ဖန်မုဟန် ရှောင်းကျန့်ကို စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး မုန်းတီးစွာ ပြောလေသည်။

"ရှောင်းကျန့်...ငါမင်းကို အရမ်းမုန်းတယ်ဆိုတာသိလား"

"ဘာလို့လဲ...မင်းက မုဟန်အစစ်လည်း မဟုတ်ဘဲနဲ့...ငါနဲ့က တစ်ခါမှမသိဖူးဘူးလေ"

"ငါက ဖန်မုဟန်မစစ်ဘူးလို့ မင်းကိုဘယ်သူပြောလဲ"

"မုဟန်သာဆိုရင် ငါ့ကိုဒီလိုတွေမပြောဘူး...ပြီးတော့ မုဟန်ရဲ့လက်ညိုးမှာ အမာရွတ်ရှိတယ်...မင်းမှာမရှိဘူး"

ဖန်မုဟန်က သူ့လက်ညိုးကိုသူကြည့်ပြီး အော်ရယ်တော့သည်။

"ဒီလက်ညိုးက အမာရွတ်က တကယ်တော့ ပျောက်သွားတာ...မင်းသိလား...ဒီအမာရွတ်က ဘာကြောင့်ရခဲ့လဲဆိုတာ"

"မင်းချုံးမိုနဲ့ဆော့ရင်း ရခဲ့တာလေ"

"မဟုတ်ဘူး...ဒီအမာရွတ်က မင်းကြောင့်ရခဲ့တာ...ငါနဲ့ချုံးမိုတို့ တစ်ယောက်ကို တုတ်တစ်ချောင်းစီနဲ့ သိုင်းချတိုင်း ဆော့နေခဲ့တယ်...အဲ့အချိန်မှာ အခြားကလေးတွေနဲ့ဆော့နေတဲ့မင်းက အသံအကျယ်ကြီးနဲ့ ရီချုံးမိုကို လှမ်းခေါ်တယ်...သူက မင်းအသံလည်းကြားရော မင်းဆီကိုသွားဖို့ လုပ်တယ်လေ...အဲ့တော့ ငါလည်း သူမင်းဆီမသွားအောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဒဏ်ရာရအောင်လုပ်ခဲ့တာပေါ့"

"ဘာလို့လဲ"

"ဘာလို့လဲဟုတ်လား...ငါမင်းကိုမုန်းလို့ဘဲ...အမြဲတမ်းမင်းက လူတိုင်းရဲ့ အာရုံစိုက်တာခံရတယ်...သူငယ်ချင်းတွေရဲ့ ဦးစားပေးတာလည်း ခံရတယ်...မိဘတွေကလည်း အရမ်းချစ်ပေးတယ်....အခုလို အန္တရာယ်ရှိတဲ့အခြေအနေမျိုးမှာတောင် မင်းကို အသက်ပေးမတတ် စောင့်ရှောက်ပေးတဲ့ ဝမ်ရိပေါ်ရှိနေတယ်လေ"

"အဲ့တာတွေကြောင့် ငါ့ကို မုန်းတာလား...မုဟန် မင်းလည်း မင်းမိဘတွေချစ်တာကိုခံရတာဘဲလေ...သူငယ်ချင်းတွေကလည်း မင်းကိုဂရုစိုက်ကြတာဘဲ...ဘာကများ မင်းငါ့ကို မုန်းသွားတာလဲ ငါစဥ်းစားမရဘူး"

"မုန်းတဲ့အချက်တွေကတော့အများကြီးဘဲ...ရှောင်းကျန့်...ငါမင်းကို အရမ်းမုန်းတယ်"

ရှောင်းကျန့် ပြန်ပြောရန်ပြင်လိုက်စဥ် ဝမ်ရိပေါ်က သူ့လက်ကိုဆွဲပြီး တိုးတိုးလေး ပြောလာသည်။

"ဖန်မုဟန်ကြည့်ရတာ ထိန်းချုပ်ခံထားရတာထင်တယ်...သူ့ကို ထိန်းချုပ်တဲ့သူက သူ့ထဲက ကောင်းတဲ့မှတ်ဉာဏ်တွေကို ဖျောက်ပစ်လိုက်ပြီး အနည်းငယ်လောက်ဖြစ်ဖြစ် မကျေနပ်ခဲ့တာတွေ မနာလိုခဲ့တာတွေကို အဓိကမှတ်ဉာဏ်အဖြစ် လုပ်လိုက်တာဖြစ်မယ်...အဲ့တာကြောင့် သူမင်းကို အရမ်းမုန်းနေတာ"

"အမာရွတ်ကရော"

"ကြည့်ရတာ ကိုယ့်ကိုရင်ဆိုင်ဖို့ ခွန်အားလည်းတိုးပေးလိုက်တာဖြစ်မယ်...အဲ့တာကြောင့်မို့ လက်ကအမာရွတ်ဖြစ်ဖြစ် ခြေထောက်ကအမာရွတ်ဘဲဖြစ်ဖြစ် အကုန်ပျောက်ကုန်တာနေမယ်"

"ပိုင်ယန်စန်းကရော"

"သူကတော့ ဖန်မုဟန်လိုအတွေးမျိုးမရှိလို့ အခုလိုရူးကြောင်ကြောင်ဖြစ်အောင် လုပ်ထားတာဖြစ်မှာပေါ့"

ဖန်မုဟန်ကို သူတို့သိထားသည့်အခြေအနေအရ ဒါတွေက ခန့်မှန်းထားသည့်အဆင့်သာ ရှိပါသည်။အတိအကျကိုတော့ သူတို့မသိတာကြောင့် ရင်ဆိုင်ဖို့က ခက်ခဲနေသည်။ထို့ပြင် တုပတစ္ဆေတွေ အခုထိပေါ်မလာသေးတာက ထူးဆန်းလှသည်။

"ဘာတွေများ တိုင်ပင်နေကြတာလဲ...တိုင်ပင်လည်း သေမှာဘဲ...မင်းတို့အတွက် ငါးထပ်မြောက်က ဂိတ်ဆုံးဘဲ"

"ဟုတ်လို့လား...မကြာခင်တုပတစ္ဆေတွေ ပေါ်လာတော့မှာ..မင်းငါတို့ကို ဘာမှမလုပ်နိုင်မှာဆိုးရတယ်"

ဝမ်ရိပေါ်ပြောတော့ ဖန်မုဟန်က ကျယ်လောင်စွာ အော်ရယ်တော့သည်။

"ဟားဟား...တုပတစ္ဆေတွေက မှောင်တာနဲ့ နိုးလာပြီး မီးတွေထွန်းညှိကြတယ်...ဒါပေမဲ့ သူတို့မှာလည်း ချွင်းချက်တစ်ရက်တော့ရှိတယ်...ဒီနေ့က အဲ့ဒီချွင်းချက်နေ့ဘဲ...တုပတစ္ဆေတွေက သန်းခေါင်ရောက်မှ နိုးလာမှာ...နိုးရင်လည်း နာရီဝက်တောင်ပြည့်မှာမဟုတ်ဘူး...ပြန်အိပ်သွားကြမှာ"

"အဲ့တော့ ငါတို့နှစ်ယောက်ကို သတ်ဖို့အဆင်ပြေတယ်ပေါ့ဟုတ်လား"

ရှောင်းကျန့် ဖန်မုဟန်ကို စိုက်ကြည့်ကာပြောလိုက်သည်။သူ့ရှေ့က ဖန်မုဟန်ဟာ အစစ်မဟုတ်ရင်တောင် သူ့မှာ ဖန်မုဟန်ကြောင့် စိတ်ထိခိုက်ရပါသည်။သူတို့သူငယ်ချင်းသက်တမ်းကလည်း ကြာနေပြီမဟုတ်ပါလား။

"ဟုတ်တယ်...ငါက မင်းတို့ကို သတ်ဖို့ရောက်လာတာ...မင်းတို့သေရင် သရဲကြီးက ငါ့ကို လွှတ်ပေးမယ်တဲ့...ဒါဆို ငါလည်း ဒီအထပ်ကနေ အပေါ်ထပ်ကို ရောက်သွားမှာ"

"ရူးနေတာလား...မင်းကိုသူလွှတ်ပေးရင်တောင် missionမပြီးလို့ မင်းကိုဟိုမိန်းမကြီးက သတ်မှာဘဲ"

"ဟမ်"

ဖန်မုဟန်က နားကိုကိုင်လိုက်ကာ မျက်မှောင်ကျုံ့သွားတာမို့ ခုနကရှောင်းကျန့်ပြောလိုက်တာကို ကြားပုံမရပေ။ဒီပုံစံအရ ထိုသရဲကြီးက ဖန်မုဟန်ကို ထိန်းချုပ်မှုကနေ လွတ်စေမည့် မည်သည့်စကားကိုမှ မကြားနိုင်အောင် လုပ်မည်ဖြစ်သည်။

"မုဟန်...မင်းမှတ်မိလား....ငါကျောင်းတွင်းအားကစားပွဲတုန်းက ငါနဲ့အတူမင်းဟိုပြေးဒီပြေးလုပ်ခဲ့တာကိုလေ...ရီချုံးမိုအငြင်းခံရတုန်းကလည်း အတူတူဝိုင်းဟားခဲ့ကြတယ်လေ...ငါစာမရဘဲ အမြဲစာထဖြေတိုင်း ငါ့ဘေးမှာထိုင်တဲ့မင်းက ငါနဲ့အတူအမြဲအဆူခံခဲ့ရတာလေ"

ဖန်မုဟန် ခေါင်းတွေချာချာလည်နေကာ ရှောင်းကျန့်ပြောသမျှကို မကြားပေ။ထို့ကြောင့် ဒေါသလည်းအနည်းငယ်ထွက်လာကာ ရှောင်းကျန့်ကို တိုက်ခိုက်တော့သည်။

ဝမ်ရိပေါ်က ရှောင်းကျန့်အရှေ့သို့ အမြန်ရောက်လာပြီး ဖန်မုဟန်နဲ့ တိုက်ခိုက်တော့သည်။အရင်ကထက်လျင်မြန်ကာ ခွန်အားကောင်းလွန်းတဲ့ ဖန်မုဟန်ဟာ ဝမ်ရိပေါ်ကို မယှဥ်နိုင်သဖြင့် အချက်ပေါင်းများစွာ အထိုးအကြိတ်ခံရကာ တစ်ကိုယ်လုံးသွေးတွေနဲ့ရဲသွားတော့သည်။

Part (44)ဆက်ရန်....

Zawgyi

ဖန္မုဟန္ ေရွာင္းက်န့္ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး မုန္းတီးစြာ ေျပာေလသည္။

"ေရွာင္းက်န့္...ငါမင္းကို အရမ္းမုန္းတယ္ဆိုတာသိလား"

"ဘာလို႔လဲ...မင္းက မုဟန္အစစ္လည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႕...ငါနဲ႕က တစ္ခါမွမသိဖူးဘူးေလ"

"ငါက ဖန္မုဟန္မစစ္ဘူးလို႔ မင္းကိုဘယ္သူေျပာလဲ"

"မုဟန္သာဆိုရင္ ငါ့ကိုဒီလိုေတြမေျပာဘူး...ၿပီးေတာ့ မုဟန္ရဲ႕လက္ညိုးမွာ အမာ႐ြတ္ရွိတယ္...မင္းမွာမရွိဘူး"

ဖန္မုဟန္က သူ႕လက္ညိုးကိုသူၾကည့္ၿပီး ေအာ္ရယ္ေတာ့သည္။

"ဒီလက္ညိုးက အမာ႐ြတ္က တကယ္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားတာ...မင္းသိလား...ဒီအမာ႐ြတ္က ဘာေၾကာင့္ရခဲ့လဲဆိုတာ"

"မင္းခ်ဳံးမိုနဲ႕ေဆာ့ရင္း ရခဲ့တာေလ"

"မဟုတ္ဘူး...ဒီအမာ႐ြတ္က မင္းေၾကာင့္ရခဲ့တာ...ငါနဲ႕ခ်ဳံးမိုတို႔ တစ္ေယာက္ကို တုတ္တစ္ေခ်ာင္းစီနဲ႕ သိုင္းခ်တိဳင္း ေဆာ့ေနခဲ့တယ္...အဲ့အခ်ိန္မွာ အျခားကေလးေတြနဲ႕ေဆာ့ေနတဲ့မင္းက အသံအက်ယ္ႀကီးနဲ႕ ရီခ်ဳံးမိုကို လွမ္းေခၚတယ္...သူက မင္းအသံလည္းၾကားေရာ မင္းဆီကိုသြားဖို႔ လုပ္တယ္ေလ...အဲ့ေတာ့ ငါလည္း သူမင္းဆီမသြားေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒဏ္ရာရေအာင္လုပ္ခဲ့တာေပါ့"

"ဘာလို႔လဲ"

"ဘာလို႔လဲဟုတ္လား...ငါမင္းကိုမုန္းလို႔ဘဲ...အၿမဲတမ္းမင္းက လူတိုင္းရဲ႕ အာ႐ုံစိုက္တာခံရတယ္...သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဦးစားေပးတာလည္း ခံရတယ္...မိဘေတြကလည္း အရမ္းခ်စ္ေပးတယ္....အခုလို အႏၱရာယ္ရွိတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးမွာေတာင္ မင္းကို အသက္ေပးမတတ္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ ဝမ္ရိေပၚရွိေနတယ္ေလ"

"အဲ့တာေတြေၾကာင့္ ငါ့ကို မုန္းတာလား...မုဟန္ မင္းလည္း မင္းမိဘေတြခ်စ္တာကိုခံရတာဘဲေလ...သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း မင္းကိုဂ႐ုစိုက္ၾကတာဘဲ...ဘာကမ်ား မင္းငါ့ကို မုန္းသြားတာလဲ ငါစဥ္းစားမရဘူး"

"မုန္းတဲ့အခ်က္ေတြကေတာ့အမ်ားႀကီးဘဲ...ေရွာင္းက်န့္...ငါမင္းကို အရမ္းမုန္းတယ္"

ေရွာင္းက်န့္ ျပန္ေျပာရန္ျပင္လိုက္စဥ္ ဝမ္ရိေပၚက သူ႕လက္ကိုဆြဲၿပီး တိုးတိုးေလး ေျပာလာသည္။

"ဖန္မုဟန္ၾကည့္ရတာ စိတ္ညွို႔ခံထားရတာထင္တယ္...သူ႕ကို စိတ္ညွို႔တဲ့သူက သူ႕ထဲက ေကာင္းတဲ့မွတ္ဉာဏ္ေတြကို ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ၿပီး အနည္းငယ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ မေက်နပ္ခဲ့တာေတြ မနာလိုခဲ့တာေတြကို အဓိကမွတ္ဉာဏ္အျဖစ္ လုပ္လိုက္တာျဖစ္မယ္...အဲ့တာေၾကာင့္ သူမင္းကို အရမ္းမုန္းေနတာ"

"အမာ႐ြတ္ကေရာ"

"ၾကည့္ရတာ ကိုယ့္ကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ ခြန္အားလည္းတိုးေပးလိုက္တာျဖစ္မယ္...အဲ့တာေၾကာင့္မို႔ လက္ကအမာ႐ြတ္ျဖစ္ျဖစ္ ေျခေထာက္ကအမာ႐ြတ္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ အကုန္ေပ်ာက္ကုန္တာေနမယ္"

"ပိုင္ယန္စန္းကေရာ"

"သူကေတာ့ ဖန္မုဟန္လိုအေတြးမ်ိဳးမရွိလို႔ အခုလို႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတာျဖစ္မွာေပါ့"

ဖန္မုဟန္ကို သူတို႔သိထားသည့္အေျခအေနအရ ဒါေတြက ခန့္မွန္းထားသည့္အဆင့္သာ ရွိပါသည္။အတိအက်ကိဳေတာ့ သူတို႔မသိတာေၾကာင့္ ရင္ဆိုင္ဖို႔က ခက္ခဲေနသည္။ထို႔ျပင္ တုပတစ္ေဆေတြ အခုထိေပၚမလာေသးတာက ထူးဆန္းလွသည္။

"ဘာေတြမ်ား တိုင္ပင္ေနၾကတာလဲ...တိုင္ပင္လည္း ေသမွာဘဲ...မင္းတို႔အတြက္ ငါးထပ္ေျမာက္က ဂိတ္ဆုံးဘဲ"

"ဟုတ္လို႔လား...မၾကာခင္တုပတစ္ေဆေတြ ေပၚလာေတာ့မွာ..မင္းငါတို႔ကို ဘာမွမလုပ္နိုင္မွာဆိုးရတယ္"

ဝမ္ရိေပၚေျပာေတာ့ ဖန္မုဟန္က က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ရယ္ေတာ့သည္။

"ဟားဟား...တုပတစ္ေဆေတြက ေမွာင္တာနဲ႕ နိုးလာၿပီး မီးေတြထြန္းညွိၾကတယ္...ဒါေပမဲ့ သူတို႔မွာလည္း ခြၽင္းခ်က္တစ္ရက္ေတာ့ရွိတယ္...ဒီေန႕က အဲ့ဒီခြၽင္းခ်က္ေန႕ဘဲ...တုပတစ္ေဆေတြက သန္းေခါင္ေရာက္မွ နိုးလာမွာ...နိုးရင္လည္း နာရီဝက္ေတာင္ျပည့္မွာမဟုတ္ဘူး...ျပန္အိပ္သြားၾကမွာ"

"အဲ့ေတာ့ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သတ္ဖို႔အဆင္ေျပတယ္ေပါ့ဟုတ္လား"

ေရွာင္းက်န့္ ဖန္မုဟန္ကို စိုက္ၾကည့္ကာေျပာလိုက္သည္။သူ႕ေရွ႕က ဖန္မုဟန္ဟာ အစစ္မဟုတ္ရင္ေတာင္ သူ႕မွာ ဖန္မုဟန္ေၾကာင့္ စိတ္ထိခိုက္ရပါသည္။သူတို႔သူငယ္ခ်င္းသက္တမ္းကလည္း ၾကာေနၿပီမဟုတ္ပါလား။

"ဟုတ္တယ္...ငါက မင္းတို႔ကို သတ္ဖို႔ေရာက္လာတာ...မင္းတို႔ေသရင္ သရဲႀကီးက ငါ့ကို လႊတ္ေပးမယ္တဲ့...ဒါဆို ငါလည္း ဒီအထပ္ကေန အေပၚထပ္ကို ေရာက္သြားမွာ"

"႐ူးေနတာလား...မင္းကိုသူလႊတ္ေပးရင္ေတာင္ missionမၿပီးလို႔ မင္းကိုဟိုမိန္းမႀကီးက သတ္မွာဘဲ"

"ဟမ္"

ဖန္မုဟန္က နားကိုကိုင္လိုက္ကာ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕သြားတာမို႔ ခုနကေရွာင္းက်န့္ေျပာလိုက္တာကို ၾကားပုံမရေပ။ဒီပုံစံအရ ထိုသရဲႀကီးက ဖန္မုဟန္ကို ထိန္းခ်ဳပ္မႈကေန လြတ္ေစမည့္ မည္သည့္စကားကိုမွ မၾကားနိုင္ေအာင္ လုပ္မည္ျဖစ္သည္။

"မုဟန္...မင္းမွတ္မိလား....ငါေက်ာင္းတြင္းအားကစားပြဲတုန္းက ငါနဲ႕အတူမင္းဟိုေျပးဒီေျပးလုပ္ခဲ့တာကိုေလ...ရီခ်ဳံးမိုအျငင္းခံရတုန္းကလည္း အတူတူဝိုင္းဟားခဲ့ၾကတယ္ေလ...ငါစာမရဘဲ အၿမဲစာထေျဖတိုင္း ငါ့ေဘးမွာထိုင္တဲ့မင္းက ငါနဲ႕အတူအၿမဲအဆူခံခဲ့ရတာေလ"

ဖန္မုဟန္ ေခါင္းေတြခ်ာခ်ာလည္ေနကာ ေရွာင္းက်န့္ေျပာသမွ်ကို မၾကားေပ။ထို႔ေၾကာင့္ ေဒါသလည္းအနည္းငယ္ထြက္လာကာ ေရွာင္းက်န့္ကို တိုက္ခိုက္ေတာ့သည္။

ဝမ္ရိေပၚက ေရွာင္းက်န့္အေရွ႕သို႔ အျမန္ေရာက္လာၿပီး ဖန္မုဟန္နဲ႕ တိုက္ခိုက္ေတာ့သည္။အရင္ကထက္လ်င္ျမန္ကာ ခြန္အားေကာင္းလြန္းတဲ့ ဖန္မုဟန္ဟာ ဝမ္ရိေပၚကို မယွဥ္နိုင္သျဖင့္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ အထိုးအႀကိတ္ခံရကာ တစ္ကိုယ္လုံးေသြးေတြနဲ႕ရဲသြားေတာ့သည္။

Part (44)ဆက္ရန္....