[Unicode]

029:လဲ့ယ်ထျဲ၏​သတိတရရှိမှု

လဲ့ယ်ထျဲသည် ခြင်းတောင်းကို ချလိုက်ပြီး ချင်မျန်လက်ထဲက ဇာတ်ကြိုးကို ယူကာ သစ်ပင်တွင် ချည်နှောင်လိုက်၏။ထို့နောက် ကောက်ရိုးအချို့ကို ယူဆောင်လာခဲ့သည်။

ရေနွားသိုးသည် ကောက်ရိုးများကို ခေါင်းငုံ့ဝါးရင်း အမြီးလေးယမ်းကာ အရမ်းပျော်နေပုံရသည်။

ချင်မျန်က ထွက်မသွားသေး​ပေ။အောက်ကိုငုံ့ပြီး ကောက်ရိုးလက်တစ်ဆုပ်စာ ထပ်မံကျွေးလိုက်၏။သူ လဲ့ယ်ထျဲဘက်လှည့်ကာ ဆိုလိုက်၏။

“လယ်ထွန်ရင် ခင်ဗျားစကားနားမထောင်မှာစိုးလို့ သူနဲ့ ရင်းနှီးအောင် နေသင့်တယ်”

လဲ့ယ်ထျဲ ထိုစကားကြောင့် အံသြသွားသည်။သူက ကောက်ရိုးတစ်ဆုပ်ကို ကောက်ပြီး နွားကို ကျွေးလိုက်ကာ သူ့လက်ဖဝါးကြီးကြီးကို မြှောက်လိုက်ပြီး နွားခေါင်းကို တင်းကြပ်စွာ ကိုင်လိုက်သည်။

ချင်မျန်က ကြောင်အသွားပြီး သူ မရယ်ဘဲမ​နေနိုင်တော့​ပေ။

“ဟားဟား.........”

သူ လဲ့ယ်ထျဲကို စ​နေတာဖြစ်ပေမယ့်လည်း...ဒီလူက အလေးအနက်ထားလိုက်လုပ်တယ်​​ပေါ့။

နွား၏သဘောသဘာဝသည် အများအားဖြင့် ပျော့ပြီး တမင်တကာ ရန်ပြုခြင်းမျိုးမပြုလုပ်ပါက ဒုက္ခဖြစ်စေမည်မဟုတ်ပေ။

လဲ့ယ်ထျဲက ချင်မျန် သူ့ကို စ​နေတယ်ဆိုတာကို မ​ရေမရာ နားလည်လိုက်ပြီ။သူ ယခင်အတိုင်း တည်ငြိမ်နေဆဲဖြစ်ပြီး ချင်မျန်ကို နူးညံ့သည့်အကြည့်တစ်ချက်သာ ကြည့်လိုက်သည်။ထွက်သွားမည့်အစား ကောက်ရိုးတစ်ဆုပ်ကိုထပ်မံယူကာ နွားသိုး​ပေါက်ကို ဆက်၍ကျွေးလိုက်သည်။

ချင်မျန် သူ့ကို ပြုံးပြုံးလေးကြည့်ပြီး နွားသိုး​ပေါက်လေးကို အတူတူအစာကျွေးရတာ ကြောင်​တောင်​တောင်နိုင်တယ်လို့ ယောင်ဝါးဝါး ခံစားမိပေမယ့် တနည်းနည်းနဲ့ ထွက်သွားဖို့လည်း အကြောင်းပြချက် ရှာမတွေ့တာ​ကြောင့် လဲ့ယ်ထျဲလက်ထဲက ကောက်ရိုးရော သူ့လက်ထဲက ကောက်ရိုး​ပါ ထည့်​ကျွေး​နေပြီး နွားသိုး​ပေါက်စားနေတာကိုသာ ကြည့်နေလိုက်သည်။

လျင်မြန်စွာ ပြေးလွှားနေတဲ့ လဲ့ယ်ချွင်းထောင်သည် အ​ဝေးတစ်​နေရာမှ သူတို့၏ပခုံးများ တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ဘေးချင်းယှဉ်ကပ်လျက် ရှိနေသည်ကို မြင်လိုက်ရပြီး ထိုမျှသာမက သူတို့၏ကျောပြင်ကို ယှဉ်တွဲကြည့်ရသည်မှာ အလွန်လိုက်ဖက်လွန်းလှသည်။

သူမ ရပ်တန့်လိုက်ပြီး သူမ၏လှပသောမျက်နှာထက်တွင် လေးလေးနက်နက်ဖြင့် တုန်လှုပ်သွားသည့်အကြည့်တစ်ခု လွင့်ပျံလာသည်။

ဤမြင်ကွင်းသည် လူအများအား နှောင့်ယှက်လိုသောစိတ်ကို ကွယ်​ပျောက်​စေသည့် မြင်ကွင်းတစ်ခုပင်မဟုတ်လား။တကယ်တော့ အစ်ကိုအကြီးဆုံးနဲ့ အကြီးဆုံးမရီးတို့ အတူတူနေထိုင်နေကြတာ ဘာတစ်ခုမှ အမှားအယွင်းမရှိကြသလိုပဲ။

သူမသည် တစ်ခဏမျှ တုံ့ဆိုင်းသွားကာ သို့​ပေမယ့်လည်း ဆက်ပြေးလိုက်၏။ "လောင်တာ့...မရီး!!!"

သူမ၏ခရမ်းရောင် ပိုးထည်စကတ်ပေါ်ရှိ ခေါင်းလောင်းငယ်လေးသည် ကျယ်လောင်စွာ မြည်သံထွက်လာကာ အလွန်သာယာလေသည်။

ချင်မျန် ချက်ချင်းပင် ကောက်ရိုးကို လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။လဲ့ယ်ထျဲ၏ခန္ဓာကိုယ်သည်လည်း တစ်ခဏမျှ တောင့်တင်းသွားကာ သူ့လက်များကို မသက်မသာဖြင့် ပြန်ချလိုက်ပြီး လဲ့ယ်ချွင်း​ထောင်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။

"ညီမလေး.....မင်းဘာလို့ဒီကိုရောက်နေတာလဲ?" ချင်မျန်သည် သူ့လက်ပေါ်ရှိ အမှိုက်များကို ပွတ်သပ်ဖယ်ချကာ ယဉ်ကျေးစွာ မေးလိုက်သည်။ယနေ့ခေတ်တွင် အိမ်ထောင်မပြုသေးသော မိန်းကလေးများက ယောက်ျားများနှင့် အလွန်နီးကပ်စွာနေခြင်း၊ အပြင်ထွက်ခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်ကြသည်ကို သူတွေ့ရှိခဲ့ပြီးပြီ။ဤအချိန်က ပဒေသရာဇ်တို့၏ဂုဏ်သြဇာများ အတော်လေး တောင့်တင်းကာ တင်းကျပ်သော ကာလပင် ဖြစ်သည်။လဲ့ယ်ချွင်း​ထောင်က သူ့ရဲ့အမည်ခံ ယောင်းမဖြစ်သော်လည်း အကျိုးဆက်ကို အာရုံစိုက်သင့်ဆဲပင်။

လဲ့ယ်ချွင်း​ထောင်က သူမ ထိုလူနှစ်ယောက်ကို နှောင့်ယှက်မိသည်ဟု ထင်မြင်ကာ ရှက်ရွံ့သွားခဲ့သည်။ “ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး။ တစ်ယောက်ယောက် လာနိုင်တယ်လို့ ပြောချင်လို့ပါ.....အစ်ကိုတို့ကိုဒုက္ခပေးဖို့......”

သူမ စကားများများပြောလေလေ သူမ မျက်နှာလေးမှာ နီလာလေလေပင်။သူ့အမေ၊ သူ့ဒုတိယအစ်ကို၊ ဒုတိယမရီးနဲ့ တတိယမရီးတို့ ပြောခဲ့တဲ့ ကြမ်းတမ်းတဲ့စကားတွေကို တွေးမိရတာ ရှက်စရာပဲ။ထို့အပြင် သူတို့နှစ်ယောက်က သူ့အမေနဲ့ သူ့ဒုတိယအစ်ကိုဖြစ်​သေးတယ်။သူမက ငယ်ရွယ်သူဖြစ်ပြီး နောက်ကွယ်မှာ သူတို့တွေအကြောင်း ဘယ်လိုပြောရမလဲ?

ဒါပေမယ့် လောင်တာ့နဲ့ မရီးကို သတိမပေးရင်လည်း သူမ စိတ်မသက်မသာခံစားရမယ်။သူမ​ပြောပြီးတာနဲ့ ခေါင်းငုံ့ပြီး ပြေးဖို့ကလွဲလို့ သူမမှာ ရွေးချယ်စရာမရှိတော့ဘူး။

ချင်မျန် နှင့် လဲ့ယ်ထျဲတို့က သူမ ပြောခဲ့သည့် “တစ်စုံတစ်ယောက်” ဆိုသည်က ဘာကိုဆိုလိုသလဲ သိကြသည်။

လဲ့ယ်ထျဲ ချင်မျန်ကို မသိစိတ်မှ စိုက်ကြည့်ကာ တစ်ဖက်လူက စိတ်သက်သာရာရှိ​နေကြောင်း တွေ့လိုက်ရ၏။ချင်မျန်သည် ၎င်းကို ဂရုမစိုက်၍​သော်လည်း​ကောင်း သူ့တွင် တန်ပြန်ယှဉ်ပြိုင်လိုမှုအချို့ရှိနှင့်ပြီးသားမို့ ၎င်းအတွက် အလေးအနက်ထားမည်မဟုတ်ပေ။နွားကို ပြန်ကြည့်တော့ နောင်တအနည်းငယ်ရသလို ခံစားရပြန်၏။

ချင်မျန်က အရေးကြီးတဲ့အချက်ကို သတိရပြီး "ခင်ဗျား ဝယ်ထားတဲ့ အိမ်မြေ​နေရာက ဘယ်မှာလဲ?"

လဲ့ယ်ထျဲက သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ချင်မျန်က ဒီကိစ္စကို လုံးဝ ဂရုမစိုက်ဘူးလို့ သူထင်ခဲ့တာ။

“တံခါးကို သော့ခတ်လိုက်။”

ချင်မျန်က တံခါးကို သော့ခတ်ပြီး နွားကို ကြည့်လိုက်၏။တစ်စုံတစ်ယောက် ခိုးယူသွားမည်ကို သူ စိုးရိမ်မိသော်လည်း ကျေးလက်ရှိလူများ မည်မျှ ရိုးရှင်းပြီး လယ်ကွင်းရှိ လူများစွာနှင့် သိပ်မဝေးကြောင်းကို တွေးတောမိသည်။ထို့​ကြောင့်​ သူ စိုးရိမ်​ပူပန်​မှုကို ​လျော့ချလိုက်​ပြီး လဲ့ယ်ထျဲနှင့်အတူ ရွာထဲသို့ ​လိုက်​သွားခဲ့သည်​။

ရွာအနောက်ဘက်သို့ ရောက်ရန် အချိန်မကြာလိုက်ပေ။တောင်စိမ်းရွာ၏အိမ်​ယာ​မြေကွက်ကို အခြေခံအားဖြင့် အတန်းလိုက် စံအဖြစ် တွက်ချက်နိုင်သည်။လဲ့ယ်ထျဲက ရွာအနောက်ဘက်ရှိ အခန်းသုံးခန်းဆောက်နိုင်မည့် မြေကွက်ကို ဝယ်ယူခဲ့သည်။မြေပြင်ပေါ်တွင် လီကျန်း နောက်ဆုံးအကြိမ် တိုင်းတာခဲ့သော အမှတ်အသားများ ရှိနေသေး၏။အရှေ့ဘက်တွင် အိမ်နီးနားချင်းတွေရှိကာ အနောက်ဘက်မှာတော့ နေရာလွတ်တွေနဲ့ မနီးမဝေးမှာ တောအုပ်တွေလည်း ရှိ၏။

ချင်မျန် လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်တော့ မြေအနေအထားက တကယ်ကောင်းတယ်လို့ တွေးလိုက်မိသည်။လဲ့ယ့်အိမ်ဟောင်းသည် ရွာအရှေ့ဘက်တွင်ရှိကာ သူတို့သာ ရွာအနောက်ဘက်တွင် နေထိုင်ပါက သူတို့ရန်က​​နေလည်း ရှောင်လွှဲနိုင်ပြီး စိတ်သဘောထားသေးသူများ နည်းပါးနိုင်သည်။ဒုတိယအနေဖြင့် အနောက်ဘက်တွင် မြေကွက်လပ်နှင့် မြောက်ဘက်တွင် မြေကွက်လပ်တစ်ခုလည်းရှိသည်။အနာဂတ်မှာ တိုးချဲ့ဖို့ လွယ်ကူလိမ့်မယ်။လဲ့ယ်ထျဲက အကြံဥာဏ်ကောင်းရှိသူတစ်​ယောက်ဟု သူခံစားမိသည်။

"ဒါ နေရာကောင်းပဲ"

ချင်မျန်က လဲ့ယ်ထျဲအား ကျေနပ်နေသော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်ကာပြောသည်။

လဲ့ယ်ထျဲက ခေါင်းညိတ်ပြီး “လယ်ထွန်ပြီးရင် ပစ္စည်းတွေဝယ်ထည့်ကြမယ်”

ချင်မျန် ပြောလိုက်သည်။ "အစ်ကိုကျန်းက ဒီအကြောင်းတွေကို ပိုသိမယ်၊ အုတ်၊ ကြွေပြားစတဲ့ စျေးကွက်ပေါက်ဈေးတွေအကြောင်း သူ့ကို မေးလို့ရနိုင်တယ်။အလှည့်စားမခံနဲ့နော်။"

“အင်း။”

အိမ်ထောင်သည် အမျိုးသမီးတစ်ဦး၏ဦးခေါင်းသည် နံရံတစ်ခုနောက်တွင် ထွက်လာခဲ့သည်။ချင်မျန် သူမကို သတိပြုမိသွားတာ​ကြောင့် သူမသည်လည်း သူမခေါင်းကို အမြန်ပြန်ဆုတ်မီ ပြုံးပြလိုက်သည်။

ချင်မျန်က သူမသည် သူတို့၏အိမ်နီးချင်းဖြစ်မည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။လောလောဆယ် အိမ်နီးနားချင်းတွေနဲ့ အဆက်အသွယ်လုပ်စရာ မလိုသေးတော့ အိမ်မ​ဆောက်မချင်း ပိတ်ထားရဦးမယ်။

နှစ်ယောက်သား အိမ်ကို လမ်းလျှောက်ပြန်လာကြသည်။

လဲယ်ထျဲက လွှနှင့် လေးကို တောင်းတစ်လုံးထဲတွင်ထည့်ကာ သူ့နောက်ကျောတွင် ထမ်းလိုက်ပြီး "ချင်းဇီ....ကိုယ် တောင်ပေါ်တက်လိုက်ဦးမယ်"

ကျန်တာ ဘာမှထပ်မပြောတော့ဘဲ ထွက်သွားခဲ့သည်။

ချင်မျန်ကလည်း ဆက်မမေးတော့ဘဲ စပါးစေ့တွေကို တစ်ဖက်ပြန်အ​ခြောက်လှန်းရန်အတွက် သစ်သားထွန်ခြစ်ကို ယူလာရင်း ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြောလိုက်သည်။ “သတိထားသွား”

ထို့ကြောင့် ချင်မျန်သည်ကား ထိုစကားနှစ်လုံးကိုကြားလိုက်​တော့ လဲ့ယ်ထျဲ၏ခန္ဓာကိုယ် တုန်လှုပ်သွားသည်ကို သတိမထားမိလိုက်ပေ။သူထွက်မသွားခင်

ချင်မျန်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။သူ့မျက်လုံးထဲရှိ အမူအရာက အရင်ကထက် ပိုနက်ရှိုင်းလာ၏။

ချင်မျန်သည် ညနေခင်းတွင် သူစားလိုသော ဟင်းသီးဟင်းရွက်များကို ရွေးရန်ဟင်းရွက်ခင်းထဲသို့ သွားခဲ့သည်။

သူအိမ်ပြန်ရောက်သောအခါ "တစ်စုံတစ်ဦး" သည်အပြစ်တင်ရန်လာထားသည်ကိုမတွေ့ရတာက မထင်မှတ်လောက်အောင် အံသြစရာပင်။

တုရှီ၊ ကျိုးရှီ နှင့် အခြားသူတွေက စိတ်ဆိုးစရာကိစ္စများ မလုပ်လာဘူးဆိုမှ​တော့ သူ သက်တောင့်သက်သာနေရန် အခွင့်အရေးကို အလွယ်တကူ အသုံးချခဲ့သည်။လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မြေပြင်ပေါ်တွင် ဟော်သွန်းအသီး​တွေ နဲ့ ပန်းသီးတွေကို တွေ့လိုက်ရသည်။

သူ ဝါးခုတ်ပြီး ရှည်လျားပိန်လှီသည့် ဝါးချောင်းဒါဇင်ပေါင်းများစွာကို ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ထို့နောက် သူသည် ဟော်သွန်းလက်တစ်ဆုပ်စာကို ယူပြီး သန့်စင်ကာ နှစ်ခြမ်းခွဲပြီးနောက် ပြန်မ​စေ့မီ အူတိုင်ကို ထုတ်လိုက်သည်။ထို့နောက် နယ်​မြေထဲမှ ပန်းသီးအနည်းငယ်ကို ယူကာ ရေဆေးချပြီး အတုံးများဖြစ်အောင် လှီးလိုက်သည်။

သူ ထန်းဟူလူ လုပ်မလို့ပင်။ ဟော်သွန်းအသီး​တွေနဲ့ တောပန်းသီးတွေ အများကြီးကို အလဟသအဖြစ်မခံနိုင်ဘူး ဟုတ်တယ်မလား?

ဝါးတုတ်များကို ဆေးကြောသန့်စင်ပြီးနောက် ဟော်သွန်းအသီး​နှင့် ပန်းသီးတွေကို တုတ်ထိုးလိုက်သည်။သီတံတစ်ခုစီအတွက် ဟော်သွန်းသီး နှစ်လုံးနှင့် ပန်းသီးတစ်စိတ်စီ သီထား၏။သီတံဆယ်ချောင်းကို အစီအရီလုပ်ပြီးနောက် မီးမွှေးပြီး ရေကို အပူပေးလိုက်သည်။

ရေဆူပြီးနောက် သင့်တင့်​သောသကြားဖြူပမာဏကိုထည့်ကာ အလယ်အလတ်အပူရှိန်ဖြင့် တဖြည်းဖြည်းချင်းကျိုပြီး ယောက်မဖြင့် အဆက်မပြတ်မွှေလိုက်၏။သကြားအရည်များ ပွက်လာသောအခါ သီထားသည့်ဝါး​ချောင်းများကို ထည့်ကာ အမြန်လှိမ့်ပေးလိုက်သည်။ထို့နောက် ဆီသုတ်ထားသော ပန်းကန်ပြားပေါ်တွင် တင်လိုက်၏။

ဆယ်မိနစ်ခန့် အအေးခံပြီးနောက် အရောင်တောက်တောက်နှင့် ဆွဲဆောင်မှုရှိသည့် ရနံ့များဖြင့် ထန်းဟူလူက စားရန်အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီ။

အပြင်မှ "ဘန်း" ဟူသည့် ပစ်ချသံတစ်သံကို ကြားလိုက်ရသဖြင့် ပန်းကန်ပြားကို ကောက်ကိုင်ကာ အမြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ သေချာတာပေါ့!လဲ့ယ်ထျဲက ပြန်​ရောက်လာတာပင်။သူ ဖြတ်ထားတဲ့သစ်စ​တွေနှင့် ဝါးတွေကို ကြည့်နေ၏။သူ့ခြေရင်းမှာတော့ သစ်လုံးနှစ်လုံးကို ချထား၏။

ချင်မျန်သည် ထန်းဟူလူကို ကိုင်လိုက်ပြီး ကိုက်လိုက်သည်။သူက ခေါင်းညိတ်ပြပြီး ပန်းကန်ပြားကို လဲ့ယ်ထျဲထံ ကမ်းပေးလိုက်သည်။

"မြည်းကြည့်"

လဲ့ယ်ထျဲက မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်၏။အရင်က မမြင်ဖူးပေမယ့် အရွယ်ရောက်ပြီးသူတွေ စားတဲ့ အစားအသောက်ပုံစံနဲ့ မတူဘူး။သူ့ဇနီးလေးက ပန်းကန်ပြားကို ကိုင်ထားဆဲဖြစ်ပြီး သူ့လက်ကိုလည်း ပြန်မဆုတ်ပေ။ဒါ​ကြောင့် သူသည်လည်း တစ်ချောင်းကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်ဖြင့် ကိုက်ချလိုက်သည်။

“အဆိပ် မဟုတ်ပါဘူးဗျာ” ချင်မျန်က စလိုက်၏။ “စိတ်မပူပါနဲ့၊ ဒါကို အကုန်,ကုန်အောင်မစားခိုင်းပါဘူး။ဒါကို မြို့ထဲမှာ ရောင်းတာ မတွေ့ဖူးဘူး။ခုမှမုန့်ပုံစံအသစ်တစ်ခုလို့ ထင်တယ်။ အရသာလည်းကောင်းတယ်၊ချဥ်ချဉ်ချိုချိုလေးပဲ။ဒါကို ရောင်းကြမလား?"

“အင်း"

လဲ့ယ်ထျဲက တစ်ချိန်လုံး မျက်မှောင်ကြုတ်နေ၏။သူ့ကြည့်ရတာ အဆိပ်သောက်နေရသလိုပင်။ပန်းသီးကို ကိုက်လိုက်တဲ့အချိန်ထိ မျက်မှောင်ကြုတ်နေတုန်းပဲ။

ချင်းမျန် လဲ့ယ်ထျဲတစ်​ယောက် ဟော်သွန်းသီးများကို တိုက်ရိုက်မျိုချလိုက်သည်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်လိုက်၏။ဒါ​ပေမယ့် ပန်းသီးကိုကျ​တော့ အစာအိမ်ထဲသို့မထည့်မီ ဝါးလိုက်သေးသည်။

"ဒီသစ်တုံးတွေက ဘာအတွက်လဲ" တကယ်တော့ ချင်မျန်သည်လည်း အချိုတွေကို မကြိုက်ပေ။ဒီနေ့လည်း အသစ်တစ်ခုကို စမ်းကြည့်နေခြင်းသာ။

"အသုံးဝင်မယ့်ဟာ.." လဲ့ယ်ထျဲက ဇဝေဇဝါဖြင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်။ "နောက်ထပ် သွားစရာတစ်နေရာရှိသေးတယ်"

နောက်ကျနေသည်ကို ချင်မျန်မြင်လိုက်တာ​ကြောင့် “နောက်ကျတဲ့အထိ မနေနဲ့။”

“အင်း”

လဲ့ယ်ထျဲက ထန်းဟူလူကို အမြန်အပြီးသတ်စားကာ တောင်းထဲ၌ ငှက်တစ်ကောင်ကို ထုတ်ယူပေးလိုက်ပြီး အမြန်ထွက်သွားသည်။

ချင်မျန်သည် ရစ်ဌက်ကို သန့်စင်ပြီးနောက် ထန်းဟူလူကို ထပ်မံပြုလုပ်ခဲ့သော်လည်း နယ်​မြေထဲက ပန်းသီးကိုဖြင့် မသုံးတော့ပေ။အူတိုင်ကို ဖယ်ရှားရန်မှာ အလွန်အလုပ်ရှုပ်တာမို့ ယင်းလုပ်ငန်းစဉ်ကိုဖြင့် ချန်လှပ်ခဲ့သည်။နောက်ဆုံး ရေတွက်ကြည့်တော့ အားလုံးပေါင်း ခြောက်ဆယ်ကျော်သွားပြီ။

လဲ့ယ်ထျဲပြန်ရောက်နေပြီ ဖြစ်၍ သစ်လုံးအား ပျဉ်ပြားအဖြစ်ဖြတ်နေသည်။

ချင်မျန်က ဝါးတိုင်တွင် ထန်းဟူလူများကို တစ်​ချောင်းပြီးတစ်​ချောင်း ကောက်ရိုးများဖြင့် ခိုင်မြဲစွာ ချည်​နှောင်စေသည်။

လဲ့ယ်ထျဲက တစ်စုံတစ်ခုကို တွေးနေသလိုမျိုး အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ကြည့်နေ၏။

ထို့နောက် ချင်မျန်က ညစာ ချက်ဖို့ပြင်​တော့၏။သစ်အယ်သီးနဲ့ဌက်ကို ရောချက်ထားကာ အနံ့ပြင်းပြင်းဖြင့် ထိုဟင်းက စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းနေ၏။စားပြီးသွားသောအခါ ပန်းကန်လုံးကြီးတစ်လုံးကို ခပ်ထည့်လိုက်ပြီး လဲ့ယ်ထျဲထံ ကမ်းလိုက်သည်။

"ဟိုအိမ်ကို သွားပို့လိုက်"

လဲ့ယ်ထျဲက နားမလည်နိုင်။ချင်မျန်က သူ မသေချာမရေရာဖြစ်​နေတာကို သိပြီး ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နဲ့ ပြောလိုက်သည်။

"ကျွန်တော်တို့က ရွာမှာ နေဖို့ကျန်သေးတယ်၊ ဒါကြောင့် သူတို့နဲ့ တကယ်ကြီး ရန်သူသွားဖြစ်လို့မရဘူး။ လူတွေက အတင်းအဖျင်းတွေ ပြောလာမှာကို စိုးရိမ်တယ်။ဒါ​ကြောင့် သူတို့ကို အပေါ်ယံမှာတော့ သည်းညည်းခံလိုက်တာ ကောင်းတယ်လေ။”

သို့ဖြင့် သူက လဲ့ယ်ထျဲကို မျက်စိမှိတ်ပြလိုက်ပြီး

“ဒီအချိန်မှာ လယ်ကွင်းထဲက လူတွေက တယောက်ပြီး တယောက် အိမ်ပြန်လာကြ​တော့မှာ။သွားမယ်ဆိုရင်လည်းလူများတဲ့နေရာကို ရွေးလျှောက်။"

လဲ့ယ်ထျဲ၏မျက်လုံးများတွင် အပြုံးယောင်ယောင်များ တစ္ဆေများလို လက်ခနဲတောက်ပသွားပြီး ချင်မျန် ၏ခေါင်းကို ထိလိုက်သည်။

ချင်မျန် သူ့နှာခေါင်းကို ပွတ်ကာ မီးဖိုခန်းထဲသို့ လှည့်ဝင်သွား၏။ “ဟက်ချိုး ....ကျွန်တော့်မှာ တခြားဟင်းချက်စရာတွေ ရှိသေးတယ်”

ဒီလအတွက် အဲဒီ့အိမ်ဟောင်းကို ပေးရမယ့် ဝမ်၁၀၀ကို အစကတည်းက ပြင်ဆင်ထားပြီးသားပါ။သို့သော် တုရှီကား ပြောင်းလဲလွယ်တဲ့ ငတုံးတစ်​ယောက်ပင်။ဒီဟင်းက ဒီအချိန်မှာ ပြသာနာ(နွားသိုး)ကို အဆင်​ပြေ​စေခဲ့ရင်တောင် နောင်အခါမှ နောက်ပြသာနာမျိုး​တွေ ရှိလာနိုင်တယ်။သူ့ပါးစပ်ကို ပိတ်ဆို့ဖို့ နောက်တစ်ကြိမ်အတွက် ဝမ် ၁၀၀ ကို သိမ်းဆည်းထားသင့်တယ်။

သေချာတာပေါ့!နောက်တစ်နေ့မနက်အထိ ဟိုအိမ်ဟောင်းက ဘယ်သူမှ လာမရှာဘူး။

ချင်မျန် မနက်မိုးလင်းမှ အိပ်ရာထပေမယ့် လဲ့ယ်ထျဲက​တော့ အိပ်ယာထဲမှာ မရှိတော့ဘူး။နွားမရှိသည်ကို မြင်တော့ တုန်လှုပ်သွားကာ အိမ်အပြင်သို့ အမြန်​ပြေးထွက်လာခဲသည်။လယ်ထွန်ပစ္စည်းကိရိယာများ မရှိသည်ကို မြင်လိုက်ရမှသာ စိတ်သက်သာရာရသွား​တော့သည်။

အခန်းထဲသို့ဝင်ခါနီးတွင် နံရံမှာကပ်၍ ထောင်ထားသည် လက်တွန်းလှည်းပုံစံဖြင့် သံမှိုတပ်ထားသည့် ပျဉ်ပြားများစွာကို တွေ့လိုက်ရသည်။သူ အံ့သြပြီး ကျေနပ်သွား၏။

မနက်စာစားပြီးသည်အထိ လဲ့ယ်ထျဲက ပြန်မလာသေးဘူး။ချင်မျန်က အစားအသောက်တွေကိုယူပြီး သူ့ဆီ ပို့ပေးဖို့ လုပ်​တော့သည်။

မျှော်လင့်ထားသည့်အတိုင်း လဲ့ယ်ထျဲက လယ်ထွန်ရန် နွားကိုတိုက်တွန်းနေ၏။နွားက တကယ်ကို ယဥ်ပုံရပြီး ဘာပြသနာမှမပေးဘဲ ထယ်ကို ရှေ့ကိုဆွဲနေ၏။တစ်မူဧရိယာတစ်ဝက်ကို ထွန်ယက်ပြီးပြီပင်။

"ထျဲ​ကော....ထမင်းစားကြရ​အောင်"

လဲ့ယ်ထျဲက ဇာတ်ကြိုးကို ထင်းတိုင်တွင် ချည်နှောင်ထားလိုက်သည်။

“အခန်းအပြင်ဘက်မှာ ပျဉ်ပြားတချို့ တွေ့တယ်။ လှည်းလုပ်မလို့လား?" ချင်မျန် မေးလိုက်သည်။

“ကိုယ့်မှာ ပိုက်ဆံရှိလာရင် မင်းအတွက် အသစ်ဝယ်ပေးမယ်” လဲ့ယ်ထျဲက ချင်မျန်ကို ခပ်မြန်မြန်အကြည့်တစ်ချက် ပေးလိုက်ပြီး မသဲမကွဲသောအသံဖြင့် ပြောကာ ပန်းကန်လုံးအား လှမ်းယူလိုက်သည်။

ချင်မျန်က မထိန်းနိုင်ဘဲ ရယ်ချမိသည်။ဒီအချိန်မှာ သူ ဘယ်လို​ခံစားနေရလဲ မသိတော့ဘူး။သူက စကား​ခေါင်းစဥ်ကို ပြောင်းလိုက်သည်။"ကျွန်တော် ပြီးရင် ထန်းဟူလူကို မြို့ထဲမှာ သွား​ရောင်းမလို့...”

▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎

[Zawgyi]

029:လဲ့ယ္ထ်ဲ၏​သတိတရ႐ွိမႈ

လဲ့ယ္ထ်ဲသည္ ျခင္းေတာင္းကို ခ်လိုက္ၿပီး ခ်င္မ်န္လက္ထဲက ဇာတ္ႀကိဳးကို ယူကာ သစ္ပင္တြင္ ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္၏။ထို႔ေနာက္ ေကာက္႐ိုးအခ်ိဳ႕ကို ယူေဆာင္လာခဲ့သည္။

ေရႏြားသိုးသည္ ေကာက္႐ိုးမ်ားကို ေခါင္းငုံ႔ဝါးရင္း အၿမီးေလးယမ္းကာ အရမ္းေပ်ာ္ေနပုံရသည္။

ခ်င္မ်န္က ထြက္မသြားေသး​ေပ။ေအာက္ကိုငုံ႔ၿပီး ေကာက္႐ိုးလက္တစ္ဆုပ္စာ ထပ္မံေကြၽးလိုက္၏။သူ လဲ့ယ္ထ်ဲဘက္လွည့္ကာ ဆိုလိုက္၏။

“လယ္ထြန္ရင္ ခင္ဗ်ားစကားနားမေထာင္မွာစိုးလို႔ သူနဲ႔ ရင္းႏွီးေအာင္ ေနသင့္တယ္”

လဲ့ယ္ထ်ဲ ထိုစကားေၾကာင့္ အံၾသသြားသည္။သူက ေကာက္႐ိုးတစ္ဆုပ္ကို ေကာက္ၿပီး ႏြားကို ေကြၽးလိုက္ကာ သူ႕လက္ဖဝါးႀကီးႀကီးကို ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး ႏြားေခါင္းကို တင္းၾကပ္စြာ ကိုင္လိုက္သည္။

ခ်င္မ်န္က ေၾကာင္အသြားၿပီး သူ မရယ္ဘဲမ​ေနႏိုင္ေတာ့​ေပ။

“ဟားဟား.........”

သူ လဲ့ယ္ထ်ဲကို စ​ေနတာျဖစ္ေပမယ့္လည္း...ဒီလူက အေလးအနက္ထားလိုက္လုပ္တယ္​​ေပါ့။

ႏြား၏သေဘာသဘာဝသည္ အမ်ားအားျဖင့္ ေပ်ာ့ၿပီး တမင္တကာ ရန္ျပဳျခင္းမ်ိဳးမျပဳလုပ္ပါက ဒုကၡျဖစ္ေစမည္မဟုတ္ေပ။

လဲ့ယ္ထ်ဲက ခ်င္မ်န္ သူ႕ကို စ​ေနတယ္ဆိုတာကို မ​ေရမရာ နားလည္လိုက္ၿပီ။သူ ယခင္အတိုင္း တည္ၿငိမ္ေနဆဲျဖစ္ၿပီး ခ်င္မ်န္ကို ႏူးညံ့သည့္အၾကည့္တစ္ခ်က္သာ ၾကည့္လိုက္သည္။ထြက္သြားမည့္အစား ေကာက္႐ိုးတစ္ဆုပ္ကိုထပ္မံယူကာ ႏြားသိုး​ေပါက္ကို ဆက္၍ေကြၽးလိုက္သည္။

ခ်င္မ်န္ သူ႕ကို ျပဳံးျပဳံးေလးၾကည့္ၿပီး ႏြားသိုး​ေပါက္ေလးကို အတူတူအစာေကြၽးရတာ ေၾကာင္​ေတာင္​ေတာင္ႏိုင္တယ္လို႔ ေယာင္ဝါးဝါး ခံစားမိေပမယ့္ တနည္းနည္းနဲ႔ ထြက္သြားဖို႔လည္း အေၾကာင္းျပခ်က္ ႐ွာမေတြ႕တာ​ေၾကာင့္ လဲ့ယ္ထ်ဲလက္ထဲက ေကာက္႐ိုးေရာ သူ႕လက္ထဲက ေကာက္႐ိုး​ပါ ထည့္​ေကြၽး​ေနၿပီး ႏြားသိုး​ေပါက္စားေနတာကိုသာ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။

လ်င္ျမန္စြာ ေျပးလႊားေနတဲ့ လဲ့ယ္ခြၽင္းေထာင္သည္ အ​ေဝးတစ္​ေနရာမွ သူတို႔၏ပခုံးမ်ား တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ေဘးခ်င္းယွဥ္ကပ္လ်က္ ႐ွိေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရၿပီး ထိုမွ်သာမက သူတို႔၏ေက်ာျပင္ကို ယွဥ္တြဲၾကည့္ရသည္မွာ အလြန္လိုက္ဖက္လြန္းလွသည္။

သူမ ရပ္တန္႔လိုက္ၿပီး သူမ၏လွပေသာမ်က္ႏွာထက္တြင္ ေလးေလးနက္နက္ျဖင့္ တုန္လႈပ္သြားသည့္အၾကည့္တစ္ခု လြင့္ပ်ံလာသည္။

ဤျမင္ကြင္းသည္ လူအမ်ားအား ေႏွာင့္ယွက္လိုေသာစိတ္ကို ကြယ္​ေပ်ာက္​ေစသည့္ ျမင္ကြင္းတစ္ခုပင္မဟုတ္လား။တကယ္ေတာ့ အစ္ကိုအႀကီးဆုံးနဲ႔ အႀကီးဆုံးမရီးတို႔ အတူတူေနထိုင္ေနၾကတာ ဘာတစ္ခုမွ အမွားအယြင္းမ႐ွိၾကသလိုပဲ။

သူမသည္ တစ္ခဏမွ် တုံ႔ဆိုင္းသြားကာ သို႔​ေပမယ့္လည္း ဆက္ေျပးလိုက္၏။ "ေလာင္တာ့...မရီး!!!"

သူမ၏ခရမ္းေရာင္ ပိုးထည္စကတ္ေပၚ႐ွိ ေခါင္းေလာင္းငယ္ေလးသည္ က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္သံထြက္လာကာ အလြန္သာယာေလသည္။

ခ်င္မ်န္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေကာက္႐ိုးကို လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။လဲ့ယ္ထ်ဲ၏ခႏၶာကိုယ္သည္လည္း တစ္ခဏမွ် ေတာင့္တင္းသြားကာ သူ႕လက္မ်ားကို မသက္မသာျဖင့္ ျပန္ခ်လိုက္ၿပီး လဲ့ယ္ခြၽင္း​ေထာင္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။

"ညီမေလး.....မင္းဘာလို႔ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ?" ခ်င္မ်န္သည္ သူ႕လက္ေပၚ႐ွိ အမိႈက္မ်ားကို ပြတ္သပ္ဖယ္ခ်ကာ ယဥ္ေက်းစြာ ေမးလိုက္သည္။ယေန႔ေခတ္တြင္ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးေသာ မိန္းကေလးမ်ားက ေယာက်္ားမ်ားႏွင့္ အလြန္နီးကပ္စြာေနျခင္း၊ အျပင္ထြက္ျခင္းမွ ေ႐ွာင္ၾကဥ္ၾကသည္ကို သူေတြ႕႐ွိခဲ့ၿပီးၿပီ။ဤအခ်ိန္က ပေဒသရာဇ္တို႔၏ဂုဏ္ၾသဇာမ်ား အေတာ္ေလး ေတာင့္တင္းကာ တင္းက်ပ္ေသာ ကာလပင္ ျဖစ္သည္။လဲ့ယ္ခြၽင္း​ေထာင္က သူ႕ရဲ႕အမည္ခံ ေယာင္းမျဖစ္ေသာ္လည္း အက်ိဳးဆက္ကို အာ႐ုံစိုက္သင့္ဆဲပင္။

လဲ့ယ္ခြၽင္း​ေထာင္က သူမ ထိုလူႏွစ္ေယာက္ကို ေႏွာင့္ယွက္မိသည္ဟု ထင္ျမင္ကာ ႐ွက္႐ြံ႕သြားခဲ့သည္။ “ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ လာႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္လို႔ပါ.....အစ္ကိုတို႔ကိုဒုကၡေပးဖို႔......”

သူမ စကားမ်ားမ်ားေျပာေလေလ သူမ မ်က္ႏွာေလးမွာ နီလာေလေလပင္။သူ႕အေမ၊ သူ႕ဒုတိယအစ္ကို၊ ဒုတိယမရီးနဲ႔ တတိယမရီးတို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့စကားေတြကို ေတြးမိရတာ ႐ွက္စရာပဲ။ထို႔အျပင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က သူ႕အေမနဲ႔ သူ႕ဒုတိယအစ္ကိုျဖစ္​ေသးတယ္။သူမက ငယ္႐ြယ္သူျဖစ္ၿပီး ေနာက္ကြယ္မွာ သူတို႔ေတြအေၾကာင္း ဘယ္လိုေျပာရမလဲ?

ဒါေပမယ့္ ေလာင္တာ့နဲ႔ မရီးကို သတိမေပးရင္လည္း သူမ စိတ္မသက္မသာခံစားရမယ္။သူမ​ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ေခါင္းငုံ႔ၿပီး ေျပးဖို႔ကလြဲလို႔ သူမမွာ ေ႐ြးခ်ယ္စရာမ႐ွိေတာ့ဘူး။

ခ်င္မ်န္ ႏွင့္ လဲ့ယ္ထ်ဲတို႔က သူမ ေျပာခဲ့သည့္ “တစ္စုံတစ္ေယာက္” ဆိုသည္က ဘာကိုဆိုလိုသလဲ သိၾကသည္။

လဲ့ယ္ထ်ဲ ခ်င္မ်န္ကို မသိစိတ္မွ စိုက္ၾကည့္ကာ တစ္ဖက္လူက စိတ္သက္သာရာ႐ွိ​ေနေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရ၏။ခ်င္မ်န္သည္ ၎ကို ဂ႐ုမစိုက္၍​ေသာ္လည္း​ေကာင္း သူ႕တြင္ တန္ျပန္ယွဥ္ၿပိဳင္လိုမႈအခ်ိဳ႕႐ွိႏွင့္ၿပီးသားမို႔ ၎အတြက္ အေလးအနက္ထားမည္မဟုတ္ေပ။ႏြားကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ေနာင္တအနည္းငယ္ရသလို ခံစားရျပန္၏။

ခ်င္မ်န္က အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ကို သတိရၿပီး "ခင္ဗ်ား ဝယ္ထားတဲ့ အိမ္ေျမ​ေနရာက ဘယ္မွာလဲ?"

လဲ့ယ္ထ်ဲက သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ခ်င္မ်န္က ဒီကိစၥကို လုံးဝ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးလို႔ သူထင္ခဲ့တာ။

“တံခါးကို ေသာ့ခတ္လိုက္။”

ခ်င္မ်န္က တံခါးကို ေသာ့ခတ္ၿပီး ႏြားကို ၾကည့္လိုက္၏။တစ္စုံတစ္ေယာက္ ခိုးယူသြားမည္ကို သူ စိုးရိမ္မိေသာ္လည္း ေက်းလက္႐ွိလူမ်ား မည္မွ် ႐ိုး႐ွင္းၿပီး လယ္ကြင္း႐ွိ လူမ်ားစြာႏွင့္ သိပ္မေဝးေၾကာင္းကို ေတြးေတာမိသည္။ထို႔​ေၾကာင့္​ သူ စိုးရိမ္​ပူပန္​မႈကို ​ေလ်ာ့ခ်လိုက္​ၿပီး လဲ့ယ္ထ်ဲႏွင့္အတူ ႐ြာထဲသို႔ ​လိုက္​သြားခဲ့သည္​။

႐ြာအေနာက္ဘက္သို႔ ေရာက္ရန္ အခ်ိန္မၾကာလိုက္ေပ။ေတာင္စိမ္း႐ြာ၏အိမ္​ယာ​ေျမကြက္ကို အေျခခံအားျဖင့္ အတန္းလိုက္ စံအျဖစ္ တြက္ခ်က္ႏိုင္သည္။လဲ့ယ္ထ်ဲက ႐ြာအေနာက္ဘက္႐ွိ အခန္းသုံးခန္းေဆာက္ႏိုင္မည့္ ေျမကြက္ကို ဝယ္ယူခဲ့သည္။ေျမျပင္ေပၚတြင္ လီက်န္း ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ တိုင္းတာခဲ့ေသာ အမွတ္အသားမ်ား ႐ွိေနေသး၏။အေ႐ွ႕ဘက္တြင္ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ႐ွိကာ အေနာက္ဘက္မွာေတာ့ ေနရာလြတ္ေတြနဲ႔ မနီးမေဝးမွာ ေတာအုပ္ေတြလည္း ႐ွိ၏။

ခ်င္မ်န္ လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျမအေနအထားက တကယ္ေကာင္းတယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိသည္။လဲ့ယ့္အိမ္ေဟာင္းသည္ ႐ြာအေ႐ွ႕ဘက္တြင္႐ွိကာ သူတို႔သာ ႐ြာအေနာက္ဘက္တြင္ ေနထိုင္ပါက သူတို႔ရန္က​​ေနလည္း ေ႐ွာင္လႊဲႏိုင္ၿပီး စိတ္သေဘာထားေသးသူမ်ား နည္းပါးႏိုင္သည္။ဒုတိယအေနျဖင့္ အေနာက္ဘက္တြင္ ေျမကြက္လပ္ႏွင့္ ေျမာက္ဘက္တြင္ ေျမကြက္လပ္တစ္ခုလည္း႐ွိသည္။အနာဂတ္မွာ တိုးခ်ဲ႕ဖို႔ လြယ္ကူလိမ့္မယ္။လဲ့ယ္ထ်ဲက အၾကံဥာဏ္ေကာင္း႐ွိသူတစ္​ေယာက္ဟု သူခံစားမိသည္။

"ဒါ ေနရာေကာင္းပဲ"

ခ်င္မ်န္က လဲ့ယ္ထ်ဲအား ေက်နပ္ေနေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ကာေျပာသည္။

လဲ့ယ္ထ်ဲက ေခါင္းညိတ္ၿပီး “လယ္ထြန္ၿပီးရင္ ပစၥည္းေတြဝယ္ထည့္ၾကမယ္”

ခ်င္မ်န္ ေျပာလိုက္သည္။ "အစ္ကိုက်န္းက ဒီအေၾကာင္းေတြကို ပိုသိမယ္၊ အုတ္၊ ေႂကြျပားစတဲ့ ေစ်းကြက္ေပါက္ေဈးေတြအေၾကာင္း သူ႕ကို ေမးလို႔ရႏိုင္တယ္။အလွည့္စားမခံနဲ႔ေနာ္။"

“အင္း။”

အိမ္ေထာင္သည္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ဦးေခါင္းသည္ နံရံတစ္ခုေနာက္တြင္ ထြက္လာခဲ့သည္။ခ်င္မ်န္ သူမကို သတိျပဳမိသြားတာ​ေၾကာင့္ သူမသည္လည္း သူမေခါင္းကို အျမန္ျပန္ဆုတ္မီ ျပဳံးျပလိုက္သည္။

ခ်င္မ်န္က သူမသည္ သူတို႔၏အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္မည္ဟု ယူဆခဲ့သည္။ေလာေလာဆယ္ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္လုပ္စရာ မလိုေသးေတာ့ အိမ္မ​ေဆာက္မခ်င္း ပိတ္ထားရဦးမယ္။

ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာၾကသည္။

လဲယ္ထ်ဲက လႊႏွင့္ ေလးကို ေတာင္းတစ္လုံးထဲတြင္ထည့္ကာ သူ႕ေနာက္ေက်ာတြင္ ထမ္းလိုက္ၿပီး "ခ်င္းဇီ....ကိုယ္ ေတာင္ေပၚတက္လိုက္ဦးမယ္"

က်န္တာ ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ ထြက္သြားခဲ့သည္။

ခ်င္မ်န္ကလည္း ဆက္မေမးေတာ့ဘဲ စပါးေစ့ေတြကို တစ္ဖက္ျပန္အ​ေျခာက္လွန္းရန္အတြက္ သစ္သားထြန္ျခစ္ကို ယူလာရင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာလိုက္သည္။ “သတိထားသြား”

ထို႔ေၾကာင့္ ခ်င္မ်န္သည္ကား ထိုစကားႏွစ္လုံးကိုၾကားလိုက္​ေတာ့ လဲ့ယ္ထ်ဲ၏ခႏၶာကိုယ္ တုန္လႈပ္သြားသည္ကို သတိမထားမိလိုက္ေပ။သူထြက္မသြားခင္

ခ်င္မ်န္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။သူ႕မ်က္လုံးထဲ႐ွိ အမူအရာက အရင္ကထက္ ပိုနက္႐ိႈင္းလာ၏။

ခ်င္မ်န္သည္ ညေနခင္းတြင္ သူစားလိုေသာ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္မ်ားကို ေ႐ြးရန္ဟင္း႐ြက္ခင္းထဲသို႔ သြားခဲ့သည္။

သူအိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ "တစ္စုံတစ္ဦး" သည္အျပစ္တင္ရန္လာထားသည္ကိုမေတြ႕ရတာက မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ အံၾသစရာပင္။

တု႐ွီ၊ က်ိဳး႐ွီ ႏွင့္ အျခားသူေတြက စိတ္ဆိုးစရာကိစၥမ်ား မလုပ္လာဘူးဆိုမွ​ေတာ့ သူ သက္ေတာင့္သက္သာေနရန္ အခြင့္အေရးကို အလြယ္တကူ အသုံးခ်ခဲ့သည္။လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ေဟာ္သြန္းအသီး​ေတြ နဲ႔ ပန္းသီးေတြကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။