Unicode

"Ah!!''

"ဟင်...hyungnim!!ရရဲ့လား....''

မုန်လာဥပေါ်သို့ ဓားမရောက်ခင်ပင် သူ့လက်က သွေးစွန်းရလေသည်....

"ပေးပေး...လက်...''

ဒီလောက်ဒဏ်ရာလေးအား သူမမှုပေမဲ့ ပျာယာခတ်နေသော ကောင်ငယ်လေးကိုကြည့်ရင်း ရင်ထဲမှာ နွေးခနဲတော့ ဖြစ်သွားရသည်....

သူ့ဘဝက လက်ညိုးထက်မှာ စီးကျနေသော သွေးစီးကြောင်းကိုပင် ကျေးဇူးတင်ရမလိုဖြစ်နေသည်....

"မလုပ်တတ်သေးတာကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မပြောဘူး....ကြည့်ဦး...သွေးတွေထွက်သွားပြီ....''

နှုတ်ခမ်းလေးတချွန်ချွန်နဲ့ ပြောနေသော အကောင်ပေါက်က ဘာကြောင့်သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းနေရတာပါလိမ့်....

"တော်ပြီ...တော်ပြီ...ဧည့်ခန်းထဲမှာပဲသွားထိုင်နေတော့....''

"စိတ်ပူလို့လား....''

ရုတ်တရက်မေးချလိုက်သော ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပင် အံ့သြသွားတာတော့အမှန်....

အိမ်မှာဆို အမေ့ကိုတောင် အဲ့လိုမေးဖူးတာမဟုတ်....

"ဟုတ်တယ်...စိတ်ပူလို့....ရပြီမလား...သွားတော့...''

မျက်မှောင်လေးကျုံ့ပြီး နှုတ်ခမ်းဆူကာ မျက်စောင်းထိုးသွားသော အကောင်ငယ်ဟာ သူ့ကိုအသည်းယားအောင် သိပ်လုပ်ပါရဲ့....

မဖြစ်...မဖြစ်....ဒီနားမှာကြာကြာနေရင် သူအကောင်ငယ်ကို တခုခုဆွဲလုပ်မိတော့မည် ဖြစ်တာကြောင့် ခုန်နေတဲ့ရင်အစုံကို လက်ဖြင့်ဖိ၍သာ ဧည့်ခန်းဘက် ထွက်လိုက်တော့သည်....

***********************************

"ကျောင်းကိုတန်းတန်းမတ်မတ်သွား...ညနေလာကြိုရင်လဲ နောက်မကျစေနဲ့....စာကိုဂရုစိုက်သင်....ရန်လဲမဖြစ်ကြနဲ့နော်....ဒီညနေ ခင်ဗျားတို့မျက်နာမှာ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေ့ရင် ညစာအငတ်ထားမှာ...ချက်မကျွေးဘူး...ဟွန်း....''

ပြောချင်တာတွေပြောပြီး ကျောင်းထဲဝင်သွားသော အကောင်ပေါက်ကြောင့် သူတို့နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်ကြသည်...

မသိလျှင် သူတို့က ထိုအကောင်ပေါက် မွေးထားတဲ့သားတွေအတိုင်း....

ကလေးကလူကြီးကို ပြန်ထိန်းနေတာ ရယ်ဖို့တော့ကောင်း၏.....

"ဒီနေ့ပွဲရှိလား....''

"No...မနက်ဖြန်မှ....''

"Okkkkဟူးးးးဒီနေ့တော့ ပျင်းရဦးမှာပဲ....''

"ဟားဟားဟား.....''

တနေ့ကိုရန်တပွဲ မဖြစ်ရရင် မနေနိုင်သည်က သူတို့ခြောက်ယောက်လုံးရဲ့ အကျင့်တခုလိုပင် ဖြစ်နေလေပြီ.....

***********************************

At Night;

Yoongi ညစာချက်ပြုတ်ပြီးစီးတာကြောင့် လူသားခြောက်ယောက်ကို အခေါ်တော်ဆင့်ရန် အပေါ်သို့တက်ခဲ့သည်...

Knock knock

"Kim Seokjinshiiiiထမင်းစားလို့ရပြီ....''

"Omm...လာခဲ့မယ်....''

အဲ့ လယ်....ထူးထူးဆန်းဆန်း တခါပဲခေါ်လိုက်ရပါလား....

"Kim namjoonshi....ထမင်း....''

ချောက်

စကားပင်ဆုံးအောင်မပြောရသေး...အခန်းထဲက ထွက်လာသော namjoonကြောင့် yoongiအနောက်ကိုပင် ဆုတ်လိုက်ရသည်...

"Hyungieလို့ပဲခေါ်လို့ ဘယ်နှခါပြောရမလဲ....ဟွန်း....''

မျက်စောင်းထိုးပြီး ထွက်သွားသော လူသားကို yoongiမျက်စိတဆုံးလိုက်ကြည့်မိသည်....

သူငယ်များပြန်နေသလားပဲ....ဟိဟိ....

ကိုယ့်ဘာသာ မဟုတ်တရုတ် အတွေးတို့နဲ့ အပျော်လွန်နေတုန်း ရှေ့တည့်တည့်မှာ ပေါ်လာသော နောက်ထပ်လူသားတယောက်ကြောင့်....

"အမလေး....''

ဘယ်လိုပဲစိတ်မာသူပေမဲ့...ရုတ်တရက်ကြီး ဘွားခနဲပေါ်လာတာကတော့ min yoongiလေး လန့်ပါသည်....

"Hyungnimရယ်...အသံမပေးဘာမပေးနဲ့...''

"ဘာအကြောင်းတေ ွတွေးနေလို့ ငါထွက်လာတာကို မမြင်ရတာလဲ...''

သံသယမျက်ဝန်းတို့နဲ့ မေးနေသော လူသားကြောင့်...

"ကျွန်တော်ကဘာတွေးရမှာလဲဗျ...ထမင်းစားလို့ရပြီလို့လာခေါ်တာကို...''

အောက်နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ပြီး မျက်နှာကိုမဲ့ချလိုက်သူကြောင့်...

"အေး...အေးပါ...မျက်နှာကဘာဖြစ်သွားတာလဲ...aigoooo''

အသည်းယားသည့်ပုံစံဖြင့် မိမိပါးနှစ်ဖက်ကိုဆွဲပြီး ထွက်သွားသူကြောင့် yoongiကြောင်အစွာ ရပ်နေမိသည်...

ဒီလူတွေ ဆေးမှားသောက်ထားသလားမသိ....

"အား.....''

ခေါင်းရှုပ်စရာ အတွေးတို့ကို ဖယ်ပစ်လိုက်ပြီး...နောက်တယောက်ကို ခေါ်ရန်သာပြင်လိုက်တော့သည်....

Knock knock

"Park jiminshiiထမင်းစားလို့ရပါပြီ....''

ပထမတခါ......ပြန်မထူး....

"Park jiminshiii''

ဒုတိယတခါ...... ပြန်မထူး.....

"Park jiminshi!!!''

တတိယတခါ ထပ်အော်လိုက်ပေမဲ့ ပြန်မထူးတာကြောင့် yoongiအခန်းတံခါးကို အားကုန်သုံးပြီး ထုလိုက်သည့်အခါ...

ဒုန်းဒုန်း!!!omma!!!

Lockမခတ်ထားသည်ကြောင့် အခန်းထဲကို automaticပင် ရောက်သွားရတော့သည်...

"Park jiminshi.... ''

ကျယ်ပြန့်လှသော အခန်းထဲမှာ ဘယ်သူမှ ရှိမနေတာကြောင့် ရေချိုးခန်းဘက် ဦးတည်မိတော့လဲ lockပွင့်နေသည်....

ထို့နောက် ဝရံတာဘက်ကို ထွက်ကြည့်မိချိန် အောက်မှာမြင်လိုက်ရသည့် ပန်းအိုးများနှင့် ရေလောင်းနေသော jiminကြောင့် yoongiမျက်ခုံးပင့်လိုက်သည်...

Jiminshiက ပန်းစိုက်ရတာ ဝါသနာပါသည်တဲ့လား...

Yoongiလဲ အပြင်မြန်မြန်ပြေးထွက်ကာ ကျန်နှစ်ယောက်ကို ထမင်းစားဖို့ခေါ်ပြီး jiminရှိရာသို့ သွားရတော့သည်....

"Park jiminshi....ထမင်းစားလို့ရပြီ....''

သူခေါ်လိုက်တော့ ရလိုက်သည်က မျက်စောင်းတခု...

"အပင်တွေရေလောင်းပီးမှ လာခဲ့မယ်....''

"ဟာ...အဲ့ဒါဆို...တခြားသူတွေ စောင့်နေရမှာပေါ့....''

"မစောင့်နိုင်လဲအရင်စားခိုင်းလိုက်ပေါ့ကွာ...''

ဘောက်ဆတ်ဆတ် ပြန်ပြောလာသော jiminအား yoongiထပ်ခေါ်မနေတော့ပါ....

ထိုအစား jiminနားတိုးကပ်သွားရင်း...

"Jiminnie hyungက ပန်းတွေစိုက်ရတာ ဝါသနာပါလို့လား....''

အခေါ်အဝေါ်လေး ပြောင်းကာ ချစ်စရာကောင်းအောင်လုပ်ပြီး မေးလာသော အကောင်ပေါက်ကြောင့် သူလဲကောင်းကောင်းမွန်မွန်သာ ပြန်ဖြေလိုက်သည်....

"Omm....ommaက ပန်းတွေဆိုသိပ်ချစ်တာလေ....''

"Aww....''

"အထူးသဖြင့်....နှင်းဆီတွေကိုပေါ့....''

"အဟင်း...jiminnie hyungရဲ့ommaက လှလားဟင်...''

"Omm....လှတယ်...ငါ့ommaက ဘယ်သူနဲ့မှ မတူအောင်လှတာ....ဒါမဲ့...ဒါမဲ့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ အသေစောခဲ့ရတာတော့ အရမ်းနှမြောဖို့ကောင်းတယ်မလား...''.

"Nae????''

နှင်းဆီပန်းတပွင့်ကိုကိုင်ရင်း သူ့အားစိုက်ကြည့်ကာ ပြောလာသူက မျက်ဝန်းအိမ်မှာတော့ မျက်ရည်စတွေနှင့်....

Yoongi မေးမိသည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသာပင် အပြစ်တင်လိုက်တော့သည်....

သူဒီကိုသာရောက်လာခဲ့သည်...ထိုလူသား ခြောက်ယောက်လုံးရဲ့ မိသားစုအကြောင်း ဘာမှသိမထားတာအမှန်ပင်....

"Hkk....မင်းတို့ကတော့ ဘယ်သိမလဲ... ဘယ်ကိုယ်ချင်းစာတတ်မလဲ...ကျိကျိတက်အောင် ချမ်းသာနေလဲ....အဲ့လိုလူတွေရဲ့ ရင်ထဲက ဒဏ်ရာတွေကို မင်းတို့ဘယ်မြင်နိုင်ပါ့မလဲ!!....''

တဖြည်းဖြည်း ဒေါသသံစွက်ကာ သူ့အားအော်လာသူကို yoongiကိုယ်ချင်းစာစွာ ငေးကြည့်နေမိသည်....

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် jiminnie hyungဘဝက သူ့ထက်စာရင်တော့ တော်သေးသည်လို့ ပြောလို့ရ၏....

"ဟားးး''

လက်မှာကိုင်ထားသော နှင်းဆီပန်းကို ဒေါသတကြီး စောင့်ချလိုက်ချိန် jiminလက်ကို နှင်းဆီဆူးတခု စိုက်သွားလေသည်....

"Jiminnie hyung!!!''

Yoongi စိုးရိမ်တကြီး jiminလက်ကိုယူကာ ဆူးကိုအမြန်နုတ်လိုက်ပြီး ခံတွင်းထဲငုံထွေးလိုက်သည်....

Jiminမှာလဲ yoongi၏ မထင်မှတ်ထားသည့် လုပ်ရပ်ကြောင့် ပြူးကြောင်ကြောင်နဲ့သာ ကြည့်နေမိတော့သည်....

ဖြည်းဖြည်းချင်း တိုက်ခတ်နေသည့် လေပြေလေးက သူ့ပါးပြင်ထက်က မျက်ရည်စတွေကို ခြောက်သွေ့စေ၏....

လှိုင်းခတ်နေတဲ့ ရင်အစုံက သခင်ကိုတွေ့သူနှယ် ခုန်ပေါက်နေသည်....

သူ ထိုကောင်လေးကိုများးးးးးးးး

💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜

များပေါ့နော်😬😬...ficကို သဘောရောကျရဲ့လားဟင်...happyသတင်းကျွတ်ပါနော်....နောက်ကျသွားလို့များရီးတောင်းပန်ပါတယ်...Love you all 💜

💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜

Zawgicode

"Ah!!''

"ဟင္...hyungnim!!ရရဲ႕လား....''

မုန္လာဥေပၚသို႔ ဓားမေရာက္ခင္ပင္ သူ႕လက္က ေသြးစြန္းရေလသည္....

"ေပးေပး...လက္...''

ဒီေလာက္ဒဏ္ရာေလးအား သူမမႈေပမဲ့ ပ်ာယာခတ္ေနေသာ ေကာင္ငယ္ေလးကိုၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာ ေႏြးခနဲေတာ့ ျဖစ္သြားရသည္....

သူ႕ဘဝက လက္ညိဳးထက္မွာ စီးက်ေနေသာ ေသြးစီးေၾကာင္းကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရမလိုျဖစ္ေနသည္....

"မလုပ္တတ္ေသးတာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေျပာဘူး....ၾကည့္ဦး...ေသြးေတြထြက္သြားၿပီ....''

ႏႈတ္ခမ္းေလးတခြၽန္ခြၽန္နဲ႕ ေျပာေနေသာ အေကာင္ေပါက္က ဘာေၾကာင့္သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနရတာပါလိမ့္....

"ေတာ္ၿပီ...ေတာ္ၿပီ...ဧည့္ခန္းထဲမွာပဲသြားထိုင္ေနေတာ့....''

"စိတ္ပူလို႔လား....''

႐ုတ္တရက္ေမးခ်လိဳက္ေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ အံ့ၾသသြားတာေတာ့အမွန္....

အိမ္မွာဆို အေမ့ကိုေတာင္ အဲ့လိုေမးဖူးတာမဟုတ္....

"ဟုတ္တယ္...စိတ္ပူလို႔....ရၿပီမလား...သြားေတာ့...''

မ်က္ေမွာင္ေလးက်ဳံ႕ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းဆူကာ မ်က္ေစာင္းထိုးသြားေသာ အေကာင္ငယ္ဟာ သူ႕ကိုအသည္းယားေအာင္ သိပ္လုပ္ပါရဲ႕....

မျဖစ္...မျဖစ္....ဒီနားမွာၾကာၾကာေနရင္ သူအေကာင္ငယ္ကို တခုခုဆြဲလုပ္မိေတာ့မည္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ခုန္ေနတဲ့ရင္အစုံကို လက္ျဖင့္ဖိ၍သာ ဧည့္ခန္းဘက္ ထြက္လိုက္ေတာ့သည္....

***********************************

"ေက်ာင္းကိုတန္းတန္းမတ္မတ္သြား...ညေနလာႀကိဳရင္လဲ ေနာက္မက်ေစနဲ႕....စာကိုဂ႐ုစိုက္သင္....ရန္လဲမျဖစ္ၾကနဲ႕ေနာ္....ဒီညေန ခင္ဗ်ားတို႔မ်က္နာမွာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ႕ရင္ ညစာအငတ္ထားမွာ...ခ်က္မေကြၽးဘူး...ဟြန္း....''

ေျပာခ်င္တာေတြေျပာၿပီး ေက်ာင္းထဲဝင္သြားေသာ အေကာင္ေပါက္ေၾကာင့္ သူတို႔ႏွာေခါင္းရႈံ႕လိုက္ၾကသည္...

မသိလွ်င္ သူတို႔က ထိုအေကာင္ေပါက္ ေမြးထားတဲ့သားေတြအတိုင္း....

ကေလးကလူႀကီးကို ျပန္ထိန္းေနတာ ရယ္ဖို႔ေတာ့ေကာင္း၏.....

"ဒီေန႕ပြဲရွိလား....''

"No...မနက္ျဖန္မွ....''

"Okkkkဟူးးးးဒီေန႕ေတာ့ ပ်င္းရဦးမွာပဲ....''

"ဟားဟားဟား.....''

တေန႕ကိုရန္တပြဲ မျဖစ္ရရင္ မေနနိုင္သည္က သူတို႔ေျခာက္ေယာက္လုံးရဲ႕ အက်င့္တခုလိုပင္ ျဖစ္ေနေလၿပီ.....

***********************************

At Night;

Yoongi ညစာခ်က္ျပဳတ္ၿပီးစီးတာေၾကာင့္ လူသားေျခာက္ေယာက္ကို အေခၚေတာ္ဆင့္ရန္ အေပၚသို႔တက္ခဲ့သည္...

Knock knock

"Kim Seokjinshiiiiထမင္းစားလို႔ရၿပီ....''

"Omm...လာခဲ့မယ္....''

အဲ့ လယ္....ထူးထူးဆန္းဆန္း တခါပဲေခၚလိုက္ရပါလား....

"Kim namjoonshi....ထမင္း....''

ေခ်ာက္

စကားပင္ဆုံးေအာင္မေျပာရေသး...အခန္းထဲက ထြက္လာေသာ namjoonေၾကာင့္ yoongiအေနာက္ကိုပင္ ဆုတ္လိုက္ရသည္...

"Hyungieလို႔ပဲေခၚလို႔ ဘယ္ႏွခါေျပာရမလဲ....ဟြန္း....''

မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး ထြက္သြားေသာ လူသားကို yoongiမ်က္စိတဆုံးလိုက္ၾကည့္မိသည္....

သူငယ္မ်ားျပန္ေနသလားပဲ....ဟိဟိ....

ကိုယ့္ဘာသာ မဟုတ္တ႐ုတ္ အေတြးတို႔နဲ႕ အေပ်ာ္လြန္ေနတုန္း ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ေပၚလာေသာ ေနာက္ထပ္လူသားတေယာက္ေၾကာင့္....

"အမေလး....''

ဘယ္လိုပဲစိတ္မာသူေပမဲ့...႐ုတ္တရက္ႀကီး ဘြားခနဲေပၚလာတာကေတာ့ min yoongiေလး လန့္ပါသည္....

"Hyungnimရယ္...အသံမေပးဘာမေပးနဲ႕...''

"ဘာအေၾကာင္းေတ ြေတြးေနလို႔ ငါထြက္လာတာကို မျမင္ရတာလဲ...''

သံသယမ်က္ဝန္းတို႔နဲ႕ ေမးေနေသာ လူသားေၾကာင့္...

"ကြၽန္ေတာ္ကဘာေတြးရမွာလဲဗ်...ထမင္းစားလို႔ရၿပီလို႔လာေခၚတာကို...''

ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကိုမဲ့ခ်လိဳက္သူေၾကာင့္...

"ေအး...ေအးပါ...မ်က္ႏွာကဘာျဖစ္သြားတာလဲ...aigoooo''

အသည္းယားသည့္ပုံစံျဖင့္ မိမိပါးႏွစ္ဖက္ကိုဆြဲၿပီး ထြက္သြားသူေၾကာင့္ yoongiေၾကာင္အစြာ ရပ္ေနမိသည္...

ဒီလူေတြ ေဆးမွားေသာက္ထားသလားမသိ....

"အား.....''

ေခါင္းရႈပ္စရာ အေတြးတို႔ကို ဖယ္ပစ္လိုက္ၿပီး...ေနာက္တေယာက္ကို ေခၚရန္သာျပင္လိုက္ေတာ့သည္....

Knock knock

"Park jiminshiiထမင္းစားလို႔ရပါၿပီ....''

ပထမတခါ......ျပန္မထူး....

"Park jiminshiii''

ဒုတိယတခါ...... ျပန္မထူး.....

"Park jiminshi!!!''

တတိယတခါ ထပ္ေအာ္လိုက္ေပမဲ့ ျပန္မထူးတာေၾကာင့္ yoongiအခန္းတံခါးကို အားကုန္သုံးၿပီး ထုလိုက္သည့္အခါ...

ဒုန္းဒုန္း!!!omma!!!

Lockမခတ္ထားသည္ေၾကာင့္ အခန္းထဲကို automaticပင္ ေရာက္သြားရေတာ့သည္...

"Park jiminshi.... ''

က်ယ္ျပန့္လွေသာ အခန္းထဲမွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနတာေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ ဦးတည္မိေတာ့လဲ lockပြင့္ေနသည္....

ထို႔ေနာက္ ဝရံတာဘက္ကို ထြက္ၾကည့္မိခ်ိန္ ေအာက္မွာျမင္လိုက္ရသည့္ ပန္းအိုးမ်ားႏွင့္ ေရေလာင္းေနေသာ jiminေၾကာင့္ yoongiမ်က္ခုံးပင့္လိုက္သည္...

Jiminshiက ပန္းစိုက္ရတာ ဝါသနာပါသည္တဲ့လား...

Yoongiလဲ အျပင္ျမန္ျမန္ေျပးထြက္ကာ က်န္ႏွစ္ေယာက္ကို ထမင္းစားဖို႔ေခၚၿပီး jiminရွိရာသို႔ သြားရေတာ့သည္....

"Park jiminshi....ထမင္းစားလို႔ရၿပီ....''

သူေခၚလိုက္ေတာ့ ရလိုက္သည္က မ်က္ေစာင္းတခု...

"အပင္ေတြေရေလာင္းပီးမွ လာခဲ့မယ္....''

"ဟာ...အဲ့ဒါဆို...တျခားသူေတြ ေစာင့္ေနရမွာေပါ့....''

"မေစာင့္နိုင္လဲအရင္စားခိုင္းလိုက္ေပါ့ကြာ...''

ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ ျပန္ေျပာလာေသာ jiminအား yoongiထပ္ေခၚမေနေတာ့ပါ....

ထိုအစား jiminနားတိုးကပ္သြားရင္း...

"Jiminnie hyungက ပန္းေတြစိုက္ရတာ ဝါသနာပါလို႔လား....''

အေခၚအေဝၚေလး ေျပာင္းကာ ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္လုပ္ၿပီး ေမးလာေသာ အေကာင္ေပါက္ေၾကာင့္ သူလဲေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္သာ ျပန္ေျဖလိုက္သည္....

"Omm....ommaက ပန္းေတြဆိုသိပ္ခ်စ္တာေလ....''

"Aww....''

"အထူးသျဖင့္....ႏွင္းဆီေတြကိုေပါ့....''

"အဟင္း...jiminnie hyungရဲ႕ommaက လွလားဟင္...''

"Omm....လွတယ္...ငါ့ommaက ဘယ္သူနဲ႕မွ မတူေအာင္လွတာ....ဒါမဲ့...ဒါမဲ့ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႕ အေသေစာခဲ့ရတာေတာ့ အရမ္းႏွေျမာဖို႔ေကာင္းတယ္မလား...''.

"Nae????''

ႏွင္းဆီပန္းတပြင့္ကိုကိုင္ရင္း သူ႕အားစိုက္ၾကည့္ကာ ေျပာလာသူက မ်က္ဝန္းအိမ္မွာေတာ့ မ်က္ရည္စေတြႏွင့္....

Yoongi ေမးမိသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာပင္ အျပစ္တင္လိုက္ေတာ့သည္....

သူဒီကိုသာေရာက္လာခဲ့သည္...ထိုလူသား ေျခာက္ေယာက္လုံးရဲ႕ မိသားစုအေၾကာင္း ဘာမွသိမထားတာအမွန္ပင္....

"Hkk....မင္းတို႔ကေတာ့ ဘယ္သိမလဲ... ဘယ္ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္မလဲ...က်ိက်ိတက္ေအာင္ ခ်မ္းသာေနလဲ....အဲ့လိုလူေတြရဲ႕ ရင္ထဲက ဒဏ္ရာေတြကို မင္းတို႔ဘယ္ျမင္နိုင္ပါ့မလဲ!!....''

တျဖည္းျဖည္း ေဒါသသံစြက္ကာ သူ႕အားေအာ္လာသူကို yoongiကိုယ္ခ်င္းစာစြာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္....

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ jiminnie hyungဘဝက သူ႕ထက္စာရင္ေတာ့ ေတာ္ေသးသည္လို့ ေျပာလို႔ရ၏....

"ဟားးး''

လက္မွာကိုင္ထားေသာ ႏွင္းဆီပန္းကို ေဒါသတႀကီး ေစာင့္ခ်လိဳက္ခ်ိန္ jiminလက္ကို ႏွင္းဆီဆူးတခု စိုက္သြားေလသည္....

"Jiminnie hyung!!!''

Yoongi စိုးရိမ္တႀကီး jiminလက္ကိုယူကာ ဆူးကိုအျမန္ႏုတ္လိုက္ၿပီး ခံတြင္းထဲငုံေထြးလိုက္သည္....

Jiminမွာလဲ yoongi၏ မထင္မွတ္ထားသည့္ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕သာ ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္....

ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုက္ခတ္ေနသည့္ ေလေျပေလးက သူ႕ပါးျပင္ထက္က မ်က္ရည္စေတြကို ေျခာက္ေသြ႕ေစ၏....

လွိုင္းခတ္ေနတဲ့ ရင္အစုံက သခင္ကိုေတြ႕သူႏွယ္ ခုန္ေပါက္ေနသည္....

သူ ထိုေကာင္ေလးကိုမ်ားးးးးးးးး

💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜

မ်ားေပါ့ေနာ္😬😬...ficကို သေဘာေရာက်ရဲ႕လားဟင္...happyသတင္းကြၽတ္ပါေနာ္....ေနာက္က်သြားလို႔မ်ားရီးေတာင္းပန္ပါတယ္...Love you all 💜

💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜