《သူပိုင်တဲ့အရာ ၊ သူပိုင္တဲ့အရာ (Uni+Zaw)》Part 3 (Unicode)

Advertisement

သူ့စိတ်ကြိုက်ဆော့ကစားခဲ့ပြီးမှဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုမျက်နှာပေးနှင့်ကားမောင်းနေသောရှိုင်းကိုမဟာစိတ်တိုမိသည်။စိတ်ထဲမှာမ‌ကျေနပ်ခြင်းများစွာနှင့်မျိုသိပ်ထားရသော်လည်းအခုကသူ့ကားပေါ်မှာမို့ငြိမ်နေရသည်။သူကတော့အေးဆေးစွာကားမောင်းနေသည်။

သြော်.....အတော်မျက်နှာပြောင်တိုက်တဲ့မိန်းမပါလားဟုတွေးမိသည်။

"ဟိတ် ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲ"

ကားမောင်းနေရာကနေစောင်းပြီးမေးလာသောကြောင့်မဟာလန့်သွားမိသည်။ပြီးတော့ဘာမှမဖြစ်သလိုပြန်ပြင်လိုက်သည်။

"ဘာမှမစဉ်းစားပါဘူး၊ကျွန်မကိုအိမ်ပြန်ပို့ပေးမှာမဟုတ်လား"

"အိမ်လား ဆောရီးကွာ တို့အခုတော့မပို့ပေးနိုင်သေးဘူး၊မင်းအိမ်ကတို့သွားရမဲ့နေရာနဲ့တောင်နဲ့မြောက်ဆိုတော့မင်းကိုတို့ကိစ္စပြီးမှပြန်ပို့နိုင်မယ်ထင်တယ်"

"ဘာရယ် "

ဒါတော့တော်တော်လွန်သွားပြီမဟုတ်လား။လူတစ်ကိုယ်လုံးလည်းသူပြုသလိုနုခဲ့ရပြီးပြီ။အခုကျတော့လည်းသူ့ကိုစောင့်ရမည်ဆိုပါလား။ဘယ်လိုတောင်လူကိုအနိုင်ယူချင်နေတာလား။

"ဘာလဲမကျေနပ်ဘူးလား"

"ကျေနပ်စရာလား"

"မင်းမကျေနပ်တာကျေနပ်တာကတို့အတွက်အရေးမကြီးပါဘူး မဟာမေတ္တာ၊အရေးကြီးတာကတို့ကတို့အစီအစဉ်ကိုပြောပြရုံပဲ"

"ရှင်ကဘယ်လိုမိန်းမမျိုးလဲဒီရှိုင်းနား၊ကျွန်မတော့ရှင့်လိုမိန်းမမျိုးတစ်ခါမှမမြင်ဖူးဘူး"

"တို့လား"

အလှဆုံးအပြုံး၊အလှဆုံးမျက်နှာထားတွေနဲ့ပြောနေသော်လည်းသူ့အလှဆိုတာမဟာ့ဒေါသတွေအောက်မှာကြည့်ချင်စရာမရှိ။မဲ့တာလား၊ရွဲ့တာလားလဲမသဲကွဲ။သေချာတာကစိတ်မအောင်ဘူး။

"မင်းတို့ကို အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်မနေနဲ့၊မင်းတို့ရဲ့စည်းအောက်မှာပဲနေနိုင်အောင်ကြိုးစားစမ်းပါ"

"ဘာလို့ကျွန်မကရှင့်စည်းအောက်မှာနေရမှာလဲ"

"မင်းကိုတို့ပိုင်သွားပြီလေ"

"ရူးမနေနဲ့"

"မဟုတ်ဘူး မဟာမေတ္တာ၊မင်းတို့ကိုရူးနေလို့ဆိုတဲ့စကားကိုတော်တော်ပြောတယ်နော်၊အဲ့ဒီအရူးကိုမင်းတမ်းတနေရလိမ့်မယ်"

"အံ့မယ် ဝေးသေး၊ကျွန်မရဲ့အဘိဓာန်ကိုလှန်ကြည့်လိုက်အုံး ဒီရှိုင်းနား၊အနားကပ်လာသမျှယောက်ျားတိုင်းကိုတောင်ချေခဲ့တာ၊ရှင့်လိုမိန်းမတစ်ယောက်ကိုတမ်းတစရာလား"

"ဒါပေါ့ မင်းတမ်းတရမှာပေါ့၊ဒါပေမဲ့တစ်ခုဝန်ခံစရာတော့ရှိတယ်၊တို့တွေ့ဖူးတဲ့မိန်းကလေးတွေထဲမှာမင်းကတို့ကိုအစော်ကားဆုံးပဲ"

ရယ်ပြီးပြောလိုက်တာလား၊မဲ့ပြီးပြောလိုက်တာလားမသိ။

တောက်!။ဒေါသဖြစ်စရာကောင်းလိုက်လေခြင်း။

"ရှင့်ကိုစော်ကားတဲ့ကျွန်မကိုဒီအတိုင်းထားလိုက်ပါလား"

"နိုးနိုးနိုး တို့ကခက်ခဲတာမှကြိုက်တာ ၊မင်းကတို့နဲ့တွေ့လိုက်တာကမင်းအတွက်ကံဆိုးမှုလားတော့မသိဘူး မင်းကိုတို့အပိုင်ရမှဖြစ်မယ်"

"တောက်! ရူးတယ်လို့ပြောရင်လဲဘဝင်ကမြင့်အုံးမယ်"

မဟာဒေါသထွက်နေတုန်းရှိုင်းကအဆောက်အဦးတစ်ခုထဲဝင်လိုက်သည်။အဆောက်အဦးရှေ့မှာကားရပ်လိုက်သည်။ရှိုင်းကခါးပတ်ကိုဖြုတ်ကာဆင်းသည်မို့မဟာလည်းဆင်းလာခဲ့ရသည်။အဆောက်အဦးကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့ အောင်မြင့်မိုရ် စိန်ရွှေရတနာဆိုင်ဆိုပြီးတွေ့ရသည်။

ရှိုင်းဝင်သွားရာနောက်ကိုတကောက်ကောက်လိုက်လာခဲ့ရသည်။အဆောက်အဦးကငါးထပ်ဆိုတော့ Lift ဖြင့်တက်လာခဲ့သည်။အပေါ်ဆုံးထပ်ရောက်တော့အခန်းတစ်ခန်းထဲဝင်သွားသဖြင့်မဟာလည်းလိုက်လာခဲ့ရသည်။

အခန်းထဲဝင်ဝင်ချင်းရေမွှေးနံကထောင်းကနဲ။ရှိုင်းအနောက်ကိုလိုက်နေရသော်လည်းစကားကတစ်ခွန်းမှမပြော။

"Hello!Lady"

ရှိုင်းအသံကြောင့်မဟာခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်တော့ဆိုဖာကိုကျောပေးကာထိုင်နေသောမိန်းမတစ်ဦး။ရှိုင်းရဲ့အသံကြောင့်အရှေ့ကိုလှည့်လာတော့မဟာမှာအသက်ရှုရပ်သွားမတတ်။

Oh!God!။လှလိုက်တာ။ရှိုင်းလှတယ်ဆိုတာထိုအမျိုးသမီးကိုမမီ။ရှိုင်းရဲ့အလှမှာတောင်မဟာနှစ်မြုပ်မိသွားသေးတာ။ဒီအမျိူးသမီးကရှိုင်းထက်လှသည်။

ရှိုင်းနဲ့ပတ်သက်တဲ့လူတွေတိုင်းကဘာလို့ဒီလောက်ချောနေရသလဲမသိ။ဖြောင့်စင်းသောနှာတံ၊နှင်းဆီဖူးလိုရဲရဲစိုစိုနှုတ်ခမ်းလေး၊နဖူးပြေပြေလေး၊ကော့ဖြူးနေသောမျက်တောင်လေး၊အဖုအပိမ့်ကင်းသောဝင်းမွတ်သည့်မျက်နှာလေး။အို......တစ်ခုချင်းပြောပြရလျှင်ကုန်မှာမဟုတ်။

ဥမ္မာဒန္တီရဲ့အလှကိုဦးရွှန်းဖွဲ့တုန်းကအဖွဲ့ကိုသွားသတိရမိသည်။နာတျသျှတ္တရကျမ်းလာမိန်းမလှတို့ရဲ့ကောင်းခြင်းငါးဖြာဖြစ်တဲ့အရွယ်၏ကောင်းခြင်း၊အရိုး၏ကောင်းခြင်း၊ခြေသည်းလက်သည်း၏ကောင်းခြင်း၊

ကောင်းခြင်း၊အသား၏ကောင်းခြင်း၊အရေ၏ကောင်းခြင်းတွေထိုအမျိုးသမီးမှာပိုင်ဆိုင်ထားသည်။သတိလက်လွတ်ကြည့်မိတာမဆန်းဘူးထင်ပါရဲ့။

"ရှိုင်း.....ကြာလိုက်တာကွာ"

"ဆောရီးဘေဘီ စိတ်မဆိုးနဲ့"

ရှိုင်းကထိုအမျိုးသမီး၏နှုတ်ခမ်းကိုငုံ့နမ်းလိုက်သည်မို့မဟာမှာပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားသည်။ထိုအမျိုးသမီးကလည်းရှိုင်းလည်ပင်းကိုပြန်ဖက်တွယ်ကာပြန်ပြီးအနမ်းပေးနေသည်မှာရပ်နေတဲ့မဟာကိုသတိမရကြတဲ့အတိုင်း။

ရှိုင်းကိုမဟာလုံးဝနားမလည်နိုင်တော့။မဟာ့မှာဘာလုပ်ရတော့မယ်မှန်းမသိ မျက်နှာကြီးပူထူလာသည်။ခဏကြာတော့မျက်နှာချင်းခွာလိုက်ကြသည်။

"ရှိုင်းကိုလွမ်းပါတယ်၊နေမရှိတဲ့ရက်တွေမှာရှိုင်းကိုနေလုံးဝစိတ်မချဘူးသိလား"

" ဟိုးထား.....ဟိုးထား စကားလုံးတွေကိုဒီမှာတင်ရပ်ထား နေရပ်ဝန်း၊ နေ့ကိုမိတ်ဆက်ပေးရအုံးမယ်"

ရှိုင်းရဲ့မျက်လုံးတွေကကြောက်သလိုလိုပုံစံနှင့်ရပ်နေသောမဟာ့ဆီရောက်လာသည်။သူတို့နှစ်ယောက်ထိုင်ခုံမှာထိုင်ပြီးမဟာ့မှာမတ်တပ်ရပ်လျက်။ပြီးတော့မဟာ့ကိုစေ့စေ့ကြည့်နေကြသေးသည်။

"သူကဘယ်သူလဲရှိုင်း"

"သူငယ်ချင်းရဲ့တပည့်လေးပါ၊ နေ့ကိုပြောလည်းသိမှာမဟုတ်ဘူး နာမည်က မဟာမေတ္တာတဲ့"

"ရှိုင်း ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲ"

ရှိုင်းကိုဒေါသတကြီးနဲ့ပြောလိုက်သဖြင့်မဟာမှာလန့်သွားမိသည်။ရှိုင်းကတော့ပခုံးနှစ်ဖက်ကိုတွန့်ပြသည်။နေဆိုသူကမဟာ့ကိုကြည့်ကာ-

"သမီး လာ ထိုင်လေဘာလို့ရပ်နေရတာလဲ"

ငင့်။ခေါ်လိုက်ပုံကမဟာ့ကိုတကယ့်ကိုသူငယ်နှပ် စားလေးအတိုင်း။အေးလေတီချယ်ခင်သူဇာတောင်သမီးလို့ခေါ်သေးတာပဲ။မဟာလည်းရှိုင်းအနားဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ရှိုင်းရဲ့လက်တွေကမဟာ့ပခုံးပေါ်ရောက်လာသည်။

"ရှိုင်း မိတ်ဆက်ပေးတယ်ဆိုကတည်းကနေသိသင့်ပြီပေါ့"

"ရှိုင်း....တခြားသူဆိုရင်နေမပြောဘူး၊ဘာမှမသိသေးတဲ့ကလေးကိုတော့ဇယားတွေထဲမထည့်ချင်စမ်းပါနဲ့"

ဘုရားရေ။ဘာတွေလဲ ။ကြားရတဲ့စကားတွေကကြက်သီးပင်ထချင်လာသည်။

"သမီးအသက်ဘယ်လောက်လဲ"

"၁၉ပါမမ"

"ငယ်ငယ်လေးရှိသေးတာပဲ၊ရှိုင်း.....ကလေးကိုတော့လွှတ်ပေးလိုက်ပါ နေတောင်းပန်ပါတယ်"

"မရတော့ဘူးနေရဲ့"

"ဟင်! ဧကန္တ နင်!"

"ဟုတ်တယ်"

ရှိုင်းတော့ဘယ်လိုနေတယ်မသိ။မဟာကတော့ရှက်လွန်း၍မျက်နှာကြီးနီမြန်းလာသည်။

"ရှိုင်း ကျေးဇူးပြု၍ ဒီလိုတွေမလုပ်လို့မရဘူးလား"

"အဲ့ဒါဆို နေလည်းကျေးဇူးပြု၍ မတားမြစ်လို့မရဘူးလား တော်ပြီဟာ၊ စိတ်ညစ်တယ် ဒီနေ့ဒီမှာပဲနေတော့မယ်"

"ကလေးကိုပြန်ပို့ပေးအုံးလေ"

"နေ ပို့ပေးလိုက်လေ"

နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်ကိုမဲ့ကာပြောလိုက်ပုံကခံရသူကိုဘယ်လောက်တောင်နာကျင်စေလဲဆိုတာခံရသူသာသိသည်။မဟာမှာဒီရှိုင်းနားကိုသတ်ပစ်ချင်လောက်အောင်မုန်းမိသည်။မဟာ့ကိုဘယ်လိုသတ်မှတ်နေသလဲမသိပေမဲ့သေချာတာတစ်ခုကနောက်ကိုသူ့ဆီမရောက်ဖြစ်အောင်ဆင်ခြင်ရမည်ဟူသောအတွေးတစ်ခု။

ထိုနေ့ကမဟာ မှာ နေရပ်ဝန်းနှင့်ပြန်ခဲ့ရသည်။

ကြယ်ရောင်ပျောက်သောလမိုက်ညတွေကဲ့သို့ပင်××××။

>>>>>>>>>>>>>>>>

ရှိုင်းအိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်းဒေါက်ဖိနပ်ကိုချွတ်ကာအိမ်ထဲဝင်လာခဲ့သည်။အိမ်ထဲဝင်ဝင်ချင်းဖုန်းပြောနေသောဒီဆုအလင်္ကာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ရှိုင်းကအနားကပ်သွားလိုက်သည်။ရှိုင်းကိုမြင်တော့လန့်ပြီးဖုန်းကိုအနောက်ဖွက်လိုက်သည်။

"ဘယ်သူနဲ့ဖုန်းပြောနေတာလဲ ဆုဆု"

"ရှင်!!"

"အဲ့ဖုန်းငါ့ကိုပေးစမ်း "

"မ မဟုတ်ဘူး မမ၊ဆု သူငယ်ချင်းနဲ့ပြောနေတာပါ၊ဆုဘယ်သူနဲ့မှမပြောပါဘူး"

"ဒီဆုအလင်္ကာ!"

ရှိုင်းရဲ့အော်သံကြောင့်ဆုကဆတ်ကနဲတုန်သွားသည်။ငယ်ငယ်ကတည်းကကြောက်ရတဲ့သူမို့လိမ်လည်းမလိမ်ရဲ။ပြလိုက်ပြန်လျှင်လည်းပြသနာတက်မည်စိုးသဖြင့် ဘာလုပ်ရမည်မသိအကြံအိုက်နေရသည်။

ရှိုင်းကလည်းဆုကိုမြင်တာနဲ့ဘာဆိုတာအကုန်သိသည်မို့ဆုလက်ထဲကဖုန်းကိုသာမျက်စောင်းထိုးနေသည်။

"ငါပြောနေတယ်နော် ဆုဆု၊နင်နာချင်လို့လား ပေးဆိုပေးစမ်း"

ရှိုင်းမျက်နှာကဒေါသကြောင့်နီလာသည်မို့ဆုကအနောက်မှာဖွက်ထားသောဖုန်းလေးကိုထုတ်ပေးလိုက်ရသည်။ဆုရဲ့ဖုန်းကိုဘယ်တော့မှ password မချရဟု အမိန့်ပေးထားသဖြင့်ဖုန်းမှာ password မရှိ၊ရှိရင်တောင်ရှိုင်းကိုအသိပေးထားရသည်။

ရှိုင်းကဖုန်း call log ကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ထင်ထားသည့်နံပါတ်ဖြစ်နေသဖြင့် ဖုန်းကိုပေါက်ခွဲပစ်သည်။

ဆုကတဆတ်ဆတ်တုန်ပြီးခေါင်းကိုငုံ့ထားမိသည်။ရှိုင်းကဆုရဲ့ပခုံးနှစ်ဖက်ကိုအတင်းဆွဲလှုပ်ယမ်းပြီးဒေါသတကြီးပြန်ကြည့်သည်။

"ငါတို့ဘဝတစ်ခုလုံးစုတ်ပြတ်သတ်အောင်လုပ်သွားတာတောင် နင်ကစိတ်မနာနိုင်သေးဘူးလား ၊ဒီဆုအလင်္ကာ အဆက်အသွယ်မလုပ်ရဘူးလို့နင့်ကို warning ပေးပေါင်းများနေပြီနော် ဒီတစ်ခါတော့ နောက်ဆုံးအကြိမ်ဖြစ်ပါစေ၊နောက်တစ်ခါဆိုရင် လုံးဝခွင့်မလွှတ်ဘူးမှတ်"

"ဒါ ဒါပေမဲ့"

"ငါ့စကားအပေါ်မှာဆင်ခြင်တက်တာငါမကြိုက်ဘူးဆိုတာနင်သိတယ်နော် ဆု ၊နင်ဒီလိုသာဆက်လုပ်နေရင်နင့်ကိုဒီမှာမထားဘူး မြဲမြဲမှတ်ထား ကြားလား"

ဆုကကြောက်လွန်း၍တုန်နေမိသည်။သူမကြိုက်တာလုပ်မိသည်မို့ပြန်ဖြေရှင်းဖို့အင်အားမရှိ။

"ဟဲ့ ငါမေးနေတယ်လေ ကြားလားလို့"

"ဟုတ်ကဲ့"

"အေး ကြားရင်ပြီးတာပဲ၊ညနေကျရင်ဖုန်းအသစ်သွားဝယ်ပေးမယ်၊ ဆင်းကဒ်အသစ်လဲရမယ်၊ငါကလွဲပြီးဘယ်သူ့ကိုမှနံပါတ်မပေးရဘူး နင့်ဖက်ကစပြီးဆက်သွယ်တယ်ကြားလို့ကတော့ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ့နော် ဆုဆု"

"ဟုတ်မမ"

"အေး ပြီးတာပဲ ထမင်းစားပြီးပြီလား"

"ဟင့်အင်း"

ဆုကခေါင်းခါလိုက်သည်မို့ရှိုင်းကဆုပခုံးကိုဖက်ကာထမင်းစားခန်းထဲခေါ်လာခဲ့သည်။ထမင်းစားခန်းထဲမှာစွပ်ပြုပ်အနံကထောင်းကနဲ။

အန်တီမိုးကရှိုင်းတို့ကိုမြင်တော့မျက်နှာအနည်းငယ်ပျက်ယွင်းနေသည်။ခုနကဆုဆုကိုရှိုင်းဆူထားခြင်းအတွက်ကြောင့်ရယ်ပါ။

"အန်တီမိုးထမင်းကကျက်ပြီလား"

"ကျက်တော့ကျက်ပြီ သမီးရေအရွက်လေးခပ်လိုက်အုံးမယ်"

"ဟာ.....အန်တီမိုးတို့ကအဲ့ဒီအတိုင်းပဲ အခု၆နာရီထိုးနေပြီ၊ကလေးကအခုထိထမင်းမစားရသေးဘူး၊ရှိုင်းသာမရှိရင်ဆုဆုကတော့အစာအိမ်ဖြစ်တော့မှာပဲ"

"ခဏလေးပါ သမီးရယ် ငါးမိနစ်ပဲ"

"ဆုဆု နေ့လည်ကဘာစားထားလဲ"

"လ လဖက်သုပ်"

အမှန်တော့ဘာမှမစားထားပါ။သို့သော်ဘာမှမစားထားဘူးလို့ပြောလိုက်လျှင်အန်တီမိုးအဆူခံရမည်စိုး၍ပါးစပ်ထဲရှိရာပြောလိုက်ခြင်းပင်။ဒါတောင်အပြစ်ကမလွတ်။

"လက်ဖက်တွေပဲဇွတ်စားနေတာ အဟာရမဖြစ်တာတွေ၊နောက်နေ့မစားရဘူး ကြားလား"

"ဟုတ်မမ"

"အေးပြီးရော"

အခုတော့လည်းသူမဟုတ်တဲ့အတိုင်းသူ့ညီမကိုဂရုစိုက်နေလိုက်တာ။သူသာစိတ်တိုပြီဆိုလျှင်ဆုလေးမှာနေစရာမရှိအောင်အဆူခံရတာဒေါ်မိုးမိုးဝေအသိဆုံးမဟုတ်လား။အစ်မဖြစ်သူကိုအင်မတန်ကြောက်ရှာသည့်ဆုလေးရယ်ပါ။

"နေ့လည်ကအပြင်မသွားဘူးမဟုတ်လား"

"ဟုတ် ဘယ်မှမသွားဘူး"

"အေး ပြီးရော "

"ပြောပြီးပြီနော် ဖုန်းကိစ္စကိုနောက်တစ်ခါလုံးဝထပ်မကျူးလွန်နဲ့၊ငါ့အကြောင်းနင်သိတယ်နော် ဆုဆု၊ ဖုန်းနဲ့လုံးဝမဆက်သွယ်ရဘူး နောက်တစ်ခါဆိုသေဖို့သာပြင်ထား "

"ဟုတ်ကဲ့"

"ပြောလိုက်ရင်တော့ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့နဲ့ ပြီးရင်ငါမိတာကြီးပဲ ဒီတစ်ခါတော့နောက်ဆုံးအကြိမ်ဖြစ်ပါစေကြားလား"

"ဟုတ်"

"အန်တီမိုး ဆုဆုကိုထမင်းသေချာပြင်ပေးလိုက်အုံး ရှိုင်းသွားနားတော့မယ်"

"အေးအေးသမီး"

ထိုင်နေရာမှထသွားသောအစ်မဖြစ်သူ၏ကျောပြင်ကိုကြည့်ပြီးဆုမှာသက်ပြင်းလေးခိုးချမိသည်။အငြိုးတွေမပြေနိုင်သေးဘူးလားမမရယ်။ဆုကတော့စိတ်ပျော့လို့လားမသိ ဘာမှမခံစားရဘဲမမကတော့အခုချိန်ထိခါးခါးသီးဖြစ်နေသည်။

မမရဲ့အမုန်းတွေပြေပါတော့ဟုသာဆုတောင်းနေရသည်။

    people are reading<သူပိုင်တဲ့အရာ ၊ သူပိုင္တဲ့အရာ (Uni+Zaw)>
      Close message
      Advertisement
      You may like
      You can access <East Tale> through any of the following apps you have installed
      5800Coins for Signup,580 Coins daily.
      Update the hottest novels in time! Subscribe to push to read! Accurate recommendation from massive library!
      2 Then Click【Add To Home Screen】
      1Click