《မျန်ရဲ့ဝိညာဉ် ကူး​ပြောင်းလာတယ် ||မြန်မာဘာသာပြန်||》[1]

Advertisement

[Unicode]

001:တစ်နေ့မှာ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ဇနီးအဖြစ်သို့ ကူးပြောင်းသွားတယ်

လွန်ခဲ့သော ၁၁ လခန့်က.....

ချင်မျန်သည် သူ့မျက်လုံးတွေကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ ယိုစိမ့်နေတဲ့ သက်ကယ်အိပ်ခန်းထဲတွင် သူ့ကိုယ်က လဲလျောင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ပြဿနာက သူ သူ့မိသားစုရဲ့ ဗီလာထဲမှာပဲ ရှိနေခဲ့တာလေ!

ထို့အပြင် စောင်ထဲရှိ သူ့ခြေထောက်နံဘေးတွင် လဲလျောင်းနေသည့် တခြားလူတစ်ယောက် ရှိနေသေးသည်။

"မင်း...မင်း....မင်းဘယ်သူလဲ?"

ထိုလူသည် ငြိမ်သက်စွာထထိုင်လိုက်ပြီး ချင်မျန်ကို ခဏလောက်ကြည့်ရင်း သူ့ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက ထင်ရှားလာကာ ကုတင်ခေါင်းရင်းရှိ စားပွဲနိမ့်လေးမှ အက်ကွဲနေတဲ့ ပန်းကန်လုံးတစ်လုံးကို ယူဆောင်လာပေးခဲ့သည်။

ထိုလူက တိုးညှင်းသောလေသံဖြင့် ပြောလိုက်၏။

"မိန်းမ...ရေသောက်လိုက်"

ချင်မျန်၏မျက်လုံးတွေသည် နောက်သို့လန်သွားကာ မေ့လဲသွားတော့သည်။

ချင်မျန်သည် သူ မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်လာတယ်ဆိုတဲ့ အိပ်မက်တစ်ခုကို မက်ခဲ့သည်။နှဲသံ၊​မောင်းသံ၊ဗုံသံများ ဆူညံစွာ တီးခတ်သံများကြားတွင် သူသည် အမျိုးသားတစ်ဦးနှင့် လက်ထပ်ရန် ဆလွန်း​ဝေါယာဥ်ပေါ်သို့ အတင်းအကြပ် ဖိအား​ပေးထိုင်ခိုင်းခံခဲ့ရသည်။

ချွေးစေးတွေထွက်မတက် ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်မိလျက် နိုးလာပြီး အဝတ်အစားတွေကို တစ်စစီဆွဲဖြဲလိုက်၏။ပြားကပ်နေတဲ့ ရင်ဘတ်ကို မြင်လိုက်မိ​တော့မှ စိတ်သက်သာရာ ရသွားပြီး သူ့ကိုယ်သူ ရယ်မောမိရင်း "ငါကိုယ်ငါ ခြောက်လန့်မိနေတာပဲ။အိပ်မက်တစ်ခုပဲကို......"

ရုတ်တရက် တစ်စုံတစ်ခု မှားသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။သူ့အဝတ်အစားတွေက ဘယ်လောက်တောင်ဆွေး​နေလို့လဲ?ဆယ့်တနှစ်ကလေးကဲ့သို့ပင် ညိုတိုတိုအသားရည်နဲ့ ပိန်ပိန်ပါးပါး ခန္ဓာကိုယ်မျိုးရှိ​​နေရတာလဲ?

ခေါင်းကို အလျင်စလိုမြှောက်လိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ သူ သက်ကယ်အိမ်ထဲမှာ ရှိနေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ကြောက်လန့်တကြားနဲ့ ကုတင်ပေါ်ကနေ မြေပြင်ပေါ်သို့ ခုန်ဆင်းလိုက်၏။သက်ကယ်အခန်းသည် ခုနစ်ပေမှ ရှစ်စတုရန်းပေခန့်သာရှိကာ နံရံနှစ်ခုကိုရွှံ့ဖြင့်ပြုလုပ်ထားပြီး ကျန်နံရံနှစ်ခုမှာ သစ်သား၊မြက်ပင်နှင့် အထည်ဟောင်းများဖြင့် ကာရံထားသည်။ အခန်းထဲမှာ သစ်သားကုတင်တစ်လုံး၊ကုတင်ခေါင်းရင်းမှာ စားပွဲနိမ့်တစ်ခုနဲ့ သစ်သားသေတ္တာနှစ်လုံးကလွဲလို့ တခြားဘာမှ မရှိပေ။အိုး....နံရံပေါ်မှာ ကပ်ထားတဲ့ အနီရောင်စက္ကူအကွက်တစ်ခုလည်း ရှိသေးတယ်၊ကြီးမားတဲ့ "" စာလုံးကြီးကြီးတွေနဲ့ပဲ! မှန်မရှိသော်လည်း ချင်မျန်သည် သူ့လက်နှင့်ခြေသလုံးကို ကြည့်လိုက်​တော့ ဒီခန္ဓာကိုယ်သည် သူ့ခန္ဓာကိုယ်လုံးဝမဟုတ်ကြောင်း သူသေချာသိလိုက်ရသည်။

ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်မှုတစ်ခုက သူ့နောက်ကျောက​နေ တိုးဝင်လာသည်။

ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ? သူ့မိသားစုဗီလာမှာ ရောက်နေခဲ့တာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မှတ်မိပါတယ်။ဟုတ်သား...သူ့ကို ချင်လျန်က တွန်းချခဲ့တယ်။လှေကားက​နေ လှိမ့်ကျသွားပြီး ခေါင်းကို ထိသွားခဲ့တာပဲ။

ရုတ်တရက် သူသည် မယုံကြည်နိုင်စရာကောင်းတဲ့ အ​တွေးတစ်ခုကို တွေးမိခဲ့သည် - သူသေပြီး တခြားတစ်ယောက်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်မှာ လူဝင်စားခဲ့တာလား!!

ချင်မျန်မှာ မယုံနိုင်။သူ့ကိုယ်သူ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဆွဲစိတ်လိုက်သော်လည်း သူ့ရှေ့က မြင်ကွင်းက သူ့ကို အေးစက်စွာ ရယ်နေသကဲ့သို့ လုံးဝမပြောင်းသွားပေ။

သူ လုံးဝကို အံ့သြထိတ်လန့်မှု​ကြောင့် တောင်းတင်းသွားသည်။ခဏတာ ရူးသွပ်သွားပြီးနောက် သူ့ဘယ်ဘက်လက်ကောက်ဝတ်ရှိ သွေးခုန်နှုန်းကို အလျင်အမြန် ကြည့်လိုက်သည်။အဲဒီမှာ ထူးခြားတဲ့ မှဲ့နက်လေးတစ်ခုရှိနေ၏။စိတ်ထဲတွင် အတွေးတစ်ခုဖြင့် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်သော လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်သည့် ကမ္ဘာတစ်ခုက သူ့ရှေ့တွင် ပေါ်လာပြီး သူသည် ခဏတာ အသက်ရှူချောင်သွားကာ တင်းမာနေသော မျက်နှာမှာလည်း အနည်းငယ် သက်သာရာရသွားသည်။

သူသည် တံခါးဆီသို့ လျှောက်သွားကာ ခြေနှစ်လှမ်း,လှမ်းရုံတင်ရှိ​သေး ပြင်းထန်သည့်အရာတစ်ခုကြောင့် နာကျင်စွာ ခံစားလိုက်ရသည်။အောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ဖိနပ်မပါသည့် ပိန်ပိန်ပါးပါးမည်းညစ်​နေသည့်ခြေထောက်တစ်စုံကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မြေကြီးက ကျောက်/ကလိုင်​တွေဖြင့် ပြည့်နေ၏။သူ့​ခြေ​​ထောက်​တွေက တက်နင်းမိပြီး မနာတာကမှ ထူးဆန်းအံ့ဩစရာဖြစ်​နေမယ်။ပတ်ပတ်လည်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ကုတင်ဘေးမှာ ကောက်ရိုးဖိနပ်တစ်ရံ ရှိနေသည်။အသုံးပြုထားတာ ကြာ​နေပြီမို့ ဘေးနားတစ်ဝက်​လောက်က မဲညစ်​နေပြီ ဖြစ်သည်။ကုတင်အောက်တွင် အခြားသော ကောက်ရိုးဖိနပ်အကြီးတစ်ရံနှင့် အသေးတစ်ရံ ရှိ​နေ​သေးကာ အားလုံးသည် အသစ်များဖြစ်နေသည်။သူသည် မဆိုင်းမတွပင် ကောက်ရိုးဖိနပ်အသစ်ကို ဝတ်လိုက်သည်။

တံခါးကိုဖွင့်လိုက်တော့ ခြံထဲမှာ သက်ကယ်အိမ်ဆောက်ထားတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရင် နောက်ပိုင်းမှာမှ ဆောက်ခဲ့တာလို့ ပြောနိုင်သည်။အနံ့အသက်ဆိုးသည် သူ၏နှာခေါင်းထဲသို့ ဝင်လာ၏။သည်းမခံနိုင်တဲ့အတွက် နှာခေါင်းကို အုပ်ထားလိုက်ရသည်။

"Snort..." ဆန့်ကျင်ဘက်ဝက်တဲတွင် ဝက်တစ်ကောင်က ခေါင်းပြန်မငုံ့ခင် သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ ညစ်ပတ်နေတဲ့ ပါးစပ်ဖြင့် ကောက်ရိုးထဲတွင် ပြန့်ကျဲနေသော ဟင်းရွက်များကို ဆက်တူးဆွနေသည်။ပြီးတော့ အဲဒီဟင်းရွက်တွေရဲ့ဘေးမှာ ဝက်ချီးပုံးကြီးတစ်ခုလည်းရှိနေသည်။ချင်မျန်သည် ပျို့အန်မိလာတာ​ကြောင့် သူပါးစပ်ကို တင်းတင်းပိတ်ကာ အိမ်မကြီးဆီသို့ ပြန်လာခဲ့သည်။တံခါးကိုတွန်းဖွင့်ပြီးနောက် အော်ခေါ်လိုက်သည်။မရင်းနှီးတဲ့ အသံက အနည်းငယ် အက်ရှနေ၏။ "ဒီမှာ တစ်ယောက်ယောက် ရှိလား?"

ဘယ်သူမှ မဖြေပေ။

အသံကို မြှင့်ပြီး ထပ်ခေါ်လိုက်သည်။အဖြေပြန်မရသောအခါ မျက်မှောင်မကြုတ်ဘဲမ​နေနိုင်။အနှီခန္ဓာကိုယ်သည် အလွန်နာကျင်တတ်ပြီး ပျော့​ပြောင်းအားနည်းလွန်းလှသည်။သူသည် စကားအနည်းငယ်မျှသာ အော်ပြောနေသော်လည်း ခွန်အားများ ကုန်ဆုံးသွားသလိုပင်။ဒီခန္ဓာကိုယ်က နေမကောင်းဖြစ်နေလားလို့ မတွေးဘဲမနေနိုင်တော့​ပေ။

ညာဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အဝင်တံခါးက ပိတ်ထားသည်ကို​တွေ့လိုက်ရသည်။ဝင်ပေါက်တံခါးကို ပျဉ်ပြားများစွာဖြင့် ဖာ​ထေးထားပြီး ပျဉ်ပြားအက်ကွဲကြောင်းများမှ အလင်းတန်းများ ဖျတ်လတ်စွာ ထွက်ပေါ်နေသည်ကို သူမြင်နေရသည်။

ချင်မျန်သည် ဝင်ပေါက်တံခါးကိုဖွင့်ပြီး ဝက်နံ့​တွေထွက်​နေတဲ့အဆိပ်အတောက်နေရာက​နေ လွတ်မြောက်ရန် ခြေလှမ်းများစွာ လှမ်းခဲ့သည်။လေပြင်းတစ်ချက်တိုက်ခတ်လာတော့ လတ်ဆတ်တဲ့လေကို သူတစ်ရှိုက်ကြီး ရှူသွင်းလိုက်သည်။

ကောင်းကင်ရဲ့ ဘယ်ဘက်ခြမ်းမှာ နေမင်းကြီးသည် မနက်ခင်းလား နေဝင်ချိန်လား မသိနိုင်တဲ့ အမြင့်တစ်ဝက်လောက်တွင်ရှိ​နေသည်။စိမ်းစိုနေတဲ့ သစ်ပင်တွေပေါ်မှ နေရောင်သည် အလင်းတန်းများကို ရောင်ပြန်ဟပ်နေကာ လေတိုက်သွားလျှင် ရွှေ​ရောင်တလက်လက်​ဖြင့် တောက်ပနေသည်။မီးခိုးခေါင်းတိုင်များစွာသည် တစ်ခုနှင့်တစ်ခု မဝေးသော အိမ်တန်းများတွင် စိုက်ထူလျက်ရှိနေပြီး မီးခိုးခေါင်းတိုင်များမှ မီးခိုးများက ကောင်းကင်သို့ လွင့်ပျံနေသည်။မျှော်ကြည့်တော့ အဝေးတွင် ကွင်းပြင်ကြီးတစ်ခုရှိနေသည်။စိမ်းလန်းနေသည့် ကောက်ပဲသီးနှံများသည် လေတိုက်သွားလျှင် ရှည်လျားစိမ်းလန်းသည့် လှိုင်းလုံးများသဖွယ် လွင့်နေစေသည်။လယ်ကွင်းထဲမှာ လယ်သမားတွေက ကျောတကုန်းကုန်းဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။နွားတွေက တောင်ကြောပေါ်က မြက်တွေကို စားရင်း အမြီးတွေ ယမ်း​နေ၏။။ဟိုးအဝေးက စိမ်းစိုနေတဲ့တောင်တန်းကြီးတစ်ခုရဲ့ ထိပ်မှာ စိမ်းစိုနေတဲ့ သစ်ပင်တွေ စီတန်းနေလျက်။တောင်စောင်းတစ်ဝိုက်တွင် မီးခိုးမြူမှုန်များ ရစ်ဝဲနေသဖြင့် ၎င်းကို နတ်သမီးနယ်မြေတစ်ခုလို ဖြစ်စေသည်။ အမျိုးအမည်မသိသော ဦးတည်ရာဆီမှ နွားသိုးအော်ဟစ်သံများ၊ ခွေးဟောင်သံများနှင့် ရောထွေးနေသည့် မပီမသဆူညံသံများ ထွက်ပေါ်လာသော်လည်း ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ဒီရွာ၏ ငြိမ်းချမ်းမှုကို ပို၍ပင် ထင်ဟပ်စေပါသည်။

Advertisement

ဘယ်လောက်တောင် အေးချမ်း​လောက်တဲ့ရွာလေးလဲ!

ချင်မျန်သည် သူ့အခြေအနေကို နားမလည်နိုင်သေးသ​ရွေ့ ရွာပတ်,လမ်းလျှောက်ရန် စိတ်မ၀င်စားသေး။သူသည် အားပြန်ဖြည့်ရန် ကွန်ကရစ်တောထဲတွင် အချိန်အတော်ကြာ ထိုင်ခဲ့ပြီး ထိုကဲ့သို့သော ရွာလေးတစ်ရွာက သူအကြိုက်တွေ့စေခဲ့သည်။

ထိုအချိန်တွင် အသက် ၆၀ ခန့် အဘွားအိုတစ်ဦးသည် ကောက်ရိုးပုံနောက်ကွယ်မှ ရောက်ရှိလာပြီး ညာဘက်လက်မောင်းတွင် တောင်းတစ်ခုနှင့် ထိုထဲတွင် ရေစိုအဝတ်အစားများပါရှိသည်။

ချင်မျန်သည် အဘွားကြီး၏ဆံညှပ်နှင့် ရှေးကျတဲ့ အဝတ်အစားတွေကို မြင်လိုက်ရသည်နှင့်တပြိုင်နက် သူ့နှလုံးခုန်သံများ ဆောင့်တက်သွားရသည်။သူသည် အခြားသူတစ်ဦး၏ခန္ဓာကိုယ်တွင် လူပြန်ဝင်စားရုံသာမက ရှေးခေတ်ကိုပါ ရောက်သွားတာများလား?

လူတစ်ယောက်ကိုတွေ့ဖို့ဆိုတာ မလွယ်တာမို့ အဘွားကြီးကို သွားမေးမြန်းကြည့်ရမလားလို့ တွေးနေပေမယ့် အဘွားကြီးကတော့ ရုတ်တရက်လျှောက်လာပြီး သူ့ဆီ တည့်တည့်ရောက်လာသည်။ သူမ၏အမူအရာမှာ အလွန်ဆိုးရွားနေပြီး သူမ၏ပါးလွှာသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို တင်းတင်းစေ့ထားကာ ဒေါသထွက်​နေသည့် အရှိန်အဝါမျိုးကို ပြသ​နေသည်။

"နင် နိုးပြီးကတည်းက ဝက်တွေကို ဘာလို့မကျွေးခဲ့တာလဲ? ရှုခင်းကြည့်ဖို့ ဒီမှာထိုင်နေတာလား ဟမ်?!"

ချင်မျန်က စိတ်ထဲတွင် ပြောလိုက်သည်;တကယ်ပဲ ရှုခင်းတွေကို ကြည့်နေတာ​လေ။အဘွားကြီးက တကယ်ပဲ သူထွက်လာတဲ့ ခြံဝင်းထဲကို ဝင်သွားတာကို မြင်လိုက်ရတော့ သူနဲ့အဘွားကြီးကြားက လက်ရှိဆက်ဆံရေးက ဘယ်လိုရှိလဲ မသိတော့ဘူး။သူ့နှာခေါင်းကို ညှစ်ပြီး လမ်းလျှောက်ဝင်လာရင်း ဗိုက်ထဲက​နေ တဟုန်းဟုန်း မြည်လာသည်။

သူ ဗိုက်ဆာနေပြီ!

တုရှီသည် ကြိုးပေါ်တွင် အဝတ်များကိုလှမ်း​နေသော်လည်း သူ့နောက်တွင် လှုပ်ရှားမှုမရှိသေးတာကို သူမသိသောအခါ သူမခါးကိုလှည့်ကာ ဒေါသတကြီးအော်ဟောက်လိုက်သည်။

"အကြီးဆုံး(ပထမ)မိသားစု!နင် သေပြီလား?ဟမ်!ဝက်ကို မြန်မြန် အစာသွားကျွေး!"

"အကြီးဆုံးမိသားစုက သားကြီးလား ဒါမှမဟုတ် အကြီးဆုံးမိသားစုက ဘာလဲ?" ချင်မျန်က တွေးလိုက်သည်။အဘွားကြီးမှလွဲ၍ သူသည် ဤနေရာတွင် တစ်ဦးတည်းသော သူသာ ရှိနေပြီး အဘွားကြီး၏အော်ငေါက်ခြင်းကို မခံချင်သော်လည်း သူ့အကြောင်းသူသာ ဖြစ်သည်။ထို့ကြောင့် သူသည် သက်ပြင်းအသာချကာ ထိုနေရာသို့ လျှောက်လှမ်းခဲ့သည်။

တုရှီက သူ့ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး "ဝက်တွေကို သွားကျွေး!"

"မရဘူး" ချင်မျန်က ညင်သာစွာ ပြုံးပြီး "ကျွန်တော့်ကို သင်ပေးဖို့ အဘွားကိုပဲ နှောင့်ယှက်ရတော့မယ်"

တုရှီ၏မျက်နှာမှာ မည်း​မှောင်သွားသည်။သူမသည် ပတ်ပတ်လည်ကိုကြည့်ကာ ဟောင်းနွမ်းနေသောတံမြက်စည်းတစ်ချောင်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး

ချင်မျန်၏ခန္ဓာကိုယ်ဆီသို့ လှမ်းရိုက်လိုက်သည်။ "မရဘူး?နင်ရော ထမင်းစားလား!မစားဘူးလား!နင် ငါ့ကိုဒေါသထွက်​အောင် လုပ်ဖို့ကြိုးစားနေတာလား?"

ချင်မျန်က အံ့သြသွားသည်။အဘွားကြီးသည် စကားတစ်လုံးမှမပြောဘဲ တစ်စုံတစ်ဦးကို ရိုက်ရ​အောင် ရူးများ​နေတာလားဟု စိတ်ထဲမှာတွေး​​တောလိုက်ရင်း တံမြက်စည်းကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ဒါပေမယ့် သူ့အသက် 11-12 နှစ်လောက်သာရှိသေးတယ်ဆိုတာကို သူမေ့သွားခဲ့ပြီး သူ့ကျန်းမာရေးက ညံ့ဖျင်းတာကြောင့် အဘွားကြီးရဲ့ပြန်ဆွဲအားကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ခံလိုက်ရသည်။သူ့လက်​​ပေါ်မှ နာကျင်​​လာတာကြောင့်​ ဆုပ်​ကိုင်​ထားသည်​ကို လွတ်​​သွားကာ ​မြေပြင်​တွင်​ လဲကျသွားလေသည်​။

"နင် ဘယ်လိုတောင် ပြန်လုပ်ရဲရတာလဲ?နင် ဒီကိုပြန်လာခဲ့စမ်း!" တုရှီက တံမြက်စည်းကို မြှောက်လိုက်ပြီး နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ရိုက်ဖို့ ရွယ်လိုက်သည်။

ချင်မျန်၏မျက်နှာသည် အေးစက်စွာ မည်း​မှောင်သွားသော်လည်း သူ့တွင် ရှောင်ရန်အင်အားမရှိပေ။စိတ်ထဲမှာတော့...' ကံဆိုးချက်!ငါ ခဏတာ ဒုက္ခ(နာ)ရောက်သွားမှာတော့ ကြောက်တယ်!အဘွားအိုက အသက်ကြီးပေမယ့် အရမ်းသန်မာ၏။

စောင့်မျှော်နေသည့် ဝေဒနာသည် ချင်းမျန်အပေါ်သို့ ရောက်မလာ​တော့ အ​ပေါ်ပြန်ကြည့်ရင်း တုရှီ၏မျက်နှာသည် မြင်မ​ကောင်းရှူ့မ​ကောင်း မျက်မှောင်ကြုတ်နေသည်ကို သူတွေ့လိုက်ရသည်။

ချင်မျန်သည် နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ တံမြက်စည်းကို အရပ်ရှည်တဲ့လူတစ်ယောက်က ကိုင်ထားလိုက်တာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။အရင်က ဒီလူကို တစ်နေရာရာမှာ မြင်ဖူးသလိုပဲ!

"အမေ...သူက ကျွန်တော့်မိန်းမ​လေ"

ချင်မျန်သည် ပြင်းထန်စွာ ချောင်းဆိုးလိုက်မိသည်။ထိုလူကိုမြင်ဖူးသည်ကို အံ့ဩစရာမရှိ။မနေ့ညက သူ့ကို "မိန်းမ" လို့ ခေါ်လိုက်တဲ့ သူ အတိအကျပဲ!

▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎

[Zawgyi]

001:တစ္ေန႔မွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ဇနီးအျဖစ္သို႔ ကူးေျပာင္းသြားတယ္

လြန္ခဲ့ေသာ ၁၁ လခန္႔က.....

ခ်င္မ်န္သည္ သူ႕မ်က္လုံးေတြကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာ ယိုစိမ့္ေနတဲ့ သက္ကယ္အိပ္ခန္းထဲတြင္ သူ႕ကိုယ္က လဲေလ်ာင္းေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ျပႆနာက သူ သူ႕မိသားစုရဲ႕ ဗီလာထဲမွာပဲ ႐ွိေနခဲ့တာေလ!

ထို႔အျပင္ ေစာင္ထဲ႐ွိ သူ႕ေျခေထာက္နံေဘးတြင္ လဲေလ်ာင္းေနသည့္ တျခားလူတစ္ေယာက္ ႐ွိေနေသးသည္။

"မင္း...မင္း....မင္းဘယ္သူလဲ?"

ထိုလူသည္ ၿငိမ္သက္စြာထထိုင္လိုက္ၿပီး ခ်င္မ်န္ကို ခဏေလာက္ၾကည့္ရင္း သူ႕ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းက ထင္႐ွားလာကာ ကုတင္ေခါင္းရင္း႐ွိ စားပြဲနိမ့္ေလးမွ အက္ကြဲေနတဲ့ ပန္းကန္လုံးတစ္လုံးကို ယူေဆာင္လာေပးခဲ့သည္။

ထိုလူက တိုးညႇင္းေသာေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္၏။

"မိန္းမ...ေရေသာက္လိုက္"

ခ်င္မ်န္၏မ်က္လုံးေတြသည္ ေနာက္သို႔လန္သြားကာ ေမ့လဲသြားေတာ့သည္။

ခ်င္မ်န္သည္ သူ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္လာတယ္ဆိုတဲ့ အိပ္မက္တစ္ခုကို မက္ခဲ့သည္။ႏွဲသံ၊​ေမာင္းသံ၊ဗုံသံမ်ား ဆူညံစြာ တီးခတ္သံမ်ားၾကားတြင္ သူသည္ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးႏွင့္ လက္ထပ္ရန္ ဆလြန္း​ေဝါယာဥ္ေပၚသို႔ အတင္းအၾကပ္ ဖိအား​ေပးထိုင္ခိုင္းခံခဲ့ရသည္။

ေခြၽးေစးေတြထြက္မတက္ ေၾကာက္႐ြံ႕ထိတ္လန္႔မိလ်က္ ႏိုးလာၿပီး အဝတ္အစားေတြကို တစ္စစီဆြဲၿဖဲလိုက္၏။ျပားကပ္ေနတဲ့ ရင္ဘတ္ကို ျမင္လိုက္မိ​ေတာ့မွ စိတ္သက္သာရာ ရသြားၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ ရယ္ေမာမိရင္း "ငါကိုယ္ငါ ေျခာက္လန္႔မိေနတာပဲ။အိပ္မက္တစ္ခုပဲကို......"

Advertisement

႐ုတ္တရက္ တစ္စုံတစ္ခု မွားသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။သူ႕အဝတ္အစားေတြက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေဆြး​ေနလို႔လဲ?ဆယ့္တႏွစ္ကေလးကဲ့သို႔ပင္ ညိဳတိုတိုအသားရည္နဲ႔ ပိန္ပိန္ပါးပါး ခႏၶာကိုယ္မ်ိဳး႐ွိ​​ေနရတာလဲ?

ေခါင္းကို အလ်င္စလိုေျမႇာက္လိုက္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ သက္ကယ္အိမ္ထဲမွာ ႐ွိေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ေၾကာက္လန္႔တၾကားနဲ႔ ကုတင္ေပၚကေန ေျမျပင္ေပၚသို႔ ခုန္ဆင္းလိုက္၏။သက္ကယ္အခန္းသည္ ခုနစ္ေပမွ ႐ွစ္စတုရန္းေပခန္႔သာ႐ွိကာ နံရံႏွစ္ခုကို႐ႊံ႕ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားၿပီး က်န္နံရံႏွစ္ခုမွာ သစ္သား၊ျမက္ပင္ႏွင့္ အထည္ေဟာင္းမ်ားျဖင့္ ကာရံထားသည္။ အခန္းထဲမွာ သစ္သားကုတင္တစ္လုံး၊ကုတင္ေခါင္းရင္းမွာ စားပြဲနိမ့္တစ္ခုနဲ႔ သစ္သားေသတၱာႏွစ္လုံးကလြဲလို႔ တျခားဘာမွ မ႐ွိေပ။အိုး....နံရံေပၚမွာ ကပ္ထားတဲ့ အနီေရာင္စကၠဴအကြက္တစ္ခုလည္း ႐ွိေသးတယ္၊ႀကီးမားတဲ့ "" စာလုံးႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ပဲ! မွန္မ႐ွိေသာ္လည္း ခ်င္မ်န္သည္ သူ႕လက္ႏွင့္ေျခသလုံးကို ၾကည့္လိုက္​ေတာ့ ဒီခႏၶာကိုယ္သည္ သူ႕ခႏၶာကိုယ္လုံးဝမဟုတ္ေၾကာင္း သူေသခ်ာသိလိုက္ရသည္။

ေၾကာက္႐ြံ႕ထိတ္လန္႔မႈတစ္ခုက သူ႕ေနာက္ေက်ာက​ေန တိုးဝင္လာသည္။

ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ? သူ႕မိသားစုဗီလာမွာ ေရာက္ေနခဲ့တာကို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း မွတ္မိပါတယ္။ဟုတ္သား...သူ႕ကို ခ်င္လ်န္က တြန္းခ်ခဲ့တယ္။ေလွကားက​ေန လွိမ့္က်သြားၿပီး ေခါင္းကို ထိသြားခဲ့တာပဲ။

႐ုတ္တရက္ သူသည္ မယုံၾကည္ႏိုင္စရာေကာင္းတဲ့ အ​ေတြးတစ္ခုကို ေတြးမိခဲ့သည္ - သူေသၿပီး တျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ လူဝင္စားခဲ့တာလား!!

ခ်င္မ်န္မွာ မယုံႏိုင္။သူ႕ကိုယ္သူ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆြဲစိတ္လိုက္ေသာ္လည္း သူ႕ေ႐ွ႕က ျမင္ကြင္းက သူ႕ကို ေအးစက္စြာ ရယ္ေနသကဲ့သို႔ လုံးဝမေျပာင္းသြားေပ။

သူ လုံးဝကို အံ့ၾသထိတ္လန္႔မႈ​ေၾကာင့္ ေတာင္းတင္းသြားသည္။ခဏတာ ႐ူးသြပ္သြားၿပီးေနာက္ သူ႕ဘယ္ဘက္လက္ေကာက္ဝတ္႐ွိ ေသြးခုန္ႏႈန္းကို အလ်င္အျမန္ ၾကည့္လိုက္သည္။အဲဒီမွာ ထူးျခားတဲ့ မွဲ႔နက္ေလးတစ္ခု႐ွိေန၏။စိတ္ထဲတြင္ အေတြးတစ္ခုျဖင့္ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေသာ လွ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္သည့္ ကမ႓ာတစ္ခုက သူ႕ေ႐ွ႕တြင္ ေပၚလာၿပီး သူသည္ ခဏတာ အသက္႐ွဴေခ်ာင္သြားကာ တင္းမာေနေသာ မ်က္ႏွာမွာလည္း အနည္းငယ္ သက္သာရာရသြားသည္။

သူသည္ တံခါးဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားကာ ေျခႏွစ္လွမ္း,လွမ္း႐ုံတင္႐ွိ​ေသး ျပင္းထန္သည့္အရာတစ္ခုေၾကာင့္ နာက်င္စြာ ခံစားလိုက္ရသည္။ေအာက္ကိုငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖိနပ္မပါသည့္ ပိန္ပိန္ပါးပါးမည္းညစ္​ေနသည့္ေျခေထာက္တစ္စုံကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေျမႀကီးက ေက်ာက္/ကလိုင္​ေတြျဖင့္ ျပည့္ေန၏။သူ႕​ေျခ​​ေထာက္​ေတြက တက္နင္းမိၿပီး မနာတာကမွ ထူးဆန္းအံ့ဩစရာျဖစ္​ေနမယ္။ပတ္ပတ္လည္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ေဘးမွာ ေကာက္႐ိုးဖိနပ္တစ္ရံ ႐ွိေနသည္။အသုံးျပဳထားတာ ၾကာ​ေနၿပီမို႔ ေဘးနားတစ္ဝက္​ေလာက္က မဲညစ္​ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ကုတင္ေအာက္တြင္ အျခားေသာ ေကာက္႐ိုးဖိနပ္အႀကီးတစ္ရံႏွင့္ အေသးတစ္ရံ ႐ွိ​ေန​ေသးကာ အားလုံးသည္ အသစ္မ်ားျဖစ္ေနသည္။သူသည္ မဆိုင္းမတြပင္ ေကာက္႐ိုးဖိနပ္အသစ္ကို ဝတ္လိုက္သည္။

တံခါးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ ျခံထဲမွာ သက္ကယ္အိမ္ေဆာက္ထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေနာက္ပိုင္းမွာမွ ေဆာက္ခဲ့တာလို႔ ေျပာႏိုင္သည္။အနံ႔အသက္ဆိုးသည္ သူ၏ႏွာေခါင္းထဲသို႔ ဝင္လာ၏။သည္းမခံႏိုင္တဲ့အတြက္ ႏွာေခါင္းကို အုပ္ထားလိုက္ရသည္။

"Snort..." ဆန္႔က်င္ဘက္ဝက္တဲတြင္ ဝက္တစ္ေကာင္က ေခါင္းျပန္မငုံ႔ခင္ သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ ပါးစပ္ျဖင့္ ေကာက္႐ိုးထဲတြင္ ျပန္႔က်ဲေနေသာ ဟင္း႐ြက္မ်ားကို ဆက္တူးဆြေနသည္။ၿပီးေတာ့ အဲဒီဟင္း႐ြက္ေတြရဲ႕ေဘးမွာ ဝက္ခ်ီးပုံးႀကီးတစ္ခုလည္း႐ွိေနသည္။ခ်င္မ်န္သည္ ပ်ိဳ႕အန္မိလာတာ​ေၾကာင့္ သူပါးစပ္ကို တင္းတင္းပိတ္ကာ အိမ္မႀကီးဆီသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။တံခါးကိုတြန္းဖြင့္ၿပီးေနာက္ ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။မရင္းႏွီးတဲ့ အသံက အနည္းငယ္ အက္႐ွေန၏။ "ဒီမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ႐ွိလား?"

ဘယ္သူမွ မေျဖေပ။

အသံကို ျမႇင့္ၿပီး ထပ္ေခၚလိုက္သည္။အေျဖျပန္မရေသာအခါ မ်က္ေမွာင္မၾကဳတ္ဘဲမ​ေနႏိုင္။အႏွီခႏၶာကိုယ္သည္ အလြန္နာက်င္တတ္ၿပီး ေပ်ာ့​ေျပာင္းအားနည္းလြန္းလွသည္။သူသည္ စကားအနည္းငယ္မွ်သာ ေအာ္ေျပာေနေသာ္လည္း ခြန္အားမ်ား ကုန္ဆုံးသြားသလိုပင္။ဒီခႏၶာကိုယ္က ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလားလို႔ မေတြးဘဲမေနႏိုင္ေတာ့​ေပ။

ညာဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဝင္တံခါးက ပိတ္ထားသည္ကို​ေတြ႕လိုက္ရသည္။ဝင္ေပါက္တံခါးကို ပ်ဥ္ျပားမ်ားစြာျဖင့္ ဖာ​ေထးထားၿပီး ပ်ဥ္ျပားအက္ကြဲေၾကာင္းမ်ားမွ အလင္းတန္းမ်ား ဖ်တ္လတ္စြာ ထြက္ေပၚေနသည္ကို သူျမင္ေနရသည္။

ခ်င္မ်န္သည္ ဝင္ေပါက္တံခါးကိုဖြင့္ၿပီး ဝက္နံ႔​ေတြထြက္​ေနတဲ့အဆိပ္အေတာက္ေနရာက​ေန လြတ္ေျမာက္ရန္ ေျခလွမ္းမ်ားစြာ လွမ္းခဲ့သည္။ေလျပင္းတစ္ခ်က္တိုက္ခတ္လာေတာ့ လတ္ဆတ္တဲ့ေလကို သူတစ္႐ိႈက္ႀကီး ႐ွဴသြင္းလိုက္သည္။

ေကာင္းကင္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာ ေနမင္းႀကီးသည္ မနက္ခင္းလား ေနဝင္ခ်ိန္လား မသိႏိုင္တဲ့ အျမင့္တစ္ဝက္ေလာက္တြင္႐ွိ​ေနသည္။စိမ္းစိုေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြေပၚမွ ေနေရာင္သည္ အလင္းတန္းမ်ားကို ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနကာ ေလတိုက္သြားလွ်င္ ေ႐ႊ​ေရာင္တလက္လက္​ျဖင့္ ေတာက္ပေနသည္။မီးခိုးေခါင္းတိုင္မ်ားစြာသည္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု မေဝးေသာ အိမ္တန္းမ်ားတြင္ စိုက္ထူလ်က္႐ွိေနၿပီး မီးခိုးေခါင္းတိုင္မ်ားမွ မီးခိုးမ်ားက ေကာင္းကင္သို႔ လြင့္ပ်ံေနသည္။ေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ အေဝးတြင္ ကြင္းျပင္ႀကီးတစ္ခု႐ွိေနသည္။စိမ္းလန္းေနသည့္ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ားသည္ ေလတိုက္သြားလွ်င္ ႐ွည္လ်ားစိမ္းလန္းသည့္ လိႈင္းလုံးမ်ားသဖြယ္ လြင့္ေနေစသည္။လယ္ကြင္းထဲမွာ လယ္သမားေတြက ေက်ာတကုန္းကုန္းျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။ႏြားေတြက ေတာင္ေၾကာေပၚက ျမက္ေတြကို စားရင္း အၿမီးေတြ ယမ္း​ေန၏။။ဟိုးအေဝးက စိမ္းစိုေနတဲ့ေတာင္တန္းႀကီးတစ္ခုရဲ႕ ထိပ္မွာ စိမ္းစိုေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြ စီတန္းေနလ်က္။ေတာင္ေစာင္းတစ္ဝိုက္တြင္ မီးခိုးျမဴမႈန္မ်ား ရစ္ဝဲေနသျဖင့္ ၎ကို နတ္သမီးနယ္ေျမတစ္ခုလို ျဖစ္ေစသည္။ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ဦးတည္ရာဆီမွ ႏြားသိုးေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ ေခြးေဟာင္သံမ်ားႏွင့္ ေရာေထြးေနသည့္ မပီမသဆူညံသံမ်ား ထြက္ေပၚလာေသာ္လည္း ဆန္႔က်င္ဘက္အားျဖင့္ ဒီ႐ြာ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ပို၍ပင္ ထင္ဟပ္ေစပါသည္။

ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေအးခ်မ္း​ေလာက္တဲ့႐ြာေလးလဲ!

ခ်င္မ်န္သည္ သူ႕အေျခအေနကို နားမလည္ႏိုင္ေသးသ​ေ႐ြ႕ ႐ြာပတ္,လမ္းေလွ်ာက္ရန္ စိတ္မ၀င္စားေသး။သူသည္ အားျပန္ျဖည့္ရန္ ကြန္ကရစ္ေတာထဲတြင္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ထိုင္ခဲ့ၿပီး ထိုကဲ့သို႔ေသာ ႐ြာေလးတစ္႐ြာက သူအႀကိဳက္ေတြ႕ေစခဲ့သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ အသက္ ၆၀ ခန္႔ အဘြားအိုတစ္ဦးသည္ ေကာက္႐ိုးပုံေနာက္ကြယ္မွ ေရာက္႐ွိလာၿပီး ညာဘက္လက္ေမာင္းတြင္ ေတာင္းတစ္ခုႏွင့္ ထိုထဲတြင္ ေရစိုအဝတ္အစားမ်ားပါ႐ွိသည္။

ခ်င္မ်န္သည္ အဘြားႀကီး၏ဆံညႇပ္ႏွင့္ ေ႐ွးက်တဲ့ အဝတ္အစားေတြကို ျမင္လိုက္ရသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ သူ႕ႏွလုံးခုန္သံမ်ား ေဆာင့္တက္သြားရသည္။သူသည္ အျခားသူတစ္ဦး၏ခႏၶာကိုယ္တြင္ လူျပန္ဝင္စား႐ုံသာမက ေ႐ွးေခတ္ကိုပါ ေရာက္သြားတာမ်ားလား?

လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္တာမို႔ အဘြားႀကီးကို သြားေမးျမန္းၾကည့္ရမလားလို႔ ေတြးေနေပမယ့္ အဘြားႀကီးကေတာ့ ႐ုတ္တရက္ေလွ်ာက္လာၿပီး သူ႕ဆီ တည့္တည့္ေရာက္လာသည္။ သူမ၏အမူအရာမွာ အလြန္ဆိုး႐ြားေနၿပီး သူမ၏ပါးလႊာေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို တင္းတင္းေစ့ထားကာ ေဒါသထြက္​ေနသည့္ အ႐ွိန္အဝါမ်ိဳးကို ျပသ​ေနသည္။

"နင္ ႏိုးၿပီးကတည္းက ဝက္ေတြကို ဘာလို႔မေကြၽးခဲ့တာလဲ? ႐ႈခင္းၾကည့္ဖို႔ ဒီမွာထိုင္ေနတာလား ဟမ္?!"

ခ်င္မ်န္က စိတ္ထဲတြင္ ေျပာလိုက္သည္;တကယ္ပဲ ႐ႈခင္းေတြကို ၾကည့္ေနတာ​ေလ။အဘြားႀကီးက တကယ္ပဲ သူထြက္လာတဲ့ ျခံဝင္းထဲကို ဝင္သြားတာကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ သူနဲ႔အဘြားႀကီးၾကားက လက္႐ွိဆက္ဆံေရးက ဘယ္လို႐ွိလဲ မသိေတာ့ဘူး။သူ႕ႏွာေခါင္းကို ညႇစ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ဝင္လာရင္း ဗိုက္ထဲက​ေန တဟုန္းဟုန္း ျမည္လာသည္။

သူ ဗိုက္ဆာေနၿပီ!

တု႐ွီသည္ ႀကိဳးေပၚတြင္ အဝတ္မ်ားကိုလွမ္း​ေနေသာ္လည္း သူ႕ေနာက္တြင္ လႈပ္႐ွားမႈမ႐ွိေသးတာကို သူမသိေသာအခါ သူမခါးကိုလွည့္ကာ ေဒါသတႀကီးေအာ္ေဟာက္လိုက္သည္။

"အႀကီးဆုံး(ပထမ)မိသားစု!နင္ ေသၿပီလား?ဟမ္!ဝက္ကို ျမန္ျမန္ အစာသြားေကြၽး!"

"အႀကီးဆုံးမိသားစုက သားႀကီးလား ဒါမွမဟုတ္ အႀကီးဆုံးမိသားစုက ဘာလဲ?" ခ်င္မ်န္က ေတြးလိုက္သည္။အဘြားႀကီးမွလြဲ၍ သူသည္ ဤေနရာတြင္ တစ္ဦးတည္းေသာ သူသာ ႐ွိေနၿပီး အဘြားႀကီး၏ေအာ္ေငါက္ျခင္းကို မခံခ်င္ေသာ္လည္း သူ႕အေၾကာင္းသူသာ ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သက္ျပင္းအသာခ်ကာ ထိုေနရာသို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့သည္။

တု႐ွီက သူ႕ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး "ဝက္ေတြကို သြားေကြၽး!"

"မရဘူး" ခ်င္မ်န္က ညင္သာစြာ ျပဳံးၿပီး "ကြၽန္ေတာ္႕ကို သင္ေပးဖို႔ အဘြားကိုပဲ ေႏွာင့္ယွက္ရေတာ့မယ္"

တု႐ွီ၏မ်က္ႏွာမွာ မည္း​ေမွာင္သြားသည္။သူမသည္ ပတ္ပတ္လည္ကိုၾကည့္ကာ ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာတံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး

ခ်င္မ်န္၏ခႏၶာကိုယ္ဆီသို႔ လွမ္း႐ိုက္လိုက္သည္။ "မရဘူး?နင္ေရာ ထမင္းစားလား!မစားဘူးလား!နင္ ငါ့ကိုေဒါသထြက္​ေအာင္ လုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတာလား?"

ခ်င္မ်န္က အံ့ၾသသြားသည္။အဘြားႀကီးသည္ စကားတစ္လုံးမွမေျပာဘဲ တစ္စုံတစ္ဦးကို ႐ိုက္ရ​ေအာင္ ႐ူးမ်ား​ေနတာလားဟု စိတ္ထဲမွာေတြး​​ေတာလိုက္ရင္း တံျမက္စည္းကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ဒါေပမယ့္ သူ႕အသက္ 11-12 ႏွစ္ေလာက္သာ႐ွိေသးတယ္ဆိုတာကို သူေမ့သြားခဲ့ၿပီး သူ႕က်န္းမာေရးက ညံ့ဖ်င္းတာေၾကာင့္ အဘြားႀကီးရဲ႕ျပန္ဆြဲအားကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံလိုက္ရသည္။သူ႕လက္​​ေပၚမွ နာက်င္​​လာတာေၾကာင့္​ ဆုပ္​ကိုင္​ထားသည္​ကို လြတ္​​သြားကာ ​ေျမျပင္​တြင္​ လဲက်သြားေလသည္​။

"နင္ ဘယ္လိုေတာင္ ျပန္လုပ္ရဲရတာလဲ?နင္ ဒီကိုျပန္လာခဲ့စမ္း!" တု႐ွီက တံျမက္စည္းကို ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္႐ိုက္ဖို႔ ႐ြယ္လိုက္သည္။

ခ်င္မ်န္၏မ်က္ႏွာသည္ ေအးစက္စြာ မည္း​ေမွာင္သြားေသာ္လည္း သူ႕တြင္ ေ႐ွာင္ရန္အင္အားမ႐ွိေပ။စိတ္ထဲမွာေတာ့...' ကံဆိုးခ်က္!ငါ ခဏတာ ဒုကၡ(နာ)ေရာက္သြားမွာေတာ့ ေၾကာက္တယ္!အဘြားအိုက အသက္ႀကီးေပမယ့္ အရမ္းသန္မာ၏။

ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည့္ ေဝဒနာသည္ ခ်င္းမ်န္အေပၚသို႔ ေရာက္မလာ​ေတာ့ အ​ေပၚျပန္ၾကည့္ရင္း တု႐ွီ၏မ်က္ႏွာသည္ ျမင္မ​ေကာင္း႐ွဴ႕မ​ေကာင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေနသည္ကို သူေတြ႕လိုက္ရသည္။

ခ်င္မ်န္သည္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံျမက္စည္းကို အရပ္႐ွည္တဲ့လူတစ္ေယာက္က ကိုင္ထားလိုက္တာကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။အရင္က ဒီလူကို တစ္ေနရာရာမွာ ျမင္ဖူးသလိုပဲ!

"အေမ...သူက ကြၽန္ေတာ္႕မိန္းမ​ေလ"

ခ်င္မ်န္သည္ ျပင္းထန္စြာ ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္မိသည္။ထိုလူကိုျမင္ဖူးသည္ကို အံ့ဩစရာမ႐ွိ။မေန႔ညက သူ႕ကို "မိန္းမ" လို႔ ေခၚလိုက္တဲ့ သူ အတိအက်ပဲ!

    people are reading<မျန်ရဲ့ဝိညာဉ် ကူး​ပြောင်းလာတယ် ||မြန်မာဘာသာပြန်||>
      Close message
      Advertisement
      You may like
      You can access <East Tale> through any of the following apps you have installed
      5800Coins for Signup,580 Coins daily.
      Update the hottest novels in time! Subscribe to push to read! Accurate recommendation from massive library!
      2 Then Click【Add To Home Screen】
      1Click