《Ding-dong(Season 1)(Completed)》(24)ငရဲ

Advertisement

ပန်းတွေက ဒူးခေါင်းလောက်သာ ရှိသဖြင့် အလွယ်တကူ ခုန်နိုင်သော်လည်း သရဲခေါင်းတွေ ဖြစ်ချိန်မှာ ဒူးခေါင်းကျော်တာမို့ ခုန်ရတာ အတော်ခက်လိမ့်မည်။

ထို့ပြင် အရောင်တစ်ခုစီ စုပေါက်နေတာ မဟုတ်ဘဲ အရောင်စုံ စုပေါက်နေတာမို့ တစ်ခါခုန်တိုင်း သရဲခေါင်းတစ်ခုလောက်နဲ့ ဆုံရနိုင်သည်။ထို့ကြောင့် လူတိုင်း ကြိုးစားကာ ခုန်ရတော့သည်။အရှိန်လွန်ပြီး သရဲခေါင်းအပေါ်တော့ မကျချင်ပေ။

ဝမ်ရိပေါ် ရှောင်းကျန့်ကို ကုန်းပိုးထားရင်းနဲ့ ပန်းတွေကို ခုန်ကျော်နေသည်။သူက မြန်လွန်းကာ သန်မာတာကြောင့် ငါးမိနစ်မပြည့်ခင် အခြားလူတွေထက် ခြေလှမ်းဆယ်လှမ်းစာ ကျောသွားလေသည်။

အခြားလူတွေကတော့ ရင်တမမနဲ့ ကျော်လွှားနေရသည်။တစ်ခါခုန်ကျော်တိုင်း ပေါ်ပေါ်လာသည့် သရဲခေါင်းတွေကြောင့် ကြောက်လန့်ကာ မလဲကျစေဖို့ဘဲ မျှော်လင့်ရတော့သည်။

ပန်းခင်းတစ်ဝက်လောက်ရောက်တော့ ဟိုမိန်းမကြီးရဲ့ လွယ်တယ်ဆိုတဲ့စကားက မှန်တယ်လို့ ထင်လာကြသည်။

ထိုအတွေးဟာ ဝမ်ရိပေါ်သွားနေတာ မရပ်ခင်အထိပင်။အိပ်ငိုက်နေသည့်ရှောင်းကျန့်တောင် မျက်လုံးက ဧဝရက်တောင်လောက်အထိ ပြူးကျယ်သွားရသည်။

လူတိုင်း ဝမ်ရိပေါ် ဘာကြောင့်ရပ်သွားသလဲဆိုပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ထိတ်လန့်လွန်းလို့ နှလုံးတောင် ကျောက်ရုပ်ဖြစ်မတတ်ပင်။

သူတို့ရဲ့အရှေ့မှာ နေရာလွတ်တောင် မရှိရှာသည့် သရဲခေါင်းတွေချည်းဘဲဖြစ်သည်။အခုက တစ်ဝက်လောက် ရောက်နေပြီမို့ တစ်ဖက်ခြမ်းက လမ်းကိုတောင် မြင်နေရလေပြီ။

ဝမ်ရိပေါ်တစ်ယောက် သူယူလာသည့် ဓားကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ သရဲခေါင်းတွေအား ဖြတ်လိုက်သည်။သွေးတွေက ဖြန်းခနဲ ထွက်လာပြီး ဝမ်ရိပေါ်ကိုသာမက ကျောပေါ်က ရှောင်းကျန့်ကိုပါ စင်ကုန်သည်။

ဝမ်ရိပေါ်က ခုတ်ဖြတ်နေတာကို မရပ်ဘဲ သူသွားမဲ့တစ်လျှောက်က ခေါင်းတွေအား ခုတ်ဖြတ်ကာ သွားလေသည်။

အခြားလူတွေကလည်း အခုချိန်မှာ ငြိမ်နေလို့မရကြောင်း သိတာမို့ သူတို့ယူလာသည့် လက်နက်တွေနဲ့ သရဲခေါင်းတွေကို ဖယ်ရှားတော့သည်။

ကျောင်းသားတချို့က သရဲခေါင်းတွေကို ဖယ်ရှားလေ သူတို့ကိုယ်ပေါ်မှာ သွေးတွေပိုများလာကာ စိတ်ကလည်း အနည်းငယ်ကြမ်းတမ်းလာလေသည်။

သတ်ဖြတ်ချင်စိတ်က စိုးမိုးသွားကာ မြင်မြင်သမျှ လိုက်ခုတ်တော့သည်။သူတို့မျက်လုံးထဲတွင်လည်း သရဲခေါင်းတွေကိုသာ မြင်နေရသည်။

ကျောင်းသူတွေက ကျောင်းသားတွေနောက်ဘဲ လိုက်ကာ ဘာမှမလုပ်ကြသည်မို့ သူတို့စိတ်တွေကတော့ ရှင်းနေသည်။

ထိုစဥ် ကျောင်းသူတစ်ယောက်က ကျောင်းသားတချို့ ပုံမှန်မဟုတ်တာကို သတိထားမိသဖြင့် သူမအရှေ့က ကျောင်းသားကို လက်ဖြင့်တို့ကာ ခေါ်လိုက်သည်။

"ဟဲ့...ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ"

သူမ ပြောလိုက်တဲ့ ကျောင်းသားက သူမအနောက်ကို လှည့်လာပြီး သူ့လက်ထဲက ဓားနဲ့ သူမခေါင်းကို ခုတ်ဖြတ်လိုက်သည်။

"အားးး"

ဘေးနားက ကျောင်းသူတွေက ကြောက်လန့်ကာ အော်ဟစ်တော့သည်။ထိုအသံကြောင့် သတ်ဖြတ်ချင်စိတ်တွေ လွှမ်းမိုးခံနေရသည့် ကျောင်းသားတွေက အနောက်လှည့်လာကြပြီး သူတို့လက်နက်တွေကို ကျောင်းသူတွေဆီ ရွယ်လိုက်ကြသည်။

ဒီလိုနဲ့ ကျောင်းသူငါးယောက်ခြောက်ယောက်လောက် သေကုန်သည်။ပိုင်မုံ့မုံ့ကတော့ သူ့အကို အင်္ကျီကို အတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသည်။

ရီချုံးမိုတို့တောင် ထိုမြင်ကွင်းကို ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်ကုန်သည်။ဒါက တကယ့်ငရဲဘဲ။ကိုယ့်အချင်းချင်း ပြန်သတ်တာက ကြောက်ဖို့ကောင်းတဲ့ ငရဲတစ်ခုပင်။

ရှောင်းကျန့် သူလည်း ကြောက်လန့်သွားတာမို့ ဝမ်ရိပေါ်ကို တင်းတင်းလေး ဖက်ထားလိုက်သည်။သူအနည်းငယ်တော့ စိတ်အေးရသည်။အကယ်၍ အဲ့ကျောင်းသားတွေက သူတို့ဆီ ဓားနဲ့လာခုတ်ရင် အရင်အခုတ်ခံရမှာက ရိပေါ်ဖြစ်သည်။

ထို့ကြောင့် သူသေဖို့က မဖြစ်နိုင်ပေ။အကြောင်းကတော့ ရိပေါ်လို တော်တဲ့သူက ဒီလိုဓားချက်လောက်လေးနဲ့တော့ သေမှာမဟုတ်သည့်အတွက် ဖြစ်သည်။

ဝမ်ရိပေါ် လူသတ်နေသည့် ကျောင်းသားတွေကို ကြည့်လိုက်ပြီး အခြားကျောင်းသားတွေအား ညွှန်ကြားလိုက်သည်။

"သူတို့မျက်လုံးတွေကို သွားပိတ်လိုက်"

ကျန်တဲ့ကျောင်းသားတွေက လူပိုများတာမို့ တစ်ယောက်စီကို နှစ်ယောက်လောက်ချုပ်ကာ သူတို့မျက်လုံးကို လက်နဲ့ ပိတ်ထားလိုက်သည်။

ထိုအခါမှ သောင်းကျန်းနေသည့် ကျောင်းသားတွေ ငြိမ်သွားကြသည်။

"သူတို့ဘာဖြစ်သွားကြတာလဲ"

"သရဲခေါင်းတွေကို သတ်ဖြတ်တာများလာပြီး အတွေးစိတ်ရိုင်းမှာ သတ်ဖြတ်ချင်စိတ်တွေပြည့်လာတာ...အဲ့လိုစိတ်တွေကြောင့် မြင်မြင်သမျှကို သရဲခေါင်းတွေလို့ မြင်လာပြီး လိုက်ခုတ်တာ"

"ဘာလို့ သူတို့ဘဲ အဲ့လိုဖြစ်သွားတာလဲ...အခြားလူတွေကကော ဘာလို့ဘာမှမဖြစ်တာလဲ"

"အဲ့တာက သူတို့နှလုံးသားနဲ့သက်ဆိုင်တယ်...ဒီကျောင်းသားတွေနဲ့ နှလုံးသားထဲမှာ မကောင်းတဲ့အရာတွေ ပြည့်နေလို့ဘဲ"

ရှောင်းကျန့် မေးသမျှကို ဝမ်ရိပေါ်က သေချာဖြေပေးလေသည်။ခဏအကြာမှာ ထိုကျောင်းသားတွေ သတိပြန်ဝင်လာသည်။သူတို့ကိုယ်သူတို့ ဘာဖြစ်သွားမှန်း မသိကြပေ။

ထိုစဥ် ထိတ်လန့်စရာတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ခုနက ခုတ်ဖြတ်ခြင်း ခံလိုက်ရတဲ့ ကျောင်းသူတွေခေါင်းက လှုပ်လာပြီး သူတို့ကို သတ်ဖြတ်ခဲ့တဲ့ ကျောင်းသားတွေဆီ ရွေ့လျားသွားတော့သည်။

"အားးး"

ထိုခေါင်းတွေက ကျောင်းသားတွေကို ကိုက်စားတော့သည်။အရိုးတွေပါ တကျွတ်ကျွတ်ဝါးသံက လူတိုင်းကို ကျောချမ်းစေသည်။စားပြီးတာနဲ့ ကျောင်းသူခေါင်းတွေဟာ မီးနဲ့ကျိုလိုက်သလို အရည်ပျော်သွားလေသည်။

ငရဲဆိုတာ နောက်ပြောတာမဟုတ်။အချင်းချင်းပြန်သတ်၊အသတ်ခံရသူက သတ်တဲ့သူကို ပြန်စား။တကယ့်ကို ငရဲအစစ် ဖြစ်သည်။

ရှောင်းကျန့်ကတော့ မကြည့်နိုင်လို့ မျက်လုံးမှိတ်ထားလိုက်သည်။ဒီအချိန်မှာ သူဝမ်ရိပေါ်ကို ပြောချင်တာ တစ်ခုရှိသည်။

"ရိပေါ်"

"ဟင်"

"တကယ်လို့ နောက်လာမဲ့အထပ်တွေမှာ ဒီလိုမျိုးမဟုတ်ရင်တောင် မင်းက ငါ့ကိုကိုက်စားဖို့ ဖြစ်လာခဲ့ရင်လေ...အနည်းဆုံးတော့ ငါ့ခေါင်းလေးကို ချန်ခဲ့ပါနော်...တော်ကြာနေ ရှောင်းကျန့်သေသွားတာကို ဘယ်သူမှ မသိဘဲ နေလိမ့်မယ်"

"အွန်း..."

"ခေါင်းကို တစ်ကိုက်လေးတောင် ကိုက်လို့မရဘူးနော်"

"ဟုတ်ပါပြီ...ကိုယ်က အစားမပုတ်ပါဘူး...ခေါင်းအထိ စားရအောင်လည်း မငတ်ဘူးလေ"

"ငါယုံလိုက်မယ်နော်...ငါမင်းကို မကျွေးချင်တာ မဟုတ်ပါဘူး...ငါက ကပ်စီးလည်းမနဲပါဘူး...တကယ်ကို ငါ့မျက်နှာလေးမပျောက်စေချင်ရုံပါ....ငါက အရမ်းချောတော့ ငါ့ရဲ့ခေါင်းပြတ်လေးကို ပြပွဲတွေမှာ ပြရင်ပြမှာပေါ့...အဲ့ကျရင် အဲ့ကရတဲ့ ပိုက်ဆံတွေအကုန်လုံးကို ငါမင်းကို ပေးမယ်နော်"

Advertisement

"ဟုတ်ပါပြီ...အဲ့ကျရင် မင်းပေးတဲ့ပိုက်ဆံတွေကို ကိုယ်သိမ်းထားပြီး မင်းခေါင်းကို ရွှေကွပ်ပေးမယ်"

"မင်းက အကောင်းဆုံးဘဲ"

ဘေးကလူများ"....."

ဒီအချိန်မှာ လူတိုင်းသိလိုက်တာက ဉာဏ်ရည်ထက်မြတ်လှတဲ့ ဝမ်ရိပေါ်ဟာ ရှောင်းကျန့်နဲ့ စကားပြောရင် IQ 100လောက် လျော့ကျသွားတတ်တာကို ဖြစ်သည်။ထို့ကြောင့် ဝမ်ရိပေါ်သာ ဉာဏ်ကောင်းမှန်း သူတို့မသိပါက ဒီအတွဲဟာ ကျပ်မပြည့်တဲ့အတွဲလို့ ထင်မိမှာသာ ဖြစ်တော့သည်။

(A/N:မနေ့က မီးပျက်လို့ မupဖြစ်ဘူး...သောကြာနေ့အစား တနင်္လာမှ နှစ်ပိုင်းupပေးမယ်နော်)

Part (25)ဆက်ရန်....

Zawgyi

ပန္းေတြက ဒူးေခါင္းေလာက္သာ ရွိသျဖင့္ အလြယ္တကူ ခုန္နိုင္ေသာ္လည္း သရဲေခါင္းေတြ ျဖစ္ခ်ိန္မွာ ဒူးေခါင္းေက်ာ္တာမို႔ ခုန္ရတာ အေတာ္ခက္လိမ့္မည္။

ထို႔ျပင္ အေရာင္တစ္ခုစီ စုေပါက္ေနတာ မဟုတ္ဘဲ အေရာင္စုံ စုေပါက္ေနတာမို႔ တစ္ခါခုန္တိုင္း သရဲေခါင္းတစ္ခုေလာက္နဲ႕ ဆုံရနိုင္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ လူတိုင္း ႀကိဳးစားကာ ခုန္ရေတာ့သည္။အရွိန္လြန္ၿပီး သရဲေခါင္းအေပၚေတာ့ မက်ခ်င္ေပ။

ဝမ္ရိေပၚ ေရွာင္းက်န့္ကို ကုန္းပိုးထားရင္းနဲ႕ ပန္းေတြကို ခုန္ေက်ာ္ေနသည္။သူက ျမန္လြန္းကာ သန္မာတာေၾကာင့္ ငါးမိနစ္မျပည့္ခင္ အျခားလူေတြထက္ ေျခလွမ္းဆယ္လွမ္းစာ ေက်ာသြားေလသည္။

အျခားလူေတြကေတာ့ ရင္တမမနဲ႕ ေက်ာ္လႊားေနရသည္။တစ္ခါခုန္ေက်ာ္တိုင္း ေပၚေပၚလာသည့္ သရဲေခါင္းေတြေၾကာင့္ ေၾကာက္လန့္ကာ မလဲက်ေစဖို႔ဘဲ ေမွ်ာ္လင့္ရေတာ့သည္။

ပန္းခင္းတစ္ဝက္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဟိုမိန္းမႀကီးရဲ႕ လြယ္တယ္ဆိုတဲ့စကားက မွန္တယ္လို႔ ထင္လာၾကသည္။

ထိုအေတြးဟာ ဝမ္ရိေပၚသြားေနတာ မရပ္ခင္အထိပင္။အိပ္ငိုက္ေနသည့္ေရွာင္းက်န့္ေတာင္ မ်က္လုံးက ဧဝရက္ေတာင္ေလာက္အထိ ျပဴးက်ယ္သြားရသည္။

လူတိုင္း ဝမ္ရိေပၚ ဘာေၾကာင့္ရပ္သြားသလဲဆိုၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိတ္လန့္လြန္းလို႔ ႏွလုံးေတာင္ ေက်ာက္႐ုပ္ျဖစ္မတတ္ပင္။

သူတို႔ရဲ႕အေရွ႕မွာ ေနရာလြတ္ေတာင္ မရွိရွာသည့္ သရဲေခါင္းေတြခ်ည္းဘဲျဖစ္သည္။အခုက တစ္ဝက္ေလာက္ ေရာက္ေနၿပီမို႔ တစ္ဖက္ျခမ္းက လမ္းကိုေတာင္ ျမင္ေနရေလၿပီ။

ဝမ္ရိေပၚတစ္ေယာက္ သူယူလာသည့္ ဓားကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ကာ သရဲေခါင္းေတြအား ျဖတ္လိုက္သည္။ေသြးေတြက ျဖန္းခနဲ ထြက္လာၿပီး ဝမ္ရိေပၚကိုသာမက ေက်ာေပၚက ေရွာင္းက်န့္ကိုပါ စင္ကုန္သည္။

ဝမ္ရိေပၚက ခုတ္ျဖတ္ေနတာကို မရပ္ဘဲ သူသြားမဲ့တစ္ေလွ်ာက္က ေခါင္းေတြအား ခုတ္ျဖတ္ကာ သြားေလသည္။

အျခားလူေတြကလည္း အခုခ်ိန္မွာ ၿငိမ္ေနလို႔မရေၾကာင္း သိတာမို႔ သူတို႔ယူလာသည့္ လက္နက္ေတြနဲ႕ သရဲေခါင္းေတြကို ဖယ္ရွားေတာ့သည္။

ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က သရဲေခါင္းေတြကို ဖယ္ရွားေလ သူတို႔ကိုယ္ေပၚမွာ ေသြးေတြပိုမ်ားလာကာ စိတ္ကလည္း အနည္းငယ္ၾကမ္းတမ္းလာေလသည္။

သတ္ျဖတ္ခ်င္စိတ္က စိုးမိုးသြားကာ ျမင္ျမင္သမွ် လိုက္ခုတ္ေတာ့သည္။သူတို႔မ်က္လုံးထဲတြင္လည္း သရဲေခါင္းေတြကိုသာ ျမင္ေနရသည္။

ေက်ာင္းသူေတြက ေက်ာင္းသားေတြေနာက္ဘဲ လိုက္ကာ ဘာမွမလုပ္ၾကသည္မို႔ သူတို႔စိတ္ေတြကေတာ့ ရွင္းေနသည္။

ထိုစဥ္ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ ပုံမွန္မဟုတ္တာကို သတိထားမိသျဖင့္ သူမအေရွ႕က ေက်ာင္းသားကို လက္ျဖင့္တို႔ကာ ေခၚလိုက္သည္။

"ဟဲ့...ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ"

သူမ ေျပာလိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသားက သူမအေနာက္ကို လွည့္လာၿပီး သူ႕လက္ထဲက ဓားနဲ႕ သူမေခါင္းကို ခုတ္ျဖတ္လိုက္သည္။

"အားးး"

ေဘးနားက ေက်ာင္းသူေတြက ေၾကာက္လန့္ကာ ေအာ္ဟစ္ေတာ့သည္။ထိုအသံေၾကာင့္ သတ္ျဖတ္ခ်င္စိတ္ေတြ လႊမ္းမိုးခံေနရသည့္ ေက်ာင္းသားေတြက အေနာက္လွည့္လာၾကၿပီး သူတို႔လက္နက္ေတြကို ေက်ာင္းသူေတြဆီ ႐ြယ္လိုက္ၾကသည္။

ဒီလိုနဲ႕ ေက်ာင္းသူငါးေယာက္ေျခာက္ေယာက္ေလာက္ ေသကုန္သည္။ပိုင္မုံ႕မုံ႕ကေတာ့ သူ႕အကို အကၤ်ီကို အတင္းဆုပ္ကိုင္ထားသည္။

ရီခ်ဳံးမိုတို႔ေတာင္ ထိုျမင္ကြင္းကို ထိတ္လန့္တုန္လႈပ္ကုန္သည္။ဒါက တကယ့္ငရဲဘဲ။ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ျပန္သတ္တာက ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ငရဲတစ္ခုပင္။

ေရွာင္းက်န့္ သူလည္း ေၾကာက္လန့္သြားတာမို႔ ဝမ္ရိေပၚကို တင္းတင္းေလး ဖက္ထားလိုက္သည္။သူအနည္းငယ္ေတာ့ စိတ္ေအးရသည္။အကယ္၍ အဲ့ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔ဆီ ဓားနဲ႕လာခုတ္ရင္ အရင္အခုတ္ခံရမွာက ရိေပၚျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ သူေသဖို႔က မျဖစ္နိုင္ေပ။အေၾကာင္းကေတာ့ ရိေပၚလို ေတာ္တဲ့သူက ဒီလိုဓားခ်က္ေလာက္ေလးနဲ႕ေတာ့ ေသမွာမဟုတ္သည့္အတြက္ ျဖစ္သည္။

ဝမ္ရိေပၚ လူသတ္ေနသည့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး အျခားေက်ာင္းသားေတြအား ၫႊန္ၾကားလိုက္သည္။

"သူတို႔မ်က္လုံးေတြကို သြားပိတ္လိုက္"

က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြက လူပိုမ်ားတာမို႔ တစ္ေယာက္စီကို ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ခ်ဳပ္ကာ သူတို႔မ်က္လုံးကို လက္နဲ႕ ပိတ္ထားလိုက္သည္။

ထိုအခါမွ ေသာင္းက်န္းေနသည့္ ေက်ာင္းသားေတြ ၿငိမ္သြားၾကသည္။

"သူတို႔ဘာျဖစ္သြားၾကတာလဲ"

"သရဲေခါင္းေတြကို သတ္ျဖတ္တာမ်ားလာၿပီး အေတြးစိတ္ရိုင္းမွာ သတ္ျဖတ္ခ်င္စိတ္ေတြျပည့္လာတာ...အဲ့လိုစိတ္ေတြေၾကာင့္ ျမင္ျမင္သမွ်ကို သရဲေခါင္းေတြလို႔ ျမင္လာၿပီး လိုက္ခုတ္တာ"

"ဘာလို႔ သူတို႔ဘဲ အဲ့လိုျဖစ္သြားတာလဲ...အျခားလူေတြကေကာ ဘာလို႔ဘာမွမျဖစ္တာလဲ"

"အဲ့တာက သူတို႔ႏွလုံးသားနဲ႕သက္ဆိုင္တယ္...ဒီေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ႏွလုံးသားထဲမွာ မေကာင္းတဲ့အရာေတြ ျပည့္ေနလို႔ဘဲ"

ေရွာင္းက်န့္ ေမးသမွ်ကို ဝမ္ရိေပၚက ေသခ်ာေျဖေပးေလသည္။ခဏအၾကာမွာ ထိုေက်ာင္းသားေတြ သတိျပန္ဝင္လာသည္။သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဘာျဖစ္သြားမွန္း မသိၾကေပ။

ထိုစဥ္ ထိတ္လန့္စရာတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာသည္။ခုနက ခုတ္ျဖတ္ျခင္း ခံလိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသူေတြေခါင္းက လႈပ္လာၿပီး သူတို႔ကို သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဆီ ေ႐ြ႕လ်ားသြားေတာ့သည္။

"အားးး"

ထိုေခါင္းေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို ကိုက္စားေတာ့သည္။အရိုးေတြပါ တကြၽတ္ကြၽတ္ဝါးသံက လူတိုင္းကို ေက်ာခ်မ္းေစသည္။စားၿပီးတာနဲ႕ ေက်ာင္းသူေခါင္းေတြဟာ မီးနဲ႕က်ိဳလိုက္သလို အရည္ေပ်ာ္သြားေလသည္။

ငရဲဆိုတာ ေနာက္ေျပာတာမဟုတ္။အခ်င္းခ်င္းျပန္သတ္၊အသတ္ခံရသူက သတ္တဲ့သူကို ျပန္စား။တကယ့္ကို ငရဲအစစ္ ျဖစ္သည္။

ေရွာင္းက်န့္ကေတာ့ မၾကည့္နိုင္လို႔ မ်က္လုံးမွိတ္ထားလိုက္သည္။ဒီအခ်ိန္မွာ သူဝမ္ရိေပၚကို ေျပာခ်င္တာ တစ္ခုရွိသည္။

"ရိေပၚ"

"ဟင္"

"တကယ္လို႔ ေနာက္လာမဲ့အထပ္ေတြမွာ ဒီလိုမ်ိဳးမဟုတ္ရင္ေတာင္ မင္းက ငါ့ကိုကိုက္စားဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ေလ...အနည္းဆုံးေတာ့ ငါ့ေခါင္းေလးကို ခ်န္ခဲ့ပါေနာ္...ေတာ္ၾကာေန ေရွာင္းက်န့္ေသသြားတာကို ဘယ္သူမွ မသိဘဲ ေနလိမ့္မယ္"

"အြန္း..."

"ေခါင္းကို တစ္ကိုက္ေလးေတာင္ ကိုက္လို႔မရဘူးေနာ္"

"ဟုတ္ပါၿပီ...ကိုယ္က အစားမပုတ္ပါဘူး...ေခါင္းအထိ စားရေအာင္လည္း မငတ္ဘူးေလ"

"ငါယုံလိုက္မယ္ေနာ္...ငါမင္းကို မေကြၽးခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး...ငါက ကပ္စီးလည္းမနဲပါဘူး...တကယ္ကို ငါ့မ်က္ႏွာေလးမေပ်ာက္ေစခ်င္႐ုံပါ....ငါက အရမ္းေခ်ာေတာ့ ငါ့ရဲ႕ေခါင္းျပတ္ေလးကို ျပပြဲေတြမွာ ျပရင္ျပမွာေပါ့...အဲ့က်ရင္ အဲ့ကရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြအကုန္လုံးကို ငါမင္းကို ေပးမယ္ေနာ္"

"ဟုတ္ပါၿပီ...အဲ့က်ရင္ မင္းေပးတဲ့ပိုက္ဆံေတြကို ကိုယ္သိမ္းထားၿပီး မင္းေခါင္းကို ေ႐ႊကြပ္ေပးမယ္"

"မင္းက အေကာင္းဆုံးဘဲ"

ေဘးကလူမ်ား"....."

ဒီအခ်ိန္မွာ လူတိုင္းသိလိုက္တာက ဉာဏ္ရည္ထက္ျမတ္လွတဲ့ ဝမ္ရိေပၚဟာ ေရွာင္းက်န့္နဲ႕ စကားေျပာရင္ IQ 100ေလာက္ ေလ်ာ့က်သြားတတ္တာကို ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ ဝမ္ရိေပၚသာ ဉာဏ္ေကာင္းမွန္း သူတို႔မသိပါက ဒီအတြဲဟာ က်ပ္မျပည့္တဲ့အတြဲလို႔ ထင္မိမွာသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

(A/N:မေန႕က မီးပ်က္လို႔ မupျဖစ္ဘူး...ေသာၾကာေန႕အစား တနလၤာမွ ႏွစ္ပိုင္းupေပးမယ္ေနာ္)

Part (25)ဆက္ရန္....

    people are reading<Ding-dong(Season 1)(Completed)>
      Close message
      Advertisement
      You may like
      You can access <East Tale> through any of the following apps you have installed
      5800Coins for Signup,580 Coins daily.
      Update the hottest novels in time! Subscribe to push to read! Accurate recommendation from massive library!
      2 Then Click【Add To Home Screen】
      1Click