-ელა, შეიძლება?-დილით, თეჰიონის ხმის წყალობით მეღვიძება.

-ა?-დაბნეულმა ვიკითხე და ლოგინიდან წამოვდექი.

-შეიძლება შემოვიდეთქო-ხმამაღლა თქვა, რომ კარგად გამეგო.

-ჰო, შემოდი-ვთქვი და უკან ლოგინში ჩავწექი.

თეჰიონიც შემოვიდა.

-რა სახე გაქ?-მეკითხება სიცილით. ცდილობს უხერხულობა გაფანტოს.

-მიდი,დაიძინე ღამის 3 საათზე და გაიღვიძე დილის-საათს შევხედე-7 საათზე და მერე ვნახოთ, რა სახე გექნება-ვუთხარი დაბღვერილმა-და აქ რა გინდა? მგონი, გაბრაზებული ვარ შენზე.

-ვიცი, რომ გაბრაზებული ხარ. ამიტომაც მოვედი შენთან,უნდა შემოგირიგო-თქვა და ლოგინის, მეორე მხარეს დაჯდა.

(ხო ხვდებით მარჯვნივ ელა წევს და მარცხნივ მიუჯდა თეჰიონი)

-მიდი, წარმატებები-ვუთხარი და ზურგი ვაქციე.

-ვიცი, რომ ძნელი იქნება-ამოიოხრა და რამოდენიმე წამში მომესმა, საბანის ფრიალის ხმა. უკან გავიხედე. ვაჟბატონი ლოგინში, გვერდით მომიწვა.

-უკაცრავად? გთხოვთ, ადექით ჩემი ლოგინიდან-ვუთხარი და ფეხის რტყმა დავუწყე.

-ელაააააა,მეტკინაა-წუწუნი დაიწყო.

-გადადი ლოგინიდან-ვუყვირე.

-კარგი რა ცივა-კიდევ დავუწყე ფეხების დარტყმა-აააააა-დაიყვირა და მივხვდი,რომ იქ დავარტყი.

-ღმერთო,თეჰიონ ბოდიში-სიცილით ვუთხარი.

-მწარეაააა-ამოიწუწუნა და მოიკეცა-ახხზზზ,ჯანდაბაა. მგონი მოტყდააა.

-დებილოოო,ძვალია არ აქვს მაგაას-სიცილით ვუთხარი,მაგრამ მაინც ავწითლდი.

-მაინც არ წავალ-ძლივს დამშვიდდა.

-რის მიღწევას ცდილობ, კიმ თეჰიონ?

-შენს შემორიგებას.

-ასე, ვერ შემომირიგებ.

-მომისმენ?-დასერიოზულდა.

-ალბათ კი?-მხრები ავიჩეჩე.

-მომისმინე....გუშინ იმიტომ გეჩხუბე, რომ არ მომწონს როცა ვიღაც სიყვარულზე თამაშობს...რამოდენიმეჯერ შემიყვარდა...მაგრამ ორივემ "დამადო"-მწარეთ ჩაიცინა-ორივეჯერ გული მეტკინა...ვცდილობდი, რომ არავინ შემყვარებოდა....ჩემი გეგმაც კარგად მიდიოდა....-ცოტახანი შეიცადა,თითქოს რაღაც გაიაზრა და გააგრძელა-სიყვარულზე გული, რომ ამიცრუვდა და ასევე გოგონებიც, რომ შემზიზღდა ვცდილობდი, რომ ბევრი გოგოსთვის მეტკინა გულიმ ვცდილობდი, რომ წყვილი ერთმანეთისგან დამეშორებინა. ალბათ ესეცაა მიზეზი,რომ ბიჭებს ნიზლავზე დავთანხმდი. მაგრამ...მაგრამ მივხვდი, რომ არასწორად ვიქცეოდი....იცი ჩემი გეგმა, რომ ნელნელა იმსხვრევა? ვგრძნობ, რომ რაღაც იცვლებ ვგრძნობ, მაგრამ გარკვევა მჭირდება-რაზე საუბრობს? ვერ მივხვდი- ელა ვიცი ბევრჯერ მომეცი უკვე შანსი, მაგრამ გთხოვ ბოლოჯერ მომეცი შანსი. ბოლოჯერ მაპატიე და შევეცდები, რომ გული აღარ გატკინო, გთხოვ ერთი შანსი მომეციმ გთხოვ-ისეთი თვალებით მიყურებდა...

რამოდენიმე წამი თვალებში ვუყურებდი...თვალები დაემრგვალებია და ოდნავ იღიმოდა.მეტი ვეღარ გავძელი, მისკენ მივჩოჩდი და ჩავეხუტე.

ხო, ჩემი დიდი ნაკლი....ადვილად ვპატიობ ადამიანებს, დანაშაულს....თუნდაც კაცი მოეკლას...მაინც ადვილად ვპატიობ...მთავარია მან მოინანიოს...ეს ყველაზე მთავარია.

თეჰიონის თვალებში კი, მართლა დავინახე სინანულის გრძნობა...

ჩავეხუტე და თვალები მივნაბე.

ხელები მალე მომხვია წელზე,უფრო ახლოს მიმიზიდა, თავი ჩემს ყელში ჩარგო და ოდნავ მაკოცა. (აი ეს,2020 წლის ლიკას ესაყვარლება.)

დამაჟრიალა...სხეულზე ტაომ დამაყარა. მის მკლავებში თავს კარგად ვგრძნობ,მომწონს როგორც თბილა,როგორი თბილი ხელებიც აქვს. მომწონს მისი ცხელი სუნთქვა ჩემს არტერიასთან. თავს კომფორტულად ვგრძნობ,მიუხედავად იმისა,რომ შიგადაშიგ იმ ღამიდ ფრაგმენტები მახსენდება,მაინც არ მინდა მოვშორდე.

-გაპატიებ...გაპატიებ ოღონდ.....

-ოღონდ?-შემეკითხა დაიმედებულმა.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

-ოღონდ,თუ წამიყვან გასართობ ცენტრშიი..ხვალ ხომ, ბავშვთა დღეა(ვითომ იყო :დ)

-ოჰჰ...რათქმაუნდა წაგიყვან....ოღონდ შენ მოისურვე რამე-მითხრა.

-მეძინება-ვთქვი,ხელი ვუშვი და წამოვწექი.

-მეც, მთელი ღამე არ მიძინია-თქვა და გვერდით მომიწვა, ხელი წელზე დამადო და თვალები დახუჭა.

რამოდენიმე წუთი ვუყურე, მერე კი მეც გადავწყვიტე დაძინება.

-გვიტებოო, გაიღვიძეთ-ვიღაცის ხმა მაღვიძებს, რაზეც ვიშმუშნები და ჩემ გვერდით მწოლიარეს უფრო ვეხუტები,რომლის მკლავებშიც ვარ მოქცეული.

-გაიღვიძეეეეთ-დაიყვირა ვიღაცამ.

-დამაძინეთ-ვუყვირე და ფეხები ჩემ გვერდით მწოლიარეში ავხლართე.

-თეჰიონ,მინას რატომ მიყვები? ხომ იცი,რომ მინას ეწყინება-იყვირა ჯიმინიმ,მე უცებ გამოვფხიზლდი და ლოგინიდან წამოვხტი.

-როდის წავიდნენ? ან თეჰიონმა რატო გაყვა?-დავიწყე ყვირილი,რაზეც ყველამ სიცილი დაიწყო.

ოთახს თვალი მოვავლე და დავინახე თეჰიონი,რომელიც ჩემს ლოგინში იწვა,ჩემს გვერდით ცალ ხელს ეყრდნობოდა,საბანი გადაფარებული ჰქონდა და...იცინოდა.

-ღმერთო ჩემო...ასე რამდენი ხანია არ მიცინია...მთელი ენერგია გამომეხარჯა....-სიცილით თქვა იუნგიმ

-მოსაკლავები ხართ-თეჰიონს თვალი მოვაშორე,ბიჭებს გავხედე,ავდექი და პირველი სართულისკენ წავედი.

-არა ელა, არ გახვიდე-დაიყვირა ნამჯუნმა, მაგრამ უკვე გვიანი იყო.

დერეფანში წყალი ესხა, მე კი ფეხი გადავდგი თუ არა, ავსრიალდი და ძირს დავეცი.

თვალები დავჭყიტე შიშისგან და მალევე დავხუჭე.

ხელები მუცელზე დავიდე და თვალებიდან ცრემლები გადმოვყარე.

ნუთუ, ახლა მუცელი მომეშლება? ნუთუ, ახლა ყველანაირ მიზეზს დავკარგავ ცხოვრებისა? ნუთუ ჩემი პატარა, წავა ჩემი ბუდიდან? ნუთუ უნდა დავკარგო?

მაგრამ, ჯერ ადრეა...ჯერ ადრეა...მე,ჯერ არ შევხებივარ მის თითებს...მე,ჯერ არ ჩამიხუტებია ის....ვერ დავკარგავ. ამას ვერ გავუძლებ. ვერ დავკარგავ...ვერა.

-თეჰიონ, ხელში აიყვანე სასწრაფოდ-მომესმა ჯინის ხმა და მალევე გაჩერდა ყველაფერი.

არ ვიცი,რამდენი ხანი გავიდა იმ მომენტიდან.

თვალები გავახილე თუ არა, თეთრი ჭერი დავინახე.

რამოდენიმეჯერ თვალები დავახამხამე, რომ სინათლეს შევჩვეოდი.

ოთახს მოვავლე თვალი.

ყველა კუთზეში იდგა თავჩახრილი.

-რა მოხდა? ჩემი ბავშვი როგორ არის?-ვიკითხე და ყველამ მე შემომხედა.

-ის....ის....

________________________

ბოდიშით პატარა თავისთვის 😢

არ ვაპირებდი ასე განმევითარებინა სიტუაცია,მაგრამ უცებ გადავწყვიტე ასე დამეწერა :დ

როგორია?