"Wala akong balak gawin na kahit na ano, Shane. Hunter and I are good friends. Nakikita ko naman na masaya na si Hunter sa inyo at mahal ka niya." Yumuko siya at ngumiti.

"Can we cook together? You know, gusto pa kitang makilala. I think we can be good friends too. I would really love to be your friend." Ngumiti ako at tumango.

"Sure!" Sa pagkakatanda ko na nasabi sa akin ni Tremor parang kapatid na rin ang turing niya rito simula bata pa sila, dahil minsan daw itong tumira sa kanila. I don't know why? Siguro busy ang parents ni Shane.

She's kind. Ramdam na ramdam ko ang sincerity sa paraan ng pananalita at kilos niya. We cook together, habang sige ang kwento niya sa akin. Mabuti na lang ay hindi na tungkol kay Hunter. She was talking about random stuff, reminiscing about her childhood, pati mga kaibigan niya noon nakwento na niya, habang nakikinig naman ako kasi wala naman ako masasabi sa kaniya tungkol sa childhood ko. Hindi naman naging maganda ang experience ko noon. Minsan sumasagot naman ako sa kaniya or may itatanong hanggang sa mas humaba ang topic naming dalawa.

"I learned how to cook because of my mom. Pinilit ko siyang turuan ako, kasi sabi ko magkakaasawa pa ako." Natatawnag sabi niya habang sineserve namin ang niluto.

"Can we invite Hunter and Harsh? Pauwi na pala sila." Bigla niyang tanong habang nakatingin sa phone at nag t-type. Nagdalawang isip pa ako pero ayoko namang madismaya siya.

"O-Oo naman." kabado ako matapos 'yong sabihin. Okay lang naman, we're all friends. Pero isipin ko pa lang ang mukha ni Hunter, naiirita na ako.

Hindi nagtagal dumating na ang mag-ama. Harshley approached me and gave me a hug, hinanap agad nito sa akin si Dian pero sabi ko'y naka'y Tita Kimmy. Hunter gave me a smile and I just rolled my eyes on him.

Si Shane na ang nag arrange ng hapag, pinaupo na rin niya si Shane until we're all set.

"Niluto namin 'yan, nag-request ako kay Dimaria if pwede kami magluto together and I realized masyadong marami para sa aming dalawa so I asked you two to come here."

"It looks delicious, mommy." Inosenteng sabi ni Harsh at halatang excited pang kumain.

"Thank you baby, result 'yan ng collba namin ng tita Dimaria mo." She pinched her daughter's cheek na magana namang kumakain. Tahimik si Hunter na nagmamasid at minsan ay sumusulyap ito sa akin kaya nagtatama ang paningin namin, kaagaad naman akong umiiwas at lumilingon sa mag-ina niya.

Matapos kumain ay nagpresenta si Hunter, na s'ya na lang ang maghuhugas. While Shane, and I left the kitchen.

Hindi maubos-ubos ang kwento sa akin ni Shane, habang si Harshley naman ay abala sa pagtitingin-tingin ng mga gamit sa bahay. It was all like that, until Hunter walked out from the kitchen. Nilapitan niya kaming dalawa. From staring at me, his eyes drifted to his wife... Shane.

"Are you tired?"

"I'm fine..."

"Maybe we should go home, nang makapagpahinga ka na?" Shane bowed her head before she looked at me.

"Uuwi na kami." Ngumiti siya sa akin. But her dull eyes didn't leave my sight.

"O-Oo sige, thank you for coming. Nag-enjoy akong kausap ka... sana next time, makapagluto ulit tayong dalawa." Ngumiti ako at nilingon sa Hunter na nakatitig nanaman ulit sa akin. Nang makita niyang naabutan ko s'yang nakatingin sa akin ay ngumiti siya bago nag-iwas ng tingin.

"Let's go." Inalalayan niya patayo si Shane bago tinawag ang anak nila.

At bago pa sila tuluyang lumabas ng bahay ay lumingon muli sa akin si Hunter.

"Thanks for letting her in and making her happy. You really did great at keeping her entertained. She really does like you. " Ngumiti naman ako kay Hunter. That somehow warmed my heart. Tumango ako at inihatid na sila sa labas hanggang sa makapasok sila sa kotse ni Hunter. Bago pa man sila tuluyang mawala sa paningin ko'y nakita ko pang kumaway at ngumiti sa akin si Shane.

They look so cute together. Alam mo 'yon. 'Yong parang ang liit nilang pamilya. I am happy; he really did find his home.

Nagpakawala ako ng malalim na hininga bago pumasok. I am now waiting for my daughter. Ipagpapatuloy ko na lang muna ang pag-aayos ng mga gamit ni Tremor para maitabi ko na. Nang matapos naman ay inabala ko ang sarili sa pagbabasa ng magazines. I was trying to entertain myself while I was here all alone.

Habang nasa kalagitnaan ng ginagawa ay hindi ko maiwasang hindi maalala si Shane. At ang mga nauna naming pinag-usapan. Bakit ganoon na lang ang sinabi niya?

Hunter loves her. Hindi naman tatagal si Hunter sa kan'ya kung hindi siya nito mahal. Hunter is not mine. Hindi rin ito isang bagay na pwedeng hiramin at pagkatapos isosoli.

Maybe she's just too paranoid. Mahal niya si Hunter kaya siguro, she's afraid I might steal him from her. Baka she was just testing me... I don't know.

Kinagabihan ay dumating na rin si Kimmy kasama si Dian. May mga dala pa itong pasalubong sa akin from Kimmy's house at kumislap naman ang mga mata ko nang makita ang grahams.

"Mabuti naman, hindi mo ako nakalimutang pabaunan Kimmy. Isusumpa na sana kita."

"Duhhh~ magbiro ka na sa tulog 'wag lang sa buntis."

"Magbiro ka na sa lasing 'wag lang sa bagong gising. Mali-mali nanaman ang nasasagap mong kasabihan." I rolled my eyes.

"Mommy, masarap 'yan! Marami akong nakain niyan kanina."

"Ano pa! Hindi na ako magtataka kung lumaking chubby 'yang anak mo. Dimmy." Natatawang sabi nito habang pinangigilan ang pisngi ng anak ko.

"Not going to happen, saka okay lang naman kung maging chubby 'yan, ang mahalaga busog." Natatawang sabi ko. Maya-maya pa'y sumeryoso na rin ang mukha nito at malalim na bumuntong hininga.

"It's been months. How are you?" Tumayo ako at tumungo sa may pool area. Sumunod siya sa akin at hinayaan namin si Dian na abala sa phone.

"I'm actually good. Pakonti-konti."

"Parang kailan lang, pero hanggang ngayon... Hindi pa rin ako makapaniwala." Siguro nakatukong din sa kaniya ang pamilya niya para hindi siya gaanong mahirapan sa pagkawala ng kuya niya.

"Same... Pero wala naman tayong choice. I have our baby, and Dian."

"Yeah, and I know Kuya wants you to be happy, kahit na wala na siya. He still wants you to move forward. Kilala ko 'yon."

"Yeah that's why I am doing it, kahit mahirap."

"Anyways, how are you and Hunter?"

"We're good," Oo nga pala, hindi pa alam ni Kimmy na anak ko kay Hunter si Diana. Ang katotohanan na iyon ay mananatili lang sa aming dalawa ni Tremor, at balak kong baunin buong buhay ko.

Dian and Hunter don't need to know. At least, hindi man nila parehong alam, nagkaroon naman ng chance na magkita silang dalawa. Isa pa, may anak na rin naman si Hunter... Habang si Dian, kinilala na niyang ama si Tremor.

"Natahimik ka? May hindi ka ba sinasabi sa akin?"

"Hmm? Wala naman, hindi ka pa ba uuwi? Baka hinahanap ka na ng anak at asawa mo."

"Ano pa nga ba? Sige na, basta call or text mo na lang ako if you need my help."

"Sure... Thanks Kimmy." Nagyakapan lang kami at bumeso sa isa't isa bago siya nagpasyang tuluyan nang umuwi.

Before she approached me, Dian waved goodbye to her.

That day passed, at ang pagkikita namin ni Hunter, hindi na nasundan pa ng ilang buwan. Hindi na siya pumupunta to check me or Dian. He completely disappeared from our lives, which I think was good.

May pamilya na siya at kahit kaibigan na lang ang turing namin sa isa't isa, hindi maiiwasan ang katotohanan na may nakaraan kami.

It was my 7th. Mas malaki na ang tiyan ko kumpara the pasy 2 months. Hindi na rin ako masyadong umaalis,

 at hinahayaan ko na lang munang mamalagi si Dian kay Kimmy dahil hindi ko ito masamahan.

One morning, when I was busy cooking for my breakfast, Hunter came.

Nagulat pa ako nang makita siya sa harapan ng bahay namin. Wala si Dian dahil nag-overnight kala Kimmy, isinama kasi sa resort kahapon kaya ako lang dito. Hindi ko inaasahan na sa nakalipas na dalawang buwan magpapakita siya sa akin.

"H-Hunter," Magulo ang buhok niya. His eyes were dull. I can see faint dark circles under his eyes.

Malungkot itong ngumiti sa akin.

"Hi," He greeted.

"Bakit ka napadaan? Wala si Dian dito."

"I am not here for her... I am here for you."

"Me? B-bakit?"

"Can you... come with me?"

"Huh? Saan naman?"

"Please..." Wala akong nagawa kundi ang sumama sa kaniya. Wala akong idea kung saan kami pupunta hanggang sa makarating kami sa bahay nila. The place's atmosphere made my heart clench. Hindi ko maintindihan kung bakit... Ganito ang pakiramdam sa bahay na 'to. Dati naman ay maayos at maaliwas pero ngayon ay tila nawalan ito ng buhay... Ang lungkot.

"Sa taas." Turo niya sa kung saan kami pupunta kaya tahimik akong sumunod hanggang sa pumasok kami sa isang room.

Noong una ay wala pa akong reaction, pero namilog ang mata ko ng unti-unting makita ang isang babaeng nakahiga sa kama. She looked so weak. Hindi naman siya ganito 2 months ago. Mas payat na rin siya at halos putlang-putla na na tila wala ng dugo. She smiled at me weakly na kahit ikumpas ang kaniyang kamay ay hindi na niya magawa.

Kaagad naman akong lumapit sa kaniya ng sumenyas si Hunter. I sat on the edge of her bed and held her hand, and she held mine, weakly. Ngumiti siya sa akin pero halatang hirap na siya.

"G-glad to see you again..." namamaos ang kaniyang boses. Tears escaped her eyes, but her smile didn't fade.

Umalis muna si Hunter, maybe to give us time.

"What happened? Bakit ganito?" Nangilid na ang mga luha ko and she slowly shool her head.

"Bata pa lang ako... Alam ko nang dito ang kahahantungan ko." Her tears began to rush.

"You know, I've never had a friend before. Actually." Hirap niyang pagkwento.

"Takot kasi ako, madalas kong isipin... I can't... Dahil hindi ko magagawang sabayan gimik nila, ang gusto nila..." halos hindi ko na marinig ang boses niya pero naiintindihan ko pa rin. She breathed heavily. Humugot pa siya bg malalim na hininga na tila kinakapos.

"When I met you... I felt like for the first time, I experienced being friends with someone. Sa maiksing panahon. And that was enough... I am very thankful, to you and to Hunter for fulfilling my wishes. Masaya akong... Aalis."

"Don't say that, please... Shane."

"Dim... Please... Please take him back." Nanigas ako sa sinasabi niya.

"Gusto ko... Gusto ko pa rin kayong magkatuluyan... Please, for me. Take him back. Baka may natitira pang konting pagmamahal sa puso mo... Make him happy again..."

"Shane..."

"I only want you... only you to be the mother of Harshley. Please... "

I cried. I don't know. Bakit ganito? Hindi dapat ganito 'di ba? Tremor just died months ago... Hindi pwedeng pati si Shane.

"Please..."

Slowly, slowly, I nodded my head. She gave me a genuine smile, as I saw contentment in her face. Habang lumilipas ang segundo ay unti-unting nawawala ang ngiti niya at lumuluwag ang kapit niya sa kamay ko.

That day, on the 14th of November. Shane passed away.

Sa gulat ko sa nangyari, hindi ako agad nakatayo. After we talked and after she let go of my hand, alam kong hindi na siya humihinga... Pero hindi agad ako nakakilos. Hanggang sa pumasok si Hunter, at tumabi sa akin.

Hindi ko siya magawang lingunin, pareho kaming nakatitig kay Shane.

"Tell me, Hunter... Bakit nangyayari sa atin 'to?" Why do we have to lose someone we thought would stay with us forever?

"Alam kong mangyayari 'to." Sabi niya sa mababang tono, dahilan para sumulyap ako sa kan'ya.

"Alam kong... Mawawala s'ya."

"H-How?" Lumingon siya sa akin. Malungkot siyang ngumiti at napansin ko ang pagkislap ng kaniyang mga mata. Napamahal na rin sa kaniya si Shane.

I can see it.