《Cinderellaနဲ႔တူတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ》အပိုင္း - ၁၇
Advertisement
Zawgyi
"အယုတ္တမာႀကီး...ခုလိုျဖစ္ရတာဘယ္သူ႔
ေၾကာင့္လဲ...သူပဲအေသၾကမ္းတုန္း
ကၾကမ္းထားၿပီးေတာ့...စားၿပီးနားမလည္
တဲ့လူႀကီး..."
ေ႐ွာင္က်န္႔နာက်င္ကိုက္ခဲေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္နဲ႔
ျခံဝန္းထဲမွာတံျမတ္စည္းလွည္းေနရင္း
ရိေပၚကိုေမတၱာေတြပို႔သေနေလတယ္...
"အရင္ကၾကေတာ့သူပဲဘာအလုပ္မွလုပ္
စရာမလိုဘူးဆိုၿပီး...ခုနကၾကေနမေကာင္း
တာအေၾကာင္းျပၿပီးနားဖို႔ေတာင္မစဥ္းစား
နဲ႔တဲ့...ဟင့္...စာနာစိတ္မ႐ွိတဲ့လူႀကီး..."
ေျခ၁ခါလွမ္းရင္၁ခါနာက်င္ရသလို၁ခါရိေပၚ
ကိုေမတၱာပို႔မိတယ္...
ရိေပၚကုမၸဏီကိုသြားတာ၁နာရီေတာင္
မၾကာေသးေ႐ွာင္က်န္႔ကိုစိတ္ပူလို႔ျပန္လာ
ခဲ့တယ္...
အိမ္ေတာ္ထဲေရာက္ေတာ့ေ႐ွာင္က်န္႔ကို
မေတြ႔တာနဲ႔ျခံဝင္းထဲဆင္းၾကည့္ေတာ့
မ်က္ႏွာေလးမဲ့႐ွံု႔ကာတစ္ေရြ႔ေရြ႔နဲ႔တံျမတ္
စည္းလွဲေနတဲ့ေ႐ွာင္က်န္႔ကိုေတြ႔လိုက္ရ
တယ္...
"ေဘဘီ...ဘာလို႔တံျမတ္စည္းေတြလွဲေန
တာလဲ...ေနလဲမေကာင္းပဲနဲ႔..."
ေ႐ွာင္က်န္႔လက္ထဲကတံျမတ္စည္းကို
လွမ္းယူလိုက္တယ္...
ေ႐ွာင္က်န္႔ ရိေပၚကိုမ်က္ေစာင္းေလးထိုး
ၾကည့္ကာမ်က္ႏွာေလးဆူပုတ္ရင္း...
"သူပဲအလုပ္ခိုင္းခဲ့ၿပီးေတာ့...
ျပန္ေပး...အ့..."
ရိေပၚလက္ထဲကတံျမတ္စည္းကိုျပန္ယူ
ေတာ့အားနဲနဲပါသြားၿပီးေအာက္ပိုင္းက
ဆစ္ခနဲနာက်င္လာျပန္...
"အဲ့ဒါေၾကာင့္ကိုယ့္ကိုစိတ္ဆိုးေနတာလား...
ဝန္းခ်င္ေ႐ွ႕မွာမို႔သက္သက္မဲ့ေျပာလိုက္
တာပါ..."
"လူလိမ္ႀကီး...သူမ်ားကို၁ခ်က္ေတာင္လွည့္
ၾကည့္မသြားပဲနဲ႔...စားၿပီးနားမလည္
ဝါးၿပီေထြးထုတ္လုပ္ခ်င္တဲ့ဟာႀကီး..."
"မဟုတ္ပါဘူး...ခုလဲေဘဘီ့ကိုစိတ္ပူလို႔
ခ်က္ခ်င္းျပန္လာခဲ့တာ...ဝါးၿပီးလဲမေထြး
ထုတ္ရပါဘူး...ျဖစ္ႏိုင္ရင္၁သတ္လံုးေတာင္ငံုထားလိုက္ခ်င္တာ..."
"သြား...လူညစ္ပတ္ႀကီး..."
ရိေပၚပစ္ထုတ္လိုက္တဲ့တံျမတ္စည္းကို
ျပန္ေကာက္ဖို႔လုပ္ေတာ့ရိေပၚ ေ႐ွာင္က်န္႔
ကိုဆြဲေပြ႔လိုက္ၿပီး...
"အလုပ္လုပ္မေနနဲ႔ေတာ့ေလ...မနက္စာစား
ၿပီးၿပီလား..."
"ဘယ္လိုလုပ္စားရအံုးမွာလဲ...
တံျမတ္စည္းလွဲၿပီးမွစားမလို႔..."
"အဲ့လိုသာဆိုမိုးခ်ဳပ္တာေတာင္စားရမွာ
မဟုတ္ဘူး...လာကိုယ္နဲ႔သြားစားမယ္..."
ေ႐ွာင္က်န္႔ကိုေပြ႔ၿပီးအိမ္ထဲဝင္လာခဲ့တယ္...
ထမင္းစားခန္းထဲေရာက္ေတာ့...
"ေအာက္ခ်ေပးေတာ့ေလ..."
"ေဘဘီထိုင္ရတာအဆင္မေျပပဲျဖစ္ေနမွာ
ေပါ့...
ကိုယ့္ေပါင္ေပၚမွာပဲထိုင္ေနာ္..."
ရိေပၚခံုမွာဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီးေ႐ွာင္က်န္႔ကို
သူ႔ေပါင္ေပၚမွာထိုင္ေစတယ္...
"ရတယ္...ကူ႐ွင္ခုၿပီထိုင္လိုက္မယ္..."
"မရဘူး...ကိုယ့္ေပါင္ေပၚမွာပဲထိုင္ရမယ္..."
"အာ...လူေတြ႐ွိေနတယ္ေလ...
မမကိုျပန္ေျပာၾကရင္..."
"ဒါကိုယ့္အိမ္...သူတို႔ကကိုယ့္အလုပ္သမား... ကိုယ့္ခြင့္ျပဳခ်က္မ႐ွိပဲစကား၁ခြန္း
ေတာင္ဟရဲၾကမွာမဟုတ္ဘူး...
စိတ္ပူမေနနဲ႔..."
"ကူ႐ွင္နဲ႔ထိုင္တာပိုအဆင္ေျပပါတယ္..."
"မထိုင္နဲ႔ကြာ..."
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
"အဲ့ကူ႐ွင္ကိုမနာလိုလို႔..."
"ကူ႐ွင္နဲ႔ေတာင္မနာလိုျဖစ္ရတယ္လို႔ဗ်ာ..."
ကူရွင္နဲ႔ေတာင္သဝန္တိုေနတဲ့ရိေပၚကို
ၾကည့္ၿပီးေ႐ွာင္က်န္႔ရီမိတယ္...
"အဲ့လိုရီရီျပံဳးျပံဳးေလးေနစမ္းပါ..."
"ကြၽန္ေတာ္ကအျမဲအဲ့လိုပဲေနတတ္တာပါ...
အစ္ကို႔လိုခု၁မ်ိဳးေတာ္ၾကာ၁မ်ိဳးမလုပ္တတ္
ဘူး..."
"အဲ့ဒါကေတာ့ကိုယ္္အေပၚေကာင္းတဲ့သူ
ကိုေကာင္းသလိုဆက္ဆံၿပီးမေကာင္းတဲ့
သူအေပၚမေကာင္းသလိုဆက္ဆံရတာေပါ့..."
"ကြၽန္ေတာ္ကေကာ..."
"ေဘဘီကေတာ့အရမ္းေကာင္းတာေပါ့..."
"ဟီး...တကယ္လား..."
"အင္း...အဲ့ထက္ေတာင္ပိုၿပီးေကာင္းေစခ်င္
ေသးတာ..."
"စကားေျပာတာဟိုနားပဲ၁ဝဲလည္လည္ျဖစ္
ေနတယ္ေနာ္..."
"ဘယ္နားလဲ...မသိလို႔ကိုယ့္ကိုျပပါလား..."
"လူညစ္ပတ္ႀကီးဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ..."
"ကိုယ္သန္႔႐ွင္းတာေဘဘီအသိဆံုးပါ...
ၾကည့္မလား..."
"အား...ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ..."
"ဒီမွာၾကည့္ေလ...၁ေန႔ကိုေရ၃ခါေတာင္
ခ်ိဳးတာဂ်ီး၁စက္ေတာင္႐ွိလို႔လားေျပာ...
လိုခ်င္တာဆြဲေတြးေနၿပီးေတာ့..."
"ဘာလိုခ်င္ရမွာလဲ...ဘာမွမလိုခ်င္ဘူး...
ဗိုက္ဆာျပီထမင္းစားမယ္..."
"ဟုတ္သား...ကိုယ္က၁ျခားဟာဆာေနလို႔
ထမင္းစားဖို႔ေမ့သြားတယ္..."
"အစ္ကိုဗ်ာ...ဘာစကားေတြေျပာမွန္းမသိ
ဘူး..."
"ခ်စ္စကားေတြေပါ့...ၿပီးေတာ့ကိုယ္ေျပာ
ထားတယ္ေလ...ကိုယ့္ကို ကိုကိုလို႔ေခၚ
ရမယ္...ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲေဘဘီလို႔သံုးရ
မယ္လို႔..."
"ကြၽန္ေတာ္က
မိန္းကေလးလဲမဟုတ္ပဲနဲ႔...
မေခၚလို႔မရဘူးလား..."
"ကတိေပးထားတယ္ေလ..."
"ေနာက္က်ေခၚမယ္ဗ်ာ..."
"ခုေခၚၾကည့္ပါ..."
"ကို...ကို..."
"ထက္ေခၚပါအံုး..."
"ကိုကို..."
"အရမ္းနားေထာင္လို႔ေကာင္းတာပဲ...
ဆုခ်တဲ့အေနနဲ႔မုန္႔ေတြအမ်ားႀကီးဝယ္ေကြၽး
ရမယ္..."
"တကယ္လား..."
မုန္႔ဆိုတဲ့အသံၾကားတာနဲ႔ေ႐ွာင္က်န္႔မ်က္
လံုးထဲၾကယ္ေလးေတြဘလင္းဘလင္းျဖစ္
သြားတယ္...
"တကယ္ေပါ့...ခုမဟုတ္ေသးဘူးေနာက္မွ...
ခုထမင္းစားၾကစို႔..."
"ဟုတ္ကိုကို...ေဘဘီအရမ္းဗိုက္ဆာေနၿပီ..."
မ်က္လံုးေလးေပကလပ္ ေပကလပ္နဲ႔
ဗိုက္ေလးကိုပြတ္ရင္းခ်စ္စရာေကာင္း
ေအာင္ေျပာေနေတာ့ရိေပၚၾကည့္ၿပီးအသဲ
ေတြယားလြန္းလို႔ထမင္းအစားသူ႔ေ႐ွ႕က
ေကာင္ေလးကိုသာဆြဲစားပစ္လိုက္ခ်င္မိ
တယ္...
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ...ဟုတ္ပါၿပီ...ထမင္းဝိုင္းလာ
ျပင္ေပးၾကစမ္း..."
အိမ္အကူေတြစားပြဲေသာက္ပြဲေတြလာခ်
ေပးေတာ့ေ႐ွာင္က်န္႔ေအာက္ဆင္းဖို႔ျပင္
လိုက္ေပမဲ့ရိေပၚကမဆင္းခိုင္း...
အိမ္အကူေတြကိုျမန္ျမန္လာခ်ခိုင္းၿပီး
ျမန္ျမန္ထြက္သြားခိုင္းတယ္...
၁ခနအတြင္းစားပြဲ၁ခုလံုးဟင္းမ်ိဳးစံုနဲ႔
အစားေသာက္ေတြျပည့္လွ်ံ့လို႔သြားေတာ့
တယ္...
ဝမ္ရိေပၚ
"ငါျပဳတ္ခိုင္းထားတဲ့ဆန္ျပဳတ္ဘယ္မွာလဲ..."
အိမ္အကူ
"ယူလာေနပါၿပီသခင္ေလး..."
အိမ္အကူ၁ေယာက္ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္
ကိုင္ကာရိေပၚေ႐ွ႕လာခ်ေပးၿပီးျပန္ထြက္
သြားတယ္...
"ေဘဘီ...ဒီမွာေဘဘီအား႐ွိသြားေအာင္
လို႔ဆန္ျပဳတ္ကိုယ္ျပဳတ္ခိုင္းထားတာ..."
"ေဘဘီဆန္ျပဳတ္မႀကိဳက္ဘူး..."
"အဲ့လိုျဖစ္မွာဆိုးလို႔အထူးစပါယ္႐ွယ္ျပဳတ္
ခိုင္းထားတာ...ဒီမွာၾကည့္..."
အဖံုးေလးကိုဖြင့္ျပလိုက္တယ္...
"Wow...အနံ႔ေလးကလဲေမႊးေနတာပဲ...
ေဘဘီေသာက္ဖဴ းတဲ့ဆန္ျပဳတ္လိုျဖဴ ဖက္
ျဖဴေရာ္ႀကီးလဲမဟုတ္ဘူးအေရာင္ေလးလဲ
စံုေနတာပဲ..."
ရိေပၚကေ႐ွာင္က်န္႔မႀကိဳက္မွာဆိုးၿပီး
ကုမၸဏီကိုမသြားခင္ထဲကေသခ်ာမွာ
ထားခဲ့တာ...
ဆန္ျပဳတ္ထဲမွာၾကက္သားမွ်င္ေလးေတြလဲ
အမ်ားႀကီးပါၿပီအရသာပို႐ွိၿပီးအျမင္ေလးလဲ
လွသြားေအာင္ၾကက္သြန္ၿမိတ္ မုန္လာဥနီ
မိႈ တစ္ျခားပါဝင္ပစၥည္းေတြလဲမ်ိဳးကိုစံုလို႔
ထည့္ထားတာ...
(ေရးရင္နဲ႔ကိုယ္တိုင္ေတာင္စားခ်င္လာၿပီ...😋😅😅)
"ေဘဘီစားဖူးတာဘယ္လိုဆန္ျပဳတ္မို႔လို႔
လဲ..."
"ငယ္ငယ္တုန္းက စားဖူးတာ..
ေဘဘီေနမေကာင္းလို႔ဆိုၿပီးပါးက
ေမေမေလးကိုဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ခိုင္းတာေလ...
အနံ႔ကလဲမေကာင္းပံုဆန္ႀကီးကလဲရြံစရာ
ႀကီး...ပန္းကန္ထဲအန္ဖက္ေတြထည့္ထား
သလားမွတ္ရတယ္...အဲ့ထဲကေဘဘီ
ဆန္ျပဳတ္ဆိုအေသမုန္းသြားတာ..."
"အဲ့ဒီမိန္းမႀကီးကေတာ့ကြာ..."
"ေမေမေလးဆန္ျပဳတ္မျပဳတ္တတ္လို႔ေနမွာ
ေပါ့...ၾကာလဲၾကာပါၿပီ...သူမ်ားကိုေမတၱာ
ပို႔မေနနဲ႔ေတာ့...စားၾကရေအာင္..."
"အင္း...ကိုယ္ခြံ႔ေကြၽးမယ္ေနာ္..."
"ဟုတ္..."
Advertisement
ရိေပၚဇြန္းေလးနဲ႔ဆန္ျပဳတ္ကို၁ဇြန္းခပ္
လိုက္ၿပီးမပူေအာင္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းမႈတ္
လိုက္တယ္...
ၿပီးေတာ့ေ႐ွာင္က်န္႔ပါးစပ္နားေလးေတ့ကာ
ခြံ႔ေပးေတာ့ေ႐ွာင္က်န္႔လဲစားလိုက္တယ္...
"စားေကာင္းလား..."
"အြန္း...အရမ္းစားေကာင္းတာပဲ...
ေနာက္၁ဇြန္းေကြၽးအံုး...
အေပၚမွာဟိုပုဇြန္ေၾကာ္ေလးထည့္ေပးပါ
လား..."
"ဟုတ္ကဲ့ပါအစားပုတ္ေလးရယ္..."
"အစားပုတ္လို႔မခ်စ္ေတာ့ဘူးလား..."
"အစားပုတ္လဲခ်စ္ပါတယ္...ကိုယ့္္ကိုေရာ
ခ်စ္လား..."
"ဟင့္အင္း...ခ်စ္ဘူး..."
"ဟမ္!!!ဘာလို႔လဲ..."
"ဟြန္႔...သူမ်ားကိုနာေအာင္လုပ္ထားၿပီး
ေတာ့..."
"အဲ့ဒါဆိုမနာေအာင္လုပ္ရင္ခ်စ္မွာလား..."
"ဘယ္လိုရီးေတြေျပာေနတာလဲ...စကား
မေျပာနဲ႔ေတာ့ခြံ႔ေကြၽး..."
ရိေပၚခြံ႔ေကြၽးတာစားရင္းစားရင္းနဲ႔၁ခန
အတြင္းဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ႀကီး၁လံုး
လံုးေျပာင္သြားေတာ့တယ္...
"ဝၿပီလား...မဝေသးရင္ထပ္ျပဳတ္ခိုင္းလိုက္
မယ္..."
"ဝၿပီ...အိပ္ခ်င္ၿပီအိပ္ခန္းထဲလိုက္ပို႔..."
"အမိန္႔ေတာ္အတိုင္းပါ...ဘာလို႔ဒီေန႔အရမ္း
ေတြခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ခြၽဲေနရတာလဲ..."
ရိေပၚ ေ႐ွာင္က်န္႔ကိုေပြ႔ၿပီးအိမ္အေပၚတက္
ကိုတက္သြားတယ္...
"ဒီေန႔၁ေန႔လံုးေဘဘီကိုကို႔ ကိုကေလးေလး
၁ေယာက္လိုခြၽဲေနမွာပဲ...ဆိုးလဲဆိုးမွာ
ကိုကိုသည္းခံေပးမွာလားေျပာ..."
"စ္ိတ္ႀကိဳက္ဆိုးေတာ္မူပါ...ကိုယ္ကေန႔တိုင္း
ေတာင္ေဘဘီနဲ႔အဲ့လိုေနခ်င္တာ..."
အိပ္ခန္းထဲေရာင္ေတာ့ကုတင္ေပၚကို
ေ႐ွာင္က်န္႔ကိုေျဖးေျဖးခ်င္ခ်ေပးလိုက္
တယ္...
သူပါေဘးမွာဝင္လွဲၿပီးေ႐ွာင္က်န္႔ကိုေပြ႔ဖက္
ထားလိုက္တယ္...
"သူမ်ားအိပ္မလို႔ေလ...ဘာလုပ္တာလဲ..."
"ေဟာဒီကေဘဘီကေလးေလးကိုတင္ပါးေလးပုတ္
ၿပီးေခ်ာ့သိပ္မလို႔ေလ..."
"လာမစနဲ႔သြားေတာ့..."
"ဒီလိုေလးခနေလာက္ေနခ်င္လို႔ပါ...
ေဘဘီစိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ေနာ္...
ခနေနကိုယ္သြားပါ့မယ္..."
"အင္း..."
ေ႐ွာင္က်န္႔မ်က္လံုးေလးေမွးဆင္းလာကာ
ေနာက္ဆံုးအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္...
ရိေပၚေ႐ွာင္က်န္႔နဖူးေဘးကိုဖြဖြေလးနမ္း
ရင္းခနဆိုၿပီးသူပါအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္...
__________
ဝမ္ရိေပၚ
"ဘယ္လိုဒယ္ဒီသားကိုရီးယားကို၁လ
ေတာင္သြားရမယ္ေပါ့ေလ...
ၿပီးေတာ့ဝန္းခ်င္နဲ႔..."
____________________________________
အပိုင္း ၁၈...........ေမွ်ာ္
Unicode
"အယုတ်တမာကြီး...ခုလိုဖြစ်ရတာဘယ်သူ့
ကြောင့်လဲ...သူပဲအသေကြမ်းတုန်း
ကကြမ်းထားပြီးတော့...စားပြီးနားမလည်
တဲ့လူကြီး..."
ရှောင်ကျန့်နာကျင်ကိုက်ခဲနေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့
ခြံဝန်းထဲမှာတံမြတ်စည်းလှည်းနေရင်း
ရိပေါ်ကိုမေတ္တာတွေပို့သနေလေတယ်...
"အရင်ကကြတော့သူပဲဘာအလုပ်မှလုပ်
စရာမလိုဘူးဆိုပြီး...ခုနကကြနေမကောင်း
တာအကြောင်းပြပြီးနားဖို့တောင်မစဉ်းစား
နဲ့တဲ့...ဟင့်...စာနာစိတ်မရှိတဲ့လူကြီး..."
ခြေ၁ခါလှမ်းရင်၁ခါနာကျင်ရသလို၁ခါရိပေါ်
ကိုမေတ္တာပို့မိတယ်...
ရိပေါ်ကုမ္ပဏီကိုသွားတာ၁နာရီတောင်
မကြာသေးရှောင်ကျန့်ကိုစိတ်ပူလို့ပြန်လာ
ခဲ့တယ်...
အိမ်တော်ထဲရောက်တော့ရှောင်ကျန့်ကို
မတွေ့တာနဲ့ခြံဝင်းထဲဆင်းကြည့်တော့
မျက်နှာလေးမဲ့ရှုံ့ကာတစ်ရွေ့ရွေ့နဲ့တံမြတ်
စည်းလှဲနေတဲ့ရှောင်ကျန့်ကိုတွေ့လိုက်ရ
တယ်...
"ဘေဘီ...ဘာလို့တံမြတ်စည်းတွေလှဲနေ
တာလဲ...နေလဲမကောင်းပဲနဲ့..."
ရှောင်ကျန့်လက်ထဲကတံမြတ်စည်းကို
လှမ်းယူလိုက်တယ်...
ရှောင်ကျန့် ရိပေါ်ကိုမျက်စောင်းလေးထိုး
ကြည့်ကာမျက်နှာလေးဆူပုတ်ရင်း...
"သူပဲအလုပ်ခိုင်းခဲ့ပြီးတော့...
ပြန်ပေး...အ့..."
ရိပေါ်လက်ထဲကတံမြတ်စည်းကိုပြန်ယူ
တော့အားနဲနဲပါသွားပြီးအောက်ပိုင်းက
ဆစ်ခနဲနာကျင်လာပြန်...
"အဲ့ဒါကြောင့်ကိုယ့်ကိုစိတ်ဆိုးနေတာလား...
ဝန်းချင်ရှေ့မှာမို့သက်သက်မဲ့ပြောလိုက်
တာပါ..."
"လူလိမ်ကြီး...သူများကို၁ချက်တောင်လှည့်
ကြည့်မသွားပဲနဲ့...စားပြီးနားမလည်
ဝါးပြီထွေးထုတ်လုပ်ချင်တဲ့ဟာကြီး..."
"မဟုတ်ပါဘူး...ခုလဲဘေဘီ့ကိုစိတ်ပူလို့
ချက်ချင်းပြန်လာခဲ့တာ...ဝါးပြီးလဲမထွေး
ထုတ်ရပါဘူး...ဖြစ်နိုင်ရင်၁သတ်လုံးတောင်ငုံထားလိုက်ချင်တာ..."
"သွား...လူညစ်ပတ်ကြီး..."
ရိပေါ်ပစ်ထုတ်လိုက်တဲ့တံမြတ်စည်းကို
ပြန်ကောက်ဖို့လုပ်တော့ရိပေါ် ရှောင်ကျန့်
ကိုဆွဲပွေ့လိုက်ပြီး...
"အလုပ်လုပ်မနေနဲ့တော့လေ...မနက်စာစား
ပြီးပြီလား..."
"ဘယ်လိုလုပ်စားရအုံးမှာလဲ...
တံမြတ်စည်းလှဲပြီးမှစားမလို့..."
"အဲ့လိုသာဆိုမိုးချုပ်တာတောင်စားရမှာ
မဟုတ်ဘူး...လာကိုယ်နဲ့သွားစားမယ်..."
ရှောင်ကျန့်ကိုပွေ့ပြီးအိမ်ထဲဝင်လာခဲ့တယ်...
ထမင်းစားခန်းထဲရောက်တော့...
"အောက်ချပေးတော့လေ..."
"ဘေဘီထိုင်ရတာအဆင်မပြေပဲဖြစ်နေမှာ
ပေါ့...
ကိုယ့်ပေါင်ပေါ်မှာပဲထိုင်နော်..."
ရိပေါ်ခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးရှောင်ကျန့်ကို
သူ့ပေါင်ပေါ်မှာထိုင်စေတယ်...
"ရတယ်...ကူရှင်ခုပြီထိုင်လိုက်မယ်..."
"မရဘူး...ကိုယ့်ပေါင်ပေါ်မှာပဲထိုင်ရမယ်..."
"အာ...လူတွေရှိနေတယ်လေ...
မမကိုပြန်ပြောကြရင်..."
"ဒါကိုယ့်အိမ်...သူတို့ကကိုယ့်အလုပ်သမား... ကိုယ့်ခွင့်ပြုချက်မရှိပဲစကား၁ခွန်း
တောင်ဟရဲကြမှာမဟုတ်ဘူး...
စိတ်ပူမနေနဲ့..."
"ကူရှင်နဲ့ထိုင်တာပိုအဆင်ပြေပါတယ်..."
"မထိုင်နဲ့ကွာ..."
"ဘာဖြစ်လို့လဲ..."
"အဲ့ကူရှင်ကိုမနာလိုလို့..."
"ကူရှင်နဲ့တောင်မနာလိုဖြစ်ရတယ်လို့ဗျာ..."
ကူရှင်နဲ့တောင်သဝန်တိုနေတဲ့ရိပေါ်ကို
ကြည့်ပြီးရှောင်ကျန့်ရီမိတယ်...
"အဲ့လိုရီရီပြုံးပြုံးလေးနေစမ်းပါ..."
"ကျွန်တော်ကအမြဲအဲ့လိုပဲနေတတ်တာပါ...
အစ်ကို့လိုခု၁မျိုးတော်ကြာ၁မျိုးမလုပ်တတ်
ဘူး..."
"အဲ့ဒါကတော့ကိုယ််အပေါ်ကောင်းတဲ့သူ
ကိုကောင်းသလိုဆက်ဆံပြီးမကောင်းတဲ့
သူအပေါ်မကောင်းသလိုဆက်ဆံရတာပေါ့..."
"ကျွန်တော်ကကော..."
"ဘေဘီကတော့အရမ်းကောင်းတာပေါ့..."
"ဟီး...တကယ်လား..."
"အင်း...အဲ့ထက်တောင်ပိုပြီးကောင်းစေချင်
သေးတာ..."
"စကားပြောတာဟိုနားပဲ၁ဝဲလည်လည်ဖြစ်
နေတယ်နော်..."
"ဘယ်နားလဲ...မသိလို့ကိုယ့်ကိုပြပါလား..."
"လူညစ်ပတ်ကြီးဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ..."
"ကိုယ်သန့်ရှင်းတာဘေဘီအသိဆုံးပါ...
ကြည့်မလား..."
"အား...ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ..."
"ဒီမှာကြည့်လေ...၁နေ့ကိုရေ၃ခါတောင်
ချိုးတာဂျီး၁စက်တောင်ရှိလို့လားပြော...
လိုချင်တာဆွဲတွေးနေပြီးတော့..."
"ဘာလိုချင်ရမှာလဲ...ဘာမှမလိုချင်ဘူး...
ဗိုက်ဆာပြီထမင်းစားမယ်..."
"ဟုတ်သား...ကိုယ်က၁ခြားဟာဆာနေလို့
ထမင်းစားဖို့မေ့သွားတယ်..."
"အစ်ကိုဗျာ...ဘာစကားတွေပြောမှန်းမသိ
ဘူး..."
"ချစ်စကားတွေပေါ့...ပြီးတော့ကိုယ်ပြော
ထားတယ်လေ...ကိုယ့်ကို ကိုကိုလို့ခေါ်
ရမယ်...ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလဲဘေဘီလို့သုံးရ
မယ်လို့..."
"ကျွန်တော်က
မိန်းကလေးလဲမဟုတ်ပဲနဲ့...
မခေါ်လို့မရဘူးလား..."
"ကတိပေးထားတယ်လေ..."
"နောက်ကျခေါ်မယ်ဗျာ..."
"ခုခေါ်ကြည့်ပါ..."
"ကို...ကို..."
"ထက်ခေါ်ပါအုံး..."
"ကိုကို..."
"အရမ်းနားထောင်လို့ကောင်းတာပဲ...
ဆုချတဲ့အနေနဲ့မုန့်တွေအများကြီးဝယ်ကျွေး
ရမယ်..."
"တကယ်လား..."
မုန့်ဆိုတဲ့အသံကြားတာနဲ့ရှောင်ကျန့်မျက်
လုံးထဲကြယ်လေးတွေဘလင်းဘလင်းဖြစ်
သွားတယ်...
"တကယ်ပေါ့...ခုမဟုတ်သေးဘူးနောက်မှ...
ခုထမင်းစားကြစို့..."
"ဟုတ်ကိုကို...ဘေဘီအရမ်းဗိုက်ဆာနေပြီ..."
မျက်လုံးလေးပေကလပ် ပေကလပ်နဲ့
ဗိုက်လေးကိုပွတ်ရင်းချစ်စရာကောင်း
အောင်ပြောနေတော့ရိပေါ်ကြည့်ပြီးအသဲ
တွေယားလွန်းလို့ထမင်းအစားသူ့ရှေ့က
ကောင်လေးကိုသာဆွဲစားပစ်လိုက်ချင်မိ
တယ်...
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ...ဟုတ်ပါပြီ...ထမင်းဝိုင်းလာ
ပြင်ပေးကြစမ်း..."
အိမ်အကူတွေစားပွဲသောက်ပွဲတွေလာချ
ပေးတော့ရှောင်ကျန့်အောက်ဆင်းဖို့ပြင်
လိုက်ပေမဲ့ရိပေါ်ကမဆင်းခိုင်း...
အိမ်အကူတွေကိုမြန်မြန်လာချခိုင်းပြီး
မြန်မြန်ထွက်သွားခိုင်းတယ်...
၁ခနအတွင်းစားပွဲ၁ခုလုံးဟင်းမျိုးစုံနဲ့
အစားသောက်တွေပြည့်လျှံ့လို့သွားတော့
တယ်...
ဝမ်ရိပေါ်
"ငါပြုတ်ခိုင်းထားတဲ့ဆန်ပြုတ်ဘယ်မှာလဲ..."
အိမ်အကူ
"ယူလာနေပါပြီသခင်လေး..."
အိမ်အကူ၁ယောက်ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်
ကိုင်ကာရိပေါ်ရှေ့လာချပေးပြီးပြန်ထွက်
သွားတယ်...
"ဘေဘီ...ဒီမှာဘေဘီအားရှိသွားအောင်
လို့ဆန်ပြုတ်ကိုယ်ပြုတ်ခိုင်းထားတာ..."
"ဘေဘီဆန်ပြုတ်မကြိုက်ဘူး..."
"အဲ့လိုဖြစ်မှာဆိုးလို့အထူးစပါယ်ရှယ်ပြုတ်
ခိုင်းထားတာ...ဒီမှာကြည့်..."
အဖုံးလေးကိုဖွင့်ပြလိုက်တယ်...
"Wow...အနံ့လေးကလဲမွှေးနေတာပဲ...
ဘေဘီသောက်ဖူ းတဲ့ဆန်ပြုတ်လိုဖြူ ဖက်
ဖြူရော်ကြီးလဲမဟုတ်ဘူးအရောင်လေးလဲ
စုံနေတာပဲ..."
ရိပေါ်ကရှောင်ကျန့်မကြိုက်မှာဆိုးပြီး
ကုမ္ပဏီကိုမသွားခင်ထဲကသေချာမှာ
ထားခဲ့တာ...
ဆန်ပြုတ်ထဲမှာကြက်သားမျှင်လေးတွေလဲ
အများကြီးပါပြီအရသာပိုရှိပြီးအမြင်လေးလဲ
လှသွားအောင်ကြက်သွန်မြိတ် မုန်လာဥနီ
မှို တစ်ခြားပါဝင်ပစ္စည်းတွေလဲမျိုးကိုစုံလို့
ထည့်ထားတာ...
(ရေးရင်နဲ့ကိုယ်တိုင်တောင်စားချင်လာပြီ...😋😅😅)
"ဘေဘီစားဖူးတာဘယ်လိုဆန်ပြုတ်မို့လို့
လဲ..."
"ငယ်ငယ်တုန်းက စားဖူးတာ..
ဘေဘီနေမကောင်းလို့ဆိုပြီးပါးက
မေမေလေးကိုဆန်ပြုတ်ပြုတ်ခိုင်းတာလေ...
အနံ့ကလဲမကောင်းပုံဆန်ကြီးကလဲရွံစရာ
ကြီး...ပန်းကန်ထဲအန်ဖက်တွေထည့်ထား
သလားမှတ်ရတယ်...အဲ့ထဲကဘေဘီ
ဆန်ပြုတ်ဆိုအသေမုန်းသွားတာ..."
"အဲ့ဒီမိန်းမကြီးကတော့ကွာ..."
"မေမေလေးဆန်ပြုတ်မပြုတ်တတ်လို့နေမှာ
ပေါ့...ကြာလဲကြာပါပြီ...သူများကိုမေတ္တာ
ပို့မနေနဲ့တော့...စားကြရအောင်..."
"အင်း...ကိုယ်ခွံ့ကျွေးမယ်နော်..."
"ဟုတ်..."
ရိပေါ်ဇွန်းလေးနဲ့ဆန်ပြုတ်ကို၁ဇွန်းခပ်
လိုက်ပြီးမပူအောင်ဖြည်းဖြည်းချင်းမှုတ်
လိုက်တယ်...
ပြီးတော့ရှောင်ကျန့်ပါးစပ်နားလေးတေ့ကာ
ခွံ့ပေးတော့ရှောင်ကျန့်လဲစားလိုက်တယ်...
"စားကောင်းလား..."
"အွန်း...အရမ်းစားကောင်းတာပဲ...
နောက်၁ဇွန်းကျွေးအုံး...
အပေါ်မှာဟိုပုဇွန်ကြော်လေးထည့်ပေးပါ
လား..."
"ဟုတ်ကဲ့ပါအစားပုတ်လေးရယ်..."
"အစားပုတ်လို့မချစ်တော့ဘူးလား..."
"အစားပုတ်လဲချစ်ပါတယ်...ကိုယ့််ကိုရော
ချစ်လား..."
"ဟင့်အင်း...ချစ်ဘူး..."
"ဟမ်!!!ဘာလို့လဲ..."
"ဟွန့်...သူများကိုနာအောင်လုပ်ထားပြီး
တော့..."
"အဲ့ဒါဆိုမနာအောင်လုပ်ရင်ချစ်မှာလား..."
"ဘယ်လိုရီးတွေပြောနေတာလဲ...စကား
မပြောနဲ့တော့ခွံ့ကျွေး..."
ရိပေါ်ခွံ့ကျွေးတာစားရင်းစားရင်းနဲ့၁ခန
အတွင်းဆန်ပြုတ်ပန်းကန်ကြီး၁လုံး
လုံးပြောင်သွားတော့တယ်...
"ဝပြီလား...မဝသေးရင်ထပ်ပြုတ်ခိုင်းလိုက်
မယ်..."
"ဝပြီ...အိပ်ချင်ပြီအိပ်ခန်းထဲလိုက်ပို့..."
"အမိန့်တော်အတိုင်းပါ...ဘာလို့ဒီနေ့အရမ်း
တွေချစ်စရာကောင်းအောင်ချွဲနေရတာလဲ..."
ရိပေါ် ရှောင်ကျန့်ကိုပွေ့ပြီးအိမ်အပေါ်တက်
ကိုတက်သွားတယ်...
"ဒီနေ့၁နေ့လုံးဘေဘီကိုကို့ ကိုကလေးလေး
၁ယောက်လိုချွဲနေမှာပဲ...ဆိုးလဲဆိုးမှာ
ကိုကိုသည်းခံပေးမှာလားပြော..."
"စ်ိတ်ကြိုက်ဆိုးတော်မူပါ...ကိုယ်ကနေ့တိုင်း
တောင်ဘေဘီနဲ့အဲ့လိုနေချင်တာ..."
အိပ်ခန်းထဲရောင်တော့ကုတင်ပေါ်ကို
ရှောင်ကျန့်ကိုဖြေးဖြေးချင်ချပေးလိုက်
တယ်...
သူပါဘေးမှာဝင်လှဲပြီးရှောင်ကျန့်ကိုပွေ့ဖက်
ထားလိုက်တယ်...
"သူများအိပ်မလို့လေ...ဘာလုပ်တာလဲ..."
"ဟောဒီကဘေဘီကလေးလေးကိုတင်ပါးလေးပုတ်
ပြီးချော့သိပ်မလို့လေ..."
"လာမစနဲ့သွားတော့..."
"ဒီလိုလေးခနလောက်နေချင်လို့ပါ...
ဘေဘီစိတ်ချလက်ချအိပ်နော်...
ခနနေကိုယ်သွားပါ့မယ်..."
"အင်း..."
ရှောင်ကျန့်မျက်လုံးလေးမှေးဆင်းလာကာ
နောက်ဆုံးအိပ်ပျော်သွားတယ်...
ရိပေါ်ရှောင်ကျန့်နဖူးဘေးကိုဖွဖွလေးနမ်း
ရင်းခနဆိုပြီးသူပါအိပ်ပျော်သွားတယ်...
__________
ဝမ်ရိပေါ်
"ဘယ်လိုဒယ်ဒီသားကိုရီးယားကို၁လ
တောင်သွားရမယ်ပေါ့လေ...
ပြီးတော့ဝန်းချင်နဲ့..."
____________________________________
အပိုင်း ၁၈...........မျှော်
Advertisement
- In Serial315 Chapters
A Returner’s Magic Should Be Special
“Now that I’m back, I won’t allow my loved ones to die again!” The Shadow Labyrinth – the most catastrophic existence humanity has faced in history. Desir Arman is one of the six remaining survivors of mankind. The six attempted to clear the final level of the labyrinth but ultimately failed, and the world came to an end. However – when Desir thought he would meet his demise, what is revealed before him is the world… thirteen years ago?! Desir is returned to the past, back to the time when he enrolled at the nation’s finest magic academy – Havrion. He is reunited with his precious friends, and is prepared to change the past to save the world and his loved ones…! Three years remaining before the emergence of the Shadow World! Change the past and gather powerful comrades to save mankind!
8 1128 - In Serial517 Chapters
Archfiend
As others blindly search for the truth, remember every living thing is false.As others are restricted by morality and law, remember that all matters are permitted. We walk in darkness and serve in the light.I am Xu Yangyi, I am… a demon slayer.
8 1070 - In Serial23 Chapters
The Death God
I,Ridar Azzur, had woken up in a deserted plain in who knows where. Apparently I am currently a Lich. That's right. A Lich. The undead who manipulates undead and practice the dark arts whatsoever . Have no idea what should I do now. For some reason, this body seems just like my character in my game Elareven. Just what is going on? (somewhat the same or not the same as Overlord for a few chapters)-NoteInspired by Overlord
8 168 - In Serial24 Chapters
Monster
Will Suho convert the monster Sehun into a perfect Husband???Will he change when there is a baby on the way.What will happen to them?Will everything be ok with them?Top SehunButton Suho{ UNDER EDITING PROCESS}
8 71 - In Serial9 Chapters
Deku in dxd
In this story Izuku after killing Shigaraki is gravely injured. He is suddenly teleported into a place of nothingness. Where ever he looks its nothing. He is soon gifted by god and sent to live in a new Universe with 3 other people from his previous Universe. Let's see where the journey takes him.
8 154 - In Serial29 Chapters
Creepypastas
Check out the first book if you wantHere's more quotes by Creepypastas
8 162

