အပိုင်း-130

ရထားလုံးနားရောက်လာပြီးအပြုံးလေးနဲ့ "ပဲစေ့လေး မတွေ့တာကြာပြီ။မင်း အစ်ကိုတော် ရှင်းဂျန်ကိုလွမ်းနေလား?"

လင်းဖေးလု သူ့ကိုစိုက်ကြည့်ပြီး"လူဆိုး!"

"မင်းက ငါ့ ကိုဆိုအမြဲတမ်း လူဆိုးလို့ပဲခေါ် နေတာပဲ။ " ရှီရှင်းဂျန် မျက်တောင်ခတ်ပြကာ "ရထားလုံးထဲနေရတာ ပျင်းဖို့ကောင်းတယ်မလား? အပြင်ထွက်ပြီး မြင်းစီးချင်လား?"

"လုလေး ဘယ်လိုစီးရမလဲ မသိဘူး"

ရှီရှင်းဂျန် ရယ်ပြီး တစ်ဖက်က မြင်းဇာတ်ကြိုးကိုင်ကာ လက်တစ်ဖက် ကမ်းပြီး "လာခဲ့။မင်းကိုခေါ် သွားမယ်"

သူမ ဒီလိုပြတင်းပေါက် သေးကနေ တက်နိုင်တာပဲလုံလောက်နေပြီကို ဒါပေမဲ့ ယာဉ်တန်းက လှုပ်ရှားနေဆဲပဲ အခုလိုလုပ်လိုက်တာ အန္တရယ်မရှိဘူးလား?

သူမ စိတ်ရူပ်ထွေးနေတော့ ရှီရှင်းဂျန် ယိုင်ကျလာကာ သူမကိုသူ့လက်မောင်းထဲထည့်ပြီး ရထားလုံးပြတင်းပေါက် ကနေ မယူလိုက်သည်။ ပြတင်းပေါက် ကနေ ခန္ဓာကိုယ် တစ်ဝက်ထွက်နှင့်နေပြီး နောက်တဆင့် ဘာလုပ်မလဲ ဆိုတာ သိနေကာခဏကြာတော့ မြင်းပေါ် ရောက်သွား၏။

ဆောင်းယု အထိတ်တလန့်မင်းသမီးနာမည် ခေါ်တယ်။ ရှီရှင်းဂျန် ပြုံးပြီး " ဒီမြို့စားငယ်က မင်းရဲ့မင်းသမီးငယ်ကို ဒီနား ဟိုနား မြင်းစီးတဲ့စကေးတချို့ သင်ပေးမလို့ ။မစိုးရိမ်နဲ့ "

လင်းဖေးလု စိတ်တည်ငြိမ်အောင်ထိန်းပြီးနောက် ရှီရှင်းဂျန် မြင်းဇာတ်ကြိုးကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ကာ " ဟိုက်ယား!!"

မြင်း ခွာသံနဲ့အတူ ရှေ့ကိုထွက်သွားသည်။

ရုတ်တရက် လှုပ်ရှားမှုက သေးငယ်ပြီး ပေါ့ပါးကာ ခေါင်းနဲ့ သူ့ရင်ဘတ် ထိသွားပြီး ဆံပင်စည်းကြိုးပြတ်တောက်သွားသည်။

လေအေးများ သူမ မျက်နှာပေါ် ရိုက်ခတ်လာသည်။ မြင်းလည်ဆံကိုတင်းတင်းကိုင်ထားပြီး မတော်တဆ ကျလို့ကတော့ သူမ ဘဝ အဆုံးသတ်သွားလိမ့်မယ်။သို့ပေမဲ့ ရှီရှင်းဂျန် စနောက်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ကာ အရှိန်မြင့်လိုက်သည်။ လင်းဖေးလု နှလုံးသားပေါက်ကွဲမတက်ခံစားလိုက်ရပြီးအော်တယ်. "ရှီရှင်းဂျန် အရှိန်လျော့ !!"

ငယ်ရွယ်သစ်လွင်သည့် ရီသံ လေထုထဲတောက်ပစွာ ထွက်ပေါ် လာပြီး " နှေးနှေးစီးရင် မြင်းစီးတာလို့ခေါ် မလား?"

လင်းဖေးလု သူ့ကို သတ်ချင်လာတယ်။

လင်းဂျင်းယွမ် သူ့ရထားလုံးထဲ ပျော် ရွှင်စွာ သရေစာစားနေသည်. ရုတ်တရက် တစ်ခုခုကြားလိုက်ပြီး မတက်နိုင်ပဲ ကန်းအန်းကိုမေးတယ်။ "ဒါ ညီမတော် ၅ အသံမလား?"

ကန်း-အန်းလည်းဂရုတစိုက်နားထောင်ပြီး " နည်းနည်းကြားရတယ်။ဒါပေမဲ့ မင်းသမီး ၅ ရဲ့ရထားလုံးက အနောက်မှာမဟုတ်ဘူးလား?"

လင်းဂျင်းယွမ်ရထားလုံး ပြတင်းပေါက် ကနေ ကြည့်လိုက်တော့ ရှီရှင်းဂျန် နဲ့ သူ့ညီမတော် မြင်းစီးနေတာမြင်လိုက်တယ်။ သူ့သနားစရာ လုလေး မြင်းပေါ် ကနေ အထိတ်တလန့်အော်နေ၏။

လင်းဂျင်းယွမ် စိုးရိမ်သွားပြီး လက်ထဲက သရေစာကိုကျိုးဖဲ့ မတက်ဖြစ်သွား၏။ ရထားလုံးပေါ် ကခုန်ချကာ နီးစပ်ရာအစောင့် များကို အော်လိုက်တယ်။"မင်း ဆင်းခဲ့!!"

ထိုအစောင့် မြင်းပေါ် ကနေ လျင်မြန်စွာဆင်းချတယ်။

စကားတစ်ခွန်းမှ ထပ်မပြောပဲ မြင်းပေါ် တက် ပြီး သူတို့နောက်လိုက်ဖို့ နှင်တံကို မြှောက်လိုက်တယ်။ လိုက်ဖမ်းနေစဉ်အော် ပြောတယ်။ " ရှီရှင်းဂျန် အရှက်မရှိဘူး။ မင်း ငါ့ ညီမတော် ကိုချပေး!!'

ကံကောင်းစွာနဲ့ ဒီမင်းသားတွေက သူနဲ့ငယ်ငယ်တည်းက မြင်းစီဖော်တွေဖြစ်သည်။လင်းဂျင်းယွမ် မြင်းစီးတဲ့အခါ တိုင်း ကြည့်ကောင်းပြီး အရှိန်မြန်သည်။

လင်းဂျင်းယွမ် မြင်းပေါ် ကနေ အော် တယ်။ "ရှီရှင်းဂျန် ရပ် စမ်း! အရှက်မရှိဘူး!! ငါ့ ညီမတော် ကိုအနိုင်ကျင့်တယ်။!! "

ရှီရှင်းဂျန် မထီမဲ့မြင်စိုက်ကြည့်ပြီး "Oh အရှင့်သား မြင်းစီးတဲ့စကေး ကောင်းတာပဲ"

လင်းဂျင်းယွမ် ဒေါသတကြီး ရှီရှင်းဂျန်လက်မောင်းထဲက ကြောက်လန့်တုန်နေသည့် လုလေးကို ကြည့် ပြီး ဒေါသတကြီးပြန်အော်တယ်။ "ယုံချင်ယုံ မယုံချင်နေ မင်းရဲ့ ခေါင်းဖြတ်ဖို့ မင်းအဖေ ဆီ တင်ပြမယ်။! "