《♦ Our lies ♦ [Complete]》14-р хэсэг ( Шийдвэр )
Advertisement
Магадгүй бид бие биенээсээ хол байсан өдрүүд бидний эргэлзээг үгүй болгож өгсөн байх.
Тэхён: намайг уучлаарай! Чамд эргэлзсэнд ...
Би: би юу гэж хэлэх ёстойгоо мэдэхгүй байна. Баярлах ёстой юу? Эсвэл ... гэхэд тэр намайг улам чанга тэврэн
Тэхён: бидэнд энээс илүү даваа гарч ирэх байх тэр болгонд хамтдаа даван туулна биздээ гэхэд нь толгой дохиход Тэхён надаас холдоод
Тэхён: намайг Жина руу явчихлаа гэж бодсон уу?
Би: тэгж бодсон ч чамайг жаргалтай байгаа гэж бодоод тайвширдаг байсан.
Тэхён: болзоонд явцгаая ... 10 хоног хол байснаа нөхөцгөөё! Болдог бол өнөөдөр хамтдаа хономоор л байна
Би: яа Ким Тэхён !!!
Тэхён: би зүгээр л тэврэлдээд хэвтхийг хүссэн шдээ, чи арай тийм сонин юм бодсон юм биш биз
Би: буцаж нийлэх тухайгаа сайтар бодох хэрэгтэй юм шиг байна гэхэд тэр гарнаас минь хөтлөн
Тэхён: өнөөдөр би чамайг тийм ч амар явуулахгүй шүү! Ийшээ явий гээд намайг чирсээр цэцэрлэгт хүрээлэнгийн сандал дээр ирэн
Тэхён: маргааш амралтын өдөр болхоор өнөөдөр надтай жоохон ч гэсэн хамт байгаач А-Ёнаа,
Би: чи үнэхээр 10 хоногийн дотор нялуун бас эрх болчихжээ
Тэхён: санасан болхоороо л тэр.
Би: Жимин надтай үерхэж байгаагаа бусдаас нуухыг хүсдэг байсан. Харин түүнээс салсаны дараа тэр яг л нойтон хамуу шиг зууралдаж эхлэсэн. Хэрвээ тэр надад үнэхээр хайртай байсан бол хэзээ ч надтай үерхэж байгаагаа нуухгүй байсан байх. Зүгээр л дүр эсгэж байсан юм шиг санагддаг.
Тэхён: би хүртэл та 2н тухай сонсоод гайхсан шүү!
Би: тэр ч бүү хэл Сора ч мэддэггүй байсан. Харин Жимин тэр 2 нэг их сургуульд ороод Жиминээс сонссон юм шиг байна лээ,
Тэхён: одоо тийм хүний тухай бодох хэрэггүй би дэргэд чинь байж, гараас чинь хөтлөөд бүхэн хүнд "Энэ миний найз охин" гэж зарлах болно.
Би инээгээд
Би: заавал зарлах албагүй шдээ. Зүгээр л дэргэд минь байгаа чинь хангалттай!
Тэхён: юу ч болж байсан надад итгэж байна гэж амла
Би: амлаж байна гээд түүний хацар үнсхэд тэр хацарнаас минь барин уруул дээр минь үнсэх нь тэр.
Advertisement
Бид гадаа нилээн удаан суусны эцэст тэр намайг дөхүүлж өгөөд
Тэхён: сайхан амраарай гээд духан дээр минь үнслээ.
Би инээмсэглээд
Би: чи ч бас сайхан амраарай!
Тэхён: маргааш уулзий. Хайртай шүү! Гээд хөлөөрөө газар өшиглөөд
Тэхён: одоо ор доо
Гэртээ орж ирхэд И-Ён гараа элгэндээ авчихсан
И-Ён: та надаас их олон юм нуудаг болжээ.
Би: би ядраад байна
И-Ён: аргагүй шдээ цаадхандаа хамаг эрч хүчээ соруулчихсан юм чинь
Би: ЯА!!!
И-Ён: цочих гэж ... Орилох тэнхэлтэй л байгаа юм байна шдээ гэхэд нь би нүдээ эргэлдүүлэн өрөөндөө орж ирэн Тэхёны бэлэглэсэн зүүлтийг имрэн хэвтэнэ.
~~~~~
Өглөө босож ээж аавдаа өглөөний цай бэлдэж өгөөд Тэхёнтэй хамт явах болзоондоо бэлдлээ.
И-Ён: намайг аваад яваач!
Би: галзуурчаа юу?
И-Ён: намайг тэнэг гэж бодоо юу? Тоглож байхад ...
Бидний уулзах цаг дөхөж утсанд зурвас ирэх нь тэр.
~ Гадаа хүлээж байна
И-Ён: танай найз залуу ч халамжтай юмаа. Таныг бол газар ч гишгүүлэхгүй бололтой шүү!
Би: атаархах хэрэггүй дээ
И-Ён: хнн би ерөөсөө ч атаархаагүй байна
Би: баяртай оройтож ирнэ шүү!
И-Ён: ганцаараа драма үзхээс өөр сонголт алга бололтой! Гээд өрөө рүүгээ явахтай нь зэрэгцэн би гэрээсээ гарлаа.
Бид хамтдаа кино үзэж, хооллож хамгийн сүүлд парк орцгоосон юм. Алсыг харагчинд суухад сөүл үзэсгэлэнтэй харагдах ч Тэхёны хийж байгаа үйлдэл илүү анхаарлыг минь татаж байлаа.
Би: чи үнэхээр эндээс сөүлийг харж байгаагүй гэж үү?
Тэхён: мхн
Би: гайхалтай! Гэхэд тэр над руу хархад яг жоохон хүүхэд шиг инээчихсэн хархад өөрийн эрхгүй инээд хүрч байв.
Бид бууж ирхэд тэр дахин суухыг хүссэн ч би дараа ирий гэж амлалт өгч Тэхёны бодлыг өөрчлөллөө.
Бид паркаас гарч ирэн Тэхёны найзтайгаа ирдэг байсан цэцэрлэгт ирцгээхэд тэр яг л өмнөх шигээ санаа алдаад
Тэхён: А-Ёнаа чи дараа төрөлд итгэдэг үү?
Би: итгэдэг гэхэд тэр эргэж хараад
Тэхён: байдаг тээ, өөртэйгээ адилхан бодолтой хүнтэй таарах ямар гоё юм бэ? Тэр тусмаа миний найз охин бид 2 нэг бодолтой байх
Advertisement
Би: мэдээж бид энэ насныхаа амьдралыг санахгүй ч энэ насандаа аз жаргалыг олоогүй хүн тэр насандаа аз жаргалыг олдог гэсэн.
Тэхён: тэгвэл чусоны үед чи бид 2 амьдарч байсан байх магадлал их өндөр байхнээ
Би: магадгүй л юм
Тэхён: бүр төсөөлөлд автчихлаа
Би: намсан цамхаг орох уу? Орой болхоор илүү гоё харагддаг гэсэн
Тэхён: би очиж үзээгүй шдээ
Би: би ч бас ...
Бид намсан цамхагийн ойролцоо машинаа байрлуулаад дээш гарч ирхэд зарим хосууд түлхүүр өлгөж, зарим нь хамтдаа сөүлийг тольдон зогсоно.
Би: Түлхүүрэн дээр нэрээ бичиж өлгөх үү?
Тэхён: тэгхээр яадын
Би: зүгээр л хосууд нэрээ бичиж өлгөвөл урт удаан хамт байдаг гэсэн цуу яриа байдаг юм лдаа
Тэхён: 2лаа урт удаан хамт байна гэвэл юу ч хамаагүй хийж чадах болхоор тэрийг хийцгээе! Гэхэд нь би инээгээд түүнийг дагуулан түлхүүр зардаг хэсэг рүү очин
Би: ямар өнгө зүгээр гэж бодож байна
Тэхён: цагаан эсвэл цэнхэр
Би: цагааныг авий
Бид түлхүүр авч харин Тэхён түлхүүрэн дээр надаас нууцаар ямар нэгэн юм бичиж эхлэх нь тэр.
Би: юу бичээд байгаа юм бэ?
Тэхён: түр хүлээж бай л даа гээд хичээнгүйлэн бичиж байгаад надад өгхөд "❤️" гэж бичсэн байв.
Би: Тэтэ гэж чи юм уу?
Тэхён: тх. Тэтэ гэж дуудвал илүү дотно санагддаг болхоор намайг Тэтэ гэж дуудаж бай за юу?
Би: одоо би чамд илүү гоё юм харуулий. Алсын харагчнаас ч илүү байх болно гээд Тэхёны гарнаас хөтлөн дээврийн эрмэг дээр очход шөнийн сөүл тэр чигтээ харагдаж байлаа. Би Тэхён руу хархад түүний нүд хэвийн хэмжээнээсээ хэд дахин томорчихсон нүүрэнд нь аз жаргал тодорч байв.
Би: чамд таалагдана гэж мэдсэн юмаа Тэтэ
Тэхён: маш их гээд гарнаас минь атгахад нь инээмсэглэж орхилоо.
Тэхёны шийдвэр эцэстээ над руу чиглэсэн юм. Харин минийх Тэхён рүү эргэсэн. Магадгүй бид дахин маргалдаж бие биенээ ойлгохгүй зөрүүдлэх үе ирэх л байх гэхдээ тэр үеийг бид дахиад л даван гарах болно. Учир нь бид бусдын төсөөлж чадхааргүйгээр бие биеэндээ итгэж бас багагүй давааг хамтдаа давсан болхоор бидний харилцаа улам бэхжиж байгаа.
---MN4EVER---
Advertisement
- In Serial132 Chapters
The Secret Apocalypse
A nationwide quarantine.A massive government cover up.22 million people dead.The Secret Apocalypse. A deadly new virus has been unleashed on a remote and isolated part of Australia. It is 100% lethal. There is no cure. As a precaution, the Australian Government has ordered a nationwide quarantine. No one is allowed to leave the country. No one is allowed to enter. School across the country has been canceled. The Beginning of the End... Despite these warning signs Rebecca Robinson and her friends are in the mood to celebrate their extended summer vacation, blissfully unaware of the dangers that are coming their way. Outbreak Over the next few days, things go from bad to worse as the virus begins to spread throughout Australia, killing anyone infected and turning them into ferocious undead monsters. Worse, the military has been ordered to contain the spread of infection and to cover up all trace of the outbreak by any means necessary. Mass panic and hysteria grip the population as the plague reaches the outskirts of Sydney. How far would you go to survive? Rebecca and her friends realize that it's no longer safe to simply go home and lock the door. They need to make a run for it. They need to escape from Australia.
8 163 - In Serial6 Chapters
World of Demons and Gods
Michael a normal teenage boy goes through his school and military life. After surviving the tough life of the military, he dies an unexpected death.
8 109 - In Serial8 Chapters
The Relistar
It's been hundreds of years since the Three Empires collapsed. Hundreds of years since belief in gods died out, and cults became the mainstay religions of Caloria. On the lone, warring island of Kylinstrom, most have turned their worship from the heavens to the world, though some yet worship strange beings and powers beyond their own. Cedric Castelbre felt the same. But now he may have no choice but to believe in gods and demons; Serkukan, the Great Red One of Etheria, has fled his own plane, seeking refuge... And it was within the boy's mind that he found it.
8 203 - In Serial13 Chapters
Transported to an Absurd World
Shinohara Saya was your average high school girl. She loves reading novels, watching movies, staying in trend and other girly stuff.One day, she woke up inside an unfamiliar room, and her memory in pieces. And so begins her new life.
8 97 - In Serial20 Chapters
Is this really luck?
Our mc has gone through a life and death, a lazy God appeared before her and cast her aside into one of the game she was playing. An otome game which she has to strive her best to survive without ending up dead.
8 210 - In Serial7 Chapters
The WereLionesses Mate
She was running out of breath, but that didn't matter, all that mattered was getting away from him and proving him wrong. Branches scraped her face and her arms, her body burning hot; but cold from her sweat as the wind blew over her skin. Her pants soaked from running through the streams, her shirt ripped to shreds around her stomach from very low hanging branches. Her hair, a tumbling fiery mess of tangles, and waves slipping through the ponytail she had quickly fastened trying to tame her wild hair. Running and crawling on the ground through the forest floor, trying to get back to the camp grounds so Whhooossshhhh! All of a sudden a giant gust of wind flew past her nearly lifting her off the ground and throwing her into a tree. Where in the world did that wind come from? She thought, but she kept running like it had never happened. She jumped over a fallen log, ignoring the fact that she almost fell in the process. She zoomed past all the trees and sprinted over the roots coming out of the ground. She rounded another tree coming to a sudden halt at seeing him standing there with a drink in his hand laughing and joking. She stood there wondering how in the world he could have beaten her here; He looked at her then, He looked, well, handsome, his faced was clean shaven and his button up shirt was all unbuttoned minus the three at the bottom. She could still visibly see his bronze chest and the top of his ripped-hard abs. He walked over to her and smiled, showing all of his teeth, the smile reaching his eyes. His eyes were dark and stormy, their color was usually a nice honey brown but now his eyes looked mid-night black. They looked like they could kill a man at eighty paces, but could sweep a woman off her feet at the same time.
8 155

