခဲ့မှန်းမှ မသိခဲ့ဘဲ•••

"ဒါပေမယ့် တစ်ခုကံကောင်းတာက ဖေဖေ့မှာတရားဝင်တဲ့သားဆိုလို့ ကိုယ်ပဲရှိတာလေ အဲ့ဒီတစ်ခုကိုတော့ ဖေဖေကကောင်းပါတယ်

သူ့လုပ်ငန်း၊ သူ့ပိုင်ဆိုင်မှုတွေကိုတော့ ဘယ်သားသမီးရဲ့လက်ထဲကိုမှပေးမထားဘူး ဘာလို့လဲဆိုတော့ မင်းစေရာဆိုတဲ့ကောင်က လက်လန်အောင်ဆိုးပေမယ့် အတော်ဆုံးလည်းဖြစ်နေလို့ပဲ"

"ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတော့ သိပ်အမွှန်းတင်တာပဲနော်"

"မဟုတ်လို့လား မင်းယောကျာ်းအကြောင်းမသိသေးဘူးလား"

"ဟုတ်ပါတယ် ရှင်မောနေပြီမလား မပြောနဲ့တော့နော် ခေလည်း ဖီးလ်ပျက်တယ် သူ့ကိုမှီနေချင်ပါတယ်ဆိုမှ"

ခေ ပြောလိုက်တော့မှ သူကခေါင်းညိတ်ကာ ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ခပ်ဝေးဝေးကအိမ်လေးတွေကိုငေးကြည့်သည်။

ခေ့ လက်ကလေးကိုလည်းမလွှတ်ဘဲ ဒီအတိုင်းဆုပ်ကိုင်ထား၍ သူ့ပခုံးကိုမှီထိုင်ရင်း သူကြည့်ရာဆီကိုပဲကြည့်မိသည်။

ထိုအခိုက်အတံ့လေးမှာ ခေ့စိတ်ထဲကြည်နူးနေမိသည်က အမှန်တရား။

"ဦးလေး ဘောပင်န်ပါလား"

"ပါတယ် အစ်ကိုလေး"

တစ်အိမ်လုံးက သူ့ကိုအစ်ကိုလေးဟုသာခေါ်ကြပြီး တရိုတသေဆက်ဆံကြသည်ကို ခေ သတိထားမိသည်။

ဒီအိမ်နှင့်ဒီအသိုင်းအဝိုင်းမှာ သူ့စကားတစ်ခွန်းဆိုတစ်ခွန်း သူ့ကိုကြောက်ရွံ့ရိုသေရသည်။

ဦးလေးကြီးလှမ်းပေးသော ဘောပင်န်ကိုယူပြီး အဖုံးဖွင့်ကာ သူ ကိုင်ထားသည့်ခေ့လက်ရဲ့ လက်ဖျံပေါ်မှာ စာတချို့ရေး၏။

You are my light

You are my eyes

Let me see the light with you

Just a look

Just a smile

I dropped it on your foot

You are my fate

You are my life

You are everything for me

Keep your tears

Save my future

I want to live with you

For many years

"မင်းနဲ့လက်မှတ်ထိုးတဲ့ညက ရေးထားတဲ့ကဗျာလေး အားရင် သေချာဖတ်နေ ကြားလား"

ဘောပင်န်အဖုံးကိုပြန်ပိတ်ရင်း သူပြောပေမယ့် ခေ ခေါင်းမညိတ်ဘဲ ထိုကဗျာလေးကိုပဲ ဖတ်ကြည့်မိသည်။

"မိုက်တယ်မလား"

"ဟွန့် !! ရှင်ရေးတာတော့မဖြစ်နိုင်ပါဘူး"

"ဟုတ်တယ် အရမ်းချောတဲ့ကောင်ရေးထားတာ"

ခေမျက်စောင်းထိုးပစ်တော့ သူကသဘောကျသွားသလို ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်၏။

ခေ သူနဲ့အတူရှိခဲ့သည့်ကာလတစ်လျှောက်လုံး သူ ဒီလိုရယ်တာမျိုး တစ်ခါမှမတွေ့ဖူးခဲ့။

"မင်း အဲ့လိုရန်တွေ့တာတွေ မျက်စောင်းထိုးတာတွေ အသေအလဲလိုချင်ခဲ့တာသိလား"

"သိပါဘူး"

"မသိရင်လည်း အခုသိလိုက်တော့ကွာ ပြီးတော့ကိုယ် နေပြန်ကောင်းပြီး အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ကိုယ့်ကိုလက်ထပ်မလား ခရေဝိုင်"

ကဗျာလေးကိုပဲကြည့်နေမိရာမှ ခေ သူ့ကိုကြည့်မိသည်။

ပိန်သွားတာမို့ နှာတံပိုပေါ်နေပြီး မျက်တွင်းကျနေပေမယ့် သူ့မျက်လုံးတွေက နူးညံ့ရီဝေနေခဲ့သည်။

"ရှင် ခေ့ကိုနှိပ်စက်ဦးမှာလား"

"မင်းမကြိုက်တာဘာမှမလုပ်တော့ဘူး ကတိပေးတယ်"

သူ ကဗျာ​ရေးထားသည့်လက်ဖျံလေးကို ငုံ့ကြည့်ရင်း နှုတ်ဆိတ်သွားသည်။

နံနက်ခင်း နေထွက်တော့မှာမို့ ကောင်းကင်တစ်ခုလုံး တဖြည်းဖြည်းချင်းလိမ္မော်ရောင်သမ်းလာသည်ကို သူက တစ်ချက်မော့ကြည့်ရင်း ထရပ်သည်။

"ပြန်ရအောင်"

ခေလည်းထရပ်ကာ သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် လက်ဖဝါးလေးတင်ပြီး သူ့မျက်နှာကိုပဲသေချာမော့ကြည့်နေ၍ သူကပြန်ငုံ့ကြည့်ကာ ခေ့ ခါးကိုဖွဖွလေးပြန်ဖက်သည်။

နေရောင်စထွက်ပြီမို့ သူ့မျက်နှာက ပိုပြီးထင်လင်းလာပြီး ခါတိုင်းထက်ပိုပြီးကြည့်ကောင်းနေသည်။

ခေ သူ့ရင်ဘတ်ကို ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်ပြီး•••••

"ခေ ရှင်နဲ့လက်ထပ်မယ်"

သူပြုံးသွားပြီး ခေနဲ့နဖူးချင်းတိုက်ထားကာ ခဏတော့ငြိမ်နေသေး၏။

ပြီးမှ ခေ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုငုံ့နမ်းပြီး ဦးလေးကြီးလည်းရှိနေတာမို့အကြာကြီးမနမ်းဘဲ ကဗျာရေးထားသည့်လက်ကလေးကို လက်ချောင်းချင်းသွယ်ယှက်ဆုပ်ကိုင်ကာ•••

"သွားစို့"

နောက်ထပ်ဘာစကားမှမပြောဖြစ်တော့ဘဲ အိမ်ကိုပြန်ရောက်လာသည့်အခါ သူက အပေါ်ပြန်တက်တော့မှာမို့ ခေ့ကိုငဲ့ကြည့်သည်။

ခေ့လက်ကလေးကို မလွှတ်ချင်သေးသလိုကြည့်နေပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်းလွှတ်ပေးသည်။

"Keep your tears

Save my future

I want to live with you

For many years"

ခေ ပြုံးပြီးခေါင်းလေးညိတ်ပြလိုက်သည်။

သူပြောသလို နှစ်တွေအများကြီးအထိ ခေသည်သူ့အနားမှာပဲရှိ​နေချင်ပါသည်။

သို့သော် ••••••

▪▪⏳⏳⏳▪▪▪

Part 33 ဆက်ရန်

စာဖတ်သူတစ်ဦးချင်းစီကိုလေးစားလျက်

#shinthant1141997

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

အခ်စ္ဝိုင္ ( part - 32 )

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪

"အလျွပင္ခဲ့ေနာ္ လွလွေလးျမင္ခ်င္တယ္"

အခန္းထဲမွာပဲ ညစာအတူတူစားဖို႔ သူ တိုးတိုးေလးမွာသြားသၫ့္စကားေၾကာင့္ ေခ မွန္ေရ႔ွမွာငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ကာ ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းမသိ။

အရင္ကဆို foundationလိမ္းၿပီး ပက္ဖ္ရိုက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးရံုသာ လုပ္တတ္ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ေခ ဘာေၾကာင့္လွခ်င္ေနသလဲမသိ။

"မမေလး ညစာရပါၿပီ"

"စားပဲြေပၚထားခဲ့လိုက္ေလ သူေရာ ဆင္းလာၿပီလား"

"ဟုတ္ကဲ့ ဆင္းလာပါၿပီ"

ဆင္းလာပါၿပီဆိုမွ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္မွန္ထဲေျပးၾကၫ့္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနီထပ္ဆိုးေနစဥ္မွာ တံခါးဝမွာရပ္ၾကၫ့္ေနသၫ့္သူ႔ကို မွန္ထဲကေနျမင္လိုက္၍ ေခ ရပ္သြားသည္။

"မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးပါ့လား ေခ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးခ်င္လို႔"

"မဆိုးပါနဲ႔ မဟုတ္လည္းပ်က္မွာပဲ"

ရယ္သံသဲ့သဲ့ျဖင့္ ႃပံုးစိစိေျပာလာသၫ့္စကားေၾကာင့္ ေခ ႏႈတ္ခမ္းနီဘူးကိုျပန္ခ်ၿပီး သူ႔ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးပစ္သည္။

သူက တံခါးကိုပိတ္ကာ စားပဲြမွာဝင္ထိုင္ရင္း ေခ့ကိုပဲၾကၫ့္ေနခဲ့တာမို႔ မ်က္ေစာင္းထိုးပစ္သၫ့္အခါ သူကရယ္ေလ၏။

"စားရင္းေသာက္ရင္း ပ်က္သြားမွာကိုေျပာတာ ဘာထင္ေနတာလဲ"

"ဘာမွမထင္ပါဘူး"

ထမင္းစားဖို႔ျပင္ေပးၿပီး သူ႔ပန္းကန္ထဲကို ေခ ဦးခ်သၫ့္အေနျဖင့္ ဟင္းေတြခပ္ထၫ့္ေပးေတာ့ သူကႃပံုးၿပီးၾကၫ့္ေနခဲ့သည္။

သူနဲ႔ေခဟာ ဒီလိုေနြးေထြးမႈေလးေတာင္ မရိွခဲ့ၾကဘူးမလား...

ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး ထမင္းစားႏိုင္တာမို႔ ေခ ေက်နပ္သြားၿပီး ခုမွထူးထူးဆန္းဆန္းထလုပ္သၫ့္ညစာအေၾကာင္းကိုလည္း သိခ်င္သြား၏။

"အခုညစာကေလ ဘာထူးဆန္းေနလို႔လဲဟင္"

"ေဖေဖေပါ့ ၾကၫ့္ရတာ ကိုယ္အစားအေသာက္နည္းေနလို႔ စီစဥ္ေပးတယ္ထင္တာပဲ ကိုယ္ကဒီမွာဆို ညစာကိုအျပင္မွာမစားဘူး အခန္းထဲပဲယူစားတယ္"

ဒါေၾကာင့္လည္း အခန္းထဲလာထည့္သြားတာပဲဟု ေခ သေဘာေပါက္သြားသည္။

"မင္း ဘယ္အခ်ိန္ျပန္မလဲ ေခ"

ေခ ထမင္းကိုလက္စသပ္ရင္း ေခါင္းေလးခါပစ္ေတာ့ သူက ဘာမွမေျပာဘဲစူးစိုက္ၿပီး ၾကၫ့္ေနခဲ့သည္။

"ရွင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲဆိုၿပီး စိတ္ခ်လို႔မရတဲ့အေျခအေနမွာ ေခမျပန္ခ်င္ဘူး"

"ျပန္ပါ ေခရယ္ ကိုယ္ခုလိုေတျြဖစ္ေနတာေတြ မင္းကိုမျမင္ေစခ်င္ဘူး"

"ရွင္ေနာ္ ေနာက္ထပ္မိန္းမရိွေနလို႔ သူမ်ားကိုအတင္းႏွင္ေနတာလား"

ေခ စိတ္တိုသြားတာမို႔ ရန္ေတြ့ေတာ့မွ သူကႃပံုးသြားၿပီး ေခါင္းခါကာ ဇြန္းကိုခ်သည္။

သူက ပန္းကန္ထဲထၫ့္ေပးထားသၫ့္ထမင္းေတြကို အကုန္စားလိုက္တာမို႔ ေခ ေက်နပ္သြားၿပီး ပန္းကန္ေတြကိုသိမ္းလိုက္သည္။

မီးဖိုခန္းကို သြားပို႔ၿပီးျပန္လာေတာ့ သူကေခါင္းအံုးေတြဆင့္ကာမွီထိုင္ေနၿပီး သူ႔အနားလာဖို႔ေခ့ကိုလွမ္းေခၚသည္။

ေခ သူ႔ေဘးမွာထိုင္လိုက္ေတာ့ သူက ေခ့လက္တစ္ဖက္ကို လက္ေခ်ာင္းခ်င္းသြယ္ယွက္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး လက္စြပ္ကေလးကိုငံု႔ၾကၫ့္သည္။

"အဲ့ဒါYou are my Tomorrowဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ မနက္ျဖန္ဆိုတာ မျမင္ရေပမယ့္ မနက္ျဖန္တိုင္းကမင္းပဲလို႔ေျပာခ်င္တာ Roတယ္မလား"

"မRoပါဘူး ခၽြတ္ထားရင္ ဘာလုပ္မယ္ ညာလုပ္မယ္နဲ႔"

"မင္းေၾကာက္တာနဲ႔ပဲကိုင္ထားတာေလ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ အခု"

ေခ သူ႔ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးပစ္ေတာ့ သူက မ်က္ခြံေလးေတြကိုငံု႔နမ္းသည္။

"ကိုယ့္မိန္းမက အရမ္းေတြလွေနတာ ႏႈတ္ခမ္းနီကလည္းလွတယ္ ဖ်က္ပစ္ရမွာေတာ့ ႏွေမ်ာစရာပဲ"

"အာ့ဆို မဖ်က္!! အြန္း.."

စကားမဆံုးခင္ သူနမ္းလိုက္၍ ေခ့စကားတစ္ဝက္တစ္ပ်က္မွာရပ္သြားသည္။

အျမင္ကတ္ကတ္ျဖင့္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကိုနည္းနည္းနာသြားေအာင္ ျပန္ကိုက္လိုက္ေတာ့မွ လႊတ္ေပးကာ လည္ပင္းကိုမထိတတထိလိုက္နမ္းသည္။

"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန ရွင္ ေနမေကာင္းဘူးမလား"

ေခရယ္ရင္းေမးလိုက္ေတာ့မွ သူက စူပုတ္သြားၿပီး ေခ့ရင္ဘတ္ေလးကို ညိုသြားသည္အထိကိုက္ပစ္သည္။

စူးခနဲျဖစ္သြား၍ ေခ သူ႔မ်က္ႏွာကိုတြန္းပစ္ေတာ့ သူက ရယ္ေနရင္း ေခ့ပါးေလးကိုရိႈက္ခနဲထပ္နမ္းသည္။

"ေနမေကာင္းလို႔ အေလ်ွာ့ေပးလိုက္တာေနာ္ မင္းတကယ္လွေနလို႔ အႏိုင္က်င့္ခ်င္ေနတာ"

ေခ ရင္ဘတ္ေလးကိုငံု႔ၾကၫ့္ရင္း သူ႔ရင္ဘတ္ကိုျပန္ကိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေျပာင္တတ္ေနသၫ့္သူက ရင္ဘတ္ကိုပင္ ေကာ့ေပးလိုက္ေသး။

အဝကိုက္၊ ႀကိဳက္သေလာက္ကိုက္ဆိုသၫ့္သေဘာ•••

"မုန္းဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ"

သူမ က်ိန္ဆဲေတာ့ သူကသေဘာတက်ေအာ္ရယ္ေလ၏။

"ေခ ရွင့္ကိုေမးခ်င္တယ္ ဒီေရာက္ေတာ့မွရွင္အရမ္းဆိုးတာေတြ ေချပန္သိရတာေလ ေခက ရွင့္ကိုဒီေလာက္ျပန္ေျပာၿပီး ပါးရိုက္တာကို ရွင္က"

"ဘာလို႔ၿငိမ္ေနတာလဲ သိခ်င္တာလား"

"အင္း"

"ကိုယ္ေျပာခဲ့သားပဲ ေခရယ္ မင္းနဲ႔မွခ်စ္တတ္၊ ရင္ခုန္တတ္တာပါဆို မင္းႀကိဳက္သေလာက္ရိုက္၊ မင္းေျပာခ်င္သေလာက္ခံေျပာ မင္းကိုနာေအာင္မလုပ္ဘူး တစ္ခုပဲ ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ပဲ နာေအာင္လုပ္ခ်င္တာ"

"ရွင္ေနာ္"

"တကယ္ေျပာတာ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ဆိုးခဲ့ဆိုးခဲ့ မင္းေရ႔ွမွာေတာ့ လိမ္လိမ္မာမာေနမယ္ မင္းပါးစပ္ကထြက္သမ်ွက အမိန႔္ပဲ မင္းကကိုယ္ရဲ့ဘုရင္မေလးေလ"

ရင္ထဲရိွသမ်ွထုတ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ေခသည္ ၾကည္ႏူးေသာအႃပံုးေလးတစ္ခုျဖင့္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲတိုးကာ ေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးကိုသိုင္းဖက္၏။

ခုေလာက္ဆို သူ႔အခ်စ္ကို ေခ ခံစားမိေလာက္ပါၿပီ...

▪▪▪⏳⏳⏳▪▪▪

"လမ္းေလ်ွာက္ရေအာင္"

ထိုအသံႏွင့္အတူ ေခတို႔ထိုင္ၿပီး ပန္းသီေနသၫ့္အနားေရာက္လာေတာ့ ေခ ေခါင္းခါပစ္လိုက္သည္။

ဒီေန့ေတာ့ သူ႔ပံုစံက နည္းနည္းလန္းဆန္းေနသလိုျဖစ္ေန၍ ၿခံထဲဆင္းလာျခင္းျဖစ္ရမည္။

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

"ရွင္ ေမာေနလိမ့္မယ္"

သူ ႃပံုးရံုသာႃပံုးၿပီး ေခ့လက္တစ္ဖက္ကိုဆဲြယူကာ ၿခံအေနာက္ဘက္ကိုထြက္လာခဲ့သည္။

မလွမ္းမကမ္းမွာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ပါလာၿပီး သူ႔ကိုအရိပ္လိုလိုက္ၾကၫ့္ေန၍ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူးဟု ေတြးၿပီး တိတ္တဆိတ္လိုက္လာခဲ့သည္။

အေနာက္ဘက္ကေတာင္ကုန္းေလးသည္ သိပ္ေတာ့မျမင့္ဘဲ ေလတဟူးဟူးတိုက္လ်က္ရိွတာမို႔ အဝတ္အစားေတြတဖ်တ္ဖ်တ္လြင့္ေန၏။

"ေတာင္ကုန္းထိပ္ေရာက္ရင္ ခဏထိုင္ရေအာင္"

သူက ေမာေနသလိုေျပာလာေတာ့ ေခေခါင္းညိတ္ၿပီး ဘယ္ေလာက္မွမလိုေတာ့သၫ့္ေတာင္ကုန္းထိပ္ေလးကို လွမ္းၾကၫ့္မိသည္။

ဆုပ္ကိုင္ထားသၫ့္သူ႔လက္ဖ်ားေတြေအးစက္လာသလိုမို႔ ေခ သူ႔ကိုေမာ့ၾကၫ့္မိသည္။

"ကိုယ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီေနရာကိုခဏခဏလာတယ္"

ေတာင္ကုန္းထိပ္ေလးမွာ ထိုင္လိုက္ရင္း သူကေဆြးေဆြးေႁမ့ေႁမ့ေျပာရင္း ေမာေနတာမို႔ စကားသည္ဆက္ထြက္မလာ။

"ရွင့္အေဖ့ကိစၥေတြေၾကာင့္လား"

"အဲ့ဒါေတြလည္းပါတယ္ ေဖေဖနဲ႔ေမေမရန္ျဖစ္ၾကရင္လည္း ကိုယ္ဒီမွာပဲလာေနတယ္ ကိုယ့္ရဲ့ငယ္ဘဝကသိပ္မေကာင္းပါဘူး ေဖေဖ့ရဲ့တျခားသားသမီးေတြထက္ ေတာ္ေနေအာင္၊ ထက္ေနေအာင္ ကိုယ္အမ်ားႀကီးႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္သိလား"

"အဲ့လိုေတြလည္းရိွေသးတယ္လား"

"ရိွတာေပါ့ အေၾကာင္းသိၾကတဲ့သူေတြက ကိုယ့္ရဲ့အားနည္းခ်က္လိုျဖစ္ေနတဲ့ အဲ့ဒီကိစၥနဲ႔ေလွာင္ၾကေျပာင္ၾကတာ တကယ္ရွက္စရာေကာင္းတယ္ အဲ့မွာကိုယ္ေဒါသျဖစ္တတ္လာတယ္ တျဖည္းျဖည္းဆိုးလာတယ္ ဒီၾကားထဲ ေဆးပါသံုးတတ္သြားေတာ့ သြားေရာေပါ့"

ေခ သူ႔ကိုသနားသြားမိကာ သူ႔ပခံုးကိုမွီၿပီးမ်က္လံုးေလးေတြမိွတ္ထားလိုက္သည္။

သူ႔မွာ ဒီလိုနာက်င္စရာေတြရိွခဲ့မွန္းမွ မသိခဲ့ဘဲ•••

"ဒါေပမယ့္ တစ္ခုကံေကာင္းတာက ေဖေဖ့မွာတရားဝင္တဲ့သားဆိုလို႔ ကိုယ္ပဲရိွတာေလ အဲ့ဒီတစ္ခုကိုေတာ့ ေဖေဖကေကာင္းပါတယ္

သူ႔လုပ္ငန္း၊ သူ႔ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကိုေတာ့ ဘယ္သားသမီးရဲ့လက္ထဲကိုမွေပးမထားဘူး ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မင္းေစရာဆိုတဲ့ေကာင္က လက္လန္ေအာင္ဆိုးေပမယ့္ အေတာ္ဆံုးလည္းျဖစ္ေနလို႔ပဲ"

"ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ သိပ္အမႊန္းတင္တာပဲေနာ္"

"မဟုတ္လို႔လား မင္းေယာက်ာ္းအေၾကာင္းမသိေသးဘူးလား"

"ဟုတ္ပါတယ္ ရွင္ေမာေနၿပီမလား မေျပာနဲ႔ေတာ့ေနာ္ ေခလည္း ဖီးလ္ပ်က္တယ္ သူ႔ကိုမွီေနခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ"

ေခ ေျပာလိုက္ေတာ့မွ သူကေခါင္းညိတ္ကာ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ခပ္ေဝးေဝးကအိမ္ေလးေတြကိုေငးၾကၫ့္သည္။

ေခ့ လက္ကေလးကိုလည္းမလႊတ္ဘဲ ဒီအတိုင္းဆုပ္ကိုင္ထား၍ သူ႔ပခံုးကိုမွီထိုင္ရင္း သူၾကၫ့္ရာဆီကိုပဲၾကၫ့္မိသည္။

ထိုအခိုက္အတံ့ေလးမွာ ေခ့စိတ္ထဲၾကည္ႏူးေနမိသည္က အမွန္တရား။

"ဦးေလး ေဘာပင္န္ပါလား"

"ပါတယ္ အစ္ကိုေလး"

တစ္အိမ္လံုးက သူ႔ကိုအစ္ကိုေလးဟုသာေခၚၾကၿပီး တရိုတေသဆက္ဆံၾကသည္ကို ေခ သတိထားမိသည္။

ဒီအိမ္ႏွင့္ဒီအသိုင္းအဝိုင္းမွာ သူ႔စကားတစ္ခြန္းဆိုတစ္ခြန္း သူ႔ကိုေၾကာက္ရြံ႔ရိုေသရသည္။

ဦးေလးႀကီးလွမ္းေပးေသာ ေဘာပင္န္ကိုယူၿပီး အဖံုးဖြင့္ကာ သူ ကိုင္ထားသၫ့္ေခ့လက္ရဲ့ လက္ဖ်ံေပၚမွာ စာတခ်ိဳ႕ေရး၏။

You are my light

You are my eyes

Let me see the light with you

Just a look

Just a smile

I dropped it on your foot

You are my fate

You are my life

You are everything for me

Keep your tears

Save my future

I want to live with you

For many years

"မင္းနဲ႔လက္မွတ္ထိုးတဲ့ညက ေရးထားတဲ့ကဗ်ာေလး အားရင္ ေသခ်ာဖတ္ေန ၾကားလား"

ေဘာပင္န္အဖံုးကိုျပန္ပိတ္ရင္း သူေျပာေပမယ့္ ေခ ေခါင္းမညိတ္ဘဲ ထိုကဗ်ာေလးကိုပဲ ဖတ္ၾကၫ့္မိသည္။

"မိုက္တယ္မလား"

"ဟြန႔္ !! ရွင္ေရးတာေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး"

"ဟုတ္တယ္ အရမ္းေခ်ာတဲ့ေကာင္ေရးထားတာ"

ေခမ်က္ေစာင္းထိုးပစ္ေတာ့ သူကသေဘာက်သြားသလို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္၏။

ေခ သူနဲ႔အတူရိွခဲ့သၫ့္ကာလတစ္ေလ်ွာက္လံုး သူ ဒီလိုရယ္တာမ်ိဳး တစ္ခါမွမေတြ့ဖူးခဲ့။

"မင္း အဲ့လိုရန္ေတြ့တာေတြ မ်က္ေစာင္းထိုးတာေတြ အေသအလဲလိုခ်င္ခဲ့တာသိလား"

"သိပါဘူး"

"မသိရင္လည္း အခုသိလိုက္ေတာ့ကြာ ၿပီးေတာ့ကိုယ္ ေနျပန္ေကာင္းၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ကိုယ့္ကိုလက္ထပ္မလား ခေရဝိုင္"

ကဗ်ာေလးကိုပဲၾကည့္ေနမိရာမွ ေခ သူ႔ကိုၾကၫ့္မိသည္။

ပိန္သြားတာမို႔ ႏွာတံပိုေပၚေနၿပီး မ်က္တြင္းက်ေနေပမယ့္ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ႏူးညံ့ရီေဝေနခဲ့သည္။

"ရွင္ ေခ့ကိုႏိွပ္စက္ဦးမွာလား"

"မင္းမႀကိဳက္တာဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူး ကတိေပးတယ္"

သူ ကဗ်ာ​ေရးထားသၫ့္လက္ဖ်ံေလးကို ငံု႔ၾကၫ့္ရင္း ႏႈတ္ဆိတ္သြားသည္။

နံနက္ခင္း ေနထြက္ေတာ့မွာမို႔ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး တျဖည္းျဖည္းခ်င္းလိမၼော္ေရာင္သမ္းလာသည္ကို သူက တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကၫ့္ရင္း ထရပ္သည္။

"ျပန္ရေအာင္"

ေခလည္းထရပ္ကာ သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚ လက္ဖဝါးေလးတင္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကိုပဲေသခ်ာေမာ့ၾကည့္ေန၍ သူကျပန္ငံု႔ၾကၫ့္ကာ ေခ့ ခါးကိုဖြဖြေလးျပန္ဖက္သည္။

ေနေရာင္စထြက္ၿပီမို႔ သူ႔မ်က္ႏွာက ပိုၿပီးထင္လင္းလာၿပီး ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီးၾကၫ့္ေကာင္းေနသည္။

ေခ သူ႔ရင္ဘတ္ကို ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္ၿပီး•••••

"ေခ ရွင္နဲ႔လက္ထပ္မယ္"

သူႃပံုးသြားၿပီး ေခနဲ႔နဖူးခ်င္းတိုက္ထားကာ ခဏေတာ့ၿငိမ္ေနေသး၏။

ၿပီးမွ ေခ့ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုငံု႔နမ္းၿပီး ဦးေလးႀကီးလည္းရိွေနတာမို႔အၾကာႀကီးမနမ္းဘဲ ကဗ်ာေရးထားသၫ့္လက္ကေလးကို လက္ေခ်ာင္းခ်င္းသြယ္ယွက္ဆုပ္ကိုင္ကာ•••

"သြားစို႔"

ေနာက္ထပ္ဘာစကားမွမေျပာျဖစ္ေတာ့ဘဲ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္လာသၫ့္အခါ သူက အေပၚျပန္တက္ေတာ့မွာမို႔ ေခ့ကိုငဲ့ၾကည့္သည္။

ေခ့လက္ကေလးကို မလႊတ္ခ်င္ေသးသလိုၾကၫ့္ေနၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလႊတ္ေပးသည္။

"Keep your tears

Save my future

I want to live with you

For many years"

ေခ ႃပံုးၿပီးေခါင္းေလးညိတ္ျပလိုက္သည္။

သူေျပာသလို ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီးအထိ ေခသည္သူ႔အနားမွာပဲရိွ​ေနခ်င္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ••••••

▪▪⏳⏳⏳▪▪▪

Part 33 ဆက္ရန္

စာဖတ္သူတစ္ဦးခ်င္းစီကိုေလးစားလ်က္

#shinthant1141997