《Three Bears - 곰세마리》Three Bears - 12
Advertisement
“အမေတို့နဲ့ပြန်နေ”
“မနေချင်ဘူး”
ဆိုဖာပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ရင်း တစ်မိနစ်တစ်ခါလောက် တီဗွီလိုင်းတွေကို တစ်လိုင်းပြီးတစ်လိုင်း နှိပ်လိုက်၊ ပြောင်းလိုက် လုပ်နေသူ။ တစ်ခုခုဆို ဘူးခံငြင်းလိုက်ရမှ စားဝင်အိပ်ပျော်သူလည်း ဖြစ်သည်။
အလုပ်ကြောင့် ဒီနှစ်ထဲ ထွက်ရမဲ့ နိုင်ငံခြားခရီးစဉ်တွေက ဆက်တိုက်ဆိုသလိုဖြစ်နေတာမို့ အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့မဲ့ ဒေါသအိုးကို စိတ်မချ။ ဒါကြောင့် အမေတို့နဲ့အတူ ပြန်နေဖို့ပြောပေမဲ့ မျှော်လင့်ထားသလိုပဲ အငြင်းခံလိုက်ရသည်။
“ခေါင်းမာမနေနဲ့။ ကူးလုံးလေးမွေးပြီးမှ ပြန်ပြောင်းနေလို့ရတယ်”
မကျေမနပ် မျက်စောင်းတစ်ပွင့် သူ့ကိုယ်ပေါ် ရောက်လာသည်။ ဖြစ်ဆို ကလေးနာမည်နဲ့ပတ်သတ်ပြီး သူတို့ချင်း ခုထိ ညှိလို့မရ။ တလောကတင် ဆေးစစ်ကြည့်ရင်း ကလေးက ယောက်ျားလေးမှန်း သိလိုက်ရတာမို့ သူက ချစ်စနိုးနဲ့ ဟု ကြိုပေးထားပေမဲ့ ပတ်ဂျီမင်းကတော့ လို့ မှည့်သည်။
အဲ့တုန်းကလည်းတစ်ခါ သတ်ထားပြီးပြီ။
“ငါ့ကလေးနာမည်က ဂျီဝူးလို့ ဘယ်နှခါပြောရမလဲ။ မင်းစိတ်ကြိုက်နာမည်ပေးချင်ရင် မင်းကိုယ်တိုင်မွေးလိုက်လေ”
“အေးပေါ့ မင်းတစ်ယောက်တည်း လေဥဥပြီး မွေးလို့ရတာဆိုတော့လည်း မင်းကလေးပေါ့”
ရီမုပျံတစ်ခု သူ့ခေါင်းပေါ်က ဝဲသွားသည်။ မှန်တာပြောတော့လည်း လက်မခံ။ ဆဲဖို့နဲ့ လက်ပါဖို့ပဲ အရင်စဉ်းစားမိလားမသိ။
“မင်းတစ်ယောက်တည်းဆို သေသေရှင်ရှင် ငါက ထားခဲ့လို့ရတယ်။ ကလေးကြောင့် ဒီလောက်အထိ ပြောနေတာ”
ဘယ်ကောင်မေးတာလဲ ဟုတ်တာပေါ့ကွ။ ကူးလုံးလေးကြောင့် ဒီလောက် အောက်ကျို့ခံပြီး သည်းခံနေတာ။ မဟုတ်ရင် ပစ်ထားလိုက်တာကြာပြီ။
“ထွက်ခဲ့တော့။ အဝတ်သေတ္တာတွေအကုန် ကားထဲထည့်ထားပြီးပြီ”
ဘာဆိုဘာမှ လုပ်စရာလည်းမလို၊ လူလေးပဲ ဖင်ခါပြီး အဆင်သင့် ထလိုက်လာရမှာကို ပတ်ဂျီမင်းတို့က ဘာတွေခက်ခဲနေမှန်း နားမလည်။
“ဘာလဲ။ ကားပေါ်အထိ ငါ့ကိုပွေ့ချီသွားစေချင်လို့ ဂွင်ဆင်နေတာလား”
“သေလိုက်လေ”
စူစူအောင့်အောင့်ပြောကာ ခြေဆောင့်ပြီး နေရာကထကာ အခန်းထဲဝင်သွားသည်။
“အပြင်ကစောင့်နေမယ်။ ထွက်ခဲ့တော့”
မှာပြီးသည်နှင့် အိမ်ကလေးကို လှည့်လည်စစ်ဆေးပြီး စိတ်ချရပြီဆိုတော့မှ အိမ်ရှေ့မှာ အသင့်ရပ်ထားတဲ့ ကားပေါ်ကနေ ဒေါသအိုးကို ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။ မကြာပါ၊ မှုန်ကုတ်ကုတ်ရုပ်နဲ့အတူ အိမ်လေးထဲက ထွက်လာသည်။
အရင်ကထက်စာရင် အရမ်းကြီး အတိုက်အခံမလုပ်တာကိုပဲ ကျေးဇူးကြီးမားလှတဲ့ ပတ်ဂျီမင်း ဖြစ်လို့နေပြီ။ အမြဲတမ်း အဆင်ပြေနေတယ်ရယ်လို့ မဟုတ်သေးပေမဲ့လည်း ခြုံငုံကြည့်မယ်ဆို သူတို့အိမ်ထောင်ရေးက ထင်သလောက်လည်း မဆိုးဝါးဘူးလို့ ပြောရမှာပေါ့။
တီတီတာတာ၊ ကြည်ကြည်သာသာ စကားလုံးလေးတွေ၊ သဲသဲလှုပ်အကဲပိုပြတာမျိုးတွေက သူတို့ထုံးစံမဟုတ်။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အထိမနာ၊နာအောင် ပြောပြီး၊ ရန်ဖြစ်ရင်းပဲ သာမန်ရိုးကျလိုမျိုး ရှေ့ဆက်နေကြတာ။
“ကျွန်တော် ဟိုတစ်ယောက်ကို အန်တီတို့အိမ်မှာ ပြန်ပို့ထားပေးခဲ့တယ်။ အဲ့ဒါ အမေကပဲ ဂရုစိုက်ပေးလိုက်ပါဦး”
“ကလေးလည်းမဟုတ်ဘဲ ဘာတွေပူပြနေတာလဲ။ မင်းသာ ဟိုမှာ အမှားမဖြစ်စေနဲ့။ မဟုတ်ရင် ဥက္ကဌနေရာနဲ့ လွဲပြီသာမှတ်”
အမေ့ကိုပဲ မှာလိုက်ပေမဲ့ သတင်းကြည့်နေသည့် အဖေက ဝင်ပြောလာသည်။ ပတ်ဂျီမင်းကို အဖေအမြင်မကြည်တာ ငယ်ငယ်ကတည်းကမှန်း သိထားပေမဲ့ ဒီတစ်ကြိမ်ကတော့ ဖြေဆေးမရှိတော့ပြီ။
အဖေသဘောအကျရဆုံး ရိုအာနဲ့ လွဲချော််ခဲ့ရတာမို့ ရိုအာနဲ့လက်ထပ်ပြီးတာနဲ့ လက်ဖွဲ့အဖြစ် ဥက္ကဌရာထူးကို လွှဲပြောင်းပေးမယ်ဟူသော ကတိသည်လည်း ပျက်စီးသွားခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ ဒီလိုမျိုး အဖေ့ကို စိတ်ပျက်စေခဲ့တဲ့အတွက်လည်း သားဖြစ်တဲ့ သူ စိတ်မကောင်းပါ။
ဒါပေမဲ့ ဒါတွေဟာ ဖြစ်မဲ့ကံပါလာလို့ ဖြစ်ကိုဖြစ်လာရတယ်လို့ပဲ သူကတော့ ယူဆခဲ့သည်။ သူနဲ့ပတ်ဂျီမင်းတို့ရဲ့ အသွေးအသားလေးဟာလည်း သူတို့ဆီမှာမှ ဖြစ်တည်လာမဲ့ ကံကြမ္မာကြောင့်ပဲ ရောက်လာခဲ့တာ။ သို့သော် ဒီအတွေးတွေဟာ သူ့ဘက်က အမြင်၊ သူ့အယူအဆသာဖြစ်ခဲ့ပြီး အဖေနဲ့တော့ သဘောထားချင်း လွဲချော်ခဲ့ပုံရသည်။
“ဂျီမင်းကို အဖေသဘောမကျတာ သိပေမဲ့ ဒီကိစ္စတွေအကုန်လုံးက ကျွန်တော်မပါရင် ဖြစ်လာစရာအကြောင်းမရှိပါဘူး”
သတင်းကြည့်နေသည့် တီဗွီဖန်သားပြင်မှတဆင့် အဖေ့ရဲ့အကြည့်တွေက သူ့ဆီ ရောက်လာခဲ့သည်။
“အဖေတို့အမြင်မှာ ဒါက အမှားတစ်ခုဆိုရင်တောင် အဲ့ဒီ့အမှားကို ကျူးလွန်ခဲ့သူက အဖေယုံကြည်အားကိုးထားခဲ့ဖူးတဲ့ ဂျွန်ဂျောင်ကုပါ။ စိတ်ပျက်စေမိခဲ့လို့ ကိုယ်တိုင်လည်း အများကြီးစိတ်မကောင်းမိပြီး အားနာမိပေမဲ့ ကျေးဇူးပြုပြီး ပတ်ဂျီမင်းကို ဒီလောက်အထိပဲ သဘောမကျပေးပါ”
“ဒီကောင်....အဖေကို ပြန်ပြောနေပြီပေါ့”
“စိတ်လျှော့ပါ ယောက်ျားရယ်”
စိတ်မချမ်းသာရသည့် စကားဝိုင်းမှာ နည်းနည်းလေးတောင် ဆက်မနေချင်တော့တာမို့ ပင့်သက်ရှိုက်ရင်း အိမ်လေးထဲကနေ ခပ်မြန်မြန်ခြေလှမ်းတို့ဖြင့် ထွက်ခဲ့လိုက်တော့သည်။
“သား”
ကားပေါ်တက်တော့မည့်ဆဲဆဲ နောက်ကခေါ်သံ။ အမေဟာ သူ့နောက်ကို အပြေးလိုက်လာပုံရသည်။
“ဟုတ်ကဲ့”
“မင်းအဖေကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့ သားရယ်။ သူလည်း ရိုအာတို့ကို အများကြီးအားနာနေလို့ဖြစ်မှာပါ”
“ကျွန်တော်သိပါတယ်။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း ရုံးမှာ ရိုအာ့ကိုတွေ့တိုင်း အားနာနေရတာ ဒီနေ့အထိပါပဲ။ အဖေ့ကို စိတ်လည်းမဆိုးတာမို့ အမေ မပူပါနဲ့”
“ဟင်း..... အကုန်လုံးကလည်း တကယ့်အချိန်တွေမှာမှ ဖြစ်သွားတာကိုး။ ကြိုတင်ကြံစည်ထားရင်တောင် လွဲဦးမယ်”
“အဖေ့စံနှုန်းတွေထဲ ပတ်ဂျီမင်းက အံဝင်ခွင်ကျမဖြစ်နေလို့ ဒီလိုတွေဖြစ်နေတာလည်း သိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ လူတိုင်းက အဖေတို့၊ ကျွန်တော်တို့ ဖြစ်စေချင်သလို ဖြစ်လာမှာမှမဟုတ်ဘဲ”
“အမေ နားလည်ပါတယ်။ နောက်ပြီး ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဂျီမင်းလေးကို အမေလည်း သေချာဂရုစိုက်ပေးမှာမို့ သား စိတ်ချပါ”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အမေ”
အိမ်ကလေးရှေ့က သားအမိနှစ်ယောက်ရဲ့ စကားဝိုင်းလေးကို အကွယ်တစ်နေရာမှ နားထောင်နေသူတစ်ဦး။ တမင်ရယ်တော့မဟုတ်၊ သူလည်း သူ့ကိစ္စနဲ့သူ အပြင်ထွက်ဖို့အတွက် လုပ်နေရင်း အဖြစ်အပျက်တွေက တိုက်ဆိုင်သွားခဲ့တာ။
Advertisement
အန်ကယ်ဂျွန် သူ့ကို သဘောမကျတာ ဘာမှမထူးဆန်းဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဂျွန်ဂျောင်ကုဘက်က သူ့ကို ကာပြောပေးနေတာကတော့ ထူးဆန်းတယ်။ အကုန်လုံး ထူးဆန်းတယ်။ သူ့ခံစားချက်တွေလည်း ထူးဆန်းနေတယ်။
ကားအနက်ကြီး အိမ်ရှေ့က မောင်းထွက်သွားတဲ့အထိ သူဟာ အကွယ်မှာ တောင့်ခဲစွာ ရပ်နေမိရင်း ခြံစည်းရိုးဖြူဖြူလေးကိုလည်း လက်တွေနဲ့ ဆောက်တည်ရာမရစွာ ကုတ်ခြစ်နေမိသည်။
မသိချင်ဘူး။ မကြားချင်ဘူး။ ဒီစကားတွေကို မသိခဲ့၊ မမြင်ခဲ့၊ မကြားခဲ့ရင် သိပ်ကောင်းမယ်။ သူ့အပေါ် ဒီလောက်လေး ကောင်းပေးရုံနဲ့ သူဟာ အလွယ်တကူ ပျော်ဝင်တတ်တဲ့သူမျိုး မဟုတ်ဘူး။ ပတ်ဂျီမင်းဟာ သူ့ကိုယ်သူတော့ အဲ့လိုပဲ ထင်နေခဲ့ပါတယ်။
ရက်ပေါင်းများစွာချီ၊ လပေါင်းများစွာတိုင်၊ နှစ်ပေါင်းမနည်းအောင် အနည်တည်သလို မုန်းတီးရန်ဖြစ်လာခဲ့တဲ့ အချိန်တွေက နည်းတဲ့ပမာဏမဟုတ်တာကို ဒီ မိနစ်ပိုင်းစာ အချိန်လေးက အနိုင်ပိုင်းသွားမယ်ဆိုရင် ဘယ်သူပဲကြားကြား ရယ်ချင်စရာကောင်းလွန်းမနေဘူးလား။
ရယ်စရာကောင်းလွန်းတယ်
မျက်ရည်ကျမတတ်။
______________________
“ဘာလဲ”
ညဘက် အားတုန်းလေး ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်ပေမဲ့ ပြန်ထူးသံက တစ်ဖက်က သူ့ကို အလုံးလိုက်၊ အရင်းလိုက် အမောဆို့စေသည်။
“ကိုယ့်ယောက်ျားကိုထူးတဲ့ လေသံကြီးကလည်း”
“ယောက်ျားမကလို့ ငါ့အဖေဖြစ်လာလည်း ဒီလိုပဲထူးမှာ”
“ပြောရဲတယ်နော် ငရဲကြီးမှာ၊ မိုးကြိုးပစ်မှာလည်းမကြောက်”
“ဘာဖြစ်လဲ”
နည်းနည်းလေးမှ မချိုသာတဲ့ စကားတွေဆိုပေမဲ့လည်း အခုမှ သူ့စိတ်တွေက ပြည့်စုံသွားသလို ခံစားရသည်။ လိုနေတာ ဒါ။ ဒီလို ကန့်လန့်တိုက်တတ်တဲ့ အသံပေါ့။
“ကင်မရာဖွင့်လိုက်”
“မဖွင့်ချင်ပါဘူး”
“မင်းကို ကြည့်ချင်လွန်းလို့မဟုတ်ဘူး။ ကူးလုံးလေးကို မြင်ချင်လို့”
အကြောင်းပြချက်ကလည်း အလာကြီး။ ကြည့်ရအောင်လည်း ကလေးကဖြင့် အပြင်ကို ထွက်တောင်မလာသေးတာကို။ ဟိုမှာအလုပ်ပိပြီး ရူးသွားတာလား ဒီကောင်။
စခရင်ပေါ်ကနေ အတင်း ပြူးပြဲကြည့်နေသည့် Alpha ရုပ်ဆိုးကောင်ကို လက်သီးနဲ့ ရွယ်လိုက်ပြီးနောက် သိပ်မကျေနပ်ပေမဲ့လည်း ကင်မရာခလုတ်ကို နှိပ်လိုက်သည်။
“ဘာကြီးလဲ ဒါက”
“ငါ့ဗိုက်လေ”
“အဲ့ဒါတော့သိတာပေါ့။ မျက်နှာကရော”
“မင်းပဲ ကလေးကို ကြည့်ချင်တာဆို။ ထွက်မှမလာသေးတာ။ အဲ့တော့ ရှိနေတဲ့ အပြင်ကဗိုက်ကိုပဲ ကြည့်ပေါ့”
ပတ်ဂျီမင်းက တစ်မျိုးလေး။ ဒေါသအိုး ပြောတာ မမှားပေမဲ့လည်း ဂျွန်ဂျောင်ကုမှာတော့ ကိုယ့်စကားနဲ့ကိုယ် ပြန်ချုပ်မိကာ အီလည်လည်ဖြစ်သွားရသည်။
“ဒီလိုဆိုလည်း မင်းရုပ်ပါပြ။ ငါမရှိတုန်း ငါ့ကို ဘယ်လောက်အထိ လွမ်းနာကျနေသလဲဆိုတာသိချင်လို့”
“သေလေ”
“ဝန်မခံချင်လို့မလား ငါသိပါတယ်”
ဂျွန်ဂျောင်ကုဆင်နေတဲ့ အကွက်က ပုံတုံးလွန်းနေတာမို့ ပတ်ဂျီမင်းက ကြိတ်ရယ်သည်။ သူ့ကို မခံချင်အောင်ပြောပြီး ဆွပေးနေတာ အသိသာကြီး။ အရင်လိုဆို ဘာမှမစဉ်းစားဘဲ ဒေါသအရင်ထွက်ပြီး ခပ်မြန်မြန်တုံ့ပြန်လိုက်မှာပေမဲ့ အခုက နည်းနည်းတွေးတတ်လာပြီ။ မတူဘူး၊ မတူတော့ဘူး။
“အမှန်တော့ ငါ ဒီမှာ အများကြီးပင်ပန်းနေလို့”
ဖုန်းစခရင်ထက်မှာ ပြောပြီး မနေတတ်သလို ဟိုကုတ်၊ ဒီကုတ်လုပ်နေသည့် ဂျွန်ဂျောင်ကု။ ကလေးကိစ္စကြောင့် အန်ကယ်ဂျွန်က အလုပ်တွေ အများကြီး လွှဲပေးပြီး ဖိခိုင်းနေတာထင်ပါရဲ့။ ဒီလိုကျတော့လည်း စိတ်က သနားချင်ချင်။ အများကြီးတော့မဟုတ်၊ နည်းနည်းပိစိလေးလောက်။
“အဟမ်း”
ချောင်းဟန့်ရင်း ဖုန်းကို မျက်နှာမြင်ရအောင် ရွှေ့ပေးပြီး တစ်ဖက်လူကိုမကြည့်ဘဲ မျက်နှာလွှဲထားလိုက်သည်။
မပြုံးမရယ်မျက်နှာကြီးနဲ့ ဖုန်းကိုမကြည့်ဘဲ နှုတ်ခမ်းဆူကာ အိုက်တင်ခံနေသည့် ဒေါသအိုးကိုကြည့်ပြီး ဂျောင်ကု ရယ်ချင်မိပေမဲ့ မရယ်ရဲ။ တော်ကြာ သူ့ကို ရယ်ရမလားဆိုပြီး ဖုန်းချသွားမှ ဟုတ်ပေ့ဖြစ်ဦးမယ်။ နဂိုကမှ စိတ်က လက်တဆစ်။
“သားငယ်ရေ မေမေပါ။ သားအတွက် ဒိန်ချဉ်လာပို့တာ”
တံခါးခေါက်သံနဲ့ မေမေ့အသံကြောင့် ပတ်ဂျီမင်းမျက်လုံးတွေ ဝိုင်းခနဲ။ မေမေက သူ ဒိန်ချဉ်စားချင်နေတာကို ဘယ်လိုသိတာလဲ။ နောက်ပြီး ဒီအချိန်ကြီးလေ။
“မေမေက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး....”
“မေမေ့သားမက်က သားငယ် ဒိန်ချဉ်စားချင်တယ်လို့ ပြောနေလို့တဲ့”
သူ မပြောရပါဘူး။ သူတို့ချင်း ဖုန်းပြောနေကြတာ မှန်ပေမဲ့လည်း ဒိန်ချဉ်စားချင်တယ်လို့တော့ သူ တစ်ခွန်းတောင် မဟခဲ့။ သို့သော် မေမေ့ကို ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ဒိန်ချဉ်ဘူးကို အသာလက်ခံကာ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။
“ဒိန်ချဉ်ရောက်လာပြီပဲ”
“မင်းက ဘယ်လိုသိတာလဲ”
ဒိန်ချဉ်တစ်ဖဲ့ကို ဇွန်းနဲ့ခပ်ယူရင်း မေးလိုက်သည်။
“ကလေးသာမရှိတာ။ မင်းဗိုက်က ငါ့ဗိုက်လိုဖြစ်နေတဲ့ဟာကို”
ပြုံးမိခါနီး နှုတ်ခမ်းတွေကို အချိန်မီပြန်ထိန်းချုပ်လိုက်ရသည်။ အရူးကောင် ပြောသလိုပါပဲ။ သူ့ဆီမှာ ဖြစ်နေတတ်တဲ့ ခံစားချက်တွေ အကုန်လုံးလိုလိုက ဂျွန်ဂျောင်ကုဆီမှာပါ ထူးထူးဆန်းဆန်း သွားဖြစ်နေတတ်တာ။
အစ်ကိုကြီး ပြောပြခဲ့လို့ သိထားပေမဲ့ ကာယကံရှင်ဖြစ်တဲ့ သူက ဂျွန်ဂျောင်ကုလောက် ဆိုးဆိုးဝါးဝါး မခံစားရတာ သူကိုယ်တိုင်သာ အသိဆုံး။ ကလေးစရှိပါပြီဆိုကတည်းက တစ်ခါတလေ နေထိုင်မကောင်းသလို ဖြစ်တတ်ပေမဲ့ ဂျွန်ဂျောင်ကုလောက်တော့ မခံစားရ။
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ချစ်လွန်းလို့ ဒီလိုဖြစ်တယ်ဆိုလည်း တစ်မျိုးပေါ့။ အခုဟာက ထူးထူးဆန်းဆန်း ဘယ်တုန်းကမှ မတည့်ခဲ့တဲ့ ရန်ဖက်လို လူနှစ်ယောက်မှာမှ......။
“အိပ်သွားပြီပဲ”
အချိန်တော်တော်ကြာအောင် တောင်စဉ်ရေမရသော ခေါင်းစဉ်ပေါင်းများစွာကို စကားလုပ်ပြောနေခဲ့တာ။ ပတ်ဂျီမင်းတစ်ယောက်ကတော့ ပင်ပန်းပြီး မောသွားဟန်တူသည်။ ဟန်ပင်မဆောင်နိုင်၊ ဖုန်းကြီးဖွင့်ပြီး အိပ်ပျော်သွားသည်အထိ။
Advertisement
အသက်ကို မှန်မှန်ရှူရင်း အားပါးတရ အိပ်မောကျနေသည့် ပုံရိပ်ကို ဂျွန်ဂျောင်ကုက အလွတ် ထိုင်ကြည့်နေခဲ့မိသည်။ ပထမဆုံးပဲ။ ပတ်ဂျီမင်းက အေးချမ်းလိုက်တာလို့ တွေးမိခဲ့တဲ့ ပထမဆုံး။
အစ်ကိုကြီးနဲ့ ယှဉ်ကြည့်မိတိုင်း အပူလုံးလေးလို့ လှောင်ပြောင် စနောက် ခေါ်ခဲ့မိတဲ့ အမည်နာမနဲ့ ဆန့်ကျင်စွာ အေးချမ်းတယ်လို့ ပထမဆုံး တွေးမိခြင်း။ အိပ်နေလို့၊ ရန်ပြန်စွာလို့မရလို့၊ စိတ်ကြည်နေလို့ စတဲ့ ဘယ်လိုအကြောင်းပြချက်တွေပဲ ပေးပေးပါလေ။
“အိပ်မက်ထဲမှာပဲ ရန်ဖြစ်ကြတာပေါ့”
ဘာမှ မသိတော့တဲ့ ရွှေပန်းကန်လှလှလေးဟာတော့ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ကောင်းနေရင်း။
____________________
နှစ်ပိုင်းပဲကျန်တော့တယ်။
“အေမတို႔နဲ႔ျပန္ေန”
“မေနခ်င္ဘူး”
ဆိုဖာေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ရင္း တစ္မိနစ္တစ္ခါေလာက္ တီဗြီလိုင္းေတြကို တစ္လိုင္းၿပီးတစ္လိုင္း ႏွိပ္လိုက္၊ ေျပာင္းလိုက္ လုပ္ေနသူ။ တစ္ခုခုဆို ဘူးခံျငင္းလိုက္ရမွ စားဝင္အိပ္ေပ်ာ္သူလည္း ျဖစ္သည္။
အလုပ္ေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ထဲ ထြက္ရမဲ့ ႏိုင္ငံျခားခရီးစဥ္ေတြက ဆက္တိုက္ဆိုသလိုျဖစ္ေနတာမို႔ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့မဲ့ ေဒါသအိုးကို စိတ္မခ်။ ဒါေၾကာင့္ အေမတို႔နဲ႔အတူ ျပန္ေနဖို႔ေျပာေပမဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုပဲ အျငင္းခံလိုက္ရသည္။
“ေခါင္းမာမေနနဲ႔။ ကူးလုံးေလးေမြးၿပီးမွ ျပန္ေျပာင္းေနလို႔ရတယ္”
မေက်မနပ္ မ်က္ေစာင္းတစ္ပြင့္ သူ႔ကိုယ္ေပၚ ေရာက္လာသည္။ ျဖစ္ဆို ကေလးနာမည္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး သူတို႔ခ်င္း ခုထိ ညႇိလို႔မရ။ တေလာကတင္ ေဆးစစ္ၾကည့္ရင္း ကေလးက ေယာက္်ားေလးမွန္း သိလိုက္ရတာမို႔ သူက ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ကူးလုံးေလးဟု ႀကိဳေပးထားေပမဲ့ ပတ္ဂ်ီမင္းကေတာ့ ဂ်ီဝူးလို႔ မွည့္သည္။
အဲ့တုန္းကလည္းတစ္ခါ သတ္ထားၿပီးၿပီ။
“ငါ့ကေလးနာမည္က ဂ်ီဝူးလို႔ ဘယ္ႏွခါေျပာရမလဲ။ မင္းစိတ္ႀကိဳက္နာမည္ေပးခ်င္ရင္ မင္းကိုယ္တိုင္ေမြးလိုက္ေလ”
“ေအးေပါ့ မင္းတစ္ေယာက္တည္း ေလဥဥၿပီး ေမြးလို႔ရတာဆိုေတာ့လည္း မင္းကေလးေပါ့”
ရီမုပ်ံတစ္ခု သူ႔ေခါင္းေပၚက ဝဲသြားသည္။ မွန္တာေျပာေတာ့လည္း လက္မခံ။ ဆဲဖို႔နဲ႔ လက္ပါဖို႔ပဲ အရင္စဥ္းစားမိလားမသိ။
“မင္းတစ္ေယာက္တည္းဆို ေသေသရွင္ရွင္ ငါက ထားခဲ့လို႔ရတယ္။ ကေလးေၾကာင့္ ဒီေလာက္အထိ ေျပာေနတာ”
ဟုတ္လို႔လား ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုရာ။
ဘယ္ေကာင္ေမးတာလဲ ဟုတ္တာေပါ့ကြ။ ကူးလုံးေလးေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ေအာက္က်ိဳ႕ခံၿပီး သည္းခံေနတာ။ မဟုတ္ရင္ ပစ္ထားလိုက္တာၾကာၿပီ။
“ထြက္ခဲ့ေတာ့။ အဝတ္ေသတၱာေတြအကုန္ ကားထဲထည့္ထားၿပီးၿပီ”
ဘာဆိုဘာမွ လုပ္စရာလည္းမလို၊ လူေလးပဲ ဖင္ခါၿပီး အဆင္သင့္ ထလိုက္လာရမွာကို ပတ္ဂ်ီမင္းတို႔က ဘာေတြခက္ခဲေနမွန္း နားမလည္။
“ဘာလဲ။ ကားေပၚအထိ ငါ့ကိုေပြ႕ခ်ီသြားေစခ်င္လို႔ ဂြင္ဆင္ေနတာလား”
“ေသလိုက္ေလ”
စူစူေအာင့္ေအာင့္ေျပာကာ ေျခေဆာင့္ၿပီး ေနရာကထကာ အခန္းထဲဝင္သြားသည္။
“အျပင္ကေစာင့္ေနမယ္။ ထြက္ခဲ့ေတာ့”
မွာၿပီးသည္ႏွင့္ အိမ္ကေလးကို လွည့္လည္စစ္ေဆးၿပီး စိတ္ခ်ရၿပီဆိုေတာ့မွ အိမ္ေရွ႕မွာ အသင့္ရပ္ထားတဲ့ ကားေပၚကေန ေဒါသအိုးကို ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ မၾကာပါ၊ မႈန္ကုတ္ကုတ္႐ုပ္နဲ႔အတူ အိမ္ေလးထဲက ထြက္လာသည္။
အရင္ကထက္စာရင္ အရမ္းႀကီး အတိုက္အခံမလုပ္တာကိုပဲ ေက်းဇူးႀကီးမားလွတဲ့ ပတ္ဂ်ီမင္း ျဖစ္လို႔ေနၿပီ။ အၿမဲတမ္း အဆင္ေျပေနတယ္ရယ္လို႔ မဟုတ္ေသးေပမဲ့လည္း ၿခဳံငုံၾကည့္မယ္ဆို သူတို႔အိမ္ေထာင္ေရးက ထင္သေလာက္လည္း မဆိုးဝါးဘူးလို႔ ေျပာရမွာေပါ့။
တီတီတာတာ၊ ၾကည္ၾကည္သာသာ စကားလုံးေလးေတြ၊ သဲသဲလႈပ္အကဲပိုျပတာမ်ိဳးေတြက သူတို႔ထုံးစံမဟုတ္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အထိမနာ၊နာေအာင္ ေျပာၿပီး၊ ရန္ျဖစ္ရင္းပဲ သာမန္႐ိုးက်လိုမ်ိဳး ေရွ႕ဆက္ေနၾကတာ။
မုန္းေနၾကတုန္းဆိုေပမဲ့
အနမ္းမ်ားမ်ားနဲ႔မို႔
အရမ္းမခါးပါဘူး။
“ကြၽန္ေတာ္ ဟိုတစ္ေယာက္ကို အန္တီတို႔အိမ္မွာ ျပန္ပို႔ထားေပးခဲ့တယ္။ အဲ့ဒါ အေမကပဲ ဂ႐ုစိုက္ေပးလိုက္ပါဦး”
“ကေလးလည္းမဟုတ္ဘဲ ဘာေတြပူျပေနတာလဲ။ မင္းသာ ဟိုမွာ အမွားမျဖစ္ေစနဲ႔။ မဟုတ္ရင္ ဥကၠဌေနရာနဲ႔ လြဲၿပီသာမွတ္”
အေမ့ကိုပဲ မွာလိုက္ေပမဲ့ သတင္းၾကည့္ေနသည့္ အေဖက ဝင္ေျပာလာသည္။ ပတ္ဂ်ီမင္းကို အေဖအျမင္မၾကည္တာ ငယ္ငယ္ကတည္းကမွန္း သိထားေပမဲ့ ဒီတစ္ႀကိမ္ကေတာ့ ေျဖေဆးမရွိေတာ့ၿပီ။
အေဖသေဘာအက်ရဆုံး ႐ိုအာနဲ႔ လြဲေခ်ာ္္ခဲ့ရတာမို႔ ႐ိုအာနဲ႔လက္ထပ္ၿပီးတာနဲ႔ လက္ဖြဲ႕အျဖစ္ ဥကၠဌရာထူးကို လႊဲေျပာင္းေပးမယ္ဟူေသာ ကတိသည္လည္း ပ်က္စီးသြားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ဒီလိုမ်ိဳး အေဖ့ကို စိတ္ပ်က္ေစခဲ့တဲ့အတြက္လည္း သားျဖစ္တဲ့ သူ စိတ္မေကာင္းပါ။
ဒါေပမဲ့ ဒါေတြဟာ ျဖစ္မဲ့ကံပါလာလို႔ ျဖစ္ကိုျဖစ္လာရတယ္လို႔ပဲ သူကေတာ့ ယူဆခဲ့သည္။ သူနဲ႔ပတ္ဂ်ီမင္းတို႔ရဲ႕ အေသြးအသားေလးဟာလည္း သူတို႔ဆီမွာမွ ျဖစ္တည္လာမဲ့ ကံၾကမၼာေၾကာင့္ပဲ ေရာက္လာခဲ့တာ။ သို႔ေသာ္ ဒီအေတြးေတြဟာ သူ႔ဘက္က အျမင္၊ သူ႔အယူအဆသာျဖစ္ခဲ့ၿပီး အေဖနဲ႔ေတာ့ သေဘာထားခ်င္း လြဲေခ်ာ္ခဲ့ပုံရသည္။
“ဂ်ီမင္းကို အေဖသေဘာမက်တာ သိေပမဲ့ ဒီကိစၥေတြအကုန္လုံးက ကြၽန္ေတာ္မပါရင္ ျဖစ္လာစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး”
သတင္းၾကည့္ေနသည့္ တီဗြီဖန္သားျပင္မွတဆင့္ အေဖ့ရဲ႕အၾကည့္ေတြက သူ႔ဆီ ေရာက္လာခဲ့သည္။
“အေဖတို႔အျမင္မွာ ဒါက အမွားတစ္ခုဆိုရင္ေတာင္ အဲ့ဒီ့အမွားကို က်ဴးလြန္ခဲ့သူက အေဖယုံၾကည္အားကိုးထားခဲ့ဖူးတဲ့ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုပါ။ စိတ္ပ်က္ေစမိခဲ့လို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း အမ်ားႀကီးစိတ္မေကာင္းမိၿပီး အားနာမိေပမဲ့ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ပတ္ဂ်ီမင္းကို ဒီေလာက္အထိပဲ သေဘာမက်ေပးပါ”
“ဒီေကာင္....အေဖကို ျပန္ေျပာေနၿပီေပါ့”
“စိတ္ေလွ်ာ့ပါ ေယာက္်ားရယ္”
စိတ္မခ်မ္းသာရသည့္ စကားဝိုင္းမွာ နည္းနည္းေလးေတာင္ ဆက္မေနခ်င္ေတာ့တာမို႔ ပင့္သက္ရႈိက္ရင္း အိမ္ေလးထဲကေန ခပ္ျမန္ျမန္ေျခလွမ္းတို႔ျဖင့္ ထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
“သား”
ကားေပၚတက္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ ေနာက္ကေခၚသံ။ အေမဟာ သူ႔ေနာက္ကို အေျပးလိုက္လာပုံရသည္။
“ဟုတ္ကဲ့”
“မင္းအေဖကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ သားရယ္။ သူလည္း ႐ိုအာတို႔ကို အမ်ားႀကီးအားနာေနလို႔ျဖစ္မွာပါ”
“ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ႐ုံးမွာ ႐ိုအာ့ကိုေတြ႕တိုင္း အားနာေနရတာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။ အေဖ့ကို စိတ္လည္းမဆိုးတာမို႔ အေမ မပူပါနဲ႔”
“ဟင္း..... အကုန္လုံးကလည္း တကယ့္အခ်ိန္ေတြမွာမွ ျဖစ္သြားတာကိုး။ ႀကိဳတင္ႀကံစည္ထားရင္ေတာင္ လြဲဦးမယ္”
“အေဖ့စံႏႈန္းေတြထဲ ပတ္ဂ်ီမင္းက အံဝင္ခြင္က်မျဖစ္ေနလို႔ ဒီလိုေတြျဖစ္ေနတာလည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူတိုင္းက အေဖတို႔၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ျဖစ္လာမွာမွမဟုတ္ဘဲ”
“အေမ နားလည္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ီမင္းေလးကို အေမလည္း ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ေပးမွာမို႔ သား စိတ္ခ်ပါ”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အေမ”
အိမ္ကေလးေရွ႕က သားအမိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားဝိုင္းေလးကို အကြယ္တစ္ေနရာမွ နားေထာင္ေနသူတစ္ဦး။ တမင္ရယ္ေတာ့မဟုတ္၊ သူလည္း သူ႔ကိစၥနဲ႔သူ အျပင္ထြက္ဖို႔အတြက္ လုပ္ေနရင္း အျဖစ္အပ်က္ေတြက တိုက္ဆိုင္သြားခဲ့တာ။
အန္ကယ္ဂြၽန္ သူ႔ကို သေဘာမက်တာ ဘာမွမထူးဆန္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုဘက္က သူ႔ကို ကာေျပာေပးေနတာကေတာ့ ထူးဆန္းတယ္။ အကုန္လုံး ထူးဆန္းတယ္။ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြလည္း ထူးဆန္းေနတယ္။
ကားအနက္ႀကီး အိမ္ေရွ႕က ေမာင္းထြက္သြားတဲ့အထိ သူဟာ အကြယ္မွာ ေတာင့္ခဲစြာ ရပ္ေနမိရင္း ၿခံစည္း႐ိုးျဖဴျဖဴေလးကိုလည္း လက္ေတြနဲ႔ ေဆာက္တည္ရာမရစြာ ကုတ္ျခစ္ေနမိသည္။
မသိခ်င္ဘူး။ မၾကားခ်င္ဘူး။ ဒီစကားေတြကို မသိခဲ့၊ မျမင္ခဲ့၊ မၾကားခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္။ သူ႔အေပၚ ဒီေလာက္ေလး ေကာင္းေပး႐ုံနဲ႔ သူဟာ အလြယ္တကူ ေပ်ာ္ဝင္တတ္တဲ့သူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ပတ္ဂ်ီမင္းဟာ သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ အဲ့လိုပဲ ထင္ေနခဲ့ပါတယ္။
ရက္ေပါင္းမ်ားစြာခ်ီ၊ လေပါင္းမ်ားစြာတိုင္၊ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေအာင္ အနည္တည္သလို မုန္းတီးရန္ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြက နည္းတဲ့ပမာဏမဟုတ္တာကို ဒီ မိနစ္ပိုင္းစာ အခ်ိန္ေလးက အႏိုင္ပိုင္းသြားမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူပဲၾကားၾကား ရယ္ခ်င္စရာေကာင္းလြန္းမေနဘူးလား။
ရယ္စရာေကာင္းလြန္းတယ္
မ်က္ရည္က်မတတ္။
______________________
“ဘာလဲ”
ညဘက္ အားတုန္းေလး ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ေပမဲ့ ျပန္ထူးသံက တစ္ဖက္က သူ႔ကို အလုံးလိုက္၊ အရင္းလိုက္ အေမာဆို႔ေစသည္။
“ကိုယ့္ေယာက္်ားကိုထူးတဲ့ ေလသံႀကီးကလည္း”
“ေယာက္်ားမကလို႔ ငါ့အေဖျဖစ္လာလည္း ဒီလိုပဲထူးမွာ”
“ေျပာရဲတယ္ေနာ္ ငရဲႀကီးမွာ၊ မိုးႀကိဳးပစ္မွာလည္းမေၾကာက္”
“ဘာျဖစ္လဲ”
နည္းနည္းေလးမွ မခ်ိဳသာတဲ့ စကားေတြဆိုေပမဲ့လည္း အခုမွ သူ႔စိတ္ေတြက ျပည့္စုံသြားသလို ခံစားရသည္။ လိုေနတာ ဒါ။ ဒီလို ကန႔္လန႔္တိုက္တတ္တဲ့ အသံေပါ့။
“ကင္မရာဖြင့္လိုက္”
“မဖြင့္ခ်င္ပါဘူး”
“မင္းကို ၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔မဟုတ္ဘူး။ ကူးလုံးေလးကို ျမင္ခ်င္လို႔”
အေၾကာင္းျပခ်က္ကလည္း အလာႀကီး။ ၾကည့္ရေအာင္လည္း ကေလးကျဖင့္ အျပင္ကို ထြက္ေတာင္မလာေသးတာကို။ ဟိုမွာအလုပ္ပိၿပီး ႐ူးသြားတာလား ဒီေကာင္။
စခရင္ေပၚကေန အတင္း ျပဴးၿပဲၾကည့္ေနသည့္ Alpha ႐ုပ္ဆိုးေကာင္ကို လက္သီးနဲ႔ ႐ြယ္လိုက္ၿပီးေနာက္ သိပ္မေက်နပ္ေပမဲ့လည္း ကင္မရာခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္သည္။
“ဘာႀကီးလဲ ဒါက”
“ငါ့ဗိုက္ေလ”
“အဲ့ဒါေတာ့သိတာေပါ့။ မ်က္ႏွာကေရာ”
“မင္းပဲ ကေလးကို ၾကည့္ခ်င္တာဆို။ ထြက္မွမလာေသးတာ။ အဲ့ေတာ့ ရွိေနတဲ့ အျပင္ကဗိုက္ကိုပဲ ၾကည့္ေပါ့”
ပတ္ဂ်ီမင္းက တစ္မ်ိဳးေလး။ ေဒါသအိုး ေျပာတာ မမွားေပမဲ့လည္း ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုမွာေတာ့ ကိုယ့္စကားနဲ႔ကိုယ္ ျပန္ခ်ဳပ္မိကာ အီလည္လည္ျဖစ္သြားရသည္။
“ဒီလိုဆိုလည္း မင္း႐ုပ္ပါျပ။ ငါမရွိတုန္း ငါ့ကို ဘယ္ေလာက္အထိ လြမ္းနာက်ေနသလဲဆိုတာသိခ်င္လို႔”
“ေသေလ”
“ဝန္မခံခ်င္လို႔မလား ငါသိပါတယ္”
ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုဆင္ေနတဲ့ အကြက္က ပုံတုံးလြန္းေနတာမို႔ ပတ္ဂ်ီမင္းက ႀကိတ္ရယ္သည္။ သူ႔ကို မခံခ်င္ေအာင္ေျပာၿပီး ဆြေပးေနတာ အသိသာႀကီး။ အရင္လိုဆို ဘာမွမစဥ္းစားဘဲ ေဒါသအရင္ထြက္ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္တုံ႔ျပန္လိုက္မွာေပမဲ့ အခုက နည္းနည္းေတြးတတ္လာၿပီ။ မတူဘူး၊ မတူေတာ့ဘူး။
“အမွန္ေတာ့ ငါ ဒီမွာ အမ်ားႀကီးပင္ပန္းေနလို႔”
ဖုန္းစခရင္ထက္မွာ ေျပာၿပီး မေနတတ္သလို ဟိုကုတ္၊ ဒီကုတ္လုပ္ေနသည့္ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကု။ ကေလးကိစၥေၾကာင့္ အန္ကယ္ဂြၽန္က အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး လႊဲေပးၿပီး ဖိခိုင္းေနတာထင္ပါရဲ႕။ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း စိတ္က သနားခ်င္ခ်င္။ အမ်ားႀကီးေတာ့မဟုတ္၊ နည္းနည္းပိစိေလးေလာက္။
“အဟမ္း”
ေခ်ာင္းဟန႔္ရင္း ဖုန္းကို မ်က္ႏွာျမင္ရေအာင္ ေ႐ႊ႕ေပးၿပီး တစ္ဖက္လူကိုမၾကည့္ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲထားလိုက္သည္။
မၿပဳံးမရယ္မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔ ဖုန္းကိုမၾကည့္ဘဲ ႏႈတ္ခမ္းဆူကာ အိုက္တင္ခံေနသည့္ ေဒါသအိုးကိုၾကည့္ၿပီး ေဂ်ာင္ကု ရယ္ခ်င္မိေပမဲ့ မရယ္ရဲ။ ေတာ္ၾကာ သူ႔ကို ရယ္ရမလားဆိုၿပီး ဖုန္းခ်သြားမွ ဟုတ္ေပ့ျဖစ္ဦးမယ္။ နဂိုကမွ စိတ္က လက္တဆစ္။
“သားငယ္ေရ ေမေမပါ။ သားအတြက္ ဒိန္ခ်ဥ္လာပို႔တာ”
တံခါးေခါက္သံနဲ႔ ေမေမ့အသံေၾကာင့္ ပတ္ဂ်ီမင္းမ်က္လုံးေတြ ဝိုင္းခနဲ။ ေမေမက သူ ဒိန္ခ်ဥ္စားခ်င္ေနတာကို ဘယ္လိုသိတာလဲ။ ေနာက္ၿပီး ဒီအခ်ိန္ႀကီးေလ။
“ေမေမက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး....”
“ေမေမ့သားမက္က သားငယ္ ဒိန္ခ်ဥ္စားခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေနလို႔တဲ့”
သူ မေျပာရပါဘူး။ သူတို႔ခ်င္း ဖုန္းေျပာေနၾကတာ မွန္ေပမဲ့လည္း ဒိန္ခ်ဥ္စားခ်င္တယ္လို႔ေတာ့ သူ တစ္ခြန္းေတာင္ မဟခဲ့။ သို႔ေသာ္ ေမေမ့ကို ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ဒိန္ခ်ဥ္ဘူးကို အသာလက္ခံကာ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ခဲ့လိုက္သည္။
“ဒိန္ခ်ဥ္ေရာက္လာၿပီပဲ”
“မင္းက ဘယ္လိုသိတာလဲ”
ဒိန္ခ်ဥ္တစ္ဖဲ့ကို ဇြန္းနဲ႔ခပ္ယူရင္း ေမးလိုက္သည္။
“ကေလးသာမရွိတာ။ မင္းဗိုက္က ငါ့ဗိုက္လိုျဖစ္ေနတဲ့ဟာကို”
ၿပဳံးမိခါနီး ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အခ်ိန္မီျပန္ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ရသည္။ အ႐ူးေကာင္ ေျပာသလိုပါပဲ။ သူ႔ဆီမွာ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ အကုန္လုံးလိုလိုက ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုဆီမွာပါ ထူးထူးဆန္းဆန္း သြားျဖစ္ေနတတ္တာ။
အစ္ကိုႀကီး ေျပာျပခဲ့လို႔ သိထားေပမဲ့ ကာယကံရွင္ျဖစ္တဲ့ သူက ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုေလာက္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး မခံစားရတာ သူကိုယ္တိုင္သာ အသိဆုံး။ ကေလးစရွိပါၿပီဆိုကတည္းက တစ္ခါတေလ ေနထိုင္မေကာင္းသလို ျဖစ္တတ္ေပမဲ့ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုေလာက္ေတာ့ မခံစားရ။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခ်စ္လြန္းလို႔ ဒီလိုျဖစ္တယ္ဆိုလည္း တစ္မ်ိဳးေပါ့။ အခုဟာက ထူးထူးဆန္းဆန္း ဘယ္တုန္းကမွ မတည့္ခဲ့တဲ့ ရန္ဖက္လို လူႏွစ္ေယာက္မွာမွ......။
“အိပ္သြားၿပီပဲ”
Advertisement
- In Serial1353 Chapters
Refining the Mountains and Rivers
A young man's life changes when he stumbles upon a mysterious item. Qin Yu had never been a lucky person. Weak of body, bullied by his peers, and with only his friend as his family, he struggles day-by-day to live. But everything changes when he stumbles upon a little blue lamp. An immortal and demonic cultivating adventure.
8 3344 - In Serial13 Chapters
The Bringer
"Looking at the sunset behind me, I realize something. There is a long red trail following me. Sitting on the surface of the ocean, following the small waves and darkened by the twilight sky. "That's my blood, that is a lot of my blood," I say aloud. As if I didn't have enough to worry about already. Now I need to make sure I don't die from blood loss. I need something to stop the bleeding. With nothing better to use, I rip off my sleeve and use it as a bandage. It will help a little but without anything to disinfect the area, I'm at risk of it turning really ugly. I will just have to work with what I have for now. Shore can't be that far away. The island of Kheran is fairly close to the mainland. I've already been out here a while, drifting in the right direction. I estimate to be out of here by the end of the night. That is, if I don't freeze to death. With the water being as cold as it is, I need to keep kicking and paddling to get my heart rate up." In this thrilling, first-person narrative, a defected soldier finds himself adrift in a dire, life-or-death situation. With missing memories and few guesses as to how he got here, his lif quickly becomes a game of survival. Follow his journey through this exhilarating heart-pounder, with fluidly woven descriptions and page-turning surprises. With room for the imagination to bound with unpredictable twists and turns, this realistic science fantasy novel will have pages turning until the end. Patreon page: The Bringer
8 154 - In Serial52 Chapters
Godfather of magical technology with a pinch of extortion
Osric Thale got planted into a new magical word. Literally, face down. What will he do? What will happen when a person with above-average intelligence comes into a world with magic? In the magical world of Artesis, mages are big bosses, while warriors are no more than glorified doormen. Osric is an experiment happy person in a world where his unique personality might suit it better than earth +++++++++++++++++++++++++++ Hello dear readers, I have been always fascinated about novels like warlock of the magus world, end of the magical era(though this one has a ridiculous amount of filler), a wizards secret and similar novels, so began writing this one. Forewarning: English is my third language, thus grammatic is not the best. I also welcome constructive critiques. And if you find any errors, before you get eye cancer you can comment about it and I will correct. i have begun to rewrite the first chapters. The first three are already up. In the following week I will rewrite the rest. Later I will post a chapter with the changes. Chapter length is between 2k to 2.5k words. 5/week [participant in the Royal Road Writathon challenge] (Note, I do not own the rights to the image used as a cover.)
8 194 - In Serial12 Chapters
CountryHumans na FB
... no zapraszam
8 176 - In Serial16 Chapters
Dark Percy One Shots *NOT ACCEPTING NEW REQUESTS AT THE MOMENT*
A series of one shots and extra stuff from my PJO/HP crossover series. *Basically a bunch of character studies for my version of dark Slytherin Percy*
8 170 - In Serial11 Chapters
|Shu x Valt one-shots|
Hey guys!Rules:1. ☺️ It's a Shu x Valt ☺️2. 🤔 Request are open 🤔3. 🕊 No nasty comments 🕊4. ✨ ENJOY THE BOOK! ✨Hope you like it!p3ace
8 131
Prev Chap
Next Chap
Chap List
Boy
Girl
