အပိုင်း-33

နောက်တော့ လင်းဂျင်းယွမ် "ကွန်ဖြူးရှပ်" စာအုပ်ကို နှံ့နှံ့စပ်စပ်စတင်လေ့လာတော့တယ်။ မှတ်သားရုံသာမက စကားလုံးတစ်လုံးချင်းစီ ကနောက်ကွယ်က အဓိပ္ပာယ်များကိုပါလေ့လာတယ်။ !! တစ်အုပ်လုံးမှတ်သားပြီးမှ သူ့ညီမတော် ဆီသွားမယ်။ မဟုတ်ရင် သူ့နောက်ဆုံး သိက္ခာ ဆုံးရူံးသွားလိမ့်မယ်!!

လင်းဂျင်းယွမ် လာမလည်တော့ လင်းဖေးလု အားလပ်နေ၏။။ လင်းကျန့်ယွမ်ကတော့ သူ့ညီမ သူနဲ့မကစားလို့ ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြစ်နေလေတယ်။

လင်းဖေးလု နေ့ဝက်လောက် သူ့ကို ချော့ရတယ်။လင်းကျန့်ယွမ်နောက်ဆုံးတော့ "ငါ ချင်းပေ ဉယျာဉ်ထဲက ဂျုဘယ်သီးစားချင်တယ် ဒါမှ ညီမလေးကို ခွှင်လွှတ်ပေးမယ်!!"

အရင်ကခေါက် ချင်းပေဉယျာဉ်ကိုဖြတ်တော့ သူမ ဂျုဘယ်သီးတစ်ချို့ယူလာဖူးတယ်။ လင်းကျန့်ယွမ် စိတ်ထဲ အချိန်အတော်ကြာ ဒါကိုတွေးနေမယ်လို့ မထင်ထားဘူး။ လင်းဖေးလု သူ့အစ်ကိုခေါင်းပုတ်ပြီး အပြုံးလေးနဲ့ "ကောင်းပြီ။ ညီမလေး အစ်ကို့အတွက် သွားခူးပေးမယ်။ ဒီမှာ လိမ်လိမ်မာမာစောင့်နေ"

လင်းကျန့်ယွမ် ရူးကြောင်ကြောင် စပ်ဖြဲဖြဲ ဖြစ်သွား၏။

ဆောင်းရာသီနီးကပ်လာပြီဖြစ်လို့ ရာသီဉတု အေးလာပြီ။လင်းဖေးလု ရှောင်လန် သူမ အတွက် ချုပ်ပေးတဲ့ အဖြူရောင်ကုတ်အင်္ကျီလေး ဝတ်ပြီး ဂျုဘယ်သီးကောက်ဖို့ ထွက်သွားသည်။

ချင်းပေဉယျာဉ် မှာ သစ်သီးပင်တွေအများကြီးစိုက်ပျိုးထားတယ်။ ဆောင်းရာသီဆိုရင် သစ်ပင်ကိုင်းမှာ သစ်သီးအများကြီးရှိတယ်။ မောင်းမဆောင်က အစေခံများ သစ်သီးများကောက်ပြီး သူတို့ကိုလာပို့ကြတယ်။ လင်းဖေးလု ဝင်ပေါက်က ဝင်လာတော့ ရုတ်တရက် ဉယျာဉ် နံရံထောင့်နား တစ်စုံတစ်ယောက်ငိုသံကြားရတယ်။

သူမ တခြားသူကိစ္စတွေကို စိတ်ဝင်စားတက်တဲ့ ပုံစံမျိုးမဟုတ်ဘူး။အစက ကုန်းကုန်း (ဒါမှမဟုတ်) နန်းတွင်းအစေခံလို့ ထင်လိုက်တာ ဒါ့ကြောင့် ဂျုဘယ်သီးအပင်အောက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဉယျာဉ်ထဲက ထွက်သွားတော့မဲ့အချိန် ညင်သာတဲ့ရိူက်ငိုသံ ရပြီး ကြားရသူတိုင်းကိုကြောက်လန့်သွားစေတယ်။ ဘယ်လောက်တောင်သနားဖို့ကောင်းအောင်ငိုနေတဲ့အသံလဲပြောနေစရာတောင်မလိုဘူး။

လင်းဖေးလု ဉယျာဉ်ထဲက ထွက်လာတော့ မနေနိုင်ပဲ အသံလားရာဆီ ကြည့်လိုက်သည်။ ရှည်လျားသည့် မြက်ပင်အောက် အရွယ်မရောက်သေးတဲ့အရပ်နဲ့ ပုံရိပ်တစ်ခုရှိသည်။ အစေခံများနှင့်မတူညီစွာလှပစွာဝတ်ဆင်ထားသေးတယ်။

သူမ ခဏတွေးပြီး သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

ပန်းများနှင့် သစ်ရွက်များကိုနင်းကာ လျှောက်လာတော့ အသံထွက်သွား၏. ထိုအသံပိုင်ရှင်က လှည့်ကြည့်ပြီး မွေးခွန်းထုတ်တဲ့အသံနဲ့ "ဘယ်သူလဲ?"

လင်းဖေးလု ချောမောတဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်ဆိုတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ လက်မောင်းထဲအဖြူရောင်ယုန်လေး ကိုင်ထားပြီး ထိုယုန်လေး မျက်လုံးအတိုင်း မျက်လုံးများရဲတက်နေကာ ငိုထားတာ သိသာတယ်။ သူ့မျက်နှာပေါ် မျက်ရည်များအပြည့် ကြည့်ရတာ သနားဖို့ကောင်းနေ၏။

လင်းဖေးလု ဒူးထောက်ချပြီး မေးလိုက်တယ်။ "ဘာလို့ ငိုနေတာလဲ?"

သူ့ပုံစံအခုလိုဖြစ်နေတာ တခြားသူမြင်သွားတော့ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်သွား၏။ ခဏကြာတော့ ခက်ထန်တဲ့အပြုအမူ ပြောင်းလဲသွားတယ်။သို့ပေမဲ့ သူ့သဘာဝကိုက ဗီလိန် ဆန်ဆန်မဟုတ်ဘူး ပြီးတော့ ငိုရတာ သူကူရာမဲ့တယ်လို့ခံစားရလို့။ သူဘယ်လောက်ပဲ သနားဖို့ကောင်းကောင်း အခုစိုးရိမ်ထိတ်လန့်နေပြီး ဘာမှမဖြစ်သလို ဖုံးကွယ်ဖို့ မတူညီစွာဟန်ဆောင်ကာ "မင်းနဲ့မဆိုင်ဘူး"

အကြည့်တစ်ချက်မှာတင် လင်းဖေးလု ဒီကောင်လေးရဲ့ စရိုက်ကိုဖမ်းမိတယ်။ စိတ်မပျက်မိဘူး။ထို့အစား ပြုံးပြီး သူ့လက်မောင်းထဲ ယုန်လေးကို ပုတ်ပေးကာ " ဒီယုန်လေးကို မွေးထားတာလား? ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ"

ထိုကောင်လေးခန္ဓာကိုယ်အနည်းငယ်တုန်ယင်သွားကာ မျက်ရည်များရပ်တန့်သွားပြီး ခြိမ်းခြောက်တာမျိုးမရှိတော့။ သွားတင်းတင်းကြိတ်ထားပြီး ဆန်းကြယ်တဲ့အပြုအမူမျိုး ပြထားကာ ယုန်ကို မထိအောင် နောက်ဆုတ်လိုက်သည်။

လင်းဖေးလု သူ့ကိုခဏကြာထိ ကြည့်နေပြီး ညင်သာစွာ "ဘာဖြစ်လို့လဲ?"

သိပ်မဝေးတဲ့တနေရာက နန်းတွင်းအစေခံများ ရီမောသံ စကားပြောသံ တဖြေးဖြေးနီးကပ်လာတယ်. ထိုကောင်လေးမျက်နှာပြောင်းလဲသွားပြီး တိတ်တိတ်နေဖို့အချက်ပြတယ်။ လင်းဖေးလု ခေါင်းညိတ်ပြီး သူ့ဘေးနား ထိုင်ချလိုက်တယ်။. သူတို့ နှစ်ယောက် မြက်ပင်ရှည်များ နှင့်ဖုံးကွယ်လိုက်တယ်။ နန်းတွင်းအစေခံများ ချင်းပေ ဉယျာဉ်ထဲ လျှောက်လာကာ သစ်သီးတစ်ချို့ ခူးပြီး ပြန်ထွက်သွားကြတယ်။

ထိုအချိန် ဘာစကားမှမပြောပဲ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ မျက်ဝန်းများတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကြည့်နေကြ၏။ ဆူညံပြောဆိုသံများပျောက်သွားတော့မှ ကောင်လေးက မုန်ကုပ်ကုပ်မေးလာတယ်။

"မင်းဘယ်သူလဲ?"

Zawgyi

အပိုင္း-33

ေနာက္ေတာ့ လင္းဂ်င္းယြမ္ "ကြန္ျဖဴးရွပ္" စာအုပ္ကို ႏွံ႕ႏွံ႕စပ္စပ္စတင္ေလ့လာေတာ့တယ္။ မွတ္သား႐ုံသာမက စကားလုံးတစ္လုံးခ်င္းစီ ကေနာက္ကြယ္က အဓိပၸာယ္မ်ားကိုပါေလ့လာတယ္။ !! တစ္အုပ္လုံးမွတ္သားၿပီးမွ သူ႕ညီမေတာ္ ဆီသြားမယ္။ မဟုတ္ရင္ သူ႕ေနာက္ဆုံး သိကၡာ ဆုံး႐ူံးသြားလိမ့္မယ္!!

လင္းဂ်င္းယြမ္ လာမလည္ေတာ့ လင္းေဖးလု အားလပ္ေန၏။။ လင္းက်န႔္ယြမ္ကေတာ့ သူ႕ညီမ သူနဲ႕မကစားလို႔ ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ေနေလတယ္။

လင္းေဖးလု ေန႕ဝက္ေလာက္ သူ႕ကို ေခ်ာ့ရတယ္။လင္းက်န႔္ယြမ္ေနာက္ဆုံးေတာ့ "ငါ ခ်င္းေပ ဉယ်ာဥ္ထဲက ဂ်ဳဘယ္သီးစားခ်င္တယ္ ဒါမွ ညီမေလးကို ခႊင္လႊတ္ေပးမယ္!!"

အရင္ကေခါက္ ခ်င္းေပဉယ်ာဥ္ကိုျဖတ္ေတာ့ သူမ ဂ်ဳဘယ္သီးတစ္ခ်ိဳ႕ယူလာဖူးတယ္။ လင္းက်န႔္ယြမ္ စိတ္ထဲ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ဒါကိုေတြးေနမယ္လို႔ မထင္ထားဘူး။ လင္းေဖးလု သူ႕အစ္ကိုေခါင္းပုတ္ၿပီး အၿပဳံးေလးနဲ႕ "ေကာင္းၿပီ။ ညီမေလး အစ္ကို႔အတြက္ သြားခူးေပးမယ္။ ဒီမွာ လိမ္လိမ္မာမာေစာင့္ေန"

လင္းက်န႔္ယြမ္ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ စပ္ၿဖဲၿဖဲ ျဖစ္သြား၏။

ေဆာင္းရာသီနီးကပ္လာၿပီျဖစ္လို႔ ရာသီဉတု ေအးလာၿပီ။လင္းေဖးလု ေရွာင္လန္ သူမ အတြက္ ခ်ဳပ္ေပးတဲ့ အျဖဴေရာင္ကုတ္အကၤ်ီေလး ဝတ္ၿပီး ဂ်ဳဘယ္သီးေကာက္ဖို႔ ထြက္သြားသည္။

ခ်င္းေပဉယ်ာဥ္ မွာ သစ္သီးပင္ေတြအမ်ားႀကီးစိုက္ပ်ိဳးထားတယ္။ ေဆာင္းရာသီဆိုရင္ သစ္ပင္ကိုင္းမွာ သစ္သီးအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ေမာင္းမေဆာင္က အေစခံမ်ား သစ္သီးမ်ားေကာက္ၿပီး သူတို႔ကိုလာပို႔ၾကတယ္။ လင္းေဖးလု ဝင္ေပါက္က ဝင္လာေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ဉယ်ာဥ္ နံရံေထာင့္နား တစ္စုံတစ္ေယာက္ငိုသံၾကားရတယ္။

သူမ တျခားသူကိစၥေတြကို စိတ္ဝင္စားတက္တဲ့ ပုံစံမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။အစက ကုန္းကုန္း (ဒါမွမဟုတ္) နန္းတြင္းအေစခံလို႔ ထင္လိုက္တာ ဒါ့ေၾကာင့္ ဂ်ဳဘယ္သီးအပင္ေအာက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဉယ်ာဥ္ထဲက ထြက္သြားေတာ့မဲ့အခ်ိန္ ညင္သာတဲ့ရိူက္ငိုသံ ရၿပီး ၾကားရသူတိုင္းကိုေၾကာက္လန႔္သြားေစတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္သနားဖို႔ေကာင္းေအာင္ငိုေနတဲ့အသံလဲေျပာေနစရာေတာင္မလိုဘူး။

လင္းေဖးလု ဉယ်ာဥ္ထဲက ထြက္လာေတာ့ မေနနိုင္ပဲ အသံလားရာဆီ ၾကည့္လိုက္သည္။ ရွည္လ်ားသည့္ ျမက္ပင္ေအာက္ အ႐ြယ္မေရာက္ေသးတဲ့အရပ္နဲ႕ ပုံရိပ္တစ္ခုရွိသည္။ အေစခံမ်ားႏွင့္မတူညီစြာလွပစြာဝတ္ဆင္ထားေသးတယ္။

သူမ ခဏေတြးၿပီး သြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။

ပန္းမ်ားႏွင့္ သစ္႐ြက္မ်ားကိုနင္းကာ ေလွ်ာက္လာေတာ့ အသံထြက္သြား၏. ထိုအသံပိုင္ရွင္က လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေမြးခြန္းထုတ္တဲ့အသံနဲ႕ "ဘယ္သူလဲ?"

လင္းေဖးလု ေခ်ာေမာတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဆိုတာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ လက္ေမာင္းထဲအျဖဴေရာင္ယုန္ေလး ကိုင္ထားၿပီး ထိုယုန္ေလး မ်က္လုံးအတိုင္း မ်က္လုံးမ်ားရဲတက္ေနကာ ငိုထားတာ သိသာတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚ မ်က္ရည္မ်ားအျပည့္ ၾကည့္ရတာ သနားဖို႔ေကာင္းေန၏။

လင္းေဖးလု ဒူးေထာက္ခ်ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ "ဘာလို႔ ငိုေနတာလဲ?"

သူ႕ပုံစံအခုလိုျဖစ္ေနတာ တျခားသူျမင္သြားေတာ့ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္သြား၏။ ခဏၾကာေတာ့ ခက္ထန္တဲ့အျပဳအမူ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။သို႔ေပမဲ့ သူ႕သဘာဝကိုက ဗီလိန္ ဆန္ဆန္မဟုတ္ဘူး ၿပီးေတာ့ ငိုရတာ သူကူရာမဲ့တယ္လို႔ခံစားရလို႔။ သူဘယ္ေလာက္ပဲ သနားဖို႔ေကာင္းေကာင္း အခုစိုးရိမ္ထိတ္လန႔္ေနၿပီး ဘာမွမျဖစ္သလို ဖုံးကြယ္ဖို႔ မတူညီစြာဟန္ေဆာင္ကာ "မင္းနဲ႕မဆိုင္ဘူး"

အၾကည့္တစ္ခ်က္မွာတင္ လင္းေဖးလု ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ စရိုက္ကိုဖမ္းမိတယ္။ စိတ္မပ်က္မိဘူး။ထို႔အစား ၿပဳံးၿပီး သူ႕လက္ေမာင္းထဲ ယုန္ေလးကို ပုတ္ေပးကာ " ဒီယုန္ေလးကို ေမြးထားတာလား? ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ"

ထိုေကာင္ေလးခႏၶာကိုယ္အနည္းငယ္တုန္ယင္သြားကာ မ်က္ရည္မ်ားရပ္တန႔္သြားၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္တာမ်ိဳးမရွိေတာ့။ သြားတင္းတင္းႀကိတ္ထားၿပီး ဆန္းၾကယ္တဲ့အျပဳအမူမ်ိဳး ျပထားကာ ယုန္ကို မထိေအာင္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္သည္။

လင္းေဖးလု သူ႕ကိုခဏၾကာထိ ၾကည့္ေနၿပီး ညင္သာစြာ "ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"

သိပ္မေဝးတဲ့တေနရာက နန္းတြင္းအေစခံမ်ား ရီေမာသံ စကားေျပာသံ တေျဖးေျဖးနီးကပ္လာတယ္. ထိုေကာင္ေလးမ်က္ႏွာေျပာင္းလဲသြားၿပီး တိတ္တိတ္ေနဖို႔အခ်က္ျပတယ္။ လင္းေဖးလု ေခါင္းညိတ္ၿပီး သူ႕ေဘးနား ထိုင္ခ်လိဳက္တယ္။. သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ျမက္ပင္ရွည္မ်ား ႏွင့္ဖုံးကြယ္လိုက္တယ္။ နန္းတြင္းအေစခံမ်ား ခ်င္းေပ ဉယ်ာဥ္ထဲ ေလွ်ာက္လာကာ သစ္သီးတစ္ခ်ိဳ႕ ခူးၿပီး ျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။

ထိုအခ်ိန္ ဘာစကားမွမေျပာပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းမ်ားတစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနၾက၏။ ဆူညံေျပာဆိုသံမ်ားေပ်ာက္သြားေတာ့မွ ေကာင္ေလးက မုန္ကုပ္ကုပ္ေမးလာတယ္။

"မင္းဘယ္သူလဲ?"