《The Day We Meet is The Day I Leave (Mini Series)》The Day We Meet is The Day I Leave
Advertisement
"ខ្ញុំជួយលោកក៏ដូចជាជួយខ្លួនឯងដែរ"
Episode 3
«ហេតុអីនាងធ្វើមុខបែបនេះ?ឬបំណងប្រាថ្នានេះវាលើសលប់ពេក?»Jungkookសួរទាំងព្រួយបារម្ភ
«ទេ ខ្ញុំចង់សួរបញ្ជាក់លោកថា លោកពិតជាចង់ឲ្យខ្ញុំជួយឲ្យបងប្រុសរបស់លោករស់ឡើងវិញមែនអ្ហេស៎?ចឹងលោកនឹងត្រូវបាត់បងបំណងប្រថ្នាមួយហើយ»Kuxingនិយាយដោយប្រាកដប្រជា ទោះជានាងចង់ឲ្យគេសម្រេចបំណងមែនក៏ដោយក៏នាងត្រូវតែធ្វើឲ្យប្រាកដថាវាពិតគោលបំណងរបស់គេមែន
«ខ្ញុំមិនខ្វល់ពីរឿងនេះទេ សំខាន់ឲ្យតែបងរបស់ខ្ញុំរស់ឡើងវិញ»
«បានខ្ញុំនឹងជួយឲ្យបងប្រុសរបស់លោករស់ឡើងវិញ»និយាយដល់ត្រឹមនេះត្របកភ្នែករបស់រាងតូចចាប់ផ្តើមបិទបន្តិចម្តងៗរហូតដល់គ្រប់យ៉ាងប្រែក្លាយជាងងឹត ខណៈដែលJungkookកំពុងឈរមើលគ្រប់សកម្មភាពរបស់នាង ប្រមាណជា5វិនាទីក្រោយមកនាងផ្ទាត់ដៃបន្តិចហើយក៏បើកភ្នែក គ្រប់យ៉ាងនៅធម្មតាដូចដើម អ្នកដែលឈរមើលនាងកំពុងមានចម្ងល់ជាច្រើនតែមិនហ៊ានសួរអ្វីឡើយត្រឹមរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់រងចាំស្តាប់នាងនិយាយ ជំនួសដោយនាងនិយាយអ្វីនោះបែរជាឮសម្លេងរបស់គិលានុបដ្ឋាយិកាស្រែក...
«លោកគ្រូពេទ្យៗ ចង្វាក់បេះដូងអ្នកជំងឺដើរវិញហើយ»ឮដូច្នេះនាយសង្ហាងាកមើលមុខ
Kuxingទាំងមិនចង់ជឿនូវអ្វីដែលបានកើតឡើង ក្នុងចិត្តទាំងរំភើប ទាំងភ្ញាក់ផ្អើលអារម្មណ៍ជាច្រើនកំពុងច្របល់ចូលគ្នា រកពាក្យអ្វីនិយាយមិនចេញ នាងពិតជាអាចសម្រេចបំណងរបស់គេមែន អស្ចារ្យពេកហើយ
«ឆាប់ទៅមើលបងប្រុសលោកទៅ»Kuxingញញឹមស្រាល នាយញញឹមតបហើយរហ័សរត់ទៅមើលបងប្រុសដែលនៅក្នុងបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់
___
នៅតាមដងផ្លូវស្ងាត់់ជ្រងុំឮតែសម្លេងខ្យល់បក់នាពេលរាត្រីម៉ោង11:00យប់។
«អរគុណនាងណាស់ បើមិនបាននាងជួយបងប្រុសរបស់ខ្ញុំទេ ខ្ញុំប្រាកដជាលែងបានឃើញមុខគាត់ទៀតជាមិនខាន»Jungkookនិយាយទៅអ្នកដែលដើរជិតខ្លួន
«មិនបាច់អរគុណខ្ញុំទេ ខ្ញុំជួយលោកក៏ដូចជាជួយខ្លួនឯងដែរ»Kuxingងាកមើលមុខនាយហើយងាកទៅមើលផ្លូវវិញ
«ពិតជាមិនគួរឲ្យជឿសោះថានាងអាចធ្វើរឿងទាំងអស់នេះបាន កាលពីដំបូងខ្ញុំស្មានថានាងនិយាយបោកខ្ញុំទេតើ»Jungkookសម្លឹងទៅផ្លូវដែលមានអំពូលបំភ្លឺផ្លូវខួរក្បាលចាប់ផ្តើមនឹកឃើញដល់កាលពីនាងនិយាយប្រាប់ដំបូងពិតជាគួរឲ្យអស់សំណើចណាស់
«មិនប្លែកទេដែលលោកមិនជឿ ព្រោះបើខ្ញុំជាលោកខ្ញុំក៏មិមជឿដូចគ្នា»
«មិនគិតថាពិភពលោកនេះមានរឿងចម្លែកបែបនេះទេ»
«ពិភពលោកនេះរឿងចម្លែកអ្វីក៏មានដែរ រឿងខ្លះពិតជាស្មានមិនដល់មែន»Kuxingរាងទម្លាក់ទឹកមុខដូចជានឹកដល់រឿងអ្វីមួយ នាយសង្កេតឃើញទឹកមុខនាងមិនល្អក៏និយាយបន្លប់
«អេ៎ និយាយចឹងខ្ញុំដូចជាមិនទាន់ស្គាល់ឈ្មោះនាងទេ»Kuxingឈប់ឆ្ងក់ពេលប្រយោគដែលនាងមិនគិតថានឹងឮចេញពីមាត់នាយ នាំឲ្យនាយកំលោះឈប់តាម
«ថាម៉េច!?»
«សុំទោសណា កាលពីថ្ងៃមុនខ្ញុំមិនបានស្តាប់»Jungkookនិយាយអឹមអៀនត្បិតគេមិនសូម្បីចាំឈ្មោះរបស់នាងទាំងនាងជាអ្នកមានគុណជួយបងប្រុសគេឲ្យមានជីវិតសារជាថ្មី
«សូមលោកស្តាប់ឲ្យច្បាស់ ខ្ញុំឈ្មោះMin Kuxingជាអ្នកដែលអាចសម្រេចបំណងប្រាថ្នារបស់លោកឲ្យក្លាយជាការពិត»Kuxingនិយាយច្បាស់ៗសង្កត់ធ្ងន់ត្រង់ឈ្មោះរបស់ខ្លួន
«ខ្ញុំនឹងចាំឈ្មោះរបស់នាងអស់មួយជីវិត ហិហិហិ»Jungkookសើចញឹមៗបន្លប់ព្រោះខ្លាចថានាងនឹងខឹង នាងសម្លក់គេទាំងគ្រឺតខ្នាញ់ សែនខ្នាញ់នឹងមុខរបស់នាយណាស់ចង់តែចាប់វាយបួន ប្រាំដៃទេ
___
«ដល់ហើយ»Kuxingឈប់នៅមុខបន្ទប់របស់រាងក្រាស់
«អរគុណសម្រាប់ថ្ងៃនេះ នាងជួយខ្ញុំច្រើនណាស់»Jungkookញញឹមសឹងលឹបភ្នែកទៅកាន់នាងក្រមុំ
«មិនអីទេ សំខាន់លោករកនឹកមើលបំណងប្រាថ្នារបស់លោកហើយប្រាប់ខ្ញុំ ចាត់ទុកថាដូចជាលោកបានជួយខ្ញុំហើយ»Jungkookងក់ក្បាល
«ពេលដែលនឹកឃើញខ្ញុំនឹងប្រាប់នាង»
«ចុះបើខ្ញុំស្រាប់តែនឹកឃើញហើយនាងមិននៅក្បែខ្ញុំនោះ ឲ្យខ្ញុំធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ នាងមានទូរស័ព្ទទេ ឲ្យលេខរបស់នាងមកខ្ញុំមក ងាយស្រួលខ្ញុំទាក់ទង»Jungkookទាញទូរស័ព្ទចេញពីហោប៉ៅ
«ចង់ទាក់ទងខ្ញុំមិនចាំបាច់ប្រើទូរស័ព្ទទេ»សម្តីរបស់នាងធ្វើឲ្យJungkookអត់ឆ្ងល់មិនបាន
«មិនប្រើទូរស័ព្ទទាក់ទងនាងយ៉ាងម៉េចកើត?»
«ងាយណាស់ លោកគ្រាន់តែហៅឈ្មោះរបស់ខ្ញុំបីដង ខ្ញុំនឹងមករកលោកភ្លាម»
«ស្រួលដល់ម្លឹង?»Jungkookចំហមាត់សឹងតែរុយហើរចូល គេសឹងតែមិនជឿទេ អេ៎ភ្លេចទៅថានាងមិនមែនជាមនុស្សធម្មតាសូម្បីតែវិធីទាក់ទងក៏មិនធម្មតាដូចគ្នា។ Kuxingមើលទៅអាការៈភ្លឹករបស់នាយទាំងអស់សំណើច
«យប់ជ្រៅហើយខ្ញុំលាសិនហើយណា»Kuxingលើកដៃលា នាយក៏ងក់ក្បាលបន្ទាប់មកនាងក៏ដើរចេញទៅ ពេលនាងចូលទៅក្នុងជណ្តើរយន្តបាត់ទើបJungkookចូលទៅក្នុងផ្ទះ
___
Jungkookឈរគិតមួយសន្ទុះ ចង់ដឹងថាអ្វីដែលKuxingនិយាយពិតឬអត់ ទើបសម្រេចចិត្តធ្វើតាមអ្វីដែលនាងបាននិយាយអម្បាញ់មិញនេះ។
«Kuxing Kuxing Min Kuxing...ឮខ្ញុំហៅទេ»Jungkookបិទភ្នែកទន្ទេញឈ្មោះរបស់មាឌតូចជាប់មាត់ ភ្លាមនោះស្រាប់តែសម្លេងគោះទ្វារជាច្រើនដងបន្លឺឡើង មាឌមាំបើកភ្នែកហើយដើរទៅបើកទ្វារ ក៏ឃើញវត្តមានរបស់ស្រីល្អរនៅមុខបន្ទប់ ទាំងមុននេះគេឃើញថានាងចូលទៅក្នុងប្រអប់យន្តច្បាស់ណាស់ នាងពិតជាឮគេមែនឬ?
«លោកហៅខ្ញុំមកមានការអី?ឬមួយលោកនឹកឃើញបំណងប្រាថ្នាទី2ហើយ»Kuxingបង្ហាញទឹកមុខសប្បាយចិត្តចេញមក នាងញញឹមសឹងរហែកមាត់ ព្រោះបំណងប្រាថ្នាទី1ទើបតែបានបញ្ចប់ទេបើគេនឹកឃើញបំណងប្រាថ្នាមួយទៀតនោះមិនយូរទេនាងនឹងបានត្រឡប់ទៅកន្លែងរបស់នាងវិញ
«អត់ទេ»Jungkookតបទាំងអេះអុញ ព្រោះមើលទៅនាងសប្បាយចិត្តណាស់តែគ្រប់យ៉ាងគ្រាន់តែជាការស្មានរបស់នាងប៉ុណ្ណោះ នាងក៏ទម្លាក់ទឹកមុខ
«ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ដឹងថានាងពិតជាមកតាមការហៅរបស់ខ្ញុំមែនឬអត់ប៉ុណ្ណោះ ហិហិហិ ខ្ញុំធ្វើលេងទេ នាងទៅផ្ទះវិញចុះ»Jungkookលើកដៃអេះក្បាលហាក់រអៀសចិត្តដែលមកលេងសើចជាមួយនាងអីបែបនេះ Kuxingសម្លក់នាយបន្តិចហើយក៏ក្រវីក្បាលជាមួយចរិតរបស់គេ
«លេងខុសទំនង»Kuxingនិយាយចប់ក៏ដើរចេញទៅបាត់
ទុកឲ្យរាងក្រាស់របស់យើងនៅឈរចាំមើលនាងតែឯង។
នៅក្នុងប្រអប់យន្តដៃស្រឡូនមិនបានចុចចុះទៅជាន់ខាងក្រោមទេបែជាចុចទៅជាន់ខាងលើទៅវិញ។ បន្ទាប់ពីដល់ហើយនាងក្រមុំក៏បោះជំហានដើរទៅរកបន្ទប់ដែលនៅមិនឆ្ងាយពីនេះប៉ុន្មានទេ នាងប្រាកដខ្លួននៅមុខបន្ទប់ដែលយើងដឹងច្បាស់ថាជាបន្ទប់របស់នាងផ្ទាល់។ Kuxingបើកទ្វារចូលទៅខាងក្នុងហើយបន្តទៅក្នុងបន្ទប់រួចទុកកាតាបនៅលើតុនិងទម្លាក់ខ្លួនទៅលើពូកបន្ទាប់មកក៏បើកថតតុដែលនៅជាប់ក្បាលគ្រែនិងទាញសៀវភៅពណ៌ត្នោតនិងប៊ិចចេញមក។ សៀវភៅត្រូវបើកឡើងវាក៏បញ្ចេញពន្លឺមកដដែល រាងតូចបើកមួយទំព័រៗដល់ទំព័រចុងក្រោយដែលមានឈ្មោះJungkookនៅលើក្រដាសនោះ បន្ទាប់មកទៀតនាងក៏សរសេរពីបំណងប្រាថ្នាដែលJungkookបានប៉ងកាលពីល្ងាចមិញទៅលើសៀវភៅ ក្រោយពីសរសេររួចរាល់នាងក៏បានរៀបចំសៀវភៅទុកនៅកន្លែងដើមវិញមុននឹងទម្រេតខ្លួនទៅខាងក្រោយដោយការហត់នឿយ។
___
«មានអ្នកណាដឹងទេថាហេតុអីហេតុថ្ងៃនេះJungkookមិន មករៀន រាល់លើកដែលគេឈប់គឺតែងតែសុំច្បាប់តែថ្ងៃនេះមិនឃើញគេCallមកដាក់ច្បាប់ដូចរាល់ដង»អ្នកគ្រូប្រចាំថ្នាក់ពេលដែលបាត់សិស្សសំណព្វមិនឃើញមករៀនក៏សួរទៅអ្នកក្នុងថ្នាក់ប៉ុន្តែដូចជាគ្មានអ្នកណាដឹងថានាយកំលោះរបស់យើងបាត់ទៅឡើយក៏ដោយសារតែនាយជាអ្នកដែលស្ងប់ស្ងាត់នៅក្នុងថ្នាក់និងមិនសូវចូលចិត្តនិយាយស្តីជាមួយអ្នកណាទើបមិនមានអ្នកដឹងលើកលែងតែនាងក្រមុំដែលតែងតែអង្គុយក្បែនាយនោះ នាហក៏ងើបឈរឡើងហើយប្រាប់ទៅអ្នកគ្រូ...
«ចាស៎អ្នកគ្រូគឺបងប្រុសរបស់Jungkookជួបគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ទើបគេមិនបានមករៀនព្រោះរវល់នៅមើលបងប្រុស ហើយJungkookក៏បានឲ្យខ្ញុំសុំច្បាប់ជំនួសគេផងដែរ»Kuxingអង្គុយចុះវិញនៅពេលដែលនិយាយចប់ អ្នកគ្រូងក់ក្បាលតិចៗទទួលដឹងនូវអ្វីដែលនាងនិយាយទើបតបថា...
«មិនអីទេចឹងអ្នកគ្រូនឹងដាក់ច្បាប់ឲ្យគេ ឥឡូវយើងរៀនបន្តទៀត!»
___
«នែ៎! ឯងដូចជាជិតស្និទ្ធជាមួយJungkookហើយចូលរៀនមិនទាន់បាន1អាទិត្យស្រួលបួលផង»Jiraនិយាយចំអន់Kuxingខណៈកំពុងដើរទៅរោងអាហារជាមួយគ្នា
«មានឯណាកុំចេះតែថា ខ្ញុំនិងJungkookគ្មានស្និទ្ធស្នាលគ្នាអីទេ»Jiraឈប់ឆ្ងក់នៅមុខKuxingបន្ទាប់ពីឮអ្វីដែលនាងនិយាយ
«គ្មានស្និទ្ធស្នាលយ៉ាងម៉េចព្រោះពីម្សិលមិញខ្ញុំឃើញឯងដើរតាមJungkookរហូត តាំងពីដែលថ្ងៃចូលរៀនមក
ឃើញអ្នកទាំងពីរនិយាយគ្នារហូតហ្នឹងទាំងដែលគេកម្រនិយាយជាមួយអ្នកណាណាស់ អ្នកទាំងពីរធ្លាប់ស្គាល់គ្នាពីមុនមកតើមែនទេ?»
«ទេ!! ខ្ញុំមិនធ្លាប់ស្គាល់គេទើបតែស្គាល់គេពេលចូលរៀននេះឯង»Kuxingបែកភ្នែកធំៗបដិសេធអ្វីដែលJira
និយាយ ត្បិតវាជាការពិតនាងមិនធ្លាប់ស្គាល់គេពីមុនមកនោះទេ គ្រាន់តែនាងដឹងគ្រប់រឿងរ៉ាវរបស់គេទាំងអស់ទោះជានាងមិនធ្លាប់ស្គាល់គេពីមុនមកក៏ដោយ
«ពិតអត់?»Jiraជ្រឹបភ្នែកប្រឹមៗសម្លឹងចាំចាប់កំហុសមាឌតូច
«ពិត!!»
«បានហើយឈប់ខ្វល់ទៅ ប្រញាប់ទៅញ៉ាំបាយវិញជិតដល់ម៉ោងចូលរៀនហើយ»Kuxingចាប់បង្វែរខ្លួនJiraហើយរុញនាងពីក្រោយខ្នងដើម្បីឲ្យនាងដើរទៅមុខ បើមិនធ្វើបែបនេះទេប្រាកដណាស់ថានាហមិនឈប់សួរឡើយ
To be continue...
Advertisement
- In Serial46 Chapters
Bear Station
Janus is a junior college student who wants nothing more than to prove himself. The world has undergone great changes; humanity has moved below ground in an effort to survive. But, tensions are mounting. Levels and statistics now govern everyday life. Mankind has adapted to their new circumstances, using the System to replace the technology they lost. A semblance of normalcy has finally settled on the people below ground. But threats continue to loom from the surface. Janus finally gets his shot for greatness. A strange skill he received as a child has caught the eye of a legendary delver — an explorer who braves the depths of dungeons in search of glory. Follow Janus as he navigates a hostile and unforgiving world. Will he rise from the furnace of his trials tempered and prepared for even greater hardships?
8 160 - In Serial39 Chapters
A World Forgotten
***This story will contain lite-litrpg elements, mainly character pages and a town page. There will also be settlement building and adventuring, missteps and achievements. But one thing it definitely won’t have is a harem. Nor will it have an overpowered MC. Contains mild cursing.*** ***feel free to critique my writing and offer input. This is my first venture into writing. I've always enjoyed litrpg/gamelit books. I feel like I write how I talk, so it may be a little different. You won't hurt my feelings if you see something wrong or out of place! *** ***What follows is a condensed part of chapter 1. Enjoy!*** Drew Cooper is thrust into a new, unfamiliar world. Waking up in his sweats and t-shirt near what seems to be a forgotten path through some woods, he struggles coming to terms that he's no longer in his apartment. As he tries to cope with his new reality, he hears a horse coming down the path. He hides behind a nearby tree dreading what may happen next. As the horse approaches, he sees a man walking next to it. The horse is burdened with packs and gear. When the man nears, Drew nearly panics. He has a large sword strapped to his waist, obviously a fighter. He continues to hide as the man slowly passes only for the man to stop a dozen meters past his hiding spot. "You may as well come out, ya know. You weren't as well hidden as you thought," the man stated matter-of-factly, letting the horse’s reins go and putting his hand on the hilt of his sword. Slowly and scared for his life, Drew raised up and walked from behind the tree. "I-I'm sorry. I wasn't planning on attacking you. I-I don't know where I am. I heard your horse and hid. I didn't know what you'd do if you saw me. I'm sorry," he nervously blurted out. A minute passed. Then two. The man seemed interested with Drew and stepped closer, eyes squinting as if trying to see something. "What's that on your shirt? Is that. What is that? Is that, Pac-man?" The man was visibly shaken while pointing at me. Looking down at his t-shirt nervously, "Yea. Yea. I woke up here a few hours ago I think. 3 maybe 4 hours. I’ve just been sitting here. Where am I? What's going on?" Drew asked. "That's not important right now," the man replied. " What's important is where you're from. What year is it?" "What year? April something 2020. Why? What's going on?" Drew continued now worried. The man was taken aback. After a few moments, he seemed to calm himself some. The man sighed and looked at Drew in earnest. "Well, I've got good news and bad news for ya. Bad news is you're not on Earth anymore. Good news is you happened to run into me and not someone else. You’re either really lucky, or it’s fate we met in these woods, and I don’t believe in luck." The man continued to walk towards Drew while talking and put out his hand. "I'm John Mitchell from St. Louis or thereabouts. You’ve got nothing to be scared of by me. Walk with me and let’s talk."
8 94 - In Serial6 Chapters
A World With or Without Aliens
Nothing matters. It's not my opinion, it's a scientific fact. This is neither good nor bad, it just... is. I watched my entire country burn, fried on a patriotic pan after some jerk fired a bunch of nukes at the docile fleet of alien ships hovering over us. Who gave this moron such power? I don't know. Everyone involved is most likely dead by now. As for me, I can't die. I feel pain like a normal person would (I think), but no matter how terrible the conditions, I will never die or pass out. Fortunately, a lot of alien technology survived its crash to Earth, so I get to spend some time playing with it until Mr. Author gets bored and decides to screw up my life. Beware, this has a "harem" tag. If you haven't figured it out yet, I'm the main character and am therefore subject to this novel's timeline. While this bars me from the sweet ignorance of Chapter 1's me, it does have other perks... for example, I can tell you that heroine number one is personally responsible for kil-!? H-hey, back off! I'm your character, so if you didn't want me to be like this, then you should've written me differently! Randomguy here! In all seriousness, this novel is meant to explore the concept of nihilism as a post-apocalyptic/supernatural-scifi/satire told from a nihilistic introvert's first-person perspective. As you heard from my unsettled main character, each heroine is going to be a different type of horrifying socio/psychopath with dark motives and dangerous abilities (most of which are psychological). Why would I do something like this? Because I am, in reality, a nihilist who is often frustrated by weird things, like unrealistically dramatic stories, the industrialization of art (specifically music), and people who think swimming in brown creekwater for five hours is a "fun" activity. Don't get me wrong, neither me nor my character are depressed, we're just malcontents who make a lot of nerd references. I feel like the true essence of an "everything is worthless" perspective is lost on most pop-culture figures. The closest character I can think of at the moment is Rick from Rick and Morty, who is a drunk, angry nihilist that experienced tremendous loss. I, personally, find this belligerent state of mind to be very relatable, and have incorperated it into every chapter's introduction. Here, the main character talks directly to the reader (and me), shamelessly complaining about some semi-relevant facet of society, which probably doesn't make much sense... it's not really supposed to, though. These "angry nihilist" moments are just a peak into the main character's everyday existence, and also act as miniature rage-journals for me. It will sometimes take a subjectively 'positive' turn, but not very often. This is because reality isn't good or bad, "it just... is". I will eventually bring it full-circle to optimistic nihilism, since that seems to be a more practical way to live (and by "practical", I mean "doesn't create mental health issues"). It is, of course, a satire. I did this because most unnecessarily emotional moments or people usually make me feel kind of awkward, so I decided to mock them. That is, I plan to mock the characteristics about them I don't like in characters based solely off said characteristics. Thanks for reading, and I hope you enjoy my story!
8 284 - In Serial60 Chapters
The Power of the Moon
What happens when Uchiha Madara finds out the true purpose of the Infinite Tsukuyomi? Uchiha Madara bumps into an interesting girl along the way and they may even end up sealing their fate.A Madara x Hyuga OC reading.#1 on clans, Nov 2020.
8 116 - In Serial12 Chapters
The Owl House: Wolfwalkers on the Boiling Isles
Takes place after Young Blood, Old Souls; Luz suddenly has gain the power of a Wolfwalker. A being that posseses the power to talk to wolves, and turn into one when they sleep. Now, with this new power, she must learn how to be a wolf, and keep this power a secret from her friends, including Amity. If she can be able to keep it a secret...
8 188 - In Serial14 Chapters
"I'm Fine" || TomTord Fanfic
-After The End- Tord, he's different. he's changed. after the giant robot explosion, be felt nothing but guilt, pain, and depression. he spin, twirled, spiraled, into the storm of his emotional health. he wanted forgiveness, but didn't want them to feel empathy. WARNING: This story has: cutting, suicidal thoughts, anorexia, panic attacks, cussing and attempting of suicide. if you don't like any of this topics at all, do not read the story.thank you.
8 323
Prev Chap
Next Chap
Chap List
Boy
Girl
