《မျန်ရဲ့ဝိညာဉ် ကူးပြောင်းလာတယ် ||မြန်မာဘာသာပြန်||》[25]
Advertisement
[Unicode]
025:ပထမရွှေအိုး အစီအစဉ်-လက်လုပ်ခေါက်ဆွဲညစ်စက်(3)
လဲ့ယ်ထျဲက သူ့ရည်ရွယ်ချက်တွေကိုဖြင့် ဂရုမစိုက်နေတော့ပေ။ "ထင်းရှူးပင်။အတော်လေး ပျော့ပျောင်းပြီး ဖြောင့်တန်းတဲ့အကြောလိုင်းတွေရှိတဲ့ အပင်က ကိုင်တွယ်ရလွယ်ကူပြီး တိုက်စားခံရတာတွေကို ခံနိုင်ရည်ရှိတယ်"
ချင်မျန်က ခဏလောက် စဉ်းစားလိုက်သည်။ “နှစ်ခုလုပ်နော်။နမူနာအတွက်တစ်ခု..တခြားတစ်ခုက ကျွန်တော်တို့အတွက် အသုံးပြုရမယ်"
“အင်း..”
လဲ့ယ်ထျဲက ချင်မျန်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်တော့ ချင်မျန်တစ်ယောက် စကားစပြတ်လုနီးပါးဖြစ်သွားသည်။
"မင်းရဲ့ခြေလှမ်းတွေကို သတိထားလျှောက်"
သူ အောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ဖြူကောင်လို အသီးအနှံတချို့က မြေပြင်ပေါ်တွင် ပြန့်ကျဲနေပြီး အညိုရောင်အသီးများစွာကို ဆူးငယ်အခွံထဲမှာ ထုပ်ပိုးထားသည်ကို သူမြင်လိုက်ရသည်။သူ့မျက်လုံးများက တောက်ပလာ၏။
“ဒါက......”
လဲ့ယ်ထျဲက ရှင်းပြလိုက်သည်။ “ဆူးသီး။တောင်ပေါ်ကို တက်တဲ့အခါကျရင် ခေါင်းအပေါ်ကို သတိထားပြီး ကြည့်လျှောက်"
ဆူးသီးလား?တကယ်ကြီး! ချင်မျန်သည် အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားနေ၍ လွင့်ထွက်လုမတတ်ပင်။
"ဆူးသီးလို့ခေါ်တာလား?" ချင်မျန်က မရဲတရဲဖြင့် မေးလိုက်သည်။ “ဒီအသီးတွေက စားလို့ရလား?”
လဲ့ယ်ထျဲက သူ့မျက်လုံးတွေကို ရှုပ်ထွေးစွာကြည့်နေမိသည်။တစ်ခဏမျှ တိတ်ဆိတ်ပြီးနောက် သူက ပြောလိုက်၏။ “စားလို့မရဘူး။ရှေ့မှာ ရောက်တော့မယ်”
ချင်မျန်သည် လဲ့ယ်ထျဲမျက်လုံးထဲတွင် ကူကယ်ရာမဲ့အရိပ်အယောင်များ ထင်ဟပ်သွားတာကြောင့် သူ့ပါးစပ်မှာ ပွင့်သွားရသည်။လဲ့ယ်ထျဲက အစားအသောက်ကောင်းကို နှစ်သက်တယ်လို့ သူထင်ခဲ့တာ။အချိန်ယူပြီး ဂရုတစိုက်ကြည့်ရန်အတွက် အကိုင်းအခက်နှစ်ကိုင်းကို လှမ်းယူကာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး အနှီ “ဆူးသီး” ကို ထိုးဆွကြည့်လိုက်ရာ ၎င်းသည် သစ်အယ်သီးဖြစ်ကြောင်း သေချာသွားခဲ့သည်။
သူသည် လဲ့ယ်ထျဲ၏လက်ထဲမှ သူ့လက်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး သစ်အယ်သီးများကို ခြင်းတောင်းထဲသို့ အမြန်ကောက်ထည့်လိုက်သည်။ “လာကူဦး။ဒါက ကောင်းတဲ့အသီးပဲ!”
“စားလို့မရဘူး” လဲ့ယ်ထျဲသည် ရင်ထဲတွင် အနည်းငယ် ညှိုးငယ်သွားကာ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။
"စားလို့ရတယ် ယုံပါဆို!" ချင်မျန်က သူ့ကို စူးစူးရဲရဲ စိုက်ကြည့်နေလိုက်၏။
လဲ့ယ်ထျဲက သူ့ကို ဆွဲထူလိုက်ပြီး "ကိုယ်တို့ ပြန်တဲ့အခါကျမှ ကောက်ကြမယ်"
“ဟုတ်သားပဲ။” ချင်မျန်က လက်ခံလိုက်ပြီး တောင်းထဲက ဆူးသီးတွေကို ဖယ်ထုတ်ကာ ဘေးမှာ ပုံထားလိုက်သည်။သူ့လက်က လဲ့ယ်ထျဲ၏လက်ထဲသို့ ပြန်ရောက်လာပြန်သည်။ဒါက ဒုတိယအကြိမ်ဆိုတော့ အဆင်မပြေတာတွေ မရှိတော့ပါဘူး။
ရစ်ငှက်နှစ်ကောင်သည် သူတို့ရှေ့မှာရှိနေတဲ့ ထူထူထဲထဲ မြက်ခင်းပြင်ကို ဖြတ်သွား၏။ရစ်ငှက်တွေက သူတို့ကို သတိထားမိပြီး မောင်းထုတ်ချင်နေကြသည်။လဲ့ယ်ထျဲက ချင်မျန်၏လက်ကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး မြှားနှစ်ချောင်းကို တစ်ပြိုင်နက်တည်း ပစ်လိုက်၏။ ယင်းငှက်နှစ်ကောင်သည် အတောင်ခတ်ရန်ပင် အခွင့်မသာဘဲ သေဆုံးသွားခဲ့လေပြီ။
ချင်မျန်က လဲ့ယ်ထျဲအား လက်မထောင်ပြပြီး ငှက်များကို ကောက်ယူရန် ပြေးသွားခဲ့သည်။
ပေါင်လောက်ထူတဲ့ ထင်းရှူးပင်တစ်ပင်ကို တွေ့သွားသည်မို့ လဲ့ယ်ထျဲက ချင်မျန်ကို နောက်ပြန်ဆုတ်ခိုင်းပြီး လွှဖြင့်ခုတ်နေလိုက်သည်။စောင့်နေရင်း ချင်မျန်သည်လည်း ငြီးငွေ့လာတာကြောင့် လှည့်ပတ်ကြည့်နေခဲ့သည်။
"ချင်းဇီ....အဝေးကြီး မသွားနဲ့" နောက်ပြန်မလှည့်ကြည့်ဘဲတောင် လဲ့ယ်ထျဲက သူဘာလုပ်နေတယ်ဆိုတာ သိသည်။
"သိတယ်"
ချင်မျန်သည် ကံကောင်းထောက်မစွာပင် အပင်ပေါ်တွင် တွဲလောင်းကျနေသည့် အနီရောင်တောက်တောက် ဟော်သွန်းအသီးများ သီးနေကြသည့် ဟော်သွန်းပင်အနည်းငယ်ကို တွေ့ရှိခဲ့သည်။သူက အကြီးကြီးတွေကို ရွေးခူးပြီး မကြာခင်မှာပင် ခြင်းတောင်းရဲ့တစ်ဝက်လောက်ကို ပြည့်သွား၏။
လဲ့ယ်ထျဲက သူ့ကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ တောက်ပနေတဲ့ အရိပ်အယောင်တွေကြောင့် အံ့ဩသွားမိပေမယ့် မမေးတော့ဘဲ သစ်ပင်ကိုသာ ဆက်ခုတ်နေလိုက်သည်။
ထင်းရှူးပင်ကို ခုတ်လှဲပြီးနောက် လူတစ်ဝက်လောက်မြင့်တဲ့ အပိုင်းလောက်ကို ဖြတ်ပြီး အလွယ်တကူပင် ပုခုံးပေါ်သို့ တင်လိုက်သည်။
“ပန်းသီးသွားခူးရအောင်”
လဲ့ယ်ထျဲက ချင်မျန်ကို ပန်းသီးပင်ဆီသို့ ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။ပန်းသီးပင်သည် အလွန်ပင် ပတ်လည်ဒု ထူသော်လည်း လူတစ်ဦးအရပ်လောက်သာရှည်သည်။သစ်ကိုင်းပေါ်ရှိ ပန်းသီးတွေက တင်းနစ်ဘောလုံးထက် အနည်းငယ်ပိုကြီးကာ ပန်းရောင်ပြေးပြေးလေးတွေက အလွန်ပင် စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းနေသည်။ချင်မျန်က တစ်လုံးကို ခူးယူပြီး မကိုက်ခင် သူ့အဝတ်အစားပေါ် သုတ်လိုက်သေးသည်။သူ အံ့ဩတကြီး အံ့ဩသင့်သွားရသည်။
“ဒီအသီးက မကြီးပေမယ့် အရသာရှိတယ်။ချဉ်ချဥ်ချိုချိုလေး။”
လဲ့ယ်ထျဲက ထင်းရှူးပင်ကိုချလိုက်ပြီး အလုံးကြီးကြီးတွေကို ရွေးခူးလိုက်သည်။
အလုံး ၂၀ ကျော်ကို ရွေးခူးပြီးနောက် ချင်မျန်က ရပ်လိုက်၏။အများကြီးခူးနေရင် သူ့ကျောက မခံနိုင်တော့ဘူး။
သစ်အယ်သီးနေရာသို့ ပြန်ရောက်သောအခါ ချင်မျန်သည် သစ်အယ်သီးခွံတွေကို ခွာကာ သစ်အယ်သီး အများအပြားကို ကောက်ယူပြီး ခြင်းတောင်းကို သစ်အယ်သီးများဖြင့် အပြည့်ဖြည့်လိုက်သည်။သူ့ပုခုံးတွေက ခံနိုင်ရည်ရှိဖို့ ခက်ခဲနေပေမယ့် တချို့ကိုလည်း ဖယ်ထုတ်ပစ်လိုက်ဖို့ ဝန်လေးနေမိသည်။
လဲ့ယ်ထျဲက ဘာမှမပြောနေဘဲ တောင်းကို သူ့ကျောပေါ်တင်လိုက်သည်။
ချင်မျန်က သူ့နှာခေါင်းသူ ပွတ်လိုက်ပြီး "ဒါမှမဟုတ်ရင် တစ်ချို့ကို ဖယ်ထုတ်ပစ်လိုက်ရမလား?"
"မလိုဘူး။သွားကြမယ်။"
ချင်မျန်သည် လဲ့ယ်ထျဲနောက်ကနေ နာခံမှုရှိရှိဖြင့် လိုက်လာခဲ့ပြီး သူ့ရဲ့ကြီးမားကျယ်ပြန့်ပြီးသန်မာတဲ့ နောက်ကျောကို သဘောကြီးကျနေကာ စိုက်ကြည့်နေသည်။ဒီလိုမျိုး သူဘယ်လိုများ ကြီးပြင်းလာရတာလဲ?
အိမ်ပြန်ရောက်သောအခါ ရှောင်ဟူသည် သူ့ဘေးနားတွင် တုတ်ရှည်တစ်ချောင်းကို ကိုင်ထားလျက် သစ်ပင်၏အရိပ်အောက်တွင် နာခံစွာ ထိုင်နေ၏။
ထိုတုတ်ကိုဖြင့် သူဘယ်ကရသွားသည် မသိ။
“ဦးလေးလဲ့ယ်...ကိုကိုချင်.."
“အဟွတ်......” ချင်မျန်သည် သူ့တံတွေးသူ သီးသွားရသည်။ဘာလို့များ "ချစ်ကိုကိုလေး"လို့ အသံထွက်နေရတာလဲ?
Advertisement
(dear=ချင်(အသံတူ))
လဲ့ယ်ထျဲက ခပ်ပြတ်ပြတ် ပြောလိုက်၏။ “သူ့ကို ဦးလေးချင်လို့ ခေါ်”
“အွန်း..” ရှောင်ဟူက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
ချင်မျန်သည် ပန်းသီးနှစ်လုံးကိုယူ၍ သူ့ကို ပေးလိုက်ပြီး "မြို့ကို ခဏနေကျမှသွားကြမှာ။မင်းအရင်ဆုံး စပါးကျီမြေကို အရင်သွားပြီး ကစားနေလိုက်။အစ်ကိုတို့ ထွက်မယ့်အချိန်ကျရင် မင်းကို လာခေါ်လိုက်မယ်။အဲ့ခါကျမှ ဆန်စေ့တွေကို လာကြည့်ပေး"
“ဟုတ်...” ရှောင်ဟူသည် လခြမ်းကွေးပုံတက်အောင်အထိ မျက်လုံးလေးများက ပြုံးလိုက်သည်။ပန်းသီးနှစ်လုံးကိုယူကာ ပြေးသွားခဲ့သည်။
လဲ့ယ်ထျဲက ကိရိယာမျိုးစုံကို ထုတ်ကာ တံခါးဝတွင်ထိုင်လျက် ပုံတွင်ပြထားသည့်အတိုင်း လက်လုပ်ခေါက်ဆွဲညစ်စက်ကို လုပ်ကြည့်နေသည်။
ချင်မျန်က တောင်းထဲက ပစ္စည်းအားလုံးကို ထုတ်ယူပြီး အရိပ်အောက်မှာ ထားလိုက်၏။သူသည် ငှက်နှစ်ကောင်ကို ဆေးကြောသန့်စင်ပြီးနောက် ဂျုံနှစ်အချို့ကို ပြင်ဆင်ခဲ့သည်။ထို့နောက် ပန်းသီးနှစ်လုံးကို ဆေးကြောကာ လဲ့ယ်ထျဲဘေးတွင် ထိုင်လျက် လမ်းညွှန်ပေးနေသည်။
လဲ့ယ်ထျဲက ထင်းရှူးပင်ကို အတွေ့အကြုံမရှိသေးသူနှင့်မတူ ကျွမ်းကျင်စွာ နွှာနေသည်ကိုမြင်တော့ လက်လုပ်ခေါက်ဆွဲညစ်စက်ကို လုပ်နိုင်ဖို့ရာ ပိုမိုယုံကြည်လာခဲ့သည်။အောက်ခြေအပြားရှိ အပေါက်များသည် လုပ်ဆောင်ရန် အခက်ခဲဆုံးအပိုင်းဖြစ်ပြီး တစ်ပေါက်ပြီးတစ်ပေါက် ထွင်းထုရန် လိုအပ်သည်။လဲ့ယ်ထျဲက အလျင်လိုနေသည်ဖြစ်စေကာမူ အရမ်းစိတ်ရှည်၏။
"ကိုယ်ထည်ကို ဓါးနဲ့အချောသတ်လိုက်ပြီးရင် သူ့ကို အောက်ခံပြားနှင့် ချိတ်ဆက်။ဒါဆိုရင် ဘယ်ညာလှည့်ပြီး ဖြုတ်တပ်လို့ရတယ်။ညာဘက်နေရာလေးကို ပိုပြီးအချောသတ်လိုက်ဦး........လက်ကိုင်ကနေ ဒေါင်လိုက်တွန်းအား ပိုပြီးသက်ရောက်နိုင်ဖို့အတွက် လျှောဘားက ဖြောင့်နေရမယ်...."
တစ်နာရီမပြည့်ခင်မှာပဲ လက်လုပ်ခေါက်ဆွဲညစ်စက်ကို ပထမဆုံးထုတ်လုပ်နိုင်ခဲ့သည်။
ချင်မျန် ချောမွေ့သည့်ကိုယ်ထည်ကို ပွတ်သပ်ပြီး ချီးမွမ်းထောပနာပြုကာ "ဒါက ကမ္ဘာပေါ်မှာ ပထမဆုံးလက်လုပ်ခေါက်ဆွဲညစ်စက်ပဲ။ကျွန်တော်တို့အတွက် အရင်သိမ်းထားရမယ်"
လဲယ်ထျဲက ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး သူ့လက်ရာကို အရမ်းကျေနပ်မိ၏။
“စမ်းကြည့်ရအောင်။” ချင်မျန်သည် မီးဖိုချောင်ထဲသို့ စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ပြေးဝင်သွားသည်။ဦးစွာ လက်လုပ်ခေါက်ဆွဲညစ်စက်ကို အတွင်းနှင့်အပြင် ရေဖြင့် သန့်စင်အောင်ဆေးကြောလိုက်၏။ထို့နောက် လက်လုပ်ခေါက်ဆွဲညစ်စက်ကို တြိဂံပုံထောက်တိုင်ပေါ်တင်ကာ ဇလုံတစ်ခုကို အောက်တွင်ခံထားလျက် ဂျုံနှစ်တွေကို ကိုယ်ထည်ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။
လဲ့ယ်ထျဲက လက်ကိုင်ကို ကိုင်ကာ အားဖြင့် ဖိချလိုက်သည်။ရှည်လျားပိန်လှီနေသည့် ခေါက်ဆွဲသည် အောက်အပေါက်ကနေ ချက်ချင်း ထွက်လာပြီး အင်တုံထဲသို့ ကျသွား၏။
ချင်မျန် ရယ်လျက် ပြောလိုက်သည်။ "အောင်မြင်တယ်"
လဲ့ယ်ထျဲ၏မျက်လုံးများသည်လည်း အပြုံးများကြောင့် တောက်ပလာကာ ဆက်လက်၍ ဖိနေလေသည်။
ချင်မျန်က ခေါက်ဆွဲကိုဖြတ်ရန် ကတ်ကြေးတစ်စုံကိုယူကာ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ပြောခဲ့သည်။ "နေ့လည်စာအတွက် ခေါက်ဆွဲစားရအောင်"
လဲ့ယ်ထျဲသည် ထုံးစံအတိုင်း ကန့်ကွက်ခြင်း မရှိခဲ့ဘဲ ဒုတိယမြောက် လက်လုပ်ခေါက်ဆွဲညစ်စက်ကို လုပ်နေခဲ့သည်။
နေ့လည်စာ စားပြီးနောက် သူတို့နှစ်ဦးသည် စပါးကျီမြေသို့သွားကာ ရှောင်ဟူကိုခေါ်ပြီး လက်လုပ်ခေါက်ဆွဲညစ်စက်နှင့် ဂျုံနှစ်တွေကို ယူကာ မြို့ထဲသို့ သွားကြလေသည်။
▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎[Zawgyi]
025:ပထမေ႐ႊအိုး အစီအစဥ္-လက္လုပ္ေခါက္ဆြဲညစ္စက္(3)
လဲ့ယ္ထ်ဲက သူ႕ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြကိုျဖင့္ ဂ႐ုမစိုက္ေနေတာ့ေပ။ "ထင္း႐ွဴးပင္။အေတာ္ေလး ေပ်ာ့ေပ်ာင္းၿပီး ေျဖာင့္တန္းတဲ့အေၾကာလိုင္းေတြ႐ွိတဲ့ အပင္က ကိုင္တြယ္ရလြယ္ကူၿပီး တိုက္စားခံရတာေတြကို ခံႏိုင္ရည္႐ွိတယ္"
ခ်င္မ်န္က ခဏေလာက္ စဥ္းစားလိုက္သည္။ “ႏွစ္ခုလုပ္ေနာ္။နမူနာအတြက္တစ္ခု..တျခားတစ္ခုက ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ အသုံးျပဳရမယ္"
“အင္း..”
လဲ့ယ္ထ်ဲက ခ်င္မ်န္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ေတာ့ ခ်င္မ်န္တစ္ေယာက္ စကားစျပတ္လုနီးပါးျဖစ္သြားသည္။
"မင္းရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကို သတိထားေလွ်ာက္"
သူ ေအာက္ကိုငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျဖဴေကာင္လို အသီးအႏွံတခ်ိဳ႕က ေျမျပင္ေပၚတြင္ ျပန္႔က်ဲေနၿပီး အညိဳေရာင္အသီးမ်ားစြာကို ဆူးငယ္အခြံထဲမွာ ထုပ္ပိုးထားသည္ကို သူျမင္လိုက္ရသည္။သူ႕မ်က္လုံးမ်ားက ေတာက္ပလာ၏။
“ဒါက......”
လဲ့ယ္ထ်ဲက ႐ွင္းျပလိုက္သည္။ “ဆူးသီး။ေတာင္ေပၚကို တက္တဲ့အခါက်ရင္ ေခါင္းအေပၚကို သတိထားၿပီး ၾကည့္ေလွ်ာက္"
ဆူးသီးလား?တကယ္ႀကီး! ခ်င္မ်န္သည္ အလြန္စိတ္လႈပ္႐ွားေန၍ လြင့္ထြက္လုမတတ္ပင္။
"ဆူးသီးလို႔ေခၚတာလား?" ခ်င္မ်န္က မရဲတရဲျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။ “ဒီအသီးေတြက စားလို႔ရလား?”
လဲ့ယ္ထ်ဲက သူ႕မ်က္လုံးေတြကို ႐ႈပ္ေထြးစြာၾကည့္ေနမိသည္။တစ္ခဏမွ် တိတ္ဆိတ္ၿပီးေနာက္ သူက ေျပာလိုက္၏။ “စားလို႔မရဘူး။ေ႐ွ႕မွာ ေရာက္ေတာ့မယ္”
ခ်င္မ်န္သည္ လဲ့ယ္ထ်ဲမ်က္လုံးထဲတြင္ ကူကယ္ရာမဲ့အရိပ္အေယာင္မ်ား ထင္ဟပ္သြားတာေၾကာင့္ သူ႕ပါးစပ္မွာ ပြင့္သြားရသည္။လဲ့ယ္ထ်ဲက အစားအေသာက္ေကာင္းကို ႏွစ္သက္တယ္လို႔ သူထင္ခဲ့တာ။အခ်ိန္ယူၿပီး ဂ႐ုတစိုက္ၾကည့္ရန္အတြက္ အကိုင္းအခက္ႏွစ္ကိုင္းကို လွမ္းယူကာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး အႏွီ “ဆူးသီး” ကို ထိုးဆြၾကည့္လိုက္ရာ ၎သည္ သစ္အယ္သီးျဖစ္ေၾကာင္း ေသခ်ာသြားခဲ့သည္။
သူသည္ လဲ့ယ္ထ်ဲ၏လက္ထဲမွ သူ႕လက္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး သစ္အယ္သီးမ်ားကို ျခင္းေတာင္းထဲသို႔ အျမန္ေကာက္ထည့္လိုက္သည္။ “လာကူဦး။ဒါက ေကာင္းတဲ့အသီးပဲ!”
“စားလို႔မရဘူး” လဲ့ယ္ထ်ဲသည္ ရင္ထဲတြင္ အနည္းငယ္ ညိႇဳးငယ္သြားကာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္သည္။
"စားလို႔ရတယ္ ယုံပါဆို!" ခ်င္မ်န္က သူ႕ကို စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္၏။
လဲ့ယ္ထ်ဲက သူ႕ကို ဆြဲထူလိုက္ၿပီး "ကိုယ္တို႔ ျပန္တဲ့အခါက်မွ ေကာက္ၾကမယ္"
“ဟုတ္သားပဲ။” ခ်င္မ်န္က လက္ခံလိုက္ၿပီး ေတာင္းထဲက ဆူးသီးေတြကို ဖယ္ထုတ္ကာ ေဘးမွာ ပုံထားလိုက္သည္။သူ႕လက္က လဲ့ယ္ထ်ဲ၏လက္ထဲသို႔ ျပန္ေရာက္လာျပန္သည္။ဒါက ဒုတိယအႀကိမ္ဆိုေတာ့ အဆင္မေျပတာေတြ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။
ရစ္ငွက္ႏွစ္ေကာင္သည္ သူတို႔ေ႐ွ႕မွာ႐ွိေနတဲ့ ထူထူထဲထဲ ျမက္ခင္းျပင္ကို ျဖတ္သြား၏။ရစ္ငွက္ေတြက သူတို႔ကို သတိထားမိၿပီး ေမာင္းထုတ္ခ်င္ေနၾကသည္။လဲ့ယ္ထ်ဲက ခ်င္မ်န္၏လက္ကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ျမႇားႏွစ္ေခ်ာင္းကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ပစ္လိုက္၏။ ယင္းငွက္ႏွစ္ေကာင္သည္ အေတာင္ခတ္ရန္ပင္ အခြင့္မသာဘဲ ေသဆုံးသြားခဲ့ေလၿပီ။
Advertisement
ခ်င္မ်န္က လဲ့ယ္ထ်ဲအား လက္မေထာင္ျပၿပီး ငွက္မ်ားကို ေကာက္ယူရန္ ေျပးသြားခဲ့သည္။
ေပါင္ေလာက္ထူတဲ့ ထင္း႐ွဴးပင္တစ္ပင္ကို ေတြ႕သြားသည္မို႔ လဲ့ယ္ထ်ဲက ခ်င္မ်န္ကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္ခိုင္းၿပီး လႊျဖင့္ခုတ္ေနလိုက္သည္။ေစာင့္ေနရင္း ခ်င္မ်န္သည္လည္း ၿငီးေငြ႕လာတာေၾကာင့္ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
"ခ်င္းဇီ....အေဝးႀကီး မသြားနဲ႔" ေနာက္ျပန္မလွည့္ၾကည့္ဘဲေတာင္ လဲ့ယ္ထ်ဲက သူဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သိသည္။
"သိတယ္"
ခ်င္မ်န္သည္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ အပင္ေပၚတြင္ တြဲေလာင္းက်ေနသည့္ အနီေရာင္ေတာက္ေတာက္ ေဟာ္သြန္းအသီးမ်ား သီးေနၾကသည့္ ေဟာ္သြန္းပင္အနည္းငယ္ကို ေတြ႕႐ွိခဲ့သည္။သူက အႀကီးႀကီးေတြကို ေ႐ြးခူးၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ ျခင္းေတာင္းရဲ႕တစ္ဝက္ေလာက္ကို ျပည့္သြား၏။
လဲ့ယ္ထ်ဲက သူ႕ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး စိတ္လႈပ္႐ွားေနတဲ့ သူ႕မ်က္လုံးေတြထဲမွာ ေတာက္ပေနတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြေၾကာင့္ အံ့ဩသြားမိေပမယ့္ မေမးေတာ့ဘဲ သစ္ပင္ကိုသာ ဆက္ခုတ္ေနလိုက္သည္။
ထင္း႐ွဴးပင္ကို ခုတ္လွဲၿပီးေနာက္ လူတစ္ဝက္ေလာက္ျမင့္တဲ့ အပိုင္းေလာက္ကို ျဖတ္ၿပီး အလြယ္တကူပင္ ပုခုံးေပၚသို႔ တင္လိုက္သည္။
“ပန္းသီးသြားခူးရေအာင္”
လဲ့ယ္ထ်ဲက ခ်င္မ်န္ကို ပန္းသီးပင္ဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။ပန္းသီးပင္သည္ အလြန္ပင္ ပတ္လည္ဒု ထူေသာ္လည္း လူတစ္ဦးအရပ္ေလာက္သာ႐ွည္သည္။သစ္ကိုင္းေပၚ႐ွိ ပန္းသီးေတြက တင္းနစ္ေဘာလုံးထက္ အနည္းငယ္ပိုႀကီးကာ ပန္းေရာင္ေျပးေျပးေလးေတြက အလြန္ပင္ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းေနသည္။ခ်င္မ်န္က တစ္လုံးကို ခူးယူၿပီး မကိုက္ခင္ သူ႕အဝတ္အစားေပၚ သုတ္လိုက္ေသးသည္။သူ အံ့ဩတႀကီး အံ့ဩသင့္သြားရသည္။
“ဒီအသီးက မႀကီးေပမယ့္ အရသာ႐ွိတယ္။ခ်ဥ္ခ်ဥ္ခ်ိဳခ်ိဳေလး။”
လဲ့ယ္ထ်ဲက ထင္း႐ွဴးပင္ကိုခ်လိုက္ၿပီး အလုံးႀကီးႀကီးေတြကို ေ႐ြးခူးလိုက္သည္။
အလုံး ၂၀ ေက်ာ္ကို ေ႐ြးခူးၿပီးေနာက္ ခ်င္မ်န္က ရပ္လိုက္၏။အမ်ားႀကီးခူးေနရင္ သူ႕ေက်ာက မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။
သစ္အယ္သီးေနရာသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ခ်င္မ်န္သည္ သစ္အယ္သီးခြံေတြကို ခြာကာ သစ္အယ္သီး အမ်ားအျပားကို ေကာက္ယူၿပီး ျခင္းေတာင္းကို သစ္အယ္သီးမ်ားျဖင့္ အျပည့္ျဖည့္လိုက္သည္။သူ႕ပုခုံးေတြက ခံႏိုင္ရည္႐ွိဖို႔ ခက္ခဲေနေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္ဖို႔ ဝန္ေလးေနမိသည္။
လဲ့ယ္ထ်ဲက ဘာမွမေျပာေနဘဲ ေတာင္းကို သူ႕ေက်ာေပၚတင္လိုက္သည္။
ခ်င္မ်န္က သူ႕ႏွာေခါင္းသူ ပြတ္လိုက္ၿပီး "ဒါမွမဟုတ္ရင္ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္ရမလား?"
"မလိုဘူး။သြားၾကမယ္။"
ခ်င္မ်န္သည္ လဲ့ယ္ထ်ဲေနာက္ကေန နာခံမႈ႐ွိ႐ွိျဖင့္ လိုက္လာခဲ့ၿပီး သူ႕ရဲ႕ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ၿပီးသန္မာတဲ့ ေနာက္ေက်ာကို သေဘာႀကီးက်ေနကာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ဒီလိုမ်ိဳး သူဘယ္လိုမ်ား ႀကီးျပင္းလာရတာလဲ?
အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ေ႐ွာင္ဟူသည္ သူ႕ေဘးနားတြင္ တုတ္႐ွည္တစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ထားလ်က္ သစ္ပင္၏အရိပ္ေအာက္တြင္ နာခံစြာ ထိုင္ေန၏။
ထိုတုတ္ကိုျဖင့္ သူဘယ္ကရသြားသည္ မသိ။
“ဦးေလးလဲ့ယ္...ကိုကိုခ်င္.."
“အဟြတ္......” ခ်င္မ်န္သည္ သူ႕တံေတြးသူ သီးသြားရသည္။ဘာလို႔မ်ား "ခ်စ္ကိုကိုေလး"လို႔ အသံထြက္ေနရတာလဲ?
(dear=ခ်င္(အသံတူ))
လဲ့ယ္ထ်ဲက ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာလိုက္၏။ “သူ႕ကို ဦးေလးခ်င္လို႔ ေခၚ”
“အြန္း..” ေ႐ွာင္ဟူက ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
ခ်င္မ်န္သည္ ပန္းသီးႏွစ္လုံးကိုယူ၍ သူ႕ကို ေပးလိုက္ၿပီး "ၿမိဳ႕ကို ခဏေနက်မွသြားၾကမွာ။မင္းအရင္ဆုံး စပါးက်ီေျမကို အရင္သြားၿပီး ကစားေနလိုက္။အစ္ကိုတို႔ ထြက္မယ့္အခ်ိန္က်ရင္ မင္းကို လာေခၚလိုက္မယ္။အဲ့ခါက်မွ ဆန္ေစ့ေတြကို လာၾကည့္ေပး"
“ဟုတ္...” ေ႐ွာင္ဟူသည္ လျခမ္းေကြးပုံတက္ေအာင္အထိ မ်က္လုံးေလးမ်ားက ျပဳံးလိုက္သည္။ပန္းသီးႏွစ္လုံးကိုယူကာ ေျပးသြားခဲ့သည္။
လဲ့ယ္ထ်ဲက ကိရိယာမ်ိဳးစုံကို ထုတ္ကာ တံခါးဝတြင္ထိုင္လ်က္ ပုံတြင္ျပထားသည့္အတိုင္း လက္လုပ္ေခါက္ဆြဲညစ္စက္ကို လုပ္ၾကည့္ေနသည္။
ခ်င္မ်န္က ေတာင္းထဲက ပစၥည္းအားလုံးကို ထုတ္ယူၿပီး အရိပ္ေအာက္မွာ ထားလိုက္၏။သူသည္ ငွက္ႏွစ္ေကာင္ကို ေဆးေၾကာသန္႔စင္ၿပီးေနာက္ ဂ်ံဳႏွစ္အခ်ိဳ႕ကို ျပင္ဆင္ခဲ့သည္။ထို႔ေနာက္ ပန္းသီးႏွစ္လုံးကို ေဆးေၾကာကာ လဲ့ယ္ထ်ဲေဘးတြင္ ထိုင္လ်က္ လမ္းၫႊန္ေပးေနသည္။
လဲ့ယ္ထ်ဲက ထင္း႐ွဴးပင္ကို အေတြ႕အၾကဳံမ႐ွိေသးသူႏွင့္မတူ ကြၽမ္းက်င္စြာ ႏႊာေနသည္ကိုျမင္ေတာ့ လက္လုပ္ေခါက္ဆြဲညစ္စက္ကို လုပ္ႏိုင္ဖို႔ရာ ပိုမိုယုံၾကည္လာခဲ့သည္။ေအာက္ေျခအျပား႐ွိ အေပါက္မ်ားသည္ လုပ္ေဆာင္ရန္ အခက္ခဲဆုံးအပိုင္းျဖစ္ၿပီး တစ္ေပါက္ၿပီးတစ္ေပါက္ ထြင္းထုရန္ လိုအပ္သည္။လဲ့ယ္ထ်ဲက အလ်င္လိုေနသည္ျဖစ္ေစကာမူ အရမ္းစိတ္႐ွည္၏။
"ကိုယ္ထည္ကို ဓါးနဲ႔အေခ်ာသတ္လိုက္ၿပီးရင္ သူ႕ကို ေအာက္ခံျပားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္။ဒါဆိုရင္ ဘယ္ညာလွည့္ၿပီး ျဖဳတ္တပ္လို႔ရတယ္။ညာဘက္ေနရာေလးကို ပိုၿပီးအေခ်ာသတ္လိုက္ဦး........လက္ကိုင္ကေန ေဒါင္လိုက္တြန္းအား ပိုၿပီးသက္ေရာက္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေလွ်ာဘားက ေျဖာင့္ေနရမယ္...."
တစ္နာရီမျပည့္ခင္မွာပဲ လက္လုပ္ေခါက္ဆြဲညစ္စက္ကို ပထမဆုံးထုတ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ခ်င္မ်န္က ေခ်ာေမြ႕သည့္ကိုယ္ထည္ကို ပြတ္သပ္ၿပီး ခ်ီးမြမ္းေထာပနာျပဳကာ "ဒါက ကမ႓ာေပၚမွာ ပထမဆုံးလက္လုပ္ေခါက္ဆြဲညစ္စက္ပဲ။ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ အရင္သိမ္းထားရမယ္"
လဲယ္ထ်ဲက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး သူ႕လက္ရာကို အရမ္းေက်နပ္မိ၏။
“စမ္းၾကည့္ရေအာင္။” ခ်င္မ်န္သည္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ စိတ္လႈပ္႐ွားစြာ ေျပးဝင္သြားသည္။ဦးစြာ လက္လုပ္ေခါက္ဆြဲညစ္စက္ကို အတြင္းႏွင့္အျပင္ ေရျဖင့္ သန္႔စင္ေအာင္ေဆးေၾကာလိုက္၏။ထို႔ေနာက္ လက္လုပ္ေခါက္ဆြဲညစ္စက္ကို ႀတိဂံပုံေထာက္တိုင္ေပၚတင္ကာ ဇလုံတစ္ခုကို ေအာက္တြင္ခံထားလ်က္ ဂ်ံဳႏွစ္ေတြကို ကိုယ္ထည္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။
လဲ့ယ္ထ်ဲက လက္ကိုင္ကို ကိုင္ကာ အားျဖင့္ ဖိခ်လိုက္သည္။႐ွည္လ်ားပိန္လွီေနသည့္ ေခါက္ဆြဲသည္ ေအာက္အေပါက္ကေန ခ်က္ခ်င္း ထြက္လာၿပီး အင္တုံထဲသို႔ က်သြား၏။
ခ်င္မ်န္ ရယ္လ်က္ ေျပာလိုက္သည္။ "ေအာင္ျမင္တယ္"
လဲ့ယ္ထ်ဲ၏မ်က္လုံးမ်ားသည္လည္း အျပဳံးမ်ားေၾကာင့္ ေတာက္ပလာကာ ဆက္လက္၍ ဖိေနေလသည္။
ခ်င္မ်န္က ေခါက္ဆြဲကိုျဖတ္ရန္ ကတ္ေၾကးတစ္စုံကိုယူကာ ျပဳံးျပဳံး႐ႊင္႐ႊင္ေျပာခဲ့သည္။ "ေန႔လည္စာအတြက္ ေခါက္ဆြဲစားရေအာင္"
လဲ့ယ္ထ်ဲသည္ ထုံးစံအတိုင္း ကန္႔ကြက္ျခင္း မ႐ွိခဲ့ဘဲ ဒုတိယေျမာက္ လက္လုပ္ေခါက္ဆြဲညစ္စက္ကို လုပ္ေနခဲ့သည္။
ေန႔လည္စာ စားၿပီးေနာက္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ စပါးက်ီေျမသို႔သြားကာ ေ႐ွာင္ဟူကိုေခၚၿပီး လက္လုပ္ေခါက္ဆြဲညစ္စက္ႏွင့္ ဂ်ံဳႏွစ္ေတြကို ယူကာ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ သြားၾကေလသည္။
Advertisement
Astelta
I'm fully aware of who I am.. aware-that I am the person who I thought I was. Being in a place- I know nothing at all. There were a lot of things I wasn't able to understand from here, but despite all of that- everything seemed natural and strangely familiar to me. As if someone inside influencing me...but who is he?
8 137Crepuscular's Creations
Jane Stevens is not a normal princess she would rather compete in a duel than go to a ball, and she controls the elements of fire and wind. Her powers are a mystery to her, so she must hide them from the outside world, which gets harder and harder by the day as she is getting ready to take over for her father as the ruler of Darkwell, but before she can she must meet her extended family. Jane meets a family member she never knew existed and together they must navigate the journey that started before Jane could even set foot on the foreign soil. participant in the Royal Road Writathon challenge
8 141The Curse Of Gods
In the world of Erza, is the nation of Tarkhel. A country where power dictates law, fists bend swords, pain bests defeat and suffering grants strength. Here lives a boy named Eren, he has a normal home, a supposedly normal school, a normal family and a normal life. But little does he know that his fate is entwined with the everpresent Evil, gnawing the world and ready to swallow it whole. Follow Eren on his journey to the realisation of the truth of his world.
8 164Infinity Core Summoner
Evan Lore was an orphan on the earth. He did not have a bad life or weak social life. He was cold and collected. On his holiday, when he was climbing a mountain, he fell off from the edge of the mountain and awakened in a world of fantasy that he read in the books. A cold mechanical voice echoed in his mind, which showed that Evan Lore was not alone. In a fantasy world with monsters, different races, mages, and powerful fighters who can crush mountains. What our Evan will do to save himself and gain power
8 113Episode 2: SPAWN
A vampire was destroyed in the city of Two Rivers. Her second death points detectives Alton and Cook of the Unjust Existence Extermination Investigation Force in the direction of an agent of a foreign power, and suggests the existence of a greater vampiric plot that undermines the reputation of the city for fair treatment of living-impaired citizens. Set in the world of Manifest Destiny - a shared hombrew D&D 3.5/Pathfinder 1 campaign setting that has been in use since 2007, this is a fantasy police procedural similar in style to Law & Order. Retired player characters make cameo appearances. This work originally won NaNoWriMo in 2015, and will update every Saturday until complete.
8 217Hurt The Same || The Game X Amber Riley
A Jayceon Taylor & Amber Riley Fanfiction
8 53