" တီ တီ တီ "

လက်ကိုင်ဖုန်းမှအသံမြည်နေသဖြင့် ရှိုင်း ဖုန်းကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ တခြားသူမဟုတ်တော့။ ဒယ်ဒီ့ဆီကပင်ဖြစ်သည်။

"ဟဲလို ဒယ်ဒီ"

"သမီးရေ ... ရှိုင်း သမီးနေ သတိရလာပြီ သိလား "

"ဟင် ဟုတ်လား "

ရှိုင်းထမင်းစားနေရင်းနှင့်ပင်အပျော်လုံးကြီးဆို့သွားသည်။ ထမင်းကိုတောင် ဆက်စားနိုင်စွမ်းမရှိတော့ဘဲ

" ဟုတ်ကဲ့ ဒယ်ဒီ.... သမီး အခု လာခဲ့မယ်နော် သူသမီးကိုရော မေးသေးလား"

ဒယ်ဒီ့ဖက်ကအသံဆိတ်သွားသည်။ နေသည် သေချာပေါက်တော့ သူသတိရလာလျှင် ရှိုင်းကို မေးမည်ဟုထင်ထားခဲ့သည်။ သို့သော် ဒယ်ဒီနှုတ်ဆိတ်နေခြင်းအတွက် ရှိုင်းရင်တွေခုန်လာသည်။ ဘာလို့လဲ !!!!

"သူကထူးဆန်းနေတယ်သမီးရယ်....သမီးလည်းလာမယ်ပြောတော့ သမီးကိုသူမသိသလိုပဲ ထင်ကျော်ဇောကိုတော့သူမှတ်မိတယ်၊ သူစနေတာလည်းနေမှာပါ သမီးလာခဲ့နော်"

" ဟုတ်!"

ရှိုင်းရဲ့လက်တွေချက်ချင်းပင်ပျော့ခွေသွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး ဟူသောအတွေးများကသာ ခေါင်းထဲမှာ လာရောက်ကြီးစိုးနေသည်။

သို့သော် ရှိုင်းကိုမေ့များသွားခဲ့လျှင်ဆိုသောအတွေးကလည်း ရင်ဘတ်တွေကိုဗြောင်းဆန်သွားစေသည်။

ဒါဟာအပြစ်ဒဏ်လားလို့လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်သံသယဝင်မိသည်။ ထို့ကြောင့် ထမင်းစားခန်းထဲမှ ထလာခဲ့သည်။

"အန်တီမိုးရေ.... သမီးမစားတော့ဘူး"

ရှိုင်းအပေါ်ထပ်ကိုတက်လာခဲ့သည်။ ရင်ထဲမှာတော့ အကြောက်တရားတွေကိုမောင်းထုတ်ဖို့ ဘုရားရှင်ကိုတိုင်တည်နေမိသည်။

လူတို့ရဲ့အကြောက်တရားကို ဘာသာရေးတွေကပဲ ဖြေဖျောက်မှုပေးနိုင်တယ်လို့ ကိုယ့်ဘာသာတွေးမိသည့်အတွက် မှတ်မိလေသမျှသော ဘုရားစာတို့ရွတ်ဖတ်နေမိသည်။

ဒါဟာအစွမ်းကုန်ကြောက်ရွံ့ခြင်းရဲ့သင်္ကေတ။

>>>>>>>>>

"ရှိုင်းက ဘယ်သူလဲ မေမေရဲ့"

နေရဲ့နှုတ်ထွက်စကားကြောင့်အားလုံးကတိတ်ဆိတ်သွားကြသည်။ ကာယကံရှင် ရှိုင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတို့ကမလှုပ်တလှုပ်ဖြစ်နေသည်။ ပတ်တီးအဖြူတို့အုပ်ထားသော နေ့ရဲ့မျက်ဝန်းဆီ လှမ်းကြည့်ရင်း တစ်ခုခုကို ဆုတောင်းနေမိသည်။

နေ စနေတာဖြစ်ပါစေ ဆိုတဲ့ဆုတောင်းထင်ပါရဲ့။

"သမီးကလည်းကွယ် အဲ့လိုမစပါနဲ့လား၊ ‌ရှိုင်းကိုဘာလို့သမီးမသိရမှာလဲ သမီးသိတယ်လေ"

နေ့မေမေကနေ့ရဲ့လက်ကလေးတစ်ဖက်ကိုကိုင်ပြီး ညင်သာစွာပြောပြနေစည်။ ဒယ်ဒီကတော့ ရှိုင်းကိုစိတ်မကောင်းသည့်မျက်ဝန်းတို့ဖြင့်ကြည့်နေလေသည်။

"သမီး နေသိပ်မကောင်းသေးလို့ ထင်ပါတယ် ကြာရင်မှတ်မိမှာပါ"

" သမီးနေလို့ကောင်းပါတယ် မေမေ.... သမီး မေမေ့ကိုလဲသိတယ် အန်ကယ်လ်ဒီ့ကိုလည်းသိတယ် သမီးချစ်သူကိုလည်းမှတ်မိတယ်၊ သမီးတို့လက်ထပ်ဖို့ ပြင်ဆင်နေတာတွေကိုလည်း မှတ်မိတယ်၊ သမီးတို့လက်ထပ်ခါနီးမှာ ဒီလိုဖြစ်တဲ့အတွက် သမီးစိတ်မကောင်းပါဘူး ကျော်ဇောကိုလည်း သမီးအရမ်းအားနာတယ်"

ထင်ကျော်ဇောကရှိုင်းကိုလှမ်းကြည့်သည်။ ရှိုင်းက နေ့ ကိုသာစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ဒီလောက် နှစ်တွေကြာ‌တာတောင် ထင်ကျော်ဇောနဲ့ပတ်သက်တဲ့ မှတ်ဉာဏ်တွေက မနေ့တစ်နေ့ကလိုပဲရှိနေတာလား နေ ရယ်လို့ ရင်နာနာနဲ့တွေးမိသည်။

ရှိုင်းမျက်ရည်တွေပေါက်ပေါက်ကျသည်။ ‌ဒယ်ဒီရော၊ နေ့မေမေရော ကျော်ဇောရော

ရှိုင်းကို လှမ်းကြည့်နေကြသည်။

"ဆရာဝန်လာတယ်"

ဒယ်ဒီရဲ့ပြောစကားကြောင့် အားလုံးနေ့အနားကခွာလိုက်ကြသည်။

" နေရပ်ဝန်း မျက်လုံးကကိုက်သလား၊ နာနေသေးသလား၊ ခေါင်းကရော"

"မနာပါဘူးဆရာ"

"တစ်ခုခုကိုသတိမရတာမျိုး၊ မမှတ်မိတာမျိုးရော ရှိလား"

"ကျွန်မအကုန်လုံးကိုမှတ်မိပါတယ်ဆရာ"

"ဟုတ်ကဲ့ပါ ပတ်တီးကတော့ နှစ်ပတ်လောက်နေမှဖြေလို့ရမယ် ဒီကြားထဲ ရေလုံးဝထိလို့မရပါဘူးနော် .... ဆေးရုံကတော့‌ဒီနေ့ဆင်းလို့ရပါပြီ"

"ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ"

နေသည်လူကောင်းပကတိတစ်ယောက်လိုပင်ဆရာဝန်မေးသမျှတိုင်းကိုဖြေသွားခဲ့သည်။ နေ ဟာအားလုံးကိုမှတ်မိပါရက်နဲ့ရှိုင်းကိုမှ မေ့ရက်လေခြင်းဆိုတဲ့အသိကရင်တစ်ခုလုံးကို နာကြင်ကြေမွစေသည်။

" သမီးနေ..... သမီး အန်ကယ်လ်ဒီ့မှာ သမီးရှိတာ သိတယ်မလား"

"ဟုတ်ကဲ့သိပါတယ်မေမေရဲ့ သမီးကို နေမကောင်းဘူးထင်နေတာလား"

"အန်ကယ်လ်ဒီရဲ့သမီးနှစ်ယောက်ရဲ့နာမည်ကိုရော"

"ဒီဆုအလင်္ကာနဲ့ဒီရှိုင်းနားလေ"

ရှိုင်းရဲ့နှလုံးခုန်နှုန်းတွေမြင့်လာသည်။ နေ့ကိုကြည့်ရင်းနှင့်ပင်အာခေါင်တွေခြောက်ကပ်လာသည်။ နေ ဆက်ပြောမည့်စကားတို့ကိုနားထောင်နေရင်း....

"ဒါဆိုသမီး ရှိုင်းကိုသိတကယ်"

"မေမေပြောတဲ့ရှိုင်းက ဒီရှိုင်းနားကိုပြောတာလား မေမေရဲ့၊ သူ့ကိုသိတယ်လေ ဒါပေမဲ့သူက သမီးကိုဆိုရင်အရမ်းမုန်းတော့ မေမေတို့လဲ သူ့ကိုပြောမယ်မထင်ဘူးပေါ့"

ရှိုင်းတစ်ကိုယ်လုံးပျော့ခွေသွားပြီးအပြင်ဖက်ကိုထွက်လာခဲ့သည်။ မျက်လုံးထဲမှာဘာမှမြင်တော့။ ဆေးရုံဝင်းထဲ လူတွေကသွားလာလှုပ်ရှား‌နေကြသလား မလှုပ်ရှားနေကြသလား ရှိုင်းမသိတော့။

"ဒီရှိုင်းနား!!!!"

ရှိုင်းရဲ့ခြေလှမ်းတွေရပ်တန့်သွားသည်။

ရှိုင်းအနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ထင်ကျော်ဇောရယ်ပါ။

ရှိုင်းသူ့အရှေ့မှာလဲဟန်မဆောင်နိုင်တော့ဘဲ ငိုနေမိသည်။

"ဘာလဲကျော်ဇော"

"ငါနင်နဲ့ခဏလောက်စကားပြောလို့ရမလား"

ရှိုင်းကမျက်ရည်တို့ကိုသုတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ထင်ကျော်ဇောဖက်လှည့်လိုက်သည်။

"နင်ဘာပြောချင်လို့လဲ ကျော်ဇောရဲ့.... ငါ့ကိုဟားချင်လို့လား၊ ငါနင့်ကိုရှုံးတယ်ဆိုပြီး နင်ပြောမလို့လား"

"နင်ကသိပ်ကိုတယူသန်တာပဲ ဒီရှိုင်းနားရယ်၊ အေး နင်အခုခံစားနေရသလို ငါလည်းတစ်ချိန်က အလူးအလဲခံစားခဲ့ရဖူးတယ်နင့်ကြောင့် နင်နာမှနင်ခံစားရမှန်းသိတာ"

"အေး ဘာလဲအခုက ငါဝဋ်လည်နေပြီလို့ နင်ပြောချင်တာလား "

"ကျွတ် !!! နင်ကအတော်ခေါင်းကြောမာပြီး ပြောရခက်တဲ့မိန်းမပဲ"

" အေး အဲ့ဒီတော့ နင်ဘာဖြစ်ချင်လို့လဲ"

" ဘာဖြစ်ချင်သလဲဆိုတော့ ငါ့ကောင်မလေးကို ငါပြုစုခွင့်ရချင်တယ်ဟာ၊ နင် ၆ နှစ်လောက် အနားကပ်မခံခဲ့တဲ့သူက ငါ့ဘဝရဲ့အချစ်ဦးဟ အချစ်ဦး ၊ အချစ်ဦးဆိုတာ မြေးဦးရရင်တောင် မေ့နိုင်တဲ့အမျိုးမဟုတ်ဘူးလေ၊ နင့်ရဲ့အတ္တတွေကြောင့် စတေးခံခဲ့ရတာ ငါ့နှလုံးသားတစ်ခုလုံးဟ ၊ သူကငါ့ဘဝရဲ့အချစ်ဦးဆိုတာနင်မှမသိဘဲ"

ရှိုင်းလက်သီးတွေကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားလိုက်သည်။ ထင်ကျော်ဇောကိုကြည့်ရင်းခံစားလာရတဲ့ခံစားချက်ကိုမထိန်းချုပ်နိုင်စွာပင် သူ့ရဲ့လည်ပင်းအင်္ကျီစကို ဒေါသတကြီးဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

"နင့်အတွက် နေ ကအချစ်ဦးဆိုရင်ငါ့အတွက်လည်းနေကအချစ်ဦးပဲ အဲ့တာနင်မြဲမြဲမှတ်ထား"

ကျော်ဇောက‌ရှိုင်းရဲ့လက်ကိုဆွဲဖယ်ချသည်။

"အေး ငါတို့ကြားကိုနင်ကဝင်ရှုပ်တာလေ နင့်မှာတခြားလူကိုအချစ်ဦးတော်စရာရှိတယ် ၊ ငါဒီနှစ်တွေအတွင်းဘယ်လောက်ခံစားခဲ့ရသလဲ နင်သိလား၊ အနားလေးကပ်ခွင့်တောင်မရခဲ့ဘူး သူကနင်ရှိနေတဲ့စိတ်၊ နင့်ကိုကြောက်တဲ့စိတ်ကြောင့် ငါ့ကိုဘယ်တော့မှအတွေ့မခံခဲ့ဘူး နင်ကတအားယုတ်မာတယ် ဒီရှိုင်းနား"

ရှိုင်းရင်တွေစစ်ကနဲနာကျင်သွားသည်။ ယုတ်မာတယ်၊ ကိုယ်ကသိပ်ယုတ်မာတယ်တဲ့လား ၊ အချစ်နဲ့စစ်မှာမတရားတာမရှိဘူးဆို။

တကယ်ကရှိတယ်တဲ့လား။ မချစ်တဲ့စိတ်နဲ့အစပြုခဲ့တာမှန်ပေမဲ့ ချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ ရှေ့ဆက်လျှောက်ခဲ့တာလေ.....

ဒါတွေဟာအတ္တတဲ့လား။

ရှိုင်းမျက်လုံးတွေဝေဝါးလာပြီး အားမရှိတော့သလိုခံစားလာရသဖြင့်ဘေးကနံရံကိုမီလိုက်သည်။

"ဟင် ရှိုင်း!!!!!"

ရှိုင်းဆီအလောတကြီးပြေးလာသူကတော့ မဟာဆိုတာကို ရှိုင်းမျက်ဝန်းတွေထဲမှာဝိုးတဝါးမြင်နေရတော့သည်။ ထို့နောက် ဘာမှမမြင်ရတော့။ မှောင်မည်းတိတ်ဆိတ်သော အိပ်စက်ခြင်းဆီသို့သာ ရောက်ရှိ‌သွားတော့သည်။