《Three Bears - 곰세마리》Three Bears - 5
Advertisement
“အား!!!”
အခန်းပွင့်မတတ်သော အော်သံနက်ကြီးကြောင့် အခုထိ အိပ်ပျော်နေဆဲ ဂျွန်ဂျောင်ကုတစ်ယောက် အလန့်တဖျတ်ဆိုသလို နိုးလာခဲ့သည်။
“ဒါက ဘာဖြစ်သွားတာလဲ ပြောစမ်း!”
စောင်တွေနဲ့ လုံးထွေးနေကာ အဝတ်အစားမပါသည့် လူက ဒေါသတကြီးပင် ဂျွန်ဂျောင်ကုကို လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးကာ မေးလာသည်။
“အိပ်ရေးပျက်လိုက်တာ ဘာဖြစ်ရမှာလဲ မြင်တဲ့အတိုင်းပဲလေ”
“သောက်ရူးကောင်! ဒီလိုဖြစ်ရမှာမဟုတ်ဘူးလေ! လုံးဝမှားနေပြီ”
“ဒါဆိုပြောပါဦး။ ဘယ်လိုမှ အမှန်ဖြစ်မှာလဲ”
ပြန်ဖြေစရာမရှိ။ ဒါပေမဲ့ ဒီကိစ္စက သေချာပေါက် မှန်မနေ။ လုံးဝ အလွဲအကြီးကြီးနဲ့ အမှားကြီးမှားနေတာ။
“မင်း!”
လှိုက်တက်လာသည့် ဒေါသကြောင့် လူမသတ်မိအောင် ထိန်းချုပ်ရတာက သိပ်ခက်ခဲလွန်းသည်။ တဖက်လူကို ကြည့်လိုက်တော့လည်း အေးအေးလူလူ ရှိနေသည့်ပုံစံက ဒူးမနန့်၊ လေမချွန်ရုံတမယ်။
မျက်စိရှေ့မှာ ခေါင်းကုတ်လိုက် စဉ်းစားလိုက်နှင့် ယောက်ယက်တွေခတ်ကာ ကြောင်ပျောက်နေသည့် ပတ်ဂျီမင်းကို ကြည့်ပြီး ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရသည်။ ပတ်ဂျီမင်းက သူ့ကိုယ်သူ လည်လှပြီထင်တာ။ သူ့ထက်လည်တဲ့သူရှိသေးတယ်ဆိုတာတော့ မေ့နေပုံ။
ခုထိ ညတုန်းက ဟန်ပန်တကျ ခြေချိတ်ပြီး သူ့ရှေ့ လာထိုင်တဲ့ပုံစံကို မျက်လုံးထဲက မထွက်သေး။ ဂျွန်ဂျောင်ကုတစ်ယောက်တော့ ဒီည ဆေးမိပြီး ကောင်မလေးဆီမှာ အပိုင်ဖမ်းခံရတော့မယ်ဆိုတဲ့ ခပ်နုံနုံအတွေးလေးနဲ့ပေါ့။
“အဲ့ဒါ မင်းအကြံပဲမလား!”
နောက်ကျနေပြီဆိုပေမဲ့လည်း အဖြေမှန်သွားတာမို့ ချီးကျူးသည့်အနေနဲ့ လက်ခုပ်တီးပေးလိုက်တော့ ပတ်ဂျီမင်းမျက်နှာက ပေါက်ထွက်တော့မတတ် နီရဲတက်လာသည်။ နားရွက်ဖျားတွေဆို ဘာဘီကျူးကင်စားလို့တောင် ရလောက်မယ်။
“မင်းကိုငါ အရှင်မထားဘူး။ သတ်ပစ်မယ်”
“စိတ်လျှော့လေ။ ငါက မင်းကို ကူညီပေးတာကို”
“မင်းမေကို ကူညီလိုက်!”
ဗိုက်တစ်ချက်...
မျက်နှာတစ်ချက်...
ခြေထောက်တစ်ချက်...။
ပတ်ဂျီမင်းက လက်နှစ်ဖက်၊ ခြေနှစ်ဖက်တည်း မကလောက်ဘူး။ ဒီလောက် လိုက်ချုပ်၊ လိုက်ထိန်းထားတာတောင် မရမက ထိမိအောင် ကန်နိုင် ကျောက်နိုင်နေတာ။
“ငါသောက်ခိုင်းတိုင်း မင်းကသောက်စရာလား”
“ငါ မင်းကိုရဲတိုင်မယ်”
“အ! နာတယ်”
ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို အဆုပ်လိုက် အထွေးလိုက် ခဏလွတ်သွားသည့် လက်သေးသေးလေးနဲ့ တရကြမ်း ဆောင့်ဆွဲထားပြန်သည်။ ဘယ်လောက်အထိ အားပြင်းလဲ၊ လက်သံပြောင်သလဲဆိုရင် ချက်ချင်းလက်ငင်း သူ့ ဦးရေပြားတွေပင် ကျွတ်ထွက်လာမတတ် ပူရှိန်းလာသည်အထိ။
တကယ်ဆို ညတုန်းက ပတ်ဂျီမင်း အဟုတ်ထင်မှတ်နေခဲ့သည့် ဇာတ်လမ်းက သူ့စီစဉ်ထားသည့် သူ့အကွက်။ ဂျူနီယာကောင်မလေး သူ့ကို ကမ်းပေးလာသည့် ရှန်ပိန်ခွက်က ဘာဆေးမှ မခပ်ထားသည့် ရှန်ပိန်တစ်ခွက်......လို့ ထင်ရင် မှားသွားလိမ့်မယ်။
ရှင်းရမယ်ဆို ဂျူနီယာကောင်မလေးကို သူ ချပေးခဲ့သည့် အကွက်က ပတ်ဂျီမင်းကို အဲ့ညမှာပဲ သူ အမိဖမ်းခံထိတော့မယ်လို့ ထင်သွားစေချင်ရုံနဲ့ သူ့အစား ပတ်ဂျီမင်းသောက်မဲ့ ရှန်ပိန်ခွက်ထဲ ဆေးထည့်လိုက်ဖို့။ ထိုအထိ၊ သေချာပေါက် အဲ့ဒီအထိပဲ။
ဒါပေမဲ့ ဇာတ်လမ်းက တကယ့်နေရာကျမှ တစ်မျိုးတစ်ဖုံ ပြောင်းလဲသွားခဲ့တယ်။
“ငါ မင်းကို မသင်္ကာတော့ဘူး”
“ဘာအတွက်...”
ပတ်ဂျီမင်းက ပခုံးတွန့်လျက် ရိုးသားဖြူစင်ယောင် အတင်းဆောင်ထားသည့် မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ပြောလာသည်။
“မင်းကိုကြည့်ရတာ မူမမှန်ဘူး”
ရိပ်မိသွားလေမလားဆိုသည့် လှိုင်းလေး မျက်နှာပေါ် ဖြတ်ပြေးသွားပေမဲ့ ပတ်ဂျီမင်းက သိပ်ဟန်ဆောင်ကောင်းပါသည်။ သူတောင် ထိုလူသားနဲ့ နှစ်ပေါင်းများစွာ အတွင်းသိ၊ အဆင်းသိ ရန်ဖက်မို့ ဒီလောက်အကဲခတ်နိုင်နေတာ။
“ဘာမှလည်းမလုပ်ရပါလား"
“ဒါဆို ဒါကိုသောက်လိုက်”
ဂျူနီယာကောင်မလေးရဲ့ လက်ထဲက ရှန်ပိန်နောက်တစ်ခွက်ကို ဆွဲယူကာ ထိုးပေးလိုက်သည်။ ပထမတော့ ဘာကြောင်တာလဲဟူသော အကြည့်ကို ရလိုက်ပေမဲ့ နောက်တော့ တကယ်ပါပဲဟူသော သဘောမျိုးနှင့် ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် တစ်ချက်ရယ်သည်။
“သောက်လေ”
ငတုံးဂျီမင်းက သူ့အကွက်ထဲ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ဝင်ရောက်လာကာ ရှန်ပိန်ကို တစ်ချီတည်း မော့ချပစ်လိုက်သည်။ တကယ်တမ်း ဆေးက ပတ်ဂျီမင်းသောက်လိုက်တဲ့ ဒုတိယခွက်ထဲမှာ။
မနက်ဖြန်ရဲ့ ပွဲလှလှလေးက မင်းဖြစ်နေပြီး ထိုင်ကြည့်မဲ့သူက ငါဆိုတာ မင်းကိုယ်တိုင်တောင် မသိခဲ့ဘူးမလား ပတ်ဂျီမင်း။
ဒီအထိပဲ။ ဂျွန်ဂျောင်ကု ကြံစည်ထားခဲ့တဲ့ ဇာတ်လမ်းက ဒီနားတင် ဒီအထိပဲ။ အစပိုင်းက သူ့အကြံဟုတ်ပေမဲ့ အဆုံးကတော့ သူ့အကြံမဟုတ်။
“ငါ့ကို ထပ်ပြီး မင်းဆီမှာ အညာမိခံမယ်လို့ ထင်နေတာလား”
“ကောင်မလေးက ငါ့ထဲကိုပါ ဆေးခပ်သွားတာပါဆို”
“မင်းက မင်းအပြစ်ကို သူများဆီ လွှဲချချင်နေတာပဲ”
“မင်း မယုံရင် ငါအခုဖုန်းဆက်ပြမယ်”
တစ်ယောက်တစ်ခွန်း ပြန်ပက်နေရင်း ကုတင်ပေါ်က ဆင်းကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျနေသည့် ဖုန်းကောက်ယူပြီး ညတုန်းက ဂျူနီယာကောင်မလေးဆီ ဖုန်းလှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ ကြည့်နေဆိုသည့်အဓိပ္ပါယ်နဲ့ ဖုန်းကို စပီကာကြိုဖွင့်ထားလိုက်သည်။
တတူတူနဲ့ ဖုန်းဝင်နေသည့် ကာလက နှစ်တစ်ရာလောက် ကြာလွန်းသည်ဟုထင်ရသည်။ သူက ခါးထောက်လိုက်၊ နားထင်ကြောတွေကို လက်နဲ့ဖိလိုက် လုပ်နေသလို ကုတင်ပေါ်က ဒေါသအိုးဟာလည်း သူ့ဘက်က တစ်ခုခု ခြေလှမ်းမှားလိုက်တာနဲ့ အချိန်မရွေး ခုန်အုပ်ပစ်တော့မဲ့ဒီဇိုင်း။
“အေး မီရာလား”
“အင်း စီနီယာတို့ နိုးပြီလား”
ကုတင်ဆီလျှောက်သွားကာ 'နားထောင် နားထောင်'ဟု အသံတိတ်ပြောလိုက်ရင်း အဆုံးထိ ရောက်နေပြီးသား volume ကို ပိုပြီးသေချာအောင် ချဲ့လိုက်သည်။
Advertisement
“မနေ့ညက ပွဲကကိစ္စ”
“ဘာလို့လဲ ပွဲက ပျော်စရာကောင်းပါတယ်”
ဆိုလိုချင်တာကို သိသိရက်နဲ့ ဝေ့နေသည့် မီရာကြောင့် ဂျွန်ဂျောင်ကု ခေါင်းကျိန်းသွားရသည်။ တစ်ညတည်းနဲ့ မီရာ့အပေါ် လျှော့တွက်ခဲ့မိတာကို နောင်တရလို့်မဆုံး။
“အဲ့ဒါကိုမေးတာမဟုတ်ဘူး။ ပတ်ဂျီမင်းနဲ့...ငါနဲ့ ကိစ္စ...”
တည့်တိုးမေးလိုက်တော့ မီရာ့ဘက်က ခဏ အသံတိတ်ကျသွားသည်။ နှစ်ယောက်သား ဖုန်းထဲ ခေါင်းတွေပါ ဝင်လုမတတ် နားစွင့်နေမိကြသည်။
“အမှန်တိုင်းပြောလိုက်ရင် မီရာ့ကို ဆူကြမှာလားဟင်”
ပျော့စိစိ ညှောင်နာနာအသံလေးနဲ့ မီရာက သူတို့ကို ကြောက်တတ်သေးတယ်ပေါ့။ မဟုတ်ဘူး အတိအကျပြောရရင် ကြောက်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာ။
“ငါ စိတ်သိပ်မရှည်ဘူး မီရာ။ မင်း အမှန်တိုင်းပြောလိုက်”
ဒီတစ်ခါ ဝင်ပြောလိုက်သူက ပတ်ဂျီမင်း။ ပြောတာတောင် သူ့ဆီမှာ နဂါးမျက်စောင်းကြီးခဲလို့။
“စီနီယာတို့နှစ်ယောက်က သိပ်မပြေလည်ကြဘူးလို့ ပြောကြလို့ မီရာက စေတနာနဲ့ အဆင်ပြေသွားအောင် အဲ့လိုလုပ်လိုက်မိတာပါ။ မီရာ မှားသွားရင် တောင်းပန်ပါတယ်”
ပြီးပြီ။ သွားပြီ။
ပွဲက ဒီနားမှာတင် ပြီးသွားပြီ။
နှစ်ယောက်လုံး ခြေကုန်လက်ပန်းကျသွားချိန်မှာ မီရာက ဦးအောင် ဖုန်းချပြေးသည်။ ကိုယ်ရှူးကိုယ်ပတ်၊ ကိုယ့်အတက်ကိုယ်စူးဆိုတဲ့ စကားပုံတွေက ဒီနေရာမှာ အသေအချာ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း။
ဆေးကြောင့် အစစ အရာရာ ထွေနေချိန်မှာ မီရာကိုယ်တိုင် လိုက်ပို့ပေးခဲ့သည့် အခန်းထဲ သူတို့ အတူတူရှိခဲ့ကြတာ။ နောက်ပြီး...နောက်ပြီး...တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အငမ်းမရ နမ်းခဲ့မိကြတာတွေ၊ အရှက်မဲ့စွာ တောင်းဆိုမိခဲ့ကြတာတွေအကုန် ခေါင်းထဲ ပြန်ပေါ်လာတော့
__________________
“ဘာကိစ္စလဲ”
ထိုကိစ္စပြီးကတည်းက အရင်လို ရန်ဖြစ်ဖို့ထက် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မျက်နှာချင်းမဆိုင်မိဖို့ပဲ ရှောင်ခဲ့ တိမ်းခဲ့ကြသည်။ နောက်တော့ ဂျွန်ဂျောင်ကုဘက်က အရင်ဆက်သွယ်လာတာမို့ မမြင်ချင်သည့် မျက်နှာကို ပြန်မြင်လိုက်ရပြီဖြစ်သည်။
“စကားတွေ ဘာတွေ ခံမနေတော့ဘူး။ ငါ မင်းကို အရှိအတိုင်းပဲပြောမယ်”
“လိုရင်းကိုပြော”
ပတ်ဂျီမင်းက အဲ့လို။ ဒီလောက် အရှိအတိုင်းပြောဖို့ အသိပေးတာကိုတောင် လက်မခံနိုင်။ တွေးတတ်ရင် သူ့ဘက်ကလည်း လိုရင်းကိုပဲ ပြောမယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်မဟုတ်ဘူးလား။
“အဲ့ညပြီးကတည်းက....ငါ အဆင်မပြေဘူး”
ဂျီမင်း ရင်ထဲ ထိတ်ခနဲ။ ဂျွန်ဂျောင်ကုကရော သူ့လိုပဲ ဖြစ်နေခဲ့တာလား။
“တခြားသူတွေနဲ့ ကြိုးစားကြည့်ပေမဲ့ မင်းမဟုတ်ရင် အဆင်မပြေဘူး”
တစ်ချိန်လုံး ရန်ဖက်ကိုက်နေရာက အခုလို မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး မင်းမဟုတ်တဲ့ တခြားသူတွေနဲ့ အိပ်ဖို့ အဆင်မပြေဘူးလို့ ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း ပြောလာပြန်တော့လည်း ဂျီမင်း ဘယ်လိုနေရမယ်မသိ။
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ချစ်တာ၊ နှစ်သက်တာ၊ မေတ္တာရှိတာမျိုးလည်း မဟုတ်ပါဘဲ အသွေးအသားက ဒီလူနဲ့မှ မဟုတ်ရင် အဆင်မပြေတာမျိုး တကယ်ပဲ ရှိနိုင်ရဲ့လား။ ယင်းမေးခွန်းအတွက် ကိုယ်တိုင်က အဖြေဖြစ်နေသည့်အခါ အင်း.....ရှိတတ်ပါတယ်ပေါ့။
“အဲ့တော့ ငါက ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ”
“ငါနဲ့ အတူတူအိပ်ပေး”
ဗွမ်း!
မထင်မှတ်ထားစွာ သူ့မျက်နှာတစ်ပြင်လုံး ပတ်ဂျီမင်း ပက်ထည့်လိုက်သည့် ရေတွေ ရွှဲရွှဲစိုသွားရသည်။ ဒီကောင်.....လက်မခံချင်လည်း တန်းငြင်းလိုက်တာမဟုတ်ဘဲ ဒီ ရုပ်သံဇာတ်လမ်းတွေထဲကလို လုပ်ရပ်ကြီးက ဘာတုန်း။
“အဲ့စကားကို ငါကပြောရမှာပါနော်”
အိတ်ကပ်ထဲက လက်ကိုင်ပုဝါကိုထုတ်၊ ရေတွေသီးနေသည့် မျက်နှာကို ခပ်ဖွဖွသုတ်ရင်း ပတ်ဂျီမင်းကိုကြည့်ကာ ဘာကိုဆိုလိုချင်မှန်း နားမလည်သေး။
“မင်းက ငါနဲ့ အတူတူအိပ်ပေးရမှာ။ ဘယ်လိုလဲ စိတ်ဝင်စားရဲ့လား ဂျွန်ဂျောင်ကုလေး”
တကယ်ပါပဲ။
ရယ်နိုင်စွမ်းတောင် မရှိတော့။
“နောက်ပြီး ဒါအတွက်လည်း ပူစရာမလိုဘူးနော်”
လက်ညှိုးနဲ့ လက်မကို ကွေးကာ အဝိုင်းလေးလုပ်ပြသည်။ ထပ်ပြီး ရယ်နိုင်စွမ်းမရှိ။ ပတ်ဂျီမင်းက အမျိုးစုံ ကြိုးခုန်တတ်လွန်းသူ။ ဉာဏ်နီ၊ ဉာဏ်နက် ဉာဏ်သက်တန့်တို့ရဲ့ မူပိုင်ရှင်။
“လက်ခံတာချင်းအတူတူ ရေနဲ့ပက်ဖို့အထိက လိုလို့လား”
“ဇာတ်ကားတွေထဲမှာ ဒီလိုပဲ လုပ်ကြတာလေ။ နောက်ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်အမြင်ကလည်း အရေးကြီးသေးတယ်မလား”
ဆိုင်လေးထဲ ဝေ့ဝဲကြည့်လိုက်တော့ ရေနဲ့အပက်ခံထားရသည့် သူ့ကို အကဲခတ်နေကြသည့် နေရာအစုံက မျက်လုံးများ။
“ဒါပေါ့ သိပ်အရေးကြီးတာပေါ့။ မင်း အခုလိုလုပ်လိုက်တော့ ငါ့ကို မကောင်းတဲ့လူလို့ ထင်ကုန်ကြပြီလေ”
“ငါ့ကို မအော်ပါနဲ့”
သူ့အသံက နည်းနည်းကျယ်သွားတာမို့ ပတ်ဂျီမင်းက အခွင့်အရေးကို လက်လွတ်မခံ။ ခေါင်းလေးငုံ့၊ နှာလေးတရှူံ့ရှုံ့လုပ်ကာ အပီအပြင် ဇာတ်နာတော့သည်။ ဒုတိယမ္ပိရောက်ချလာသည့် ပရိသတ်တွေရဲ့ မျက်လုံးတွေကြောင့် ဂျောင်ကုတစ်ယောက် ဆက်ပြောမဲ့ စကားတွေပင် မေ့သွားရသည်။
“မင်း....တွေ့မယ်”
အံကြိတ်ရင်း သွားကြားထဲကလေသံဖြင့် အနားကပ်က ပြောလိုက်တော့ မျက်လုံးလှန်ကြည့်လာသည်။ လူတွေထင်နေသလို ငိုဖို့နေနေသာသာ ပြုံးရိပ်သန်းနေသည့် နှုတ်ခမ်းများနဲ့ မူပိုင် လှောင်ထေ့ထေ့ မထိတထိ အကြည့်တွေပဲပေါ့။
“လိုချင်တဲ့ပမာဏ စဉ်းစားထားလိုက်နော် ဂျွန်ဂျောင်ကုလေး ပြီးတာနဲ့ ဒီည တိုက်ခန်းကိုလာခဲ့”
အိတ်ကိုလွယ်၊ မျက်မှန်ကောက်တပ်ကာ လက်ဖျားလေးချီရင်း တင်တင်စီးစီး မှာနေပုံက နေရာမှာတင် ဘယ်ပြန်ညာပြန်ကို ကိုင်ဆောင့်ပစ်ချင်စရာ။
“ဘိုင့်”
လက်ချောင်းကလေးတွေလှုပ်ကာ ပိုပိုသာသာ နှုတ်ဆက်ပြီးနောက် ဆိုင်ထဲက ထွက်လာခဲ့သည်။ သူရော ကိုယ်ပါ အဆင်မပြေကြတာချင်းအတူတူ ဒီလို လာချိုးလို့တော့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ။
ဘဝမှာ ကြုံတောင့်ကြုံခဲ တစ်ခါလောက်တော့ ရုပ်ရှင်ဒရာမာဆန်ဆန် ဂျွန်ဂျောင်ကုရဲ့ မျက်နှာကြီးကို ရေနဲ့ ထိထိမိမိ ပက်ပစ်ခဲ့သည်။
Advertisement
အားရချက်ကွာ။
_______________________
“တံခါးလာဖွင့်ပေး”
အိမ်ရှေ့မှာ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ရောက်နေသည့်တိုင်း ဘဲလ်မတီးဘဲ ဘာကြောင့် ဖုန်းထခေါ်ရသနည်း။ ဂျွန်ဂျောင်ကုက တကယ့်ကို လူ့ဂွစာ သောက်ဂယက်ကောင်။
“ဝင်ခဲ့”
မျက်နှာထားတင်းတင်းနဲ့ တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲ လက်နှစ်ဖက်ထည့်ကာ စတိုင်ကျကျလေး ဝင်လာပုံက မသိလျှင် သူက အိမ်ရှင်လား၊ ကိုယ်က အိမ်ရှင်လား မသဲကွဲ။
“ငါ့အိမ်မှာ...”
ငါ့အိမ်မှာနေရင် ငါ့စည်းကမ်းပဲဟု ပြောရုံရှိသေး၊ စကားတောင် မဆုံးခဲ့လိုက်။ လူတစ်ကိုယ်လုံး အားနဲ့ ဆွဲသိမ်းခံလိုက်ရတာမို့ ဂျွန်ဂျောင်ကုရဲ့ ရင်ခွင်ကြီးထဲ လုံးလုံးလျားလျား ရောက်ရှိသွားခဲ့ကာ နှုတ်ခမ်းတွေကို နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ပဲ နှုတ်ပိတ်တာ ခံလိုက်ရသည်။
အဲ့နေ့ညက သူ တစ်ခု တွေးခဲ့မိတယ်။
ဂျွန်ဂျောင်ကုရော သူကိုယ်တိုင်ပါ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဒီလောက်အထိ လိုအပ်နေခဲ့ကြမယ်လို့ နှစ်နှစ်ဆယ်ကျော်လုံးလုံး မသိခဲ့ကြပါလားဆိုပြီး....။
သို့ဖြစ်ရာ ဤနည်းလမ်းအားဖြင့် ဂျွန်ဂျောင်ကုနဲ့ ပတ်ဂျီမင်းတို့ရဲ့ Enemy with benefits relationship ဟာ ခရီးတစ်ခု စတင်ခဲ့လေသည်။
___________________
ငါတို့က တကယ်ကို ထူးဆန်းတယ်တဲ့
ဒီအတိုင်းလေးကို ငါတို့ သဘောကျနေမိကြရုံပါ။
_PSYCHO
_____________________
“အား!!!”
အခန္းပြင့္မတတ္ေသာ ေအာ္သံနက္ႀကီးေၾကာင့္ အခုထိ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္ အလန႔္တဖ်တ္ဆိုသလို ႏိုးလာခဲ့သည္။
“ဒါက ဘာျဖစ္သြားတာလဲ ေျပာစမ္း!”
ေစာင္ေတြနဲ႔ လုံးေထြးေနကာ အဝတ္အစားမပါသည့္ လူက ေဒါသတႀကီးပင္ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုကို လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးကာ ေမးလာသည္။
“အိပ္ေရးပ်က္လိုက္တာ ဘာျဖစ္ရမွာလဲ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ”
“ေသာက္႐ူးေကာင္! ဒီလိုျဖစ္ရမွာမဟုတ္ဘူးေလ! လုံးဝမွားေနၿပီ”
“ဒါဆိုေျပာပါဦး။ ဘယ္လိုမွ အမွန္ျဖစ္မွာလဲ”
ျပန္ေျဖစရာမရွိ။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥက ေသခ်ာေပါက္ မွန္မေန။ လုံးဝ အလြဲအႀကီးႀကီးနဲ႔ အမွားႀကီးမွားေနတာ။
“မင္း!”
လႈိက္တက္လာသည့္ ေဒါသေၾကာင့္ လူမသတ္မိေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ရတာက သိပ္ခက္ခဲလြန္းသည္။ တဖက္လူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေအးေအးလူလူ ရွိေနသည့္ပုံစံက ဒူးမနန္႔၊ ေလမခြၽန္႐ုံတမယ္။
မ်က္စိေရွ႕မွာ ေခါင္းကုတ္လိုက္ စဥ္းစားလိုက္ႏွင့္ ေယာက္ယက္ေတြခတ္ကာ ေၾကာင္ေပ်ာက္ေနသည့္ ပတ္ဂ်ီမင္းကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရသည္။ ပတ္ဂ်ီမင္းက သူ႔ကိုယ္သူ လည္လွၿပီထင္တာ။ သူ႔ထက္လည္တဲ့သူရွိေသးတယ္ဆိုတာေတာ့ ေမ့ေနပုံ။
ခုထိ ညတုန္းက ဟန္ပန္တက် ေျခခ်ိတ္ၿပီး သူ႔ေရွ႕ လာထိုင္တဲ့ပုံစံကို မ်က္လုံးထဲက မထြက္ေသး။ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္ေတာ့ ဒီည ေဆးမိၿပီး ေကာင္မေလးဆီမွာ အပိုင္ဖမ္းခံရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ခပ္ႏုံႏုံအေတြးေလးနဲ႔ေပါ့။
“အဲ့ဒါ မင္းအႀကံပဲမလား!”
ေနာက္က်ေနၿပီဆိုေပမဲ့လည္း အေျဖမွန္သြားတာမို႔ ခ်ီးက်ဴးသည့္အေနနဲ႔ လက္ခုပ္တီးေပးလိုက္ေတာ့ ပတ္ဂ်ီမင္းမ်က္ႏွာက ေပါက္ထြက္ေတာ့မတတ္ နီရဲတက္လာသည္။ နား႐ြက္ဖ်ားေတြဆို ဘာဘီက်ဴးကင္စားလို႔ေတာင္ ရေလာက္မယ္။
“မင္းကိုငါ အရွင္မထားဘူး။ သတ္ပစ္မယ္”
“စိတ္ေလွ်ာ့ေလ။ ငါက မင္းကို ကူညီေပးတာကို”
“မင္းေမကို ကူညီလိုက္!”
ဗိုက္တစ္ခ်က္...
မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္...
ေျခေထာက္တစ္ခ်က္...။
ပတ္ဂ်ီမင္းက လက္ႏွစ္ဖက္၊ ေျခႏွစ္ဖက္တည္း မကေလာက္ဘူး။ ဒီေလာက္ လိုက္ခ်ဳပ္၊ လိုက္ထိန္းထားတာေတာင္ မရမက ထိမိေအာင္ ကန္ႏိုင္ ေက်ာက္ႏိုင္ေနတာ။
“ငါေသာက္ခိုင္းတိုင္း မင္းကေသာက္စရာလား”
“ငါ မင္းကိုရဲတိုင္မယ္”
“အ! နာတယ္”
ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို အဆုပ္လိုက္ အေထြးလိုက္ ခဏလြတ္သြားသည့္ လက္ေသးေသးေလးနဲ႔ တရၾကမ္း ေဆာင့္ဆြဲထားျပန္သည္။ ဘယ္ေလာက္အထိ အားျပင္းလဲ၊ လက္သံေျပာင္သလဲဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း သူ႔ ဦးေရျပားေတြပင္ ကြၽတ္ထြက္လာမတတ္ ပူရွိန္းလာသည္အထိ။
တကယ္ဆို ညတုန္းက ပတ္ဂ်ီမင္း အဟုတ္ထင္မွတ္ေနခဲ့သည့္ ဇာတ္လမ္းက သူ႔စီစဥ္ထားသည့္ သူ႔အကြက္။ ဂ်ဴနီယာေကာင္မေလး သူ႔ကို ကမ္းေပးလာသည့္ ရွန္ပိန္ခြက္က ဘာေဆးမွ မခပ္ထားသည့္ ရွန္ပိန္တစ္ခြက္......လို႔ ထင္ရင္ မွားသြားလိမ့္မယ္။
တကယ္ေတာ့ သူ ေဆးခပ္ခံခဲ့ရတယ္။
သူတင္မဟုတ္ ပတ္ဂ်ီမင္းေရာပဲ။
ရွင္းရမယ္ဆို ဂ်ဴနီယာေကာင္မေလးကို သူ ခ်ေပးခဲ့သည့္ အကြက္က ပတ္ဂ်ီမင္းကို အဲ့ညမွာပဲ သူ အမိဖမ္းခံထိေတာ့မယ္လို႔ ထင္သြားေစခ်င္႐ုံနဲ႔ သူ႔အစား ပတ္ဂ်ီမင္းေသာက္မဲ့ ရွန္ပိန္ခြက္ထဲ ေဆးထည့္လိုက္ဖို႔။ ထိုအထိ၊ ေသခ်ာေပါက္ အဲ့ဒီအထိပဲ။
ဒါေပမဲ့ ဇာတ္လမ္းက တကယ့္ေနရာက်မွ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။
“ငါ မင္းကို မသကၤာေတာ့ဘူး”
“ဘာအတြက္...”
ပတ္ဂ်ီမင္းက ပခုံးတြန႔္လ်က္ ႐ိုးသားျဖဴစင္ေယာင္ အတင္းေဆာင္ထားသည့္ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ေျပာလာသည္။
“မင္းကိုၾကည့္ရတာ မူမမွန္ဘူး”
ရိပ္မိသြားေလမလားဆိုသည့္ လႈိင္းေလး မ်က္ႏွာေပၚ ျဖတ္ေျပးသြားေပမဲ့ ပတ္ဂ်ီမင္းက သိပ္ဟန္ေဆာင္ေကာင္းပါသည္။ သူေတာင္ ထိုလူသားနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတြင္းသိ၊ အဆင္းသိ ရန္ဖက္မို႔ ဒီေလာက္အကဲခတ္ႏိုင္ေနတာ။
“ဘာမွလည္းမလုပ္ရပါလား"
“ဒါဆို ဒါကိုေသာက္လိုက္”
ဂ်ဴနီယာေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ထဲက ရွန္ပိန္ေနာက္တစ္ခြက္ကို ဆြဲယူကာ ထိုးေပးလိုက္သည္။ ပထမေတာ့ ဘာေၾကာင္တာလဲဟူေသာ အၾကည့္ကို ရလိုက္ေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ တကယ္ပါပဲဟူေသာ သေဘာမ်ိဳးႏွင့္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ တစ္ခ်က္ရယ္သည္။
“ေသာက္ေလ”
ငတုံးဂ်ီမင္းက သူ႔အကြက္ထဲ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ဝင္ေရာက္လာကာ ရွန္ပိန္ကို တစ္ခ်ီတည္း ေမာ့ခ်ပစ္လိုက္သည္။ တကယ္တမ္း ေဆးက ပတ္ဂ်ီမင္းေသာက္လိုက္တဲ့ ဒုတိယခြက္ထဲမွာ။
မနက္ျဖန္ရဲ႕ ပြဲလွလွေလးက မင္းျဖစ္ေနၿပီး ထိုင္ၾကည့္မဲ့သူက ငါဆိုတာ မင္းကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိခဲ့ဘူးမလား ပတ္ဂ်ီမင္း။
ဒီအထိပဲ။ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကု ႀကံစည္ထားခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းက ဒီနားတင္ ဒီအထိပဲ။ အစပိုင္းက သူ႔အႀကံဟုတ္ေပမဲ့ အဆုံးကေတာ့ သူ႔အႀကံမဟုတ္။
“ငါ့ကို ထပ္ၿပီး မင္းဆီမွာ အညာမိခံမယ္လို႔ ထင္ေနတာလား”
“ေကာင္မေလးက ငါ့ထဲကိုပါ ေဆးခပ္သြားတာပါဆို”
“မင္းက မင္းအျပစ္ကို သူမ်ားဆီ လႊဲခ်ခ်င္ေနတာပဲ”
“မင္း မယုံရင္ ငါအခုဖုန္းဆက္ျပမယ္”
တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ျပန္ပက္ေနရင္း ကုတင္ေပၚက ဆင္းကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚက်ေနသည့္ ဖုန္းေကာက္ယူၿပီး ညတုန္းက ဂ်ဴနီယာေကာင္မေလးဆီ ဖုန္းလွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ၾကည့္ေနဆိုသည့္အဓိပၸါယ္နဲ႔ ဖုန္းကို စပီကာႀကိဳဖြင့္ထားလိုက္သည္။
တတူတူနဲ႔ ဖုန္းဝင္ေနသည့္ ကာလက ႏွစ္တစ္ရာေလာက္ ၾကာလြန္းသည္ဟုထင္ရသည္။ သူက ခါးေထာက္လိုက္၊ နားထင္ေၾကာေတြကို လက္နဲ႔ဖိလိုက္ လုပ္ေနသလို ကုတင္ေပၚက ေဒါသအိုးဟာလည္း သူ႔ဘက္က တစ္ခုခု ေျခလွမ္းမွားလိုက္တာနဲ႔ အခ်ိန္မေ႐ြး ခုန္အုပ္ပစ္ေတာ့မဲ့ဒီဇိုင္း။
“ေအး မီရာလား”
“အင္း စီနီယာတို႔ ႏိုးၿပီလား”
ကုတင္ဆီေလွ်ာက္သြားကာ 'နားေထာင္ နားေထာင္'ဟု အသံတိတ္ေျပာလိုက္ရင္း အဆုံးထိ ေရာက္ေနၿပီးသား volume ကို ပိုၿပီးေသခ်ာေအာင္ ခ်ဲ႕လိုက္သည္။
“မေန႔ညက ပြဲကကိစၥ”
“ဘာလို႔လဲ ပြဲက ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္”
ဆိုလိုခ်င္တာကို သိသိရက္နဲ႔ ေဝ့ေနသည့္ မီရာေၾကာင့္ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကု ေခါင္းက်ိန္းသြားရသည္။ တစ္ညတည္းနဲ႔ မီရာ့အေပၚ ေလွ်ာ့တြက္ခဲ့မိတာကို ေနာင္တရလို႔္မဆုံး။
“အဲ့ဒါကိုေမးတာမဟုတ္ဘူး။ ပတ္ဂ်ီမင္းနဲ႔...ငါနဲ႔ ကိစၥ...”
တည့္တိုးေမးလိုက္ေတာ့ မီရာ့ဘက္က ခဏ အသံတိတ္က်သြားသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ဖုန္းထဲ ေခါင္းေတြပါ ဝင္လုမတတ္ နားစြင့္ေနမိၾကသည္။
“အမွန္တိုင္းေျပာလိုက္ရင္ မီရာ့ကို ဆူၾကမွာလားဟင္”
ေပ်ာ့စိစိ ေညႇာင္နာနာအသံေလးနဲ႔ မီရာက သူတို႔ကို ေၾကာက္တတ္ေသးတယ္ေပါ့။ မဟုတ္ဘူး အတိအက်ေျပာရရင္ ေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ။
“ငါ စိတ္သိပ္မရွည္ဘူး မီရာ။ မင္း အမွန္တိုင္းေျပာလိုက္”
ဒီတစ္ခါ ဝင္ေျပာလိုက္သူက ပတ္ဂ်ီမင္း။ ေျပာတာေတာင္ သူ႔ဆီမွာ နဂါးမ်က္ေစာင္းႀကီးခဲလို႔။
“စီနီယာတို႔ႏွစ္ေယာက္က သိပ္မေျပလည္ၾကဘူးလို႔ ေျပာၾကလို႔ မီရာက ေစတနာနဲ႔ အဆင္ေျပသြားေအာင္ အဲ့လိုလုပ္လိုက္မိတာပါ။ မီရာ မွားသြားရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္”
ၿပီးၿပီ။ သြားၿပီ။
ပြဲက ဒီနားမွာတင္ ၿပီးသြားၿပီ။
ႏွစ္ေယာက္လုံး ေျခကုန္လက္ပန္းက်သြားခ်ိန္မွာ မီရာက ဦးေအာင္ ဖုန္းခ်ေျပးသည္။ ကိုယ္ရႉးကိုယ္ပတ္၊ ကိုယ့္အတက္ကိုယ္စူးဆိုတဲ့ စကားပုံေတြက ဒီေနရာမွာ အေသအခ်ာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း။
ေဆးေၾကာင့္ အစစ အရာရာ ေထြေနခ်ိန္မွာ မီရာကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔ေပးခဲ့သည့္ အခန္းထဲ သူတို႔ အတူတူရွိခဲ့ၾကတာ။ ေနာက္ၿပီး...ေနာက္ၿပီး...တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အငမ္းမရ နမ္းခဲ့မိၾကတာေတြ၊ အရွက္မဲ့စြာ ေတာင္းဆိုမိခဲ့ၾကတာေတြအကုန္ ေခါင္းထဲ ျပန္ေပၚလာေတာ့
__________________
“ဘာကိစၥလဲ”
ထိုကိစၥၿပီးကတည္းက အရင္လို ရန္ျဖစ္ဖို႔ထက္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္မိဖို႔ပဲ ေရွာင္ခဲ့ တိမ္းခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုဘက္က အရင္ဆက္သြယ္လာတာမို႔ မျမင္ခ်င္သည့္ မ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္လိုက္ရၿပီျဖစ္သည္။
“စကားေတြ ဘာေတြ ခံမေနေတာ့ဘူး။ ငါ မင္းကို အရွိအတိုင္းပဲေျပာမယ္”
“လိုရင္းကိုေျပာ”
ပတ္ဂ်ီမင္းက အဲ့လို။ ဒီေလာက္ အရွိအတိုင္းေျပာဖို႔ အသိေပးတာကိုေတာင္ လက္မခံႏိုင္။ ေတြးတတ္ရင္ သူ႔ဘက္ကလည္း လိုရင္းကိုပဲ ေျပာမယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မဟုတ္ဘူးလား။
“အဲ့ညၿပီးကတည္းက....ငါ အဆင္မေျပဘူး”
ဂ်ီမင္း ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲ။ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုကေရာ သူ႔လိုပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တာလား။
“တျခားသူေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ေပမဲ့ မင္းမဟုတ္ရင္ အဆင္မေျပဘူး”
တစ္ခ်ိန္လုံး ရန္ဖက္ကိုက္ေနရာက အခုလို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး မင္းမဟုတ္တဲ့ တျခားသူေတြနဲ႔ အိပ္ဖို႔ အဆင္မေျပဘူးလို႔ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေျပာလာျပန္ေတာ့လည္း ဂ်ီမင္း ဘယ္လိုေနရမယ္မသိ။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခ်စ္တာ၊ ႏွစ္သက္တာ၊ ေမတၱာရွိတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါဘဲ အေသြးအသားက ဒီလူနဲ႔မွ မဟုတ္ရင္ အဆင္မေျပတာမ်ိဳး တကယ္ပဲ ရွိႏိုင္ရဲ႕လား။ ယင္းေမးခြန္းအတြက္ ကိုယ္တိုင္က အေျဖျဖစ္ေနသည့္အခါ အင္း.....ရွိတတ္ပါတယ္ေပါ့။
“အဲ့ေတာ့ ငါက ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ”
“ငါနဲ႔ အတူတူအိပ္ေပး”
ဗြမ္း!
မထင္မွတ္ထားစြာ သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံး ပတ္ဂ်ီမင္း ပက္ထည့္လိုက္သည့္ ေရေတြ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုသြားရသည္။ ဒီေကာင္.....လက္မခံခ်င္လည္း တန္းျငင္းလိုက္တာမဟုတ္ဘဲ ဒီ ႐ုပ္သံဇာတ္လမ္းေတြထဲကလို လုပ္ရပ္ႀကီးက ဘာတုန္း။
“အဲ့စကားကို ငါကေျပာရမွာပါေနာ္”
အိတ္ကပ္ထဲက လက္ကိုင္ပုဝါကိုထုတ္၊ ေရေတြသီးေနသည့္ မ်က္ႏွာကို ခပ္ဖြဖြသုတ္ရင္း ပတ္ဂ်ီမင္းကိုၾကည့္ကာ ဘာကိုဆိုလိုခ်င္မွန္း နားမလည္ေသး။
“မင္းက ငါနဲ႔ အတူတူအိပ္ေပးရမွာ။ ဘယ္လိုလဲ စိတ္ဝင္စားရဲ႕လား ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုေလး”
တကယ္ပါပဲ။
ရယ္ႏိုင္စြမ္းေတာင္ မရွိေတာ့။
“ေနာက္ၿပီး ဒါအတြက္လည္း ပူစရာမလိုဘူးေနာ္”
လက္ညႇိဳးနဲ႔ လက္မကို ေကြးကာ အဝိုင္းေလးလုပ္ျပသည္။ ထပ္ၿပီး ရယ္ႏိုင္စြမ္းမရွိ။ ပတ္ဂ်ီမင္းက အမ်ိဳးစုံ ႀကိဳးခုန္တတ္လြန္းသူ။ ဉာဏ္နီ၊ ဉာဏ္နက္ ဉာဏ္သက္တန႔္တို႔ရဲ႕ မူပိုင္ရွင္။
“လက္ခံတာခ်င္းအတူတူ ေရနဲ႔ပက္ဖို႔အထိက လိုလို႔လား”
“ဇာတ္ကားေတြထဲမွာ ဒီလိုပဲ လုပ္ၾကတာေလ။ ေနာက္ၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္အျမင္ကလည္း အေရးႀကီးေသးတယ္မလား”
ဆိုင္ေလးထဲ ေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရနဲ႔အပက္ခံထားရသည့္ သူ႔ကို အကဲခတ္ေနၾကသည့္ ေနရာအစုံက မ်က္လုံးမ်ား။
“ဒါေပါ့ သိပ္အေရးႀကီးတာေပါ့။ မင္း အခုလိုလုပ္လိုက္ေတာ့ ငါ့ကို မေကာင္းတဲ့လူလို႔ ထင္ကုန္ၾကၿပီေလ”
“ငါ့ကို မေအာ္ပါနဲ႔”
သူ႔အသံက နည္းနည္းက်ယ္သြားတာမို႔ ပတ္ဂ်ီမင္းက အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံ။ ေခါင္းေလးငုံ႔၊ ႏွာေလးတရႉံ႔ရႈံ႕လုပ္ကာ အပီအျပင္ ဇာတ္နာေတာ့သည္။ ဒုတိယမၸိေရာက္ခ်လာသည့္ ပရိသတ္ေတြရဲ႕ မ်က္လုံးေတြေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္ ဆက္ေျပာမဲ့ စကားေတြပင္ ေမ့သြားရသည္။
“မင္း....ေတြ႕မယ္”
အံႀကိတ္ရင္း သြားၾကားထဲကေလသံျဖင့္ အနားကပ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္လာသည္။ လူေတြထင္ေနသလို ငိုဖို႔ေနေနသာသာ ၿပဳံးရိပ္သန္းေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားနဲ႔ မူပိုင္ ေလွာင္ေထ့ေထ့ မထိတထိ အၾကည့္ေတြပဲေပါ့။
“လိုခ်င္တဲ့ပမာဏ စဥ္းစားထားလိုက္ေနာ္ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုေလး ၿပီးတာနဲ႔ ဒီည တိုက္ခန္းကိုလာခဲ့”
အိတ္ကိုလြယ္၊ မ်က္မွန္ေကာက္တပ္ကာ လက္ဖ်ားေလးခ်ီရင္း တင္တင္စီးစီး မွာေနပုံက ေနရာမွာတင္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ကို ကိုင္ေဆာင့္ပစ္ခ်င္စရာ။
“ဘိုင့္”
လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြလႈပ္ကာ ပိုပိုသာသာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ဆိုင္ထဲက ထြက္လာခဲ့သည္။ သူေရာ ကိုယ္ပါ အဆင္မေျပၾကတာခ်င္းအတူတူ ဒီလို လာခ်ိဳးလို႔ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။
ဘဝမွာ ႀကဳံေတာင့္ႀကဳံခဲ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ဒရာမာဆန္ဆန္ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုရဲ႕ မ်က္ႏွာႀကီးကို ေရနဲ႔ ထိထိမိမိ ပက္ပစ္ခဲ့သည္။
အားရခ်က္ကြာ။
_______________________
“တံခါးလာဖြင့္ေပး”
Advertisement
- In Serial17 Chapters
Sanctuary Within Entropy
After experiencing a cataclysmic event that had befallen three universe's including his own for a wish from one who refers to himself as God, Zenith who considered himself as an Apex being, discovered that words such as Existence, Reality, Universe are still too insignificant to describe just how enormous the entirety of things he had yet to see was. His journey to discover the new secrets regarding his body after rebirth and discovery that a wish from God is not all it seems to be will lead to even more questions that await an answer.
8 176 - In Serial51 Chapters
Rejection (completed)
Book 1 of The World shift series. James likes to think his life is perfect, with his girlfriend and school lives coalescing nicely. when the worlds shift, all the fame that James had is quickly forgotten. In a world no longer his, James' fate is apparently no longer in his own hands. (COMPLETED) A sequel will begin later this year to continue both this story, and that of my other novel. This particular litRPG is aimed at both experienced and newer readers as it is based around both experienced and inexperienced RPG players.
8 255 - In Serial8 Chapters
Slothful Reincarnation
I got reincarnated in a world with monsters and magic. I just wish I can sleep all day and worry about nothing.
8 53 - In Serial6 Chapters
An Angel's Vow
What was supposed to be a simple day's work turned into so much more when Castiel decides to answer a prayer. Now he must continue on in a new and dangerous place where anything can happen. *This is a Work in progress Cover from (Stefan Keller)
8 169 - In Serial9 Chapters
Survival Games series - Book 1 - A Place Unlike Home
Aliens are real. And they like to play games. More like, they like to see primitive species play the games they create. Survival games! Anara is just your average young adult who has been selected randomly along with a hundred homo-sapiens from Earth as a player. Now either she survives to get to the next level or dies on strange sub-terrestrial grounds. What awaits all the different types of people in the game? Is it death? Is it love? Or is it the aliens themselves?
8 156 - In Serial34 Chapters
[BTS FF] Dancing Girl
just uhhhh read and find out
8 151
Prev Chap
Next Chap
Chap List
Boy
Girl
