《Dancing On Your Heartbeat • Kookmin || Completed ||》- 19 -

Advertisement

" ဂျောင်ကု ! "

ဂျီမင်းက အတော်ကြာသည်အထိ ဆွံ့အသွားကာ

ပြူးပြီးကြည့်နေမိသည် ။

" ဘာတွေဒီလောက်ကြည့်နေရတာလဲ ? တစ်ခါမှ

မမြင်ဖူးတဲ့ လူတွေကျနေတာပဲ "

" ဒီကို ... ဒီကို ... ဒီကို ... ဘာလို့လာတာလဲ ? "

"ဘာလို့လဲ ? မလာရဘူးလား ? "

" မဟုတ်ပါဘူး ဒါကျွန်တော့် အလုပ်ခွင်လေ"

" သိပါတယ် ။ ဒီတိုင်း ကော်ဖီ ဒီတိုင်း လာသောက်

တယ်ဆိုရင်ရော မရဘူးလား ? "

" ဒါဆိုရင်တော့ ရပါတယ် ။ ဘာသောက်မလဲ ဆိုတာ

ပဲ မြန်မြန် ပြောပေးပါ "

ဂျီမင်းက ဂျောင်ကု မျက်နှာကိုလည်း မကြည့်ဘဲ

မျက်နှာလွှဲလျက် မေးလိုက်သည် ။ ဂျောင်ကုက

ရုတ်တရင် ဝုန်းခနဲ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကာ ဂျီမင်း

မျက်နှာကို တည့်တည့် ကြည့်လိုက်သည် ။

" ဂျီမင်းရှိ !!!!!! "

ဂျောင်ကုက အသံကို မြှင့်ကာ အော်ခေါ်လိုက်တာ

ကြောင့် တစ်ဆိုင်လုံး လန့်သွားကြသည် ။

" ဘာလို့ အော်နေတာလဲ ? ဆိုင်ထဲမှာလေ ... "

" ဒီကြားထဲ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ ? Class ကိုလဲ

မလာဘူး ။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း ရှောင်နေတယ် ။

ဘာလို့လဲ ? "

ဂျီမင်းက နှုတ်ဆိတ်သွားမိသည် ။ လူကို မသေရုံ

တမယ် ဝမ်းနည်းအောင်လုပ်ထားပြီး မေးရက်

လိုက်တဲ့သူပေမယ့်လည်း အပြစ်မတင်ရက်ပါ ။

" ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ဘာဖြစ်ရမှာလဲ ? "

ဂျောင်ကုက သက်ပြင်းရှည်ရှည် တစ်ချက်ချကာ

ပြန်ထိုင်လိုက်သည် ။ ဂျီမင်းက ဘာမှ မပြောဘဲ

ကြောင်သာကြည့်နေမိသည် ။

" ဘာမှမဖြစ်ဘူးဆိုရင်လည်း ခဏလောက် စကား

ပြောရအောင် "

" ကျွန်တော် မအားဘူး ဂျောင်ကု "

" မအားဘူး ? "

ဂျောင်ကု အတွက်ဆို အမြဲဦးစားပေးခဲ့သူက အခု

တော့ ဂျောင်ကု အလိုမဟုတ်ဘဲ ပထမဆုံးအကြိမ်

ငြင်းလိုက်ခြင်းဖြစ်သည် ။

မတတ်နိုင်ဘူး ။ ဒီလိုမှ မင်းကို မမုန်းလိုက်ရင် ငါ

သေသွားလိမ့်မယ် ။ ငါထပ်မခံစားနိုင်တော့ဘူး ။

ဂျောင်ကုရယ် ။

ဂျောင်ကု က ဂျီမင်း ကို အံ့သြသော မျက်လုံးများ

ဖြင့် အတော်ကြာ စိုက်ကြည့်နေသည် ။ ထိုအကြည့်

တွေကို ဂျီမင်းမှာ ဘယ်လိုများ ခံနိုင်မည်နည်း ။

" အဲ့လိုမကြည့်ပါနဲ့ ။ ဒါက ကျွန်တော့် အလုပ်ခွင်မလား ? "

" ရပါတယ် ကျွန်တော် နားလည်ပါတယ် ။ ကျွန်တော်

ကသာ တောင်းပန်ပါတယ် ။ ကျွန်တော် မသိတတ်

သွားတာ ။ တောင်းပန်ပါတယ် "

မတောင်းပန်ပါနဲ့လား ။ တောင်းပန်စကားတွေထက်

ဒီတိုင်း ပြုံးပျော်နေတာလေးပဲ မြင်ချင်နေတာကို အဲ့

လိုမျိုး တောင်းပန်နေရင် နားလည်ပေးနေရင် ဒီ

ကောင်ကြီးက မင်း ကို ထပ်စွဲလမ်းသွားလိမ့်မယ် ။

" အာ ... ခဏ ခဏ တော့ ပြောလို့ရမယ် ထင်ပါတယ် "

ဒီလိုအင်အားနဲ့ ဘယ်လိုများ မေ့ပစ်မှာလဲ ။ ဘယ်လို

များ မုန်းရက်မှာလဲ ။ ဆက်တိုက် အလိုလိုက်လျော

နေရင် ဘယ်လိုများ စိတ်ထဲက ထုတ်ပစ်တော့မှာလဲလေ ။

" ဒါဆို ဟိုနေ့က မွေးနေ့ကို ရောက်လာခဲ့သေးတာလား ? "

" ဟမ် ? မ.. မ .. မရောက်လာပါဘူး "

ဂျီမင်းက လက်ခါပြီး အသေအချာကို ငြင်းလိုက်သည် ။

" အစ်ကို နမ်ဂျွန် က တွေ့လိုက်တယ်လို့ အသေအချာ

ကြီးပြောနေလို့ "

" တွေ့လိုက်တယ်တဲ့လား ? မလာပါဘူး လာရင်

တွေ့မှာပေါ့ "

ဂျီမင်းက ဂျောင်ကု မျက်လုံးတွေကို ကြည့်မပြော

တာမို့ ဂျောင်ကုက သတိထားမိသည် ။

" ဒါဆို ဘာလို့ မလာတာလဲ ကျွန်တော့်ကို မတွေ့

ချင်လို့လား ?

ထိုစကားကြောင့် ဂျီမင်း ခဏတော့ ဆွံ့အသွားခဲ့

သည် ။ တကယ်က ဂျောင်ကုကို မတွေ့ချင်တာ

မဟုတ်ဘဲ ဆဲအင်းနဲ့ ဂျောင်ကုကိုသာ အတူတူ

မမြင်ချင်တာဆို ပိုမှန်မှာ ဖြစ်သည် ။

" ကျွန်တော် လာရင်ရော ဂျောင်ကု က တွေ့ချင်မှာ

မို့လား ? "

" ကျစ် ! ကျွန်တော် ဂျီမင်း ကို သေချာ ဖိတ်ခဲ့တာ

ပါ ။ အဲ့တာ မတွေ့ချင်လို့လို့ ထင်နေတာလား ? "

Advertisement

" ထားပါတော့ ! ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် အဲ့နေ့က အလုပ်

များနေလို့ မလာဖြစ်တာပါ ။ တောင်းပန်ပါတယ် "

" တောင်းပန်စရာမလိုပါဘူး ။ Class လဲ မလာတော့

ဘူး ကြားတယ် "

" ဟုတ်တယ် ကျွန်တော့် Personal ကိစ္စလေးတွေ

ကြောင့်ပါ ... "

" ဒါဆို ကျွန်တော်တို့ နောက်မတွေ့ဖြစ်ကြတော့ဘူးပေါ့ "

ဂျီမင်းက ဂျောင်ကုရဲ့ အဲ့ဒီ စကားတစ်ခွန်းတည်းနဲ့

ရင်ထဲကို ဆို့နင့်သွားသည် ။

" အင်း ... အဲ့လိုဆိုပါတော့ ! "

မျက်လွှာတွေကို အောက်သို့ စိုက်ချလျက် ခပ်တိုး

တိုးလေးသာ ပြန်ဖြေခဲ့သည် ။

" ဒါဆိုလည်း ကျွန်တော့်ကို ပြန်ခွင့်ပြုပါဦး "

" ကောင်းပါပြီ "

ဂျောင်ကုကို ဂျီမင်းက လုံးဝ မော့မကြည့်ခဲ့ပါ ။

ကျနေတဲ့ မျက်ရည်တွေကိုလည်း မမြင်စေချင်ခဲ့

သလို ဒီလိုပျော့ညံ့နေတဲ့ ပုံစံကိုလည်း မပြချင်ခဲ့ဘူး ။

ဂျီမင်းက မျက်လွှာတွေသာ စိုက်ချထားလျက်

ဂျောင်ကုရှေ့ကနေ ထွက်သွားသည်ကိုတော့ မြင်

နေရသည် ။

" လှည့်မကြည့်နဲ့ ပတ်ဂျီမင်း ! လှည့်မကြည့်လိုက်နဲ့ ။

မင်းအတွက် သူက မကောင်းဘူးဆိုတာ မင်းသိသင့်

နေပြီ "

ထွက်သွားတဲ့ ကျောပြင်ကို နောက်ဆုံးတစ်ကြိမ် ငေး

ကြည့်ကာ ယိုင်လဲမသွားခင် စားပွဲကို လက်ထောက်

ထားလိုက်သည် ။

ဂျောင်ကု နဲ့ ပတ်သက်ရင် ငိုစရာ အမှတ်တရတွေများသည်မို့ ဒီလောက်ပဲ ငိုကြရအောင်ပါ ပတ်ဂျီ

မင်းရယ် ။

//

ဂျီမင်းက ဘတ်စ်ပေါ်ကနေ တိုက်လာတဲ့ လေတဖြူး

ဖြူးကို မျက်နှာပေါ် ရှပ်ပြေးနေတာ သဘောကျနေ

သည် ။ ပြီးရင် ချစ်ရတဲ့ ကောင်လေး အကြောင်း

တွေးရတာလည်း သဘောကျသည် ။

ဖုန်းကို ကြည့်လိုက်တော့ ရက်စွဲကို ထင်းခနဲ မြင်

နေရသည် ။

" ဒီနေ့ဆို မတွေ့ဖြစ်ကြတာ သုံးလ နီးပါးရှိခဲ့ပြီပဲ "

ဂျီမင်းက သက်ပြင်းချကာ မျက်စိစုံမှိတ်ထားလိုက်သည် ။

ဂျီမင်းက နားရက်ရှည်ရရင် မွေးရပ်မြေ ဖြစ်တဲ့

ဘူဆန်ကို ပြန်ပြီး အမေကို ပြုစုထောက်ပံ့နေရင်း

ဆိုးလ် နဲ့ ကူးချည်သန်းချည် လုပ်နေရသည် ။

အရာအားလုံးဟာ ကြာလာတော့လည်း နေသားကျ

ပြီး ဂျောင်ကုလည်း မေ့သွားလိမ့်မည်ဆိုတာ ဂျီမင်း

သိသည် ။ သို့ပေမယ့် ဂျွန်ဂျောင်ကုဆိုတဲ့ နာမည်

တွေးမိရင်ကို ရင်ဘတ်ထဲက တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာပြီး

ရင်ခုန်သံတွေကလည်း မနေ့တစ်နေ့ကလို လတ်

ဆတ်နေတုန်း ဖြစ်သည် ။ ဒါကတော့ ဒီတစ်သက်

ဘယ်ဆရာဝန်မှလဲ ကုလို့ပျောက်မယ့် ရောဂါရယ်

လည်း မထင်မိပါ ။

" ဆရာ ဆရာ ... ကျွန်တော် ဆင်းမယ် "

ဂျီမင်းက အတွေးနယ်လွန်နေရင်း ဆင်းရမယ့် မှတ်

တိုင်ကို ကျော်သွားသည် ။ ဂျီမင်းက အချိန်ကို ကြည့်

တော့ ညရှစ်နာရီခွဲတော့မည် ။

" အာ ... ချီး ! ကိုးနာရီဆို အဆောင်တံခါး ပိတ်မှာ ... "

ဂျီမင်းက ခြေထောက်နဲ့ တင်ပါး တစ်သားတည်း

ဖြစ်အောင် ပြေးတော့သည် ။

ဟိုဆော့ နဲ့တော့ အဆက်အသွယ်ရှိပေမယ့် ဆိုးလ် နဲ့

မွေးရပ်မြေကို ကူးချည်သန်းချည် လုပ်နေရတဲ့ ဂျီ

မင်း အဖို့ ဟိုဆော့ အိမ်ကို ဇရပ်လို ဝင်လိုက်ထွက်

လိုက်မလုပ် ချင်တာလည်း ပါတာကြောင့် အဆောင်

ငှားနေဖြစ်သည် ။

သုံးလအတွင်းမှာ အရင်ကလို ဂျီမင်း မဟုတ်တော့

ဘဲ ပြောင်းလဲလာတာတွေလည်း ရှိသည် ။ အက

မက ဖြစ်တော့တာရော ပိုရင့်ကျက်လာတာရော ဖြစ်

သည် ။ သို့သော် ဂျွန်ဂျောင်ကုကို ချစ်တဲ့ စိတ်တွေ

ကလွဲရင် .... ။

//

မိုးတွေကလည်း ဒီနေ့မှ သည်းသည်းမဲမဲ ကိုရွာနေပါရဲ့ ။

အထုတ်တွေသိမ်းကာ ကော်ဖီ ဆိုင်ထဲက ထွက်လိုက်

သည် ။ မိုးကလည်း အင်မတန်ကို သည်းသည် ။ ဂျီ

မင်းက ထီးကလည်း မပါသည်မို့ စိုရင်လဲ စိုစေတော့

ဆိုကာ ခေါင်းစွပ်ကို စွပ်လိုက်ပြီး ပြေးလိုက်သည် ။

ထိုစဉ် ဖုန်းက ရုတ်တရက် မြည်လာသည် ။

" ဟင် ! မိုးတွေရွာနေတာကို ငါ ဘယ်လို ဖုန်းကိုင်ရ

မလဲ ။ ပြီးမှပဲ ပြန်ခေါ်တော့မယ် "

ဘယ်သူမှန်း မသိပေမယ့် မကိုင်ဖို့ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည် ။သို့သော်လည်း ဖုန်းသံက ထပ်မြည်လာသည် ။

Advertisement

" ဟာ တော်တော်ဒုက္ခပေးတဲ့ဖုန်းပဲ ။ ငါတော့ ဖုန်း

ကိုင်ရင် ရွှဲကုန်တော့မှာပဲ"

မကိုင်ဘဲနေပေမယ့် ဖုန်းက အထပ်ထပ် အခါအခါကို

မြည်နေသည် ။ ဒါကြောင့် ဂျီမင်းက အနီးရှိ Market

ထဲကို ဝင်ခိုလိုက်ကာ ဖုန်းကို ထုတ်ကြည့်လိုက်သည် ။

" ကျစ် ! ဘယ်ကဖုန်းလဲကွာ ?!!!! "

စိတ်တိုတိုနဲ့ထုတ်ကြည့်လိုက်တော့ တော်တော်ကို

မမြင်ရတာ ကြာခဲ့ပြီ ဖြစ်ပေမယ့် ရင်းနှီးနေသော

နံပါတ် နဲ့ နာမည်လေး ။

" ဂျွန် ဂျောင် ... "

အသက်ရှူတွေဟာ မမှန်လာဘဲ အတိတ်က မကောင်း

တဲ့ ပုံရိပ်တွေကို ပြန်မြင်လာသည် ။

" ဘာလို့ ဒီချိန်မှလဲ ? ငါက နေသားတောင်ကျနေပြီကို "

ဖုန်းက ကျသွားရင်လည်း ဆက်ခေါ်နေသည် ။

" ဟူး ... မကိုင်ပဲနေရင်ကောင်းမလား ? ကိုင်ရင်ရော ? "

ဂျီမင်းက မေးခွန်းပေါင်းများစွာနဲ့ ရှုပ်ထွေးနေမိသည် ။

" မိုးတွေ ဒီလောက်သည်းနေတာကို ဒီချိန်ကြီး သူက

ဘာလို့ ဆက်တာလဲ ? ငါကိုင်မှ ဖြစ်မှာပါ "

ဘယ်လောက်ပဲ နေသားကျနေပြီ ဆိုပါစေ ။ နာမည်

လေး မြင်လိုက်ရင်ကို စိတ်ရော ကိုယ်ရော အရာ

အားလုံး သူ့ဆီကနေ ခွာမရတော့သည့် အကျင့်

ကတော့ မပျောက် ။

" ဟဲလို ... ဂျောင် ... "

" ဟဲလို ဟဲလို ဟဲလို !!! "

ဖုန်းထဲကနေ ပြောနေသည့် အသံမှာ ဂျောင်ကု

အသံလည်း မဟုတ် ။

" ဘယ်သူလဲ ? "

တစ်ဖက်က တရစပ် ပြန်ပြောသော အသံကြောင့်

လက်ထဲက ဖုန်းက မြေကြီးပေါ်ကို ပြုတ်ကျသွားသည် ။

" ေဂ်ာင္ကု ! "

ဂ်ီမင္းက အေတာ္ၾကာသည္အထိ ဆြံ႕အသြားကာ

ျပဴးၿပီးၾကည့္ေနမိသည္ ။

" ဘာေတြဒီေလာက္ၾကည့္ေနရတာလဲ ? တစ္ခါမွ

မျမင္ဖူးတဲ့ လူေတြက်ေနတာပဲ "

" ဒီကို ... ဒီကို ... ဒီကို ... ဘာလို႔လာတာလဲ ? "

"ဘာလို႔လဲ ? မလာရဘူးလား ? "

" မဟုတ္ပါဘူး ဒါကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္ခြင္ေလ"

" သိပါတယ္ ။ ဒီတိုင္း ေကာ္ဖီ ဒီတိုင္း လာေသာက္

တယ္ဆိုရင္ေရာ မရဘူးလား ? "

" ဒါဆိုရင္ေတာ့ ရပါတယ္ ။ ဘာေသာက္မလဲ ဆိုတာ

ပဲ ျမန္ျမန္ ေျပာေပးပါ "

ဂ်ီမင္းက ေဂ်ာင္ကု မ်က္ႏွာကိုလည္း မၾကည့္ဘဲ

မ်က္ႏွာလႊဲလ်က္ ေမးလိုက္သည္ ။ ေဂ်ာင္ကုက

႐ုတ္တရင္ ဝုန္းခနဲ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ကာ ဂ်ီမင္း

မ်က္ႏွာကို တည့္တည့္ ၾကည့္လိုက္သည္ ။

" ဂ်ီမင္းရွိ !!!!!! "

ေဂ်ာင္ကုက အသံကို ျမႇင့္ကာ ေအာ္ေခၚလိုက္တာ

ေၾကာင့္ တစ္ဆိုင္လုံး လန႔္သြားၾကသည္ ။

" ဘာလို႔ ေအာ္ေနတာလဲ ? ဆိုင္ထဲမွာေလ ... "

" ဒီၾကားထဲ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ? Class ကိုလဲ

မလာဘူး ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ေရွာင္ေနတယ္ ။

ဘာလို႔လဲ ? "

ဂ်ီမင္းက ႏွုတ္ဆိတ္သြားမိသည္ ။ လူကို မေသ႐ုံ

တမယ္ ဝမ္းနည္းေအာင္လုပ္ထားၿပီး ေမးရက္

လိုက္တဲ့သူေပမယ့္လည္း အျပစ္မတင္ရက္ပါ ။

" ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ဘာျဖစ္ရမွာလဲ ? "

ေဂ်ာင္ကုက သက္ျပင္းရွည္ရွည္ တစ္ခ်က္ခ်ကာ

ျပန္ထိုင္လိုက္သည္ ။ ဂ်ီမင္းက ဘာမွ မေျပာဘဲ

ေၾကာင္သာၾကည့္ေနမိသည္ ။

" ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုရင္လည္း ခဏေလာက္ စကား

ေျပာရေအာင္ "

" ကၽြန္ေတာ္ မအားဘူး ေဂ်ာင္ကု "

" မအားဘူး ? "

ေဂ်ာင္ကု အတြက္ဆို အျမဲဦးစားေပးခဲ့သူက အခု

ေတာ့ ေဂ်ာင္ကု အလိုမဟုတ္ဘဲ ပထမဆုံးအႀကိမ္

ျငင္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ ။

မတတ္နိုင္ဘူး ။ ဒီလိုမွ မင္းကို မမုန္းလိုက္ရင္ ငါ

ေသသြားလိမ့္မယ္ ။ ငါထပ္မခံစားနိုင္ေတာ့ဘူး ။

ေဂ်ာင္ကုရယ္ ။

ေဂ်ာင္ကု က ဂ်ီမင္း ကို အံ့ၾသေသာ မ်က္လုံးမ်ား

ျဖင့္ အေတာ္ၾကာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ ။ ထိုအၾကည့္

ေတြကို ဂ်ီမင္းမွာ ဘယ္လိုမ်ား ခံနိုင္မည္နည္း ။

" အဲ့လိုမၾကည့္ပါနဲ႔ ။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္ခြင္မလား ? "

" ရပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္

ကသာ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ မသိတတ္

သြားတာ ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ "

မေတာင္းပန္ပါနဲ႔လား ။ ေတာင္းပန္စကားေတြထက္

ဒီတိုင္း ျပဳံးေပ်ာ္ေနတာေလးပဲ ျမင္ခ်င္ေနတာကို အဲ့

လိုမ်ိဳး ေတာင္းပန္ေနရင္ နားလည္ေပးေနရင္ ဒီ

ေကာင္ႀကီးက မင္း ကို ထပ္စြဲလမ္းသြားလိမ့္မယ္ ။

" အာ ... ခဏ ခဏ ေတာ့ ေျပာလို႔ရမယ္ ထင္ပါတယ္ "

ဒီလိုအင္အားနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား ေမ့ပစ္မွာလဲ ။ ဘယ္လို

မ်ား မုန္းရက္မွာလဲ ။ ဆက္တိုက္ အလိုလိုက္ေလ်ာ

ေနရင္ ဘယ္လိုမ်ား စိတ္ထဲက ထုတ္ပစ္ေတာ့မွာလဲေလ ။

" ဒါဆို ဟိုေန႔က ေမြးေန႔ကို ေရာက္လာခဲ့ေသးတာလား ? "

" ဟမ္ ? မ.. မ .. မေရာက္လာပါဘူး "

ဂ်ီမင္းက လက္ခါၿပီး အေသအခ်ာကို ျငင္းလိုက္သည္ ။

" အစ္ကို နမ္ဂၽြန္ က ေတြ႕လိုက္တယ္လို႔ အေသအခ်ာ

ႀကီးေျပာေနလို႔ "

" ေတြ႕လိုက္တယ္တဲ့လား ? မလာပါဘူး လာရင္

ေတြ႕မွာေပါ့ "

ဂ်ီမင္းက ေဂ်ာင္ကု မ်က္လုံးေတြကို ၾကည့္မေျပာ

တာမို႔ ေဂ်ာင္ကုက သတိထားမိသည္ ။

" ဒါဆို ဘာလို႔ မလာတာလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေတြ႕

ခ်င္လို႔လား ?

ထိုစကားေၾကာင့္ ဂ်ီမင္း ခဏေတာ့ ဆြံ႕အသြားခဲ့

သည္ ။ တကယ္က ေဂ်ာင္ကုကို မေတြ႕ခ်င္တာ

မဟုတ္ဘဲ ဆဲအင္းနဲ႔ ေဂ်ာင္ကုကိုသာ အတူတူ

မျမင္ခ်င္တာဆို ပိုမွန္မွာ ျဖစ္သည္ ။

" ကၽြန္ေတာ္ လာရင္ေရာ ေဂ်ာင္ကု က ေတြ႕ခ်င္မွာ

မို႔လား ? "

" က်စ္ ! ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ီမင္း ကို ေသခ်ာ ဖိတ္ခဲ့တာ

ပါ ။ အဲ့တာ မေတြ႕ခ်င္လို႔လို႔ ထင္ေနတာလား ? "

" ထားပါေတာ့ ! ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲ့ေန႔က အလုပ္

မ်ားေနလို႔ မလာျဖစ္တာပါ ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ "

" ေတာင္းပန္စရာမလိုပါဘူး ။ Class လဲ မလာေတာ့

ဘူး ၾကားတယ္ "

" ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ့္ Personal ကိစၥေလးေတြ

ေၾကာင့္ပါ ... "

" ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္မေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့ "

ဂ်ီမင္းက ေဂ်ာင္ကုရဲ့ အဲ့ဒီ စကားတစ္ခြန္းတည္းနဲ႔

ရင္ထဲကို ဆို႔နင့္သြားသည္ ။

" အင္း ... အဲ့လိုဆိုပါေတာ့ ! "

မ်က္လႊာေတြကို ေအာက္သို႔ စိုက္ခ်လ်က္ ခပ္တိုး

တိုးေလးသာ ျပန္ေျဖခဲ့သည္ ။

" ဒါဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ခြင့္ျပဳပါဦး "

" ေကာင္းပါၿပီ "

ေဂ်ာင္ကုကို ဂ်ီမင္းက လုံးဝ ေမာ့မၾကည့္ခဲ့ပါ ။

က်ေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကိုလည္း မျမင္ေစခ်င္ခဲ့

သလို ဒီလိုေပ်ာ့ညံ့ေနတဲ့ ပုံစံကိုလည္း မျပခ်င္ခဲ့ဘူး ။

ဂ်ီမင္းက မ်က္လႊာေတြသာ စိုက္ခ်ထားလ်က္

ေဂ်ာင္ကုေရွ႕ကေန ထြက္သြားသည္ကိုေတာ့ ျမင္

ေနရသည္ ။

" လွည့္မၾကည့္နဲ႔ ပတ္ဂ်ီမင္း ! လွည့္မၾကည့္လိုက္နဲ႔ ။

မင္းအတြက္ သူက မေကာင္းဘူးဆိုတာ မင္းသိသင့္

ေနၿပီ "

ထြက္သြားတဲ့ ေက်ာျပင္ကို ေနာက္ဆုံးတစ္ႀကိမ္ ေငး

ၾကည့္ကာ ယိုင္လဲမသြားခင္ စားပြဲကို လက္ေထာက္

ထားလိုက္သည္ ။

ေဂ်ာင္ကု နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ငိုစရာ အမွတ္တရေတြမ်ားသည္မို႔ ဒီေလာက္ပဲ ငိုၾကရေအာင္ပါ ပတ္ဂ်ီ

မင္းရယ္ ။

//

ဂ်ီမင္းက ဘတ္စ္ေပၚကေန တိုက္လာတဲ့ ေလတျဖဴး

ျဖဴးကို မ်က္ႏွာေပၚ ရွပ္ေျပးေနတာ သေဘာက်ေန

သည္ ။ ၿပီးရင္ ခ်စ္ရတဲ့ ေကာင္ေလး အေၾကာင္း

ေတြးရတာလည္း သေဘာက်သည္ ။

ဖုန္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရက္စြဲကို ထင္းခနဲ ျမင္

ေနရသည္ ။

" ဒီေန႔ဆို မေတြ႕ျဖစ္ၾကတာ သုံးလ နီးပါးရွိခဲ့ၿပီပဲ "

ဂ်ီမင္းက သက္ျပင္းခ်ကာ မ်က္စိစုံမွိတ္ထားလိုက္သည္ ။

ဂ်ီမင္းက နားရက္ရွည္ရရင္ ေမြးရပ္ေၿမ ျဖစ္တဲ့

ဘူဆန္ကို ျပန္ၿပီး အေမကို ျပဳစုေထာက္ပံ့ေနရင္း

ဆိုးလ္ နဲ႔ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ လုပ္ေနရသည္ ။

အရာအားလုံးဟာ ၾကာလာေတာ့လည္း ေနသားက်

ၿပီး ေဂ်ာင္ကုလည္း ေမ့သြားလိမ့္မည္ဆိုတာ ဂ်ီမင္း

သိသည္ ။ သို႔ေပမယ့္ ဂၽြန္ေဂ်ာင္ကုဆိုတဲ့ နာမည္

ေတြးမိရင္ကို ရင္ဘတ္ထဲက တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာၿပီး

ရင္ခုန္သံေတြကလည္း မေန႔တစ္ေန႔ကလို လတ္

ဆတ္ေနတုန္း ျဖစ္သည္ ။ ဒါကေတာ့ ဒီတစ္သက္

ဘယ္ဆရာဝန္မွလဲ ကုလို႔ေပ်ာက္မယ့္ ေရာဂါရယ္

လည္း မထင္မိပါ ။

" ဆရာ ဆရာ ... ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းမယ္ "

ဂ်ီမင္းက အေတြးနယ္လြန္ေနရင္း ဆင္းရမယ့္ မွတ္

တိုင္ကို ေက်ာ္သြားသည္ ။ ဂ်ီမင္းက အခ်ိန္ကို ၾကည့္

ေတာ့ ညရွစ္နာရီခြဲေတာ့မည္ ။

" အာ ... ခ်ီး ! ကိုးနာရီဆို အေဆာင္တံခါး ပိတ္မွာ ... "

ဂ်ီမင္းက ေျခေထာက္နဲ႔ တင္ပါး တစ္သားတည္း

ျဖစ္ေအာင္ ေျပးေတာ့သည္ ။

ဟိုေဆာ့ နဲ႔ေတာ့ အဆက္အသြယ္ရွိေပမယ့္ ဆိုးလ္ နဲ႔

ေမြးရပ္ေျမကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ လုပ္ေနရတဲ့ ဂ်ီ

မင္း အဖို႔ ဟိုေဆာ့ အိမ္ကို ဇရပ္လို ဝင္လိုက္ထြက္

လိုက္မလုပ္ ခ်င္တာလည္း ပါတာေၾကာင့္ အေဆာင္

ငွားေနျဖစ္သည္ ။

သုံးလအတြင္းမွာ အရင္ကလို ဂ်ီမင္း မဟုတ္ေတာ့

ဘဲ ေျပာင္းလဲလာတာေတြလည္း ရွိသည္ ။ အက

မက ျဖစ္ေတာ့တာေရာ ပိုရင့္က်က္လာတာေရာ ျဖစ္

သည္ ။ သို႔ေသာ္ ဂၽြန္ေဂ်ာင္ကုကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္ေတြ

ကလြဲရင္ .... ။

//

မိုးေတြကလည္း ဒီေန႔မွ သည္းသည္းမဲမဲ ကိုရြာေနပါရဲ့ ။

အထုတ္ေတြသိမ္းကာ ေကာ္ဖီ ဆိုင္ထဲက ထြက္လိုက္

သည္ ။ မိုးကလည္း အင္မတန္ကို သည္းသည္ ။ ဂ်ီ

မင္းက ထီးကလည္း မပါသည္မို႔ စိုရင္လဲ စိုေစေတာ့

ဆိုကာ ေခါင္းစြပ္ကို စြပ္လိုက္ၿပီး ေျပးလိုက္သည္ ။

ထိုစဥ္ ဖုန္းက ႐ုတ္တရက္ ျမည္လာသည္ ။

" ဟင္ ! မိုးေတြရြာေနတာကို ငါ ဘယ္လို ဖုန္းကိုင္ရ

မလဲ ။ ၿပီးမွပဲ ျပန္ေခၚေတာ့မယ္ "

ဘယ္သူမွန္း မသိေပမယ့္ မကိုင္ဖို႔ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္ ။သို႔ေသာ္လည္း ဖုန္းသံက ထပ္ျမည္လာသည္ ။

" ဟာ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးတဲ့ဖုန္းပဲ ။ ငါေတာ့ ဖုန္း

ကိုင္ရင္ ရႊဲကုန္ေတာ့မွာပဲ"

မကိုင္ဘဲေနေပမယ့္ ဖုန္းက အထပ္ထပ္ အခါအခါကို

ျမည္ေနသည္ ။ ဒါေၾကာင့္ ဂ်ီမင္းက အနီးရွိ Market

ထဲကို ဝင္ခိုလိုက္ကာ ဖုန္းကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္သည္ ။

" က်စ္ ! ဘယ္ကဖုန္းလဲကြာ ?!!!! "

စိတ္တိုတိုနဲ႔ထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို

မျမင္ရတာ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ရင္းႏွီးေနေသာ

နံပါတ္ နဲ႔ နာမည္ေလး ။

" ဂၽြန္ ေဂ်ာင္ ... "

အသက္ရွူေတြဟာ မမွန္လာဘဲ အတိတ္က မေကာင္း

တဲ့ ပုံရိပ္ေတြကို ျပန္ျမင္လာသည္ ။

" ဘာလို႔ ဒီခ်ိန္မွလဲ ? ငါက ေနသားေတာင္က်ေနၿပီကို "

ဖုန္းက က်သြားရင္လည္း ဆက္ေခၚေနသည္ ။

" ဟူး ... မကိုင္ပဲေနရင္ေကာင္းမလား ? ကိုင္ရင္ေရာ ? "

ဂ်ီမင္းက ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ရွုပ္ေထြးေနမိသည္ ။

" မိုးေတြ ဒီေလာက္သည္းေနတာကို ဒီခ်ိန္ႀကီး သူက

ဘာလို႔ ဆက္တာလဲ ? ငါကိုင္မွ ျဖစ္မွာပါ "

ဘယ္ေလာက္ပဲ ေနသားက်ေနၿပီ ဆိုပါေစ ။ နာမည္

ေလး ျမင္လိုက္ရင္ကို စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ အရာ

အားလုံး သူ႔ဆီကေန ခြာမရေတာ့သည့္ အက်င့္

ကေတာ့ မေပ်ာက္ ။

" ဟဲလို ... ေဂ်ာင္ ... "

" ဟဲလို ဟဲလို ဟဲလို !!! "

ဖုန္းထဲကေန ေျပာေနသည့္ အသံမွာ ေဂ်ာင္ကု

အသံလည္း မဟုတ္ ။

" ဘယ္သူလဲ ? "

တစ္ဖက္က တရစပ္ ျပန္ေျပာေသာ အသံေၾကာင့္

လက္ထဲက ဖုန္းက ေျမႀကီးေပၚကို ျပဳတ္က်သြားသည္ ။

    people are reading<Dancing On Your Heartbeat • Kookmin || Completed ||>
      Close message
      Advertisement
      You may like
      You can access <East Tale> through any of the following apps you have installed
      5800Coins for Signup,580 Coins daily.
      Update the hottest novels in time! Subscribe to push to read! Accurate recommendation from massive library!
      2 Then Click【Add To Home Screen】
      1Click