[Unicode]

030:ပထမအကြိမ် ထိပ်တိုက်ရန်​စောင်မှု

"ခဏနေ ကိုယ် လိုက်ပို့ပေးမယ်" လဲ့ယ်ထျဲက အာရုံစူးစိုက်မှုအပြည့်နဲ့ စားသောက်​နေ၏။

“မလိုဘူး၊ကျွန်​တော့် ဘာသာသွားနိုင်တယ်”

"လိုက်ပို့ပေးမယ်။" လဲ့ယ်ထျဲက အ​​လျှော့မ​ပေး​ပေ။

ချင်မျန်က ရွာကနေ မြို့နဲ့တော်တော်ဝေးတဲ့အပြင် အလုပ်များတဲ့ကာလမို့ လမ်းမှာဘယ်သူမှရှိမှာမဟုတ်​ကြောင်း တွေးမိသည်။တောရိုင်းတိရိစ္ဆာန်များသာမက လမ်းလယ်တွင် လုယက်ခြင်းခံရနိုင်ပြီး အမှန်တကယ်ပင် အန္တရာယ်မကင်းလှ​​ချေ။

"အဲဒါဆိုလည်း လိုက်​ပို့လိုက်​တော့​ပေါ့။စကားမစပ် ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဟင်းရွက်စိုက်ခင်းတွေက ဘယ်မှာလဲ?ဆောင်းဝင်လာတော့မယ်။အခုချိန်မှ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ မစိုက်ရင် ဆောင်းရာသီမှာ စားဖို့ အသီးအရွက်တွေ ရှိမှာမဟုတ်ဘူး။”

လဲ့ယ်ထျဲ ဒီ့မတိုင်ခင်က စဥ်းစားထားပြီးသားပင်။ “လယ်တစ်မူကို တစ်ဝက်ခွဲထားတယ်”

ချင်မျန် ပြောလိုက်၏။ “ကျွန်တော်တို့မှာရှိ​နေတဲ့ လယ်ကွက်တွေက အရမ်းနည်းတယ်။လယ်တစ်ခြမ်းမှာ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ စိုက်ပျိုးလိုက်တာ အဆင်​ပြေပါတယ်။ကျွန်တော်တို့မှာ ငွေအလုံအလောက်ရှိရင် လယ်တွေ ထပ်ဝယ်လို့ရပြီ။”

“အင်း” သူ့ဇနီး​လေးက အမှန်တကယ်ပင် အကြံ

ဥာဏ်ကောင်းကောင်းရှိတဲ့သူပင်။လဲ့ယ်ထျဲက ကန့်ကွက်ခြင်းမရှိ။တစ်စုံတစ်ရာကို တွေးကြည့်ပြီးနောက် ပြောလိုက်သည်။

“မနက်အစောကြီး ဘယ်သူမှ အချိုမစားဘူး”

'မနက်ခင်းကြီး ဘယ်သူက ချိုချဉ်ဝယ်ပေးကြမှာလဲ?'ဆိုသည်ကို ချင်မျန် ရုတ်တရက် သတိထားမိလိုက်သည်။ဒါ တကယ်ကို သူလျစ်လျူရှုထားမိလိုက်တဲ့ ကိစ္စပဲ!

လဲ့ယ်ထျဲ ထမင်းစားပြီးသောအခါ ချင်မျန်သည် ပန်းကန်လုံးကိုယူကာ အိမ်ပြန်ခဲ့သည်။စပါးကျီ​မြေကို ဖြတ်သွားသောအခါ ရှောင်ဟူနှင့် မနေ့က ကလေးလေးသည် စိတ်မရှည်စွာ သူ့ကို ကြည့်နေကြသည်။ရုတ်​တရက်​ အပြုံးလေးဖြင့် သူတို့ကို လက်​​ယက်လှမ်းခေါ်​လိုက်သည်​။

နတ်ဆိုးလေးနှစ်ကောင်က စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ပြေးလာကြ​တော့သည်။

"ဦးလေးချင်"

"ဒီမှာ လူနှစ်ယောက်ပဲလိုတယ်" ရှောင်ဟူက ရွာမှာရှိတဲ့ ကလေးတွေအားလုံးကို ခေါ်လိုက်မှာကို ချင်မျန် စိုးရိမ်မိသည်။

ပြသာနာရှာနိုင်သည့် နတ်ဆိုးလေးနှစ်ကောင်သည် သူ ဆိုလိုသည့်အဓိပ္ပါယ်ကို နားလည်ပြီး သူတို့၏ရင်ဘတ်ငယ်များကို ပုတ်ပြကာ “ဦး​လေးချင်....စိတ်ချထားလိုက်ပါ။လာတဲ့လူတွေ ပိုများလာရင် ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဝေစုတွေလည်း နည်းသွားလိမ့်မယ်။”

ထို့နောက် ကုန်းတျဲန့်ဟုခေါ်သော တခြားနတ်ဆိုးလေးသည် ရှောင်ဟူထက် အသက်ကြီးကာ ဖခင်ဘက်မှဝမ်းကွဲအမျိုးတော်ကြောင်း ချင်မျန် သိလိုက်ရသည်။သူတို့က အတူတူကစားရတာကို နှစ်သက်ကြ၏။

"အစ်ကိုသွားရင် မင်းတို့ကိုခေါ်လိုက်မယ်"

လဲ့ယ်ထျဲက ထွန်ယက်ပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဆယ်နာရီလောက်ရှိနေပြီ။လဲ့ယ်ထျဲက တံခါးကို သော့ခတ်ပြီး ထန်ဟူလူမတ်တပ်စင်တိုင်ကို အဝတ်သန့်သန့်နဲ့ ထုပ်ပြီး ရှောင်ဟူနှင့်ကုန်းတျဲန့်တို့ရဲ့ ဝေးဝေးမှာထားနိုင်ဖို့ လဲ့ယ်ထျဲကို အရင်သယ်ထုတ်ခိုင်းလိုက်သည်။သူ ကပ်စေးနည်း၍ သူတို့ကို မပေးချင်တာ မဟုတ်​ပေ။သူ ထန်းဟူလူမှ ရနိုင်မည့်ငွေအနည်းငယ်ကို တွက်ချက်ကြည့်ချင်ရုံသာ။ကလေးတွေဆီက​နေ အဲဒါကို ဖုံးကွယ်ထားလို့ မရနိုင်သလို အချက်အလက်တွေ ပေါက်ကြားသွားရင်လည်း မ​ကောင်းနိုင်​ပေ။

လဲ့ယ်ထျဲ ရွာမှ ထွက်ခွာသွားနှင့်ပြီဟုယူဆချိန်တွင်

ချင်မျန်သည် ရှောင်ဟူနှင့် ကုန်းတျဲန့်တို့ကို ခေါ်ရန် စပါးကျီ​မြေသို့ သွားခဲ့ပြီး သူ အမြန် မထွက်ခွာမီ စပါးများကို တစ်ဖက်သို့ ခဏခဏလှန်ပေးထားရန် မှာခဲ့သေးသည်။

ရွာအထွက်လမ်း တစ်ဖက်တစ်ချက်စီတွင် poplar နှင့် locustပင်များ စိုက်ထား၏။သစ်ပင်တွေ အရွက်တွေ ကြွေကျရတော့မည့်အချိန်အခါ ရောက်နေပြီမို့ အရွက်တွေက အမြင်အာရုံကို ပိတ်ဆို့သွားစေသည်။

ချင်မျန်သည် မီတာတစ်ရာအကွာမှ လဲ့ယ်ထျဲ သူ့ကို နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်နေသည်ကိုတွေ့ကာ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လောက် အရှိန်တင်​ပြေးခဲ့သည်။

“လောင်တာ့ရဲ့ဇနီး... ဘယ်ကို အမြန်သွားနေတာလဲ?” ရေအိုးတစ်လုံးကို ထမ်းရင်း ကျိုးရှီသည် လျင်မြန်စွာ လျှောက်လာပြီး သူ့အကြည့်တွေက ချင်မျန်နောက်သို့ လိုက်သွားကာ "အဲ့ဒါ လောင်တာ့မဟုတ်ဘူးလား?ရှင်တို့မြို့ကို ထပ်သွားကြမလို့လား?မနေ့က နွားသိုးကြီးတစ်ကောင် ရခဲ့တယ်ဆို။ဒီနေ့ မြို့ထဲမှာ ဘာထပ်ဝယ်မလို့လဲ?ရှင့်ဘဝက ကြီးပွားချမ်းသာလာပြီပဲ...ဟမ့်!”

ချင်မျန်က သူမကို လျစ်လျူရှုပြီး အရှိန်မြှင့်လိုက်သည်။ကျိုးရှီ၏အသံသည် ကြင်နာလွန်း,လွန်းလို့ ကျောချမ်းသွားစေ၏။

"လောင်တာ့ရဲ့ဇနီး...ကျွန်မ မပြောချင်ပါဘူး။ဒါပေမယ့် ပိုက်ဆံရနိုင်မယ့် နည်းလမ်းရှိရင် မိဘတွေကို ပိုဂရုစိုက်ပေးပါ။မဟုတ်ရင်....”

ချင်မျန်က သူမကို နှောင့်ယှက်ကာ ဖြတ်​ပြောလိုက်ပြီး "လောင်အာ့ရဲ့ဇနီး..အခု ကျွန်တော် လုပ်စရာတစ်ခုရှိသေးလို့ပါ။အရင်သွားလိုက်ပါဦးမယ်။"

“ဟေး!”

သူ သူမအား အမြန်ရှောင်ပြေးနေတာကို တွေ့လိုက်ရတော့ ကျိုးရှီမှာ သူမရဲ့မှန်းဆချက်တွေကို ပိုသေချာလာစေခဲ့သည်။သူမ သွားများကို အံကြိတ်ကာ ခြေထောက်ကိုဖိနင်းချပြီး တင်ပါးစုံကြီးတွေကို လွှဲ​လျှောက်ရင်း အိမ်သို့ ပြန်သွား​လေသည်။

ချင်မျန် လဲ့ယ်ထျဲကို မှီသွား​တော့မှ ချွေးများကို သုတ်လိုက်ရ​တော့၏။လဲ့ယ်ထျဲ အနောက်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ပေါ့​ပေါ့ပါးပါး ပြောလိုက်သည်။ “စိတ်ထဲမထည့်နဲ့”

ချင်မျန် သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်သည်။အိမ်ဟောင်းကလူတွေအတွက်တော့ သူ့မှာ ဘာမှပြောစရာမရှိသလို အေးစက်စက်သာ ဆက်ဆံသင့်သည်​လေ။

မြို့ထဲသို့ရောက်သောအခါ အစည်ကားဆုံးလမ်းသို့ တည့်တည့်သွားကြသည်။လမ်းဘေးနှစ်ဖက်တွင် ပန်ကိတ်၊ အထည်၊ ထီး၊ ပါးနီဆိုး​ဆေး​တွေနှင့် ဂေါ်ဖီထုပ်၊ ဟင်းသီးဟင်းရွက်များ စသည့် ပစ္စည်းများရောင်းချသည့်ဆိုင်များ ရှိနေကြပြီး ဈေးသည်များ၏အဆက်မပြတ်အော်ရောင်းသံများမှာ ရံဖန်ရံခါ ပျင်းတိပျင်းရွဲသံဖြင့် အော်​ရောင်း​နေကြပြီး အချို့မှာ လေသံမြင့်မြင့်ဖြင့် သီချင်းဆိုနေကြသလို အသံနဲ့ အော်​ရောင်း​နေကြပုံမှာ လူတွေကို ရယ်မောစေ၏။

လမ်းမများပေါ်တွင် လမ်းလျှောက်နေကြသော သာမာန်လူများ၊ အလျင်စလို ခရီးထွက်နေကြသော ကုန်သည်များ၊ ဘာမှလုပ်စရာမရှိသည့်ကျေးကျွန်များပင်လျှင် စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းသည့် ဈေးဆိုင်ငယ်လေးများရှေ့တွင် ပစ္စည်းများကိုရွေးချယ်နေကြသည်။

ချင်မျန်သည် မတ်တပ်ရပ်ရန် နေရာတစ်ခုကို ရှာတွေ့ခဲ့သော်လည်း သူ၏စိတ်အားထက်သန်မှု တစ်ဝက်လောက်မှာ အော်​ရောင်းသံများ​ကြောင့် မှေးမှိန်သွားခဲ့သည်။

သူက လဲ့ယ်ထျဲကို စူးစူးစိုက်စိုက်စိုက်ကြည့်နေလိုက်၏။

လဲ့ယ်ထျဲသည်လည်း သူ့ကို တစ်ချက်အမြန်ပြန်ကြည့်ကာ ထန်းဟူလူတိုင်ကို စွေလည်းမစွေကြည့် အော်လည်းမ​ရောင်းဖြင့် မြေပြင်ပေါ်တွင် ထောင်ထားဆဲ။

ချင်မျန် သူ့အနားသို့ တိုးကပ်လာပြီး ပုခုံးပေါ်လက်တင်ကာ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ဖြင့် သူ့ကို ကြည့်လိုက်သည်။ "ထျဲ​ကော....ခင်ဗျား 'အရသာရှိတဲ့ ထန်းဟူလူတွေ...တစ်​ချောင်း ၂ ဝမ် ' လို့ အော်ရောင်းပေး"

လဲ့ယ်ထျဲကား အသံလည်းမထွက်သလို စကားလုံးတစ်လုံးမျှကိုပင် မထွက်သေးပေ။

နူးနူးညံ့ညံ့ပြောတာကို မရဘူး​ပေါ့!

ချင်မျန်က တွန်းအားပေး​​တော့၏။ "ခင်ဗျား မအော်ရင် နေ့လည်စာ မစားရဘူး"

လဲ့ယ်ထျဲ၏ပါးစပ်မှာ ပွင့်ဟသွားပြီး တိုင်ကိုချင်မျန်၏လက်ထဲသို့ ရုတ်တရက် ချက်ချင်းကြီးထည့်လိုက်သည်။ "သားသတ်သမားကျန်းကို သား​ကောင် လို​သေးလား သွားမေးလိုက်ဦးမယ်။"

ထိုစကားကို ပြောပြီးနောက် ချင်မျန်၏တုံ့ပြန်မှုကိုပင် မစောင့်ဘဲ လျင်မြန်စွာ ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။

"ဟေး....ခင်ဗျား..."

ချင်မျန်မှာ ဆွံ့အသွားရပြီ။လဲ့ယ်ထျဲ တကယ်ပြန်မလာတာကိုမြင်လိုက်ရတော့ ဒေါသတွေထွက်ပြီး သူ့နှလုံးသားတွေက ဗလာကျင်းလျက် အေးစက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ဒီမြို့က သူ့အတွက်တော့ လုံးဝထူးဆန်းနေဆဲဖြစ်ပြီး အရင်အ​ခေါက်​တွေတုန်းက​တော့ ထူးထူးခြားခြား ခံစားချက်မျိုးမရှိနေ​ပေ။ယနေ့တွင်တော့ သူ့နှလုံးသားထဲတွင် နားမလည်နိုင်သော အထီးကျန်သည့် ခံစားမှုတစ်ခု ရှိနေပြီး နှလုံးသားအောက်​ခြေက​နေ မသက်မသာဖြစ်ရသည့် ခံစားချက်များ ထွက်ပေါ်လာ၏။ဤမျှကြီးမားသောကမ္ဘာကြီးတွင် သူတစ်ဉီးတည်းသာရှိသကဲ့သို့။

ဖြတ်သွားသောလူများအားလုံးသည် နီနီရဲရဲထန်းဟူလူ တွေကို သိလိုစိတ်ဖြင့် ကြည့်နေကြသည်။လာကြည့်ချင်နေကြပေမယ့် သူလုပ်နေသမျှက ပြုံးရုံသာ။သူတကယ်ပဲ အော်​ရောင်းရမှာလား?

ထိုအချိန်တွင် သူသည် ထန်းဟူလူကို ရောင်းရန် စိတ်ကူးရခဲ့ခြင်းကို နောင်တရခဲ့မိသည်။ဒီပြဿနာကို သူဘာလို့ မမျှော်လင့်ထားခဲ့ရတာလဲ?

"ကောင်လေး ဘာရောင်းနေတာလဲ?" ဆံပင်ဖြူဖြူအဘွားအိုတစ်ဦးက ရွှင်ပြုံးစွာ မေးလိုက်သည်။

ချင်မျန် ပြန်​ဖြေ၏။ "ဒါက ထန်းဟူလူပါ။ချဉ်ချဥ်ချိုချိုလေး။ကလေးတွေအတွက် သင့်လျော်တယ်။အဘွားရဲ့မိသားစုဝင်ကို တစ်ချောင်း ဝယ်ပေးချင်လား?"

"ထန်းဟူလူ? အရသာရှိလား?" အဘွားအိုက ထူးဆန်းသောအကြည့်ဖြင့် ကြည့်ကာမေးသည်။

သူမသည် ရိုးရှင်းစွာ ၀တ်ဆင်ထားပြီး သူမ၏အဝတ်ပေါ်တွင် ဖာထေးမှုများစွာ ရှိနေသည်ကို ချင်မျန်မြင်လိုက်ရသည်။သူမက ချမ်းသာတဲ့သူတစ်​ယောက်မဟုတ်ပေ။ဒါပေမယ့် ဝင်လာတဲ့သူတိုင်းက ဖောက်သည်ပဲ။

သူ ပြုံးပြပြီး ထန်းဟူလူကိုယူကာ သူမလက်ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။ "အရသာရှိမယ်ထင်ရင် အရင်မြည်းစမ်းကြည့်ပြီးမှ ဝယ်ပါ"

အနီးနားရှိ အခြားလူအချို့ကလည်း စိတ်ဝင်စားမှုတွေပြလာကြသည်။ဘယ်သူက အလကား မစားချင်မလဲ?

ချင်မျန်သည် နောက်ထပ် သုံးချောင်းကို ယူကာ မနာလိုဖြစ်​နေကြသည့် ကလေးများကို ပေးလိုက်သည်။

“မြည်းစမ်းကြည့်ပါ။ကလေးတွေ ကြိုက်မှာသေချာတယ်။တစ်​ချောင်း ၂ ဝမ်ပါ"

အဘွားကြီးသည် တစ်ကိုက်,ကိုက်ကာ အချဥ်​ကြောင့် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သော်လည်း အလွန်ကြင်နာတတ်ကာ ပြုံးနေဆဲဖြစ်သည်။ “ဒီအဘွားကြီးက မစားနိုင်ပေမယ့် ကလေးက သေချာပေါက် ကြိုက်လိမ့်မယ်”

ထိုသို့ပြောပြီးနောက် သူမရင်ခွင်ထဲမှ ကြေးနီအနည်းငယ်ကို ထုတ်ကာ ချင်မျန်အား လေးပြား​ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ "နှစ်ချောင်းပေးပါ"

စျေးဦး​ပေါက်သွားပြီ။ချင်မျန် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ ငွေနှင့်လဲလှယ်ရန် နှစ်ချောင်းကို အမြန်ယူလိုက်သည်။

“မေမေ....ဒါ စားလို့ကောင်းတယ်။သမီး နောက်တစ်ချောင်းလိုချင်တယ်။"

ခြောက်နှစ်အရွယ်ခန့် ကလေးမလေးသည် တိုင်ပေါ်ရှိ အနီရောင်တောက်တောက် သစ်သီးများကို တောက်ပသည့်မျက်လုံးများဖြင့် စိုက်ကြည့်ရင်း မိခင်၏အကျီလက်ကို ဆွဲလှုပ်​နေသည်။

"အရမ်းချဉ်တယ်၊ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး စားလို့ရမှာလဲ?" အမျိုးသမီးက ချင်မျန်ကို ခိုး​ကြောင်ခိုးဝှက်ဖြင့်ကြည့်ကာ ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် ကလေးမလေးကို ဆွဲခေါ်ထုတ်လိုက်သည်။ထိုသို့ပြောသော်လည်း သူမလက်ထဲတွင် အကိုက်ခံထားရသော ထန်းဟူလူကိုဖြင့် လွှင့်မပစ်ခဲ့ပေ။

ချင်မျန်သည် ကူကယ်ရာမဲ့ဖြစ်စွာ ခံစားခဲ့ရသည်။ဒီနေ့က အမှားတစ်ခုလို့ သူခံစားရ၏။လဲ့ယ်ထျဲ ထွက်ခွာသွားသည့် လမ်းကြောင်းကို ကြည့်လိုက်တော့ ထိုလူ၏ပုံပန်းသဏ္ဌာန်ကို မမြင်ရသေးသောကြောင့် ဒေါသမီးလျှဲကား ပို၍ပင် ဟုန်းဟုန်း​တောက်သွားခဲ့သည်။ယင်းကြောင့် သူ၏တိုက်ပွဲဝင်စိတ်ဓာတ်ကို နှိုးဆွပေးခဲ့နိုင်၏။မတ်တပ်ရပ်လျက်

“လာကြည့်...လာကြည့်၊ ချိုချိုချဉ်ချဉ်ထန်းဟူလူ၊တစ်​ချောင်း ၂ ဝမ်၊.....လာကြည့်ပါ”

လမ်းတစ်ဝက်လောက် လမ်းလျှောက်ပြီး လမ်းတစ်ဝက်လောက်ကို အော်ခဲ့ရပေမယ့် ခြောက်ချောင်းသာရောင်းရသည်။

ဤအရာသည် အသစ်ဖြစ်သောကြောင့် ကြိုးစားဝံ့သူ အနည်းငယ်သာရှိခြင်းကြောင့် ဖြစ်မှန်း ချင်မျန် သဘောပေါက်ခဲ့သည်။သို့သော် ပွင့်လင်းမြင်သာသည့် ခေတ်သစ်လူသားတစ်ဦးအနေနှင့် ရှေးရိုးစွဲရှေးဟောင်းလူတစ်ဦးလို မလုပ်နိုင်​ပေ။

အော်​ရောင်း​တော့မည့်အစား သူရဲ့ ပထမဆုံမှတ်​​နေရာကို ပြန်လာခဲ့သည်။

လက်ဝဲဘက်တွင် အထည်ရောင်းသည့် အသက်ငါးဆယ်ကျော် အမျိုးသမီးနှင့် လက်ယာဘက်တွင် ဟင်းသီးဟင်းရွက်ရောင်းသည့် လူငယ်အား နှစ်ချောင်း ပေးလိုက်သည်။

"စိတ်မရှိရင် မြည့်စမ်းကြည့်ပါ။"

စီးပွားရေးလုပ်သူများသည် အခြေခံအားဖြင့် အခြားသူများ၏အကျိုးစီးပွားအတွက် ကိစ္စများကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းရာတွင် ကျွမ်းကျင်ကြသည်။ထန်းဟူလူကို လက်ခံရရှိပြီးနောက် လူနှစ်ဦးက သူ့ကို ရက်ရက်ရောရော ကျေးဇူးတင်ကြသည်။

ချင်မျန်က သူ့စားဖို့ ထန်းဟူလူကိုယူလိုက်ပြီး " ၂ ဝမ် တစ်​ချောင်းကို ၂ ဝမ်... အရသာရှိတဲ့ ထန်းဟူလူတစ်ချောင်းအတွက် ၂ ဝမ်....."

“ပြောစရာမရှိဘူးပဲ” အမျိုးသမီးက ခပ်သေးသေးလေးကိုက်ကာ ပြုံးပြလိုက်သည်။ "နည်းနည်းချဉ် ပေမယ့် ပြီးပြည့်စုံတယ်။ အရသာရှိတယ်။"

လူငယ်လေးက ဝါးချောင်းထဲက ဟော်သွန်းသီးကိုကိုက်ပြီး “ငါက သိပ်မကြိုက်ပေမယ့် ငါ့မိန်းမက ချဉ်ချဥ်ချိုချိုသ​ရေစာ​တွေကိုစားရတာ ကြိုက်တယ်။ညီလေး ငါ့ကို ငါးချောင်း ပေး”

ဒီနည်းလမ်းက တကယ်အလုပ်ဖြစ်သည်။လမ်းလျှောက်လာသူ သုံးယောက်လုံး စားသောက်ပြီး စကားစမြည်ပြောနေကြတာကို တွေ့တော့ စိတ်ဝင်စားလာကြ၏။တစ်ချောင်းဝယ်ပြီး အသစ်အစမ်းတစ်ခုကို စမ်းကြည့်ဖို့ ၂ ဝမ် အကုန်အကျခံကြသည်။

များမကြာမီ ချင်မျန်သည် ဆယ်ချောင်းကျော် ရောင်းချနိုင်ခဲ့သည်။အသက် ဆယ်နှစ်အောက် ကောင်မလေးက ဆန့်ကျင်ဘက် ထမင်းဆိုင်ကနေ ငါးချောင်းလာဝယ်သည်။

ချင်မျန်က သူမအား အပိုလက်ဆောင်အဖြစ် တစ်ချောင်း ရက်ရက်ရောရော ပေးခဲ့သည်။

ကလေးမလေးက သူ့ကို ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နဲ့ ကြည့်ကာ ဝမ်းသာအားရ ပြန်ပြေးသွားခဲ့၏။ခဏအကြာတွင် သူ့အသက်အရွယ်ခန့် မိန်းကလေးငယ်တစ်ဦး အနီးနားရှိ အစားအသောက်ဆိုင်မှ ထွက်လာကာ ငါးချောင်းကို ဝယ်ယူခဲ့သည်။

ချင်မျန်ကလည်း သူမကို အပိုလက်ဆောင်တစ်ခုပေးခဲ့သည်။

တစ်နာရီကျော်ကြာပြီးနောက် ထန်းဟူလူကား ရောင်းကုန်သွားပြီ။

ချင်မျန်သည် အောင်မြင်မှု ရသွားသလို ခံစားခဲ့ရသည်။တဖြည်းဖြည်း ကျလာတဲ့ နေရောင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ခေတ္တနားရန် သူ့ပခုံးပေါ်ကို တိုင်ကို တင်လိုက်ရင်း စားသောက်ဆိုင်ငယ်လေးဆီကို သွားလိုက်သည်။ခရမ်းချဉ်သီးနဲ့မွှေကြော်ထားတဲ့ ကြက်ဥတစ်လုံး၊ ငရုတ်သီးစိမ်းနဲ့အသားကြော် နှင့် ထမင်းတစ်ပန်းကန်ကို မှာပြီး သူ့ဘာသာသူ စားလိုက်၏။လဲ့ယ်ထျဲအတွက်ကို​တော့ ဘယ်သူက ဂရုစိုက်ရမှာလဲ?

နှစ်လုပ်သာ စားလိုက်ပြီးသည်နှင့် သူ့ရှေ့တွင် အရိပ်တစ်ခု ကျလာသည်။ချင်မျန် မော့ကြည့်လိုက်တော့ လဲ့ယ်ထျဲ မည်သည့်နေရာမှ ထွက်လာသည်ကိုမသိ, ရောက်​နေတာကိုသာ တွေ့လိုက်ရကာ သူ့အနားတွင် အလိုလို ထိုင်နှင့်ပြီးဖြစ်လေသည်။

စားပွဲထိုးတစ်ယောက် ချက်ချင်းပြေးလာ၏။ "လူကြီးမင်းတို့နှစ်ယောက်က အတူတူလား?နောက်ထပ် ဘာလိုသေးလဲ?"

ချင်မျန်က ဘာမှမပြောဘဲ ဆက်စား​နေ၏။

လဲ့ယ်ထျဲလည်း စကားပင်မဟ။

စားပွဲထိုးက ချင်မျန်ကို သံသယဖြင့် ကြည့်ပြီးတော့ လဲ့ယ်ထျဲကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။နှစ်ယောက်စလုံး နှုတ်ဆိတ်နေသောကြောင့် စားပွဲထိုးသည် ကူကယ်ရာမဲ့ဖြစ်စွာ ထွက်ခွာသွားခဲ့ရသည်။

ချင်မျန်က မျက်ခွံများကို လှန်လိုက်ပြီး လဲ့ယ်ထျဲကို ကလန်ကဆန် လှန်ကြည့်လိုက်သည်။

လဲ့ယ်ထျဲ၏အမူအရာမှာ ယခင်အတိုင်းပင် ဘာမှမထူးခြား။

ဒီဆိုင်က ဟင်းတွေက ကြော်ထားသည်မှာ အရသာရှိ၏။ချင်မျန်က သူ့ကို လျစ်လျူရှုပြီး အလုပ်ကြီးကြီး စားလိုက်သည်။

"ချင်းဇီ...ကိုယ် ဗိုက်ဆာတယ်"

ချင်မျန်က ထိတ်လန့်သွားပြီး ချက်ချင်းပဲ သူ့ပါးစပ်ကို အုပ်လိုက်သည်။ "ပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်း!"

ပါးစပ်ကို တစ်ဖက်လူက ဖုံးထားသဖြင့် လဲ့ယ်ထျဲက မပြောနိုင်။သူ မျက်တောင်သာ ခတ်နိုင်သည်။

ချင်မျန်၏လက်သည် နှာခေါင်းအောက်ရှိနေရာကို ပိတ်ဆို့ထားသောကြောင့် သူ့ရဲ့နက်မှောင်သောမျက်လုံးများက ပို၍ပို၍နက်လာသလို။

ချင်မျန်၏နှလုံးသားသည် တလှုပ်လှုပ်ဖြင့်လှုပ်ခါသွားသည်။ဆိုင်ထဲက တခြားဖောက်သည်တွေကို လှည့်ကြည့်လိုက်၏။လဲယ်ထျဲ၏စကားကို မည်သူမျှ မကြားလိုက်ရသည်ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် သက်ပြင်းချကာ လဲ့ယ်ထျဲကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ကြည့်လိုက်သည်။

လဲယ်ထျဲက သူ့လက်တွေကို ဖယ်လိုက်ပြီး “ကိုယ် ဗိုက်ဆာနေပြီ....ဂွီ"

"စားပွဲထိုး.... ထမင်းနောက်တစ်ပန်းကန်​​ပေး!"

ချင်မျန် သူ့အား ဓားမြှောင်တစ်ချောင်းလို စူးကြည့်လိုက်သည်။

ချင်မျန်၏အော်ဟောက်သံကြောင့် စားပွဲထိုးသည် သူ့လက်ထဲတွင် ကိုင်ဆောင်လာသည် ပန်းကန်များကိုပင် လွတ်ကျလုနီးပါး ဖြစ်သွား၏။

▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎

[Zawgyi]

030:ပထမအႀကိမ္ ထိပ္တိုက္ရန္​ေစာင္မႈ

"ခဏေန ကိုယ္ လိုက္ပို႔ေပးမယ္" လဲ့ယ္ထ်ဲက အာ႐ုံစူးစိုက္မႈအျပည့္နဲ႔ စားေသာက္​ေန၏။

“မလိုဘူး၊ကြၽန္​ေတာ္႕ ဘာသာသြားႏိုင္တယ္”

"လိုက္ပို႔ေပးမယ္။" လဲ့ယ္ထ်ဲက အ​​ေလွ်ာ့မ​ေပး​ေပ။

ခ်င္မ်န္က ႐ြာကေန ၿမိဳ႕နဲ႔ေတာ္ေတာ္ေဝးတဲ့အျပင္ အလုပ္မ်ားတဲ့ကာလမို႔ လမ္းမွာဘယ္သူမွ႐ွိမွာမဟုတ္​ေၾကာင္း ေတြးမိသည္။ေတာ႐ိုင္းတိရိစၧာန္မ်ားသာမက လမ္းလယ္တြင္ လုယက္ျခင္းခံရႏိုင္ၿပီး အမွန္တကယ္ပင္ အႏၲရာယ္မကင္းလွ​​ေခ်။

"အဲဒါဆိုလည္း လိုက္​ပို႔လိုက္​ေတာ့​ေပါ့။စကားမစပ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဟင္း႐ြက္စိုက္ခင္းေတြက ဘယ္မွာလဲ?ေဆာင္းဝင္လာေတာ့မယ္။အခုခ်ိန္မွ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေတြ မစိုက္ရင္ ေဆာင္းရာသီမွာ စားဖို႔ အသီးအ႐ြက္ေတြ ႐ွိမွာမဟုတ္ဘူး။”

လဲ့ယ္ထ်ဲ ဒီ့မတိုင္ခင္က စဥ္းစားထားၿပီးသားပင္။ “လယ္တစ္မူကို တစ္ဝက္ခြဲထားတယ္”

ခ်င္မ်န္ ေျပာလိုက္၏။ “ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ႐ွိ​ေနတဲ့ လယ္ကြက္ေတြက အရမ္းနည္းတယ္။လယ္တစ္ျခမ္းမွာ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေတြ စိုက္ပ်ိဳးလိုက္တာ အဆင္​ေျပပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ေငြအလုံအေလာက္႐ွိရင္ လယ္ေတြ ထပ္ဝယ္လို႔ရၿပီ။”

“အင္း” သူ႕ဇနီး​ေလးက အမွန္တကယ္ပင္ အၾကံ

ဥာဏ္ေကာင္းေကာင္း႐ွိတဲ့သူပင္။လဲ့ယ္ထ်ဲက ကန္႔ကြက္ျခင္းမ႐ွိ။တစ္စုံတစ္ရာကို ေတြးၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေျပာလိုက္သည္။

“မနက္အေစာႀကီး ဘယ္သူမွ အခ်ိဳမစားဘူး”

'မနက္ခင္းႀကီး ဘယ္သူက ခ်ိဳခ်ဥ္ဝယ္ေပးၾကမွာလဲ?'ဆိုသည္ကို ခ်င္မ်န္ ႐ုတ္တရက္ သတိထားမိလိုက္သည္။ဒါ တကယ္ကို သူလ်စ္လ်ဴ႐ႈထားမိလိုက္တဲ့ ကိစၥပဲ!

လဲ့ယ္ထ်ဲ ထမင္းစားၿပီးေသာအခါ ခ်င္မ်န္သည္ ပန္းကန္လုံးကိုယူကာ အိမ္ျပန္ခဲ့သည္။စပါးက်ီ​ေျမကို ျဖတ္သြားေသာအခါ ေ႐ွာင္ဟူႏွင့္ မေန႔က ကေလးေလးသည္ စိတ္မ႐ွည္စြာ သူ႕ကို ၾကည့္ေနၾကသည္။႐ုတ္​တရက္​ အျပဳံးေလးျဖင့္ သူတို႔ကို လက္​​ယက္လွမ္းေခၚ​လိုက္သည္​။

နတ္ဆိုးေလးႏွစ္ေကာင္က စိတ္လႈပ္႐ွားစြာ ေျပးလာၾက​ေတာ့သည္။

"ဦးေလးခ်င္"

"ဒီမွာ လူႏွစ္ေယာက္ပဲလိုတယ္" ေ႐ွာင္ဟူက ႐ြာမွာ႐ွိတဲ့ ကေလးေတြအားလုံးကို ေခၚလိုက္မွာကို ခ်င္မ်န္ စိုးရိမ္မိသည္။

ျပသာနာ႐ွာႏိုင္သည့္ နတ္ဆိုးေလးႏွစ္ေကာင္သည္ သူ ဆိုလိုသည့္အဓိပၸါယ္ကို နားလည္ၿပီး သူတို႔၏ရင္ဘတ္ငယ္မ်ားကို ပုတ္ျပကာ “ဦး​ေလးခ်င္....စိတ္ခ်ထားလိုက္ပါ။လာတဲ့လူေတြ ပိုမ်ားလာရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေဝစုေတြလည္း နည္းသြားလိမ့္မယ္။”

ထို႔ေနာက္ ကုန္းတ်ဲန္႔ဟုေခၚေသာ တျခားနတ္ဆိုးေလးသည္ ေ႐ွာင္ဟူထက္ အသက္ႀကီးကာ ဖခင္ဘက္မွဝမ္းကြဲအမ်ိဳးေတာ္ေၾကာင္း ခ်င္မ်န္ သိလိုက္ရသည္။သူတို႔က အတူတူကစားရတာကို ႏွစ္သက္ၾက၏။

"အစ္ကိုသြားရင္ မင္းတို႔ကိုေခၚလိုက္မယ္"

လဲ့ယ္ထ်ဲက ထြန္ယက္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆယ္နာရီေလာက္႐ွိေနၿပီ။လဲ့ယ္ထ်ဲက တံခါးကို ေသာ့ခတ္ၿပီး ထန္ဟူလူမတ္တပ္စင္တိုင္ကို အဝတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ ထုပ္ၿပီး ေ႐ွာင္ဟူႏွင့္ကုန္းတ်ဲန္႔တို႔ရဲ႕ ေဝးေဝးမွာထားႏိုင္ဖို႔ လဲ့ယ္ထ်ဲကို အရင္သယ္ထုတ္ခိုင္းလိုက္သည္။သူ ကပ္ေစးနည္း၍ သူတို႔ကို မေပးခ်င္တာ မဟုတ္​ေပ။သူ ထန္းဟူလူမွ ရႏိုင္မည့္ေငြအနည္းငယ္ကို တြက္ခ်က္ၾကည့္ခ်င္႐ုံသာ။ကေလးေတြဆီက​ေန အဲဒါကို ဖုံးကြယ္ထားလို႔ မရႏိုင္သလို အခ်က္အလက္ေတြ ေပါက္ၾကားသြားရင္လည္း မ​ေကာင္းႏိုင္​ေပ။

လဲ့ယ္ထ်ဲ ႐ြာမွ ထြက္ခြာသြားႏွင့္ၿပီဟုယူဆခ်ိန္တြင္

ခ်င္မ်န္သည္ ေ႐ွာင္ဟူႏွင့္ ကုန္းတ်ဲန္႔တို႔ကို ေခၚရန္ စပါးက်ီ​ေျမသို႔ သြားခဲ့ၿပီး သူ အျမန္ မထြက္ခြာမီ စပါးမ်ားကို တစ္ဖက္သို႔ ခဏခဏလွန္ေပးထားရန္ မွာခဲ့ေသးသည္။

႐ြာအထြက္လမ္း တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ poplar ႏွင့္ locustပင္မ်ား စိုက္ထား၏။သစ္ပင္ေတြ အ႐ြက္ေတြ ေႂကြက်ရေတာ့မည့္အခ်ိန္အခါ ေရာက္ေနၿပီမို႔ အ႐ြက္ေတြက အျမင္အာ႐ုံကို ပိတ္ဆို႔သြားေစသည္။

ခ်င္မ်န္သည္ မီတာတစ္ရာအကြာမွ လဲ့ယ္ထ်ဲ သူ႕ကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေနသည္ကိုေတြ႕ကာ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ေလာက္ အ႐ွိန္တင္​ေျပးခဲ့သည္။

“ေလာင္တာ့ရဲ႕ဇနီး... ဘယ္ကို အျမန္သြားေနတာလဲ?” ေရအိုးတစ္လုံးကို ထမ္းရင္း က်ိဳး႐ွီသည္ လ်င္ျမန္စြာ ေလွ်ာက္လာၿပီး သူ႕အၾကည့္ေတြက ခ်င္မ်န္ေနာက္သို႔ လိုက္သြားကာ "အဲ့ဒါ ေလာင္တာ့မဟုတ္ဘူးလား?႐ွင္တို႔ၿမိဳ႕ကို ထပ္သြားၾကမလို႔လား?မေန႔က ႏြားသိုးႀကီးတစ္ေကာင္ ရခဲ့တယ္ဆို။ဒီေန႔ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဘာထပ္ဝယ္မလို႔လဲ?႐ွင့္ဘဝက ႀကီးပြားခ်မ္းသာလာၿပီပဲ...ဟမ့္!”

ခ်င္မ်န္က သူမကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး အ႐ွိန္ျမႇင့္လိုက္သည္။က်ိဳး႐ွီ၏အသံသည္ ၾကင္နာလြန္း,လြန္းလို႔ ေက်ာခ်မ္းသြားေစ၏။

"ေလာင္တာ့ရဲ႕ဇနီး...ကြၽန္မ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံရႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္း႐ွိရင္ မိဘေတြကို ပိုဂ႐ုစိုက္ေပးပါ။မဟုတ္ရင္....”

ခ်င္မ်န္က သူမကို ေႏွာင့္ယွက္ကာ ျဖတ္​ေျပာလိုက္ၿပီး "ေလာင္အာ့ရဲ႕ဇနီး..အခု ကြၽန္ေတာ္ လုပ္စရာတစ္ခု႐ွိေသးလို႔ပါ။အရင္သြားလိုက္ပါဦးမယ္။"

“ေဟး!”

သူ သူမအား အျမန္ေ႐ွာင္ေျပးေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ က်ိဳး႐ွီမွာ သူမရဲ႕မွန္းဆခ်က္ေတြကို ပိုေသခ်ာလာေစခဲ့သည္။သူမ သြားမ်ားကို အံႀကိတ္ကာ ေျခေထာက္ကိုဖိနင္းခ်ၿပီး တင္ပါးစုံႀကီးေတြကို လႊဲ​ေလွ်ာက္ရင္း အိမ္သို႔ ျပန္သြား​ေလသည္။

ခ်င္မ်န္ လဲ့ယ္ထ်ဲကို မွီသြား​ေတာ့မွ ေခြၽးမ်ားကို သုတ္လိုက္ရ​ေတာ့၏။လဲ့ယ္ထ်ဲ အေနာက္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေပါ့​ေပါ့ပါးပါး ေျပာလိုက္သည္။ “စိတ္ထဲမထည့္နဲ႔”

ခ်င္မ်န္ သူ႕လက္ကို ေဝွ႔ယမ္းလိုက္သည္။အိမ္ေဟာင္းကလူေတြအတြက္ေတာ့ သူ႕မွာ ဘာမွေျပာစရာမ႐ွိသလို ေအးစက္စက္သာ ဆက္ဆံသင့္သည္​ေလ။

ၿမိဳ႕ထဲသို႔ေရာက္ေသာအခါ အစည္ကားဆုံးလမ္းသို႔ တည့္တည့္သြားၾကသည္။လမ္းေဘးႏွစ္ဖက္တြင္ ပန္ကိတ္၊ အထည္၊ ထီး၊ ပါးနီဆိုး​ေဆး​ေတြႏွင့္ ေဂၚဖီထုပ္၊ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္မ်ား စသည့္ ပစၥည္းမ်ားေရာင္းခ်သည့္ဆိုင္မ်ား ႐ွိေနၾကၿပီး ေဈးသည္မ်ား၏အဆက္မျပတ္ေအာ္ေရာင္းသံမ်ားမွာ ရံဖန္ရံခါ ပ်င္းတိပ်င္း႐ြဲသံျဖင့္ ေအာ္​ေရာင္း​ေနၾကၿပီး အခ်ိဳ႕မွာ ေလသံျမင့္ျမင့္ျဖင့္ သီခ်င္းဆိုေနၾကသလို အသံနဲ႔ ေအာ္​ေရာင္း​ေနၾကပုံမွာ လူေတြကို ရယ္ေမာေစ၏။

လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကေသာ သာမာန္လူမ်ား၊ အလ်င္စလို ခရီးထြက္ေနၾကေသာ ကုန္သည္မ်ား၊ ဘာမွလုပ္စရာမ႐ွိသည့္ေက်းကြၽန္မ်ားပင္လွ်င္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းသည့္ ေဈးဆိုင္ငယ္ေလးမ်ားေ႐ွ႕တြင္ ပစၥည္းမ်ားကိုေ႐ြးခ်ယ္ေနၾကသည္။

ခ်င္မ်န္သည္ မတ္တပ္ရပ္ရန္ ေနရာတစ္ခုကို ႐ွာေတြ႕ခဲ့ေသာ္လည္း သူ၏စိတ္အားထက္သန္မႈ တစ္ဝက္ေလာက္မွာ ေအာ္​ေရာင္းသံမ်ား​ေၾကာင့္ ေမွးမွိန္သြားခဲ့သည္။

သူက လဲ့ယ္ထ်ဲကို စူးစူးစိုက္စိုက္စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္၏။

လဲ့ယ္ထ်ဲသည္လည္း သူ႕ကို တစ္ခ်က္အျမန္ျပန္ၾကည့္ကာ ထန္းဟူလူတိုင္ကို ေစြလည္းမေစြၾကည့္ ေအာ္လည္းမ​ေရာင္းျဖင့္ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ေထာင္ထားဆဲ။

ခ်င္မ်န္ သူ႕အနားသို႔ တိုးကပ္လာၿပီး ပုခုံးေပၚလက္တင္ကာ ျပဳံးျပဳံး႐ႊင္႐ႊင္ျဖင့္ သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ "ထ်ဲ​ေကာ....ခင္ဗ်ား 'အရသာ႐ွိတဲ့ ထန္းဟူလူေတြ...တစ္​ေခ်ာင္း ၂ ဝမ္ ' လို႔ ေအာ္ေရာင္းေပး"

လဲ့ယ္ထ်ဲကား အသံလည္းမထြက္သလို စကားလုံးတစ္လုံးမွ်ကိုပင္ မထြက္ေသးေပ။

ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေျပာတာကို မရဘူး​ေပါ့!

ခ်င္မ်န္က တြန္းအားေပး​​ေတာ့၏။ "ခင္ဗ်ား မေအာ္ရင္ ေန႔လည္စာ မစားရဘူး"

လဲ့ယ္ထ်ဲ၏ပါးစပ္မွာ ပြင့္ဟသြားၿပီး တိုင္ကိုခ်င္မ်န္၏လက္ထဲသို႔ ႐ုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္းႀကီးထည့္လိုက္သည္။ "သားသတ္သမားက်န္းကို သား​ေကာင္ လို​ေသးလား သြားေမးလိုက္ဦးမယ္။"

ထိုစကားကို ေျပာၿပီးေနာက္ ခ်င္မ်န္၏တုံ႔ျပန္မႈကိုပင္ မေစာင့္ဘဲ လ်င္ျမန္စြာ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။

"ေဟး....ခင္ဗ်ား..."

ခ်င္မ်န္မွာ ဆြံ႕အသြားရၿပီ။လဲ့ယ္ထ်ဲ တကယ္ျပန္မလာတာကိုျမင္လိုက္ရေတာ့ ေဒါသေတြထြက္ၿပီး သူ႕ႏွလုံးသားေတြက ဗလာက်င္းလ်က္ ေအးစက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ဒီၿမိဳ႕က သူ႕အတြက္ေတာ့ လုံးဝထူးဆန္းေနဆဲျဖစ္ၿပီး အရင္အ​ေခါက္​ေတြတုန္းက​ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ခံစားခ်က္မ်ိဳးမ႐ွိေန​ေပ။ယေန႔တြင္ေတာ့ သူ႕ႏွလုံးသားထဲတြင္ နားမလည္ႏိုင္ေသာ အထီးက်န္သည့္ ခံစားမႈတစ္ခု ႐ွိေနၿပီး ႏွလုံးသားေအာက္​ေျခက​ေန မသက္မသာျဖစ္ရသည့္ ခံစားခ်က္မ်ား ထြက္ေပၚလာ၏။ဤမွ်ႀကီးမားေသာကမ႓ာႀကီးတြင္ သူတစ္ဉီးတည္းသာ႐ွိသကဲ့သို႔။

ျဖတ္သြားေသာလူမ်ားအားလုံးသည္ နီနီရဲရဲထန္းဟူလူ ေတြကို သိလိုစိတ္ျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။လာၾကည့္ခ်င္ေနၾကေပမယ့္ သူလုပ္ေနသမွ်က ျပဳံး႐ုံသာ။သူတကယ္ပဲ ေအာ္​ေရာင္းရမွာလား?

ထိုအခ်ိန္တြင္ သူသည္ ထန္းဟူလူကို ေရာင္းရန္ စိတ္ကူးရခဲ့ျခင္းကို ေနာင္တရခဲ့မိသည္။ဒီျပႆနာကို သူဘာလို႔ မေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ရတာလဲ?

"ေကာင္ေလး ဘာေရာင္းေနတာလဲ?" ဆံပင္ျဖဴျဖဴအဘြားအိုတစ္ဦးက ႐ႊင္ျပဳံးစြာ ေမးလိုက္သည္။

ခ်င္မ်န္ ျပန္​ေျဖ၏။ "ဒါက ထန္းဟူလူပါ။ခ်ဥ္ခ်ဥ္ခ်ိဳခ်ိဳေလး။ကေလးေတြအတြက္ သင့္ေလ်ာ္တယ္။အဘြားရဲ႕မိသားစုဝင္ကို တစ္ေခ်ာင္း ဝယ္ေပးခ်င္လား?"

"ထန္းဟူလူ? အရသာ႐ွိလား?" အဘြားအိုက ထူးဆန္းေသာအၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ကာေမးသည္။