《Most Popular Playboy》27: Найз охин
Advertisement
Би түүний уруул дээр эрхий хуруугаа гүйлгэлээ. Түүнийг сүүлчийн удаа намайг үнсэхийнх нь төлөө юу ч хийхэд бэлэн байна.
Намайг нүүрэнд нь хүрэхэд, түүний нүд нь ширвэгнэлээ. Би хөмсгөө зангидав. Хүлээгээрэй, үхсэн хүмүүс цонхигор, бас хүйтэн байдаггүй билүү? Би үхсэн хүн харж байгаагүй л дээ, гэхдээ ийм л байх ёстой биз дээ?
"Тэхён, хэрвээ чи амьд бол чи тийм ч удаан энэ ертөнцөд байхгүй гэдгийг сануулчихъя, учир нь чамайг одоо би энэ хуванцар сэрээгээр зоох болохоор." хэмээн би хэлэхдээ орны хажууд байх тавиур дээр байгаа сэрээ рүү заалаа.
Тэхён нүдээ нээгээд, инээмсэглэн, "Сайн уу, капкэйк?"
Тэр амьд байна.
Сая ямар чөтгөр нь болоод өнгөрөв өө? "Г-гэвч чи үхсэн ш дээ. Энэ аппарат чиний зүрхийг цохилохгүй байгааг харуулсан. Бас эмч чамайг тэсэхгүй гэж хэлсэн ш дээ. Тэгээд чи яахаараа амьд болчихов?"
"Умм, тэгэхээр, би эмчийг жүжиглүүлэх гэж мөнгө төлсөн бас... Манай гэр бүл үүнийг хуурамч гэдгийг мэднэ. Би зүгээр л... Би юу хийхээ мэдээгүй юм аа. Би зүгээр л чамайг надад анхаараасай гэж хүссэн юм. Намайг уучлаарай."
Би гоншигнон, "Хэрвээ би ийм их аз жаргалтай байгаагүйсэн бол чамайг одоо алчих байсан юм." гээд шалан дээр хэвтэн, цагаан цулгуй таазыг ширтлээ.
Тэхён орноосоо өндийн, доош над руу тонгойн хараад, "Чи юу хийж байгаа юм, гажигаа?"
"Би шалан дээр хэвтэж байна." Би зүгээр л будилж байна. Юу хийхээ, юу мэдрэх ёстойгоо мэдэхгүй байна. Үүнийг логикийн хувьд байж болох л зүйл гэж бодож байна.
Магадгүй би шалан дээр өнхөрөх хэрэгтэй байх. Учир нь миний мэдрэмжийг илэрхийлэх болохоор.
Амьдрал гэж юу вэ?
"Сонюүл, шалан дээрээс бос л доо."
"Намайг тат."
Тэхён бөхийгөөд, намайг өргөн татахад би түүн дээр уначихлаа. Тэр бэлхүүсээр минь гараа явуулж, намайг тэврэхдээ инээд алдан, толгойгоо сэгсэрнэ.
Би өндиймөөргүй байна.
Тэр энд амьд, амьсгалж байгаа болохоор би маш их жаргалтай байна. Би түүнийг дахин орхихгүй, учир нь үнэхээр их хайртай болохоор. Бас би түүнд уур хүрч байна, учир нь тэр өөрийгөө үхүүлсэн гэж надад итгүүлээд амьдаар минь алсан болохоор.
Одоо надад энэ бүх зүйлс хамаагүй ээ. Тэхён амьд байна, энэ л миний анхаарах зүйл. Тэр жинхнээсээ явчихаж болох байсан. Хэрвээ тэгсэн бол би цаашдаа яах байсан талаар төсөөлөгдөхгүй байна.
Advertisement
"Тэхён, намайг буцаагаад шалан дээр тавьчих. Тэнд би үхэж буй загас шиг тийчигнэмээр байна. Юу хийхээ мэдэхгүй байгаа болохоор."
Одооноос эхлэн асуудлыг минь шийдэх шийдэл энэ байх хэмээн би бодож байна.
Тэр амьд.
Нулимс хацрыг минь даган урсахад, "Чи амьд байна." хэмээн би шивнэлээ. Бие минь чичирч эхлэхэд Тэхён намайг улам чангаар тэврэв. Би түүний цээжинд шигдэн, яг л чихрээ авч чадаагүй жаахан хүүхэд шиг ээрэн уйлж байлаа.
"Гуйя, битгий уйл, капкэйк." Тэхён миний зогсолтгүй урсах нулимсыг арчив.
Би босон, цэх суугаад түүний хацрыг гараараа хоёр талаас нь бариад нүд рүү нь ширтэн, "Би чамайг энд үхсэн мэт хэвтэхийг харсан. Гэхдээ чи одоо энд нүдээ нээгээд, над руу инээмсэглэж байгаа учир би юу мэдрэхээ мэдэхгүй байна. Чиний инээмсэглэл үнэхээр төгс юм. Чамайг амьд байгааг харахад үнэхээр баяртай байна. Мөн бүх зүйлс зүүд мэт мэдрэгдэж байна. Гэвч чи энд надтай хамт байна. Бас энэ байдал миний үлдсэн амьдралын минь туршид давтагдах үзэгдэл байгаасай гэж би хүсч байна."
"Би чамд хайртай." хэмээн би шивнэхдээ илүү ихээр уйлав.
"Ч-чи надад хайртай?" ... "Сонюүл, чи надад хайртай юм байна." гэж Тэхён хэлэхдээ нүдийг нь гялалзуулах нулимстай хөнгөхөн инээлээ.
"Би чамд хайртай. Бас чи намайг галзууруулдаг. Дахиж намайг орхивол би юу хийхээ мэдэхгүй байна."
Нулимс Тэхёний хацрыг даган урсахад, "Чи надад хайртай гэж хэлсэн. Миний капкэйк намайг зөрүүлэн хайрлаж байна шүү дээ." хэмээн тэр шивнээд, духаа минийхтэй нийлүүллээ.
"Би ч бас чамдаа хайртай, гүнжхэн минь." гэж шивнээд, уруулаа минийх дээр буулгав.
Би инээмсэглэн, түүнээс холдоход тэр хөмсгөө өргөв. "Тэгэхээр чи үлдсэн амьдралаа кино үзэж өнгөрөөхийг хүсч байгаа биз дээ?" хэмээн Тэхён асуухад би түүн рүү муухай харлаа.
"Чи үхчхээ биз дээ? Яасан?"
Тэхён инээд алдан, "Би чамайг надад хайртай гэж хэлүүлсэнээс хойш..." би түүн рүү муухай харсан хэвээр, хоёр гараа зөрүүлэн хөмсгөө өргөхөд, "чамд өөрийнхөө хувцаснуудыг өмсүүлье...?" хэмээн тэр хэлээд, эгдүүтэйгээр инээмсэглэв.
"За тэгье. Явцгаая." гэж би хэлээд, түүнийг татан эмнэлгийн өрөөнөөс гараад, гараа түүнийхтэй салаавчлан хөтлөв.
Би түүнийг дараа алах болно.
^~^~^~^~^~^~^~^~^~^
"Өөдгүй амьтан." хэмээн би хэллээ.
Advertisement
"Сэтгэлгүй амьтан." хэмээн Тэхён зөрүүлэв.
"Гринч."
"Царай муут."
"Танхай амьтан."
"Гажигтай амьтан."
"Дональд Трамп."
"Хөөе, наадах чинь арай дэндүү юм аа." хэмээн Тэхён уруулаа цорвойлголоо. Би инээд алдан, нүдээ эргэлдүүлээд, "Тийм шүү. Хөөрхий Трамп чам шиг тэнэг хүнтэй харьцуулагдахаар нүгэл үйлдээгүй юм байна." гэж хэлээд түүн рүү хэлээ гаргав. Тэгээд дараа нь би түүнд өөрийгөө инээмсэглэж байгааг харуулахгүйн тулд буруу тийшээ харлаа.
Би түүний хийсэн зүйлд нь уурлаж, түүнд хатуу хандъя гэсэн ч төлөвлөснөөр болохгүй юм.
Бид Тэхёний гэрт байна. Түүний эцэг эхийнх нь амьдарч байгаа нь биш, анх Диснейн кино үзэхдээ ирсэн байшинд нь байна.
Яагаад Тэхён хоёр байшинтай байгааг надаас бүү асуу.
"Авв, капкэйк." хэмээхдээ Тэхён намайг ардаас минь тэвэрлээ. Намайг гараа зөрүүлэн сууж байхад, "Яагаад уурлаад байгаа юм?"
"Дахиж ингэж асуувал чамайг тайган болгоод, мөчилж хэсэглээд, толгойг чинь тасдаад цонхоор чулуудчихна шүү."
Тэхён инээд алдан, намайг өөр рүүгээ харуулаад, "Би одоо л 'аз жаргал авчрахад заавал том зүйл хийх албагүй' гэж хэлдгийн учрыг ойлголоо." гэхэд нь би нүдээ эргэлдүүлэв.
"Би одоо л 'чамайг тэнэг гэж хэлэхгүй, усан толгойт гэж хэлнэ' гэдгийн учрыг ойлголоо."
"Капкэйк, намайг өршөөгөөч. Би юу ч байсан хийх болно. Би чамайг нуруун дээрээ үүрээд, морь чинь болъё." хэмээн тэр тохиролцох гэж оролдлоо.
Би бодож байгаа мэт эрүүн дээрээ хуруугаа гүйлгэн, "Үгүй." хэмээхдээ нүүр дүүрэн инээмсэглэв.
"Тэгвэл би чамтай маргааш хамт гадуур яваад, хүссэн болгоныг чинь хийе. Бас хүссэн газар руу чинь яваад хүссэн болгоныг чинь авч өгье. Би бүхэлдээ маргааш чинийх болох болно. Ингэвэл чи өршөөх үү?"
Би инээд алдан, толгой дохиод, "Тохирлоо." гэхэд Тэхён хөмсгөө зангидан,
"Новш, би өөрийгөө чөтгөрт худалдчихлаа шүү дээ." хэмээхэд нь би хоёр гараа хооронд нь үрэн, чөтгөрийн инээмсэглэл тодрууллаа.
"Тэгэхээр би чамаас нэг юм гуйя, болох эсэхийг нь мэдэхгүй юм. Оролдож үзэх гээд. Миний өрөө рүү таван минутын дараа орж ирээрэй, за юу?" гэж түүнийг хэлэхэд би толгойгоо дохив.
Би санаа алдан, буйдан дээр сууна. Би яг л Тэхёнийг үргэлж мэддэг байсан юм шиг мэдрэмж төрөх нь хачин юм. Би түүнийг энэ жилээс л таньж эхэлж байгаа шүү дээ.
Би түүнд маш их хайртай. Яг л солиорсон мэт. Бид өмнө нь үнсэлцэж, болзоонд явж, хамтдаа нэг орон дээр унтаж, Диснейн кинонуудыг үзсэн. Гэвч бид жинхнээсээ болзож, үерхэж байгаагүй.
Би үргэлж хүнд дурлахад яадаг юм бол гэж боддог байсан. Би 'дотроо нэг хүнийг үргэлж бодож явна' гэдгийг сонин, жихүүдэс төрмөөр гэж төсөөлдөг байж билээ. Гэхдээ би одоо өөрийнхөө төсөөлснөөс илүү нэг хүнийг хайрлаж байна шүү дээ.
Энэ бол бүх зүйл нь төгс байдаг хайр дурлалын талаарх зохиолтой адилгүй. Үүнээс хамаагүй дээр. Учир нь чи өөрийг чинь ойлгодог түүнтэйгээ ярилцаж, асуудлаа илэн далангүй хэлж, түүний сул цамцыг булааж авч өмсөхдөө маргалдана гэдэг үнэхээр сайхан. Хэдий чи тэрний муу талыг мэдсэн ч хайрласаар л байх болно. Магадгүй өмнөхөөсөө ч илүү хайрлах байх.
"Сонюүл, ороод ир!" хэмээн Тэхён дээрээс хашхирахад, би шатаар дээш өгслөө.
Намайг Тэхёний өрөөнд ороход 'Би чамд хайртай' гэсэн бичигтэй футболкатай, өвөр дээрээ том сарнайн баглаа тавьчихсан аварга том Тедди баавгай, хажууд нь гурван хайрцаг пизза, бас хамгийн том савалгаатай Нутелла орон дээр нь байрласан байв.
Би харцаа орны хажууд над руу нүүр дүүрэн инээмсэглэн зогсож буй Тэхён руу шилжүүллээ. Өмнө нь мэдэрч байгаагүй, хэмжээлшгүй их аз жаргал мэдрэгдэхэд, би ангайсан амаа гараараа хаан, "Тэхён." хэмээн шивнэв.
"Сонюүл, бид энэ жилд олон галзуу зүйлийг үзэж, тууллаа. Хэдий ганц жил өнгөрсөн ч, би чамайг найз охиноо болгомоор байна. Би үүрд энэ галзуу мөчүүдийг өнгөрөөхийг хүсч байна. Гэхдээ би үүнийгээ зөвхөн чамтай л туулмаар байна. Тиймээс... Чи миний найз охин болох уу?" хэмээн түүнийг асуухад, гар нь үл ялиг чичирхийлнэ.
Би уйлан, доош өвдгөөрөө тулан суухад Тэхён над руу гүйж ирээд, тонгойн суугаад өөр рүүгээ наан, "Капкэйк, яагаад уйлаад байгаа юм?" гэж хэлэн, нулимсыг минь арчлаа.
"Ч-чи надад пизза авч өгсөн байна." хэмээн намайг хэлэхэд Тэхён инээгээд унав.
Би дээш харан, "Чиний найз охин болоход таатай байна." хэмээгээд уруулаа түүнийх дээр буулгалаа.
😂😂😂😂
😊😊😊
Advertisement
Bound To Him
Tristan Ambrosio is a 32-year-old eligible bachelor. He is the CEO of the famous Ambrosio group. He was always described to be as cold as ice, but he was also sly as a fox. Love has never crossed his mind. His childhood experiences marred his desire to get married. To compensate for the loneliness, he spends all his time and energy in building his empire.
8 3322Kova + Rey
She's a witch, he's a demon. The DiEdaan Coven and the VonUmbra Clan have ruled the Magics realm side by side for centuries. But when a lesser demon clan becomes tainted by whispers of doubt from the mortal realm they over throw their peaceful rule and force the DiEdaans into hiding.The VonUmbras wrestle back co trolls from the tainted clan and restore a semblance of peace to the realm. The DiEdaans slowly take their place back into society and the youngest surviving coven member, Reyna, is sent back to Magics Academy. It's been seven years since she's been around Magics her age. Will they accept her? Will Lucian remember her? Or will she be shunned and cast aside by her peers who still fear the power the DiEdaans hold.
8 171DeLuca's Home for Mentally Disturbed Boys (BxB Fantasy Polyamory)
*Unedited*-"If you have a son who believes he's a unicorn, a dragon, a werewolf, or even a faerie, and you don't know what to do with him...Then you need to send him to DeLuca's Home for Mentally Disturbed Boys. Call the number below if you wish to draw an application form. If you are accepted, your son will be safely in this home within twenty-four hours. - Alexandre DeLucaHeadmaster of the Home (No girls allowed.)" ----When I saw that flyer on my mom's countertop, I realized that she was serious. And I realized I had no way to tell her that I really did have a pair of ears on top of my head, and I really did have a fluffy tail. My mom had never believed me. Never, not even when I was a little kid. It was like only I could see them. I loved my add-ons, even if no one else believed me. Now, fifteen years after my discovery of them at age three, and my inability to be smart enough to get into college or my lack of social acceptance to allow me to have a job, my mom couldn't take it anymore despite the fact that I cook the meals and clean the house for her. She promised to throw me out, so I guess technically she has already done so by tossing my things at me, giving me an address to my new home and just enough money for a cab to take me there, and then slamming the door in my face. At least I won't be living on the streets.-____-Includes major triggers:RapeSexual assaultChild abuseAbuse (in general)Mentions of suicide attemptsFamily love (aka consensual incest)(Most of the darker stuff is because of the characters' pasts. Please pay attention when reading, otherwise you might miss some important keys in the story). ALSO, THIS IS NOT AN INSTITUTION/BOARDING SCHOOL NOVEL! Please don't label it as such. It does not fit in that category. _____The cover has been drawn by me, WingedKelpie. Please don't take it. That's just not cool. 3:
7.06 13580His Flower (Rewritten)
Copyrighted 2018**This is the rewritten version of His Flower. I hope you enjoy!** There was only one word to describe my life: Hell. It was all I had ever known, the only thing I was used to. I didn't want it any other way. Why the fuck couldn't she see that?-&- Having a normal childhood was completely foreign to the two polar opposites Rosalyn Summers and Rex Turner. Both grew up in the closest thing they knew to Hell, each with terrible problems of their own. Perhaps, that is why they were so drawn to each other. Rose might have been that typical shy, quiet girl roaming the school's halls, no friends to speak of and no genuine interest in learning, but even she couldn't deny that attraction towards the school's resident 'bad boy'. The one no one else dared speak to. Rex's anger issues always got the best of him, even when that idiot girl came tumbling into his life. She just wouldn't leave him the fuck alone. No matter how much he liked it. He could convince himself he wasn't good for her as much as he wanted. It didn't matter, she wouldn't let him be and he would soon refuse to let her go. Completely oblivious to her own darkness raging beneath the surface.*WARNING: This story has quite a few very possessive and controlling men. If that kind of thing isn't for you, this book definitely won't be.** There is also talk of anxiety, panic attacks, and some drug-use mentions.ALSO this story will have a LOT of chapters! It's filled with triggers (mentioned above), but also a bunch of cute scenes, fluff moments, adoring toe-curling moments, and a plot you won't see coming!
8 380Falsely Yours, Arthur
Arthur Fucking walker would someday ruin me.•Ever since the day Marnie set her eyes on Arthur she knew she was done for.With dark eyes and dark hair, the girl in the band was someone she wanted to know everything about.Secrets would come out and blood would be bound to spill but in the green lights or the golden sun rays, Arthur would burn every soul to grant Marnie warmth.•Arthur's hand came up to my hips as she grabbed it tightly, staining my skirt with her bloody hands. My whole body was trembling.The knife.I turned around abruptly taking out my knife and pressing it to her neck, but she was quicker as she pressed her knife to my bare thigh. One of her hands was still on my hips as she pushed close to me.I flinched at the cold metal pressed on my upper thigh. But my hand didn't falter. I pressed the knife against her neck harder. A drop of blood dripped down her neck and trailed to her collarbone. Slowly trailing down and travelling down the curve of her and inside her shirt."What did you see my angel?" She asked, her voice mocking as she stepped closer. I took a step back my back meeting the cold metal and her knife sliding higher."Nothing," I whispered, panting.Fucking hell."Nothing, I saw nothing." I breathed out and she grinned."Shit liar baby." She shook her head kissing my temple and my collarbone. Her lips lingered for more than a second."Get your knife away from me." I grit my teeth."And here I thought you liked a knife between your legs." She whispered grinning, I swallowed as I could feel the blood drip down from the cut.
8 121Unrequited Love
Zara Ahmed Khan is a eighteen year old, a beautiful and innocent soul. Born in Pakistan to Ahmed Khan and shereen ahmed khan. Her father is pathan and her mother is a punjabi. She is the youngest child in her family with four older brothers and one sister. Her family moved to New York when she was just seven years old. She is currently in her second year of college. She is very ambitious, wants to make a future for herself and wants to be independent. Daniel Venttali is a thirty year old, he is a well know and respected businessman with multiple different companies, hotel chains, and media outlets. He is a ruthless billionaire with so much money that he can buy anything with just a swipe on his card. Although he is a smart and successful businessman, but nobody knows that he runs the biggest underground mafia. Read more to find out to see how two people come together. Both have their own wars to fight and let's see if they win.
8 123